id
int64 1
12.6k
| class_label
stringclasses 634
values | wiki_id
stringlengths 2
7
| wiki_url
stringlengths 32
160
| wiki_title
stringlengths 1
102
| wiki_full_text
stringlengths 62
295k
| context_paragraph
stringlengths 5
17.4k
⌀ | keyword_count
int64 0
21
| keywords_used
stringlengths 14
77
|
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2,924 | BookmarkAction | 1527647 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hans%20Krol | Hans Krol | Johannes Lambertus Petrus Maria (Hans) Krol (Nederhorst den Berg, 18 mei 1943) is een Nederlands bibliothecaris en historicus.
Biografie
Van 1970 tot 1972 was Krol hoofd studieafdeling van de openbare bibliotheek in Tilburg. Tevens was hij docent bibliografie aan de Bibliotheek- en Documentatieacademie in Tilburg. Hierop vervolgde hij tot vroegpensionering in 2003 zijn carrière als directeur van de gemeentelijke openbare bibliotheek Heemstede.
Activiteiten
Krol organiseerde het poëziefestival 'Verborgen Dichters in Heemstede' van 1983 tot 2002. Hij was ruim 25 jaar actief binnen Historische Vereniging Heemstede-Bennebroek (HVHB), voorheen Vereniging Oud Heemstede-Bennebroek genaamd.
Hij publiceerde zo'n 30 boeken en ruim 200 artikelen, waaronder in tijdschrift HeerlijkHeden.
Sinds 1967 verzamelt Kroll librariana, zoals boekenkisten, ex-libris, bladwijzers, gedenkpenningen, bibliotheken op postzegels, telefoonkaarten e.d., miniatuurmodellen van bibliobussen en afbeeldingen van bibliotheek- en archiefgebouwen.
Eerbewijzen
2022: eenmalige oeuvreprijs bij het 75-jarig jubileum van de Historische Vereniging Heemstede Bennebroek
2018: oorkonde nominatie erfgoedprijs voor de internetsite 'Librariana' van de Historische Vereniging Heemstede-Bennebroek
2009: Merlet-trofee van Rotary-Heemstede
2005: erelidmaatschap Vereniging Oud Heemstede-Bennebroek (= Historische Vereniging Heemstede-Bennebroek)
2003: ridder in de Orde van Oranje-Nassau
2000: Minerva-cultuurprijs van de Heemsteedse Kunstkring
1994: Zilveren boekenlegger, (Het Beschreven Blad, Willem Snitker)
1972: eremedaille 'Lernen, lernen und nochmals leren' in het kader van het Internationaal Jaar van het Boek van de Deutsche Staatsbibliothek in Berlijn
Bibliografie
Boeken en catalogi
Hans Krol. Gemeentelijke Openbare Bibliotheek Heemstede 50 jaar 1948-1998. Heemstede, 1998.
Michel Bakker en Hans Krol. Heemstede, een nieuwe heerlijkheid in ontwikkeling, 1950 – 1980. Uitgeverij Aprilis, 2008.
Krol, Hans en Gerard Pley. Spaarne Ziekenhuis; van Diaconessenhuis en Mariastichting tot Spaarne Ziekenhuis. Haarlem, De Vrieseborch, 2005.
Bulte, Marcel en Hans Krol. Heemstede 1940-1945; een gemeente in bezettingstijd. Haarlem, De Vrieseborch, 1995. Herdruk 2005.
J.P.L.M. Krol en drs. E. van der Zwaag. 50 jaar bevrijding - Heemstede ten voeten uit 1945-1995. Gemeente Heemstede, 1995.
Krol, Hans e.a. Heemstede - Berkenrode - Bennebroek; drie heerlijkheden in Zuid-Kennemerland. Heemstede, 1992.
Krol, Hans. Lotgevallen van bibliofielen en bibliotheken in Heemstede. Heemstede, Gemeentelijke Openbare Bibliotheek, 1992.
Krol, Hans. Op schrijversvoeten door Heemstede. Heemstede, 1999.
Krol, Hans. Heemsteedse gemeentepolitiek in de jaren tussen omstreeks 1750 en 1900. Heemstede, VOHB, 1989.
Boer, H.W.J. de, H. Bruch en H. Krol (red.). Adriaan Pauw; staatsman en ambachtsheer. Heemstede, 1985.
Krol, Hans (samenst.). Heemstede in Beeld, van 1900 tot nu. Nieuwkerken-Waas, 1993.
Krol, Hans (samenst.). Oud Heemstede in Beeld (1900-1950). Nieuwkerken-Waas, 1991.
Hans Krol De voormalige beeldentuin van het Oude Slot. In: vier constructies voor een plek, 1995
Bulte, Marcel en Hans Krol. Zorg aan de Duinrand; de historie van Kennemeroord - Kennemerduin - Parkzicht en het terrein van het nieuwe Westerduin. Haarlem, De Vrieseborch, 2000.
Hans Krol. 'De voormalige beeldentuin van het Oude Slot'. In: Vier constructies voor een plek. Heemstede, Het Oude Slot, 1994.
Hans Krol en Ted van Turnhout. Berkenrode: Heerlijkheid, Landgoed en Huis. Heemstede, Nordex, 2002.
J.L.P.M. Krol. Presentatie van de bibliotheek; public relations en publiciteit ten dienste van het openbaar bibliotheekwerk in Nederland. Den Haag, NBLC, 1981.
J.L.P.M. Krol (redactie met V.H. Nachbahr). International librarianship. Liber amicorum in honour of G.A. van Riemsdijk. 3 delen. Amsterdam, 1963.
Krol, Hans. Focus op Heemstede. Zaltbommel, Europese Bibliotheek, 2001.
Lucia H. Albers, Piet W.A. Broeders en Hans Krol. Vier eeuwen Voorkoekoek - Ipenrode; een historische buitenplaats in Heemstede. Heemstede, 2001.
Vic Klep en Hans Krol. Wat ons is nagelaten... Kleine en verborgen monumenten in Heemstede en Bennebroek. Heemstede, 1991.
Vic Klep en Hans Krol. 75 jaar woningbouwvereniging 'Heemstede's Belang' 1919-1994. Heemstede, 1994.
Krol, H. 40 jaar Heemsteedse Kunstkring 1952-1992. Jubileumuitgave. Heemstede, 1992.
Lucia Albers, A.J. Kramer, J.L.P.M. Krol en I. van Thiel-Stroman. Het landgoed de Hartekamp in Heemstede. Heemstede, 1982.
Vic Klep en Hans Krol. 140 jaar Charitas en ouderenzorg in Heemstede; 'Huize Sint Bavo' en 'Het Overbos'. Heemstede, 1993.
M.M. Bakker, M. van Bourgondiën, F.Th.J. Harm, J.L.P.M. Krol en C. Peper. Monumenten van Heemstede; een keuze uit de parels van de Heerlijkheid. Heemstede, 2004.
Idem: Monumenten van Heemstede en Bennebroek; opnieuw een keuze uit de parels van de Heerlijkheden. Heemstede, 2005.
Marcel Bulte e.a. Vijftig jaar van oud naar nieuw 1947-1997 Heemstede en Bennebroek. Onder redactie van Hans Krol. Heemstede, 1997.
60 jaar Centrale Vereniging voor Openbare Bibliotheken 1908-1968. Amsterdam, 1968.
J.L.P.M. Krol en V.H. Nachbahr (red.). International librarianship: liber amicorum in honour of G.A. van Riemsdijk. 3 delen. Amsterdam, 1969.
Hans Krol (samenst.). Bomansiana in de gemeentelijke openbare bibliotheek van Heemstede Godfried Bomans. Catalogus. Heemstede, 1981.
Hans Krol (samenst.). Catalogus van literatuur over Adriaan Pauw en Het oude Slot te Heemstede in de gemeentelijke openbare bibliotheek te Heemstede. Heemstede, 1985.
Hans Krol (samenst.). Jan Wiegman (1884-1963); catalogus van geïllustreerde boeken in de gemeentelijke openbare bibliotheek Heemstede. Heemstede, 1984.
Hans Krol (samenst.). De ondergrondse pers in Heemstede 1940-1945. Heemstede, 1995.
Hans Krol (samenst.). Coornhert in boek en prent. Heemstede, 1990.
Toelichting op kaart van Hofstede De Hartekamp uit 1708. Heemstede, 1999.
Oud Heemstede vanuit de lucht. Hoogeveen, 2001.
Hans Krol. Geen wind maar water; 350 jaar Leidsevaart/Haarlemmertrekvaart 1657-2007. Haarlem, Het Beschreven Blad, 2007.
Hans Krol (tekst). Calendar of stamps with motives of libraries and other bibliophile motives: all stamps depicted are from the collection of the Library Museum Committee. 's-Gravenhage, Nederlands Bibliotheek en Lektuur Centrum, 1977 (issued on the occasion of IFLA's Golden Jubilee in September 1977).
Hans Krol, Frits David Zeiler, Wim de Wagt e.a. Binnenweg & Raadhuisstraat; van 'wildernisse' tot winkelstraat. Heemstede, 2010 (tweede druk 2011).
Hans Krol (samenst.). Bomans in Beeld; Godfried Bomans in 40 portrettekeningen, cartoons en karikaturen. Heemstede, 2010.
Hans Krol. HBB-manifest 2011. Pleidooi voor behoud van papieren boeken in bibliotheken en van de centrale bibliotheek 't Spui in het Zeeuwse Vlissingen. Heemstede, 2011.
Hans Krol (samenst.). Letters van Tetterode. Heemstede, 2012.
Huub Dries en Hans Krol (samenst.) Probus Kennemerland. Levensbeschouwingen van de leden .2015.
Auke A. Tadema. Album 1940-'45. Heemstede, 2015 (bevat 45 in 1945 vervaardigde pentekeningen met thema's uit WOII, bezorgd door Hans Krol).
Hans Krol (samenst.). Bomans in Beeld, deel 2. Heemstede, 2016.
Hans Krol en Mehmet Tütüncü. Een verloren panorama van Constantinopel in het huis Te Heemstede van Adriaan Pauw. Heemstede, SOTA, 2020.
Hans Krol. Pauw - Constantinopel - Testa. Abstract uit Librariana naar aanleiding van het boek 'Een verloren panorama van Constantinopel in het Huis te Heemstede van Adriaan Pauw'. Heemstede, SOTA, 2021.
Hans Krol en Mehmet Tütüncü. Tussen Constantinopel en Holland; het Dragomannen- en diplomatengeslacht Testa. Heemstede, SOTA Publicaties, 2021.
Website
Librariana. Een weblog gewijd aan bibliotheken, boeken en verzamelen alsmede aan historisch Heemstede en Zuid-Kennemerland
Nederlands bibliothecaris
Nederlands historicus | Hij publiceerde zo'n 30 boeken en ruim 200 artikelen, waaronder in tijdschrift HeerlijkHeden.
Sinds 1967 verzamelt Kroll librariana, zoals boekenkisten, ex-libris, bladwijzers, gedenkpenningen, bibliotheken op postzegels, telefoonkaarten e.d., miniatuurmodellen van bibliobussen en afbeeldingen van bibliotheek- en archiefgebouwen. | 1 | bladwijzer, markeren, labelen |
8,457 | MovieTheater | 4321481 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rembrandttheater | Rembrandttheater | Rembrandttheater, Rembrandt Theater, Rembrandtbioscoop of Rembrandt Bioscoop kan verwijzen naar:
Stadsbioscoop Rembrandt in Arnhem
Pathé Rembrandt Utrecht
Rembrandttheater (Venlo)
Rembrandt Theater, een voormalige bioscoop aan het Lorentzplein in Den Haag (1933-1966)
Rembrandttheater (Amsterdam), een voormalige bioscoop aan het Rembrandtplein in Amsterdam (1919-1943)
Rembrandt Theater, ook wel Rembrandt Bioscoop of simpelweg Rembrandt genoemd, een voormalige bioscoop aan de Grote Markt in Haarlem (1927-1970) | Stadsbioscoop Rembrandt in Arnhem
Pathé Rembrandt Utrecht
Rembrandttheater (Venlo)
Rembrandt Theater, een voormalige bioscoop aan het Lorentzplein in Den Haag (1933-1966)
Rembrandttheater (Amsterdam), een voormalige bioscoop aan het Rembrandtplein in Amsterdam (1919-1943)
Rembrandt Theater, ook wel Rembrandt Bioscoop of simpelweg Rembrandt genoemd, een voormalige bioscoop aan de Grote Markt in Haarlem (1927-1970) | 5 | bioscoop, filmtheater, cinemazaal |
7,338 | Resort | 1291772 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Palms%20Casino%20Resort | Palms Casino Resort | Het Palms Casino Resort, ook simpelweg bekend als The Palms, is een resort gelegen ten westen van de The Strip. Het hotel heeft 702 kamers en omvat een casino van 8800 m², een opnamestudio en een zaal met 2200 plaatsen. The Palms is voor het grootste deel eigendom van de familie Maloof en is voor 5% eigendom van The Greenspun Corporation.
Hoewel het resort niet langs The Strip gelegen is, is het toch een populaire bestemming geworden voor velen, vooral bij het jongere publiek en de sterren van Hollywood. The Palms strijdt vooral met het Hard Rock Hotel & Casino, een ander resort dat niet langs The Strip gelegen is. Beide resorts zijn in een Neo-retro stijl.
Geschiedenis
The Palms werd geopend op 15 november 2001 en is ontworpen door Jon Jerde.
In 2002 verbleven de deelnemers van MTV's The Real World: Las Vegas in het resort. De verdieping die heringericht werd voor MTV, noemt nu de "Real World Suite" en is beschikbaar voor reservaties.
In oktober 2005, werd de tweede toren, de "Fantasy Tower", geopend met een prijskaartje van 600 miljoen dollar.
Omwille van de interesse van de familie Maloof in basketbal (ze zijn eigenaar van de Sacramento Kings van de NBA en de Sacramento Monarchs van de WNBA) omvat de nieuwe toren een twee verdiepingen tellende suite van 1000 m² met vanbinnen een basketbalveld. Dit is enig ter wereld. De suite omvat een kleedkamer, een scorebord en een multi-screen entertainment systeem.
Enkele van de andere Fantasy kamers zijn de G suite, de Pink suite en de Playboy Villa.
De Fantasy Tower herbergt ook twee van Las Vegas' nieuwste clubs: Moon Nightclub and The Playboy Club.
Op 9 september 2007 vonden de MTV Video Music Awards plaats in The Palms.
Op 29 februari 2008 werd de bouw van een derde toren Palms Place afgerond. Deze toren, met 47 verdiepingen, werd aan de westkant van the Palms gebouwd en bevat voornamelijk appartementen. Op 31 mei 2008 vond de grote opening van de nieuwste troef van het Palms Casino Resort plaats.
Externe link
http://www.palms.com/
Hotel in de Las Vegas Valley
Palms Casino Resort
Bouwwerk in Paradise (Nevada) | Hoewel het resort niet langs The Strip gelegen is, is het toch een populaire bestemming geworden voor velen, vooral bij het jongere publiek en de sterren van Hollywood. The Palms strijdt vooral met het Hard Rock Hotel & Casino, een ander resort dat niet langs The Strip gelegen is. Beide resorts zijn in een Neo-retro stijl. | 3 | resort, vakantieoord, recreatieoord |
7,412 | TelevisionChannel | 1107125 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Eesti%20Televisioon | Eesti Televisioon | Eesti Televisioon (ETV) is de nationale publieke televisieomroep van Estland.
Het grootste deel van de dag worden de programma's in het Estisch uitgezonden. Elke dag is er ook een journaal (nieuwsuitzending) in het Russisch. Er zijn twee zenders: ETV en ETV2.
Naast de ETV zijn er nog drie particuliere televisiezenders in Estland, namelijk: Tv1, Tv3 en Kanal2. De ETV vormt samen met Eesti Raadio de Eesti Rahvusringhääling, de nationale publieke omroep van Estland. Tot 2007 waren televisie en radio afzonderlijke organisaties.
Programma's op ETV
Aktuaalne Kamera, nieuwsprogramma in zowel Estisch als Russisch
Terevisioon, ochtendmagazine ETV
Externe link
Website van de ETV
Media in Estland
Televisiezender | Naast de ETV zijn er nog drie particuliere televisiezenders in Estland, namelijk: Tv1, Tv3 en Kanal2. De ETV vormt samen met Eesti Raadio de Eesti Rahvusringhääling, de nationale publieke omroep van Estland. Tot 2007 waren televisie en radio afzonderlijke organisaties. | 1 | televisiezender, tv-kanaal, televisieprogramma |
10,056 | BusinessEntityType | 168628 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlands%20rechtspersonenrecht | Nederlands rechtspersonenrecht | Het Nederlandse rechtspersonenrecht is het deel van het Nederlandse recht dat betrekking heeft op organen, organisaties en andere juridische structuren die rechtspersoonlijkheid hebben. Dit wil zeggen dat ze zelfstandig rechten en plichten kunnen hebben, los van de mensen die ermee verbonden zijn. Zulke structuren worden rechtspersonen genoemd.
Het rechtspersonenrecht is in Nederland primair geregeld in Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek. Daarnaast zijn er wetten met aanvullende regels, zoals de Handelsregisterwet die bepaalt dat alle rechtspersonen zich moeten inschrijven in het handelsregister.
Nederland kent een zogenaamd gesloten systeem van rechtspersonen. Dit houdt in dat de wet aangeeft wanneer een juridische entiteit rechtspersoonlijkheid heeft, wat daarvoor de regels zijn, en dat bijvoorbeeld een zelf bedachte entiteit met rechtspersoonlijkheid niet mogelijk is buiten de kaders van het Burgerlijk Wetboek (zie artikel 25). Alle Nederlandse soorten rechtspersoon naar civiel recht zijn dan ook te vinden in boek 2 van het Burgerlijk Wetboek.
Indeling wet
Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek, het deel over rechtspersonen, is als volgt opgebouwd:
Algemene bepalingen
Bepalingen over afzonderlijke categorieën van rechtspersonen:
Verenigingen
Coöperaties en onderlinge waarborgmaatschappijen
Naamloze vennootschappen
Besloten vennootschappen
Stichtingen
Fusie en splitsing
Bepalingen over de controle op het functioneren van rechtspersonen:
Geschillenregeling en recht van enquête
De jaarrekening en het jaarverslag
Algemene bepalingen
Een rechtspersoon is een juridische entiteit waaraan de wet rechtspersoonlijkheid heeft toegekend, met rechten en verplichtingen.
In de algemene bepalingen staan regels die voor alle rechtspersonen in Boek 2 Burgerlijk Wetboek gelden. Allereerst worden in artikel 1 aan bepaalde publiekrechtelijke rechtspersonen rechtspersoonlijkheid naar burgerlijk recht gegeven. Een aantal van deze rechtspersonen worden bij naam genoemd (bijvoorbeeld de Staat, provincies en gemeenten) maar de regeling kent een open einde. Of een publiekrechtelijk orgaan rechtspersoonlijkheid heeft naar burgerlijk recht zal afhangen van de vraag of het publiekrechtelijk orgaan verordenende bevoegdheid heeft of bij wet is bepaald dat zij rechtspersoonlijkheid bezit.
Kerkgenootschappen kennen hun eigen regeling in artikel 2. Deze rechtspersonen worden eigenlijk buiten het kader van Boek 2 Burgerlijk Wetboek geplaatst en kunnen dus, bij wijze van uitzondering, geheel hun eigen regeling kennen voor interne organisatie maar ook voor vertegenwoordiging richting derden. Dit is een punt om rekening mee te houden indien een derde zaken doet met een kerkgenootschap.
In artikel 3 wordt rechtspersoonlijkheid gegeven aan alle rechtsvormen die in Boek 2 Burgerlijk Wetboek staan. Deze rechtsvormen worden hieronder kort besproken.
Enkele belangrijke onderdelen van de algemene bepalingen beschrijven doelsoverschrijding (artikel 7), interne aansprakelijkheid van bestuurders (artikel 9), de algemene boekhoudplicht (artikel 10), regels omtrent interne besluitvorming van organen van de rechtspersoon en vernietiging/nietigheid van besluiten van de rechtspersoon en ontbinding en liquidatie van de rechtspersoon. Ten slotte wordt een aantal begrippen uitgelegd die op meerdere plaatsen in Boek 2 Burgerlijk Wetboek worden gebruikt, zoals de begrippen dochtermaatschappij en groepsmaatschappij.
Verenigingen
De kernelementen van een vereniging zijn:
het hebben van leden;
geen winst verdelen onder leden.
Bij verenigingen moet onderscheid gemaakt worden tussen de vereniging met volledige rechtsbevoegdheid en de vereniging zonder volledige rechtsbevoegdheid (de zogenaamde informele vereniging). De vereniging met volledige rechtsbevoegdheid heeft statuten die zijn neergelegd in een notariële akte en is geheel zelfstandig drager van rechten en verplichtingen. De vereniging zonder volledige rechtsbevoegdheid is niet geheel zelfstandig en kan vormvrij ontstaan. De plaatselijke kaartbijeenkomst van buurtbewoners zou in dat verband best eens een informele vereniging kunnen zijn. Het grote verschil tussen deze twee soorten verenigingen is erin gelegen dat:
een informele vereniging geen erfgenaam kan zijn (bij testament aangewezen);
de bestuurders van de informele vereniging hoofdelijk aansprakelijk zijn naast de vereniging voor bepaalde rechtshandelingen van de informele vereniging.
De standaard vereniging bestaat uit een bestuur en een ledenvergadering. Het bestuur heeft de algehele leiding over de vereniging. Tevens vertegenwoordigt het bestuur de vereniging zowel in als buiten rechte. Een belangrijk element bij de vereniging betreft overeenkomsten tot verkrijging, vervreemding en bezwaring van registergoederen en het aangaan van overeenkomsten waarbij de vereniging zich als borg of als medeschuldenaar verbindt, zich voor een derde sterk maakt of zich tot zekerheidstelling voor een schuld van een ander verbindt. Dit moet expliciet in de statuten zijn toegestaan, want anders kan de vereniging dat niet. Deze bepaling heeft werking jegens derden en is daarom in de praktijk een belangrijk aandachtspunt. De ledenvergadering wordt gevormd door de leden en bezit bepaalde kernbevoegdheden. In principe benoemt de ledenvergadering het bestuur maar de wet kent hierop een paar uitzonderingen. Tevens zal de ledenvergadering de bevoegdheid hebben tot statutenwijziging.
Deze structuur van bestuur en een ledenvergadering is geen verplicht stramien. Bij grotere verenigingen is geregeld sprake van afdelingen en onderverenigingen. Het kan zelfs zo zijn dat van de hoofdvereniging slechts verenigingen lid zijn en geen natuurlijke personen. De wet biedt vrij veel ruimte om deze structuur naar eigen goeddunken in te kleden. Dit kan dan ook behoorlijk ingewikkeld worden in de praktijk. Het uitgangspunt van een bestuur en een algemene ledenvergadering blijft behouden, maar kan op meerdere niveaus worden ingekleed.
Coöperaties en onderlinge waarborgmaatschappijen
De coöperatie is eigenlijk een vreemde eend in de bijt in het systeem van rechtspersonen omdat het eigenlijk een bijzondere vorm van een vereniging is. Dat geldt in zekere zin ook voor de onderlinge waarborgmaatschappij. Een bekende coöperatie is bijvoorbeeld de Rabobank. Het algemene verenigingenrecht wordt van toepassing verklaard op de coöperatie en de onderlinge waarborgmaatschappij tenzij de wet in deze titel daarvan afwijkt. Het belangrijkste verschil tussen de gewone vereniging en de coöperatie is dat de coöperatie winst aan de leden mag uitkeren (bij een gewone vereniging mag dit niet).
Naamloze vennootschappen
De naamloze vennootschap, geregeld in Titel 4, is een zogenaamde kapitaalvennootschap met een in aandelen verdeeld kapitaal. Zij wordt opgericht bij notariële akte en voor de oprichting is een verklaring van geen bezwaar van het Ministerie van Justitie vereist. De statuten bevatten de naam, de zetel en het doel van de vennootschap en in de naam moeten de letters N.V. voorkomen.
Een naamloze vennootschap kent een zogenaamd maatschappelijk kapitaal en een geplaatst kapitaal. Het maatschappelijk kapitaal is een waarde die in de statuten van de naamloze vennootschap is vermeld. Dit is een waarde die aangeeft hoe groot het kapitaal van de naamloze vennootschap maximaal kan bedragen. Indien men meer geplaatst kapitaal uit wil geven dan het maatschappelijk kapitaal bedraagt, moeten de statuten gewijzigd worden. Het maatschappelijk kapitaal is dus een fictieve waarde en geeft niet aan wat het daadwerkelijke kapitaal van de naamloze vennootschap is. Het werkelijke kapitaal wordt weergegeven door het geplaatst kapitaal. Dit is een reële waarde waarvan de waarde in totaal verder niet in de statuten wordt weergegeven. Het geplaatste kapitaal moet bij oprichting minimaal € 45.000 bedragen en staat in de vorm van aandelen daadwerkelijk uit bij aandeelhouders.
Het gaat bij een naamloze vennootschap natuurlijk om aandelen als we het over het geplaatst kapitaal hebben. De naamloze vennootschap kan aandelen op naam kennen, maar ook aandelen aan toonder. Bij aandelen op naam is de vennootschap in principe op de hoogte van de identiteit van de aandeelhouder en bij aandelen aan toonder moet de vennootschap maar afwachten wie er komt opdagen op de aandeelhoudersvergadering met de aandelen aan toonder in de hand (dit is natuurlijk een versimpelde weergave, welke niet (meer) noodzakelijk overeenstemt met de praktische gang van zaken). Voor beursvennootschappen zijn aandelen aan toonder van belang. Doordat de aandelen aan toonder zijn kunnen zij op eenvoudige wijze vrijelijk worden verhandeld op de beurs. Aandelen op naam moeten namelijk in principe geleverd worden bij notariële akte hetgeen onwerkbaar zou zijn voor een beursvennootschap.
Dan rijst de vraag wat nou precies het karakter van een aandeel is. Een aandeel kan worden omschreven als een vordering van de aandeelhouder op de vennootschap met een voorwaardelijk karakter. De aandeelhouders staan achteraan in de rij van schuldeisers. Je kan het aandeel zien als een rechtsbetrekking tussen aandeelhouder en vennootschap met meerdere lijnen. Dit zijn financiële betrekkingen zoals storting op aandelen en dividenden/uitkeringen op aandelen en zeggenschapsbetrekkingen in de vorm van stemrecht. Bij uitgifte van aandelen moeten de aandelen volgestort worden, althans, in ieder geval voor de nominale waarde. De nominale waarde van een aandeel staat in de statuten vermeld bij de vermelding van het maatschappelijk kapitaal. De besloten vennootschap kent alleen maar aandelen op naam wat dus een verschil is met de naamloze vennootschap. De naamloze vennootschap kan ook aandelen aan toonder hebben en daarom is het belangrijk dat bij de uitgifte van aandelen, als de aandeelhouder die de aandelen krijgt nog bekend is, het aandeel in ieder geval volgestort wordt. De volstorting van het aandeel kan in geld geschieden maar ook in natura. Als het aandeel in natura wordt volgestort is een verklaring van een accountant vereist over de goederen die dan worden ingebracht in de vennootschap (dit ter bescherming van de vennootschap).
De statuten van een naamloze vennootschap kunnen een blokkeringsregeling bevatten die de overdraagbaarheid van aandelen beperkt. Deze regeling mag niet van dien aard zijn dat de overdracht van aandelen onmogelijk of uiterst bezwaarlijk wordt gemaakt. Deze regeling is niet verplicht bij de naamloze vennootschap en wel bij de besloten vennootschap. Dit is een van de belangrijkste verschillen tussen de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap. Men kan zich voorstellen dat een beursvennootschap geen blokkeringsregeling kent terwijl een familie N.V. best eens een blokkeringsregeling in de statuten kan hebben.
De naamloze vennootschap kent een bestuur en, uiteraard, een algemene vergadering van aandeelhouders. Het bestuur van de naamloze vennootschap heeft de algehele leiding over de vennootschap en vertegenwoordigt haar in en buiten rechte. Besluiten kunnen aan goedkeuring van de aandeelhoudersvergadering worden onderworpen maar een dergelijke regeling kan in principe niet worden tegengeworpen aan een derde (anders, zie stichting\vereniging voor bepaalde besluiten). De aandeelhoudersvergadering benoemt het bestuur en heeft een aantal andere kernbevoegdheden. De algemene vergadering heeft onder meer de bevoegdheid de statuten te wijzigen, de jaarrekening al dan niet vast te stellen en een besluit tot ontbinding van de vennootschap te nemen.
De wet kent een regeling voor de situatie dat de vennootschap nog niet is opgericht, maar wel al namens de vennootschap rechtshandelingen worden verricht met derden. Kort gezegd houdt deze regeling in dat de persoon die namens de vennootschap in oprichting handelt, hoofdelijk aansprakelijk is voor de verbintenissen die hij namens de vennootschap in oprichting aangaat tot het moment dat de vennootschap is opgericht en deze rechtshandelingen heeft bekrachtigd. Deze bekrachtiging kan expliciet geschieden maar ook stilzwijgend, waarna de handelende persoon (meestal de oprichter) die aldus heeft gehandeld uit zijn hoofdelijk aansprakelijkheid is ontslagen.
De wet kent een behoorlijk aantal bepalingen met betrekking tot bescherming van het kapitaal van de naamloze vennootschap. Het kapitaal mag niet zomaar uitgekeerd worden of op andere wijze worden verminderd. Daarom bevat de wet een flink aantal bepalingen die erop toezien dat het kapitaal niet wordt uitgehold. Zo kent de wet en regeling voor inkoop eigen aandelen, kapitaalvermindering en geoorloofdheid van winstuitkeringen.
Een naamloze vennootschap kan ook een raad van commissarissen kennen. Dit kan een vrijwillige raad van commissarissen zijn maar ook een verplichte raad van commissarissen bij de zogenaamde grote naamloze vennootschappen. De taak van de raad van commissarissen is toezicht op het beleid van het bestuur en op de algemene gang van zaken in de vennootschap. De raad van commissarissen voorziet het bestuur van advies. Bij een grote naamloze vennootschap is dit orgaan verplicht. De criteria daarvoor zijn het op drie opeenvolgende jaren voldoen aan twee van de drie criteria:
het geplaatst kapitaal bedraagt ten minste € 16.000.000 (tot 1 oktober 2004 € 13.000.000);
de vennootschap heeft verplicht een ondernemingsraad ingesteld;
in de regels zijn ten minste 100 werknemers in Nederland werkzaam bij de vennootschap en haar afhankelijke maatschappijen.
De verplichting tot het hebben van een raad van commissarissen bij grote vennootschappen wordt het structuurregime genoemd. Er zijn een aantal uitzonderingen geformuleerd op het structuurregime om aan de praktijk tegemoet te komen (het zogenaamde gemitigeerde structuurregime). Dit structuurregime is een product van de jaren zeventig waaraan de laatste jaren meer en meer gesleuteld wordt. Van origine is deze regeling geïntroduceerd om de ondernemingsraad van de vennootschap (werknemers) invloed te geven op de samenstelling van de raad van commissarissen van de vennootschap. Onder invloed van internationale tendensen neigt men er tegenwoordig toe de algemene vergadering van aandeelhouders meer voor het voetlicht te doen treden ten koste van de ondernemingsraad. De toekomst zal uitwijzen in hoeverre het structuurregime behouden blijft.
Het structuurregime voorziet in benoeming van commissarissen door de algemene vergadering van aandeelhouders met aanbevelingsrechten van de ondernemingsraad, de algemene vergadering van aandeelhouders en het bestuur. De kracht van het structuurregime bestaat uit het feit van aanbevelingsrechten (invloed ondernemingsraad op samenstelling raad van commissarissen) en het feit dat de raad van commissarissen het bestuur benoemt in plaats van de algemene vergadering van aandeelhouders. Deze regeling stuit op veel onbegrip bij met name Angelsaksische landen. Je kan je voorstellen dat daarmee de macht van de algemene vergadering van aandeelhouders flink wordt beperkt.
Besloten vennootschappen
De regeling van de besloten vennootschap in Titel 5 kent veel overeenstemming met de regeling voor de naamloze vennootschap. De besloten vennootschap is in de wet gekomen in 1970 op grond van EU regelgeving. De Nederlandse wetgever heeft ervoor gekozen om op de besloten vennootschap de regeling van de naamloze vennootschap toe te passen met wijzigingen daar waar nodig. Een aantal verschillen die daaruit voortvloeien zijn hierboven reeds aangehaald. Zo kent de BV alleen aandelen op naam, een verplichte blokkeringsregeling voor overdragen van aandelen in haar kapitaal en niet de verplichting om per se de aandelen geheel voor de nominale waarde vol te storten bij uitgifte daarvan. Een ander verschil betreft het minimumkapitaal dat er bij de besloten vennootschap niet is. Tot 1 oktober 2012 bedroeg het minimumkapitaal voor een besloten vennootschap € 18.000.
Ook de besloten vennootschap wordt opgericht bij notariële akte. De statuten bevatten de naam, de zetel en het doel van de vennootschap en de toevoeging B.V. aan haar naam. Net zoals bij de naamloze vennootschap kent de besloten vennootschap een regeling voor oprichters (of andere personen) die handelen voor de vennootschap voor het moment van oprichting (de besloten vennootschap in oprichting, B.V. i.o) evenals de regels voor het storten van geld op aandelen en inbreng in natura.
De verplichte blokkeringsregeling bestaat normaliter uit een aanbiedingsregeling of een goedkeuringsregeling. Bij een aanbiedingregeling moet een aandeelhouder die zijn aandelen wenst over te dragen deze eerst aanbieden aan de mede-aandeelhouders. Bij een goedkeuringsregeling moet de algemene vergadering van aandeelhouders of een ander orgaan, daartoe aangewezen in de statuten, de overdracht van de aandelen goedkeuren. Dit verklaart het woordje besloten in de naam besloten vennootschap (vroeger sloeg het waarschijnlijk op de toen afwezige publicatieplicht van jaarstukken bij de B.V.). De andere aandeelhouders hebben de mogelijkheid om de kring van aandeelhouders besloten te houden.
De regels omtrent kapitaalbescherming kennen bij de besloten vennootschap grote overeenstemming met de regeling voor de naamloze vennootschap, maar er zijn verschillen. Ook de regeling voor de raad van commissarissen en de structuurregeling kent een grote overlap met de regeling zoals die voor de naamloze vennootschap geldt.
Stichtingen
Over stichtingen kan in het algemeen opgemerkt worden dat dit in wezen doelvermogens zijn. Belangrijke kenmerken voor de stichting zijn het niet hebben van leden en het uitkeringsverbod. In de praktijk zie je nog wel een stichtingen met deelnemers waarbij de vraag is of het niet te veel lijkt op een vereniging. Op zich is een stichting met deelnemers (eventueel betalend) niet direct een stichting met leden (en dan dus in strijd met de wet). Men behoede zich echter voor een stichting waarbij deelnemers typische bevoegdheden hebben zoals bij een algemene vergadering bij een vereniging (bevoegdheid tot statutenwijziging, benoeming bestuur, vaststelling jaarrekening etc) omdat daarmee het ledenverbod toch wel geraakt wordt. Het uitkeringsverbod houdt in dat de stichting niet ten doel mag hebben het doen van uitkeringen aan oprichters of aan hen die deel uitmaken van haar organen (bestuurders etc). Uitkeringen aan anderen mag ook niet tenzij deze uitkeringen een ideële of sociale strekking hebben.
Een stichting hoeft in principe alleen maar een bestuur te hebben. In tegenstelling tot het soort dualisme wat we tegenkomen bij de vereniging, de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap, hoeft bij de stichting dit dualisme dus niet aanwezig te zijn. Het bestuur vervult meer dan bij de andere genoemde rechtsvormen het middelpunt van de stichting. Uiteraard is het mogelijk om met een deelnemersvergadering en/of een raad van toezicht of iets dergelijks dualisme te creëren, maar verplicht is dit zeker niet. Het bestuur bestuurt de stichting en vertegenwoordigt ook de stichting in en buiten rechte. Een belangrijk element bij de stichting betreft overeenkomsten tot verkrijging, vervreemding en bezwaring van registergoederen en het aangaan van overeenkomsten waarbij de stichting zich als borg of als medeschuldenaar verbindt, zich voor een derde sterk maakt of zich tot zekerheidstelling voor een schuld van een ander verbindt. Dit moet expliciet in de statuten zijn toegestaan want anders kan de stichting dit niet. Deze bepaling heeft werking jegens derden.
Het uitkeringsverbod maakt de stichting in wezen bijzonder. Je zou kunnen zeggen dat vermogen dat de stichting ingaat er niet meer op dezelfde wijze uitkomt. Een uitkering zal immers moeten beantwoorden aan het doel van de stichting en moet verder voldoen aan hetgeen daarover wettelijk is bepaald. Waar bij de vereniging, de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap bij ontbinding van de rechtspersoon in principe het vermogen aan de leden of de aandeelhouders toekomt, zal bij ontbinding van een stichting het vermogen in principe gebruikt moeten worden voor doeleinden die in overeenstemming zijn met het doel van de stichting. Daarom wordt ook wel gezegd dat het brengen van vermogen in een stichting er toe leidt dat het vermogen in de dode hand komt.
Fusie en splitsing
In titel 7, fusie en splitsing, wordt de juridische fusie en de juridische splitsing behandeld. Op grond van deze wettelijke bepalingen is het mogelijk om rechtspersonen juridisch met elkaar te laten fuseren of te splitsen. Deze juridische fusie en juridische splitsing moet niet verward worden met de aandelenfusie, bedrijfsfusie of het omzetten van een rechtspersoon in een andere rechtsvorm.
Er zijn verschillende manieren om bedrijven samen te voegen. Dit kan door middel van aandelenoverdracht, bedrijfsfusie, overdracht van activa/passiva etc. Via deze vormen van samenvoegen kunnen organisatorische of feitelijke verbanden tussen ondernemingen in ruime zin worden bewerkstelligd. De juridische fusie kent haar eigen kenmerken, waarvan het belangrijkste is dat daarmee het hele vermogen van een rechtspersoon (zowel de rechten als de verplichtingen) zonder verdere leveringshandelingen kunnen overgaan naar een andere rechtspersoon. Het grote voordeel van juridische fusie is dan ook dat met een procedure met als eindstap een notariële akte complexe vermogens met rechten en verplichtingen zonder medewerking van derden in een keer kunnen overgaan op een ander. Men kan zich voorstellen dat dit een bruikbaar instrument is bij rechtspersonen die bijvoorbeeld tienduizenden contracten met afnemers (consumenten) hebben. Het zou ondoenlijk zijn om iedere consument toestemming te vragen voor een overdracht van deze rechtsverhouding. Met juridische fusie kan dit eenvoudig plaatsvinden.
Het uitgangspunt is dat rechtspersonen met dezelfde rechtsvorm met elkaar kunnen fuseren. De B.V. wordt daarbij als dezelfde rechtsvorm als de N.V. gezien. De wet zet uiteen welke rechtspersoon met welke rechtspersonen kunnen fuseren.
Het grootste gedeelte van de fusiewetgeving ziet op het proces om tot een juridische fusie te komen. Er is veel aandacht voor de procedure die bij een juridische fusie komt kijken. Het proces van een juridische fusie kan kort worden omschreven worden als volgt:
de besturen van de te fuseren rechtspersonen (dat zijn er ten minste twee) stellen gezamenlijk een voorstel tot fusie op; in de wet staat nauwkeurig omschreven wat in het fusievoorstel moet worden opgenomen. Een eventuele raad van commissarissen heeft een toezichthoudende functie in de zin dat zij het voorstel tot fusie ook ondertekent;
bij het voorstel tot fusie hoort een toelichting; deze toelichting kan zeer beknopt zijn, maar kan onder omstandigheden ook enige omvang krijgen;
ten slotte dienen vermogensopstellingen te worden gemaakt van de te fuseren rechtspersonen indien de laatste jaarrekening(en) al langer dan zes maanden geleden is (zijn) gemaakt.
Deze documenten (het voorstel tot fusie, de laatste drie vastgestelde jaarrekeningen of andere financiële verantwoordingen en de drie laatste jaarverslagen en eventueel de tussentijdse vermogensopstellingen) worden ter inzage gelegd bij het handelsregister van elke te fuseren rechtspersoon en ten kantore van de rechtspersonen zelf. Vervolgens wordt daarvan melding gemaakt in een advertentie in een landelijk dagblad. Eventueel wordt ook het advies van de ondernemingsraad ter inzage gelegd ten kantore van de te fuseren rechtspersonen.
Gedurende een maand kunnen schuldeisers verzet aantekenen tegen het voorstel tot fusie. Een schuldeiser kan succesvol verzet aantekenen tegen een fusie tenzij de schuldeiser voldoende waarborgen heeft of de vermogenstoestand van de verkrijgende rechtspersoon na de fusie niet minder waarborg zal bieden dat de vordering van de schuldeiser zal worden voldaan dan voor de fusie het geval was. In de praktijk komt verzet weinig voor en indien verzet wordt aangetekend, zal het verzet niet snel slagen.
Na het volgen van deze procedure kan het daadwerkelijke besluit tot fusie worden genomen. De wet geeft aan welk orgaan (het bestuur, de algemene vergadering van aandeelhouders etc.) het besluit tot fusie moet nemen. Voor de stichting gelden eventueel nog bijzondere bepalingen. Vervolgens wordt de fusie voltrokken door het passeren van een notariële akte daartoe. In deze akte zal in het kort de procedure van de fusie zijn beschreven met als slot de constatering dat bij het tekenen van de akte de fusie wordt voltrokken. Een bijzonderheid van fusie is dat deze juridisch pas effect heeft een dag na de dag van het passeren van de akte van fusie.
Voor de N.V. en de B.V. zijn een aantal bijzondere bepalingen in de wet opgenomen. Een voor de praktijk belangrijke bepaling betreft de uitzonderingen voor de eenvoudige fusie. Als een moedermaatschappij alle aandelen in een dochtermaatschappij houdt, worden de regels voor fusie eenvoudiger dan bij een fusie tussen twee bedrijven met (deels) verschillende aandeelhouders.
Voor splitsingen geldt een gelijksoortige regeling die natuurlijk andere gevolgen heeft dan bij juridische fusie. Door splitsing van het vermogen van een rechtspersoon kan, hetzelfde als bij juridische fusie, op vrije eenvoudige wijze vermogen van een rechtspersoon overgaan naar een andere rechtspersoon. Deze overgang geschiedt net als bij juridische fusie onder algemene titel, zodat de rechtspersoon die het (deel van het) vermogen krijgt, de positie van de splitsende rechtspersoon in feite voortzet. Een verschil met juridische fusie is het feit dat bij de splitsing aangegeven moeten worden welke vermogensbestanddelen overgaan in de splitsing. Bij complexe vermogens kan dit dus enige boekhoudkunsten met zich meebrengen. De procedure is vergelijkbaar met die van fusie waarbij de wet vrij nauwkeurig de te verschaffen informatie voorschrijft. Vanuit de aard van splitsing is deze regeling iets uitgebreider (en meer ingewikkeld) dan fusie, omdat het hier om delen van vermogens gaat en niet om gehele vermogens (waarbij dus niets te gespecificeerd hoeft te worden).
Geschillenregeling en recht van enquête
De geschillenregeling is in principe geschreven voor de besloten vennootschap. Deze regeling wordt ook van toepassing verklaard op de naamloze vennootschap als de naamloze vennootschap in kwestie alleen aandelen op naam kent (dus geen aandelen aan toonder), een blokkeringsregeling kent en geen certificaten op aandelen aan toonder toelaat. Een naamloze vennootschap met zulke kenmerken lijkt dermate op een besloten vennootschap dat gelijkschakeling voor de hand ligt.
De geschillenregeling kent een bepaling op grond waarvan een aandeelhouder met voldoende aandelen kan verzoeken dat een andere aandeelhouder zijn aandelen aan hem overdraagt. Daarvoor is het nodig dat de aandeelhouder die zijn aandelen zou moeten aanbieden door zijn gedragingen het belang van de vennootschap zodanig schaadt, dat het niet redelijk zou zijn dat hij aandeelhouder blijft. Met deze regeling kan worden bewerkstelligd dat een onbestuurbaar geraakte vennootschap weer vlot wordt getrokken, doordat een aandeelhouder die onredelijk dwars blijft liggen eruit wordt gezet.
Een spiegelbeeld van deze regeling staat verderop in de wet. Een aandeelhouder die het leven (rechtens)(te) zuur wordt gemaakt, kan eisen dat zijn aandelen verplicht worden overgenomen door de andere aandeelhouders. Voor beide regeling geldt dat uiteindelijk de rechter het eindoordeel geeft, al dan niet op basis van een zogenaamd deskundigenbericht.
Het recht van enquête kent een bredere toepassing dan de geschillenregeling. De coöperatie, de onderlinge waarborgmaatschappij, de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap vallen hoe dan ook onder deze regeling. De stichting en de vereniging (met volledige rechtsbevoegdheid) komen voor deze regeling in aanmerking als zij een onderneming drijven waarvoor een ondernemingsraad moet worden ingesteld op grond van de wet.
Bepaalde belanghebbenden kunnen een verzoek doen bij de Ondernemingskamer van het Gerechtshof te Amsterdam tot het instellen van een enquête. De enquête kan dienen om een onderzoek in te stellen naar het beleid en gang van zaken van een rechtspersoon. Dit middel vormt een vrije informele manier om de gang van zaken bij een rechtspersoon aan de kaak te stellen. Omdat de Ondernemingskamer van het Gerechtshof Amsterdam deze wettelijke procedure serieus heeft opgepakt en daarbij bereid is ver te gaan, heeft dit middel zich in de praktijk ontwikkeld tot een belangrijke breekijzer, mede door de publiciteit die dit met zich mee kan brengen.
De Ondernemingskamer wijst het verzoek tot een onderzoek alleen toe als er sprake is van gegronde redenen om aan een juist beleid te twijfelen. Als het verzoek wordt toegewezen, benoemt de Ondernemingskamer één of meer onderzoekers die een onderzoek naar het beleid van de rechtspersoon uit zullen voeren. Deze onderzoekers hebben de nodige bevoegdheden om dit onderzoek uit te voeren en kunnen bijvoorbeeld getuigen oproepen. Uiteindelijk wordt de uitslag van het onderzoek neergelegd bij de Ondernemingskamer van het Gerechtshof te Amsterdam.
Als uit het onderzoek blijkt dat er wanbeleid is, kan de Ondernemingskamer op verzoek van de oorspronkelijke verzoeker of om redenen van openbaar belang de volgende voorzieningen treffen:
schorsing vernietiging van een besluit van de bestuurders, van commissarissen, van de algemene vergadering van aandeelhouders of van een ander orgaan van de rechtspersoon;
schorsing of ontslag van een meer bestuurders of commissarissen;
tijdelijke aanstelling van een of meer bestuurders of commissarissen;
tijdelijke afwijking van de door de Ondernemingskamer aangegeven bepalingen van de statuten;
tijdelijke overdracht van aandelen ten titel van beheer;
ontbinding van de rechtspersoon.
Uit het bovenstaande lijstje blijkt al dat de bevoegdheden van de Ondernemingskamer voldoende sterk zijn om een recht van enquête te vrezen als bestuur van een vennootschap. Naast het formele karakter van de regels van Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek is het recht van enquête een welkome en praktische regeling voor het oplossen van problemen in de praktijk (dit soms tot frustratie van bestuurders van een rechtspersoon).
Jaarrekening en jaarverslag
Het raamwerk van de eisen aan financiële verantwoording van de coöperatie, de onderlinge waarborgmaatschappij, de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap is neergelegd in deze titel. Deze regels zijn ook van toepassing op bepaalde vennootschappen onder firma, commanditaire vennootschappen of de stichting en de vereniging met een onderneming van bepaalde omvang (de zogenaamde commerciële vereniging en stichting). Deze regels vormen een specifieke aanvulling op de algemene regels voor het voeren van een boekhouding.
Dat men een dergelijke algemene boekhouding moet voeren geldt voor iedereen met een bedrijf – dus ook de eenmanszaak – op grond van art. 2:10 BW en artikel 3:15i BW. Deze regels moeten worden onderscheiden van de fiscale regels voor balansen. De regels in het civiele recht zijn met name geënt op het geven van een financieel beeld op een bepaalde datum, terwijl de regels voor de fiscale balans alleen maar zijn gericht op het resultaat (dat vervolgens belast wordt).
Het idee achter de verplichting tot het opstellen en publiceren van een jaarrekening kent zijn oorsprong in het wezen van de rechtspersoon zelf. Omdat de rechtspersoon slechts een fictie is, zal een derde op enige wijze moeten kunnen achterhalen waarmee hij zaken doet. Om derden in staat te stellen de gegoedheid van een potentiële wederpartij te beoordelen, is inzage in het financiële reilen en zeilen van de rechtspersoon/wederpartij vereist. Dit heeft zich ontwikkeld tot het jaarrekeningenrecht. Men kan zich overigens afvragen in hoeverre een jaarrekening die nog weleens op het moment van publicatie anderhalf tot twee jaar achterloopt op het beschouwde boekjaar, nog geschikt is om deze functie te vervullen. De recente boekhoudschandalen dragen in een andere zin eveneens bij aan twijfels omtrent de mogelijkheid tot beoordeling van rechtspersonen op grond van de jaarrekening.
Het algemene uitgangspunt van het Nederlandse jaarrekeningenrecht is als volgt: de jaarrekening geeft volgens normen die in het maatschappelijk verkeer als aanvaardbaar worden beschouwd een zodanige inzicht dat een verantwoord oordeel kan worden gevormd omtrent het vermogen, het resultaat, de solvabiliteit en liquiditeit van de rechtspersoon. In het kort gezegd, de jaarrekening moet een getrouw beeld van de financiële stand van zaken geven. Dat dit in de praktijk nog weleens anders blijkt, mogen de voorbeelden van KPN en Ahold recent nog eens aangegeven. De materie is een stuk boeiender dan op grond van de wettekst blijkt.
De wet geeft allereerst in hoofdlijnen aan hoe de posten van de balans gerangschikt worden. Ook de algemene opzet van de winst- en verliesrekening en de toelichting daarop wordt voorgeschreven door de wet. Uit de opsomming van de eisen gesteld aan de toelichting valt op te maken dat hieraan een belangrijke toegevoegde waarde wordt toegekend (zie bijvoorbeeld de eis tot vermelding van verplichtingen uit langlopende overeenkomsten). De toelichting is dus interessanter dan de benaming doet vermoeden. Bijvoorbeeld is hieruit een opgave van bezoldiging van iedere bestuurder te halen. Over deze beloningen is al geruime tijd veel ophef in de pers.
De wet geeft aan van welke beginselen uitgegaan moet worden. Dit geeft richting aan de wijze waarop een onderneming haar cijfers moet presenteren. Het vervelende is dat deze beginselen door iedereen op een andere manier gewaardeerd kunnen worden. Er bestaat dus veel ruimte om tot een eigen afweging te komen over hoe bepaalde feiten in een jaarrekening moeten worden opgenomen. Een jaarrekening van een bedrijf, opgesteld door bestuurder A, zou dus best heel anders eruit kunnen zien dan de jaarrekening van hetzelfde bedrijf opgesteld door bestuurder B als hij van deze rechtspersoon bestuurder zou zijn geweest. Terwijl in beide gevallen de jaarrekening in overeenstemming zou zijn met de wet. Dat vormt de moeilijkheid van het jaarrekeningenrecht, maar ook de charme. De lezer van een jaarrekening zal verbanden moeten leggen en zijn eigen afwegingen moeten maken van de feiten zoals deze worden gepresenteerd in de jaarrekening.
Indien de onderneming van de rechtspersoon een bepaalde omvang heeft, moet de jaarrekening worden onderzocht door een accountant. De accountant moet zich ervan overtuigen dat de jaarrekening een getrouw beeld geeft, zoals de wet dat voorschrijft. Als de accountant van mening is dat dit het geval is, zal hij de zogenaamde goedkeurende verklaring geven. Als de accountant een voorbehoud wil maken in zijn oordeel over de jaarrekening van het bestuur, kan hij dit in zijn goedkeuringsverklaring opnemen. Dit zal voor een buitenstaander een waarschuwing zijn dat gedeelten van de jaarrekening verduidelijking behoeven. Als de accountant gegronde twijfel heeft over de jaarrekening, dan kan hij zijn goedkeurende verklaring onthouden. Het behoeft weinig betoog dat het onthouden van de goedkeuring door de accountant een belangrijke signaal is naar derden dat er iets mis is, zeker bij grotere (meer bekende) ondernemingen.
De wet kent bepalingen voor openbaarmaking van de jaarrekening en het jaarverslag. Iedereen kan bij de Kamer van Koophandel de jaarrekening het jaarverslag van een rechtspersoon opvragen tegen een geringe vergoeding. Voor kleine en middelgrote ondernemingen geldt een beperking van de openbaarmaking. Dergelijke bedrijven hoeven hierdoor niet zeer gedetailleerd informatie openbaar te maken.
403-verklaring
De term 403-verklaring verwijst naar artikel 2:403 BW. Het eerste lid onderdeel f van dat artikel betreft een verklaring van een rechtspersoon of vennootschap dat deze zich hoofdelijk aansprakelijk stelt voor de uit rechtshandelingen van een andere rechtspersoon voortvloeiende schulden. Dergelijke verklaringen worden in de praktijk veel gebruikt. Als de moedermaatschappij zich hoofdelijk aansprakelijk stelt voor de verplichtingen uit rechtshandelingen van een groepsmaatschappij, de financiële gegevens van die groepsmaatschappij in haar eigen geconsolideerde jaarrekening verwerkt en aan enkele andere vereisten wordt voldaan, hoeft deze dochtermaatschappij haar individuele cijfers niet apart te publiceren en hoeft op die individuele cijfers geen aparte accountantscontrole plaats te vinden. Het gebruikmaken van deze regeling kan kosten besparen en kan buitenstaanders het zicht op concurrentiegevoelige financiële gegevens ontnemen. Overigens geldt dat bij grote concerns mogelijk ook een plicht tot consolidatie bestaat, omdat hiermee aan de buitenstaander een goed totaalbeeld van de economische groep van rechtspersonen wordt gegeven. Consolidatie van balanscijfers is dus niet altijd vrijwillig.
Ten slotte kent de wet nog een aantal aparte bepalingen over de jaarrekening voor banken en voor verzekeringsmaatschappijen.
Vennootschappen
Niet alle bedrijven met een ‘vennootschapsvorm’ hebben rechtspersoonlijkheid. Vennootschapsvormen die als rechtspersoon aan het handelsverkeer kunnen deelnemen en dus in dit artikel en in Boek 2 B.W. worden behandeld, zijn:
de naamloze vennootschap (nv)
de besloten vennootschap (bv)
de coöperatie
coöperatie met beperkte aansprakelijkheid (BA)
coöperatie met uitgesloten aansprakelijkheid (UA)
coöperatie met wettelijke aansprakelijkheid (WA)
de onderlinge waarborgmaatschappij
Vennootschapsvormen zónder eigen rechtspersoonlijkheid, die dus in dit artikel en in Boek 2 niet worden behandeld, zijn:
de maatschap
de vennootschap onder firma (vof)
de commanditaire vennootschap (cv)
Wetsgeschiedenis
Boek 2 was in 1976 het tweede onderdeel van het Nieuw Burgerlijk Wetboek dat werd ingevoerd. De invoering in 1992 van de delen over het vermogensrecht (onder andere de boeken 3, 5 en 6) leidde ook tot wijzigingen in boek 2.
In 2001 is Boek 2 Burgerlijk Wetboek gewijzigd op het punt van decharge van bestuurders en commissarissen. Sindsdien leidt het vaststellen van de jaarrekening door de algemene vergadering niet meer automatisch tot 'kwijting' (decharge) van de betrokken bestuurders of commissarissen.
In oktober 2004 is de structuurregeling aangepast, met als belangrijkste wijziging de benoeming van commissarissen door de algemene vergadering en niet meer door de commissarissen zelf. Bij deze wijziging zijn ook aanpassingen aangebracht voor de naamloze vennootschap en de besloten vennootschap in het algemeen.
Externe link
Burgerlijk Wetboek Boek 2 op wetten.nl
Burgerlijk recht in Nederland
Nederlandse rechtspersoon | In artikel 3 wordt rechtspersoonlijkheid gegeven aan alle rechtsvormen die in Boek 2 Burgerlijk Wetboek staan. Deze rechtsvormen worden hieronder kort besproken. | 2 | bedrijfsvorm, rechtsvorm, organisatievorm |
474 | SendAction | 1629511 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Reginald%20Fessenden | Reginald Fessenden | Reginald Aubrey Fessenden (Bolton-Est, 6 oktober 1866 – Flatts Village, 22 juli 1932) was een Canadees ingenieur en uitvinder. Hij wordt gezien als de grondlegger van de moderne radiotechnologie vanwege de door hem ontdekte methode van amplitudemodulatie (AM).
Biografie
Fessenden was de oudste zoon van Elisha Joseph Fessenden (1837-1895), een anglicaans predikant en Clementina Trenholme (1844-1918). Hij bracht zijn jeugd door in Bolten Centre en Fergus (Ontario). Vanaf jonge leeftijd toonde hij reeds een levendige interesse in techniek en hij vulde elk vrij moment met het lezen van wetenschappelijke boeken. Hierin werd hij aangemoedigd door zijn oom, Cortez Fessenden, een leraar wis- en natuurkunde.
In 1877 kwam hij terecht op de Trinity College School in Port Hope, om twee jaar later zijn opleiding te vervolgen op de Bishop's College School in Lennoxville nabij Sherbrooke. In 1885 werd hij rector van het Whitney Institute in Bermuda. Het was op zijn eerste dag in Bermuda dat hij zijn toekomstige vrouw ontmoette, Helen May Trott, met wie hij in september 1890 zou huwen. Samen kregen ze één zoon, Reginald Kennelly Fessenden.
Edison en Westinghouse
In de vele jaren dat hij abonnee was van de Scientific American hield Reginald een knipselboek bij met daarin artikelen gerelateerd aan alle uitvindingen van Thomas Edison. Rond 1886 vertrok hij van Bermuda naar New York voor een sollicitatiegesprek met deze beroemde uitvinder, maar kreeg de druk bezette Edison niet te spreken.
Dit vormde voor de jonge Fessenden echter geen belemmering. Op een bouwplaats van Edison in New York wist hij een baantje te bemachtigen als assistent kabeltester en wist op te klimmen tot leidinggevend tester. In deze functies deed hij nodige kennis en ervaring op en kreeg al snel "elektrisch probleemoplosser" als bijnaam.
Het deskundige werk van Fessenden bereikte ook Edison, waarna hij in 1887 de positie aangeboden kreeg om een van Edisons assistenten te worden in East Orange laboratory in New Jersey. Hij nam het aanbod dankbaar aan en binnen het laboratorium klom hij op tot hoofd scheikunde. Hierbij werkte hij onder andere aan de verbetering van isolatiematerialen voor kabels.
Vier jaar later werd hij na een reorganisatie ontslagen en stapte hij over naar de fabriek van George Westinghouse, Edisons grootste concurrent. Hier kreeg hij de leiding over het werk met betrekking tot generatoren en het verbeteren van diens gloeilampen. Binnen het bedrijf verkreeg hij zijn eerste twee patenten, beide gerelateerd in de fabricage van gloeilampen. Hij wist de problemen van Westinghouse op te lossen zodat deze het contract kon volbrengen voor het verlichten van de World's Columbian Exposition (1893) in Chicago.
Via een kortstondige positie bij de Stanley Company in Pittsfield accepteerde hij midden 1892 een leerstoel bij de Purdue-universiteit in Lafayette (Indiana), om een jaar later naar de Western University (huidige Universiteit van Pittsburgh) te gaan om daar de pas opgerichte leerstoel van elektrotechniek in te vullen.
Draadloze telegrafie
Zeven jaar lang zou hier les geven en onderzoek doen. Net als vele andere wetenschappers onderzocht hij met een paar vergevorderde studenten de mogelijkheden van radiogolven die Hertz had ontdekt in de hoop het bestaande morse telegrafiesysteem te verbeteren door een draadloze versie te ontwikkelen.
In 1900 gaf Fessenden zijn academische positie op om voor het Amerikaans weerbureau een draadloos telegrafienetwerk te ontwikkelen tussen de verschillende weerstations aan de oostkust van de Verenigde Staten. Op Cobb Island in de rivier de Potomac bouwde hij een zendstation om morseberichten te verzenden naar het 50 mijl verderop gelegen hoofdkantoor in Arlington (Virginia).
In 1902 verliet Fessenden het weerbureau om samen met twee Pittsburgh miljonairs, Hay Walker Jr. en Thomas H. Given, het bedrijf National Electric Signaling Company (NESCO) op te richten. Doel was de verdere ontwikkeling en de exploitatie van draadloze telegrafie en telefonie. De eerste zendstations werden gebouwd aan elke zijde van de Chesapeake Bay nabij New York, gevolgd door stations in Philadelphia en Washington D.C..
In de daarop volgende jaren breidde hij zijn draadloze netwerk uit door wereldwijd diverse zend- en ontvangststations te bouwen. Een belangrijke stap zette hij in 1905, toen hij in Brant Rock, Massachusetts, een 128 meter (420 ft) hoge zendantenne oprichtte. Een andere werd in het Schotse plaatsje Machrihanish gebouwd. In 1906 verzond hij zijn eerste morsebericht over de Atlantische Oceaan.
Latere jaren
Wegens meningsverschillen die hij had met zijn financiers Given en Walker over de koers van zijn bedrijf, besloot hij om in 1911 alle verbintenissen met NESCO te verbreken.
Hij deed later nog wat advieswerk voor de Submarine Signal Company gedurende de Eerste Wereldoorlog en vond in 1915 de fathometer uit, een sonische dieptemeter. Tijdens de jaren 1920 raakte hij betrokken in een langdurige octrooirechtszaak met de Radio Corporation of America (RCA), die uitliep op een schikking buiten de rechtbank om en die het Fessenden financieel mogelijk maakte om te pensioneren op Bermuda.
Eerste radio-uitzending
Naast draadloze telegrafie – het verzenden van berichten in morsecode via radiogolven – was Fessenden een van de eerste technici die aan het begin van de twintigste eeuw onderzoek deed naar de mogelijkheid van draadloze telefonie – via radiogolven verzenden van spraak en muziek.
Toevallige ontdekking
Van zijn marconisten vernam hij dat soms onder ideale omstandigheden tussen de "punten en strepen" van morsecode ze heel vaag menselijke stemgeluiden hadden gehoord op hun koptelefoon. Naar aanleiding van deze verhalen begon hij samen met zijn assistent Thiessen hiermee te experimenteren.
Op 23 december 1900 lukte het hem om vanuit zijn werkplaats in Cobb Island – als eerste persoon ter wereld – een menselijke stem te verzenden over een afstand van 1,6 kilometer (één mijl). "One, two, three, four. Is it snowing where you are Mr. Thiessen? If so telegraph back and let me know" was het bericht dat Fessenden via de radio uitzond. Thiessen gaf per telegraaf antwoord dat het inderdaad sneeuwde.
De kwaliteit van zijn uitzending was, vanwege de toen beschikbare radiotechnologie, echter zo slecht dat deze nog niet commercieel geschikt was. De tot dusverre gebruikelijke vonkzenders, die uit een inductiespoel, vonkbrug en trillingskring bestonden, zonden gedempte radiogolven uit. Fessenden nam aan dat voor het uitzenden van spraak daarentegen een ongedempte, doorlopende radiogolf noodzakelijk was. In 1901 vroeg hij een Amerikaans octrooi aan op de zender die de eerste was die volgens hetzelfde principe werkte als de huidige AM-radiostations.
Heterodyne principe
In 1902 vond hij het principe van heterodyne uit, ofwel modulatie van twee radiogolven van verschillende frequenties zodat er een verschilfrequentie ontstaat. Hiermee werd het mogelijk om zonder interferentie op dezelfde antenne zowel berichten te versturen als berichten te ontvangen.
Een jaar later, in 1903 net voordat Lee De Forest hetzelfde zou doen, vond hij de elektrolytische detector (liquid barretter) uit en verkreeg er patent op. Deze detector was, beter dan de coherer in staat om de continue veranderende radiosignalen te ontvangen.
Zijn grootste uitdaging betrof evenwel de ontwikkeling van een roterende machinezender die een ongedempte hoogfrequente draaggolf kon opwekken met een groot zendvermogen. Na te zijn afgewezen door Westinghouse benaderde hij General Electric voor hulp bij de bouw van een krachtige wisselstroomgenerator, een taak die werd toegewezen aan Charles Proteus Steinmetz. Samen met de jonge Zweedse technicus Ernst Alexanderson werd een 50 kHz HF-dynamozender (Alexanderson alternator) gebouwd en bij Fessenden geïnstalleerd in Brant Rock.
Kerstavond 1906
In de jaren daarop verfijnde hij de techniek van zijn radiozender, totdat hij op kerstavond 1906 er genoeg vertrouwen in had om een radio-uitzending te doen. Vanuit zijn werkplaats in Brant Rock verzond hij het morsebericht "CQ..CQ" uit – een waarschuwing aan alle schepen dat er een belangrijk bericht aankwam. In plaats van een morsebericht hoorden de marconisten een menselijke stem op hun koptelefoons. Na een korte aankondiging, liet Fessenden een fonograafopname afspelen van Händels "Largo", speelde een vioolsolo en sprak ter afsluiting nog enkele Kerstwensen uit.
Contradictie
Of Fessenden in 1906 daadwerkelijk het eerste radioprogramma heeft uitgezonden, wordt door sommige wetenschappelijke onderzoekers in twijfel getrokken. De reden is dat het enige bewijs van de bovengenoemde radio-uitzending een brief is die hijzelf in 1932, vlak voor zijn dood, heeft geschreven. Andere bronnen over deze gebeurtenis zijn niet bekend, niemand heeft de uitzending gehoord en er zijn ook geen scheepsjournalen gevonden waarin deze historische mijlpaal vermeld wordt. Ook in zijn eigen dagboeken – die hij altijd heel accuraat bijhield – heeft hij niets hierover opgeschreven.
Erkenning
Gedurende zijn leven had hij rond de 500 patenten ingediend. Ter erkenning voor zijn werk als radiopionier en zijn belangrijke technisch innovaties op dat gebied werd hij in 1921 door het Institute of Radio Engineers (IRE) (de latere IEEE) onderscheiden met de IEEE Medal of Honor. En jaar later kreeg hij van de stad Philadelphia de John Scott Award met een bijbehorend geldbedrag van $800. In 1929 kreeg hij de Scientific American Medal voor zijn uitvinding van de fathometer. In 1986 werd Fessenden postuum opgenomen in de CAB Broadcasting Hall of Fame.
Canadees uitvinder
Elektrotechnicus
IEEE-prijswinnaar
Geschiedenis van de radio | Eerste radio-uitzending
Naast draadloze telegrafie – het verzenden van berichten in morsecode via radiogolven – was Fessenden een van de eerste technici die aan het begin van de twintigste eeuw onderzoek deed naar de mogelijkheid van draadloze telefonie – via radiogolven verzenden van spraak en muziek. | 2 | verzenden, dispatcheren, overdracht |
8,583 | Residence | 3983274 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter%20van%20den%20Breemerweg%202 | Peter van den Breemerweg 2 | De boerderij aan de Peter van den Breemerweg 2 is een gemeentelijk monument in Soest in de provincie Utrecht.
De langhuisboerderij uit de tweede helft van de 18de eeuw staat aan het einde van een oprit aan het eind van de Van den Breemerweg aan de spoorlijn Soest- Amersfoort. Bij een grote verbouwing in 1943 werd aan weerszijden een aanbouw geplaatst. Rechts naast de boerderij is een schuur. Het afgewolfde dak is gedekt met riet. In de symmetrische voorgevel is in het midden een groot samengesteld venster met aan weerszijden een kleiner venster. In de voorkamer zijn tegeltableaus uit de bouwtijd bewaard gebleven.
Zie ook
Lijst van gemeentelijke monumenten in Soest (Nederland)
Gemeentelijk monument in Soest
Woning in Soest | Gemeentelijk monument in Soest
Woning in Soest | 1 | woning, verblijfplaats, residentie |
12,454 | EducationalAudience | 4459155 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Center%20for%20Inquiry | Center for Inquiry | Het Center for Inquiry (CFI) is een educatieve non-profitorganisatie. Zijn primaire missie is het mogelijk maken van een seculiere samenleving gebaseerd op de wetenschap, de rede, vrijheid van onderzoek en humanistische waarden. CFI heeft hoofdkwartieren in de Verenigde Staten en verscheidene andere locaties over de hele wereld.
Het Center for Inquiry richt zich op twee primaire terreinen:
Onderzoek naar Paranormale en Grenswetenschappelijke Claims door het Committee for Skeptical Inquiry
Religie, Ethiek en Samenleving door de Council for Secular Humanism
CFI is ook actief met het bevorderen van een wetenschappelijke aanpak van geneeskunde en gezondheidszorg. De organisatie is wel omschreven als denktank en als niet-gouvernementele organisatie.
In januari 2016 kondigde de Richard Dawkins Foundation for Reason and Science aan dat het zou fuseren met het Center for Inquiry, met Robyn Blumner als CEO van de gecombineerde organisaties.
Geschiedenis
Het Center for Inquiry werd in 1991 opgericht door filosoof en auteur Paul Kurtz. Het bracht twee eerder door hem gestichte organisaties samen: het Committee for the Scientific Investigation of Claims of the Paranormal (CSICOP) en de Council for Secular Humanism (CSH). CSICOP en CSH hadden voorheen parallel geopereerd, maar vielen nu formeel onder dezelfde koepel.
Uitbreiding
Tegen 1995 was het CFI uitgebreid naar een nieuw hoofdkwartier in Amherst (New York) en in 1996 opende het zijn eerste afdelingskantoor in Los Angeles: CFI West. Datzelfde jaar stichtte CFI de Campus Freethought Alliance, waarbij studenten werden georganiseerd omtrent al zijn interessegebieden.
Tegen 1997 was CFI begonnen om zijn inspanningen internationaal uit te breiden door een overeenkomst met de Staatsuniversiteit van Moskou.
Tussen 2002 en 2003 opende CFI twee nieuwe afdelingen in New York en Tampa (Florida) en betrok een nieuw gebouw in Hollywood (Californië). De CFI West-locatie aan de Hollywood Boulevard bracht ook het Steve Allen Theater onder, genoemd naar de voormalige presentator van The Tonight Show die het CFI een warm hart toedroeg. In 2004 breidde CFI verder uit naar andere steden in de Verenigde Staten door de opzet van een netwerk van gemeenschapsorganisaties met de naam CFI Communities.
In 2005 breidde CFI opnieuw zijn hoofdkwartier in Amherst uit met een nieuwe onderzoeksvleugel. CFI werd dat jaar bovendien een speciale raadgevende status toegekend bij de Verenigde Naties.
Sinds 2006 is CFI snel gegroeid met een reeks nieuwe afdelingen in steden in Noord-Amerika en elders in de wereld. Dit waren onder meer Centers for Inquiry in Toronto, Londen, Washington D.C., Indianapolis, Grand Rapids (Michigan), and Austin (Texas). De Washingtonse afdeling is het hoofdkwartier van CFI's Office of Public Policy, dat de belangen van CFI in de Amerikaanse politiek behartigt.
Sinds januari 2015 zijn de Council for Secular Humanism en het Committee for Skeptical Inquiry geen onafhankelijke maar geaffilieerde organisaties van CFI meer, maar programma's binnen het Center for Inquiry.
In januari 2016 kondigde CFI aan dat het een fusie zou aangaan met de Richard Dawkins Foundation for Reason and Science, met Robyn Blumner als CEO van de gecombineerde organisaties.
Afscheid van oprichter
Paul Kurtz meende dat hij vanwege zijn onenigheid met de nieuwe CEO Ronald Linsay in juni 2009 als voorzitter werd weggestemd. Kurtz omschreef Lindsay's leiding van CFI als "boos atheïsme", in tegenstelling tot zijn eigen positief humanistische filosofische aanpak. In een bestuursverklaring van 2010 dankte het Center for Inquiry Kurtz voor zijn "tientallen jaren dienst" en beweerde dat "veel van de successen van CFI zijn dankzij Paul Kurtz' inspiratie en leiderschap." Het persbericht stelt dat met Kurtz' aanmoediging er werd gezocht naar nieuw leiderschap met als doel Kurtz als CEO te vervangen. Voor 2010 was het bestuur Kurtz' "dagelijks beheer van de organisatie. In juni 2008 stelde het bestuur Dr. Ronald A. Lindsay aan tot directeur en CEO; in juni 2009 verkoos het bestuur Richard Schroeder tot voorzitter en Dr. Kurtz tot emeritus-voorzitter." In mei 2010 aanvaardde het bestuur het aftreden van Kurtz.
Paranormale en grenswetenschappelijke claims
Middels het Committee for Skeptical Inquiry, uitgever van het tijdschrift Skeptical Inquirer, evalueert het Center for Inquiry paranormale claims (fenomenen die, althans naar verluidt, niet op een normale wetenschappelijke manier kunnen worden verklaard), zoals mediums, spook, communicatie met de doden en vermeede buitenaardse bezoeken. Het verkent ook de marges en grensgebieden van de wetenschappen en probeert onderzoek dat zich baseert op bewijs strikt van de pseudowetenschappen te scheiden.
In 1991 werd CSICOP samen met goochelaar en prominente skepticus James Randi aangeklaagd door de televisieberoemdheid Uri Geller vanwege beweringen die Randi gedaan had in de International Herald Tribune, namelijk dat Geller alleen maar trucjes gebruikte en helemaal geen paranormale gaven bezat. De zaak duurde een aantal jaren, waarbij Geller de kosten en andere zaken moest betalen, en werd uiteindelijk in 1995 beslecht.
Independent Investigations Group
De Independent Investigations Group (IIG), een groep vrijwilligers binnen CFI West, voert experimentele tests uit naar grenswetenschappelijke claims. Het biedt een contant prijs aan (anno 2016 ter hoogte van $100,000,-) voor het succesvol demonstreren van paranormale, bovennatuurlijke of occulte krachten of gebeurtenissen onder degelijke testvoorwaarden. De IIG Awards (ook wel "Iggies" genoemd) worden uitgereikt voor "wetenschappelijk en kritisch denken in mainstream entertainment". De IIG heeft onder andere "Power Balance"-armbandjes, mediumdetectives en een 'telepathische wonderhond' getest.
Religie, ethiek en samenleving
Het Center for Inquiry bevordert kritisch onderzoek naar de grondslagen en sociale effecten van religies. Sinds 1983 heeft het, aanvankelijk door zijn betrekkingen met het Committee for the Scientific Examination of Religion, zich gericht op zaken zoals fundamentalisme in het christendom en de islam, humanistische alternatieven op religieuze ethiek en de religieuze bronnen van politiek geweld. Het heeft deelgenomen aan protesten tegen religieuze vervolging over de hele wereld en bestrijdt religieuze privileges zoals klerikale belastingvoordelen in de Verenigde Staten.
Het CFI ondersteunt seculiere belangen zoals openbaar onderwijs. Het organiseert conferenties, zoals Women In Secularism
en een conferentie gericht op Robert G. Ingersoll, Amerikaans voorvechter van de vrijdenkerij. CFI heeft ook vegader- en conferentiefaciliteiten geleverd aan andere skeptische organisaties, bijvoorbeeld een atheïstische of kleurconferentie over sociale gerechtigheid.
CFI onderneemt ook atheïstische onderwijs- en ondersteundsactiviteiten, bijvoorbeeld boeken over vrijdenken naar gevangenen sturen als onderdeel van zijn Freethought Books Project.
CFI is een actief bepleiter van de vrijheid van meningsuiting en een seculiere overheid. Het verzet zich tegen geïnstitutionaliseerde religie in het leger.
Het is huisvest zijn verwante organisatie, de Council for Secular Humanism, dat het tijdschrift Free Inquiry publiceert, een tweemaandelijks blad over seculier humanistisch denken en discussies.
Publicaties
De resultaten van onderzoek en activiteiten die het Center en zijn affiliaties ondersteunen worden gepubliceerd en verspreid onder het grote publiek in zeventien nationale en internationale tijdschriften (al dan niet wetenschappelijk) en nieuwsbrieven. Dit zijn onder meer Free Inquiry en Secular Humanist Bulletin van het CSH en de Skeptical Inquirer, American Rationalist, van het CSI en bovendien de Scientific Review of Alternative Medicine, Scientific Review of Mental Health Practice, The Skeptic in het Verenigd Koninkrijk en Philo, een academisch tijdschrift over filosofische vraagstukken.
Het CFI heeft sinds 2005 de wekelijkse radioshow en podcast Point of Inquiry uitgezonden. Afleveringen zijn via iTunes gratis te downloaden. De hosts zijn door de jaren heen steeds vernieuwd. Bekende gasten op het programma waren onder meer Steven Pinker, Neil deGrasse Tyson en Richard Dawkins.
Projecten en programma's
Camp Inquiry
Het Center for Inquiry organiseert een jaarlijks kinderzomerkamp dat Camp Inquiry heet en gericht is op wetenschappelijke geletterdheid, kritisch denken, naturalisme, de kunsten, de menswetenschappen en humanistische ethische ontwikkeling. Camp Inquiry is weleens omschreven als "een zomerkamp voor kinderen met vragen" waar enge verhalen worden gevolgd door "sessies omgekeerd redeneren" waarbij de deelnemers worden aangemoedigd om te achterhalen wat de oorzaak is van een schijnbaar bovennatuurlijke ervaring. Camp Inquiry heeft ook kritiek ontvangen als zou het een "omgekeerd Jesus Camp" zijn; de organisators hebben geantwoord dat het kamp niet slechts bedoeld is voor atheïstische kinderen en dat de kampeerders wordt aangemoedigd om hun eigen conclusies te trekken op grond van empirisch en kritisch denken.
Center for Inquiry On Campus
CFI On Campus (oorspronkelijk de Campus Freethought Alliance) is een door de Council for Secular Humanism in 1996 opgestart programma van Derek Araujo en anderen om universitaire en hogeschoolstudenten te bereiken. Het Center for Inquiry On Campus levert financiering sprekers of debaters, literatuur en ander promotie- en educatief materiaal aan studentengroepen die eraan verwant zijn. Op deze manier worden meer dan 200 campusgroepen over de hele wereld ondersteund.
Center for Inquiry On Campus wordt geleid door Debbie Goddard, die ook de directeur is van African Americans for Humanism. CFI on Campus heeft een aantal stafleden die CFI-studentengroepen helpen om hun doelstellingen op hun universiteiten te bereiken.
CFI Institute
Het Center for Inquiry Institute biedt studenten cursussen, seminars en workshops aan over kritisch denken en het wetenschappelijk perspectief en zijn implicaties voor religie, menselijke waarden en de grenzen van de wetenschap. Naast overdraagbare onderscheidingen via het systeem van de University of New York (SUNY), biedt het CFI een dertigurig Certificate of Proficiency in Critical Inquiry.
Het driejarige curriculumplan biedt zomercolleges aan op de hoofdcampus van SUNY-Buffalo in Amherst en de Skeptic's Toolbox-workshop aan de University of Oregon in Eugene.
Geaffilieerde organisaties
Centre for Inquiry Canada
Centre for Inquiry UK
Center for Inquiry Low Countries
Committee for Skeptical Inquiry (CSI)
Committee for the Scientific Examination of Religion (CSER)
Commission for Scientific Medicine and Mental Health Practice (CSMMH)
Institute for the Secularisation of Islamic Society (ISIS)
Richard Dawkins Foundation for Reason and Science (RDFRS)
Zie ook
Floris van den Berg
Externe links
Center for Inquiry Libraries
Center for Inquiry On Campus
Center for Inquiry website
How Camp Inquiry introduces kids to the principles of humanism by Dr. Angie McQuaig
Point of Inquiry Point of Inquiry - the radio show and podcast of the Center for Inquiry.
Amerikaanse organisatie
Atheïsme
Archief
Bibliotheek in de Verenigde Staten
New York (staat)
Religie in de Verenigde Staten
Humanistische organisatie
Sceptische organisatie | CFI On Campus (oorspronkelijk de Campus Freethought Alliance) is een door de Council for Secular Humanism in 1996 opgestart programma van Derek Araujo en anderen om universitaire en hogeschoolstudenten te bereiken. Het Center for Inquiry On Campus levert financiering sprekers of debaters, literatuur en ander promotie- en educatief materiaal aan studentengroepen die eraan verwant zijn. Op deze manier worden meer dan 200 campusgroepen over de hele wereld ondersteund. | 1 | studentengroep, scholierenkring, leerklas |
8,156 | BankOrCreditUnion | 1146788 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Enkelvoudige%20interest | Enkelvoudige interest | Enkelvoudige interest (ook wel enkelvoudige rente genoemd) is een manier waarop geldkapitaal, ter bewaring gegeven bij een financiële instelling, doorheen de tijd in waarde kan toenemen. Kenmerkend voor enkelvoudige interest is dat elk bankjaar eenzelfde interest op eenzelfde kapitaal wordt toegepast.
Toepassing op de financiële markt
Concreet op de financiële markt, is er sprake van enkelvoudige interest bij een kasbon met vaste rentevoet en een vaste looptijd. Als er kapitaal op een zichtrekening wordt geplaatst, valt het eerste bankjaar, de uitkomst van de berekening via enkelvoudige interest, samen met de uitkomst van de, correcte, berekening volgens het systeem van samengestelde interest.
Wiskundige berekening van enkelvoudige interest
Formules
We kunnen makkelijk de enkelvoudige interest, evenals de eindwaarde van het kapitaal, bepalen door enkele eenvoudige formules in te vullen.
Interest
We drukken de enkelvoudige interest uit met hoofdletter I.
Het ingebracht kapitaal, uitgedrukt in geldwaarden, stellen we voor door kleine letter k. Kleine letter i is onze rentevoet, uitgedrukt in een decimaal getal. Met andere woorden het percentagegetal (P%) gedeeld door honderd. Kleine letter n staat voor de tijdsduur waarover er interest wordt berekend. Het is belangrijk bij de berekening de juiste tijdseenheid te gebruiken. De waarde 1 is hierbij een bankjaar, 1/12 een volledige bankmaand en 1/360 één bankdag. Banken rekenen immers anders dan gewone burgers. Voor hen heeft 1 jaar 12 maanden van 30 dagen. 360 dagen in het totaal dus.
Merk op dat de einddatum (de dag waarop het kapitaal door zijn eigenaar wordt opgehaald) nooit wordt verrekend in de berekening. In principe wordt de begindatum wel opgenomen in de berekening, al is het wel zo dat sommige kredietinstellingen pas vanaf de tweede dag van de plaatsing van het kapitaal rente beginnen aanrekenen.
Wanneer er wordt gekozen om in plaats van met een bankjaar, met een kalenderjaar te rekenen, moet men in de berekening rekening houden dat een maand 28, 30 of 31 dagen kan hebben. Schrikkeldagen worden nooit verrekend!
Eindwaarde kapitaal
De eindwaarde van ons kapitaal is in de eerste plaats de waarde van ons ingebracht kapitaal (k), vermeerderd met onze verworven interest of rente (I).
Wanneer we I liever niet afzonderlijk berekenen, kunnen wij eenvoudig de formule om eindkapitaal te berekenen, integreren met de formule om interest te berekenen.
Of eenvoudiger geschreven:
Netto-interest
In België wordt door de staat 30% roerende voorheffing ingehouden op de opbrengsten verworven uit kasbons. We stellen deze netto-interest voor door I'
Voor de berekening houdt dit in dat wij het bedrag van de interest moeten verminderen met 30% van datzelfde bedrag.
Netto-rendement
Het netto-rendement, is niet meer dan de netto-interest uitgedrukt in een percentage per jaar, ten opzichte van het oorspronkelijk kapitaal.
bij een enkelvoudige interest, volstaat het het netto-rendement te bepalen door simpelweg de netto-interest te delen door het oorspronkelijk geplaatst kapitaal, vermenigvuldigd met de termijn dat het kapitaal heeft uitgestaan.
Rente | We drukken de enkelvoudige interest uit met hoofdletter I.
Het ingebracht kapitaal, uitgedrukt in geldwaarden, stellen we voor door kleine letter k. Kleine letter i is onze rentevoet, uitgedrukt in een decimaal getal. Met andere woorden het percentagegetal (P%) gedeeld door honderd. Kleine letter n staat voor de tijdsduur waarover er interest wordt berekend. Het is belangrijk bij de berekening de juiste tijdseenheid te gebruiken. De waarde 1 is hierbij een bankjaar, 1/12 een volledige bankmaand en 1/360 één bankdag. Banken rekenen immers anders dan gewone burgers. Voor hen heeft 1 jaar 12 maanden van 30 dagen. 360 dagen in het totaal dus. | 4 | bank, kredietunie, financiële instelling |
4,820 | LiteraryEvent | 811277 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Boekenbeurs%20Antwerpen | Boekenbeurs Antwerpen | Boekenbeurs Antwerpen was een jaarlijkse boekenbeurs in de Belgische stad Antwerpen. Deze werd voor het eerst georganiseerd in november 1932 in de stadsfeestzaal aan de Meir. De beurs werd gehouden tijdens de maand november in de Antwerp Expo en werd georganiseerd door de beroepsvereniging Boek.be.
Op de Boekenbeurs waren er stands van uitgevers, importeurs en boekhandelaren. In de stands werden boeken verkocht en presenteerden zich auteurs uit binnen- en buitenland. Er was ook een programma met lezingen, auteursgesprekken, workshops en er zijn speciale themadagen.
Voorafgaande aan de eigenlijke beurs werd de debuutprijs met bijhorende cheque van € 6200 uitgereikt.
Geschiedenis
De Boekenbeurs werd voor het eerst georganiseerd in november 1931 in de stadsfeestzaal aan de Meir in Antwerpen. De Boekenbeurs vond haar oorsprong in het initiatief van de toenmalige Vereeniging ter Bevordering van het Vlaamsche Boekwezen (nu Boek.be) om stelselmatig promotie voor het boek te maken.
De Boekenbeurs groeide uit van een bescheiden tentoonstelling van boeken tot een mega-evenement dat in de periode van 2010 tot 2012 gemiddeld 170.000 bezoekers verwelkomde. In 2013 en 2014 telde de beurs 155.000 bezoekers, in 2018 waren het er 137.000, tijdens de laatste editie in 2019 nog 129.000.
Door de jaren heen vond de Boekenbeurs plaats op verschillende locaties:
Stadsfeestzaal aan de Meir in Antwerpen (1931 tot 1970)
Soms ook in de Lamorinièrezaal op de Meir
De Marmeren Zaal in de dierentuin (1942-1943-1947)
Zaal Apollo aan het Koningin Astridplein
Vanaf 1971 zit de beurs in het Bouwcentrum, dat later werd omgedoopt in Antwerp Expo
Het Andere Boek
Het Andere Boek is een andere, op een minder groot publiek gerichte boekenbeurs die jaarlijks begin oktober in Antwerpen plaatsvindt. Tot 2000 vond deze boekenbeurs plaats in de stadsfeestzaal op de Meir. Nadien vond de beurs plaats in de Plantijn Hogeschool aan de Meistraat en daarna in het Zuiderpershuis. De editie van 2008 (de 33ste) trok 4.500 bezoekers aan. De editie van 2009 trok 3.700 bezoekers, maar organisator Vincent Scheltien sprak van een succes omdat de kwaliteit, de tevredenheid van de klanten en de verkoop vergelijkbaar waren met 2008.
In 2010 werd na 33 edities het initiatief voor deze beurs beëindigd.
Uitsluiting uitgeverij Egmont
Deelname aan de Boekenbeurs was voorbehouden voor leden van de drie beroepsorganisaties achter de koepelvereniging Boek.be. Lidmaatschap van die beroepsorganisaties was niet volledig open, en met name het weren van uitgeverij Egmont, geassocieerd met de politieke partij Vlaams Belang, heeft tot kritiek geleid. In 2017 heeft een rechter in de provincie Antwerpen in eerste aanleg beslist dat het uitsluiten van Egmont tegen de antidiscriminatiewet is. Het Antwerpse hof van beroep oordeelde in dezelfde zin als de lagere rechter. Boek.be legde zich neer bij het arrest en gaf Egmont een stand op volgende boekenbeurzen.
Financiële problemen
Na enkele jaren van dalende bezoekcijfers kwamen de organisatoren in 2019 met een vernieuwde aanpak. In 2020 schreven zich echter door de coronacrisis maar weinig standhouders in. In september 2020 kreeg Boek.be bescherming tegen haar schuldeisers, en in maart 2021 kondigde de gerechtelijke beheerder aan dat tot 19 april 2021 naar een overnemer werd gezocht voor de organisatie en haar 9 werknemers. Boek.be werd failliet verklaard op 15 juli 2021. Een aantal uitgeverijen werkten samen om vanaf 2021 een nieuw evenement op poten te zetten, Boektopia, in Kortrijk Xpo.
In 2021 volgde in Antwerpen een kleinschalige editie van "LEES! Het Boekenfestival". Het bleef bij die ene editie.
Markt in België
Evenement in Antwerpen (stad)
Boekenbeurs
Economie van Vlaanderen | In 2021 volgde in Antwerpen een kleinschalige editie van "LEES! Het Boekenfestival". Het bleef bij die ene editie. | 1 | literair evenement, boekenfestival, schrijversbijeenkomst |
3,356 | Taxi | 154316 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Velen | Velen | Velen is een stad in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, gelegen in Kreis Borken. De stad telt inwoners () op een oppervlakte van 70,55 km². Naburige steden zijn onder andere Ahaus, Borken en Gescher.
Indeling van de gemeente
Velen bestaat uit de in 1975 samengevoegde voormalige gemeentes Velen en Ramsdorf, als volgt nader onderverdeeld:
Velen
Nordvelen (tot 1969 een aparte gemeente)
Waldvelen (tot 1969 een aparte gemeente)
Ramsdorf
gehuchten (Bauerschaften) Bleking, Holthausen, Ostendorf en Krückling (tot 1959 tezamen gemeente Kirchspiel (kerspel) Ramsdorf)
Ligging, verkeer, vervoer
Aangrenzende gemeenten
Wegverkeer
Belangrijke wegen van en naar de gemeente:
Autobahn A31 Oost-Friesland -Ruhrgebied v.v. ( afrit 33 Gescher naar de B 525 of 34 Borken)
Bundesstraße 525 vanuit de richting Winterswijk noordelijk langs de gemeente
Bundesstraße 67 westelijk langs de gemeente
Openbaar vervoer
Er rijdt een lijnbus van Velen en Ramsdorf naar Coesfeld v.v., ook in de nacht van zaterdag op zondag enige malen. Openbaar vervoer ontbreekt in de gemeente verder geheel (situatie medio 2020). Men is aangewezen op gebruik van de fiets of op taxivervoer van of naar andere plaatsen in de omgeving dan Borken of Coesfeld, waar ook spoorwegstations zijn.
Geschiedenis en economie
In 890 wordt Velen en rond 1050 wordt Ramsdorf voor het eerst in een document vermeld.
Ramsdorf ontwikkelde zich tot een stadje; in 1319 werden er, ten tijde van de Strijd om Bredevoort, privileges aan Ramsdorf verleend, in ieder geval marktrecht. Of de plaats toen volledig stadsrecht kreeg, is onder historici omstreden. De Ramsdorfers zelf beschouwen zich in ieder geval als inwoners van een stadje. Het eerste kasteel van Ramsdorf dateert van 1425.
De gemeente was tot 1803 nagenoeg ononderbroken in de macht van het Prinsbisdom Münster, wat de overwegend katholieke gezindheid van de christenen in de gemeente verklaart.
Velen was residentie van de Heren van Velen, oorspronkelijk ministerialen van de Münsterse bisschoppen, maar in de loop der eeuwen uitgegroeid tot een ook buiten de directe omgeving van Velen zeer invloedrijk adellijk geslacht.
Na de Napoleontische tijd deelde Velen de historische lotgevallen van het Koninkrijk Pruisen, en vanaf 1871 het Duitse Keizerrijk. De materiële schade ten gevolge van de Tweede Wereldoorlog bleef, met name in de plaats Velen, beperkt.
De bevolking van de gemeente leefde tot circa 1960 van de landbouw en de textielnijverheid (in de 20e eeuw was er textielindustrie gevestigd). In tijden van grote armoede, vooral de 19e eeuw, trokken vooral jonge mannen als seizoenarbeiders jaarlijks als hannekemaaiers naar o.a. Nederland. Ook emigreerden in de 19e en vroege 20e eeuw velen naar de Verenigde Staten. Tegenwoordig wonen er in Velen en Ramsdorf ook een aantal woonforensen met een werkkring in omliggende steden. In de gemeente worden drie moderne bedrijventerreinen ontwikkeld. Er zijn een aantal kleine en middelgrote bedrijven van lokaal of regionaal belang gevestigd.
Bezienswaardigheden, natuurschoon, toerisme
In Velen staat Kasteel Velen (Duits: Schloss Velen), een barokke waterburcht naar ontwerp van Johann Conrad Schlaun. Het kasteel is na een verwoestende brand in 1931 geheel in oude stijl herbouwd. Het gebouw doet dienst als conferentiecentrum en hotel (met veel sportfaciliteiten). Alleen de gasten van dit bedrijf kunnen het gebouw van binnen bekijken. Een gedeelte van het omliggende park, waaronder de voormalige Tiergarten (waar zich geen dierentuin bevindt) is voor iedereen toegankelijk. Een ander gedeelte is een golflinks.
Tot de gemeente behoort ook de kasteelvrijheid Ramsdorf; in het uit 1732 daterende kasteel Ramsdorf is een streekmuseum gevestigd.
Door Velen stroomt een beek, de Bocholter Aa. Langs de oevers van deze beek kan men enige aardige wandelingen maken.
Ten zuiden van Velen, in de richting van Borken en Heiden, ligt een van west naar oost lopende heuvelrug, die bijna 5 km lang en gemiddeld 2 km breed is, en Die Berge genoemd wordt. Het hoogste punt hiervan, de Tannenbültenberg, is 107 meter boven zeeniveau. De heuvelrug, die voor meer dan de helft tot het grondgebied der gemeente Velen behoort, is tot 2006 ten dele militair oefenterrein geweest, maar is daarna grotendeels tot natuurreservaat uitgeroepen. Er zijn hier een aantal wandelroutes uitgezet.
Partnergemeenten
Malliß, Mecklenburg-Vorpommern
Długołęka, Polen
Belangrijke personen in relatie tot de gemeente
Geboren
Klaus Balkenhol (*6 december 1939) voormalig dressuurruiter
Overigen
Hendrickje Stoffels (Bredevoort, 1626 – Amsterdam, juli 1663) levensgezellin van Rembrandt van Rijn, is volgens de meeste Duitse historici en één Nederlandse bron te Ramsdorf geboren.
Afbeeldingen | Openbaar vervoer
Er rijdt een lijnbus van Velen en Ramsdorf naar Coesfeld v.v., ook in de nacht van zaterdag op zondag enige malen. Openbaar vervoer ontbreekt in de gemeente verder geheel (situatie medio 2020). Men is aangewezen op gebruik van de fiets of op taxivervoer van of naar andere plaatsen in de omgeving dan Borken of Coesfeld, waar ook spoorwegstations zijn. | 1 | taxi, taxidienst, personenvervoer |
9,275 | TaxiReservation | 229474 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet%20voorzieningen%20gehandicapten | Wet voorzieningen gehandicapten | De Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg) was een Nederlandse wet die van 1994 tot en met 2006 vastlegde welke voorzieningen door gemeenten voor gehandicapte ingezetenen moesten worden geregeld. De wet richtte zich op drie groepen voorzieningen:
Vervoersvoorzieningen (taxivervoer, speciale fietsen, scootmobielen, auto-aanpassingen)
Rolvoorzieningen (rolstoelen)
Woonvoorzieningen (woningaanpassingen zoals douchekrukjes, trapliften en zelfs verbouwingen en aanbouwen)
De wet werd uitgevoerd door gemeenten, en elke gemeente had een zekere mate van vrijheid om meer of minder royaal met de voorzieningen te zijn, zolang men zich maar hield aan de minimumvoorwaarden die in de wet beschreven waren. Dit beleid werd vastgelegd in een zogeheten gemeentelijke verordening. De aanvrager kreeg na indienen van een aanvraag een beschikking met het besluit van de gemeente.
De Wvg is op 1 januari 2007 vervangen door de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Naast de bestaande voorzieningen die onder de Wvg vielen, is onder andere de huishoudelijke verzorging hieronder komen te vallen, die tot dat moment onder de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) viel.
Externe links
Tekst Wet voorzieningen gehandicapten 31-12-2006
Ministerie van VWS, Wet maatschappelijke ondersteuning
Internetsite van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad Nederland
Nota bene
Deze wet moet niet worden verward met de Wet voorkeursrecht gemeenten, die dezelfde afkorting heeft.
Gehandicaptenzorg
Voorzieningen Gehandicapten
voorzieningen
voorzieningen | De Wet voorzieningen gehandicapten (Wvg) was een Nederlandse wet die van 1994 tot en met 2006 vastlegde welke voorzieningen door gemeenten voor gehandicapte ingezetenen moesten worden geregeld. De wet richtte zich op drie groepen voorzieningen:
Vervoersvoorzieningen (taxivervoer, speciale fietsen, scootmobielen, auto-aanpassingen)
Rolvoorzieningen (rolstoelen)
Woonvoorzieningen (woningaanpassingen zoals douchekrukjes, trapliften en zelfs verbouwingen en aanbouwen) | 1 | taxivervoer, taxirit, taxibestelling |
3,104 | House | 153376 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Neu%20Wulmstorf | Neu Wulmstorf | is een gemeente in de Duitse deelstaat Nedersaksen. De gemeente ligt in het Landkreis Harburg, en telt inwoners.
Indeling van de gemeente
De gemeente Neu Wulmstorf bestaat uit:
Neu Wulmstorf bestaande uit
Neu Wulmstorf
Wulmstorf
Daerstorf
Elstorf, bestaande uit
Elstorf
Ardestorf
Elstorf-Bachheide
Rade (Neu Wulmstorf), bestaande uit
Rade
Mienenbuttel
Ohlenbüttel
Rübke
Schwiederstorf.
Geografie
Neu Wulmstorf heeft een oppervlakte van 56,16 km² en ligt in het noorden van Duitsland, ten zuiden van Hamburg. In het noorden ligt de gemeente, dicht bij de Elbe, slechts een halve meter boven de zeespiegel; in het zuiden is het gemeentegebied een heuvelachtig bos-, heide- en hoogveengebied, waarvan het hoogste punt op 112 m boven de zeespiegel uitrijst.
Naburige gemeentes
In het westen: Buxtehude
In het zuidwesten: Appel en Wenzendorf in de Samtgemeinde Hollenstedt
In het zuidoosten: Rosengarten
In het oosten: Hamburg-Neugraben-Fischbek
Infrastructuur
Door de gemeente loopt de Bundesstraße 73 van Stade naar Hamburg-Harburg, die als doorgaande route tussen deze twee steden vervangen wordt door de Autobahn A26. Gepland (2023) is, dat deze tussen 2025 en 2028 bij Hamburg-Moorburg, 8 km ten oosten van Neu Wulmstorf, op de A7 zal aansluiten. Door de gemeente loopt ook de Bundesstraße 3. In de vorm van een nieuwe rondweg, westelijk om Neu Wulmstorf heen, is deze al verlengd tot aan de A26. In zuidelijke richting loopt de B3 naar Ortsteil Mienenbüttel. Op een bedrijventerrein aldaar kruist deze de A1 op afrit 44 (Rade).
Aan de Spoorlijn Lehrte - Cuxhaven ligt sedert 1905 Station Neu Wulmstorf. Treinen van de S-Bahn van Hamburg stoppen hier een keer per uur in beide richtingen. Het station heette tot 1970 Station Daerstorf.
Economie
De meest noordelijke plaats in de gemeente, Rübke, wordt tot het bekende fruitteeltgebied Altes Land gerekend.
Uitgestrekte bedrijventerreinen liggen in de gemeente bij Mienenbüttel, aan de A1 (logistieke bedrijven) en vooral aan de westkant van Neu Wulmstorf zelf (lokaal midden- en kleinbedrijf; logistieke bedrijven en distributiecentra). Zo bezit het outdoor-kledingconcern Jack Wolfskin er een, in een 3 hectare groot gebouw gevestigd, distributiecentrum.
Geschiedenis
Bij het dorp Rade is een steenkist ontdekt en archeologisch onderzocht. Het grafmonument wordt gedateerd in het laatste deel van de Jonge Steentijd, tussen 2800 en 2200 vóór de jaartelling. Er zijn ook enkele grafgiften gevonden, waaronder een stenen bijl, enkele sieraden van barnsteen en enige potscherven. Nog iets ouder, uit de tijd van de Trechterbekercultuur, dateren twee megalietgraven, bij Daerstorf en Elstorf (Sprockhoff-nummers 669 en 670). Beide monumenten zijn slechts fragmentarisch bewaard gebleven; het Großsteingrab Elstorf was in 1839 nog grotendeels intact.
De meeste dorpen in de gemeente ontstonden in de middeleeuwen rondom klooster- of kerkgebouwen of grote boerderijen. Neu Wulmstorf ontstond pas in het midden van de 19e eeuw. Een sterke groei ondervond de gemeente vanaf de Tweede Wereldoorlog. Eerst door noodhuisvesting van mensen, die in de oorlog door bombardementen op Hamburg dakloos waren geworden, in de periode tot plm. 1955 door het huisvesten van Heimatvertriebene uit vooral Silezië en Oost-Pruisen (waaraan talrijke straatnamen nog herinneren), en in de jaren daarna door de toevloed van woonforensen uit Hamburg, die graag in deze fraai bij de bossen gelegen gemeente wilden gaan wonen. Onder hen waren vanaf 1959 veel beroepsmilitairen van de Bundeswehr. Van 1938 tot 2004 heeft in een aan Neu Wulmstorf grenzende stadswijk van Hamburg een zeer grote kazerne (de Röttiger-Kaserne) gestaan. Bij een referendum in 2004 stemde 71,2% van de kiezers tegen een voornemen van de deelstaat Nedersaksen tot toekenning van stadsrechten aan Neu Wulmstorf.
Bezienswaardigheden
De uit het begin van de 18e eeuw daterende, evangelisch-lutherse Nicolaaskerk te Elstorf is eenvoudig ingericht en is schilderachtig gelegen. Zij staat op de restanten van een ouder, uit circa 1200 daterend kerkje. Dit is nagenoeg het enige monumentale gebouw in de gemeente van vóór 1850.
Direct aan de oostgrens van de gemeente ligt een meer dan 770 hectare groot natuurgebied, de Fischbeker Heide, die de uiterste zuidwestpunt van Hamburg vormt. Het gebied is enigszins heuvelachtig (toppen tot 116 meter) en lijkt sterk op de meer zuidelijk gelegen Lüneburger Heide. In het gebied zijn veel wandelroutes uitgezet. Ten noorden hiervan ligt nog een natuurreservaat, Moorgürtel, een wetlandreservaat. Zie verder: Hamburg-Neugraben-Fischbek. Ook elders, vooral ten zuiden en oosten van Neu Wulmstorf, zijn talrijke bosgebieden te vinden.
In een bos bij Schwiedersdorf staat een zwerfsteen, de Karlstein. De steen meet 1,9 × 2,5 × 2,2 meter, en ligt, blijkens archeologisch onderzoek uit 1951, al sedert het eind van de laatste ijstijd, tienduizend jaar, op deze plaats. De ouderdom van de hoefijzervormige inkervingen is onbekend; de diepe spleten en gleuven in de steen zijn door natuurlijke erosie veroorzaakt. Een sage brengt deze steen in verbinding met Karel de Grote: In de periode van Karels oorlogen tegen de Saksen was Karel op een dag erg moe, en ging, leunend op de steen, slapen. Hij had zijn metgezellen, op straffe des doods, verboden, hem wakker te maken. Toen naderde een groep vijanden. Omdat Karels mannen hun heer niet zelf uit zijn slaap wilden storen, pakten ze Karels hond op en gooiden die tegen de vorst aan. Deze werd wakker, bespeurde het gevaar onmiddellijk en zei: "Zowaar ik deze steen met mijn zwaard zal splijten, zo zeker zullen wij de Saksen verslaan". Toen sprong Karel op zijn paard, en over de steen heen springend, doorkliefde hij hem met één houw van zijn zwaard. Inderdaad overwonnen Karels troepen de Saksen. De hoefijzers van Karels paard en de klauwafdrukken van zijn hond zijn sindsdien in de steen zichtbaar gebleven, en herinneren aan dit wapenfeit.
Afbeeldingen
Partnergemeente
Er bestaat een jumelage met Nyergesújfalu in Hongarije.
Gemeente in Nedersaksen | De meeste dorpen in de gemeente ontstonden in de middeleeuwen rondom klooster- of kerkgebouwen of grote boerderijen. Neu Wulmstorf ontstond pas in het midden van de 19e eeuw. Een sterke groei ondervond de gemeente vanaf de Tweede Wereldoorlog. Eerst door noodhuisvesting van mensen, die in de oorlog door bombardementen op Hamburg dakloos waren geworden, in de periode tot plm. 1955 door het huisvesten van Heimatvertriebene uit vooral Silezië en Oost-Pruisen (waaraan talrijke straatnamen nog herinneren), en in de jaren daarna door de toevloed van woonforensen uit Hamburg, die graag in deze fraai bij de bossen gelegen gemeente wilden gaan wonen. Onder hen waren vanaf 1959 veel beroepsmilitairen van de Bundeswehr. Van 1938 tot 2004 heeft in een aan Neu Wulmstorf grenzende stadswijk van Hamburg een zeer grote kazerne (de Röttiger-Kaserne) gestaan. Bij een referendum in 2004 stemde 71,2% van de kiezers tegen een voornemen van de deelstaat Nedersaksen tot toekenning van stadsrechten aan Neu Wulmstorf. | 3 | huis, woning, gebouw |
11,874 | AutomatedTeller | 305485 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Geschiedenis%20van%20de%20Efteling | Geschiedenis van de Efteling | Sinds het begin van de geschiedenis van de Efteling (11 mei 1951 - heden), is een onontgonnen stuk heide, bezaaid met vliegdennen, gegroeid tot het hedendaags themapark. De Efteling groeide door de jaren heen, waarbij attracties hier en daar werden aangepast en bijna jaarlijks nieuwe attracties werden toegevoegd. De oudste attracties, de sprookjes in het Sprookjesbos en de authentieke draaimolens en schommels op het Anton Pieckplein, laten nog duidelijk zien hoe het in de beginjaren van de Efteling was, al zijn ook deze attracties door de jaren heen wel een keer gereviseerd.
Vanaf 1981 zijn er in het familiepark ook meer adrenaline-opwekkende attracties verschenen die vooral tot doel hadden de jeugdige bezoekers tussen twaalf en twintig jaar aan te trekken. Een daling in de bezoekersaantallen en de concurrentie van de zogenaamde moderne attractieparken (parken met voornamelijk achtbanen, wildwaterbanen, etc.), die ook in Europa als paddenstoelen uit de grond schoten, waren de voornaamste redenen om het roer om te gooien. De introductie van de Python zette de Efteling meer dan ooit op de kaart. Na een aantal van deze zogenaamde thrillrides werd vanaf 1986 toch ook teruggegrepen naar het oorspronkelijke thema: het sprookje. Attracties van formaat zijn onder meer Fata Morgana (1986) en Droomvlucht (1993).
De Efteling kwam vermoedelijk aan zijn naam door een hoeve die gebouwd werd in de 16de eeuw en de naam "Ersteling" had. De hoeve verdween, maar de buurtschap kreeg de merkwaardige naam van de hoeve. De naam verwijst waarschijnlijk naar het feit dat deze hoeve de eerste was die op de nieuw ontgonnen grond stond. Voordat er landbouw bedreven kon worden, was er een natte heidegrond. "Ersteling" werd verbasterd tot "Essteling". De gotische s'en, die er uitzien als een 'f', ging men op den duur ook uitspreken als een f waarna de buurtschap de naam "Efteling" krijgt. Een andere verklaring is uit 'Efterling', Achterling.
Historisch overzicht in decennia
1933-1951
In 1933 kregen pastoor F.J. De Klijn, kapelaan E. Rietra en de voorzitter van voetbalvereniging D.E.S.K., Jac. Smit, het plan om een sportterrein aan te leggen op de zandgronden van de gemeente Loon op Zand, nabij het dorpje Kaatsheuvel. Een jaar later ging onder supervisie van de Koninklijke Nederlandse Heidemaatschappij de eerste spade de grond in en werd het sportterrein aangelegd.
Op 19 mei 1935 opende het R.K. Sport- en Wandelpark officieel. Het park bestond toen onder andere uit een voetbalveld, twee oefenvelden en een speelweide. In de jaren daarna werd het park uitgebreid met een speeltuin met draaimolen, een glijbaan (de hoogste van Nederland), een kabelbaan, een ponybaan en een wielerbaan van zand.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef voetbalclub De Parktrappers het balletje doortrappen. Voorzitter van het kerkbestuur, deken A. van den Brekel, ging zich in 1948 met de Efteling bemoeien en er kwamen plannen voor de uitbreiding van de recreatiemogelijkheden in de gemeente Loon op Zand ter tafel. Deze plannen werden uitgewerkt door ir. Heijdelberger en ir. Markvoort van de Dienst Uitvoerende Werken (D.U.W.). R.J.Th. van der Heijden werd in datzelfde jaar burgemeester van Loon op Zand/Kaatsheuvel.
Van 23 tot en met 27 juli 1949 werd op het terrein de tentoonstelling De Schoen gehouden. Voor deze expositie werd een ingang gebouwd die in de jaren die volgden de ingang van de Efteling zou zijn.
Op 25 mei 1950 werd de oprichtingsakte van Stichting Natuurpark De Efteling ondertekend. Er kwam subsidie van de gemeente voor de vernieuwing van de speeltuin en er werd een begin gemaakt voor grote grondwerkzaamheden, onder andere de aanleg van de Siervijver, de Vonderplas en de roei- en kanovijver. Er kwamen paden, parkeervelden, tennisbanen en sportvelden. Op 11 mei 1951 werd de nieuwe speeltuin met bijbehorend theehuis geopend.
1952-1961
Aan de wieg van de Efteling stond de toenmalige burgemeester van Loon op Zand/Kaatsheuvel Reinier van der Heijden. Op 25 mei 1950 werd de stichtingsakte van Stichting Natuurpark "De Efteling" ondertekend. Als voorzitter van het stichtingsbestuur trad burgemeester R.J.Th van der Heijden op. Het was een publiek geheim, dat het op de eerste plaats diens durf, beleid en werkcapaciteit zijn geweest, die De Efteling hebben ontwikkeld tot een oord waar nog vele miljoenen een gezonde en plezierige ontspanning hebben gevonden. Betty van der Heijden - Perquin, echtgenote van de oprichter Reinier van der Heijden, komt met het idee van een sprookjestuin, zoals de tijdelijke Sprookjestuin in Eindhoven, die was aangelegd door Philips. Later zijn fotograaf Peter Reijnders en illustrator Anton Pieck aangetrokken. Samen zorgden zij ervoor dat op 31 mei 1952 het Sprookjesbos kon worden geopend met tien sprookjes. Op het terrein van 65 ha lagen toen ook waterpartijen, tennis- en voetbalvelden, een theehuis en een speeltuin. De 222.941 bezoekers in het eerste jaar betaalden 80 cent (36 eurocent) voor een toegangskaartje.
Door het grote succes namen in de jaren daarna steeds meer sprookjesfiguren hun intrek in het Sprookjesbos. Vanaf 1954 was tuinarchitect Lou Smeets verantwoordelijk voor de parkaanleg. In 1955 kwam het sprookje van Hans en Grietje, geopend door Marleen van der Heijden, een dochter van de grondlegger van de Efteling, Reinier van der Heijden, in 1958 de Vliegende Fakir en in 1960 vond Roodkapje er het huisje van haar grootmoeder.
Een andere attractie die opende in deze jaren was het zwembad, waar de bezoekers van 1953 tot 1989 een frisse duik konden nemen. Het Anton Pieckplein werd een middeleeuws stadsplein met kermismolens en kleine attracties, zoals de eierleggende kip. Paters uit een naburig klooster verdienden in de beginjaren een leuk centje met het vullen van de eitjes. Een van de laatste vier saloncarrousels ter wereld, waar Anton Pieck zelf nog in zijn jeugd menig rondje op deed, kreeg in 1956 een plaatsje in de Efteling. Holle Bolle Gijs liet vanaf 9 september 1958 zijn stem klinken door het hele park en werd een internationaal succes met de kreet 'Papierrr Hierrr'.
1962-1971
De Efteling groeide in een enorme vaart. Anton Pieck en Peter Reijnders bleven trouw het park bezoeken en werkten mee aan de vele creatieve ideeën die er ontsproten. De grootste attractie in deze jaren werd in 1966 geopend: de Indische Waterlelies, naar een sprookje geschreven door Koningin Fabiola van België. Zelf was ze niet aanwezig bij de opening, maar zij bezocht een jaar later alsnog haar geesteskind.
Het Kinderspoor (of Traptreintjes) werd al in 1954 in gebruik genomen, maar de eerste Efteling Stoomtrein reed op 31 maart 1969 door het park. Locomotief 'Aagje' kreeg in 1974 versterking van 'Moortje', in 1980 van 'Neefje' (tot 1992) en in 1992 van 'Trijntje'. Nog meer treinen verschenen achter de Stoomcarrousel in 1971 in de driedimensionale miniatuurwereld Diorama, die lijkt op een prent van Anton Pieck.
Alle inspanningen werden beloond in 1971 met de Pomme d'Or, de eerste grote internationale onderscheiding voor de Efteling voor haar opzet, originaliteit en recreatieve functie.
1972-1981
Begin jaren 70 werden er nog enkele sprookjes en kleine attracties toegevoegd. Anton Pieck en Peter Reijnders trokken zich uit het park terug en een nieuwe ontwerper nam het potlood van Pieck over: Ton van de Ven. Hij vernieuwde niet alleen oude ontwerpen (zoals Sneeuwwitje, Langnek en Doornroosje), maar zorgde ook voor nieuwe attracties. In 1978 opende het Spookslot, het eerste grote project van creatief directeur Ton van de Ven.
Een daling in de bezoekersaantallen en de moordende concurrentie van andere attractieparken waren de voornaamste redenen om het roer om te gooien aan het begin van de jaren 80. Zodoende opende de eerste stalen achtbaan op het vasteland van Europa. Toen de Python in 1981 werd geopend was deze meteen een doorslaand succes. Tegelijk met de Python werd de Gondoletta aangelegd. Deze bootjes op de grote Siervijver waren bedoeld als tijdelijk testtraject voor het later te bouwen Fata Morgana, maar waren - vooral voor de ouderen - zo'n groot succes, dat de Gondoletta als zelfstandige attractie bleef bestaan.
1982-1991
Het park bouwde op het succes van de Python voort aan grootse attracties, vooral bedoeld voor adolescenten en (jonge) volwassenen. In 1982 vond het op dat moment grootste schommelschip ter wereld, de Halve Maen, in de Efteling een plaats, gevolgd door de wildwaterbaan Piraña (1983), de bobsleebaan Swiss Bob (1985) en de houten achtbaan Pegasus (1991). Attracties als Carnaval Festival (van Joop Geesink), Polka Marina, De Oude Tuffer (1984) en Monsieur Cannibale (1988) zorgden voor genoeg aanbod voor de andere doelgroepen van het park, waaronder voornamelijk gezinnen met kleine kinderen.
Daarna keerde de Efteling weer terug naar het sprookjesthema. Na een voorbereiding van meer dan vijf jaar door Ton van de Ven en zijn team werd in 1986 Fata Morgana geopend. Deze attractie is gebaseerd op de 'Sprookjes van 1001 Nacht'. In bijna één kilometer decor bewegen 140 verschillende poppen (animatronics). De Pagode brengt de bezoekers sinds 1987 naar een hoogte van 45 meter. In het Sprookjesbos verscheen na een lange tijd weer een nieuw sprookje: de Trollenkoning. Een geheel eigen Eftelingsprookje, het Volk van Laaf, werd in 1989 geschreven door Ton van de Ven. De attractie opende een jaar later.
In 1991 ontving de Efteling haar 50 miljoenste bezoeker sinds 1952.
Door de vele verzoeken van bezoekers om een kijkje achter de schermen van de Efteling te mogen nemen en de even zovele afwijzingen ervan, besloot de Efteling om zelf naar het publiek toe te gaan. Op 17 en 18 oktober 1982 vond een grote manifestatie plaats in De Werft in Kaatsheuvel waarbij het publiek kennis kon nemen met alle afdelingen van het park. Ter gelegenheid hiervan werden ongeveer zestig originele tekeningen van Anton Pieck tentoongesteld. Ook kon men maquettes van diverse attracties bewonderen, werden bouwtechnieken getoond en was het eerste prototype te zien van de bedelende Arabieren uit de vier jaar later te openen attractie Fata Morgana.
1992-2001
In 1992 ontving de Efteling de Applause Award. Met deze hoge toeristische onderscheiding van de International Association of Amusement Parks and Attractions (IAAPA) mocht de Efteling zich twee jaar lang het beste park ter wereld noemen.
In 1992 opende buiten het park het eerste onderdeel van het 'Wereld van de Efteling'-project (om het park geschikt te maken voor een bezoek van meerdere dagen): het Efteling Hotel. De achttien holes van het Efteling Golfpark en het Clubhuis werden officieel geopend in 1995. In 1996 opende het 'Huis van de Vijf Zintuigen', het entreegebouw met de onofficiële titel 'het grootste rieten dak ter wereld' te hebben. In 2000 werden de Pardoespromenade en de Brink aangelegd. Daardoor ontstonden grote paden van de ingang naar het centrum van het park, die de bezoekers gemakkelijker naar de vier uithoeken van het park brengen.
In Droomvlucht, een darkride ontworpen door Ton van de Ven, is gebruikgemaakt van mythologische figuren als trollen, gnomen en elfjes. De attractie wordt al jaren door vele bezoekers beschouwd als de favoriete attractie. Deze attractie werd aanvankelijk bedacht als jubileumattractie bij het veertigjarig bestaan in 1992, maar door technische mankementen aan de gemotoriseerde karretjes, kon de attractie pas een jaar later worden geopend.
Gebaseerd op een oude kermisattractie ontwikkelde de Efteling samen met Vekoma in 1996 de attractie Villa Volta. Het park mocht er later in Hollywood de THEA-award voor ophalen. In 1998 opende Vogel Rok. De entree van deze achtbaan kreeg een vermelding in het Guinness Book of Records.
Het entertainment groeide jaar op jaar, met producties als 'Showtime met Pardoes' (1994), 'Samson en Gert' (1994-1997), 'Efteling Sprookjesshow' (1996-1997), 'Nieuwe Efteling Sprookjesshow' (1998-2001) en 'Efteling on Ice' (2001). Voor de laatste twee shows ontving de Efteling tweemaal de Big E-award, de internationale prijs van de IAAPA voor de beste parkshow ter wereld.
Voor het eerst in tien jaar verschenen in 1998 nieuwe sprookjesfiguren in het Sprookjesbos: Klein Duimpje en de Reus en Repelsteeltje maakten hun opwachting. Een jaar later werden twee sprookjes compleet gemaakt met de herberg van Tafeltje dek je en het kasteel van de Stiefmoeder van Sneeuwwitje waar een nieuwe toverspiegel te zien is. De oude spiegel in het Sprookjesmuseum verdween daarmee. Na twintig jaar keerde tevens de Chinese Nachtegaal terug, ditmaal in het paleis van de keizer. In 2001 kwam Raponsje in haar toren wonen.
Voor het eerst in haar bestaan was de Efteling in de winter van 1999/2000 gedurende 21 dagen geopend. Na een proef van drie jaar werd in maart 2002 besloten de Winter Efteling definitief op te nemen in het programma.
2002-2010
2002 - In het gouden jubileumjaar van de Efteling werd de zaal van het nieuwe Efteling Theater voor het eerst gebruikt. Een jaar later werd ze officieel geopend. Het theater was het eerste object van het nieuwe uitgaanscentrum 'Uitrijk'. In 2002 werd de 'Nieuwe Sprookjesshow' in het nieuwe theater vervangen door 'De Wonderlijke Efteling-show' met Hans Klok.
2003 - De 'Wonderlijke Efteling Show' werd aangepast en Hans Klok werd vervangen door Christian Farla.
Op de plek van het oude theater is het Zandsculpturenfestival Sprookjesstrand te zien. Daarnaast worden het nieuwe Anton Pieckplein en de foyer van het Efteling Theater geopend en krijgt het Theater zijn eigen restaurant. Dit restaurant kreeg de naam Theaterrestaurant Applaus. Vanaf november 2003 tot februari 2004 staat de musical Doornroosje op de planken van het Efteling Theater.
Ton van de Ven ging in januari 2003 met pensioen. Een nieuw team van Efteling-ontwerpers zorgt sindsdien voor de nieuwe attracties van het park. Zo werd onder andere PandaDroom (2002), de attractie in samenwerking met het Wereld Natuur Fonds, getekend door ontwerpster Marieke van Doorn. Het nieuwe Anton Pieckplein (2003) en het Meisje met de Zwavelstokjes (2004) waren creaties van de jonge ontwerper Michel den Dulk.
2004 - Dit jaar werd het Efteling Museum geopend en het 25e sprookje werd geopend in het Sprookjesbos: Het meisje met de zwavelstokjes. Vanaf november 2004 tot 2 april 2005 staat de musical De kleine zeemeermin van Studio 100 op de planken van het Efteling Theater
2005 - De Efteling ontving de THEA Classic Award waarmee het park werd bekroond voor al het werk dat in meer dan vijftig jaar was verricht en waarvan meer dan 90 miljoen bezoekers al hebben genoten.
Vanaf 2005 was er een nieuwe Sprookjesshow ter ere van Hans Christian Andersen, vanwege zijn 200e geboortedag. Ook komt bij het Carnaval Festival Loeki de Leeuw er bij en staat er weer een musical op de planken, ditmaal TiTa Tovenaar van V&V Entertainment.
De laatste jaren heeft het park vooral zorg besteed aan infrastructurele zaken als pleinen, paden, hegjes, bloemperken, bordjes, horecapunten, etc. Tevens kregen attracties vernieuwende elementen. In 2005 werden bijvoorbeeld de voertuigen van de Python en de Swiss Bob vervangen door compleet nieuw ontworpen exemplaren. Ook kwam de figuur Loeki de Leeuw in verschillende scènes van de attractie Carnaval Festival te staan.
2006 - Voor het seizoen 2006 stond een nieuwe attractie in de planning: De Vliegende Hollander. Wegens technische problemen en het overlijden van een eftelingmedewerker tijdens de bouw is de attractie pas in april 2007 open gegaan voor het publiek. In het museum van het park kon men de tentoonstelling over 25 jaar snelle attracties bezoeken. En na een succesvolle theatertour staat de musical Annie vanaf november 2006 tot maart 2007 op de planken van het Efteling Theater.
2007 - De Efteling bestaat 55 jaar en dat wordt gevierd met de nieuwe attractie De Vliegende Hollander en een nieuwe Parkshow; namelijk 'TiTa Tovenaar: Tika is Jarig' van V&V Entertainment. Ook wordt in het museum een tentoonstelling gegeven van het entertainment in de Efteling van de afgelopen jaren. De Vliegende Hollander wordt na de zomer weer gesloten vanwege noodzakelijke aanpassingen aan de baan. Vanaf 14 november 2007 tot maart 2008 staat de musical Assepoester (Cinderella) op de planken van het Efteling Theater.
2008 - In 2008 krijgt het park geen nieuwe attracties. Wel opent een nieuw horecapunt met de naam "De Flierefluiter" bij de Traptreintjes. In het Efteling Museum is een tentoonstelling ter ere van de vijftigste verjaardag van de Fakir. Een nieuwe tulp, genaamd Tulipa Efteling, kortweg de Eftelingtulp is gekweekt en te zien in het park. Ook is dit jaar begonnen met de bouw van het vakantiepark Bosrijk.
2009 - In het Sprookjesbos presenteert de Efteling het 26ste sprookje: Assepoester. In Ruigrijk wordt gebouwd aan een nieuw station voor de Stoomtrein, Station De Oost. Het nieuwe station met horeca opent aan het einde van het jaar voor het publiek, evenals de nieuwe verblijfsaccommodatie Efteling Bosrijk. In mei start de Efteling het SprookjesMysterie, een zoektocht naar zeven 'verdwenen sprookjes-elementen'. De attributen, waaronder de schatkist van de Draak en het mandje van Roodkapje, liggen verspreid door heel Nederland. Verder doet de Efteling in 2009 een bouwaanvraag voor Raveleijn, evenementenlocatie annex kantorencomplex.
2010 - Eind 2009 werd de houten achtbaan Pegasus gesloopt om plaats te maken voor de nieuwe houten tweelingachtbaan Joris en de Draak. De nieuwe attractie opende op 1 juli 2010. Tevens kreeg het Sprookjesbos een nieuwe bewoner, namelijk de Sprookjesboom, tussen het Meisje met de Zwavelstokjes en de Vliegende Fakir. Sinds 2010 is het park vrijwel dagelijks in het jaar geopend. In het najaar van 2010 stond in Theater de Efteling de musical Kruimeltje op de planken, de eerste coproductie met Rick Engelkes Producties.
2011-heden
2011 - Op 7 april 2011 werd Raveleijn geopend. De Roeivijver moet plaats ruimen voor Aquanura.
2012 - In 2012 viert de Efteling haar 60-jarige bestaan. In dit jaar werd fonteinenshow Aquanura in samenwerking met WET geopend. Ook verscheen Jokie weer in Carnaval Festival na 7 jaar afwezigheid. Pannenkoekenrestaurant Polles Keuken opende op de Brink, met het oog op de plannen voor Symbolica. Tevens werd een nieuw sprookje voorgesteld: De nieuwe kleren van de keizer.
2013 - In 2013 werd er groot onderhoud gepleegd aan Droomvlucht. Ook Langnek werd helemaal opgeknapt.
2014 - In 2014 kreeg het park een nieuwe directeur, Fons Jurgens. De Piraña en Het Witte Paard werden grondig gerenoveerd en in ere hersteld.
2015 - Op 1 juli 2015 opende de duikachtbaan Baron 1898. De Game Gallery en De Indische Waterlelies werden onder handen genomen. Het is tevens het jaar waarin Ton van de Ven komt te overlijden.
2016 - In 2016 opende het sprookje Pinokkio. Hans & Grietje en Roodkapje werden in ere hersteld. Kapitein Gijs werd verplaatst naar het Ruigrijk.
2017 - In 2017 viert het park haar 65-jarige bestaan. De ambitieuze darkride Symbolica wordt geopend. Het is de duurste en grootste attractie die het park ooit bouwde. Ook opent een tweede vakantiepark naast Bosrijk: Het Loonsche Land.
2018 - In 2018 werd de Python volledig afgebroken en opnieuw heropgebouwd.
2019 - In 2019 komt het 30ste sprookje in het Sprookjesbos genaamd de zes Zwanen. Ook wordt de PandaDroom aangepast en komt er een nieuwe film genaamd Fabula.
2020 - In 2020 werd de Bob (Efteling) afgebroken en vervangen door de dubbele familieachtbaan Max en Moritz.
2021 - In 2021 werd de Monsieur Cannibale gesloten. Ook het nabijgelegen Avonturen Doolhof werd gesloopt om plaats te maken voor de bootjesmolen Sirocco en de naastgelegen waterspeelplaats Archipel. Deze attracties zijn onderdeel van de vernieuwde wereld Sindbad de Zeeman, waar ook de Vogelrok en het Panorama-restaurant bij betrokken worden. Ook werd in 2021 het Bestemmingsplan Wereld van de Efteling goedgekeurd, waardoor de Efteling groen licht kreeg om uit te breiden aan de oost- en westkant van het park. De eerste uitbreidingsfase (aan de oostkant, achter het Efteling-hotel) start waarschijnlijk in 2022.
2022 - In 2022 werd het Spookslot afgebroken om plaats te maken voor de nieuwe attractie Danse Macabre.
Tijdlijn in jaartallen
N.B. Attracties die zijn vernieuwd of een toevoeging kregen, zijn cursief gezet.
1951
Grote Speeltuin (tot 1989)
Theehuis (tot 1975)
1952
Opening Sprookjesbos
Kasteel Doornroosje
Grot Sneeuwwitje
Herautenplein met Kikkerkoning en de Magische Klok
Chinese Nachtegaal
Sprekende Papegaai
Langnek
Paddenstoelendorp
Put van Vrouw Holle
Kleine Boodschap (toiletten)
Souvenirhuisje
Kleuterbad (veranderd in 1989, verdwenen in 2003)
Tennisbanen (tot begin jaren 80)
1953
Rode Schoentjes
Roodkapje in het bos (tot 1960)
Café-Restaurant
Zwembad (tot 1989)
Roei- en kanovijver
Siervijver
EHBO-Post
1954
Kogeloog beeld (niet meer in park)
Kinderspoor (verplaatst in 2000)
Anton Pieckplein
Magische Liefdesbron (werd de Dansende Dolfijn in 1964)
Kanovijver
Heksenpoort (ingang Sprookjesbos)
1955
Hans en Grietje
Stenen Kip (Anton Pieckplein)
Ganzenhoedster (Anton Pieckplein)
Ponymanege (gesloten in 1970)
In Den Hoorn Des Overvloeds
In Den Noordpool (gesloten in 1978)
De Soete Inval I (naamsverandering in 1992/1993)
1956
Ezeltje-strek-je (in speeltuin)
Stoomcarrousel
1957
Bruidskleed van Genoveva (gekleurde duiven)
1958
Vliegende Fakir
Klok 'Zwaan Kleef Aan' (Anton Pieckplein)
1959
Hollebolle Gijs
1960
Huisje grootmoeder Roodkapje
Gekroonde Eend (Anton Pieckplein)
Bungalow- en Recreatiepark 'Het Kraanven' (in 1985 failliet)
De Smulpaap I (gesloten in 2002)
Beeldje '10 jaar Kindervreugd'
1962
Spiegeltje aan de Wand (tot 1999)
1963
Sprookjesmuseum (tot 1999, nu te vinden in Efteling Museum)
1964
Ponymolen (niet meer in park)
Dansende Dolfijn (werd in 1970 de Zeemeermin)
Stationkoffyhuis (gesloten in 1995)
1965
De Kleyne Klaroen I (tot 2000)
In De Gelaarsde Kat
1966
De Indische Waterlelies
Waterorgel
Waterorgel-foyer
1967
Wagen Gijs (Holle Bolle Gijs bij Langnek)
Kogeloog (sluiting 2002/opening 2019)
1968
Geeuwende Gijs (Holle Bolle Gijs bij Carrouselpaleis)
Baby Gijsje (niet in park tussen 2001 en 2007)
1969
Efteling Stoomtrein met locomotief 'Aagje'
Visje Gijs (sinds 1985 op Wensbron)
1970
De Zeemeermin
Opa Gijs
1971
Diorama
Manege 'De Duykse Hoef'
Moeder Gijs
1972
Victoriaans Theater (nu het Carrouseltheater)
Kabouterhuis
Efteling ontvangt Pomme d' Or Award
't Gemack
1973
Wolf en de Zeven Geitjes
Boekanier/Kapitein Gijs met kanon
1974
Sint Nicolaasplaets en Station Efteling Stoomtrein
Locomotief 'Moortje'
Holle boom met muziekkabouter
1975
Restaurant 'Het Witte Paard' (ombouw van oude Theehuis)
Grot van Sneeuwwitje (vernieuwing door Ton van de Ven)
1976
Wankelbrug (verplaatst in 1983, weg sinds 1991)
1977
In Den Ouden Marskramer (souvenirwinkel)
1978
Het Spookslot
De Witte Walvis
1979
Draak Lichtgeraakt (vervangt de Chinese Nachtegaal)
Langnek (vernieuwing door Ton van de Ven)
Entreegebouw West
1980
Kabouterdorp
Radiografisch bestuurbare bootjes (verplaatst naar Python in 1983, verdwenen in 2006)
Matroos Gijs
Locomotief 'Neefje' van Efteling Stoomtrein (tot 1992)
1981
Python
Gondoletta (bij siervijver)
Game Gallery
Kasteel Doornroosje (vernieuwing door Ton van de Ven)
De Kurkentrekker (sluiting 2005)
De Spreeuwenpot (werd in 1984 De Likkebaerd)
Het Seylend Fregat
1982
Schipschommel 'Halve Maen'
Roeivijver (verplaatst naar Vonderplas, tot 2010)
1983
Piraña
Inca Gijs (vervangt Visje Gijs)
Casa Caracol
1984
Carnaval Festival
Het Valies (souvenirwinkel)
Polka Marina
De Oude Tuffer
Ezeltje strek je (verplaatst naar Herautenplein)
Herauten Magische Klok (vernieuwing door Ton van de Ven)
Efteling Stoomtrein (verlenging traject met brug over Siervijver), waardoor er nu een ringlijn van drie kilometer ontstaat
De Piraat (tot 2008)
De Likkebaerd (tot 2008)
1985
Bob (gesloten in 2019)
Wensbron
1986
Fata Morgana
De Bazaar (souvenirwinkel)
De Oase
1987
Pagode
Toko Pagode
Vliegende Fakir (vernieuwing n.a.v. betere tekeningen van Anton Pieck)
De Steenbok
1988
Trollenkoning
Monsieur Cannibale
Café-Restaurant (omgebouwd naar groot complex met meerdere restaurants)
Tiroler Gijs
1989
Pardoes
1990
Het Volk van Laaf
Loetiek
Lurk en Limoenhuys (sluiting: 2004)
1991
Pegasus (tot 2009)
1992
Efteling Hotel
Locomotief 'Trijntje' van Efteling Stoomtrein (deze vervangt locomotief 'Neefje')
't Poffertje
Efteling ontvangt Applause Award
De Piecktuin (verkleining 1999)
1993
Droomvlucht
Dromerijen (souvenirwinkel)
De Gulden Gaarde
Nieuw groot parkeerterrein
't Korfje I (verplaatsing 1995, verdwijning 2000)
1994
Kleuterhof
De Soete Inval II
1995
Kinder Avonturendoolhof
Golfpark
De Smaeckmaker (tot 2001)
Efteldingen (souvenirwinkel)
1996
Villa Volta
Het Huis van de Vijf Zintuigen (entreegebouw)
Nieuwe treintjes Python (in gebruik tot zomer 2005)
De Meermin
1998
Vogel Rok
Klein Duimpje en de Reus
Repelsteeltje
Sprookjesbos Openluchttheater
1999
Chinese Nachtegaal
Herberg 'De Ersteling' (Tafeltje dek je)
Kasteel stiefmoeder van Sneeuwwitje met toverspiegel
Remise en Sprookjesstation
't Suykerhuys (sluiting 2010)
Het attractiepark wordt verdeeld in vier rijken: Marerijk, Anderrijk, Ruigrijk en Reizenrijk
De Bank (tot 2009)
Eerste Winter Efteling
2000
Kinderspoor (verplaatst naar Siervijver)
Pardoespromenade en Brink
De Kleyne Klaroen II
Prinses Pardijntje
Villa Pardoes
2001
Raponsje
De Ballonvaarder
Het Noorderlicht (tot 2007)
Pardoes Beeld
2002
PandaDroom
De Octopus
Panda (souvenirwinkel)
Dak op Monsieur Cannibale
Nijltje in het Teiltje
Grootmoeders Keuken
't Korfje II
2003
Efteling Theater (jaar eerder zaal al in gebruik)
Anton Pieckplein (nieuw gedeelte)
De Bremer Stadsmuzikanten (Anton Pieckplein)
De Smulpaap II
De Suykerbuyk
2004
Efteling Museum
Het Meisje met de Zwavelstokjes
De Schatkist (pinautomaat)
2005
Loeki de Leeuw in Carnaval Festival
Nieuwe voertuigen Swiss Bob en Python
De Kombuys
2006
Vrouw Holle (uitbreiding met Vrouw Holle en haan)
Diorama (vernieuwing)
2007
De Vliegende Hollander
Sprookjes Waterpret (tot 2009)
Kindervreugd (vernieuwde speeltuin)
Baby Gijsje (terugkomst)
2008
Efteling Radio 104.3 FM (vanaf 2010 alleen via kabel en internet)
De Flierefluiter
2009
Assepoester
Station De Oost
De Hongerige Machinist
De Verse Oogst
De Brutale Aap
De Rustende Reiziger
Efteling Bosrijk
Kleyn Waerenhuys (onderdeel van Bosrijk)
Eethuys/Eethuysbar (onderdeel van Bosrijk)
Badhuys (onderdeel van Bosrijk)
Huyskamer (onderdeel van Bosrijk)
De Regenboogvanger
Pegasus wordt gesloopt.
2010
Jaarrond opening per 1 april
Sprookjesboom
De Pennenveer
Joris en de Draak (vervanging van verwijderde Pegasus)
Nostalgische ijscokar
UNOX Karren
2011
Raveleijn
Het wapen van Raveleijn
Happiness Station
Casa Caracol (vernieuwd)
Toko Pagode (vernieuwd)
Python (vernieuwde instaphal en nieuwe treinen)
2012
Aquanura
Rijk der Fantasie
Polles Keuken (onderdeel van Rijk der Fantasie)
Rondje van de Molen (onderdeel van Rijk der Fantasie)
De Gebrande Boon (onderdeel van Rijk der Fantasie)
Happiness Station (onderdeel van Rijk der Fantasie)
Carnaval Festival (vernieuwd, Jokie vervangt Loekie de Leeuw)
Jokies Wereld (ter vervanging van Het Valies)
De Nieuwe Kleren van de Keizer
Pandadroom (nieuwe muziek)
Oase (vernieuwd)
Steenbok (vernieuwd)
Burger Backery
2013
Raveleijn (vernieuwd)
Droomvlucht (vernieuwd)
2014
Aquanura (nieuwe show: de Tweede Efteling Symfonie)
Restaurant 'Het Witte Paard''' (vernieuwd)
Piraña (vernieuwd)
2015
Game Gallery (vernieuwd)
Nieuwe winkel 'Kleyn Waerenhuys' in Efteling Bosrijk (ter vervanging van oude Kleyn Waerenhuys)
Nieuwe Boshoeves, Boshuysen en Dorpshuysen in Efteling Bosrijk
Baron 1898
2016
Pinokkio in het Sprookjesbos
Restaurants Welkom en Globetrotter (beide worden vernieuwd en gaan samen verder onder de naam Panorama)
Kapitein Gijs (vernieuwd en verplaatst naar Ruigrijk)
Roodkapje in het Sprookjesbos (afgebroken en heropgebouwd)
Dromerijen en Gulden Gaarde'' (gerenoveerd)
2017
Symbolica
Het Loonsche Land
2018
Python (afgebroken en heropgebouwd)
Restaurant 'De Vrolijke Noot' (vernieuwd en uitgebaat)
2019
De zes zwanen
Fabula (vervanging van PandaDroom)
2020
Max & Moritz (vervanging van Bob)
Frau Boltes Küche (vervanging van De Steenbok)
Aquanura met een zachte g
Polka Marina sluiting.
Winter Efteling 2.0 (aangepaste versie vanwege het coronavirus)
2021
Speelbos NEST!
Bäckerei Krümel
2022
Sirocco (vervanging van Monsieur Cannibale)
Archipel (vervanging van het Avonturen doolhof).
Sluiting Spookslot
2023
Start bouw Danse Macabre
Start bouw Grand Hotel
Efteling | 2004
Efteling Museum
Het Meisje met de Zwavelstokjes
De Schatkist (pinautomaat) | 1 | geldautomaat, pinautomaat, bankautomaat |
1,560 | PriceSpecification | 2176585 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Velo%20Antwerpen | Velo Antwerpen | Velo Antwerpen is het publieke fietssysteem van de Belgische stad Antwerpen. De exploitatie is toegewezen aan Clear Channel, dat gelijkaardige systemen uitbaat in andere steden (type Smart Bike). Het systeem werkt met een jaarkaart (via RFID), weekpas of dagpas en is bedoeld voor inwoners, pendelaars en toeristen.
De fietsen beschikken over vaste standplaatsen op het openbare domein in het werkingsgebied.
Geschiedenis
In 2010 ging Stad Antwerpen op zoek naar een uitbater voor een publiek fietsdeelsysteem. Deze werd gevonden: Clear Channel.
Het fietssysteem ging van start op 9 juni 2011 met 80 stations en 1000 fietsen. Tijdens fase één bestond het netwerk uit een 85-tal automatische stallingsstations, die verspreid doorheen het district Antwerpen zo'n 300 meter uit elkaar lagen.
Door het initiële succes ontstond er in mei 2012 een wachtlijst voor het verkrijgen van een jaarkaart. Deze wachtlijst verdween even wanneer in 2013 de tweede fase in gebruik genomen werd: er kwamen 800 fietsen en 70 stations bij. In 2015 werd een uitbreiding naar de andere districten aangekondigd en werd er opnieuw een wachtlijst ingesteld. In januari 2017 stonden er zo 16.000 mensen op de wachtlijst.
Begin 2017 kwamen er 122 stations bij en werd het aantal fietsen opgetrokken, zodat dit in verhouding bleef tot het totaal aantal stations (verhoging van 1800 naar 3150 fietsen). Eind 2017 waren er 300 actieve stations en 3600 fietsen. Het stadsbestuur ging voor deze uitbreiding een partnership aan.
Tussen 2017 en 2019 kwamen er nog eens 400 fietsen bij, gevolgd door een verdere verhoging in 2019 naar 4200 fietsen.
Velo Antwerpen beschikte aanvankelijk over fietsen met een ketting, maar later introduceerde men ook fietsen met een cardanas, die evenwel zwaarder trapten. Later koos men weer bewust voor meer fietsen met een ketting. Midden 2021 waren er 305 stations met 4200 fietsen.
Voor het jaar 2020 ontving Service2Cities NV 5,3 miljoen euro subsidies voor Velo Antwerpen.
Werking
De Velo-fietsen zijn 365 dagen per jaar en 24 uur per dag beschikbaar voor gebruikers vanaf 16 jaar. Het doel van het systeem is het bevorderen van korte ritjes. Inkomsten worden gehaald uit de verhuur van de fietsen. Om een fiets te kunnen gebruiken, heeft men een abonnement (jaarkaart), weekpas of dagpas nodig.
Met de jaarkaart, die voorzien is van een RFID-chip, kunnen fietsen contactloos ontgrendeld worden aan het fietsstation. Hiervoor moet de gebruiker de kaart tegen de kaartlezer op de kiosk (automaat) houden.
Gebruikers van dag- en weekpassen ontvangen geen kaart maar een gebruikerscode. Deze gebruikerscode dient samen met een zelfgekozen PIN-code ingetoetst te worden op de automaat die aan een fietsstation staat om een fiets uit te lenen.
Ritten tot 30 minuten zijn gratis, daarna moet er extra worden betaald. De prijsstructuur is erop gericht kort gebruik te bevorderen. Het is mogelijk zo vaak als gewenst (gratis) opnieuw een fiets te nemen na een wachttijd van 5 minuten. Doel is de gebruikers ertoe te bewegen de fiets zo snel mogelijk weer in een stallingsstation terug te zetten zodat deze weer beschikbaar is voor een andere gebruiker. De fiets kan maximaal vier uur aan een stuk gebruikt worden.
Dienstverlening
Het systeem heeft bijkomende regulering nodig om optimaal te werken, om volle en lege stallingsstations te vermijden. Daarom is elk station uitgerust met een systeem dat de bezettingsgraad van de stations doorgeeft aan een centraal beheersysteem. Zo kan de operationele dienst ervoor zorgen dat er tijdens de service-uren in elk station zowel voldoende fietsen beschikbaar zijn alsook voldoende plaatsen om fietsen terug te kunnen zetten. Waar nodig verplaatsen servicemedewerkers fietsen naar andere stations. Dit gebeurt in samenwerking met de sociale werkplaats Levanto (Fietshaven).
Bij problemen bij het ontlenen van een fiets aan een station, of bij het terugzetten van een fiets in een station, kan de telefonische helpdesk bereikt worden. Dit telefoonnummer staat achteraan op de jaarkaart vermeld.
Fietsen
Er zijn verschillende generaties fietsen in omloop: fietsen met een cardanas en fietsen met een ketting. Deze gebruiken hetzelfde dockingsysteem en beschikken allen over een voorlicht, een achterlicht en een bel.
Elke fiets heeft een uniek nummer dat op het spatbord vermeld wordt.
Het is toegelaten om buiten de zone te fietsen. Een fiets dient echter steeds terug gestald te worden binnen de zone in een fietsstation van Velo Antwerpen.
Stations
Elk station heeft een naam en een stationsnummer. Dit stationsnummer kan gebruikt worden om problemen te melden aan het station of met het terugplaatsen / uitlenen van fietsen.
In de app van Velo Antwerpen, beschikbaar voor Android en iOS, kunnen de stations opgezocht worden evenals de status: aantal vrije plaatsen en aantal beschikbare fietsen. De stations bevinden zich binnen en buiten singel en daarnaast ook op Linkeroever en in Hoboken.
Gebruikscijfers
55.000 abonnees (jaarabonnementen) midden 2021
15.898 dagpassen in 2012 (31 434 totaal in periode juni 2011 t/m mei 2013)
3.433 weekpassen in 2012 (5499 totaal in periode juni 2011 t/m mei 2013)
6,8 miljoen verplaatsingen in 2019, in 2021 was dit gedaald tot 4,5 miljoen ritten
18.678 verplaatsingen per dag (gemiddeld over 2019)
4,7 ritten gemiddeld per dag per actieve fiets (in 2018)
167 dagen met 6.000 of meer ritten in 2012
27.132 ritten op topdag 24 oktober 2019
8 ritten per abonnee per maand (2021)
40.238.834 verplaatsingen (2011-2021)
Zie ook
Lijst van publieke fietssystemen
Villo!, het fietsdeelsysteem van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest
Li Bia Vélo, het fietsdeelsysteem van Namen
Externe links
Velo Antwerpen
Achtergrondinformatie: deelfietsen Velo Antwerpen na 4 jaar gebruik
Fietsen in Antwerpen (stad)
Publiek fietssysteem in België | Ritten tot 30 minuten zijn gratis, daarna moet er extra worden betaald. De prijsstructuur is erop gericht kort gebruik te bevorderen. Het is mogelijk zo vaak als gewenst (gratis) opnieuw een fiets te nemen na een wachttijd van 5 minuten. Doel is de gebruikers ertoe te bewegen de fiets zo snel mogelijk weer in een stallingsstation terug te zetten zodat deze weer beschikbaar is voor een andere gebruiker. De fiets kan maximaal vier uur aan een stuk gebruikt worden. | 1 | prijsstructuur, prijsspecificatie, prijsbereik |
458 | Role | 5331373 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vera%20%28seizoen%2010%29 | Vera (seizoen 10) | Dit artikel vat het tiende seizoen van Vera samen.
Rolverdeling
Hoofdrollen
Brenda Blethyn - DCI Vera Stanhope
Riley Jones - DC Mark Edwards
Jon Morrison - DC Kenny Lockhart
Kenny Doughty - DS Aiden Healy
Ibinabo Jack - DC Jacqueline Williams
Paul Kaye - dr. Malcolm Donahue
Afleveringen
Lijsten van afleveringen van televisieseries | Rolverdeling | 1 | rol, functie, positie |
9,604 | HardwareStore | 452372 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hornbach | Hornbach | Hornbach (stad), een stad in Duitsland
Hornbach (bouwmarkt), een winkelketen
Hornbach (rivier), een zijrivier van de Lech | Hornbach (stad), een stad in Duitsland
Hornbach (bouwmarkt), een winkelketen
Hornbach (rivier), een zijrivier van de Lech | 1 | bouwmarkt, ijzerhandel, gereedschapswinkel |
64 | BowlingAlley | 4644263 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Park%20Eifel | Park Eifel | Park Eifel is een bungalowpark in Gunderath, Duitsland. Het park behoorde tot Gran Dorado-groep, maar maakt nu deel uit van Center Parcs. Het park heeft lange tijd "Park Heilbachsee" geheten. Het is ongeveer 26 hectare groot en telt 460 bungalows. Er is een centrale parkeerplaats, maar het park is niet geheel autovrij. Er is een Aqua Mundo, Market Dome en verschillende andere faciliteiten. Het park heeft als classificatie 3 Center Parcs Vogels, de laagste categorie. Het park ligt in het natuurgebied de Vulkaan-Eifel.
Benaming
Het park heeft in zijn geschiedenis twee namen gehad, Heilbachsee en Park Eifel . De volgende bedrijven hebben het park uitgebaat:
Bilderberg (1979-1982)
Vendorado (1982-1989)
Gran Dorado (1989-2003)
Center Parcs (2003-2009; tussen 2003 en 2006 als "FreeLife from Center Parcs")
Sunparks (2009-2011)
Center Parcs (2011-heden)
Geschiedenis
Het Bilderberg-tijdperk
In 1979 opende de Bilderberg groep het bungalowpark in Gunderath, met destijds 210 bungalows. Het "rechter"gedeelte van het park, tegen de berg aan, bestaat uit verschillende types 2-,3- en 4-persoons bungalows. Het park had bij opening een overdekt zwembad en een restaurant met 200 zitplaatsen. Er zijn later aan de linkerkant van het park nog 8 (privé)-bungalows bijgebouwd (nummers 211-218), met een carport.
Het Vendorado/Gran Dorado-tijdperk
In 1982 kondigde Vendorado aan het park te gaan exploiteren. Dit hebben ze tot de overname door Pierre et Vacances gedaan. In 1991 wordt het park uitgebreid, met 6- en 8-persoonsbungalows, de nummers 219-460. Deze bungalows hebben een hele andere bouwstijl dan de reeds bestaande bungalows. Het parkcentrum is uitgebreid inclusief subtropisch zwembad, met een "Gran Place", het overdekte parkcentrum. Hierin bevinden zich een supermarkt (buiten naast de ingang van het centrum), snackbar, souvenirshop, bijouterie en enkele restaurants. Het subtropisch zwembad heeft twee korte glijbanen (12 en 13 meter lang), een stroomversnelling en een sauna.
In 2001 werd bekend dat de eigenaar Pierre & Vacances Gran Dorado met de voormalige concurrent Center Parcs wil laten fuseren en in 2002 werd dit een feit. Park Eifel was een van de parken die overging naar (toen nog) Center Parcs-Gran Dorado.
Center Parcs
In 2002 wees marktonderzoek uit dat Center Parcs het sterkere merk was en in 2003 gingen alle parken onder die naam verder. Er werd een speciaal "subbrand" ontwikkeld, om de overgang van Gran Dorado naar Center Parcs vloeiend te laten verlopen. Het park ging verder onder de "FreeLife from Center Parcs" vlag. Voor Park Eifel, samen met nog vier andere Gran Dorado parken, betekende dit een kleine restyling. Het Gran Buffet werd Market Buffet, Subtropisch Zwembad werd Aqua Mundo en de naam bungalow veranderde in cottage. De faciliteiten kregen een kleine facelift, om ze meer naar het bekende Center Parcs niveau te tillen. Naast de verandering van de namen, kreeg het park bewegwijzering in de blauw-witte stijl van "FreeLife from Center Parcs".
Om onderscheid te maken tussen de parken, werden er subbrands geïntroduceerd: CenterParcs Original, FreeLife from CenterParcs en SeaSpirit from CenterParcs. In 2006 ging deze indeling alweer op de schop en verdwenen de subbrands. Alle parken heetten vanaf toen gewoon Center Parcs. Ze werden naar klasse ingedeeld, aangeduid met een aantal vogeltjes. Park Eifel kwam in de 3-vogeltjescategorie. Het park heeft ook nog enkele jaren de Sunparks vlag gevoerd, maar inmiddels is dit merk alweer uit Duitsland verdwenen en is het park weer Center Parcs.
Indeling park
Het park bestaat eigenlijk uit twee delen, die zich van elkaar onderscheiden in natuur, bouwstijl en bouwjaar:
Verbouwing 2022/2023
Na het hoogseizoen van 2022 is het park gesloten voor een zeer grote verbouwing, met een investering van bijna 60 miljoen euro is het park weer helemaal up to date gebracht. In het voorjaar van 2023 ging het park weer open. Zo zijn er 120 nieuwe cottages gebouwd en de overige 320 cottages zijn geheel vernieuwd. Al het straatwerk is vernieuwd, de Marketdome is geheel vernieuwd met o.a. nieuwe restaurants, een Shop&Smile winkel en een gamehal. Ook de Aquamundo is opgeknapt, de sauna is komen te vervallen, op deze plaats is nu een speelgedeelte voor kinderen gekomen en er is een grote glijbaan bijgekomen.
Faciliteiten
Park Eifel heeft onder andere de volgende faciliteiten:
Market Dome: met supermarkt, Shop&Smile winkel, restaurants, een speelhal, een bowlingbaan en een Family bar.
Aqua Mundo: met 2 korte glijbanen, een stroomversnelling en sinds de verbouwing van 2023 een speelgedeelte voor kinderen en een grote glijbaan waar je met een één- of tweepersoonsband vanaf kan.
Kids Factory, een indoor speelhal voor kinderen, de naam is na de verbouwing in 2023 aangepast naar Baluba. Ook is er een kinderboerderij bijgekomen.
Typen cottages
Park Eifel heeft drie verschillende categorieën cottages: Comfort, Premium en VIP, in verschillende typen. De afkorting van de typen (HE), stammen uit de tijd dat het park "Heilbachsee" heette:
HE751 (2 persoons comfort)
Gebouwd in 1979.
Dit type bestaat uit één vertrek met zitruimte en bed. In de gang is een kleine kitchenette en er is een aparte badkamer.
Cottage nummers: 131 t/m 150:
HE752 (3 persoons comfort)
Gebouwd in 1979.
Dit type heeft een verdieping, met boven één slaapkamer, met 3 bedden.
Cottage nummers: 111 t/m 130:
HE753 (4 persoons premium)
Gebouwd in 1979.
Al deze cottages liggen in een autovrij gebied.
Cottage nummers: 1 t/m 30:
HE754 (4 persoons comfort)
Gebouwd in 1979.
Er zijn 5 verschillende cottage indelingen van dit type:
Vrijstaand, slaapkamers beneden, wenteltrap, wit of roze, "langere" versie.
Cottage nummers: 31 tm 70:
Vrijstaand, slaapkamers beneden, wenteltrap, wit of roze, "kortere" versie.
Cottage nummers: 71 tm 110:
In rijen geschakeld, alles gelijkvloers.
Cottage nummers: 151 tm 190:
Bevindt zich geheel op de benedenverdieping (onder een 2 persoons VIP cottage).
Cottage nummers: 192, 194, 196, 198, 200, 202, 204, 206, 208, 210:
Vrijstaand met carport, alles gelijkvloers.
Deze cottages zijn na 1979 gebouwd en waren vroeger particulier eigendom.
Cottage nummers: 211 tm 218:
HE756 (6 persoons comfort)
Gebouwd in 1991.
Er zijn 2 verschillende cottage indelingen van dit type:
Verspringend geschakeld, met terras aan zijkant/ bij entree cottage:
Cottage nummers: 255, 256, 265 tm 268, 281 tm 292, 313 tm 318, 323 tm 326, 337 tm 342, 397 tm 404, 425, 426, 435 tm 440, 443, 444:
Naast elkaar geschakeld, met terras aan achterkant:
Cottage nummers: 225, 226, 233 tm 250, 259 tm 264, 269 tm 274, 293 tm 296, 347 tm 366, 369, 370, 377 tm 384, 387 tm 396, 405 tm 414, 419, 420, 431, 432, 441, 442, 445 tm 448:
HE757 (6 persoons comfort)
Gebouwd in 1991.
Extra brede deuren, rolstoelvriendelijk.
Cottage nummers: 251 t/m 254, 275 t/m 280:
HE759 (8 persoons comfort)
Gebouwd in 1991.
Cottage nummers: 227 t/m 232, 257, 258, 343 t/m 346, 367, 368, 375, 376, 421 t/m 424, 449 t/m 460:
HE760 (6 persoons premium)
Gebouwd in 1991.
Cottage nummers: 297 t/m 312, 319 t/m 322, 327 t/m 336:
HE761 (2 persoons VIP)
Gebouwd in 1979.
Was vroeger een 4 persoons cottage.
Bevindt zich op de bovenverdieping (boven op een 4-persoons comfort cottage).
Cottage nummers: 191, 193, 195, 197, 199, 201, 203, 205, 207, 209:
HE762 (4 persoons VIP)
Gebouwd in 1991.
Was vroeger een 6 persoons cottage.
Cottage nummers: 371 t/m 374, 415 t/m 418, 427 t/m 430:
HE763 (6 persoons VIP)
Gebouwd in 1991.
Was vroeger een 8 persoons cottage.
Cottage nummers: 219 t/m 224, 385, 386:
Externe link
Website van Center Parcs Park Eifel
Center Parcs | Faciliteiten
Park Eifel heeft onder andere de volgende faciliteiten:
Market Dome: met supermarkt, Shop&Smile winkel, restaurants, een speelhal, een bowlingbaan en een Family bar.
Aqua Mundo: met 2 korte glijbanen, een stroomversnelling en sinds de verbouwing van 2023 een speelgedeelte voor kinderen en een grote glijbaan waar je met een één- of tweepersoonsband vanaf kan.
Kids Factory, een indoor speelhal voor kinderen, de naam is na de verbouwing in 2023 aangepast naar Baluba. Ook is er een kinderboerderij bijgekomen. | 1 | bowlingbaan, bowlingcentrum, kegelen |
3,382 | TravelAgency | 1818010 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Vacansoleil%20%28bedrijf%29 | Vacansoleil (bedrijf) | Vacansoleil was een Nederlandse touroperator met de hoofdvestiging in Eindhoven.
Geschiedenis
Het familiebedrijf Vacansoleil werd in 1969 opgericht door Frans Backers en later door zijn zoon Wim verder uitgebreid. Het bedrijf is inmiddels uitgegroeid tot Europees marktleider als aanbieder van campingvakanties, met kantoren in acht landen. In 1990 werd een eigen reisbureau geopend en in 2001 werd het bedrijf een erkend leerbedrijf namens het landelijk orgaan van Beroepsonderwijs Horeca, Toerisme en Voeding. In 2003 werd de eerste eigen camping aangeschaft, Le Chêne Gris nabij Parijs die het begin zou vormen van de campingketen Iris Parc. Hier kwamen in 2007 nog de camping Le Grand Dague, in 2011 de camping Château de Galaure en in 2015 camping Birkelt in Luxemburg bij. Medio maart 2021 zijn alle campings weer verkocht.
Tegenwoordig biedt Vacansoleil op meer dan 550 campings staanplaatsen, volledig ingerichte tenten en stacaravans al dan niet met sanitair aan, in 19 landen verspreid over geheel Europa.
Op 26 september 2023 vroeg het bedrijf na een mislukte overnamepoging uitstel van betaling aan bij de rechtbank Oost-Brabant. Twee dagen later werd het bedrijf definitief failliet verklaard.
Sponsorschap
Vacansoleil was van 2009 tot 2014 hoofd- en naamsponsor van de wielerploeg Vacansoleil-DCM dat deel uitmaakt van het profpeloton. Daarnaast is Vacansoleil sponsor en initiatiefnemer van RTL 4- en VTM-televisieprogramma Campinglife en Club Camping. In december 2021 is het bedrijf verbonden aan Jumbo-Visma als shirtsponsor van het vrouwenteam en als partner aan het gehele topsportteam, inclusief de schaatsploeg.
Externe link
Nederlandse officiële site
Nederlands bedrijf
Economie in Eindhoven
Touroperator | Geschiedenis
Het familiebedrijf Vacansoleil werd in 1969 opgericht door Frans Backers en later door zijn zoon Wim verder uitgebreid. Het bedrijf is inmiddels uitgegroeid tot Europees marktleider als aanbieder van campingvakanties, met kantoren in acht landen. In 1990 werd een eigen reisbureau geopend en in 2001 werd het bedrijf een erkend leerbedrijf namens het landelijk orgaan van Beroepsonderwijs Horeca, Toerisme en Voeding. In 2003 werd de eerste eigen camping aangeschaft, Le Chêne Gris nabij Parijs die het begin zou vormen van de campingketen Iris Parc. Hier kwamen in 2007 nog de camping Le Grand Dague, in 2011 de camping Château de Galaure en in 2015 camping Birkelt in Luxemburg bij. Medio maart 2021 zijn alle campings weer verkocht. | 1 | reisbureau, reisagentschap, reisorganisatie |
11,434 | FinancialService | 588520 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Van%20Lanschot%20Kempen | Van Lanschot Kempen | Van Lanschot Kempen NV, ook opererend onder de namen Van Lanschot, Kempen & Co en Evi, is de oudste onafhankelijke financiële instelling van Nederland, met een geschiedenis die teruggaat tot 1737. Van Lanschot Kempen positioneert zich als een gespecialiseerde wealth manager, die zich richt op behoud en opbouw van vermogen, op een duurzame manier, voor particuliere en institutionele klanten.
Van Lanschot Kempen NV is sinds 1999 genoteerd aan de Amsterdamse effectenbeurs. Het aandeel werd in 2016 opgenomen in de AScX Index en in 2023 in de AMX Index en de AEX ESG Index.
Activiteiten
Van Lanschot Kempen verleent diensten op het gebied van private banking, investment management en investment banking:
Private banking: Van Lanschot Kempen onderscheidt zes doelgroepen: vermogende particulieren, starters op de vermogensmarkt, ondernemers & familiebedrijven, business professionals & executives, healthcare professionals en verenigingen & stichtingen
Investment management: Investment Management richt zich op een aantal beleggingsstrategieën, zoals small caps, vastgoed, hoogdividendaandelen, vastrentende beleggingen en fund of hedge funds. Daarnaast biedt Investment Management met fiduciair vermogensbeheer totaaloplossingen voor institutionele klanten.
Investment banking: Investment Banking biedt gespecialiseerde diensten als aandelenresearch en –handel, begeleiding van fusies en overnames, kapitaalmarkttransacties en financieringsadvies. Investment Banking volgt een nichestrategie en is actief in Europees vastgoed, Life Sciences & Healthcare en Benelux Corporates.
Daarnaast biedt Evi van Lanschot sinds 2013 online diensten (beleggen en sparen) voor de jongere generatie en voor mensen die bewust kiezen voor online-dienstverlening.
Belangrijkste dochterondernemingen:
Van Lanschot België
F. van Lanschot Bankiers (Schweiz) AG
Geschiedenis
Algemeen
1737: Ontstaan
De officiële geschiedenis van F. van Lanschot Bankiers N.V. begon op 22 juli 1737, toen Cornelis van Lanschot zijn eerste inkopen boekte in zijn 'Ontfangboek' voor zijn handel in koloniale waren. Sinds Vlaer & Kol (1692) in 1977 opging in ABN AMRO, is Van Lanschot de laatste onafhankelijke oudste bank in Nederland. Het historisch archief van de familie en onderneming Van Lanschot bevindt zich in het Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) in 's-Hertogenbosch.
1821: Het Lanschotje
Na de vereniging met België en het uitroepen van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815 moest een nieuwe regeling tot stand komen van het muntwezen. De grote aanmunting die was gepland, kwam echter pas goed op gang in 1821/1822. Hierdoor was er een tekort aan pasmunten (kleingeld). Verschillende lieden, meestal handelaren, zochten naar een tijdelijke oplossing door buiten de overheid om zelf pasmuntjes in omloop te brengen. Zij bestelden grote hoeveelheden koperen muntjes in Duitsland en haalden ze naar het Koninkrijk. De Utrechtse kruidenier Bleyenstein kwam hier als eerste mee op de markt. Ook door firmant Franciscus van Lanschot zou dit pasmuntje in omloop zijn gebracht. Het muntje kreeg verschillende bijnamen: het Lanschotje, de Bossche duit of Bleyensteinse duit.
1990: Einde onafhankelijk familiebedrijf
Na ruim tweeënhalve eeuw geopereerd te hebben als onafhankelijk familiebedrijf, kwam hier in de jaren 90 een eind aan. Het onafhankelijk bestaan van Van Lanschot liep ten einde in 1990, doordat het Britse NatWest haar aandelen in de bank naar 80% uitbreidde. In 1991 overleed bestuursvoorzitter Jan Cees van Lanschot. Hij werd opgevolgd door een niet-Van Lanschot.
1999: Beursnotering
Het aandeel is sinds 1999 genoteerd aan de Euronext Amsterdam. Zo wilde het bedrijf een verbetering van de toegang tot de kapitaalmarkt en vergroting van de naamsbekendheid bereiken. Daarnaast wilde Van Lanschot door verbreding van de aandeelhoudersbasis haar zelfstandige en onafhankelijke positie benadrukken. De beursgang vormde ook het sluitstuk van de verandering van de aandeelhoudersstructuur die in 1994 plaatsvond.
2009: Zorgplicht
In 2009 was Van Lanschot de eerste grote vermogensbeheerder in Nederland die de distributievergoeding van fondsaanbieders door ging geven aan haar klanten. Om de vergoedingssystematiek zo transparant mogelijk te maken, werd het verdienmodel uitsluitend gebaseerd op de vergoeding die de klant de bank voor zijn adviezen en het vermogensbeheer betaalt. Volgens de bank wordt daarmee de onafhankelijkheid ten opzichte van de fondsaanbieders onderstreept.
In februari 2013 kwamen een aantal banken, waaronder Van Lanschot, en de AFM overeen dat per 1 januari 2014 geen distributievergoedingen van fondsbeheerders meer zouden worden ontvangen. Doordat klanten direct gaan betalen voor de dienstverlening van de bank wordt deze dienstverlening aan de klant onafhankelijker en transparanter. Hierbij maken de banken geen onderscheid naar vorm van dienstverlening. Dit betekent dat zij geen distributievergoedingen van fondsbeheerders meer ontvangen bij vermogensbeheer, adviesdienstverlening en execution only.
Bij het gerechtshof te Den Bosch leed Van Lanschot in maart 2014 een gevoelige nederlaag wegens het verzaken van de zorgplicht jegens een vermogende klant.
2013: Heroriëntatie strategie
In mei 2013 presenteerde Van Lanschot de uitkomsten van een strategische heroriëntatie. De bank koos daarin voor een versterkte positionering als onafhankelijke, gespecialiseerde wealth manager, gericht op de opbouw en het behoud van vermogen. Private Banking, Asset Management en Merchant Banking zijn gedefinieerd als kernactiviteiten, terwijl een vierde bedrijfsonderdeel, de Corporate Bank, verantwoordelijk is voor de afbouw van de zakelijke kredietportefeuille. Bij de bekendmaking van de uitkomsten van de strategische heroriëntatie tijdens de aandeelhoudersvergadering in mei 2013 liet grootaandeelhouder Delta Lloyd weten volledig achter de aanscherping van de strategie te staan. De uitvoering van de strategie verloopt volgens plan.
In oktober 2013 zette Van Lanschot met het nieuwe concept Evi van Lanschot (platform voor online sparen en beleggen) de stap naar de starters op de vermogensmarkt. Evi werd ook als online spaarplatform in België geïntroduceerd en in februari 2016 uitgebreid met beleggen. Bestaande en nieuwe klanten in Nederland en België reageerden enthousiast; bij de publicatie van de jaarcijfers 2014 deelde Van Lanschot mee dat Evi meer dan € 1 miljard aan gespaard en belegd vermogen in Nederland en België beheert en dat Evi aanslaat bij een jongere doelgroep. Per 30 juni 2016 is dit bedrag verder gestegen naar € 1,4 miljard.
2018: Beëindiging rekeningen van klanten met te weinig vermogen
In juli 2018 liet Van Lanschot weten alle rekeningen op te zullen heffen van particulieren die niet voldoende belegbaar vermogen hebben of dit niet bij de bank willen beleggen. Zij kregen dit per brief te horen, ook klanten die eerder zelf door Van Lanschot waren geworven. Van Lanschot zei "met betalingsverkeer en sparen het verschil niet te kunnen maken". Klanten met geen of te weinig vermogen bij Van Lanschot konden dit aanvullen tot 500.000 euro en zich daarmee ‘kwalificeren’ voor de private banking-dienstverlening, of een beleggingsrekening nemen bij Evi, eventueel in combinatie met sparen. De algemene voorwaarden staan het Van Lanschot toe om klantrelaties te beëindigen, maar niettemin voelden sommigen zich "bij het oud vuil gezet" door een "arrogante bank".
2023: Robeco
Robeco en Van Lanschot Kempen meldden in januari 2023 dat van Robeco's particuliere en MKB-klanten met een Robecorekening, deze in 2023 zal worden overgebracht naar Evi.
Sleutelfiguren
Onder leiding van bestuursvoorzitter Jan Cees van Lanschot, sinds 1969 als de achtste generatie aan het hoofd van de familiebank, streefde de bank naar meer openheid. Zo verdwenen langzaam de familieleden uit het bankbestuur, en startte de bank in 1978 met de publicatie van jaarcijfers. Ook werden er in de jaren 70 buitenstaanders bij de financiering betrokken, zoals het Britse NatWest dat in 1973 een deel van de aandelen (25% of 40%) in handen kreeg. Na het overlijden van Van Lanschot werd hij opgevolgd door de toenmalig vicevoorzitter Bert Heemskerk, het eerste niet-lid van de familie dat deze rol zou vervullen. De familie Van Lanschot bleef nog wel vertegenwoordigd in de Raad van Commissarissen.
In 2013 werd Karl Guha bestuursvoorzitter. Hij verving Floris Deckers. Zijn komst naar Van Lanschot leidde tot tumult vanwege zijn beloning. Hij ontving € 750.000 tekengeld (Golden Hello) ter compensatie van rechten die hij bij zijn vorige werkgever UniCredit had opgebouwd, maar door zijn overstap waren vervallen. Verder werd zijn basissalaris € 750.000 per jaar; zijn voorganger kreeg € 650.000. Daar stond tegenover dat Guha een minder hoge bonus kon behalen. In april 2013 gaf Follow the Money aan dat de bank de Corporate Governance Code omzeilde. Naast zijn jaarsalaris van € 650.000 bleef Floris Deckers ook nog een halfjaar op de loonlijst staan. Vanaf juli 2013 bleef hij als adviseur verbonden aan het bedrijf, hetgeen hem nog eens € 75.000 opleverde. De code schreef een vertrekpremie voor van maximaal één jaarsalaris. Van Lanschot stelde in haar jaarverslag 2012 dat zij zich hield aan de Corporate Governance Code (maximaal een jaarsalaris bij vertrek); zij neemt de contractuele opzegtermijn van zes maanden in acht (1 januari-1 juli 2013).
In 1 oktober 2021 werd Maarten Edixhoven de bestuursvoorzitter van Van Lanschot Kempen.
Overnames
Vermeer & Co
In 1959 verwierf Van Lanschot een belang van 75% in Vermeer & Co. De uit 1839 stammende Amsterdamse bank ging in 1972 volledig op in Van Lanschot.
Staal & Co / Staalbankiers
In 1966 werd het Haagse Staal & Co enige tijd bij Van Lanschot ingelijfd, tot het tien jaar later in 1978 werd overgedaan aan Vendex. Van Lanschot kondigde in juli 2016 de overname van de private banking-activiteiten van Staalbankiers aan. Naast de klantrelaties kwam hiermee 1,7 miljard euro aan beheerd vermogen, 280 miljoen euro aan spaargelden en enig effectenkrediet over. Verder traden 25 private bankers en beleggingsspecialisten van Staalbankiers in dienst bij Van Lanschot. De hypotheekportefeuille en de activiteiten van de overige 35 medewerkers van Staalbankiers bleven bij Achmea achter. De overnamesom van 16 miljoen euro kon hoger of lager uitvallen, afhankelijk van hoe veel beheerd vermogen daadwerkelijk over zou komen naar Van Lanschot.
CenE Bankiers
In 2004 nam Van Lanschot CenE Bankiers (een gespecialiseerde bank voor de gezondheidszorg) over van ING Groep NV. Met deze overname versterkte Van Lanschot haar positie als bank voor de vermogende particulier en het familiebedrijf. De koopprijs was circa € 250 miljoen, waarvan ongeveer € 82 miljoen goodwill.
Kempen & Co
Op 7 september 2006 deed Van Lanschot een bod op Kempen & Co. Doel van de overname was de positie voor de doelgroepen vermogende particulieren, institutionele beleggers, ondernemingen en ondernemers verder te versterken. Van Lanschot bood € 300 miljoen voor Kempen, waarvan € 190 miljoen in contanten en de rest in aandelen Van Lanschot. De bank wilde ook voor € 70 miljoen nieuwe aandelen emitteren. Het personeel van Kempen had circa 40% van de aandelen Kempen & Co in handen; de rest was vrijwel geheel in bezit van Friesland Bank, HAL Investments en NPM Capital. Het Kempen-personeel zou zijn aandelen omzetten in aandelen van het beursgenoteerde Van Lanschot en deze aandelen drie jaar vasthouden. Van Lanschot was groter dan Kempen, het had in 2005 baten van € 486 miljoen, een winst van € 152 miljoen en 2.300 werknemers. De vergelijkbare cijfers van Kempen & Co kwamen uit op € 96,4 miljoen, de winst op € 23,6 miljoen en 300 medewerkers. Door de overname verdubbelde het beheerd vermogen van Van Lanschot tot ruim € 12 miljard. Asset Management en Merchant Banking (Corporate Finance en Securities) zijn actief onder de merknaam Kempen & Co.
UBS
In juni 2017 nam Van Lanschot Kempen de klanten en personeel over van de wealth managementactiviteiten van UBS. Deze afdeling van UBS in Nederland heeft een beheerd vermogen van 2,6 miljard euro. De overnamesom bedroeg 28 miljoen euro, maar kan nog wijzigen, afhankelijk van het definitieve vermogen dat overkomt naar Van Lanschot Kempen. Met deze transactie versterkt de bank haar aanwezigheid in het topsegment van de private banking markt.
Hof Hoorneman Bankiers
Begin 2021 heeft Van Lanschot Kempen Hof Hoorneman Bankiers overgenomen. Dit is een volgende stap in de uitvoering van haar groeistrategie. Hof Hoorneman is een Nederlandse wealth manager met ongeveer € 2,0 miljard aan client assets. Haar kernactiviteiten omvatten private banking, online vermogensbeheer en settlement only-diensten.
Mercier Vanderlinden
In 2021 hebben Van Lanschot Kempen en wealth manager Mercier Vanderlinden hun krachten gebundeld op de Belgische wealth management markt. Mercier Vanderlinden heeft ongeveer € 3,8 miljard aan assets under management.
Bedrijfsresultaten
In de onderstaande grafieken en tabel zijn de resultaten van het bedrijf tussen 2007 en 2018 opgenomen.
2014: *inclusief eenmalige pensioenbate; **exclusief eenmalige pensioenbate
2015: *inclusief eenmalige last door verkoop van non-performing vastgoedleningen; **exclusief eenmalige last door non-performing vastgoedleningen
Aandeelhouders
Vrijwel alle geplaatste aandelen worden gehouden door Stichting Administratiekantoor van gewone aandelen A Van Lanschot Kempen. Deze stichting heeft daartegenover certificaten van aandelen uitgegeven die zijn genoteerd op de officiële markt van Euronext Amsterdam.
Per november 2021 waren de drie belangrijkste aandeelhouders: de familie Van Lanschot (9,7%), Romij (8,6%) en Janus Henderson (5,6%).
Om zijn financiële positie te verstevigen heeft Delta Lloyd medio 2016 het belang van 11,3 miljoen aandelencertificaten verkocht, hetgeen resulteerde in een totale opbrengst van bijna 200 miljoen euro. Als nieuwe aandeelhouders mocht Van Lanschot Reggeborgh Invest, Invesco, FMR en Janus Henderson verwelkomen. Begin september 2017 verkocht Rabobank zijn aandelenbelang. Rabo had het belang in Van Lanschot verkregen door haar overname van Friesland Bank in 2012.
Kantoren
In Nederland heeft Van Lanschot zevenentwintig kantoren en klantontvangstlocaties, in de meeste grote steden. Ze zijn overwegend gevestigd in monumentale panden. In België zijn er acht kantoren, zeven in Vlaanderen en sinds 2016 een in Wallonië. Verder heeft de bank twee kantoren in Zwitserland. Het statutaire hoofdkantoor van Van Lanschot Kempen is sinds het einde van de jaren zestig van de twintigste eeuw gelegen aan de Hooge Steenweg 29 in de binnenstad van 's-Hertogenbosch. De meeste hoofdkantoormedewerkers in ’s-Hertogenbosch werken in de Van Lanschot-toren in de wijk Paleiskwartier, het grootste deel van de hoofdkantoormedewerkers werkt in het World Trade Center in Amsterdam.
Donaties en sponsoring
Ter ere van het 225-jarig bestaan van de bank deed Van Lanschot in 1962 een donatie van 15.000 gulden voor de bouw van een kleuterdagverblijf. Sinds 1 januari 2015 sponsort de bank het Van Gogh Museum. Ook heeft de bank in 2015 de Van Lanschot Kempen Kunstprijs in het leven geroepen, die jaarlijks wordt uitgereikt aan een hedendaagse kunstenaar. Daarnaast is Van Lanschot Kempen hoofdsponsor van Het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam.
Het wapen van de familie en de firma Van Lanschot
Het wapen werd in de zeventiende eeuw al gebruikt door de familie Van Lanschot. Op een zilver en groen dekkleed zijn drie groene bomen afgebeeld. Voor de middelste boom staat een rode burcht. De burcht kan ontleend zijn aan het wapen van de familie Van Buerstede. De wapenspreuk luidt: 'Exaltabor in terra' - Ik zal verhoogd worden op de aarde. Het geslacht Van Lanschot kwam vanaf de vijftiende eeuw in Zundert voor. De naam is afgeleid van een langwerpig stuk land of 'lang schot', gelegen bij Achtmaal onder Zundert.
Nederlandse bank
Bedrijf genoteerd aan Euronext Amsterdam
Geschiedenis van 's-Hertogenbosch | Van Lanschot Kempen NV, ook opererend onder de namen Van Lanschot, Kempen & Co en Evi, is de oudste onafhankelijke financiële instelling van Nederland, met een geschiedenis die teruggaat tot 1737. Van Lanschot Kempen positioneert zich als een gespecialiseerde wealth manager, die zich richt op behoud en opbouw van vermogen, op een duurzame manier, voor particuliere en institutionele klanten. | 1 | financiële dienst, financiële instelling, financiële organisatie |
8,724 | WebPageElement | 868111 | https://nl.wikipedia.org/wiki/XBM | XBM | Een XBM of X-BitMap Graphic is een type computerafbeelding. Het bestandstype werd oorspronkelijk ontworpen voor gebruik in het X Window System om de iconen van het besturingssysteem mee weer te geven. Afbeeldingen in het XBM formaat zijn monochroom, een pixel is zwart of transparant. Om kleuren te kunnen toevoegen, is de afgeleide indeling van X-PixMap Graphic of XPM ontwikkeld.
Bijzonder is, dat de informatie in het bestand wordt opgeslagen als ASCII tekst, met een teksteditor bewerkt kan worden, en zo een geïntegreerd deel kan uitmaken van de broncode van een programma dat is geschreven in bijvoorbeeld C of C++, dan wel een PHP-script of Javascript.
Het eerste plaatje op het internet moet een XBM geweest zijn, of een GIF. Dat waren de types die de eerste Mosaic webbrowser kende. Mede omdat XBM geen datacompressie toepast, werden al gauw nieuwe en rechtenvrije standaarden zoals JPEG ontwikkeld om het web zijn kleur te geven.
De meeste browsers begrijpen het (overigens nergens officieel vastgelegde) MIME-type "image/x-xbitmap" en kunnen de afbeeldingen weergeven. De ondersteuning is echter niet meer ingebouwd in Internet Explorer versie 6 of hoger.
Er bestaan twee versies, X10 en sinds 1986 ook X11. Het verschil zit in de wijze waarop de pixelgegevens worden genoteerd. In X10 staan 16-bit WORDs, waar in X11 8-bit BYTEs geschreven worden. De schrijfwijze van X10 wordt beschouwd als verouderd.
Voorbeeld
Een bestand met de naam klokje.xbm bevat de volgende tekst:
#define klok_width 16
#define klok_height 16
static char klok_bits[] = {
0xc0,0x03,0x2c,0x04,0xec,0x07,0xc8,0x03,0xe8,0x0f,0x18,0x14,0x04,0x2a,0x04,0x2b,
0x82,0x51,0xc2,0x50,0xc2,0x50,0x82,0x51,0x04,0x29,0x04,0x38,0x1e,0x7e,0xe6,0x6f }
Na opgave van de breedte en hoogte op conventionele decimale wijze volgen de gegevens van de pixels zelf in hexadecimale notatie. De gegevens worden in het XBM bestand in achttallen opgeslagen. Een punt kan zwart of niet zijn, 0 of 1. Twee punten kunnen dan op vier manieren gekleurd zijn, 00, 01, 10 en 11. Met drie punten zijn er acht mogelijkheden en met vier al zestien, of 0xf hexadecimaal. Een reeks van acht punten kan op zo 256 manieren worden ingevuld, of 0xff hexadecimaal.
Een grafisch programma doet het nodige rekenwerk achter de schermen van een virtueel tekenbord.
De syntaxis om deze afbeelding in een HTML-pagina op te nemen, is niet anders dan ze is voor andere afbeeldingen:
Het kan ook direct:
Bestandsformaat
Afbeeldingsformaat | Een XBM of X-BitMap Graphic is een type computerafbeelding. Het bestandstype werd oorspronkelijk ontworpen voor gebruik in het X Window System om de iconen van het besturingssysteem mee weer te geven. Afbeeldingen in het XBM formaat zijn monochroom, een pixel is zwart of transparant. Om kleuren te kunnen toevoegen, is de afgeleide indeling van X-PixMap Graphic of XPM ontwikkeld. | 2 | tabel, afbeelding, webpagina-element |
2,183 | Review | 5145973 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nico%2C%201988 | Nico, 1988 | Nico, 1988 is een Engelstalige Italiaans-Belgische biografische film uit 2017 over de laatste twee jaar van het leven van de Duitse zangeres Nico. De film werd geregisseerd door Susanna Nicchiarelli en ging in première op 30 augustus 2017 op het filmfestival van Venetië, waar het een Orrizonti Award won voor beste film.
Rolverdeling
|-
| Trine Dyrholm || Nico
|-
| John Gordon Sinclair || Richard
|-
| Anamaria Marinca || Sylvia
|-
| Sandor Funtek || Ari
|-
| Thomas Trabacchi || Domenico
|-
| Karina Fernandez || Laura
|}
Ontvangst
In 2018 bij de Premi David di Donatello won de film vier prijzen, waaronder 'beste scenario' voor Susanna Nicchiarelli. De film werd positief ontvangen op Rotten Tomatoes, waar het 91% goede reviews ontving, gebaseerd op 68 beoordelingen. Cinemagazine gaf de film vier sterren.
Externe links
Film uit 2017
Belgische film
Italiaanse film
Biografische film
Dramafilm
Muziekfilm
Film over musici | Ontvangst
In 2018 bij de Premi David di Donatello won de film vier prijzen, waaronder 'beste scenario' voor Susanna Nicchiarelli. De film werd positief ontvangen op Rotten Tomatoes, waar het 91% goede reviews ontving, gebaseerd op 68 beoordelingen. Cinemagazine gaf de film vier sterren. | 2 | recensie, beoordeling, review |
2,149 | QuantitativeValueDistribution | 1572 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Statistiek | Statistiek | Statistiek is de wetenschap en de techniek van het verzamelen, bewerken, interpreteren en presenteren van gegevens. Statistische methoden worden gebruikt om grote hoeveelheden gegevens, zoals uit een geneeskundig, industrieel of sociaal onderzoek, om te zetten in kennis, in bruikbare informatie. De principes van de statistiek komen uit de regels van de wiskunde en de wetten van de logica voort. Statistiek duidt er op dat de gemeten gegevens voor een belangrijke deel door toeval zijn ontstaan. Toeval en onzekerheid worden binnen deze theorie met behulp van de kansrekening gemodelleerd.
Statistici trachten informatie over een populatie te krijgen uit de waarneming van een meestal beperkt aantal elementen van die populatie, de steekproef. In het geval dat de steekproef de gehele populatie omvat, spreekt men van volledige telling (census, volkstelling). De verkregen informatie is echter bijna altijd onvolledig en daardoor onnauwkeurig. Een goede beheersing van deze onnauwkeurigheid is dan ook een essentieel onderdeel van de statistiek. De uitkomsten kunnen voor allerlei aspecten van de wetenschap, de politiek, de economie, de psychologie en sociologie, de media en de samenleving van belang zijn.
Naam
Het woord "statistiek" is afkomstig van de moderne Latijnse zin statisticum collegium, wat 'les over staatszaken' betekent. Hiervan is het Italiaanse woord statista afgeleid, dat "staatsman" of "politicus" betekent – vergelijk het woord stand van zaken – evenals het Duitse Statistik, dat oorspronkelijk de staathuishouding betekende, opgezet door Hermann Conring en bekend geworden door Gottfried Achenwall.
Geschiedenis
De statistiek als gespecialiseerd vakgebied is een 20ste-eeuws gegeven, maar specifieke activiteiten van wiskundig-statistische aard vonden plaats vanaf 1750, toen astronomen en landmeters verschillende waarnemingen begonnen te combineren om een nauwkeuriger resultaat te krijgen. Voor die tijd bestaan al voorbeelden van wetenschappers die een waarneming herhalen om de nauwkeurigheid te vergroten, maar zij zouden er steeds zorg voor dragen dat de opeenvolgende waarnemingen steeds in identieke omstandigheden plaatsvonden, en dus dezelfde intrinsieke nauwkeurigheid vertoonden; een minder nauwkeurige waarneming mocht de nauwkeuriger metingen niet "besmetten". Pas vanaf het midden van de 18de eeuw werden systematische methoden gebruikt om waarnemingen met verschillende nauwkeurigheid te combineren. Zo verkreeg men een gemiddelde waarvan de nauwkeurigheid alle afzonderlijke waarnemingen overtreft. Een vroeg voorbeeld is het onderzoek van Jacques Cassini naar de verandering van de hellingshoek van de evenaar ten opzichte van de ecliptica door het vergelijken van historische waarnemingen over 2000 jaar. Hij maakt gebruik van statistische argumenten om te concluderen dat die verandering niet uniform verloopt.
De volgende stap in de ontwikkeling was de analyse van inferentie of het onderzoek naar de betrouwbaarheid van hypothesen. In het postume werk Ars conjectandi (1713) van Jakob Bernoulli werd dit omgekeerde waarschijnlijkheid genoemd: in de klassieke kansrekening zijn de kansen van elementaire gebeurtenissen bekend en tracht men de kansen van samengestelde gebeurtenissen te achterhalen; het omgekeerde probleem doet zich voor wanneer men door waarnemingen van complexe gebeurtenissen de (onbekende) onderliggende waarschijnlijkheden wil schatten. De eerste doorbraak op dit gebied kwam van Thomas Bayes in zijn eveneens postume verhandeling An Essay towards solving a problem in the Doctrine of Chances (1764), waar uitspraken mogelijk worden over de waarschijnlijkheid van een gebeurtenis aan de hand van wat later het theorema van Bayes zou heten. Een ander, gelijktijdig onderzoeksgebied was de analyse van fouten door onder meer Thomas Simpson, Daniel Bernoulli, Joseph-Louis Lagrange, Carl Friedrich Gauss en vooral Adrien-Marie Legendre, uitvinder van de kleinste-kwadratenmethode.
Vanaf de 19de eeuw werden statistische methoden toegepast op sociale wetenschappen, meer bepaald op bevolkingsstatistieken en op prijsindices. Pioniers waren Adolphe Quetelet en William Stanley Jevons in de interpretatie van gemiddelden over verzamelingen van ongelijke individuen. Wilhelm Lexis, Francis Galton en Francis Ysidro Edgeworth confronteerden micro-modellen, waarin de variaties van individuele leden van de populatie worden opgeteld, met macro-modellen, waarin de populatie zelf wordt gekenmerkt door statistische parameters zoals een normale verdeling. Een dramatisch hoogtepunt van deze nieuwe toepassingen van de statistiek was het publieke debat, in persartikels in de jaren 1910-1911, over eugenetica, sociaal ongewenste eigenschappen en de invloed op kinderen van alcoholisme van hun ouders (dit was het startschot van het debat, in een artikel van Karl Pearson).
De moderne statistiek begint bij Ronald Aylmer Fisher. Hoewel opgeleid als sterrenkundige ging hij werken als bioloog bij een instituut voor landbouwkundig onderzoek. In 1925 publiceerde hij Statistical Methods for Research Workers, waarin hij een groot aantal wiskundige vraagstukken behandelde die in de statistische praktijk opduiken, met name in verband met de wiskundige analyse van genetische problemen. Ook nieuw was zijn analyse van de omstandigheden waarin een klein aantal metingen relatief betrouwbare conclusies kan opleveren. Hij was sterk geïnteresseerd in allerlei significantietesten en, nauw daarmee verbonden, het systematisch ontwerp van experimenten. Een bekende populaire publicatie van zijn hand over dit onderwerp is Mathematics of a Lady Tasting Tea, waarin hij met een zo klein mogelijk aantal waarnemingen wil nagaan of een persoon in staat is vast te stellen of de melk voor of na de thee in het kopje is gegoten.
Deelgebieden
Traditioneel onderscheidt men in de statistiek de volgende deelgebieden:
Beschrijvende statistiek De beschrijvende statistiek houdt zich in principe bezig met de beschrijving van bepaalde gegevens van een populatie. Als voorbeeld kan men denken aan een volkstelling of productiestatistiek. De gegevens worden geordend en gereduceerd, indien gewenst tot relevante kengetallen. In overzichtelijke tabellen, grafieken en figuren en diagrammen, zoals histogrammen, staaf- en lijndiagrammen, worden ten slotte de gegevens gepresenteerd. Een belangrijk deel van het werk van het Centraal Bureau voor de Statistiek betreft dit deelgebied.
Inductieve statistiek In de inductieve statistiek tracht men aan de hand van een steekproef informatie omtrent de gehele populatie te verkrijgen. Om allerlei redenen kan het ongewenst of onmogelijk zijn de hele populatie te onderzoeken. In plaats daarvan onderzoekt men een deel van de populatie: de steekproef. Men verkrijgt zo echter slechts beperkte informatie over de populatie. De inductieve statistiek geeft geschikte methoden en onderzoekt de kwaliteit daarvan. Bekende methoden zijn toetsen, schattingsmethoden en als combinatie van beide: betrouwbaarheidsintervallen.
Daarnaast is een soort tussenvorm van beide bovenstaande deelgebieden ontstaan:
Exploratieve statistiek Anders dan in de inductieve statistiek, waar uitgegaan wordt van goed gedefinieerde steekproeven, gaat men in de exploratieve statistiek uit van voorhanden zijnde data. Op deze data worden methoden van de beschrijvende statistiek alsook van de inductieve statistiek toegepast met als nadeel dat men over de verdelingen vaak weinig kan zeggen. Daarnaast worden speciale technieken voor dit onderzoeksterrein ontwikkeld.
Populatie en steekproef
Een belangrijk begrippenpaar in de statistiek is populatie en steekproef. Men dient steeds goed te onderscheiden of men over de populatie (verdeling) spreekt dan wel over de steekproef. De populatie is over het algemeen slechts in formele zin gegeven in termen van een kansverdeling met enkele onbekende parameters. Het zijn deze parameters die men graag zou kennen, maar om uiteenlopende redenen niet kent. Een steekproef verschaft informatie over de parameters, door het geven van een schatting, het toetsen van een hypothese over een parameter, e.d. Zo is er het populatiegemiddelde, meestal onbekend, en als schatting daarvan het steekproefgemiddelde. Evenzo is de steekproefvariantie een schatting van de populatievariantie, enzovoorts.
Doordat de uitkomst van een steekproef meestal sterk door het toeval bepaald wordt, maakt de statistiek veel gebruik van de kansrekening.
Stromingen
Binnen de inductieve statistiek zijn er twee stromingen te onderscheiden:
Klassieke statistiek
Bayesiaanse statistiek
Het essentiële verschil is dat de klassieke statistici ervan uitgaan dat de parameters van de verdelingen die onderzocht worden, een vaste, zij het onbekende, ware waarde hebben. Door middel van statistisch onderzoek probeert men deze waarde te benaderen via schattingen, toetsen en betrouwbaarheidsintervallen.
De Bayesianen geloven niet in een "ware" waarde en staan toe dat de parameters zelf stochastische variabelen zijn, met een meestal onbekende verdeling. Wel wordt tevoren een veronderstelling over de verdeling gemaakt; de veronderstelde verdeling heet a-prioriverdeling. Hierdoor kan het theorema van Bayes toegepast worden. Gevolgen hiervan zijn onder meer dat informatie, ook subjectieve informatie, van buiten de steekproef ingebracht kan worden. Verder betekent het dat de interpretatie van de uitkomsten fundamenteel wijzigt.
Stochastische variabelen en modelveronderstellingen
Een centraal begrip in de statistiek is dat van de stochastische variabele. Deze grootheid vertegenwoordigt in feite de populatieverdeling of de betrokken modelmatige kansverdeling. De steekproefuitkomsten vat men op als waarnemingen aan deze grootheid.
De basisveronderstelling bij een statistische analyse over de betrokken verdeling, is daarmee een veronderstelling omtrent de verdeling van de betrokken stochastische variabele; de veronderstelde verdeling wordt het "model" genoemd.
Als men bijvoorbeeld met een zuivere dobbelsteen gooit, veronderstelt men dat de waarden die men krijgt, metingen zijn van een stochastische veranderlijke die met kans 1/6 elk van de getallen 1 tot en met 6 aanneemt. Twijfelt men aan de zuiverheid van de dobbelsteen, dan neemt men aan dat een uitkomst i wordt aangenomen met kans . Deze onbekende kansen zijn de in het geding zijnde parameters.
Onderwerpen van de beschrijvende statistiek
Steekproef
kenmerken
Kwalitatief kenmerk
Kwantitatief kenmerk
Gemiddelde, centrummaat
Rekenkundig gemiddelde
Meetkundig gemiddelde
Harmonisch gemiddelde
Modus
Mediaan
Wetten van de grote aantallen
Spreiding
Spreidingsbreedte
Gemiddelde absolute afwijking
Percentiel
Variantie
Standaardafwijking
Onderwerpen op het gebied van toetsen
Statistische toetsen
Verdelingsvrije of niet-parametrische toetsen
Kolmogorov-Smirnov
Kruskall-Wallis
Wilcoxon
Mann-Whitney
Chi-kwadraattoets
Parametrische toetsen
t-toets
F-toets
p-waarde
Significantie
Correlatie
Correlatiecoëfficiënt
Punt-biseriële correlatiecoëfficiënt
Spearmans rangcorrelatiecoëfficiënt
Kendalls tau
Cramérs V
Regressie-analyse
Lineaire regressie
Robuuste regressie
Theorema van Bayes
Hidden Markov Models
Inferentie
Schatting
Kleinste-kwadratenmethode
Meest aannemelijke schatter
Betrouwbaarheidsinterval
Variantie-analyse (ANOVA)
Hoofdcomponentenanalyse
Factoranalyse
Statistische gegevens worden regelmatig op een onjuiste manier gebruikt, al dan niet opzettelijk. Zie Misbruik van statistische gegevens.
Zie ook
Discriminantanalyse | Onderwerpen van de beschrijvende statistiek
Steekproef
kenmerken
Kwalitatief kenmerk
Kwantitatief kenmerk
Gemiddelde, centrummaat
Rekenkundig gemiddelde
Meetkundig gemiddelde
Harmonisch gemiddelde
Modus
Mediaan
Wetten van de grote aantallen
Spreiding
Spreidingsbreedte
Gemiddelde absolute afwijking
Percentiel
Variantie
Standaardafwijking | 1 | statistische verdeling, mediaan, percentielen |
12,453 | CurrencyConversionService | 1313741 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sir%20Seretse%20Khama%20International%20Airport | Sir Seretse Khama International Airport | Sir Seretse Khama International Aiport (IATA: GBE, ICAO: FBSK), gelegen 9 km ten noorden van Gaborone, is de internationale luchthaven voor de hoofdstad van Botswana. De luchthaven is vernoemd naar Sir Seretse Khama, de eerste president in Botswana. De overheid van Botswana heeft een bedrag van 61 miljoen dollar uitgetrokken voor verdere ontwikkeling van de luchthaven, zodat de luchthaven meer verkeer en grotere vliegtuigen kan bedienen.
Faciliteiten
Vervoer naar de stad: hotelbussen en taxi's (reistijd 15 minuten). Geen busdiensten.
Eén terminal met een geldwisselkantoor van Barclays, bar en restaurant, een bagagedepot en een taxfreeshop voor vluchten buiten Zuid-Afrika, Lesotho en Swaziland.
Fatale crash
Op 11 oktober 1999 ging een piloot van Air Botswana, Chris Phatswe, aan boord van een geparkeerde ATR-42 en steeg vervolgens op. Eenmaal in de lucht meldde hij te willen spreken met de president van Botswana, de baas van Air Botswana, zijn vriendin en enkele anderen. Omdat de president het land uit was, werd hem toegestaan met de vicepresident te praten. Ondanks alle pogingen hem ertoe over te halen te landen, kondigde hij aan het toestel te zullen laten neerstorten op de vliegtuigen op het platform. Na ongeveer twee uur vliegen, maakte hij twee loopings en stortte hij met een snelheid van 200 knopen (370 km/u) vervolgens neer op twee andere ATR-42's van Air Botswana, die op de grond geparkeerd stonden. De piloot kwam om het leven, maar er vielen verder geen slachtoffers.
Luchtvaartmaatschappijen en bestemmingen
Air Botswana - Antannarivo, Blantyre, Dar-es-Salam, Entebbe, Harare, Johannesburg, Libreville, Lilongwe, Luanda, Lusaka, Maputo, Maseru, Mauritius, Mbabane, Windhoek
Kenya Airways - Harare, Nairobi
South African Airways - Kaapstad, Durban, Johannesburg
Ethiopian Airlines - Addis Ababa, Lusaka
Externe link
Gegevens over het ongeval van 11 oktober 1999, Aviation Safety Network.
Gaborone
Seretse | Faciliteiten
Vervoer naar de stad: hotelbussen en taxi's (reistijd 15 minuten). Geen busdiensten.
Eén terminal met een geldwisselkantoor van Barclays, bar en restaurant, een bagagedepot en een taxfreeshop voor vluchten buiten Zuid-Afrika, Lesotho en Swaziland. | 1 | valutawisselservice, valutaconversie, geldwisselkantoor |
10,762 | Dentist | 114479 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Verbond%20der%20Vlaamse%20Tandartsen | Verbond der Vlaamse Tandartsen | Het Verbond der Vlaamse Tandartsen, kortweg VVT, is een beroepsvereniging voor tandartsen in Vlaanderen. Ze kwam tot stand op 1 januari 1987 door een samensmelting van verschillende tandartsenverenigingen, namelijk de Vlaamse Tandartsenvereniging (VTV) en de Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging (VWT). Het VVT is actief op zowel wetenschappelijk en professioneel gebied en telt ongeveer driekwart van de actieve tandartsen uit Vlaanderen als lid. Via projecten als glimlachen.be of tandarts.be, sensibiliseert het VVT ook kinderen, ouders, leerkrachten en zorgverleners in Vlaanderen en Brussel over het belang van mondgezondheid. Het VVT bestaat uit 18 verschillende lokale afdelingen (studieclubs), 5 provinciale raden en drie centrale organen, en telt verschillende commissies en werkgroepen:
NiVVT: Het Nascholingsinstituut Verbond der Vlaamse Tandartsen is de wetenschappelijke cel, die jaarlijks nascholing, bijscholing en opleiding inricht voor de afgestudeerde practici.
Vlaamse Werkgroep voor Gezonde Tanden: De Vlaamse Werkgroep voor Gezonde Tanden (VWGT) is de werkgroep die zich inzet voor mondgezondheidspromotie en tandheelkundige preventie in de Vlaamse Gemeenschap.
Werkgroep Tandheelkundige Zorg voor mensen met Bijzondere Noden (WTB): WTB focust zich op mensen met een beperking en op patiënten die een speciale aanpak vereisen of bijzondere noden hebben, zoals angstige patiënten, ouderen of dementerenden.
De Commissie Communicatie: is bevoegd voor alle communicatie naar leden, niet-leden, publiek, patiënten, pers en overheid. Het wetenschappelijke en professionele maandblad vvtmagazine valt onder de bevoegdheid van deze commissie.
De ethische commissie: waakt over het naleven van de deontologische code.
Externe link
Officiële website
Tandheelkunde
Vlaamse vereniging | Het Verbond der Vlaamse Tandartsen, kortweg VVT, is een beroepsvereniging voor tandartsen in Vlaanderen. Ze kwam tot stand op 1 januari 1987 door een samensmelting van verschillende tandartsenverenigingen, namelijk de Vlaamse Tandartsenvereniging (VTV) en de Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging (VWT). Het VVT is actief op zowel wetenschappelijk en professioneel gebied en telt ongeveer driekwart van de actieve tandartsen uit Vlaanderen als lid. Via projecten als glimlachen.be of tandarts.be, sensibiliseert het VVT ook kinderen, ouders, leerkrachten en zorgverleners in Vlaanderen en Brussel over het belang van mondgezondheid. Het VVT bestaat uit 18 verschillende lokale afdelingen (studieclubs), 5 provinciale raden en drie centrale organen, en telt verschillende commissies en werkgroepen: | 6 | tandarts, mondzorg, tandheelkunde |
7,053 | EducationalAudience | 1159279 | https://nl.wikipedia.org/wiki/RSG%20Magister%20Alvinus | RSG Magister Alvinus | De RSG Magister Alvinus is een openbare scholengemeenschap voor voortgezet onderwijs, gevestigd in Sneek. De school biedt vmbo, havo, vwo en gymnasium aan.
Historie
RSG Magister Alvinus is vernoemd naar de eerste rector van de Latijnse school te Sneek, een belangrijk onderwijscentrum in de 15e eeuw. De studenten die aan deze school onderwijs genoten, waaierden na hun studie uit naar vervolgopleidingen in alle windrichtingen. Magister Alvinus gaf daarmee in circa 1400 aan hoe het onderwijs volgens hem zou moeten zijn, namelijk zo dat studenten alle kansen moeten krijgen om hun eigen weg te vinden.
De scholengemeenschap is in 1971 ontstaan door een fusie van de Rijksscholengemeenschap (met havo en atheneum) met het Stedelijk Magister Alvinus-gymnasium. Later zijn ook andere onderwijsvormen toegevoegd. Thans telt de school ongeveer 1850 leerlingen, die zijn ondergebracht in één hoofdgebouw, gevestigd in Sneek. Het huidige gebouw is in 1958 in gebruik genomen en later uitgebreid. De school heeft een leerlingenraad en MR.
Overig
De RSG Magister Alvinus is een van de tien scholen die meedoen aan het Fries Jeugd Parlement, een jaarlijks evenement waarbij het bestuur van de provincie Friesland door jongeren wordt nagespeeld.
De RSG Magister Alvinus organiseert elk jaar de Magister Alvinuslezing. Sprekers waren onder andere Nelleke Noordervliet (2012) en Herman Pleij (2013).
Bekende oud-leerlingen
Farshad Bashir, politicus en jongste Tweede Kamerlid ooit
Laurens ten Cate, journalist en publicist
Charles Groenhuijsen, journalist en publicist
Bernhard van Haersma Buma, burgemeester Sneek en Workum
Sybrand van Haersma Buma, politicus en burgemeester Leeuwarden
Habtamu de Hoop, politicus en presentator
Johannes Kramer, politicus, gedeputeerde Friesland en burgemeester Noardeast-Fryslân
Pauline Krikke, politica en burgemeester Den Haag
Frits van der Meer, archeoloog, kunsthistoricus, literator en katholiek priester
Erik van den Muijzenberg, internetcolumnist en republikein
Theunis Piersma, bioloog
Michel Vlap, voetballer
Mel Wallis de Vries, schrijfster
Nyck de Vries, autocoureur
Externe link
Website RSG Magister Alvinus
Openbare school in Nederland
School in het voortgezet onderwijs in Nederland
School in Sneek
Gemeentelijk monument in Sneek | De scholengemeenschap is in 1971 ontstaan door een fusie van de Rijksscholengemeenschap (met havo en atheneum) met het Stedelijk Magister Alvinus-gymnasium. Later zijn ook andere onderwijsvormen toegevoegd. Thans telt de school ongeveer 1850 leerlingen, die zijn ondergebracht in één hoofdgebouw, gevestigd in Sneek. Het huidige gebouw is in 1958 in gebruik genomen en later uitgebreid. De school heeft een leerlingenraad en MR. | 2 | leerlingenpubliek, scholengemeenschap, educatieve gebruikers |
7,783 | JoinAction | 3802590 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nick%20de%20Bondt | Nick de Bondt | Nick de Bondt (Ede, 21 april 1994) is een Nederlandse voormalig profvoetballer die bij voorkeur speelde als aanvaller. Anno 2021 speelt hij op amateurniveau, bij DOVO.
Clubcarrière
Jeugd
Nick de Bondt begon met voetballen bij de amateurs van SV Otterlo uit Otterlo. In 2008 vertrok hij bij SV Otterlo om in de jeugdopleiding van Vitesse/AGOVV" te gaan spelen. Hij doorliep in Arnhem het Beekdal Lyceum.
AFC Ajax
Op 8 juni 2011 maakte Ajax bekend dat het Nick de Bondt had gecontracteerd tot en met 30 juni 2014. De Bondt zou met ingang van het seizoen 2011/12 aansluiten bij de A1 van Ajax.
Na zijn eerste seizoen bij de A1 sloot De Bondt in het seizoen 2013/14 aan bij de selectie van Jong Ajax die uitkomt in de Jupiler League.
Door blessureleed werd het debuut van De Bondt in het betaald voetbal een tijd uitgesteld. In speelronde 11 maakte De Bondt op 6 oktober 2013 in de uitwedstrijd van Jong Ajax in de Jupiler League bij Excelsior zijn debuut in het betaald voetbal, Nick de Bondt verving in de 74e minuut Boban Lazić, de wedstrijd ging met 3-1 verloren.
Go Ahead Eagles
Op 30 april 2014 maakte Go Ahead Eagles bekend dat De Bondt transfervrij zal worden overgenomen van Ajax. De Bondt tekent voor twee jaar, met een optie tot nog een jaar. Zijn officiële debuut maakte Nick de Bondt op 20 september 2014 in de Eredivisie uitwedstrijd tegen ADO Den Haag die in 1-1 eindigde. Nick de Bondt verving in de 79e minuut Sander Duits.
Verhuur aan FC Dordrecht
Zijn inbreng bij Go Ahead Eagles bleef beperkt tot tien wedstrijden waarin hij niet tot scoren kwam voordat hij eind januari 2016 voor een half jaar werd verhuurd aan FC Dordrecht. Bij Dordrecht kwam hij tien wedstrijden in actie waarin hij eveneens niet trefzeker was.
Amateurvoetbal
Nadat zijn aflopende contract bij Go Ahead niet verlengd werd tekende hij in mei 2016 een eenjarig contract bij De Treffers. In 2018 ging hij naar SV Spakenburg door wie hij in januari 2019 voor een halfjaar werd verhuurd aan VV DUNO. Vanaf het seizoen 2019/20 komt De Bondt uit voor HHC Hardenberg. Vanaf het seizoen 2020/21 komt De Bondt uit voor VV DOVO. In 2020 ging hij naar VV DOVO.
Interlandcarrière
Jeugdelftallen
Met het jeugdteam voor spelers onder 17 jaar nam De Bondt deel aan het EK in 2011 voor spelers onder 17 dat in Servië werd gehouden. De Bondt speelde alle wedstrijden mee op dit EK, dat door Nederland werd gewonnen. Daarnaast speelde De Bondt nog zeven wedstrijden voor het elftal onder 19 jaar waar hij ook tweemaal trefzeker voor was.
Carrièrestatistieken
Beloften
Senioren
Bijgewerkt tot en met 26 september 2016.
Erelijst
Met Nederlands elftal onder 17
Zie ook
Lijst van spelers van Ajax
Lijst van spelers van Go Ahead Eagles
Lijst van spelers van FC Dordrecht
Externe links
Profiel en statistieken van Nick de Bondt op vi.nl
Profiel en statistieken van Nick de Bondt op transfermarkt.nl
Nederlands voetballer | AFC Ajax
Op 8 juni 2011 maakte Ajax bekend dat het Nick de Bondt had gecontracteerd tot en met 30 juni 2014. De Bondt zou met ingang van het seizoen 2011/12 aansluiten bij de A1 van Ajax. | 1 | deelnemen, lid worden, aansluiten |
601 | AgreeAction | 1585850 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Resolutie%20716%20Veiligheidsraad%20Verenigde%20Naties | Resolutie 716 Veiligheidsraad Verenigde Naties | Resolutie 716 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd unaniem aangenomen op 11 oktober 1991.
Achtergrond
Nadat in 1964 geweld was uitgebroken tussen de Griekse- en Turkse bevolkingsgroep op Cyprus, stationeerden de VN de UNFICYP-vredesmacht op het eiland. Die macht werd vervolgens om het half jaar verlengd.
In 1974 bezette Turkije het noorden van Cyprus na een Griekse poging tot staatsgreep. In 1983 werd dat noordelijke deel met Turkse steun van Cyprus afgescheurd. Midden 1990 begon het toetredingsproces van (Grieks-)Cyprus tot de Europese Unie, maar de EU erkende de Turkse Republiek Noord-Cyprus niet.
Inhoud
De Veiligheidsraad:
beraadde zich over het rapport van de secretaris-generaal over diens missie in Cyprus;
is tevreden over de gemaakte vooruitgang bij het voorbereiden van ideeën als basis voor een raamakkoord;
is bezorgd over de moeilijkheden daarbij;
betreurt dat de voorziene hoge internationale bijeenkomst niet kon doorgaan;
looft de inspanningen van de secretaris-generaal en steunt diens rapport en waarnemingen;
bevestigt zijn vorige resoluties over Cyprus;
bevestigt ook zijn standpunt inzake de kwestie-Cyprus, uitgedrukt in resolutie 649, dat de fundamentele principes voor een akkoord soevereiniteit, onafhankelijkheid, territoriale integriteit en neutraliteit zijn zonder eenmaking met enig ander land of enige andere vorm van deling en de instelling van een nieuwe grondwet die het welzijn van de Griekse en de Turkse gemeenschap in een federatie van twee gemeenschappen moet verzekeren;
bevestigt verder zijn standpunt dat de oplossing één staat met twee gelijke gemeenschappen is;
roept de partijen op om deze principes aan te nemen en binnen dat kader te onderhandelen zonder ervan af te wijken;
bevestigt dat de missie van de secretaris-generaal voor beide gemeenschappen is die op gelijke voet deelnemen;
steunt de secretaris-generaals intentie om in november opnieuw te praten met de twee betrokken partijen, Griekenland en Turkije, om de ideeën af te voltooien;
bedenkt dat een hoge internationale bijeenkomst een effectief instrument is om tot een kaderakkoord te komen;
vraagt de leiders van de twee gemeenschappen, Griekenland en Turkije, samen te werken met de secretaris-generaal om die bijeenkomst nog dit jaar te houden;
vraagt de secretaris-generaal in november te rapporteren of er genoeg vooruitgang is gemaakt om de bijeenkomst te houden.
Verwante resoluties
Resolutie 697 Veiligheidsraad Verenigde Naties
Resolutie 698 Veiligheidsraad Verenigde Naties
Resolutie 723 Veiligheidsraad Verenigde Naties
Resolutie 750 Veiligheidsraad Verenigde Naties (1992)
0716
VR0716 | Inhoud
De Veiligheidsraad:
beraadde zich over het rapport van de secretaris-generaal over diens missie in Cyprus;
is tevreden over de gemaakte vooruitgang bij het voorbereiden van ideeën als basis voor een raamakkoord;
is bezorgd over de moeilijkheden daarbij;
betreurt dat de voorziene hoge internationale bijeenkomst niet kon doorgaan;
looft de inspanningen van de secretaris-generaal en steunt diens rapport en waarnemingen;
bevestigt zijn vorige resoluties over Cyprus;
bevestigt ook zijn standpunt inzake de kwestie-Cyprus, uitgedrukt in resolutie 649, dat de fundamentele principes voor een akkoord soevereiniteit, onafhankelijkheid, territoriale integriteit en neutraliteit zijn zonder eenmaking met enig ander land of enige andere vorm van deling en de instelling van een nieuwe grondwet die het welzijn van de Griekse en de Turkse gemeenschap in een federatie van twee gemeenschappen moet verzekeren;
bevestigt verder zijn standpunt dat de oplossing één staat met twee gelijke gemeenschappen is;
roept de partijen op om deze principes aan te nemen en binnen dat kader te onderhandelen zonder ervan af te wijken;
bevestigt dat de missie van de secretaris-generaal voor beide gemeenschappen is die op gelijke voet deelnemen;
steunt de secretaris-generaals intentie om in november opnieuw te praten met de twee betrokken partijen, Griekenland en Turkije, om de ideeën af te voltooien;
bedenkt dat een hoge internationale bijeenkomst een effectief instrument is om tot een kaderakkoord te komen;
vraagt de leiders van de twee gemeenschappen, Griekenland en Turkije, samen te werken met de secretaris-generaal om die bijeenkomst nog dit jaar te houden;
vraagt de secretaris-generaal in november te rapporteren of er genoeg vooruitgang is gemaakt om de bijeenkomst te houden. | 3 | overeenstemming, instemming, akkoord |
7,060 | EmergencyService | 1678458 | https://nl.wikipedia.org/wiki/HagaZiekenhuis%20Zoetermeer | HagaZiekenhuis Zoetermeer | Het HagaZiekenhuis Zoetermeer, voorheen het LangeLand Ziekenhuis (handelsnaam van stichting 't Lange Land Ziekenhuis) is een algemeen en het enige ziekenhuis in de Nederlandse stad Zoetermeer. Het is gevestigd in De Leyens, het noordoostelijke deel van de wijk Buytenwegh De Leyens. Het HagaZiekenhuis Zoetermeer is een volwaardig basisziekenhuis, met onder meer een afdeling intensieve zorg, spoedeisende hulp en geboortezorg. Het vervult daarmee een kernfunctie in de gezondheidszorg, zowel voor de stad als voor de directe omgeving. Om het ziekenhuis mogelijk te maken werd het Haagse Bethlehemziekenhuis gesloten en het werk in Zoetermeer voortgezet. Het ziekenhuis heeft een opnamecapaciteit van 220 bedden en uitgebreide poliklinische en dagbehandelingsvoorzieningen. Bij de start had het een omvang van circa 21.000 m² bvo.
Eerste jaren en uitbreidingen
De eerste paal voor Het LangeLand Ziekenhuis werd geslagen op 14 december 1985. Het werd op 6 april 1988 in gebruik genomen en vernoemd naar de in 1767 drooggelegde polder 't Lange Land. Na de moeilijke eerste tien jaar van zijn bestaan heeft Het LangeLand Ziekenhuis zijn bedrijfsvoering economisch doelmatig ingericht. Pas in 2005 werd de beddenerkenning van Het LangeLand Ziekenhuis verhoogd tot het toen werkelijk aanwezige aantal van 243 en het aantal normatieve m² tot 22.059. Desondanks waren er bouwkundige uitbreidingen in 1997, 1999, 2001, 2003, 2004 en 2005, en een gestage uitbreiding van de medische staf. De laatste uitbreidingen waren de nieuwbouw van de SEH (de afdeling spoedeisende hulp) en operatiekamers en het samen met de Regionale Huisartsen Vereniging opzetten van een huisartsenpost in het ziekenhuis. In december 2008 heeft men in samenwerking met het HagaZiekenhuis een dialyse-afdeling opgezet.
Nieuw profiel en samenwerking
In de periode 2011/2012 werd het zorgprofiel van het ziekenhuis, na financiële problemen, opnieuw vormgegeven. De samenwerking met de ziekenhuizen uit de zogenaamde 'Coöperatie' (het Groene Hart Ziekenhuis, het Haaglanden MC en het Bronovo) droeg hieraan bij. De bedoeling was samen met deze ziekenhuizen een coöperatie te vormen met als doel om in de regio een volledig en kwalitatief zorgpakket te kunnen (blijven) bieden. Anno 2013 is de samenwerking formeel beëindigd en koos het ziekenhuis voor de MC groep van Loek Winter als beoogd samenwerkingspartner.
Daarna is nog een optie onderzocht met zorgorganisatie Fundis momenteel is een aansluiting in voorbereiding met de Reinier Haga Groep. Inmiddels schrijft het ziekenhuis alweer een aantal jaren zwarte cijfers.
Toetreding RHG en fusie HagaZiekenhuis
Op 9 juni 2015 is het LangeLand Ziekenhuis toegetreden tot de Reinier Haga Groep. Door de toetreding kan het LangeLand het zorgaanbod verder verbreden. Het gaat dan om functies zoals hart- en neurochirugie, kindergeneeskunde en oncologische zorg. Het LangeLand werkte al langer samen met het HagaZiekenhuis op het gebied van dialyse, longziekten, cardiologie en intensive care. In 2018 gaan de drie ziekenhuizen ook samenwerken in het Reinier Haga Orthopedisch Centrum (RHOC), dat naast het LangeLand Ziekenhuis wordt gebouwd.
Vanaf 2019 werd duidelijk dat de bestuurlijke fusie tussen de drie ziekenhuizen niet zou leiden tot een juridische fusie. Er werd vanaf dat moment ingezet op een defusie en ontbinding van de RHG. Sinds 1 maart 2023 is de defusie van RHG formeel een feit. Reinier de Graaf Gasthuis in Delft is sinds die dag officieel zelfstandig. HagaZiekenhuis en LangeLand gaan samen verder. Het HagaZiekenhuis wordt door de fusie het grootste topklinische ziekenhuis in de regio. Het LangeLand Ziekenhuis heet vanaf 1 juni HagaZiekenhuis Zoetermeer.
Bouwwerk in Zoetermeer
Ziekenhuis in Zuid-Holland | Het HagaZiekenhuis Zoetermeer, voorheen het LangeLand Ziekenhuis (handelsnaam van stichting 't Lange Land Ziekenhuis) is een algemeen en het enige ziekenhuis in de Nederlandse stad Zoetermeer. Het is gevestigd in De Leyens, het noordoostelijke deel van de wijk Buytenwegh De Leyens. Het HagaZiekenhuis Zoetermeer is een volwaardig basisziekenhuis, met onder meer een afdeling intensieve zorg, spoedeisende hulp en geboortezorg. Het vervult daarmee een kernfunctie in de gezondheidszorg, zowel voor de stad als voor de directe omgeving. Om het ziekenhuis mogelijk te maken werd het Haagse Bethlehemziekenhuis gesloten en het werk in Zoetermeer voortgezet. Het ziekenhuis heeft een opnamecapaciteit van 220 bedden en uitgebreide poliklinische en dagbehandelingsvoorzieningen. Bij de start had het een omvang van circa 21.000 m² bvo. | 1 | brandweer, ambulance, spoedeisende hulp |
2,051 | Motel | 1499709 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Apollo%20Hotel%20Utrecht%20City%20Centre | Apollo Hotel Utrecht City Centre | Het Apollo Hotel Utrecht City Centre, oorspronkelijk Hotel Café Restaurant Smits , later Amrâth / Best Western, is anno 2009 een viersterrenhotel aan het Vredenburg in Utrecht. Het hotel heeft 90 kamers.
Geschiedenis
Het hotel is in de periode van 1952 tot 1954 gebouwd door de familie Smits. Aanvankelijk had het hotel 46 kamers, 7 zalen, een restaurant en bar ‘De Caveau’. In 1954 is het hotel geopend onder de naam Hotel Café Restaurant Smits. Het hotel was onderdeel van Smits Hotels - Restaurants & Motels. Dit familiebedrijf is in 1919 opgericht door A. A. Smits in Amsterdam. Hier begon hij het 'Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis’. Het familiebedrijf groeide uit tot een nationale keten van horecabedrijven. Tot de keten Smits behoorde ook Hotel Bloemink Apeldoorn, Restauratie Draversbaan Hilversum, Motel Naarden, Wegrestaurant Road House Rijsbergen, Motel Breda en Motel Brabant.
Hotel Café Restaurant Smits is in de jaren ’50 tot ’80 vooral bekend geworden door Bar ‘De Caveau’. Deze bar was een begrip in Utrecht en een plek waar in de jaren ’60 en ’70 de Utrechtse cabaretier en zanger Herman Berkien met regelmaat optrad.
Familie Smits heeft in 1986 het hotel in Utrecht verbouwd en uitgebreid met 40 kamers. In totaal waren er na de verbouwing 86 kamers, 4 zalen, een restaurant en Bar ‘De Caveau’.
In 2002 is het hotel verkocht aan de familie Van Eijl, de grondleggers van Amrâth Hotels. Het hotel heeft vijf jaar onder de vlag van Amrâth geopereerd. Gedurende deze vijf jaren is het restaurant opgeheven en de ruimte werd verpacht aan kledingzaak HIJ (later WE). Ook zijn de zalen en Bar ‘De Caveau’ in deze periode opgeheven.
European Hotel Management heeft in 2007 het hotel overgenomen. Tot de zomer van 2008 bleef de naam Amrâth, in combinatie met Best Western, aan het hotel verbonden. In augustus 2008 is het hotel toegevoegd aan Apollo Hotels & Resorts en sinds die tijd telt het hotel 90 kamers en suites. Naast hotelkamers is er een ontbijtrestaurant en een internet- en coffee lounge.
In 2017 is het pand een gemeentelijk monument.
Externe link
Officiële website
Bouwwerk in Utrecht (Binnenstad)
Hotel in Utrecht (stad)
Gemeentelijk monument in Utrecht (stad) | Geschiedenis
Het hotel is in de periode van 1952 tot 1954 gebouwd door de familie Smits. Aanvankelijk had het hotel 46 kamers, 7 zalen, een restaurant en bar ‘De Caveau’. In 1954 is het hotel geopend onder de naam Hotel Café Restaurant Smits. Het hotel was onderdeel van Smits Hotels - Restaurants & Motels. Dit familiebedrijf is in 1919 opgericht door A. A. Smits in Amsterdam. Hier begon hij het 'Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis’. Het familiebedrijf groeide uit tot een nationale keten van horecabedrijven. Tot de keten Smits behoorde ook Hotel Bloemink Apeldoorn, Restauratie Draversbaan Hilversum, Motel Naarden, Wegrestaurant Road House Rijsbergen, Motel Breda en Motel Brabant.
Hotel Café Restaurant Smits is in de jaren ’50 tot ’80 vooral bekend geworden door Bar ‘De Caveau’. Deze bar was een begrip in Utrecht en een plek waar in de jaren ’60 en ’70 de Utrechtse cabaretier en zanger Herman Berkien met regelmaat optrad.
Familie Smits heeft in 1986 het hotel in Utrecht verbouwd en uitgebreid met 40 kamers. In totaal waren er na de verbouwing 86 kamers, 4 zalen, een restaurant en Bar ‘De Caveau’. | 4 | motel, motorhotel, wegaccommodatie |
3,444 | Answer | 1192813 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dienstzegel%20Armenwet | Dienstzegel Armenwet | De Armenwetzegels waren dienstzegels bestemd voor speciaal gebruik door de Armenraden. Deze zegels werden uitgegeven op 31 januari 1913 en konden worden gebruikt tot 31 oktober 1919. Frankeerzegels uit de langlopende series - cijferzegel type Vürtheim en "Wilhelmina bontkraag" - werden voorzien van een opdruk "ARMENWET" in zwart of (alleen op de 1½ cent) in rood (zeer zeldzaam).
Het ministerie van Binnenlandse Zaken kocht de zegels van het ministerie van Waterstaat, waar de PTT toentertijd onder ressorteerde, om ze gratis aan de Armenraden ter beschikking te stellen conform artikel 12 en 57 van de Armenwet.
Voor verzamelaars waren de Armenwetzegels op het postkantoor van Haarlem te koop, maar ze mochten niet voor frankering worden gebruikt.
De Armenraden waren plaatselijke instellingen van weldadigheid, belast met de uitvoering van de Armenwet 1912, een voorloper van de Bijstandswet.
De Armenwetzegels waren bestemd voor de frankering van de correspondentie van de Armenraden, maar ook voor de frankering van een antwoordenvelop (betaald antwoord) als die door de Armenraad werd meegestuurd.
De Armenwetzegels zijn opgenomen in de NVPH-catalogus.
NB: Er zijn veel vervalsingen bekend. Een opdruk "ARMENWET" op de Wilhelmina bontkraag met wijde arcering (1922) is wel heel gemakkelijk te herkennen.
Postzegel | De Armenwetzegels waren bestemd voor de frankering van de correspondentie van de Armenraden, maar ook voor de frankering van een antwoordenvelop (betaald antwoord) als die door de Armenraad werd meegestuurd. | 2 | antwoord, vraag-en-antwoord, reactie |
1,509 | OfferShippingDetails | 4912093 | https://nl.wikipedia.org/wiki/AliExpress | AliExpress | AliExpress is een webwinkel voor Chinese particulieren of kleine bedrijven om hun producten te verkopen aan buitenlandse consumenten.
Jack Ma richtte op 4 april 1999 de Alibaba Group op, waaruit in 2010 AliExpress.com voortvloeide. In tegenstelling tot Alibaba is AliExpress meer gericht op de detailhandel. De koper koopt rechtstreeks dan wel met weinig tussenschakels van de fabrikant waardoor de hoogte van de verkoopprijs voor de consument beperkt kan blijven. AliExpress biedt zijn onlineplatform aan als marktplek en verkoopt zelf geen producten.
De Verordening digitale diensten beschouwt AliExpress als een zeer groot onlineplatform, en legt bijhorende verplichtingen op.
Geschiedenis
AliExpress is opgericht met als doel de Chinese producenten via internet een nieuwe markt aan te bieden in het buitenland. Oorspronkelijk was de website bedoeld voor wereldwijde verkoop van bulkgoed aan bedrijven die zo eenvoudig producten tegen gereduceerde prijs konden aankopen. De minimale afname van een product was meestal circa 20 tot 50 stuks, maar later gingen verkopers hun producten ook per stuk aanbieden waardoor de particuliere markt in beeld kwam.
Particuliere consumentenmarkt
AliExpress is een e-commerceplatform voor business-to-consumerverkoop (B2C). Zowel particulieren als bedrijven kunnen producten aanbieden op de site. Alibaba had eerder al uitgepakt met diverse e-commercebedrijven die inspelen op andere noden van de vrije markt.
Voorbeelden zijn:
Taobao: Een platform voor het vergemakkelijken van onderlinge verkoop tussen consumenten
Tmall: Een onlineplatform met retailaanbod
Alipay: De Chinese variant van PayPal
eTao: Een zoekmachine voor het zoeken van producten en vergelijken van prijzen
Wereldwijd bereik
Ondertussen is AliExpress de meestbezochte e-commercewebsite in Rusland. Verder staat hij in de top 10 populairste websites van Brazilië. De levertijd voor landen in Europa ligt tussen de 3 en 60 dagen. Wanneer men kiest voor transport via schepen hoeven er vaak geen verzendkosten betaald te worden en wordt de prijs fors gedrukt. Hierdoor is er in de afgelopen jaren een forse stijging van diverse Chinese e-platforms. De lagere prijs is vooral voor jongeren belangrijker dan een snellere levering, waardoor AliExpress kan concurreren met Belgische en Nederlandse webshops. Inmiddels is door een samenwerking tussen PostNL en AliExpress de levertijd verkort. Toch kan het gemiddeld nog steeds 3 weken duren voordat het bestelde product ook echt bij de consument arriveert.
Kwaliteit en betrouwbaarheid
Op AliExpress worden ook nagemaakte producten aangeboden, zoals telefoons en kleding. Hierdoor kunnen sommige leveringen worden tegengehouden. Ook wordt er normaliter geen btw geheven waardoor de douane bij het inklaren alsnog btw kan heffen. Dit dient dan bij aflevering alsnog te worden betaald via de bezorgdienst.
Voor meer betrouwbaarheid kunnen kopers malafide verkopers omzeilen door te kopen bij aanbieders die positieve reacties hebben van eerdere klanten. Met het gebruik van AliExpress zijn de ervaringen dan ook wisselend en consumenten wordt aangeraden zich eerst goed te verdiepen in de aanbieder, voordat een bestelling wordt geplaatst.
Alibaba Group
Internetdienst | Wereldwijd bereik
Ondertussen is AliExpress de meestbezochte e-commercewebsite in Rusland. Verder staat hij in de top 10 populairste websites van Brazilië. De levertijd voor landen in Europa ligt tussen de 3 en 60 dagen. Wanneer men kiest voor transport via schepen hoeven er vaak geen verzendkosten betaald te worden en wordt de prijs fors gedrukt. Hierdoor is er in de afgelopen jaren een forse stijging van diverse Chinese e-platforms. De lagere prijs is vooral voor jongeren belangrijker dan een snellere levering, waardoor AliExpress kan concurreren met Belgische en Nederlandse webshops. Inmiddels is door een samenwerking tussen PostNL en AliExpress de levertijd verkort. Toch kan het gemiddeld nog steeds 3 weken duren voordat het bestelde product ook echt bij de consument arriveert. | 3 | verzendinformatie, verzendkosten, levertijd |
1,623 | SearchResultsPage | 4324 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Webpagina | Webpagina | Een webpagina is een pagina op het wereldwijde web. De basis is een HTML- of XHTML-code (de broncode) die is bedoeld om met een webbrowser bekeken te worden. De code kan verwijzen naar andere bestanden die ook nodig zijn voor de opbouw van de pagina, bijvoorbeeld een afbeeldingsbestand. De browser zet een en ander om naar de uiteindelijke pagina. Door hypertekst links in de HTML-code kan eenvoudig van de ene pagina naar de andere worden genavigeerd, een bezigheid die ook wel surfen op het internet wordt genoemd.
De definitie van webpagina van het World Wide Web Consortium (W3C) luidt: "een niet ingebed bestand dat door middel van HTTP verkregen wordt uit een enkele URI plus alle andere bestanden die door een user agent gebruikt worden bij het weergeven of bedoeld zijn om samen met het niet ingebedde bestand te worden weergegeven".
Webpagina's en URL
Elke webpagina heeft in principe een eigen uniek adres in de vorm van een URL. Daar zijn echter uitzonderingen op, sommige webpagina's worden dynamisch gegenereerd door een programma of script (zie ook server-side scripting), waardoor dezelfde URL een andere pagina kan tonen op basis van acties van de gebruiker of andere variabele factoren (soort browser, cookies, tijd etc). Het bestaan van frames is ook verwarrend voor de een-op-eenrelatie tussen een webpagina en een URL. Frames maken het namelijk mogelijk dat binnen een webpagina (met een URL) meerdere andere webpagina's (met ieder een eigen URL) kunnen worden ondergebracht.
Website
Een website bestaat uit een aantal samenhangende webpagina's op hetzelfde domein. De beginpagina van een website wordt de hoofdpagina of homepage genoemd.
Zie ook
Paginavouw
Webdesign
Webhosting
Internetprovider
World wide web
Webdesign
Internet | Webpagina's en URL
Elke webpagina heeft in principe een eigen uniek adres in de vorm van een URL. Daar zijn echter uitzonderingen op, sommige webpagina's worden dynamisch gegenereerd door een programma of script (zie ook server-side scripting), waardoor dezelfde URL een andere pagina kan tonen op basis van acties van de gebruiker of andere variabele factoren (soort browser, cookies, tijd etc). Het bestaan van frames is ook verwarrend voor de een-op-eenrelatie tussen een webpagina en een URL. Frames maken het namelijk mogelijk dat binnen een webpagina (met een URL) meerdere andere webpagina's (met ieder een eigen URL) kunnen worden ondergebracht. | 6 | zoekresultatenpagina, zoekpagina, webpagina |
11,569 | MusicComposition | 2764990 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob%20Lekkerkerker | Jacob Lekkerkerker | Jacob Lekkerkerker (Woerden, 1975) is een Nederlands componist, improvisator en organist.
Leven en werk
Lekkerkerker studeerde kunstgeschiedenis, wijsbegeerte en orgel en compositie. Hij studeerde in 2005 af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en hij studeerde daarna improvisatie in Frankrijk bij Loïc Mallié en compositie aan Goldsmiths College (University of London). Hij was prijswinnaar van het Nationaal Improvisatie Concours voor organisten (2001), de Sweelinckprijs (2009), de Prix Special Englert-Marchal (2011), de Jur Naessens Muziekprijs (2011) en de Schnitgers Droom Prijs (2013). In zijn werk zoekt hij naar nieuwe vormen van orgelmuziek en mengt hij de klassieke orgelklank met elektronische klank, door gebruik van elektronica, draaitafels en DJ-apparatuur. Hij was organist van de Sloterkerk, docent aan diverse kunstacademies en conservatoria tussen 2005 en 2013. Hij was organist van de Oudekerkgemeente te Amsterdam van 2007 tot 2015 en was van 2013 tot 2023 organist-titulair en curator muziek van de Oude Kerk te Amsterdam.
Producties en composities
565 The Remix (2010), 45'
Music for Portable Organ and Kaosspads (2011), 20'
Bach Delirium (2013), 50'
Funky Organs @ Oude Kerk (2014)
Spiegelingen (2014), 55'
Hogeland Symfonie (2015), 24 uur
12 Sketches for Organ and Electronics (2016-2017), variabele lengte
Cathedral Mobile (2018-2019), 75' tot 7.5 uur
6 pieces for Hyperorgan, (2018), variabele lengte
Between Light (2019), 23'33 Inside Outside (2020), 30'00
Humus #1 (2020), 30'00 Liquid (2021), 20'12
Spiraling into Infinity (2022), 22'42
Externe links
Soundcloud
website Jacob Lekkerkerker
Nederlands organist | Leven en werk
Lekkerkerker studeerde kunstgeschiedenis, wijsbegeerte en orgel en compositie. Hij studeerde in 2005 af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en hij studeerde daarna improvisatie in Frankrijk bij Loïc Mallié en compositie aan Goldsmiths College (University of London). Hij was prijswinnaar van het Nationaal Improvisatie Concours voor organisten (2001), de Sweelinckprijs (2009), de Prix Special Englert-Marchal (2011), de Jur Naessens Muziekprijs (2011) en de Schnitgers Droom Prijs (2013). In zijn werk zoekt hij naar nieuwe vormen van orgelmuziek en mengt hij de klassieke orgelklank met elektronische klank, door gebruik van elektronica, draaitafels en DJ-apparatuur. Hij was organist van de Sloterkerk, docent aan diverse kunstacademies en conservatoria tussen 2005 en 2013. Hij was organist van de Oudekerkgemeente te Amsterdam van 2007 tot 2015 en was van 2013 tot 2023 organist-titulair en curator muziek van de Oude Kerk te Amsterdam. | 2 | muziekcompositie, muziekstuk, compositie |
2,957 | ChildrensEvent | 2523661 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Intocht%20van%20Sinterklaas%20in%20Amsterdam | Intocht van Sinterklaas in Amsterdam | De intocht van Sinterklaas in Amsterdam ('De blijde incomste') is een jaarlijkse optocht in Amsterdam waarbij Sinterklaas met een grote schare Pieten per stoomboot arriveert en op zijn schimmel een intocht maakt door de binnenstad.
Geschiedenis
De eerste centraal door het Initiatief Comité Amsterdam (ICA) georganiseerde intocht werd gehouden op 1 december 1934. Als stoomboot werd een sleepboot van rederij Goedkoop geleend, de schimmel kwam uit de stal van Van Gend & Loos en acteur Eduard Verkade vertolkte de bisschop. Aan de Zwarte Pieten werd gestalte gegeven door een Hoofdpiet en zes Surinaamse matrozen, die toevallig in de haven voor anker lagen. Studenten van de paardrijclub 'Hors' uit de Hollandsche Manege vertolkten Spaanse herauten. De Sint Nicolaaskerk luidde de kerkklokken en bodega Oporto op Damrak 92 (in 1963 opgeheven en nu een fastfoodrestaurant) bood Spaanse wijn aan. Na afloop was er een kinderfeest in het Vondelparkpaviljoen.
Behalve in 1944 is sindsdien ieder jaar door hen een intocht georganiseerd. Tijdens de Duitse bezetting in 1940 staakte het ICA zijn werkzaamheden. Nationaalsocialistische organisaties als Winterhulp en Jeugdstorm organiseerden daarna tweemaal een inkomst.
In 1945 stelden de Canadese bevrijders twintig jeeps ter beschikking. Kolonel Gilday wilde een spectaculaire intocht met zestien sinterklazen, maar moest er morrend vijftien schrappen.
Op 17 november 2013 werd de 75e intocht gehouden. Vroeger vond de intocht plaats op een zaterdag in november, maar sinds de landelijke intocht ieder jaar op de derde zaterdag van november telkens in een andere gemeente plaatsvindt en op de televisie breed wordt uitgemeten, en de winkels op zondag open zijn, werd omstreeks 2000 besloten de stedelijke intocht een dag op te schuiven. Sindsdien is de intocht in Amsterdam op de eerste zondag van november na Sint-Maarten. Daarnaast vinden nog diverse kleine intochten plaats in andere wijken en stadsdelen van Amsterdam.
Aankomst per stoomboot
Sinterklaas en de Zwarte Pieten kwamen traditioneel per motorboot aan bij de Sint-Nicolaaskerk aan de Prins Hendrikkade. Vanaf 1952 tot en met 2002 werd met de motorboot Spanje aangemeerd. Bij de metrobouwwerkzaamheden voor de Zuidoostlijn in de jaren zeventig en later (sinds 2003) voor de Noord/Zuidlijn moest naar elders worden uitgeweken.
Sinds 2003 wordt gebruikgemaakt van het stoomschip Christiaan Brunings, dat afmeert bij het Scheepvaartmuseum, na een tocht over de Amstel en de Nieuwe Herengracht. Een passende locatie aangezien Sint-Nicolaas ook schutspatroon van de zeevarenden is.
Als gevolg van de coronacrisis kon de intocht van Sinterklaas in 2020 niet doorgaan. Wel was er een reportage op de lokale televisiezender AT5 van de aankomst op een geheim gehouden locatie. Net als vorige jaren was de aankomst bij het Scheepvaartmuseum, er was geen publiek en er waren vijf in plaats van vijfhonderd Pieten.
Op 14 november 2021 was er een intocht in gewijzigde vorm: de stoomboot voer vanaf de Ouderkerkerdijk via de Amstel naar de Amstelsluizen bij Theater Carré, waar voor het eerst werd overgestapt op drie kleinere boten die een rondvaart door de grachten maakten, via Prinsengracht, Brouwersgracht, Herengracht en Nieuwe Herengracht naar het Oosterdok, waar Sinterklaas en zijn Pieten aan land gingen bij het Scheepvaartmuseum. Daar was een besloten ontvangst.
Op de schimmel door de stad
Bij aankomst wordt Sinterklaas verwelkomd door de Burgemeester van Amsterdam. In 2019 werd Sinterklaas ook door de nieuwe 'kinderburgemeester' ontvangen, van wie hij de zilverkleurige 'sleutel van de stad' ontving, zoals elders Prins Carnaval ook een 'sleutel van de stad' ontvangt.
Vervolgens gaat Sinterklaas op zijn schimmel via de Prins Hendrikkade en Damrak naar de Dam, waar de gevelsteen van Sinterclaes op de Dam nr. 2 wordt gepasseerd en bisschopswijn wordt aangeboden. Daarna gaat de tocht (meestal) via Rokin, Reguliersbreestraat, Utrechtsestraat of Vijzelstraat en Weteringschans naar het Leidseplein waar een afsluiting is in de Stadsschouwburg.
Vanwege de bouw van een fietsenstalling onder het Kleine-Gartmanplantsoen is de route sinds 2016 gewijzigd. Vanaf het Marineterrein (Kattenburgerstraat) gaat de stoet via de Prins Hendrikkade, de Valkenburgerstraat, het Mr. Visserplein en de Amstelstraat naar het Rembrandtplein. Vervolgens via Reguliersbreestraat, Muntplein en Rokin naar de Dam (eindpunt).
Tijdens de intocht wordt er 4.500 kilo snoep uitgedeeld, en er komen gemiddeld tussen de 300.000 en 400.000 grote en kleine kinderen van alle leeftijden kijken.
Samenstelling optocht
De Sint op zijn paard wordt traditioneel begeleid door een stoet bestaande uit Pieten, herauten, landsknechten, amazones, herenrijders en Spaanse edelen. De stoet bestond in 2012 uit 738 Zwarte Pieten. Trapsgewijs in drie jaar tijd is de Zwarte Piet vervangen door de Schoorsteenpiet, 25% in 2014, 50% in 2015, tot 100% nieuwe Pieten sinds 2016. In 2017 werd de metamorfose voltooid met nieuwe, speciaal vervaardige kostuums.
Vertolking Sinterklaas
Eduard Verkade (1934-1938)
Bernard van Vlijmen (1939)
Eduard Verkade (1945-1948)
Paul Huf (1949)
Jan Gajentaan (1950-1962)
Gerard de Klerk (1963-1988)
Dick Ernst Claassen (1989-1998)
Dries Zee (1999-2008)
Jeroen Krabbé (2009-2018)
Christiaan Bramer (2019)
Derek de Lint (2020-heden)
Op televisie
Op 22 november 1952 vond de eerste uitzending op de televisie van de landelijke intocht van Sinterklaas plaats vanuit Amsterdam. Behalve in 1960 was deze televisie-uitzending tot 1963 steeds vanuit Amsterdam. Sinds 1992 wordt de intocht uitgezonden op de lokale televisiezender AT5.
Literatuur
Ons Amsterdam van november-december 2009
Het Amsterdams Sinterklaasboek - terugblik op activiteiten van het gouden ICA - een schoen vol verhalen - herinneringen aan intochten sinds 1934 met een zak vol bijzonderheden. Auteur: Jan Roelfs; met bijdragen van Jaap Th. Balk: Sint Nicolaas en Amsterdam door de eeuwen heen. Uitgave 1982: Initiatief Comité Amsterdam, ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan, 1932-1982, van het ICA
Filmopnames
Polygoonjournaals van de jaarlijkse intochten bij Beeld en Geluid:
Sinterklaas op motorfiets (1930)
Intocht 1934
Intocht 1935
Intocht 1941
Intocht 1941
Intocht 1942
Intocht 1943
Intocht 1952
Uittocht 1952
Intocht 1953
Intocht 1954
Sinterklaas in Amsterdam (1955)
Intocht 1956
Glorieuze terugkeer Sinterklaas in Amsterdam (1957)
Aankomst Sinterklaas in Sint-Nicolaaskerk (1958)
Hij is er (1959)
Intocht 1960
Sinterklaas is er weer! (1961)
Intocht van Sint Nicolaas in Amsterdam in 1961
Goedheiligman in Amsterdam (1962)
Intocht 1963
Intocht 1964
Intocht 1967
Intocht 1970
Intocht 1971
Reportage en intocht 1974
Aankomst en Sintenvergadering (1980)
Externe link
Organisatiecomité
Sinterklaasfeest
Evenement in Amsterdam
Geschiedenis van Amsterdam
Kinderevenement | Sinterklaasfeest
Evenement in Amsterdam
Geschiedenis van Amsterdam
Kinderevenement | 1 | kinderevenement, kinderactiviteit, jeugdevenement |
274 | InternetCafe | 716736 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Alluitsup%20Paa | Alluitsup Paa | Alluitsup Paa (Deens: Sydprøven) is een groot dorp in het zuiden van Groenland, en telt ongeveer 400 inwoners. Er is een landingsmogelijkheid voor helikopters. Er zijn vliegverbindingen naar Qaqortoq en Nanortalik (beide 4 keer per week). Ook kleinere heli's vliegen tussen Qaqortoq en Nanortalik en/via andere kleinere nederzettingen en geregeld varen er kleine ferry's van Royal Arctic Line naar Qaqortoq. In het dorp bevinden zich een supermarkt (Pilersuisoq), een internetcafé, een hotel-restaurant, een postkantoor en (naast het dorp) ruïnes van oude Inuït culturen.
De meeste mensen werken in de (kleinschalige) visindustrie.
Plaats in Groenland
Kujalleq | Alluitsup Paa (Deens: Sydprøven) is een groot dorp in het zuiden van Groenland, en telt ongeveer 400 inwoners. Er is een landingsmogelijkheid voor helikopters. Er zijn vliegverbindingen naar Qaqortoq en Nanortalik (beide 4 keer per week). Ook kleinere heli's vliegen tussen Qaqortoq en Nanortalik en/via andere kleinere nederzettingen en geregeld varen er kleine ferry's van Royal Arctic Line naar Qaqortoq. In het dorp bevinden zich een supermarkt (Pilersuisoq), een internetcafé, een hotel-restaurant, een postkantoor en (naast het dorp) ruïnes van oude Inuït culturen. | 1 | internetcafé, openbare computers, wifi-locatie |
1,079 | SubwayStation | 961779 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nationale%20%28metrostation%29 | Nationale (metrostation) | Nationale is een station van de metro in Parijs langs metrolijn 6 in het 13e arrondissement. Het station ligt bovengronds op een viaduct op de Boulevard Vincent Auriol.
Het station is genoemd naar de nabijgelegen Rue Nationale, waarvan de naam is afgeleid van de Garde nationale, een burgerlijke militie die is ontstaan tijdens de Franse Revolutie.
Geschiedenis
Het station werd geopend op 1 maart 1909 bij de opening van metrolijn 6 tussen station Place d'Italie en station Nation.
Aansluitingen
RATP-busnetwerk: een lijn
Noctilien: een lijn
Station van de metro van Parijs
13e arrondissement (Parijs) | null | 0 | metrostation, ondergrondse, openbaar vervoer |
1,742 | Action | 5464441 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Niek%20Stam | Niek Stam | Niek Stam (Moordrecht, 8 april 1963) is een spraakmakende FNV vakbondsleider in de Rotterdamse haven. Hij onderhandelt en organiseert sinds 1993 stakingen en demonstraties voor havenarbeiders.
Hij draagt in de publiciteit vaak uit dat de vakbondstop vaak te diplomatiek opereert en is daarbij van mening dat een vakbond als dat nodig is de confrontatie aan moet gaan.
Naar zijn mening is de koers van de vakcentrale te gematigd en behoort hij daarmee tot de meest strijdbare vakbondsleiders van Nederland. Zijn stelling is, dat "werknemers georganiseerd en sterk genoeg moeten zijn om te kunnen stellen dat hun werk niet door pulpcontracten gedaan gaat worden. We zijn een vakbond van (ex-)vaklieden en geen Derde Kamer."
Hij streed met succes voor de pensioenmiljoenenen van havenwerkers, die in handen van Aegon waren gevallen. De verzekeraar had het voornemen om het zgn. Beklemd vermogen volledig toe te eigenen. Door in San Francisco te dreigen met campagnefilmpjes, die Aegon een slechte reputatie zouden opleveren, wist hij dat te voorkomen en zo vele miljoenen voor hen veilig te stellen. Hij zorgde ervoor dat de Coolsingel vol stond met demonstranten, organiseerde marsen over de Erasmusbrug en de laatste grote havenstaking in 2016, de eerste in 13 jaar.
Zijn standpunt dat automatiserende bedrijven meer belasting moeten gaan betalen werd door de bond overgenomen.
Stam vertegenwoordigt de onvrede van veel leden over de centralisering en de naar binnen gerichte houding van het bestuur. Precies de kritiek die een rapport van een extern adviesbureau in 2019 ook al in beeld bracht. Hij stelde zich in 2020 kandidaat voor de functie van voorzitter van de FNV, als opvolger van Han Busker, maar kwam niet langs de ingestelde toetsingscommissie. Het ledenparlement van de vakbond deelde de mening van de commissie. Met 37 tegen 52 stemmen en 2 onthoudingen (14 leden van de 105 leden ontbraken) viel de stemming negatief voor hem uit.
Persoonlijk
Hij volgde de Havo en ging in 1980 aan het werk, eerst als slachter in Nieuwerkerk aan den IJssel en Breukelen. Binnen korte tijd ijverde hij in het bedrijf voor meer mensen aan de slachtbaan en voerde hij actie voor de invoering van een cao bij het bedrijf. Na zijn overstap naar de FNV groeide hij uit tot een invloedrijk vakbondsbestuurder in de Rotterdamse haven. Landelijk viel hij op door het oprichten van het actiecomité ‘De Maat is vol’, een groep kritische FNV-leden die vinden dat hun vakbond te veel poldert.
Op 14 mei 2019 is Niek Stam benoemd tot vice voorzitter Dockers Section van ITF International Transport Workers' Federation.
Zie ook
Pensioenmiljoenen, over de vele miljoenen uit de pensioenpot waarvan een groot deel (het beklemd vermogen) statutair is weggemoffeld.
Trivia
Stam draagt bijna altijd een vakbondsshirt met een vuist en de tekst ‘Proud te be a docker’, trots een havenwerker te zijn.
Nederlands vakbondsbestuurder
International Transport Workers' Federation-bestuurder | Persoonlijk
Hij volgde de Havo en ging in 1980 aan het werk, eerst als slachter in Nieuwerkerk aan den IJssel en Breukelen. Binnen korte tijd ijverde hij in het bedrijf voor meer mensen aan de slachtbaan en voerde hij actie voor de invoering van een cao bij het bedrijf. Na zijn overstap naar de FNV groeide hij uit tot een invloedrijk vakbondsbestuurder in de Rotterdamse haven. Landelijk viel hij op door het oprichten van het actiecomité ‘De Maat is vol’, een groep kritische FNV-leden die vinden dat hun vakbond te veel poldert. | 2 | actie, handeling, uitvoering |
2,428 | CreateAction | 5346189 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rudy%20Van%20Hoorde | Rudy Van Hoorde | Rudy Van Hoorde (Gent, 31 juli 1954) is een Belgisch filmmaker van voornamelijk documentaires. Hij maakte de meeste van zijn films naast zijn reguliere werk bij bpost, en wordt daarmee beschouwd als amateurcineast.
De documentaires van Van Hoorde hebben vaak een kunstenaar als onderwerp. Zo staat in De andere wereld van Germain Janssens (1983) de beeldhouwer Germain Janssens centraal, terwijl in Liefde voor schoonheid (2009) een portret wordt geschetst van beeldhouwer Firmin De Vos.
Van Hoorde is gemiddeld twee jaar bezig met het produceren van één film. De meeste werkzaamheden, zoals scenario, teksten, filmwerk en montage, voert hij zelf uit.
Prijzen
Van Hoorde won in 1991 een gouden medaille op het Benelux Filmfestival in Oostende voor zijn film De Heilige Drievuldigheid, over de Gentse kunstenaar Eric Meuleman. Tevens ontving hij op datzelfde festival de eerste prijs in de categorie fantasiefilms. Tijdens de festivaleditie van 1995 haalde Van Hoorde opnieuw enkele prijzen binnen, ditmaal voor de film Het andere Ik. In deze film staat de Gentse kunstenaar Achiel Pauwels centraal.
In 2008 volgde op het Euro-Filmfestival een hoofdprijs voor de film Een ruimte voor Dromen.
Filmografie
Stille Trots (1982)
De andere wereld van Germain Janssens (1983)
Geschichten aus dem Schwarzwald (1984)
Als de Ziele luistert (1986)
In het Spoor van Jumeau (1988)
De Heilige Drievuldigheid (1991)
Het andere Ik (1994)
Playtime (1996)
Het zilverlicht van Engadin (2002)
Het afscheid (2004)
Een ruimte voor Dromen (2005)
Versteende stilte (2006)
Liefde voor Schoonheid (2009)
Vlaams documentairemaker | Van Hoorde is gemiddeld twee jaar bezig met het produceren van één film. De meeste werkzaamheden, zoals scenario, teksten, filmwerk en montage, voert hij zelf uit. | 1 | maken, creëren, produceren |
1,152 | WebPage | 1295622 | https://nl.wikipedia.org/wiki/EuroStaete | EuroStaete | EuroStaete, later Wonderland, is een micronatie dan wel niemandsland tussen Nederland en Duitsland, nabij Coevorden en in het grensoverschrijdend bedrijventerrein Europark. EuroStaete wordt anno 2023 nog niet door een staat erkend, anders dan door EuroStaete zelf.
In feite is EuroStaete het resultaat van een grensconflict waarbij Nederland en Duitsland niet dezelfde grens hanteren. Opmerkelijk is dat er een gebied is waar geen van beide staten aanspraak op maakt, terwijl bij de meeste grensconflicten twee of meer landen aanspraak maken op hetzelfde gebied.
Omschrijving
Tussen grenspalen 142 en 144 nabij Coevorden volgt de grens tussen Duitsland en Nederland een inmiddels gedempte sloot. Volgens een grenstraktaat tussen Nederland en Hannover uit 1824 (getekend in 1825) werd bepaald dat de grens tussen de palen 8 en 9 de contouren van deze sloot volgt, waarbij de sloot in zijn geheel bij Hannover hoort. Later werden grenspalen 8 en 9 hernoemd in 142 en 144, waarbij een tussenpaal die aan het noordelijkste punt van deze uitstulping staat nummer 143 kreeg. Bij een grondtransactie werd door een Duitse notaris alleen de grond binnen de uitstulping tot aan het midden van de sloot in het Duitse Grundbuch ingeschreven. Hierdoor ontstond in feite een strook niemandsland van zo'n 500 meter lang en 6 meter breed (de afstand tussen het midden van de sloot en de grenspalen).
Kunstenares Jikke Jager ontwierp guldenmarken als betaalmiddel voor EuroStaete.
Beukeveld
Op 20 mei 2006 riepen Gerard Beukeveld en zijn familie, eigenaar van deze strook grond, alsmede van de grond in de uitstulping, de soevereine vrijstaat Beukeveld uit. Later hernoemden ze deze in EuroStaete, op de strook grond van circa 3000 m² (de noordelijke helft van de voormalige sloot). De gemeente Coevorden voerde op deze strook grondwerkzaamheden uit voor het bedrijventerrein Europark. Hierop stuurde Gerard Beukeveld een brief aan premier Balkenende waarin hij dreigde de ondergrondse infrastructuur van EuroStaete op te blazen, waarna hij gearresteerd werd. In een tweede brief die aan minister-president Balkenende was gericht, schreef Beukeveld: U zult begrijpen dat mijn geduld nu op is en dat ik op basis van zelfverdediging bij een eerstvolgende overtreding ook tot geweld over ga.
Beukeveld was voornemens inkomsten te genereren door gas- en oliewinning en door verkoop van belastingvrije producten. Bovendien had hij plannen er een casino te vestigen.
In 2015 droeg Beukeveld het initiatief over aan anderen en kreeg het ook een andere naam: Vrijstaat Wonderland, of kortweg Wonderland.
Externe links
Website van EuroStaete, met ontstaansgeschiedenis
Vrijstaat Wonderland
Micronatie
Coevorden
Grens tussen Duitsland en Nederland | Externe links
Website van EuroStaete, met ontstaansgeschiedenis
Vrijstaat Wonderland | 1 | webpagina, website, internetpagina |
6,986 | ComputerStore | 2726428 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Rue%20Montgallet | Rue Montgallet | De Rue Montgallet is een straat in het 12e arrondissement van Parijs, niet ver van het Gare de Lyon. De straat is zeer bekend vanwege de vele Aziatische computerwinkels.
Geschiedenis
De straat heeft haar naam te danken aan dhr. Montgallet, die hier in lang vervlogen tijden een perceel grond bezat. De straat is als de petite rue de Reuilly zichtbaar op een kaart van Parijs en omstreken die in 1672 gemaakt is door Albert Jouvin de Rochefort. Op latere kaarten is de straat terug te vinden als de Rue Mangallée (1709), rue Mont Gallet in 1760, als de rue de Montgallet in 1775 en werd blijkbaar ook wel de rue Maugallée genoemd.
Economie
De straat is bekend door de levendige en nogal atypische handel in computers en randapparatuur die hier door ondernemers van Aziatische afkomst bedreven wordt. Het gaat hier om een transparante markt met een hoge mate van dynamiek die qua prijsontwikkeling meer weg heeft van een groentemarkt dan van de hightechsector. De vele kleine winkeltjes waren van oudsher gespecialiseerd in elektronica, maar na de komst van de Surcouf, een grote computerwinkel, eind jaren 80 op de naastgelegen Avenue Daumesnil is men overgegaan op de verkoop van computers en randapparatuur. De prijzen van apparatuur zoals harddisks, RAMgeheugen en dergelijke worden op de vitrineruiten aangegeven op printjes, en hangen geheel af van de aanvoer. Als er een container uit China aankomt met verse spullen zullen in de hele straat de prijzen veranderen, en worden de prijzen op de printjes met de viltstift bijgewerkt, soms meermaals per dag. Het specifieke aanbod varieert ook met dat wat er aangevoerd wordt; er zijn dagen dat alle handelaren bulken van de mp3-spelers van vage merken, op andere dagen vindt men er nauwelijks wat. De marges liggen er naar verhouding laag, men moet het vooral hebben van de flinke omzet. Het zeer fluctuerende karakter van de handel is een nachtmerrie voor de Franse belastingdienst, die er dan ook regelmatig invallen doet.
Toegang
De straat beschikt over een metrostation Montgallet van lijn 8.
In de buurt
De straat komt uit op de Promenade plantée op het oude spoorwegviaduct dat naar Bastille leidt.
Externe link
www.paris.fr
Een reportage over de straat bij Libération
Een online prijsvergelijker voor de winkeltjes van Montgallet
Montgallet
12e arrondissement (Parijs) | De Rue Montgallet is een straat in het 12e arrondissement van Parijs, niet ver van het Gare de Lyon. De straat is zeer bekend vanwege de vele Aziatische computerwinkels. | 1 | computerwinkel, pc-winkel, IT-winkel |
12,098 | HowToStep | 1266000 | https://nl.wikipedia.org/wiki/8D-probleemoplosmethode | 8D-probleemoplosmethode | 8D is een probleemoplosmethode die uit acht fasen bestaat. Ook wordt deze methode wel 8D, 8-D Problem Solving, G8D of Global 8D genoemd (Engels: Eight Disciplines Problem Solving).
De 8D-methode wordt vooral gebruikt door kwaliteitmedewerkers om gestructureerd de oorzaak van een probleem te vinden en om een probleem op te lossen. Ook wordt de methode gebruikt om product- of procesverbeteringen door te voeren. De 8D-methode mobiliseert de kennis en kunde van een team en richt de aandacht op het voorkomen van het probleem.
Processtappen
De 8D-methode bestaat uit de opeenvolgende processtappen:
D1: Team samenstellen. Om alle aanwezige kennis en kunde te mobiliseren is het belangrijk een multidisciplinair team samen te stellen.
D2: Beschrijf probleem. Het probleem dient, vanuit het gezichtspunt van de probleemhouder, zo objectief en eenduidig mogelijk te worden beschreven.
D3: Los probleem tijdelijk op. Soms is het noodzakelijk om zeer snel een probleem op te lossen. Het vinden van de beste oplossing is dan van latere zorg.
D4: Spoor oorzaak op. Alvorens een definitieve oplossing door te voeren, is het noodzakelijk om de oorzaak van het probleem te weten. Hiervoor kunnen verschillende oorzaakvindmethodieken gebruikt worden (ishikawa- of visgraatdiagram en wie, wat, wanneer, waarom en waardoor).
D5: Vind de oplossing. Als de oorzaak van het probleem eenmaal bekend is, dan kan gericht gezocht worden naar de beste oplossing. Ook hier kunnen verschillende oplosmethodieken gebruikt worden. (Morfologisch overzicht, Waardeanalyse, Constructieprincipes en Creativiteitstechnieken.)
D6: Implementeer oplossing. Als de definitieve oplossing eenmaal bekend is, dan volgt in deze fase de realisatie ervan.
D7: Voorkom probleem. Meestal zijn er aanvullende maatregelen noodzakelijk om het ontstaan van soortgelijke problemen in de toekomst te voorkomen.
D8: Beloon het team. De laatste en mogelijk wel de belangrijkste stap in de 8D methodiek is het belonen van het team.
8D-sjablonen
Veel bedrijven gebruiken in het 8D-probleemoplosproces een invulsjabloon, ook wel het 8D-formulier genoemd. Het kenmerk van deze sjabloon is dat die het proces stuurt en tevens ervoor zorgt dat het proces goed gedocumenteerd wordt.
Geschiedenis
De 8D-methode werd voor het eerst toegepast in de Verenigde Staten, gedurende de Tweede Wereldoorlog, in de vorm van een Military Standard 1520: “Corrective action and disposition system for nonconforming material”. In de jaren zestig en zeventig is de 8D-methode verheven tot een standaard om problemen gestructureerd op te lossen.
De 8D-methode is vooral door Ford, in de vorm van een “Team Oriented Problem Solving” of TOPS (team-georiënteerd probleemoplosproces), gepromoot. Aan het eind van 1990 beschreef Ford een verder ontwikkelde standaard, de "Global 8D" (G8D), die sindsdien door Ford en gaandeweg veel andere bedrijven in de auto-industrie toepassing heeft gevonden. De 8D-methode wordt ook als communicatiemiddel tussen de bedrijven onderling gebruikt. Op deze manier is het probleemoplosproces transparant en kan het in de gehele productieketen worden toegepast.
Als een uitvloeisel van het lean manufacturing-principe wordt de 8D-methode ook in de voedsel- en medische industrie toegepast.
Literatuur
Laurie Rambaud (2006), 8D Structured Problem Solving: A Guide to Creating High Quality 8D Reports, .
Chris S.P. Visser (2017), 8D Problem Solving Explained - Turning operational failures into knowledge to drive your strategic and competitive advantages, .
Zie ook
Probleemoplossing
Kwaliteitscirkel van Deming
Six Sigma
Kwaliteitsmanagement | Processtappen
De 8D-methode bestaat uit de opeenvolgende processtappen:
D1: Team samenstellen. Om alle aanwezige kennis en kunde te mobiliseren is het belangrijk een multidisciplinair team samen te stellen.
D2: Beschrijf probleem. Het probleem dient, vanuit het gezichtspunt van de probleemhouder, zo objectief en eenduidig mogelijk te worden beschreven.
D3: Los probleem tijdelijk op. Soms is het noodzakelijk om zeer snel een probleem op te lossen. Het vinden van de beste oplossing is dan van latere zorg.
D4: Spoor oorzaak op. Alvorens een definitieve oplossing door te voeren, is het noodzakelijk om de oorzaak van het probleem te weten. Hiervoor kunnen verschillende oorzaakvindmethodieken gebruikt worden (ishikawa- of visgraatdiagram en wie, wat, wanneer, waarom en waardoor).
D5: Vind de oplossing. Als de oorzaak van het probleem eenmaal bekend is, dan kan gericht gezocht worden naar de beste oplossing. Ook hier kunnen verschillende oplosmethodieken gebruikt worden. (Morfologisch overzicht, Waardeanalyse, Constructieprincipes en Creativiteitstechnieken.)
D6: Implementeer oplossing. Als de definitieve oplossing eenmaal bekend is, dan volgt in deze fase de realisatie ervan.
D7: Voorkom probleem. Meestal zijn er aanvullende maatregelen noodzakelijk om het ontstaan van soortgelijke problemen in de toekomst te voorkomen.
D8: Beloon het team. De laatste en mogelijk wel de belangrijkste stap in de 8D methodiek is het belonen van het team. | 2 | stapinstructies, handleidingstap, processtap |
8,262 | DayOfWeek | 2905518 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dane%20Doet%20%27t | Dane Doet 't | Dane Doet 't was een radioprogramma op de Nederlandse zender Radio 538 dat werd gepresenteerd door Frank Dane. Het programma werd uitgezonden op maandag t/m vrijdag tussen 12.00 en 14.00 uur. Voorheen werd op dit tijdstip door Tim Klijn met zijn programma gepresenteerd.
Voorheen werd dit programma op een ander tijdslot uitgezonden. Van 3 september 2012 tot en met 2 januari 2014 werd dit programma op maandag tot en met donderdag tussen 19.00 en 21.00 uur uitgezonden. Er kwam een nieuwe programmering vanwege een verjonging op Radio 538. Sinds 6 januari 2014 werd dit programma uitgezonden op de huidige tijdslot.
Van 4 mei tot en met 14 augustus 2015 nam Dennis Ruyer tijdelijk het programma over van Frank Dane. Frank Dane maakte op maandag tot en met donderdag tussen 16.00 en 19.00 uur zijn radioprogramma met De Frank en Middag Show. Hij maakte zijn programma totdat Coen Swijnenberg en Sander Lantinga naar Radio 538 komen. Dat was gebeurd op 17 augustus 2015. Van 17 tot en met 28 augustus 2015 nam Barry Paf het programma nog over van Frank Dane. Dane keerde pas terug op 31 augustus 2015. Sindsdien is Dennis Ruyer de vaste vervanger van Frank Dane wanneer hij Evers Staat Op of De Coen en Sander Show moet vervangen en wanneer hij zelf afwezig is.
Sinds 2 januari 2017 werd de programmanaam Dane Doet 't hernoemd naar Frank Dane.
Radioprogramma van Radio 538
Muziekprogramma op radio
Verzoekprogramma | Dane Doet 't was een radioprogramma op de Nederlandse zender Radio 538 dat werd gepresenteerd door Frank Dane. Het programma werd uitgezonden op maandag t/m vrijdag tussen 12.00 en 14.00 uur. Voorheen werd op dit tijdstip door Tim Klijn met zijn programma gepresenteerd. | 1 | maandag, dinsdag, zondag |
10,932 | MonetaryAmount | 32204 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Prijs%20der%20Nederlandse%20Letteren | Prijs der Nederlandse Letteren | De driejaarlijkse Prijs der Nederlandse Letteren is sinds 1956 de belangrijkste literaire oeuvreprijs van Vlaanderen en Nederland. De prijs wordt toegekend door de Nederlandse Taalunie, die zich hierbij laat adviseren door een onafhankelijke jury. De uitreiking vindt beurtelings in België en Nederland plaats, waarbij het staatshoofd van het gastland de prijs overhandigt.
In 2001 ontstond opschudding toen de overheid vaststelde dat men onmogelijk een beroep op koning Albert II kon doen om de prijs uit te reiken aan Gerard Reve, nadat bekend werd dat diens levenspartner Joop Schafthuizen werd verdacht van ontucht met een minderjarige. De prijs werd aan de schrijver uitgereikt door een ambtenaar van de Nederlandse Taalunie.
In 2007 weigerde de schrijver Jeroen Brouwers de prijs, na deze aanvankelijk te hebben geaccepteerd, omdat het bijbehorende geldbedrag van 16.000 euro volgens hem niet in overeenstemming was met het prestige van de prijs. In een open brief aan de verantwoordelijke Vlaamse minister Bert Anciaux en Nederlandse minister Ronald Plasterk protesteerden de Vlaamse Auteursvereniging en de Nederlandse Vereniging van Letterkundigen tegen het in hun ogen lage geldbedrag. Als gevolg van de weigering werd de prijs in 2007 niet uitgereikt. De laureaten ontvangen sinds 2009 het aangepaste bedrag van 40.000 euro. Aan Brouwers is de aangepaste prijs niet toegekend.
De prijs is sinds zijn oprichting ruim vijf keer zo vaak aan mannelijke als aan vrouwelijke schrijvers toegekend (van alle prijswinnaars is meer dan 80% man).
Winnaars
De Prijs der Nederlandse Letteren is sinds 1956 toegekend aan de volgende schrijvers:
1956: Herman Teirlinck
1959: Adriaan Roland Holst
1962: Stijn Streuvels
1965: J.C. Bloem
1968: Gerard Walschap
1971: Simon Vestdijk
1974: Marnix Gijsen
1977: Willem Frederik Hermans
1980: Maurice Gilliams
1983: Lucebert
1986: Hugo Claus
1989: Gerrit Kouwenaar
1992: Christine D'haen
1995: Harry Mulisch
1998: Paul de Wispelaere
2001: Gerard Reve
2004: Hella S. Haasse
2007: Jeroen Brouwers
2009: Cees Nooteboom
2012: Leonard Nolens
2015: Remco Campert
2018: Judith Herzberg
2021: Astrid Roemer
Externe link
Prijs der Nederlandse Letteren, Nederlandse Taalunie
Nederlandse literatuurprijs
Vlaamse literatuurprijs | In 2007 weigerde de schrijver Jeroen Brouwers de prijs, na deze aanvankelijk te hebben geaccepteerd, omdat het bijbehorende geldbedrag van 16.000 euro volgens hem niet in overeenstemming was met het prestige van de prijs. In een open brief aan de verantwoordelijke Vlaamse minister Bert Anciaux en Nederlandse minister Ronald Plasterk protesteerden de Vlaamse Auteursvereniging en de Nederlandse Vereniging van Letterkundigen tegen het in hun ogen lage geldbedrag. Als gevolg van de weigering werd de prijs in 2007 niet uitgereikt. De laureaten ontvangen sinds 2009 het aangepaste bedrag van 40.000 euro. Aan Brouwers is de aangepaste prijs niet toegekend. | 2 | geldbedrag, valuta, geldwaarde |
1,504 | Number | 2202774 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Gevaarsidentificatienummer | Gevaarsidentificatienummer | Het gevaarsidentificatienummer (GEVI) is een getal dat aangeduid staat op de bovenste helft van een kemlerbord, dat wordt gebruikt bij het vervoer van gevaarlijke stoffen over de weg en het spoor.
Het eerste cijfer geeft een indicatie van het hoofdgevaar, overeenkomend met de ADR-gevarenklassen. Als het 2e cijfer gelijk is aan het eerste geeft dat een vergroting van het hoofdgevaar aan.
Nummers
Zie ook
Stofidentificatienummer
Goederenvervoer
Chemie en veiligheid
Gevaarlijke stoffen
Vervoer gevaarlijke stoffen | Het gevaarsidentificatienummer (GEVI) is een getal dat aangeduid staat op de bovenste helft van een kemlerbord, dat wordt gebruikt bij het vervoer van gevaarlijke stoffen over de weg en het spoor. | 2 | getal, nummer, cijfer |
7,196 | MobileApplication | 5635802 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Musixmatch | Musixmatch | Musixmatch is een Italiaans muziekdatabedrijf en platform voor gebruikers om songteksten te zoeken en te delen met vertalingen. Het is het grootste platform van dit soort ter wereld met 80 miljoen gebruikers (50 miljoen actieve gebruikers), 8 miljoen songteksten en 100+ medewerkers.
Overzicht
De mobiele app van Musixmatch geeft songteksten weer die zijn gesynchroniseerd met de muziek die wordt afgespeeld. De oorspronkelijke apps kunnen alle nummers in de muziekbibliotheek van een gebruiker scannen, songteksten vinden en als muziekspeler worden gebruikt. Op Android ondersteunt het ook muziekstreamingdiensten zoals Spotify, Google Play Music, Deezer, Rhapsody en YouTube. Het bedrijf heeft ook wereldwijde overeenkomsten met Apple Music, Amazon Music, Instagram, Facebook, Google Search en Spotify.
Functies
Musixmatch heeft een openbare database waar songteksten worden weergegeven. Gebruikers kunnen zich aanmelden en songteksten, vertalingen en synchronisatie van songteksten met de audio van een nummer bijdragen, voor punten die overeenkomen met een gebruikersniveau. De punten hebben geen inwisselbare waarde, maar zijn een markering van de bijdragen en de impact van de gebruikers op de site.
Opmerkelijke gebruikers krijgen de rol van Lyrics Curator, waar ze de rol van editor op zich nemen. Ze kunnen specifieke taken uitvoeren waarbij Musixmatch hulp nodig heeft, en kunnen een beloning ontvangen voor hun bijdrage. Uitzonderlijke curatoren komen in aanmerking om Specialist te worden, waar ze hogere beloningen ontvangen en rechten hebben die vergelijkbaar zijn met die van een beheerder. Curatoren en specialisten krijgen extra beloningen voor kwaliteitsborging van gebruikers. Om de kwaliteit hoog te houden, kunnen de medewerkers of specialisten van Musixmatch songteksten vergrendelen om eventuele wijzigingen te voorkomen, vergelijkbaar met Wikipedia.
Musixmatch Podcasts
In oktober 2022 heeft Musixmatch Podcasts gelanceerd, een platform dat elke dag automatisch gesynchroniseerde transcriptie genereert voor enkele van de beste podcast-afleveringen over verschillende onderwerpen.
Het gebruikt zijn software Umberto om trefwoorden zoals plaatsen, mensen en onderwerpen te taggen die zijn gekoppeld aan onderwerpen op Wikipedia. Podcasts gebruikt Kunstmatige intelligentie om te transcriberen, hierna kan de community het handmatig verbeteren.
Podcasts is nu nog in béta. Als je wilt bijdragen, moet je handmatig toegelaten worden na een paar vragen, het is wel openbaar voor iedereen.
Je kan audiogrammen generen om zo te delen, of bijvoorbeeld de podcast embedden, om het op een website te gebruiken.
Geschiedenis
Musixmatch werd in 2010 in Bologna opgericht door Massimo Ciociola.
Musixmatch ging live in juli 2010 en vanaf januari 2015 had het €12,7 miljoen aan angel- en durfkapitaalfinanciering opgehaald. Musixmatch heeft overeenkomsten getekend met uitgevers zoals EMI Publishing, Warner/Chappell Music, Universal Music Publishing, Sony ATV, Kobalt, Peer Music en Disney Music.
Het bedrijf leverde de gebruikersinterface van Spotify's songteksten op Spotify Desktop totdat deze service in mei 2016 werd stopgezet. In november 2019 hebben Musixmatch en Spotify hun samenwerking hersteld, waardoor Spotify-gebruikers in bepaalde regio's songteksten kunnen zien (al dan niet gesynchroniseerd met de tijd). Vanaf november 2021 is deze functie wereldwijd beschikbaar.
In juni 2019 ging Musixmatch een samenwerking aan met Instagram, waardoor alle gebruikers Lyrics-stickers kunnen toevoegen aan elk muziekverhaal op Instagram.
Referenties
Software voor Android
Software voor iOS | Overzicht
De mobiele app van Musixmatch geeft songteksten weer die zijn gesynchroniseerd met de muziek die wordt afgespeeld. De oorspronkelijke apps kunnen alle nummers in de muziekbibliotheek van een gebruiker scannen, songteksten vinden en als muziekspeler worden gebruikt. Op Android ondersteunt het ook muziekstreamingdiensten zoals Spotify, Google Play Music, Deezer, Rhapsody en YouTube. Het bedrijf heeft ook wereldwijde overeenkomsten met Apple Music, Amazon Music, Instagram, Facebook, Google Search en Spotify. | 1 | mobiele app, smartphone applicatie, mobiele software |
10,340 | Notary | 4055731 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lambert%20Keuller | Lambert Keuller | Lambert Keuller (Venlo, 14 oktober 1813 – aldaar, 2 mei 1864), geboren als Lambert Josef Eduard Keuller, was een Nederlands schrijver, notaris en amateurhistoricus.
Biografie
Van jongs af aan was Keuller geïnteresseerd in de geschiedenis van Venlo. Al tijdens zijn studie voor notaris verzamelde hij gegevens uit de toen beschikbare literatuur over zijn geboortestad. Daarnaast verkreeg hij toegang tot de stedelijke rekeningen en charters van Venlo om die te bestuderen. In september 1843 verscheen zijn belangrijkste werk Geschiedenis en Beschrijving van Venloo, waarvoor hij in 1852 werd benoemd tot lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. Het boek bestaat uit drie delen, waarin achtereenvolgens de geschiedenis van Venlo, beroemde Venlonaren en de belangrijkste gebouwen van de stad worden beschreven. In 1843 werd hij notaris in Horn en in 1851 in zijn geboortestad Venlo.
In Venlo is de Keullerstraat naar hem genoemd.
Externe link
Geschiedenis en Beschrijving van Venloo bij Google Books.
Nederlands schrijver
Geschiedenis van Venlo
Nederlands persoon in de 19e eeuw | Biografie
Van jongs af aan was Keuller geïnteresseerd in de geschiedenis van Venlo. Al tijdens zijn studie voor notaris verzamelde hij gegevens uit de toen beschikbare literatuur over zijn geboortestad. Daarnaast verkreeg hij toegang tot de stedelijke rekeningen en charters van Venlo om die te bestuderen. In september 1843 verscheen zijn belangrijkste werk Geschiedenis en Beschrijving van Venloo, waarvoor hij in 1852 werd benoemd tot lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. Het boek bestaat uit drie delen, waarin achtereenvolgens de geschiedenis van Venlo, beroemde Venlonaren en de belangrijkste gebouwen van de stad worden beschreven. In 1843 werd hij notaris in Horn en in 1851 in zijn geboortestad Venlo. | 2 | notaris, notariskantoor, notariële diensten |
12,120 | ItemList | 5660978 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst%20van%20personages%20uit%20Thuis | Lijst van personages uit Thuis | Dit is een lijst van de belangrijkste personages uit Thuis, de Belgische soap die sinds 1995 wordt uitgezonden op Eén. Personages in vet speelden anno 2023 mee.
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
Externe link
Thuis Wiki Meer dan ooit, nergens beter dan THUIS!,
Thuis | Dit is een lijst van de belangrijkste personages uit Thuis, de Belgische soap die sinds 1995 wordt uitgezonden op Eén. Personages in vet speelden anno 2023 mee. | 1 | lijst, ranglijst, overzicht |
7,712 | FollowAction | 4879907 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet%20op%20de%20inlichtingen-%20en%20veiligheidsdiensten%202017 | Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017 | De Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017 (Wiv 2017), ook wel aangeduid als de "Sleepwet" of "Sleepnetwet", is een Nederlandse wet in formele zin die het wettelijke kader voor de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) en Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (MIVD) vormt. De wet regelt daarnaast de voorafgaande toetsing door de Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB) en het toezicht achteraf door de Commissie van Toezicht op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (CTIVD). Deze wet vervangt de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2002 (Wiv 2002).
Aanvankelijk zou de Wiv 2017 per 1 januari 2018 in zijn geheel van kracht worden, maar omdat het langer duurde om kandidaten voor de nieuwe Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB) te vinden, werd de inwerkingtreding uitgesteld tot 1 mei 2018. De delen die nodig waren voor de werving van commissieleden en administratief personeel waarvoor een veiligheidsonderzoek vereist is traden al op 1 september 2017 in werking.
Voorafgaand aan de inwerkingtreding vond op 21 maart 2018 een raadgevend referendum over de Wiv 2017 plaats, waarna het kabinet op 6 april besloot om enkele kleine wijzigingen in de wet aan te brengen.
Ontstaansgeschiedenis
Toen in 2012 de oude wet op de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten tien jaar bestond, verzocht de Tweede Kamer om een evaluatie. Daartoe werd in februari 2013 de Commissie Dessens ingesteld die op 2 december van dat jaar haar verslag uitbracht. De commissie adviseerde om voortaan ook ongerichte interceptie van kabelgebonden internet- en telefonieverkeer toe te staan. Vanwege het toegenomen wantrouwen jegens de geheime diensten moest daartegenover wel een grotere mate van "sturing, toezicht en transparantie" komen te staan.
Wetgevingsprocedure
De regering heeft het eerste ontwerp voor de nieuwe Wiv gepubliceerd op 2 juli 2015. Daarna kon gedurende twee maanden iedereen die dat wilde via een internetconsultatie een zienswijze over het ontwerp indienen. Dit leidde tot ruim 1100 veelal kritische reacties, waaronder van uiteenlopende bedrijven en organisaties als KPN, Tele2, MKB-Nederland, VNO-NCW en het College voor de Rechten van de Mens. Naar aanleiding van deze kritiek kwam de regering in april 2016 met een aangepast wetsontwerp, waarin een extra toetsingscommissie was opgenomen en de kosten voor interceptie niet meer op de providers worden afgewenteld.
Het ontwerp ging vervolgens naar de Raad van State, die op 21 september 2016 een tamelijk kritisch advies aan de regering uitbracht. Dit leidde opnieuw tot enkele kleine aanpassingen aan het wetsontwerp, dat eind oktober naar de Tweede Kamer werd gestuurd. De vaste Tweede Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken hield een drietal hoorzittingen met betrokkenen en deskundigen en tijdens het plenaire debat op 7 februari werden ruim 30 amendementen ingediend, waarvan het overgrote deel door de regering ontraden en door een Kamermeerderheid afgewezen werd. Het wetsvoorstel werd uiteindelijk op 14 februari 2017 door de Tweede Kamer en op 11 juli 2017 door de Eerste Kamer aangenomen. De resultaten van beide stemmingen zijn hieronder weergegeven:
Raadgevend referendum
De wet was referendabel, onder de Wet raadgevend referendum. Een vijftal bètastudenten van de Universiteit van Amsterdam zette als reactie op de wet een website op om verzoeken te verzamelen voor een raadgevend referendum over de wet. In de inleidende fase werden voldoende verzoeken verzameld (meer dan 10.000) om vervolgens een campagne te beginnen voor het verzamelen van minstens 300.000 definitieve verzoeken.
Tijdens de periode waarin referendum-verzoeken konden worden ingediend lieten onder andere burgerrechtenbewegingen Bits of Freedom, Privacy First en Amnesty International weten tegen deze wet te zijn. Amnesty Nederland geeft op haar website de volgende kritiekpunten op de wet:
Er kan van iedereen communicatie worden afgetapt, ook van niet-verdachte burgers of van een buurt waarin een verdacht persoon vermeend wordt te verblijven.
De geheime diensten krijgen toestemming om in te breken op telefoon, computers, televisies en andere apparaten.
Verzamelde gegevens mogen zonder analyse doorgestuurd worden naar inlichtingendiensten van buitenlandse regimes.
Volgens de beheerders van de campagnewebsite was op 9 oktober 2017 het vereiste aantal van 300.000 verzoeken binnengekomen. In totaal werd het verzoekschrift door 407.582 personen ondertekend en deze handtekeningen werden op 16 oktober aan de Kiesraad aangeboden. Deze liet op 1 november 2017 weten dat er zo'n 384.000 geldige verzoeken waren ingediend en het referendum dus doorgang kon vinden. Het referendum werd tegelijk met de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2018 gehouden.
Resultaat van het referendum
Met een opkomstpercentage van 51,54% werd de kiesdrempel van 30% ruim gehaald. Van de uitgebrachte stemmen was 46,53% voor invoering van de Wiv 2017, 49,44% tegen en stemde 4,03% blanco. Het kabinet werd daardoor verplicht om de wet te heroverwegen en kondigde op 6 april de volgende aanpassingen aan:
In de wet zal worden opgenomen dat de bijzondere bevoegdheden, waaronder ongerichte interceptie, zo gericht mogelijk moeten plaatsvinden
Het delen van data uit ongerichte kabelinterceptie met buitenlandse diensten mag alleen voor landen waarvoor een zogeheten wegingsnotitie is opgesteld. Voor het uitzetten van die wegingsnotitie was eerst twee jaar uitgetrokken, nu dient die al in 2018 te zijn afgerond. Zonder afgeronde wegingsnotitie wordt geen ongeëvalueerde informatie gedeeld. Toezichthouder CTIVD wordt gevraagd hierop toe te zien en te rapporteren aan de Tweede Kamer.
Voor het bewaren van gegevens die via ongerichte toegang tot de kabel zijn verkregen moet jaarlijks toestemming worden gevraagd aan de minister. De maximale bewaartermijn blijft drie jaar.
Wanneer de diensten medische gegevens aantreffen die niet mogen worden ingezien, moeten deze direct vernietigd worden
Gegevens over journalisten zullen niet worden gedeeld met buitenlandse diensten, tenzij dat noodzakelijk is voor de nationale veiligheid
De twee eerstgenoemde aanpassingen zullen in de Wiv 2017 worden opgenomen, de overige drie in beleidsregels. Totaan de aanpassing van de wet werden alle voorgenomen aanpassingen voorlopig vastgelegd in beleidsregels die per 1 mei 2018 van kracht zijn.
Wijziging van de wet
Op 23 juli 2018 kwam de regering met een conceptvoorstel tot wijziging van de Wiv 2017.
Wijzigingen ten opzichte van de Wiv 2002
Onder de Wiv 2002 is het de inlichtingendiensten alleen toegestaan om communicatie via de ether (radio- en satellietverkeer) ongericht te onderscheppen. Onder de Wiv 2017 worden de AIVD en MIVD ook bevoegd tot 'ongerichte interceptie van kabelgebonden telecommunicatie'. De inzet van onderzoeksbevoegdheden jegens advocaten en journalisten wordt onderworpen aan voorafgaande toestemming van de rechtbank Den Haag.
Om het recht op privacy van burgers te waarborgen wordt de controle op de inlichtingendiensten aangescherpt. Zo komt er een Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB), die de toestemming van de minister tot het toepassen van onder meer ongerichte kabelinterceptie en telefoontaps en het hacken van computers aan een voorafgaande, bindende toetsing onderwerpt.
Ook kan onder de Wiv 2017 bij de Commissie van Toezicht op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (CTIVD) geklaagd worden over het optreden van de betrokken ministers, de AIVD, de MIVD en de coördinator van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten. De Commissie wordt daartoe onderverdeeld in een afdeling toezicht en een afdeling klachtbehandeling.
Coördinatie en geïntegreerde aanwijzing
Art. 3 van de wet bepaalt dat de ministers van Binnenlandse Zaken en van Defensie regelmatig overleggen over hun beleid met betrekking tot de AIVD, resp. de MIVD. Dit overleg wordt conform art. 4 voorbereid door de Coördinator Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten. Deze functie wordt vanouds vervuld door de secretaris-generaal van het ministerie van Algemene Zaken en beschikt over een eigen secretariaat.
De coördinator fungeert tevens als voorzitter van de Commissie Veiligheids- en Inlichtingendiensten Nederland (CVIN), die volgens art. 5 bestaat uit vertegenwoordigers van de ministeries van Algemene Zaken, Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, Defensie, Buitenlandse Zaken en Veiligheid en Justitie. De CVIN heeft als taak het bepalen van de behoefte aan inlichtingen, de prioriteit en de dekkingsgraad daarvan. Dit ter voorbereiding van de Geïntegreerde Aanwijzing (GA). Dat staatsgeheime stuk wordt voor een periode van 4 jaar vastgesteld door de betrokken ministers die vergaderen in de Raad voor Veiligheid en Inlichtingen (RVI), een onderraad van de ministerraad.
Onder de oude wet had een dergelijke aanwijzing alleen betrekking op het verzamelen van inlichtingen uit en over het buitenland, maar onder de Wiv 2017 geldt deze ook voor de binnenlandse veiligheidstaak. Hierdoor krijgen de zogeheten behoeftestellers (de eerdergenoemde ministeries) een grotere invloed op waar met name de AIVD zich op focust, wat de dienst voorheen zelfstandig op basis van zijn wettelijke taakstelling bepaalde. De nieuwe GA kan aldus het risico van politiek gewenste inlichtingen in zich bergen.
Taken van de diensten
AIVD
Voor de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst noemt de wet de volgende taken, die ook wel worden aangeduid met de letter waaronder ze in artikel 8 lid 2 genoemd worden:
A-taak: Het verrichten van onderzoek naar organisaties en personen die aanleiding geven tot het ernstige vermoeden dat zij een gevaar vormen voor de democratische rechtsorde, de veiligheid van de staat of voor andere gewichtige belangen van de staat;
B-taak: Het verrichten van veiligheidsonderzoeken naar kandidaten voor vertrouwensfuncties (deze taak is apart uitgewerkt in de Wet veiligheidsonderzoeken);
C-taak: Het bevorderen van veiligheidsmaatregelen, waaronder die voor onderdelen van overheid en bedrijfsleven die van vitaal belang zijn voor de instandhouding van het maatschappelijk leven;
D-taak: Het verrichten van onderzoek naar andere landen ten aanzien van onderwerpen die door de minister-president, de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en de minister van Defensie gezamenlijk zijn aangewezen.
E-taak: Dreigings- en risico-analyses opstellen met betrekking tot personen, zaken en plaatsen van het rijk.
MIVD
Voor de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst noemt de wet de volgende taken, die ook wel worden aangeduid met de letter waaronder zij in artikel 10 lid 2 worden opgesomd:
A-taak: Inlichtingen verzamelen over het militaire potentieel van andere landen, om de Nederlandse krijgsmacht beter te kunnen inrichten en benutten.
B-taak: Veiligheidsonderzoeken doen naar kandidaten voor vertrouwensfuncties bij Defensie en toeleveranciers van Defensie.
C-taak: Informatie verzamelen ter preventie van activiteiten die de veiligheid of de paraatheid van de krijgsmacht schaden (ook wel aangeduid als de veiligheids- of contra-inlichtingentaak).
D-taak: Maatregelen nemen om de veiligheid en de paraatheid van de krijgsmacht te beschermen, waaronder de beveiliging van geheime militaire informatie.
E-taak: Het doen van onderzoek betreffende andere landen en thema's die door de regering zijn aangewezen. Het gaat daarbij om onderwerpen met een militaire relevantie of over gebieden waar het Nederlandse leger als vredesmacht wordt ingezet, dan wel ingezet zou kunnen worden.
F-taak: Dreigingsanalyses opstellen met betrekking tot personen, zaken en plaatsen die van militair belang zijn.
Bijzondere bevoegdheden
Voor het uitvoeren van bovengenoemde taken kent de Wiv aan zowel de AIVD als de MIVD een reeks van bijzondere bevoegdheden toe. Deze zijn vergelijkbaar met de bijzondere opsporingsbevoegdheden van de politie. De uitoefening van deze bijzondere bevoegdheden is alleen geoorloofd als de benodigde informatie niet of niet tijdig via openbare bronnen verzameld kan worden.
De bijzondere bevoegdheden worden in de artikelen 40 t/m 58 van de wet limitatief opgesomd:
Het observeren en volgen van personen, al dan niet met behulp van apparatuur (art. 40)
Het inzetten van agenten om, al dan niet onder een dekmantel, gericht informatie over personen en organisaties te verzamelen (art. 41)
Het doorzoeken van besloten plaatsen en gesloten voorwerpen, al dan niet met behulp van technische hulpmiddelen (art. 42)
Het verrichten van DNA-onderzoek om de identiteit van personen vast te stellen of te verifiëren. Het celmateriaal moet uiterlijk 3 maanden na het onderzoek vernietigd worden, de hieruit afgeleide DNA-profielen mogen maximaal 5 jaar bewaard worden, waarna verlenging met telkens 5 jaar mogelijk is (art. 43)
Het heimelijk openen van brieven en andere postzendingen, maar alleen na verkregen toestemming van de rechtbank Den Haag (art. 44)
Het binnendringen in een "geautomatiseerd werk", al dan niet met behulp van technische hulpmiddelen, valse signalen, valse sleutels of valse hoedanigheid, over het algemeen aangeduid als hacken, wat ook mag plaatsvinden via computersystemen van een derde (art. 45)
Het gericht aftappen, ontvangen, opnemen en afluisteren van elke vorm van gesprek of elektronische communicatie, onder meer door middel van een telefoon- of internettap (art. 47)
Het ongericht onderscheppen van elektronische communicatie, het aansluitend vaststellen van de aard daarvan, het vaststellen of verifiëren van de daarbij betrokken personen of organisaties, en ten slotte op de metadata geautomatiseerde data-analyse toepassen en de inhoudsdata gericht selecteren ter nadere analyse (artt. 48-50). De wet noemt deze bevoegdheid "onderzoeksopdrachtgericht onderzoek", tegenstanders spreken van een "sleepnet".
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens die nodig zijn voor de gerichte en ongerichte interceptie en hun medewerking bij de uitvoering daarvan verlangen (artt. 52-53)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens over bij deze dienst opgeslagen communicatie van een bepaalde gebruiker (art. 54)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens over het communicatieverkeer van een bepaalde gebruiker op of rond het tijdstip van het verzoek (art. 55)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van naam, adres en nummers van de gebruikers van hun diensten. Dit gebeurt via het Centraal Informatiepunt Onderzoek Telecommunicatie (CIOT), dat als doorgeefluik voor de betreffende gegevens van telecom- en internetaanbieders fungeert (art. 56)
Verlangen dat ten behoeve van de gerichte of de ongerichte interceptie wordt meegewerkt aan het ongedaan maken van eventueel aanwezige versleuteling (art. 57)
Toegang tot alle plaatsen die voor medewerkers van de diensten nodig zijn voor het uitoefenen van hun taken en bevoegdheden (art. 58)
Al deze bevoegdheden mogen volgens art. 26 en 28 alleen worden ingezet als sprake is van:
Noodzakelijkheid (de methode is nodig voor de inlichtingen- of veiligheidstaak)
Proportionaliteit (de middelen staan in verhouding tot het te bereiken doel)
Subsidiariteit (het doel kan niet met minder zware middelen bereikt worden)
Een zo gericht als mogelijke toepassing (die de minste niet-betrokkenen raakt)
Wanneer jegens iemand de bijzondere bevoegdheden van art. 44 (heimelijk openen van brieven), art. 47 (gerichte taps) of art. 58 (heimelijke toegang tot woningen) zijn ingezet, moet na 5 jaar worden gekeken of die persoon daarvan schriftelijk op de hoogte kan worden gebracht, voor zover hiermee geen zwaarwegende belangen van de diensten of van andere landen geschaad worden. Dit staat bekend als de notificatieplicht (art. 59).
De ambtenaren van de AIVD en de MIVD dragen geen wapens en zijn geen opsporingsambtenaar, zodat ze geen mensen mogen arresteren. Dat is een taak van de politie, die daarbij eventueel wel gebruik kan maken van informatie die de AIVD heeft doorgegeven.
Targets, non-targets en derden
Bijzondere bevoegdheden, zoals afluisteren en hacken, mogen volgens de wet ingezet worden voor de goede uitvoering van de taken van de diensten. Dit houdt in dat deze bevoegdheden niet alleen toegepast kunnen worden op targets waarvan vermoed wordt dat ze de te beschermen belangen zouden kunnen schaden, maar ook op non-targets or derden die over relevante informatie (kunnen) beschikken, of toegang daartoe mogelijk zouden kunnen maken.
Non-targets
De wet laat zich niet expliciet uit over non-targets. De CTIVD schreef over non-targets het volgende in sectie 4.3 van haar toezichtsrapport 53 "Over de inzet van de hackbevoegdheid door de AIVD en MIVD in 2015": "Non-targets zijn doorgaans personen uit de (directe) omgeving van een target. Daarbij kan het bijvoorbeeld gaan om familieleden, vrienden of kennissen. Zij zijn dus zelf niet in onderzoek bij de diensten, maar de inzet is wel op hen gericht. Uit hun communicatie, informatiepositie of handelingen wordt geprobeerd informatie over het target te krijgen (bijvoorbeeld over de verblijfplaats van het target)."In dit rapport schrijft de CTIVD ook dat voor inzet op non-targets een verzwaarde proportionaliteitstoets geldt, en dat er een waarborg moet worden gegeven dat de gegevens van het non-target alleen verwerkt zullen worden voor zover ze inzicht geven in een daadwerkelijk anders niet te bereiken target.
Derden
De wet spreekt bij de hackbevoegdheid expliciet over het hacken van een "derde" om zo toegang te krijgen tot een target. De CTIVD definieert dit in sectie 4.8 van rapport 53 als volgt:"Derden zijn anders dan non-targets geen doel van een operatie, maar een middel om bij het target te komen. De inzet van de hackbevoegdheid is niet op hen gericht. Gelijk aan de (toelichting op) de Wiv 2017 worden derden gedefinieerd als technisch gerelateerde partijen wier geautomatiseerde werken worden gebruikt om binnen te kunnen dringen in het geautomatiseerd werk van het target. Zo kunnen de diensten gebruik maken van het geautomatiseerde werk van een derde als stepping stone om via deze bij het geautomatiseerde werk van het target te komen, bijvoorbeeld via een netwerkverbinding tussen beide geautomatiseerde werken."Daarnaast noemt de CTIVD de mogelijkheid om bij een derde een naam/wachtwoord buit te maken, zodat toegang gekregen kan worden tot de gegevens van het daadwerkelijke target.
Volgens de CTIVD mag een derde alleen gehackt worden indien er geen enkele andere reële mogelijkheid is om toegang te krijgen tot het geautomatiseerd werk van het target.
Ook de meer recente memorie van toelichting op de Wiv 2017 spreekt uitgebreid over het hacken van een derde in sectie 3.3.4.4.6 "Verkennen van en binnendringen in geautomatiseerde werken".
Technische risico's
Naast de toets op noodzaak, proportionaliteit, subsidiariteit en "zo gericht als mogelijk" wordt de inzet van de hackbevoegdheid in artikel 45 ook beoordeeld op basis van de geschetste technische risico's (artikel 45, lid 4, onder a). Hierbij moet gedacht worden aan de kans dat de hack een mogelijk maatschappelijk belangrijke dienst, zoals een telefoonbedrijf, buiten werking zou kunnen stellen. Ook is het mogelijk dat een hack de beveiliging van een stuk software of een dienst verzwakt, waardoor derden binnen zouden kunnen dringen, of van de kwetsbaarheid zouden kunnen leren om andere gebruikers van dezelfde software vervolgens te hacken.
Een relatief actueel voorbeeld van een technisch risico is de, naar verluidt, door de Amerikaanse NSA verzwakte & gepromote random generator Dual_EC_DRBG. Na aandrang en vergoedingen werd deze random generator ingezet door leveranciers van encryptieoplossingen. De NSA zou door geheime kennis over deze verzwakte random generator in staat zijn verkeer te ontsleutelen. Naar verluidt is deze verzwakte random generator vervolgens door derden gemodificeerd zodat in plaats van de NSA, deze derde (vermoedelijk Chinese groep) profijt had van de kwetsbaarheid.
Ook de lek van NSA zero days en hacktechnieken in 2016 door de The Shadow Brokers is een voorbeeld van een technisch risico in de zin van de Wiv.
De memorie van toelichting op de Wiv erkent het belang van technische risico's:"In het verzoek tot toestemming tot het binnendringen in het geautomatiseerde werk van de derde wordt reeds een uitgebreide omschrijving van de technische risico’s verbonden aan de uitoefening van de desbetreffende bevoegdheid gegeven. Indien deze risico’s nopen tot het afzien van de inzet van de bevoegdheid ten aanzien van deze derde, zal geen toestemming worden verleend."
Geautomatiseerde data-analyse (GDA)
Krachtens artikel 60 van de wet zijn de diensten bevoegd eigen databestanden, inclusief metadata verworven door grootschalige kabel- en etherinterceptie, op geautomatiseerde wijze te doorzoeken en analyseren. Hierbij kan zowel eigen als extern ingewonnen of geraadpleegde data betrokken worden. Het artikel is breed opgesteld en geeft de diensten de mogelijkheid alle vormen van geautomatiseerde data-analyse toe te passen, waarbij niet limitatief enkele voorbeelden genoemd worden. Hierbij moet het mogelijk zijn dat gegevens "in ieder geval":
op geautomatiseerde wijze onderling met elkaar worden vergeleken, dan wel in combinatie met elkaar worden vergeleken,
worden doorzocht aan de hand van profielen, en
worden vergeleken met het oog op het opsporen van bepaalde patronen.
De memorie van toelichting bespreekt artikel 60 in de context van "big data", machinaal leren ("machine learning") en algoritmes. Om de diensten ruimte te geven is de inzet van deze bevoegdheid niet onderworpen aan ministeriële toestemming, behalve voor zover het gaat om het betrekken van metadata verkregen uit kabel- of etherinterceptie (OOG). In het laatste geval dient ook de TIB dit besluit te beoordelen op rechtmatigheid.
De bijzondere positie van metadata verkregen uit OOG-interceptie moet bezien worden in het licht van artikelen 49 en 50 die streng getoetst toegang geven tot geïntercepteerde data. Als artikel 60 ongetoetst toegang zou geven tot deze zelfde (meta-)data zou dit een hiaat in de toetsing betekenen, omdat er vrijwel geen beperkingen zijn aan wat geautomatiseerde data-analyse inhoudt.
Vanwege de maatschappelijke onrust ook al in 2017 over algoritmes, "bias" en big data meldt de Memorie van Toelichting in hoofdstuk 3.5 dat de CTIVD extra toezicht zal houden op de toepassing van algoritmes. Tevens is een paragraaf opgenomen dat de uitkomst van GDA nooit zelfstandig (zonder nader onderzoek) mag leiden tot "handelingen ten aanzien van een persoon".
Onderzoeksopdrachtgericht onderzoek
Onderzoeksopdrachtgericht onderzoek, voorheen bekend als "ongerichte interceptie", is een van de meest ingrijpende alsook complexe bijzondere bevoegdheden in de Wiv. Artikel 48 maakt het mogelijk communicatie in bulk over te nemen (af te luisteren), ongeacht of deze communicatie kabelgebonden is of over de ether gaat (radio, satelliet). De zo verkregen gegevens mogen opgenomen en bewaard worden, maar nog niet betrokken worden in het inlichtingenproces. Middels artikel 50 mogen berichten van bepaalde personen, organisaties of over specifieke onderwerpen geselecteerd worden voor gebruik in onderzoeken.
Het selecteren vindt plaats aan de hand van technische kenmerken of trefwoorden. Middels artikel 49 kunnen specifiek aangewezen medewerkers van de diensten de opgenomen (maar nog niet geselecteerde) data onderzoeken om zo technische kenmerken of trefwoorden vast te stellen.
Ook is het mogelijk om uitsluitend de metadata (niet zijnde de inhoud) van de opgenomen maar nog ongeselecteerde gegevens middels geautomatiseerde data-analyse (artikel 60) te onderzoeken. Deze laatste bevoegdheid omvat de mogelijkheid te zoeken op basis van profielen, or worden vergeleken met het oog op het opsporen van patronen.
Toegang tot databases
Op basis van artikel 39 mogen AIVD en MIVD bij bestuursorganen, ambtenaren en ieder ander (die dan als informant wordt aangemerkt) gegevens opvragen die nodig zijn voor het uitvoeren van hun taak. Dit kan onder meer inhouden dat volledige databases worden overhandigd, dan wel dat de diensten "rechtstreeks geautomatiseerde toegang" tot dergelijke gegevensbestanden krijgen. Het gaat hier om informatie die vrijwillig aan de diensten verstrekt wordt en is dus geen bijzondere bevoegdheid, zodat hiervoor geen toestemming van de minister vereist is.
De rechtstreekse geautomatiseerde toegang tot databestanden geschiedt volgens de memorie van toelichting (MvT) op basis van een zogeheten "hit/no hit-systeem", dat wil zeggen dat alleen als een gezochte term overeenkomt met een term in de betreffende database (een 'hit' of 'treffer'), de gegevens voor de geheime dienst beschikbaar komen.
Op gegevens uit openbare bronnen, uit de eigen databases, uit databases die derden verstrekt hebben en uit databases waartoe directe geautomatiseerde toegang is, mogen de geheime diensten data-analyse toepassen. Dit houdt in dat gegevens uit deze databases met elkaar mogen worden vergeleken, mogen worden doorzocht met behulp van profielen en mogen worden vergeleken om bepaalde patronen op te sporen.
Volgens de MvT was het aanvankelijk de bedoeling dat er geen maatregelen tegen personen mochten worden genomen, louter op basis van profilering, maar uiteindelijk is in lid 3 van art. 60 bepaald dat op de uitkomst van alle vormen van data-analyse een menselijke afweging en interpretatie toegepast dient te worden.
Bewaartermijnen
Gegevens die middels een van de bijzondere bevoegdheden verkregen zijn, moeten op grond van art. 27 zo spoedig mogelijk op hun relevantie onderzocht worden en zodra die relevantie niet meer aanwezig is, terstond worden vernietigd. Voor het overige gelden de volgende bewaartermijnen:
De meeste gegevens die de diensten verzamelen op basis van de Wiv en die gedurende 1 jaar (te verlengen tot 1,5 jaar) niet worden gebruikt, moeten worden vernietigd.
Communicatie tussen een advocaat en cliënt moet meteen worden vernietigd (tenzij voor de verzameling toestemming van de rechtbank is verkregen)
Gegevens verkregen met een "onderzoeksopdrachtgericht onderzoek" (ongericht verzamelen) moeten na maximaal drie jaar worden verwijderd, behalve het gedeelte dat inmiddels voor nader onderzoek is gebruikt. In de ministeriële beleidsregels werd bepaald dat na 1 jaar toestemming moet worden gevraagd om dergelijke data opnieuw een jaar te mogen bewaren.
Materiaal dat DNA bevat dat gedurende 3 maanden (te verlengen tot 6 maanden) niet is getest, moet worden vernietigd.
Op basis van art. 76 kunnen burgers een verzoek indienen ter inzage van de persoonsgegevens die de diensten over hen hebben verwerkt. Art. 80 geeft dit recht ook voor niet-persoonsgegevens over een bepaalde bestuurlijke zaak. De regels voor het aanvragen, toekennen en weigeren van dergelijke inzageverzoeken staan uitgewerkt in hoofdstuk 5 van de wet (artt. 74 t/m 85).
Conflict relevantiebepaling
Uiterlijk anderhalf jaar na verwerving dient een bulkdataset beoordeeld te worden op relevantie. Volgens de Commissie van Toezicht (CTIVD) kan een dergelijke relevantiebepaling niet integraal plaatsvinden op het niveau van een dataset als geheel. In 2020 heeft de CTIVD de relevantiebepaling van twee datasets beoordeeld als onrechtmatig en opgeroepen tot vernietiging. In een kamerbrief lieten ministers Ollongren en Bijleveld weten deze aanbeveling niet op te volgen. Wel erkenden zij het belang van een betere relevantiebepaling, wat heeft geleid tot het publiceren van de Tijdelijke regeling verdere verwerking bulkdatasets Wiv 2017.
Gegevensverstrekking en samenwerking
In de laatste paragraaf van hoofdstuk 3 (artt. 62 t/m 70) regelt de Wiv 2017 het verstrekken van door AIVD en MIVD verwerkte gegevens. Op basis van art. 62 mogen de diensten gegevens doorgeven aan hun minister, aan bestuursorganen en andere instanties en personen, alsmede aan buitenlandse inlichtingen- en veiligheidsdiensten waar mee wordt samengewerkt. De regels voor zowel binnenlandse als buitenlandse samenwerking staan in hoofdstuk 6 van de wet (artt. 86 t/m 96).
Bij alle gegevens die verstrekt worden, kunnen de diensten de voorwaarde stellen dat deze niet aan derden mogen worden doorgegeven (art. 65). Internationaal staat dit bekend als de third party rule.
Binnenlands
Samenwerking tussen AIVD en MIVD wordt geregeld in de artikelen 86 en 87. Voor de uitvoering van onder meer hackoperaties en van gerichte en ongerichte interceptie werken beide diensten sinds 2014 samen in de Joint Sigint Cyber Unit (JSCU).
Als een van de diensten stuit op informatie die van belang kan zijn voor de opsporing van strafbare feiten, dan kan de minister of het hoofd van de dienst die op basis van art. 66 schriftelijk doorgeven aan het Openbaar Ministerie. Persoonsgegevens mogen alleen worden doorgegeven als de ontvanger ook de bevoegdheid heeft om eventuele maatregelen tegen de betreffende persoon te nemen (art. 68). Omgekeerd moet het Openbaar Ministerie de AIVD, dan wel de MIVD op de hoogte brengen van gegevens die voor deze diensten van belang kunnen zijn (art. 93).
Op grond van art. 91 kunnen de Nationale Politie, de Koninklijke Marechaussee, de Belastingdienst, de Immigratie- en Naturalisatiedienst en de Inspectie SZW taken ten behoeve van de AIVD uitvoeren. Bij de politie gebeurt dit door de Regionale Inlichtingendiensten (RID-Wiv). Op vergelijkbare wijze kan de marechaussee ook taken voor de MIVD uitvoeren (art. 92). Voor dergelijke taken staan de ambtenaren van deze diensten onder aanwijzingsbevoegdheid van het hoofd van de AIVD, resp. de MIVD en onder eindverantwoordelijkheid van de minister van Binnenlandse Zaken, resp. Defensie.
AIVD en MIVD kunnen op verzoek ook (technische) ondersteuning verlenen aan de politie en andere instanties die met strafvervolging belast zijn (art. 95).
Buitenlands
Voor het aangaan van een samenwerkingsverband met een buitenlandse dienst is toestemming van de minister nodig, nadat eerst is afgewogen hoe de betreffende buitenlandse dienst er voor staat op het gebied van democratische inbedding, eerbiediging van de mensenrechten, professionaliteit en betrouwbaarheid, wettelijke bevoegdheden en mogelijkheden, alsmede het niveau van gegevensbescherming (art. 88). Dit wordt vastgelegd in een zogeheten wegingsnotitie.
Aan buitenlandse diensten waarmee een dergelijke samenwerkingsrelatie bestaat mogen gegevens worden verstrekt, mits dit niet tegen de belangen en de goede taakuitvoering van de Nederlandse diensten ingaat (art. 89 lid 1). Gaat het echter om ongeëvalueerde gegevens, dan is voorafgaande toestemming van de minister nodig (art. 89 lid 2). Deze toestemming hoeft niet door de TIB getoetst te worden. Ongeëvalueerde gegevens zijn vaak grotere hoeveelheden data, waarvan nog niet is beoordeeld of die relevant zijn voor de dienst.
Bij een dringende en gewichtige reden mogen zowel geëvalueerde als ongeëvalueerde gegevens ook worden gedeeld met buitenlandse diensten waarmee geen samenwerkingsrelatie bestaat. Ook hiervoor is toestemming van de minister vereist, zonder toetsing door de TIB (art. 64).
AIVD en MIVD mogen op verzoek van een buitenlandse dienst ook (technische) ondersteuning verlenen, mits dat niet tegen de belangen en de goede taakuitvoering van de Nederlandse diensten ingaat. Bovendien mag het er niet toe leiden dat een buitenlandse dienst zelf in Nederland gegevens kan gaan verzamelen. Er is tevens voorafgaande toestemming van de minister of van het hoofd van de dienst nodig (art. 89 leden 4-6). Omgekeerd mogen ook de Nederlandse diensten aan buitenlandse partnerdiensten ondersteuning verzoeken. Artikel 90 geeft daarvoor nadere regels.
Toestemming en toetsing
Voor het stelselmatig verzamelen van informatie over bepaalde personen vanuit openbare bronnen is toestemming van de minister nodig, maar deze kan ook in mandaat door het hoofd, of in ondermandaat door een ambtenaar van de dienst gegeven worden (art. 38).
Toestemming door de minister
Voor de inzet van een van de bijzondere bevoegdheden is voorafgaande toestemming van de betrokken minister nodig: voor de AIVD is dat de minister van Binnenlandse Zaken, voor de MIVD die van Defensie. Op schriftelijk verzoek van het hoofd van de betreffende dienst, kan de minister deze toestemming verlenen voor een periode van maximaal 3 maanden, waarna een verzoek kan worden gedaan voor verlenging met dezelfde termijn (art. 29 en 30). Ook voor de verschillende vormen van samenwerking met buitenlandse diensten is toestemming van de minister nodig.
Toestemming door de rechtbank
Gaat het echter om het inzetten van een bijzondere bevoegdheid jegens een advocaat of een journalist, waarbij vertrouwelijke communicatie met een cliënt, respectievelijk gegevens over een bron vergaard kunnen worden, dan moet de rechtbank Den Haag toestemming geven. Dit gebeurt op verzoek van de minister voor een periode van maximaal 4 weken, met de mogelijkheid tot verlenging (art. 30). Wanneer in andere gevallen via een bijzondere bevoegdheid communicatie tussen een advocaat en diens cliënt verkregen wordt, moet deze direct worden vernietigd (art. 27 lid 2). In ministeriële beleidsregels werd nader bepaald dat gegevens over journalisten niet met buitenlandse diensten mogen worden gedeeld, tenzij dat in het belang van de nationale veiligheid is. Ook voor het openen van brieven en andere postzendingen is op grond van art. 13 van de grondwet voorafgaande toestemming van de rechtbank vereist.
Toetsing door de TIB
Voor de meeste bijzondere bevoegdheden is in de Wiv 2017 bepaald dat de toestemming van de minister nog eens (bindend) op rechtmatigheid moet worden getoetst door de nieuw ingestelde Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB). Deze bestaat uit drie leden, die op voordracht van de minister bij koninklijk besluit voor zes jaar worden benoemd. Minstens twee van de drie leden, waaronder de voorzitter, moeten minstens zes jaar als rechter werkzaam zijn geweest. De TIB beschikt over een eigen secretariaat (artt. 32 t/m 37).
De TIB voert regelmatig overleg met toezichthouder CTIVD (zie onder) om tot een eenduidige interpretatie van de Wiv 2017 te komen. Naar aanleiding van een dergelijk rechtseenheidsoverleg stuurden beide toezichthouders op 23 november 2018 twee brieven aan de Eerste en de Tweede Kamer, de ene over de inzet van bijzondere bevoegdheden in relatie tot de samenwerking met buitenlandse diensten en de andere over hoe geautomatiseerde analyse van metadata zal worden getoetst.
Commissie van Toezicht
In de artikelen 97 t/m 134 regelt de wet de Commissie van Toezicht op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (CTIVD). Met ingang van deze nieuwe wet bestaat de commissie uit een afdeling toezicht en een afdeling klachtbehandeling.
De afdeling toezicht houdt toezicht op de rechtmatigheid van de uitvoering van de Wiv en van de Wet veiligheidsonderzoeken (Wvo). Op basis daarvan wordt zowel het handelen van de AIVD als van de MIVD getoetst, waarbij de afdeling over verregaande onderzoeksbevoegdheden beschikt. De CTIVD brengt hierover niet-bindend advies uit aan de minister.
De afdeling klachtbehandeling onderzoekt en beoordeelt klachten over de AIVD, de MIVD, de betrokken ministers en de coördinator van de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, alsmede meldingen over vermoedelijke misstanden bij deze diensten. Het oordeel van de afdeling klachtbehandeling is bindend.
De Commissie bestaat uit vier leden, waaronder een voorzitter, die voor een termijn van zes jaar op voordracht van de Tweede Kamer bij koninklijk besluit worden benoemd. De voorzitter van de Commissie is tevens voorzitter van de afdeling toezicht, waarnaast een lid van de Commissie als voorzitter van de afdeling klachtbehandeling fungeert. Beide afdelingen tellen drie leden, inclusief hun voorzitter. De Commissie wordt ondersteund door een eigen secretariaat.
Over door de CTIVD gedane onderzoeken worden rapporten opgesteld. Bovendien wordt elk jaar een verslag van de werkzaamheden uitgebracht aan de beide kamers van de Staten-Generaal. Zowel de rapporten als het jaarverslag zijn openbaar, maar kunnen een geheime bijlage bevatten die alleen door de leden van de Commissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (CIVD, ook wel "Commissie Stiekem") van de Tweede Kamer gelezen mag worden.
Evaluatie van de Wiv 2017
In artikel 167 van de Wiv 2017 is bepaald dat de regering elke 5 jaar een verslag over de doeltreffendheid en de effecten van deze wet naar de Tweede Kamer zal sturen. In het regeerakkoord voor het kabinet-Rutte III werd daar nog aan toegevoegd dat na twee jaar een onafhankelijke commissie zal beginnen met een eerste evaluatie van de Wiv 2017.
In november 2019 liet de verantwoordelijke minister weten dat er een evaluatiecommissie gevormd werd, die uiterlijk op 1 mei 2020 haar werk zou beginnen en naar verwachting maximaal 6 maanden daarvoor nodig zou hebben. Tot voorzitter van de commissie werd Renée Jones-Bos benoemd, voormalig Nederlands ambassadeur in Moskou en Washington.
Op 24 april 2020 benoemde minister Ollongren van Binnenlandse Zaken de volgende personen tot lid van de lid van de Evaluatiecommissie Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017: mr. Th.P.L. Bot, prof. mr. E.J. Dommering, prof. dr. L.J. van den Herik, prof. dr. B.P.F. Jacobs, vice-admiraal b.d. W. Nagtegaal, en prof. mr. S.E. Zijlstra. De commissie publiceerde op 20 januari 2021 een openbaar rapport.
Naast de evaluatiecommissie deed ook de Algemene Rekenkamer onderzoek en wel speciaal naar wat de nieuwe Wiv betekende voor de slagkracht van de AIVD en de MIVD. Het rapport hierover werd op 22 april 2021 gepubliceerd.
Aanpassingen van de Wiv 2017
Naar aanleiding van de kritiek die in de Tweede Kamer op de Wiv 2017 kwam, vaardigden de ministers van Binnenlandse Zaken en Defensie op 25 april 2018 beleidsregels uit waarin onder meer het volgende werd bepaald:
Ongeëvalueerde gegevens uit ongerichte kabelinterceptie mogen alleen met een buitenlandse dienst worden gedeeld als er voor dat land een wegingsnotitie is opgesteld.
Voor het bewaren van data uit de ongerichte kabelinterceptie moet na 1 jaar aan de minister om toestemming worden gevraagd om deze opnieuw een jaar te bewaren. De maximale bewaartermijn blijft 3 jaar.
De inzet van de bijzondere bevoegdheden dient "zo gericht mogelijk" te gebeuren.
Medische gegevens moeten in principe direct worden vernietigd.
Gegevens die betrekking hebben op een journalist mogen niet met een buitenlandse dienst worden gedeeld, tenzij dat in het belang van de nationale veiligheid is.
Vervolgens kwam de regering in juli 2019 met een wetsvoorstel tot wijziging van de Wiv 2017, dat op 9 juni 2020 door de Tweede Kamer werd aangenomen. Met dit wetsvoorstel worden onder meer de volgende wijzigingen in de Wiv 2017 aangebracht:
Zowel de algemene als de bijzondere bevoegdheden dienen "zo gericht mogelijk" plaats te vinden.
De toetsingscommissie TIB krijgt plaatsvervangende leden.
In noodgevallen mogen ook data worden gedeeld met een buitenlandse dienst waarmee geen samenwerkingsrelatie bestaat, wel is daarvoor toestemming van de minister vereist.
Gegevens die onder de Wiv 2017 vallen zijn uitgesloten van de Wet open overheid (WOO).
Op 1 september 2023 stuurden minister Bruins Slot van Binnenlandse Zaken en Ollongren van Defensie de "Hoofdlijnennotitie wijziging Wiv 2017" naar de Tweede Kamer, met daarin een schets van hoe het kabinet beoogt de Wiv te wijzigen, onder meer naar aanleiding van de aanbevelingen van de evaluatiecommissie Jones-Bos.
Tijdelijke wet specifieke voorzieningen
Vanwege het toenemende aantal digitale aanvallen vanuit landen als Rusland, China en Iran kwam het kabinet op 1 april 2022 met de "Tijdelijke wet onderzoeken AIVD en MIVD naar landen met een offensief cyberprogramma", kortweg de "Tijdelijke wet cyberoperaties", die op 1 december van dat jaar bij de Tweede Kamer werd ingediend.
Uit onvrede over dit wetsvoorstel legde het technisch lid van de Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden (TIB), Bert Hubert, op 9 september 2022 zijn functie neer. Het voorstel zou de bevoegdheden van de inlichtingendiensten verder uitbreiden, terwijl de mogelijkheden van de toezichthouder ingeperkt worden.
De Tijdelijke wet cyberoperaties voorziet in de volgende mogelijkheden, die alleen gelden voor operaties van AIVD en MIVD die gericht zijn tegen landen met een offensief cyberprogramma (nummering aangepast na de hieronder genoemde nota van wijziging):
Hackoperaties:
Art. 4: Geen externe toestemming meer nodig voor de verkennende fase bij hackoperaties.
Art. 5: Geen omschrijving van de technische risico's meer vereist bij hackoperaties.
Art. 5: Toegestane hackoperaties mogen worden uitgebreid naar apparaten die door het target gehackt zijn.
Art. 6 (vervallen bij de nota van wijziging): De bewaartermijn voor bulkdatasets uit hackoperaties mag met telkens een jaar worden verlengd.
Ongerichte interceptie:
Art. 7 (nu art. 6): Verkennen ten behoeve van ongerichte interceptie hoeft niet meer “zo gericht mogelijk” te zijn, wel blijft externe toestemming vereist.
Art. 8 (nu art. 7): Minder gedetailleerde omschrijving van datastromen en datareductie bij aanvragen voor ongerichte interceptie.
Art. 9 (nu art. 8): In plaats van toetsing door de TIB komt bindend toezicht door de CTIVD voor geautomatiseerde (meta)data-analyse (GDA).
Overige onderwerpen:
Art. 10 (nu art. 9): Uitbreiding van gerichte interceptie naar apparaten die door een target gehackt zijn.
Art. 11 (nu art. 10): Uitbreiding van de opvraagbevoegdheid naar servers die door een target gehackt zijn.
Artt. 12-15 (nu artt. 11-14): Geheel nieuwe beroepsprocedure sui generis waarbij de verantwoordelijke minister in beroep kan gaan bij Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State tegen een bindend oordeel van de CTIVD en elk oordeel van de TIB.
Nota van wijziging
Op 23 december 2022 kwam het kabinet met een nota van wijziging die de Tijdelijke wet cyberoperaties aanvult met twee onderwerpen waarvan aanvankelijk het voornemen bestond om die bij de algehele herziening van de Wiv 2017 te regelen. In overleg met de TIB en de CTIVD werd echter besloten om deze onderwerpen in de Tijdelijke wet cyberoperaties op te nemen, ondanks dat ze (anders dan de andere artikelen van de Tijdelijke wet) voor alle onderzoeken van de AIVD en de MIVD gelden. Om die reden werd de naam van het wetsvoorstel gewijzigd in "Tijdelijke wet specifieke voorzieningen onderzoeken AIVD en MIVD".
De aanvullingen in de nota van wijziging betreffen:
De diensten kunnen de minister verzoeken om de bewaartermijn voor bulkdatasets die via een bijzondere bevoegdheid zijn verworven met telkens een jaar te verlengen (voor bulkdatasets uit ongerichte kabelinterceptie blijft echter de regeling van de Wiv 2017 gelden). De CTIVD krijgt de bevoegdheid om een bindend oordeel over de rechtmatigheid van zo'n verlenging uit te spreken. Bij weigering krijgt de minister c.q. de betreffende dienst de mogelijkheid van beroep bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State. Voor eerder verzamelde bulkdatasets voorziet de nota van wijziging in een overgangsregeling.
De TIB krijgt de bevoegdheid om een bindend oordeel te geven over toestemming van de minister voor het real time verzamelen van verkeers- en locatiegegevens, ook wel bekend als een "stomme tap".
In mei 2023 kwam de Raad van State met een kritisch advies over de nota van wijziging. Geadviseerd werd om de regeling voor bulkdatasets eerst van een betere onderbouwing en meer waarborgen te voorzien alvorens het voorstel naar de Tweede Kamer te sturen. Het kabinet nam deze aanbevelingen over en voegde middels de nota van wijziging de volgende artikelen aan de tijdelijke wet toe:
Art. 14a: Bepaalt dat de volgende artikelen op alle onderzoeken van de AIVD en de MIVD van toepassing zijn.
Art. 14b: Voor het gebruiken en op relevantie beoordelen van bovengenoemde bulkdatasets geldt een eindtermijn van anderhalf jaar.
Art. 14ba: In geval van dringende redenen met het oog op de nationale veiligheid kan de minister voor deze bulkdatasets een nieuwe eindtermijn van maximaal 1 jaar vaststellen. Deze termijn kan met telkens maximaal 1 jaar verlengd worden.
Art. 14c: Overgangsregeling die bepaalt dat de voorgaande twee artikelen ook van toepassing zijn op bulkdatasets die vóór inwerkingtreding van de tijdelijke wet zijn verworven.
Art. 14d: Op de bewaartermijn van genoemde bulkdatasets houdt de CTIVD bindend toezicht en heeft de minister de mogelijkheid van beroep en een voorlopige voorziening bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Art. 14e: De toestemming voor het in real time opvragen van gegevens over het communicatieverkeer van een bepaalde gebruiker (een zogeheten "stomme tap") wordt onderworpen aan goedkeuring door de TIB.
De aangepaste nota van wijziging werd op 1 september 2023 naar de Tweede Kamer gestuurd. Op 24 oktober 2023 ging de Tweede Kamer akkoord met de Tijdelijkwe wet cyberoperaties, alleen de SP en FvD stemden tegen.
Externe links
Wetstekst van de Wiv 2017
Memorie van Toelichting bij de Wiv 2017
Themanummer Justitiële Verkenningen
Website van de Toetsingscommissie Inzet Bevoegdheden
inlichtingen
inlichtingen
Privacy | De bijzondere bevoegdheden worden in de artikelen 40 t/m 58 van de wet limitatief opgesomd:
Het observeren en volgen van personen, al dan niet met behulp van apparatuur (art. 40)
Het inzetten van agenten om, al dan niet onder een dekmantel, gericht informatie over personen en organisaties te verzamelen (art. 41)
Het doorzoeken van besloten plaatsen en gesloten voorwerpen, al dan niet met behulp van technische hulpmiddelen (art. 42)
Het verrichten van DNA-onderzoek om de identiteit van personen vast te stellen of te verifiëren. Het celmateriaal moet uiterlijk 3 maanden na het onderzoek vernietigd worden, de hieruit afgeleide DNA-profielen mogen maximaal 5 jaar bewaard worden, waarna verlenging met telkens 5 jaar mogelijk is (art. 43)
Het heimelijk openen van brieven en andere postzendingen, maar alleen na verkregen toestemming van de rechtbank Den Haag (art. 44)
Het binnendringen in een "geautomatiseerd werk", al dan niet met behulp van technische hulpmiddelen, valse signalen, valse sleutels of valse hoedanigheid, over het algemeen aangeduid als hacken, wat ook mag plaatsvinden via computersystemen van een derde (art. 45)
Het gericht aftappen, ontvangen, opnemen en afluisteren van elke vorm van gesprek of elektronische communicatie, onder meer door middel van een telefoon- of internettap (art. 47)
Het ongericht onderscheppen van elektronische communicatie, het aansluitend vaststellen van de aard daarvan, het vaststellen of verifiëren van de daarbij betrokken personen of organisaties, en ten slotte op de metadata geautomatiseerde data-analyse toepassen en de inhoudsdata gericht selecteren ter nadere analyse (artt. 48-50). De wet noemt deze bevoegdheid "onderzoeksopdrachtgericht onderzoek", tegenstanders spreken van een "sleepnet".
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens die nodig zijn voor de gerichte en ongerichte interceptie en hun medewerking bij de uitvoering daarvan verlangen (artt. 52-53)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens over bij deze dienst opgeslagen communicatie van een bepaalde gebruiker (art. 54)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van gegevens over het communicatieverkeer van een bepaalde gebruiker op of rond het tijdstip van het verzoek (art. 55)
Het bij aanbieders van communicatiediensten opvragen van naam, adres en nummers van de gebruikers van hun diensten. Dit gebeurt via het Centraal Informatiepunt Onderzoek Telecommunicatie (CIOT), dat als doorgeefluik voor de betreffende gegevens van telecom- en internetaanbieders fungeert (art. 56)
Verlangen dat ten behoeve van de gerichte of de ongerichte interceptie wordt meegewerkt aan het ongedaan maken van eventueel aanwezige versleuteling (art. 57)
Toegang tot alle plaatsen die voor medewerkers van de diensten nodig zijn voor het uitoefenen van hun taken en bevoegdheden (art. 58) | 1 | connecteren, observeren, betrokkenheid |
614 | ArtGallery | 3889878 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Galerie%20Ekster | Galerie Ekster | Galerie Ekster (1973-1978) was een galerie in de Nederlandse stad Leeuwarden.
Ruudt Peters studeerde nog in zijn laatste jaar aan de Gerrit Rietveld Academie, toen hij de galerie oprichtte gespecialiseerd in edelsmeedkunst samen met Julius Wijffels. Over de naam zei hij: "Iets van de ekster schuilt in ieder mens. Mensen houden ook van glimmende en glinsterende dingen". De galerie werd op 21 december 1973 geopend door Jaap Romijn, directeur van het Princessehof.
Peters wilde elke drie weken werk van een nieuwe groep edelsmeden laten zien. Bij de openingstentoonstelling was er werk te zien van Karel Niehorster, Ab Faber, Marion Herbst, Janke IJff, Roy Jongeling, Marijke van de Meent en Peters zelf. Al snel veranderde het sieradenlandschap; sieraadontwerpers werkten niet meer alleen in goud en zilver, maar maakten betaalbaar werk waarvoor gebruik werd gemaakt van goedkope materialen en objets trouvés. Een voorbeeld hiervan was het werk dat Max Rond in 1974 in de galerie liet zien, hij maakte armbanden van lasdozen. De galerie speelde in deze ontwikkelingen een belangrijke rol en werd "een landelijk oriëntatiepunt voor hedendaags sieraadontwerp, waar nieuwe vormen van neo-constructivistische kunst werd getoond en kruisbestuivingen tussen kunst en design die zo typerend waren voor de jaren zeventig."
Eind 1976 werd de zaak flink uitgebreid. Vanaf dat jaar werd de galerie geleid door Julius Wijffels, telg uit een Zeeuws-Fries brouwers- en boerengeslacht en volle neef van de latere Rabo-topman Herman Wijffels. Per 1 oktober 1978 werd de galerie wegens financiële omstandigheden gesloten. In 1979 begon Wijffels een galerie onder eigen naam, elders in de stad.
Bibliografie
Mous, H. (2008) De kleur van Friesland: beeldende kunst na 1945. Leeuwarden: Friese Pers Boekerij, p. 144-146
Sieraden, Images (1986). Amsterdam: VES.
Nederlandse galerie
Cultuur in Leeuwarden | Eind 1976 werd de zaak flink uitgebreid. Vanaf dat jaar werd de galerie geleid door Julius Wijffels, telg uit een Zeeuws-Fries brouwers- en boerengeslacht en volle neef van de latere Rabo-topman Herman Wijffels. Per 1 oktober 1978 werd de galerie wegens financiële omstandigheden gesloten. In 1979 begon Wijffels een galerie onder eigen naam, elders in de stad. | 3 | kunstgalerie, kunsttentoonstelling, galerie |
5,231 | CreativeWorkSeries | 2084727 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pretty%20Little%20Liars%20%28televisieserie%29 | Pretty Little Liars (televisieserie) | Pretty Little Liars is een Amerikaanse tienerdrama/mysterie-televisieserie van Freeform. De serie is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Sara Shepard en volgt de levens van vijf vriendinnen in het fictieve stadje Rosewood. Aria, Emily, Hanna en Spencer zijn samen met hun Queen Bee Alison onafscheidelijk. Als Alison op een avond plotseling verdwijnt, valt de groep uit elkaar.
Een jaar later ontvangen Aria, Hanna, Spencer en Emily vreemde berichten van iemand die zichzelf 'A' noemt. A weet al hun geheimen en dreigt om hun levens tot een ware hel te maken. Terwijl ze proberen om een zo normaal mogelijk leven te leiden, ontrafelen ze steeds meer over Alisons mysterieuze verdwijning en zetten ze alles op alles om A te ontmaskeren.
De serie wordt sinds 8 juni 2010 in de Verenigde Staten uitgezonden door ABC Family (nu bekend als Freeform).
Productie
I. Marlene King is de bedenker van de televisieserie. Het idee was om een Desperate Housewives voor tieners te creëren. Sara Shepard maakte er een boekenserie van. De serie stond in 2005 in de planning om gemaakt te worden voor het The WB Television Network, maar deze zender hield op met bestaan. In oktober 2006 kwam het eerste boek van de serie uit bij uitgeverij HarperTeen. In juni 2008 stond vast dat er een proefaflevering werd ontwikkeld voor ABC Family. Eind januari 2010 bestelde ABC Family tien afleveringen van de serie. Een jaar later, in januari 2011, maakte de zender bekend dat de serie een tweede seizoen kreeg.
Op 5 juni 2012 begon in Amerika het derde seizoen en op 11 juni 2013 werd er de eerste aflevering van het vierde seizoen uitgezonden. In maart 2013 werd bevestigd dat er een vijfde seizoen kwam; dit werd op 10 juni 2014 gestart in de VS. De serie was met ondertiteling te volgen via Netflix. Seizoen 5 eindigde op 24 maart lokale tijd in Amerika en seizoen 6 startte op 2 juni 2015.
Acteurs
Freeform begon in oktober 2009 met audities voor de pilotaflevering. Lucy Hale kreeg de rol van Aria Montgomery, gevolgd door Troian Bellisario en Ian Harding als respectievelijk Spencer Hastings en Ezra Fitz in november 2009. Een maand later werden Ashley Benson als Hanna Marin en Shay Mitchell als Emily Fields aan de cast toegevoegd. Laura Leighton werd gecast als Ashley Marin, Alexis Denisof als Byron Montgomery en Bianca Lawson als Maya St. Germain. Later werd bekend dat Torrey DeVitto en Sasha Pieterse een terugkerende rol zouden krijgen in de serie als Melissa Hastings en Alison DiLaurentis. Janel Parrish nam de rol van Mona Vanderwaal op zich.
In april 2010 werd bekend dat de rol van Byron Montgomery overgenomen is door Chad Lowe en werd Holly Marie Combs gekozen als Ella Montgomery.
Rolverdeling
Hoofdrolspelers
Sasha Pieterse speelt Alison DiLaurentis, het populairste meisje van Rosewood. Met haar manipulatieve, zelfzuchtige en harteloze gedrag heeft ze zichzelf niet geliefd gemaakt in haar woonplaats. Ze is de leider van haar vriendinnengroep, totdat ze op een avond verdwijnt en nooit meer terugkeert. Een jaar later wordt haar lichaam gevonden in haar achtertuin. Tenminste, dat denkt iedereen. Steeds meer krijgen haar vriendinnen het gevoel dat Ali misschien nog leeft en in seizoen 4 blijkt dat dit daadwerkelijk zo is. Ze werd op de avond van haar verdwijning, die door de meiden vaak that night genoemd wordt, neergeslagen door CeCe Drake/Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis en levend begraven door haar moeder Jessica. Een helderziende, Carla Grunwald, vindt Alison echter op tijd en redt Ali's leven, waarna Ali op de vlucht slaat totdat het veilig genoeg is om weer terug te keren naar huis. Op het nieuws wordt bekend dat het meisje in Alisons graf eigenlijk Bethany Young is, een patiënt in Radley. Nadat Alison terugkeert naar Rosewood vindt ze het in eerste instantie moeilijk om te veranderen, maar later probeert ze haar gemene gedrag van het verleden goed te maken. Vijf jaar na "Game Over, Charles" werkt Ali als een leerkracht in Rosewood High.
Lucy Hale speelt Aria Montgomery, het alternatieve en artistieke lid van Ali's vriendengroep. Na Ali's verdwijning verhuist Aria samen met haar ouders en broertje Mike een jaar lang naar IJsland. Vlak nadat ze terugkeert naar Rosewood, krijgt ze haar eerste bericht van A. Eenmaal thuis moet ze leren omgaan met het feit dat haar vader is vreemdgegaan en probeert ze haar relatie met haar leraar Engels Ezra Fitz zo goed mogelijk te verbergen. Aria wordt vaak gezien als het meest volwassen en creatieve lid van de groep, maar is tegelijkertijd ook degene die het vaakst liegt en de meeste geheimen heeft. Vijf jaar na "Game Over, Charles" is Aria een uitgever geworden van boeken.
Shay Mitchell speelt Emily Fields, de sportieveling van de groep. Ze zwemt op topniveau en heeft een relatie met Ben, die ook zwemmer is. Emily verbergt echter een groot geheim waar alleen Alison van weet: ze is lesbisch. Lang worstelt Emily met haar seksuele voorkeur, maar uiteindelijk leert ze zichzelf te accepteren. Haar moeder Pam heeft daar wat meer moeite mee. Emily is het meest loyale lid van Ali's vriendengroep; later wordt duidelijk dat Emily verliefd was op Alison. Hoewel Emily in eerste instantie gemakkelijk over zich heen laat lopen, wordt ze door de dreigementen van A steeds sterker. Vijf jaar na "Game Over, Charles" werkt Emily in een bar, en ze heeft een relatie met Alison. Ze hebben samen twee dochtertjes.
Ashley Benson speelt Hanna Marin, de nieuwe Queen Bee van Rosewood. Hanna was altijd het minst populair van Ali's vriendengroep. Ze werd vaak gepest vanwege haar overgewicht en was erg onzeker, waardoor ze boulimia ontwikkelde. Na Ali's verdwijning bloeit Hanna op en samen met haar nieuwe beste vriendin Mona is ze het populairste meisje van Rosewood High. Ondanks haar nieuwe status blijft Hanna zichzelf: zij wordt niet zo genadeloos en gemeen als Alison ooit was. Hanna staat bekend om haar gevoel voor humor en ze is niet op haar mondje gevallen. Vijf jaar na "Game Over, Charles" is Hanna een ontwerpster geworden en is ze verloofd. Deze verloving wordt echter verbroken, en aan het einde van de serie is ze samen met Caleb. In de laatste aflevering wordt bekend dat ze zwanger is.
Troian Bellisario speelt Spencer Hastings, de intelligentste en meest ambitieuze Liar. Ze is goed in alles wat ze doet. Dat moet ook wel, want anders stelt ze haar veeleisende ouders teleur. Spencer vindt het echter steeds moeilijker om in de schaduw van haar perfecte oudere zus Melissa te moeten staan. Van alle Liars is Spencer de enige die durft op te komen tegen Alison, en de twee hebben dan ook regelmatig ruzie. Spencer is verslavingsgevoelig en raakt meerdere malen verslaafd aan drugs. Vijf jaar na "Game Over, Charles" woont Spencer in Washington.
Janel Parrish als Mona Vanderwaal, de vroegere beste vriendin van Hanna en de originele A. Niet de gehele serie is zij een hoofdrolspeelster.
Terugkerende personages
Bij de terugkerende personages van Pretty Little Liars horen onder meer:
Laura Leighton als Ashley Marin, de moeder van Hanna.
Holly Marie Combs als Ella Montgomery, de moeder van Aria en Mike.
Chad Lowe als Byron Montgomery, de vader van Aria en Mike.
Nia Peeples als Pam Fields, de moeder van Emily.
Nolan North als Peter Hastings, de vader van Melissa, Jason en Spencer.
Lesley Fera als Veronica Hastings, de moeder van Melissa en pleegmoeder van Spencer.
Torrey DeVitto als Melissa Hastings, de oudere halfzus van Spencer en Jason.
Janel Parrish als Mona Vanderwaal, de vroegere beste vriendin van Hanna en de originele A.
Cody Allen Christian als Mike Montgomery, de jongere broer van Aria.
Ian Harding als Ezra Fitz, een vroegere leerkracht op Rosewood High en getrouwd met Aria.
Keegan Allen als Toby Cavanaugh, het vriendje van Spencer.
Tyler Blackburn als Caleb Rivers, de man van Hanna Marin
Lindsey Shaw als Paige McCullers, de ex-vriendin van Emily.
Parker Bagley (seizoen 1)/Drew van Acker (seizoen 2-) als Jason DiLaurentis, de oudere halfbroer van Ali, Melissa en Spencer.
Julian Morris als Dr. Wren Kingston, een dokter in de serie die eerst wilde trouwen met Melissa (de zus van spencer) maar toen zag Melissa, Spencer zoenen met Wren en verbrak ze de relatie met hem.
Seizoenen
Seizoen 1
Verhaal
Rosewood lijkt de perfecte woonplaats: het is er mooi, netjes en sfeervol, een plek waar iedereen elkaar kent. Maar schijn bedriegt en het gras bij de buren blijkt lang niet altijd groener.
Aria Montgomery, Hanna Marin, Spencer Hastings, Emily Fields en Alison DiLaurentis houden samen een slaapfeestje in Spencers schuur. Wat een gezellige avond had moeten zijn, eindigt in een mysterieus drama. Midden in de nacht verlaat Ali de schuur en ze keert niet meer terug. Haar verdwijning veroorzaakt opschudding in Rosewood: wat is er met Alison gebeurd?
Vlak na Ali's verdwijning verhuist de familie Montgomery voor een jaar naar IJsland. Als Aria terugkeert naar haar geboortestad, lijkt de rust enigszins wedergekeerd. Er is echter een heleboel veranderd. Haar voormalige vriendengroep is volledig uit elkaar gevallen en Hanna is de nieuwe Queen Bee van Rosewood High. In het huis waar Ali vroeger met haar familie woonde, komen nieuwe mensen te wonen: de familie St. Germain. Zij stuiten op een schokkende vondst: het lichaam van Alison blijkt al die tijd bij hen in de tuin te hebben gelegen.
Eindelijk is het mysterie rondom Alisons verdwijning opgelost, tenminste, dat lijkt zo. Wie Alison heeft vermoord, is nog steeds onduidelijk. Als klap op de vuurpijl krijgen Aria, Emily, Hanna en Spencer ineens vreemde berichtjes van iemand die zichzelf 'A' noemt. A blijkt alle diepste en duisterste geheimen van de vier meiden te weten; dingen die alleen Alison wist.
Ondanks de dreigementen van A, proberen de vriendinnen een zo normaal mogelijk leven te leiden. Dat is echter niet zonder problemen. Aria probeert haar relatie met Ezra Fitzgerald, haar leraar Engels, angstvallig te verbergen, terwijl ze tegelijkertijd moet leren omgaan met de scheiding van haar ouders. Hanna wordt betrapt op diefstal en haar moeder Ashley probeert haar te beschermen, maar met vreselijke gevolgen. Daarnaast wordt Hanna continu geconfronteerd met haar verleden als sukkel van de groep. Emily heeft een lange, maar ongelukkige relatie met haar vriendje Ben. Ze durft niet toe te geven dat ze eigenlijk lesbisch is en worstelt met haar gevoelens voor haar buurmeisje Maya St. Germain. Spencer voelt continu de druk om perfect te zijn en staat in de schaduw van haar zus Melissa, wier verloofde Ian wel heel geheimzinnig doet.
Tussen de dagelijkse strubbelingen door komen Aria, Hanna, Spencer en Emily stap voor stap dichter bij de waarheid rondom Alisons vermissing en proberen ze koste wat het kost om A te ontmaskeren.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Ian Harding als Ezra Fitz
Laura Leighton als Ashley Marin
Chad Lowe als Byron Montgomery
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Bianca Lawson als Maya St. Germain
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Ryan Merriman als Ian Thomas
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Torrey DeVitto als Melissa Hasting
Nia Peeples als Pam Fields
Chuck Hittinger als Sean Ackard
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Brant Daugherty als Noel Kahn
Brendan Robinson als Lucas Gottesman
Lesley Fera als Veronica Hastings
Cody Allen Christian als Mike Montgomery
Lindsey Shaw als Paige McCullers
Bryce Johnson als Darren Wilden
Diego Boneta als Alex Santiago
Julian Morris als Wren Kingston
Nolan North als Peter Hastings
Eric Steinberg als Wayne Fields
Yani Gellman als Garrett Reynolds
Amanda Schull als Meredith Sorenson
Steven Krueger als Ben Coogan
Parker Bagley als Jason DiLaurentis
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis
Roark Critchlow als Tom Marin
Heather Mazur als Isabel Randall
Natalie Floyd als Kate Randall
Claire Holt als Samara Cook
Paloma Guzmán als Jackie Molina
Seizoen 2
Verhaal
De mysterieuze A is na seizoen 1 nog steeds niet verdwenen uit het leven van Emily, Aria, Spencer en Hanna. De Pretty Little Liars worden nog altijd bedreigd door deze mysterieuze persoon en meer mogelijke verdachten duiken op. Ondertussen hebben de meiden ook hun gewone levens nog om zich zorgen over te maken. Spencer mag Toby niet meer zien en thuis is het een chaos vanwege Ians mysterieuze verdwijning. Emily's ouders willen tegen hun dochters zin in verhuizen. Emily weet een manier om ervoor te zorgen dat ze niet weg hoeft uit Rosewood, maar daarvoor moet ze wel een grote leugen vertellen. Hanna en Caleb hebben een ingewikkelde relatie, terwijl Hanna zich tegelijkertijd zorgen maakt om het huwelijk van haar vader met Isabel. Ze krijgt tevens te maken met een nieuwe vijand: Isabels achterbakse dochter Kate. Ezra gaat lesgeven op een andere school, waardoor Aria en Ezra hun relatie op school niet meer hoeven te verbergen. Aria's ouders komen echter steeds dichter bij de waarheid en dat betekent niet veel goeds. Ondertussen lijkt Ezra het weer heel goed te kunnen vinden met zijn ex Jackie en groeit Aria steeds dichter naar Alisons broer Jason toe. Terwijl Emily, Hanna, Spencer en Aria hun dagelijkse strubbelingen doormaken, komen ze steeds dichter bij de waarheid rondom A.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Laura Leighton als Ashley Marin
Ian Harding als Ezra Fitz
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Chad Lowe als Byron Montgomery
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Bianca Lawson als Maya St. Germain
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Yani Gellman als Garrett Reynolds
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Torrey DeVitto als Melissa Hastings
Brendan Robionson als Lucas Gottesman
Nolan North als Peter Hastings
Roark Critchlow als Tom Marin
Brant Daugherty als Noel Kahn
Cody Allen Christian als Mike Montgomery
Nia Peeples als Pam Fields
Julian Morris als Wren Kingston
Annabeth Gish als Anne Sullivan
Lesley Fera als Veronica Hastings
Shane Coffey als Holden Strauss
Paloma Guzmán als Jackie Molina
Natalie Hall als Kate Randall
Bryce Johnson als Darren Wilden
Claire Holt als Samara Cook
Ryan Merriman als Ian Thomas
Eric Steinberg als Wayne Fields
Heather Mazur als Isabel Randall
Lindsey Shaw als Paige McCullers
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis
Amanda Schull als Meredith Sorenson
Seizoen 3
Verhaal
Mona is ontmaskerd als A en Emily, Hanna, Spencer en Aria denken eindelijk weer terug te kunnen keren naar hun normale leven. Niets blijkt echter minder waar. De meiden komen erachter dat Mona niet alleen werkte, maar dat er in feite een heel team van A's bestaat. Emily krijgt het meteen al zwaar door de dood van haar vriendin Maya. Heeft A haar vermoord of was het iemand anders? Daarnaast wordt Alisons lichaam opgegraven door het A-team, in het bijzijn van een dronken Emily. Langzaam maar zeker krijgt zij steeds meer flashbacks naar die avond. Spencer is vastbesloten om nu echt tot antwoorden te komen over A en Alisons dood. Hiervoor wil ze drastische maatregelen nemen. Ook Hanna probeert meer te weten te komen, en wel door Mona op te zoeken in Radley. Ondertussen lijdt de relatie tussen Hanna en Caleb steeds meer onder de dreigementen van A. Aria's relatie met Ezra drijft haar ouders steeds verder weg van haar. Daarnaast gaan haar ouders nu definitief uit elkaar, wat een grote impact heeft op de familie Montgomery. Naast al deze problemen moeten de vier Liars ook nog dealen met de schokkende ontmaskering van een nieuwe A en het plotseling verschijnen van de mysterieuze Red Coat.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Ian Harding als Ezra Fitz
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Laura Leighton als Ashley Marin
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Chad Lowe als Byron Montgomery
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Lindsey Shaw als Paige McCullers
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Julian Morris als Wren Kingston
Bryce Johnson als Darren Wilden
Torrey DeVitto als Melissa Hastings
Lesley Fera als Veronica Hastings
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Sterling Sulieman als Nathan St. Germain/Lyndon James
Brendan Robinson als Lucas Gottesman
Vanessa Ray als CeCe Drake/Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis
Nia Peeples als Pam Fields
Yani Gellman als Garrett Reynolds
Gregg Sulkin als Wesley Fitzgerald
Aeriel Miranda als Shana Fring
Bianca Lawson als Maya St. Germain
Amanda Schull als Meredith Sorenson
Larisa Oleynik als Maggie Cutler
Brant Daugherty als Noel Kahn
Annabeth Gish als Anne Sullivan
Brandon W. Jones als Andrew Campbell
Steve Talley als Zack
Andrew Elvis Miller als Miles Corwin
Mary Page Keller als Dianne Fitzgerald
Shane Coffey als Holden Strauss
Nolan North als Peter Hastings
Eric Steinberg als Wayne Fields
Robbie Amell als Eric Kahn
Seizoen 4
Verhaal
Aria, Emily, Spencer, Hanna en Mona komen allemaal bij van de heftige brand waar ze vorig seizoen bij betrokken waren. Er komt een tweedeling in de groep: terwijl Spencer, Hanna en Mona geloven dat ze Alison op de avond van de brand gezien hebben, denken Aria en Emily dat dat onmogelijk is. Spencer helpt Toby met het ontrafelen van het mysterie rondom zijn moeders dood, terwijl ze zich ook volop stort op het ontmaskeren van A. Deze obsessie zorgt voor een drugsverslaving, maar brengt haar tegelijkertijd gevaarlijk dicht bij het antwoord waar ze al zo lang naar op zoek is. Emily heeft vanwege A een blessure opgelopen waardoor ze misschien nooit meer kan zwemmen. De blessure dreigt Emily en Paige verder uit elkaar te drijven. Ondertussen heeft iemand de kinderbescherming gebeld om Emily's ouders in de gaten te houden en wordt het huis van de familie Fields verwoest door een plotseling binnenrijdende auto. Emily en haar moeder verblijven daarna tijdelijk in het oude huis van Alison, waar genoeg te ontdekken valt. Hanna weet honderd procent zeker dat ze Ali heeft gezien en dat ze nog leeft. Ondertussen probeert ze uit te vinden of ze Mona wel echt kan vertrouwen en krijgt ze de schok van haar leven als haar moeder wordt gearresteerd voor de moord op Darren Wilden. Hoewel Hanna eerst denkt dat haar moeder daadwerkelijk iets te maken heeft met Wildens dood, realiseert ze zich later dat ze er ingeluisd wordt door A. Aria en Ezra zijn uit elkaar en Aria vindt een nieuwe liefde in Jake. De vier Liars lijken plotseling op het spoor te komen van een nieuwe A, die misschien weleens de leider van het A-team zou kunnen zijn. Niets is echter wat het lijkt en dat geldt ook voor Alisons dood; is zij wel echt dood?
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Ian Harding als Ezra Fitz
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Laura Leighton als Ashley Marin
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Lindsey Shaw als Paige McCullers
Ryan Guzman als Jake
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis
Sean Faris als Gabriel Holbrook
Lesley Fera als Veronica Hastings
Aeriel Miranda als Shana Fring
Cody Allen Christian als Mike Montgomery
Luke Kleintank als Travis Hobbs
Nia Peeples als Pam Fields
Nolan North Peter Hastings
Larisa Oleynik als Maggie Cutler
Roma Maffia als Linda Tanner
Erick Steinberg als Wayne Fields
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Torrey DeVitto als Melissa Hastings
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Vanessa Ray als CeCe Drake/Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis
Chad Lowe als Byron Montgomery
Meg Foster als Carla Grunwald
Jed Rees als Hector Lime
Joseph Zinsman als Robert Vargas
Bryce Johnson als Darren Wilden
Wyatt Nash als Nigel Wright
Roark Critchlow als Tom Marin
Nick Tate als Louis Palmer
Teo Briones als Malcolm Cutler
Edward Kerr als Ted Wilson
Julian Morris als Wren Kingston
Karla Droege als Marion Cavanaugh
Steve Talley als Zack
Wes Ramsey als Jesse Lindall
Brandon W. Jones als Andrew Campbell
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Brant Daugherty als Noel Kahn
Ryan Merriman als Ian Thomas
Seizoen 5
Verhaal
Emily, Aria, Spencer en Hanna zijn herenigd met Alison, die al die tijd nog bleek te leven. Met de dood van Shana denken de meiden dat A voorgoed weg is, maar het duurt niet lang voordat A opnieuw dreigementen begint te sturen. In Rosewood verandert alles met Alisons terugkeer. Ali's moeder Jessica is plotseling verdwenen en op Rosewood High staat een groep mensen op die Alison maar wat graag weer zien verdwijnen. Zij zijn niet vergeten hoe Ali hen al die jaren terug behandeld heeft. Hetzelfde geldt voor de vier andere Liars: zij zijn niet van plan om opnieuw Ali's volgelingen te worden. Ali raakt van slag na de dood van haar moeder. De politie komt er achter dat het meisje in Ali's graf Bethany Young is, een patiënt van Radley. De liars komen erachter dat Bethany en Jessica elkaar kende en dat Jessica Bethany veel cadeautjes gaf. De relatie tussen Spencer en Toby wordt er niet beter op als Toby politieagent wordt. Daarnaast moet Spencer dealen met een schokkende onthulling van Melissa en verdenkt de politie haar van de moord op Bethany Young. Emily is blij met de thuiskomst van Ali en oude gevoelens laaien weer op, totdat Emily Alison ervan begint te verdenken dat ze A is. Emily begint een relatie met haar nieuwe collega Talia, maar komt erachter dat zij al getrouwd is. Hanna weet niet meer wie ze is nu Alison terug is; ze is bang om weer in haar oude rol van sukkel van de groep te belanden. Haar relatie met Caleb gaat stroef, omdat Caleb zijn problemen en gevoelens verzwijgt. Als Hanna, samen met Ali, gearresteerd wordt voor de moord op Mona, doet Caleb er alles aan om Hanna vrij te pleiten. Aria voelt zich schuldig omdat ze Shana heeft vermoord en kan dit niet van haar afschudden. Ondertussen besluiten Aria en Ezra hun relatie te verbreken en begint Aria Andrew te daten. Maar is hij wel te vertrouwen? Als ook Aria, Spencer en Emily gearresteerd worden als medeplichtigen op de moord van Mona, worden zij samen met Hanna ontvoerd door A en komen ze dichter bij de waarheid. De grote A wordt ontmaskerd, tot verbazing van de Liars.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Ian Harding als Ezra Fitz
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Lesley Fera als Veronica Hastings
Roma Maffia als Linda Tanner
Lindsey Shaw als Paige McCullers
Brandon W. Jones als Andrew Campbell
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Cody Allen Christian als Mike Montgomery
Chloe Bridges als Sydney Driscoll
Miranda Rae Mayo als Talia Sandoval
Melanie Casacuberta als Cindy
Monica Casacuberta als Mindy
Torrey DeVitto als Melissa Hastings
Nolan North als Peter Hastings
Sean Faris als Gabriel Holbrook
Will Bradley als Jonny Raymond
Jim Abele als Kenneth DiLaurentis
Brendan Robinson als Lucas Gottesman
Jake Weary als Cyrus Petrillo
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis
Lauren Tom als Rebecca Marcus
Aeriel Miranda als Shana Fring
Ambrit Millhouse als Big Rhonda
Chad Lowe als Byron Montgomery
Vanessa Ray als CeCe Drake/Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis
Oliver Kieran-Jones als Colin
Christopher Grove als Douglas Stirk
Reggie Austin als Eddie Lamb
Charles Carpenter als James Neilan
Sydney Penny als Leona Vanderwaal
Elizabeth McLaughlin als Lesli Stone
Brant Daugherty als Noel Kahn
Edward Kerr als Ted Wilson
Luke Kleintank als Travis Hobbs
Steve Talley als Zack
John O'Brien als Arthur Hackett
Meg Foster als Carla Grunwald
Jim Titus als Officer Barry Maple
Anne-Marie Johnson als Claire Handleman
Matt Marquez als Eric Mendoza
Paloma Guzmán als Jackie Molina
Nia Peeples als Pam Fields
Roark Critchlow als Tom Marin
Seizoen 6
Verhaal
Aria, Emily, Spencer, Hanna, Mona en Sara Harvey weten op het nippertje te ontsnappen uit het levensgrote poppenhuis waar A hen gevangen hield. Hoewel ze nog steeds niet weten wie A is, hebben ze nu wel een naam: Charles DiLaurentis. Alison heeft nog nooit van die naam gehoord, maar Jason herinnert zich nog vaag een fantasievriend van vroeger die Charlie heette. Zo komen de Liars, Ali en Jason erachter dat Charles eigenlijk de oudere broer van Jason en Ali is. Volgens hun vader Ken heeft Charles - die het grootste gedeelte van zijn leven in Radley heeft gezeten - zelfmoord gepleegd op zijn zestiende. Maar is dit wel echt zo, of leeft Charles nog en is hij degene die de Liars stalkt en bedreigt?
Ondertussen stort Aria zich op haar fotografiehobby. Zij en Ezra zijn nog uit elkaar, maar is dat echt wat Aria wil? Emily en Sara groeien steeds meer naar elkaar toe, Spencer zoekt wederom haar toevlucht tot drugs en Hanna reageert haar frustraties af op Caleb.
De Liars dealen allemaal op hun eigen manier met de traumatische gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt in het poppenhuis, terwijl ze proberen uit te vinden wie Charles nou eigenlijk is. Charles wordt uiteindelijk onthuld als "CeCe Drake." Het tweede deel van het seizoen speelt zich 5 jaar later af. De Liars keren na een lange tijd terug naar Rosewood op verzoek van Ali voor de vrijlating van Charlotte. Na haar moord krijgen ze opnieuw te maken met stalkers.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings
Ashley Benson als Hanna Olivia Marin-Rivers
Lucy Hale als Aria Marie Montgomery-Fitz
Shay Mitchell als Emily Catherine Fields
Sasha Pieterse als Alison Lauren DiLaurentis
Ian Harding als Ezra Fitz
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Laura Leighton als Ashley Marin
Jim Abele als Kenneth DiLaurentis
Dre Davis als Sara Harvey
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Nia Peeples als Pam Fields
Travis Winfrey als Lorenzo Calderon
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis/Mary Drake
Titus Makin Jr. als Clark Wilkins
Brandon W. Jones als Andrew Campbell
Lesley Fera als Veronica Hastings
Roma Maffia als Linda Tanner
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Annabeth Gish als Anne Sullivan
Jim Titus als Officer Barry Maple
Chad Lowe als Byron Montgomery
Lulu Brud Zsebe als Sabrina
Elizabeth McLaughlin als Lesli Stone
Nathaniel Buzolic als Dean Stavros
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Vanessa Ray als CeCe Drake/Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis
Isabella Rice als Alison DiLaurentis (jong)
Jessica Belkin als Bethany Young (jong)
Dylan Garza als Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis (jong)
Karla Droege als Marion Cavanaugh
Huw Collins als Dr. Eliott Rollins
Seizoen 7
In seizoen 7 gaan de Liars weer verder op zoek naar A.D. Ze komen er achter dat Mona Charlotte heeft vermoord en dat Alex Drake, Spencers tweelingzus, A.D. is.
Rolverdeling
Troian Bellisario als Spencer Hastings/Alex Drake
Ashley Benson als Hanna Marin
Lucy Hale als Aria Montgomery
Shay Mitchell als Emily Fields
Sasha Pieterse als Alison DiLaurentis
Ian Harding als Ezra Fitz
Tyler Blackburn als Caleb Rivers
Janel Parrish als Mona Vanderwaal
Jim Abele als Kenneth DiLaurentis
Dre Davis als Sara Harvey
Keegan Allen als Toby Cavanaugh
Drew van Acker als Jason DiLaurentis
Nia Peeples als Pam Fields
Travis Winfrey als Lorenzo Calderon
Andrea Parker als Jessica DiLaurentis/Mary Drake
Titus Makin Jr. als Clark Wilkins
Brandon W. Jones als Andrew Campbell
Lesley Fera als Veronica Hastings
Roma Maffia als Linda Tanner
Holly Marie Combs als Ella Montgomery
Annabeth Gish als Anne Sullivan
Jim Titus als Officer Barry Maple
Chad Lowe als Byron Montgomery
Lulu Brud Zsebe als Sabrina
Tammin Sursok als Jenna Marshall
Huw Collins als Dr. Eliott Rollins
Brant Daugherty als Noel Kahn
Roberto Aguire als Liam Greene
David Coussins als Jordan Hobart
Taytum and Oakley Fisher als Lily en Grace Dilaurentis
Afleveringen
Wie is A?
Gedurende de serie is het ontmaskeren van A het hoofddoel van de Liars. Dit lukt in seizoen 2, maar daarna blijkt dat er nog meer A's zijn. Het mysterie rond A wordt eindelijk opgelost in "Game Over, Charles" (seizoen 6, aflevering 10).
Originele A
De originele A is Mona Vanderwaal. Zij onthult haar identiteit in de laatste aflevering van seizoen 2 aan Spencer Hastings. Mona stalkte Alison al voor haar verdwijning en begint de Liars te stalken, deels omdat zij Hanna van haar afpakten, maar voornamelijk omdat zij ziek was. Later in de serie staat Mona aan de kant van de Liars, maar haar karakter is en blijft wispelturig. In "Game Over, Charles" onthult Mona dat zij dacht dat ze Alison had aangevallen, maar het bleek Bethany - het meisje in Alison's graf - te zijn.
Het A-Team
Begin seizoen 3 blijkt dat Mona niet alleen handelde, maar dat er een heel A-Team bestaat. Dit zijn onder meer:
Toby Cavanaugh. Hij wordt in het derde seizoen in de aflevering Misery Loves Company ontdekt als A door Spencer. Hij heeft zich echter alleen bij het A-Team aangesloten om Spencer te beschermen.
Spencer Hastings. Zij wordt in het derde seizoen in de aflevering A dAngArous gAme ontdekt als A door Hanna. Spencer is enkel lid geworden van het team in de hoop meer te weten te komen over A en haar identiteit.
Diverse personen hebben A geholpen omdat zij gechanteerd zijn. Dit zijn onder meer Lucas Gottesman, Melissa Hastings en Darren Wilden.
Sara Harvey. Zij was de originele Red Coat en ook Black Widow.
Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis/CeCe Drake. Zij was de big "A" en vormde een team met Sara Harvey (die later in seizoen 7 werd vermoord door Noel Kahn).
Sydney Driscoll. In seizoen 7 wordt onthuld dat Sydney voor A.D. werkt. Het is onbekend of ze dit vrijwillig dit of gechanteerd wordt om voor deze persoon te werken.
Aria Montgomery. In seizoen 7 wordt Aria een helper van A.D. nadat ze gechanteerd wordt.
Big A
I. Marlene King heeft bekendgemaakt dat de A van seizoen 3 tot 6B - ook wel Big A genoemd - schuilgaat achter de naam Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis. Ze scheen de dochter van Mary Drake te zijn en werd geadopteerd door Jessica en Kenneth DiLaurentis, de ouders van Alison en Jason. Hoewel geboren als een jongen, wist "Charlie" al van zeer jonge leeftijd dat ze eigenlijk een meisje wilde zijn, iets dat Kenneth niet accepteerde. Na een voorval waarin "Charlie" baby Alison probeerde te verdrinken, werd ze naar Radley gestuurd (later blijkt dat Charles baby Ali enkel wilde troosten en dat Ali in het bad was gevallen). "Charles" was volgens Kenneth DiLaurentis dood, maar later blijkt dat Jessica de dood van "Charles" in scène had gezet (Jessica deed dit zodat Charles als een vrouw verder kon leven). Ze ontsnapte uit Radley op dezelfde nacht dat Alison verdween. In "Game Over, Charles" wordt onthuld dat "CeCe Drake" eigenlijk Charles DiLaurentis/Charlotte DiLaurentis is. Charlotte verbleef in Radley rond dezelfde tijd als Mona en leerde zo het verhaal van de "liars" kennen. Charlotte besloot de rol van "A" over te nemen van Mona nadat ze te weten kwam dat de meisjes eigenlijk blij waren dat haar geliefde zus Ali dood was. In 6x10 onthult Charlotte dat zij de persoon was die Ali in het hoofd sloeg met een steen de nacht dat Alison verdween. Charlotte dacht echter dat dit Bethany Young was, een meisje dat ook behandeld werd in Radley en dat ogenschijnlijk wraak wilde nemen op Jessica DiLaurentis.
Red Coat/Black Widow
Red Coat verschijnt voor het eerst in de laatste aflevering van seizoen 2 (later blijkt dat Cece/Charlotte degene was die Mona bezocht in Radley). Red Coat stalkt de meisjes gedurende seizoen 3 en verschijnt in seizoen 4 als de Black Widow. Alison heeft Red Coat nagespeeld (tijdens seizoen 3) om de Liars te beschermen. Na een lange afwezigheid keert Red Coat terug in seizoen 6. Later wordt onthuld dat Red Coat samenwerkt met Charles. Haar ware identiteit wordt onthuld in "Game Over, Charles" als Sara Harvey. Sara was ook degene die de meisjes uit de brandende hut heeft gered die door Shana en Jenna was aangestoken. Haar motief om Charlotte te helpen is nog onbekend.
A-moji/Uber A/A.D.
In seizoen 6B (het tweede deel van seizoen 6) zijn er nieuwe stalkers waar The Liars mee te maken krijgen. De stalkers aan de ene kant willen te weten komen wie Charlotte heeft vermoord. In 6x20 wordt de identiteit van A-moji bekendgemaakt: Uber A blijkt de voormalig onbekende Mary Drake te zijn, met Eliot Rollins (Alison's huidige echtgenoot) als undercover. Zij gebruiken emoji's in de berichten die ze versturen en worden door PLL Fans ook wel aangeduid als 'A-moji'. De liars komen erachter dat Mary Drake de biologische moeder van Cece Drake/Charlotte DiLaurentis is, die denkt dat de liars weten wie de moordenaar is. Later (in seizoen 7) blijkt dat Spencer ook de dochter van Mary Drake is.
Aan de andere kant werkt er een stalker tegen Mary Drake in. Hij of zij is de persoon die Charlotte vermoedelijk heeft vermoord en probeert het stil te houden. Van deze stalker is de identiteit nog niet bekend, maar zijn officieel geen deel van het "A-team". Er wordt vermoed dat deze persoon Sara Harvey is. Later wordt Alex Drake als A.D. herkend. Alex is Spencers tweelingzus dus ook de dochter van Mary Drake. Alex groeide op in Engeland, omdat ze als tweede werd geboren, werd ze voor adoptie opgegeven. Later bleek dat de adoptiefamilie haar in de pleegzorg stopte. Ze wilde het leven dat Spencer had. Wren leerde Alex kennen en toen Alex werd voorgesteld aan Charlotte en leerde ze "het spel".
Trivia
Sasha Pieterse was slechts 14 jaar oud toen ze Alison speelde in de Pilotaflevering. Haar collega's zijn een stuk ouder dan zij is; het leeftijdsverschil tussen Sasha en Troian Bellisario, die Spencer speelt, is maar liefst 11 jaar.
Lucy Hale had gedurende seizoen 1 een oogje op haar collega Drew van Acker en heeft daar zelfs een liedje over geschreven, dat Lie A Little Better heet.
Shay Mitchell en Tammin Sursok deden beide auditie voor de rol van Spencer Hastings, maar kregen de rollen van respectievelijk Emily Fields en Jenna Marshall.
Sasha Pieterse, Lucy Hale en Bianca Lawson deden allemaal auditie voor de rol van Hanna Marin, maar zij kregen uiteindelijk de rol van respectievelijk Alison DiLaurentis, Aria Montgomery en Maya St. Germain.
Brant Daugherty, die de rol van Noel Kahn speelt, deed auditie voor de rol van Ezra Fitz. Hij had de rol bijna gekregen, maar de makers van de serie vonden dat hij te jong leek.
Ashley Benson was degene die het nummer Secret van The Pierces voorstelde als theme song voor de serie.
Meerdere acteurs en actrices van de Pretty Little Liars-cast hebben ook een rol gehad in de soapserie Days of Our Lives, onder wie Ashley Benson, Tyler Blackburn , Roark Critchlow en Oakley Fisher.
Een aantal castleden van Pretty Little Liars kunnen ook goed zingen. Lucy Hale, Janel Parrish, Tyler Blackburn en Sasha Pieterse hebben allemaal een album uitgebracht.
De personages Maggie Cutler en Wesley Fitz zijn vernoemd naar Lucy Hales zus en broer.
Na de aflevering "Game Over, Charles" zal de serie een sprong in tijd maken. Het tweede deel van seizoen 6 speelt zich vijf jaar later af en zal de focus leggen op een nieuw mysterie met een nieuwe slechterik die nog gevaarlijker is dan A.
Ashley Benson heeft een relatie gehad met Cara Delevigne. En Sasha Pieterse is samen met Hudson Sheaffer.
De tweeling Taytum en Oakley Fisher zijn een bekende tweeling op instagram en youtube met op instagram 3,1 miljoen volgers.
Externe links
Officiële website
Amerikaanse dramaserie
Programma van Freeform | Productie
I. Marlene King is de bedenker van de televisieserie. Het idee was om een Desperate Housewives voor tieners te creëren. Sara Shepard maakte er een boekenserie van. De serie stond in 2005 in de planning om gemaakt te worden voor het The WB Television Network, maar deze zender hield op met bestaan. In oktober 2006 kwam het eerste boek van de serie uit bij uitgeverij HarperTeen. In juni 2008 stond vast dat er een proefaflevering werd ontwikkeld voor ABC Family. Eind januari 2010 bestelde ABC Family tien afleveringen van de serie. Een jaar later, in januari 2011, maakte de zender bekend dat de serie een tweede seizoen kreeg.
Op 5 juni 2012 begon in Amerika het derde seizoen en op 11 juni 2013 werd er de eerste aflevering van het vierde seizoen uitgezonden. In maart 2013 werd bevestigd dat er een vijfde seizoen kwam; dit werd op 10 juni 2014 gestart in de VS. De serie was met ondertiteling te volgen via Netflix. Seizoen 5 eindigde op 24 maart lokale tijd in Amerika en seizoen 6 startte op 2 juni 2015. | 1 | boekenserie, tv-serie, creatieve reeks |
1,138 | VisualArtsEvent | 168474 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Documenta | Documenta | De documenta is sinds 1955 de belangrijkste tentoonstelling van actuele beeldende kunst in de wereld. Deze tentoonstelling vindt eens in de vijf jaar plaats in Kassel (Duitsland). De tentoonstelling duurt precies honderd dagen en strekt zich meestal uit over de hele stad. Hoofdgebouw is het Fridericianum.
Arnold Bode
Arnold Bode (1900-1977) was de initiatiefnemer van de eerste "wereldtentoonstelling der hedendaagse kunst" die in Kassel moest plaatsvinden. Bode was schilder en pedagoog en kwam al in mei 1933 in aanvaring met het naziregime. Zijn werk werd direct als Entartete Kunst aangemerkt.
In 1948 (her)stichtte Bode met zijn kunstvrienden uit Kassel de Kunstacademie, die al in 1932 was gesloten. Zijn plannen om in het volledig verwoeste Kassel een grote internationale kunsttentoonstelling te organiseren werd werkelijkheid in 1955,
samenvallend met de in Kassel georganiseerde Bundesgartenschau (de Duitse Floriade) en werd meteen een enorm succes.
De achtereenvolgende "documenta's" groeiden uit tot een gigantisch media-evenement en een toeristische troef van de eerste orde met alle daarbij behorende voordelen op het gebied van de handel.
De eerste documenta
Het zwaartepunt van de eerste documenta lag evenwel niet zozeer bij de hedendaagse kunst, dat wil zeggen de na 1945 ontstane kunst, als wel tonen van het werk van die kunstenaars, die gedurende de nazitijd werden geassocieerd met Entartete Kunst.
Hierdoor stond de Abstracte Kunst en in het bijzonder de Abstracte Schilderkunst van de jaren twintig en dertig van de 20e eeuw centraal. Vele stromingen uit die periode waren vertegenwoordigd, zoals: Fauvisme, Kubisme, Expressionisme, Futurisme, Der Blaue Reiter, enzovoort.
Pas in latere afleveringen van de documenta verschoof het artistieke zwaartepunt naar hedendaagse kunst en in het bijzonder naar de nieuwste stromingen. Was de eerste documenta nog vrijwel geheel gericht op kunstenaars uit Europa, later verbreedde
dat ook naar werken van kunstenaars uit Amerika, Afrika en Azië.
Locaties
Fridericianum
Neue Galerie
documenta-Halle
Friedrichsplatz
Park Karlsaue, met in 1992 de Aue Paviljoens (tijdelijke constructie voor Documenta IX)
Vanaf 2007: Schloß Wilhelmshöhe in Park Wilhelmshöhe (met confrontatie hedendaagse kunst en de bestaande historische kunstcollectie waaronder de befaamde Rembrandtverzameling)
Kulturzentrum Schlachthof
Kultuurbahnhof Kassel (Delen van Kassel Hbf welke door afgenomen treinverkeer niet meer door de Deutsche Bahn gebruikt worden.)
Verder worden er verschillende verspreide locaties in de stad gebruikt. Bij dOCUMENTA(13) zijn er bijvoorbeeld performances in het Grand City Hotel Hessenland en wordt in een voormalig belastingkantoor werk van Tacita Dean tentoongesteld.
Tentoonstellingen
Voor de documenta wordt telkens één hoofdcurator aangesteld. Deze bepaalt het thema en zoekt samen met een team van medewerkers de kunstenaars uit die mogen exposeren.
documenta I - 1955
Nederlandse deelnemers:
Theo van Doesburg
Piet Mondriaan
documenta II - 1959
De tentoonstelling vond plaats van 11 juli tot 1 oktober 1959 in Kassel. De hoofdcurator was Arnold Bode in samenwerking met de kunsthistoricus Werner Haftmann.
Nederlandse deelnemers:
Karel Appel
Constant
Anton Heyboer
Willem de Kooning
Ger Lataster
Piet Mondriaan
Shinkichi Tajiri
Geer van Velde
documenta III - 1964
Nederlandse deelnemers:
Karel Appel
Constant
Wim Crouwel
Martin Engelman
Vincent van Gogh
Anton Heyboer
Willem de Kooning
Lucebert
Piet Mondriaan
Gerrit Rietveld
Willem Sandberg
Paul Schuitema
Shinkichi Tajiri
Bram van Velde
Hendrik Werkman
Piet Zwart
4. documenta - 1968
Nederlandse deelnemers:
Ad Dekkers
Pieter Engels
Jos Manders
Jan Schoonhoven
Shinkichi Tajiri
Carel Visser
documenta 5 - 1972
De tentoonstelling vond plaats tussen 30 juni en 8 oktober met als thema Befragung der Realität. Biltwelten heute. Hierbij werden recente kunststromingen en -uitingen, zoals het fotorealisme in de schilderkunst en in 3D-kunst, bij elkaar gebracht. Onder de deelnemers waren beeldhouwer Edward Kienholz (Five card stud) en Claes Oldenburg (Mousemuseum).
Nederlandse deelnemers:
Marinus Boezem
Stanley Brouwn
Jan Dibbets
Ger van Elk
documenta 6 - 1977
Nederlandse deelnemers:
Stanley Brouwn
Ben D'Armagnac
Ger Dekkers
Jan Dibbets
Ger van Elk
Willem de Kooning
documenta 7 - 1982
In 1982 was Rudi Fuchs hoofdcurator
Nederlandse deelnemers:
Armando
Stanley Brouwn
Jan Dibbets
Marlene Dumas
Ger van Elk
JCJ van der Heyden
Guido Lippens
documenta 8 - 1987
Nederlandse deelnemers:
Madelon Hooykaas & Elsa Stansfield
Niek Kemps
Rob Scholte
DOCUMENTA IX - 1992
In 1992 was Jan Hoet hoofdcurator.
Nederlandse deelnemers:
René Daniëls
Marlene Dumas
Fortuyn/O'Brien
Henk Visch
documenta X - 1997
Nederlandse deelnemers:
Ed van der Elsken
Aldo van Eyck
Jodi
Rem Koolhaas
Geert Lovink
Marijke van Warmerdam
Documenta 11 - 2002
Nederlandse deelnemers:
Constant
Stanley Brouwn
Johan van der Keuken
Mark Manders
Fiona Tan
documenta 12 - 2007
In 2007 vond de twaalfde documenta van 16 juni t/m 23 september plaats. De leiding berustte bij het echtpaar Roger-Martin Buergel (algemene leiding) en Ruth Noack (hoofdcurator). De samenstellers beweerden niet hun persoonlijke obsessies te tonen, maar de esthetische geest die bij de kunstenaars leeft. Toch maakten ze een enigszins eigenzinnige keuze door kunstenaars die slechts in beperkte mate bekend zijn, een internationaal podium te bieden. Daarbij was het streven naar esthetiek een opvallende leidraad, waarbij geen keuze gemaakt werd met harde effecten, waardoor eerder oogstrelende ensembles aan bod komen. Deze esthetische betrachting komt ook tot uiting in de keuze van de kunstwerken zelf zoals de installatie van Trisha Brown en Iole De Freitas. De presentatie als geheel oogt verfijnd en museaal met strak geordende gehelen in bedacht gekleurde zalen zoals zalmrood, purper en hemelsblauw en rood tapijt. Op het gelijkvloers van "Die Neue Galerie" zijn de wanden dan weer donkergroen, de tapijten paars en de gordijnen groen of wit. In een lichtgroen zijzaaltje van het Fridericianum valt het licht zacht op een scharlakenrood doek van Lee Lozano om alzo ruimte, aankleding en kunst optimaal met elkaar te verzoenen.
Kunst en politiek vinden elkaar ook op deze documenta: schrijnende toestanden uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika worden via installaties en performances aangeklaagd. Zoals de grote opgelapte sloep van Romuald Hazoumé uit Benin, "als teken van rouw voor alle gezinnen uit Afrika die niet weten waar de lichamen zijn van hun zonen die in bootjes illegaal naar Europa vertrokken". De Arabische wereld komt ook aan bod. Opvallend is dit keer de Chinese bijdrage met Ai Weiwei. In korte tijd heeft deze groep Aziaten zich de Westerse stromingen eigen gemaakt en ingepast in hun eigen lange traditie.
Het tentoonstellingsoppervlak werd met 9.500 m² uitgebreid: een nieuw glazen bouwwerk (naar analogie van, maar in niets gelijkend op, twee eerdere glazen tentoonstellingspaviljoens, het Crystal Palace van 1851 in Londen en het Grand Palais van 1900 in Parijs), het zogenaamde Aue-Pavillon in het centraal gelegen Karlsaue-park. Dit tijdelijke bouwwerk, dat honderd van de meer dan vijfhonderd kunstwerken herbergt, geconstrueerd van staal, polycarbonaat en uiteraard veel glas moest licht en transparant ogen. Zilveren gordijnen en een forse klimaatinstallatie moeten de hitte buiten houden. Tot nu toe voldoet dit tijdelijk paviljoen niet aan de verwachtingen: weinig aura, te hoge luchtvochtigheid, een gesloten doos zonder buitenzicht en geen relatie met het omliggend park. Kortom een onaanvaardbare architectuur voor een dergelijk prestigieus evenement. Voor het eerst is er ook kunst te zien in kasteel en het park Wilhelmshöhe waar een Thaise kunstenaar een rijstveld heeft aangeplant.
Documenta 12 bevestigt weer de mega-omvang van het gebeuren. Na drie jaar voorbereiding met een budget van 20 miljoen euro verwacht men 650.000 kunstliefhebbers. Gedurende 100 dagen zijn er 500 werken te zien van 113 kunstenaars. De persvoorstelling alleen al werd door 2.600 journalisten bijgewoond.
Voor de twaalfde editie van de documenta kregen de ruim 100 uitgenodigde kunstenaars van het duo Buergel/Noack drie centrale thema's of Leitmotive, die een rol dienden te spelen in hun inzending(en):
Ist die Moderne unsere Antike? (Zijn de modernen onze klassieken?)
Was ist das bloße Leben? (Wat is het naakte bestaan?)
Was tun? (Wat staat ons te doen?)
Lili Dujourie bracht de Belgische bijdrage met een drietal installaties, bestaande uit vederlichte constructies in ijzerdraad en een groepje abstracte beelden, die uitmunten door eenvoud en verfijning. De Nederlandse deelnemer was Lidwien van de Ven.
dOCUMENTA (13) - 2012
De Amerikaanse Carolyn Christov-Bakargiev van het kunstmuseum Museo d'Arte Contemporanea del castello di Rivoli of ook het Museo di Arte Contemporanea di Torino del Castello di Rivoli in het Italiaanse Turijn werd aangesteld als curator van dOCUMENTA (13). Ze was ook curator van de Biënnale van Sydney in 2008. De dertiende editie van documenta liep van 9 juni tot 16 september 2012.
Nederlandse deelnemers:
Rosella Biscotti
Manon de Boer
Gabriel Lester
documenta (14) - 2017
De manifestatie vond in 2017 voor het eerst plaats in twee steden: om te beginnen in Athene, van 8 april tot 16 juli en wat later, van 10 juni tot 17 september, in Kassel.
De Poolse kunstcriticus en curator Adam Szymczyk had de leiding. Szymczyk (* 1970) was onder meer directeur van de Kunsthal in Bazel. Hij studeerde kunstgeschiedenis aan de universiteit van Warschau en volgde ook de curatorenopleiding van het Amsterdamse kunstcentrum De Appel. In 2017 was Hendrik Folkerts een van de hoofdcuratoren.
Nederlandse deelnemers:
Yael Davids
Hans Eijkelboom
documenta fifteen - 2022
De vijftiende editie van Documenta werd gecureerd door het Indonesische collectief Ruangrupa.
Op 27 mei 2022 werd het Kassel gebouw gevandaliseerd. In dit expositieruimte zou "The Question of Funding" van een Palestijns kunstcollectief tentoongesteld worden. Diverse leuzen, waaronder "187" en "PERALTA" waren op de muur geschreven. "187" refereert mogelijk naar de strafcode van voor moord in de staat Californië en "PERALTA" naar Isabel Medina Peralta, de leider van een Spaanse extreemrechtse jeugdbeweging. Als gevolg op het vandalisme heeft de organisatie van Documenta een strafrechtelijke klacht ingediend bij de gemeente van Kassel. De organisatie en deelnemende kunstenaars hebben een statement ter support van Ruangrupa afgegeven. Volgens het statement was het collectief foutief beklaagd van antisemitisme.
Gedurende de expositieperiode was er een controverse omtrent een groot schilderij van het Indonesische kunstenaarscollectief Taring Padi. Het schilderij, getiteld "People's Justice" bevatte klassieke anti-joodse symbolen en Nazi beelden uit de jaren 1930–1940. Door het schilderij ontstond er een heftig politiek, artistiek en sociaal debat in Duitsland en Israël. Het schilderij werd uiteindelijk verwijderd uit de expositie. Ter gevolge van het schandaal stapte Jörg Sperling af als directeur van de Documenta.
Overzicht documenta 1955 tot 2022
Afbeeldingen
Zie ook
Lijst van deelnemers aan documenta | Arnold Bode
Arnold Bode (1900-1977) was de initiatiefnemer van de eerste "wereldtentoonstelling der hedendaagse kunst" die in Kassel moest plaatsvinden. Bode was schilder en pedagoog en kwam al in mei 1933 in aanvaring met het naziregime. Zijn werk werd direct als Entartete Kunst aangemerkt.
In 1948 (her)stichtte Bode met zijn kunstvrienden uit Kassel de Kunstacademie, die al in 1932 was gesloten. Zijn plannen om in het volledig verwoeste Kassel een grote internationale kunsttentoonstelling te organiseren werd werkelijkheid in 1955,
samenvallend met de in Kassel georganiseerde Bundesgartenschau (de Duitse Floriade) en werd meteen een enorm succes.
De achtereenvolgende "documenta's" groeiden uit tot een gigantisch media-evenement en een toeristische troef van de eerste orde met alle daarbij behorende voordelen op het gebied van de handel. | 1 | beeldende kunst evenement, kunsttentoonstelling, visuele kunst |
10,251 | IndividualProduct | 429410 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Colt%20Single%20Action%20Army | Colt Single Action Army | De Colt Single Action Army is een revolver, die gemaakt wordt door Colt. De Single Action Army is een single action of discontinue revolver, ook bekend als de Colt Peacemaker of de Colt 1873.
Geschiedenis
De Single Action Army werd geïntroduceerd in 1873. Deze revolver was eigenlijk bedoeld voor het Amerikaanse leger, vandaar de naam Single Action Army. Maar ook bij de gewone burgers was deze revolver een groot succes, mede te danken aan de grote betrouwbaarheid van het wapen.
Toen deze revolver voor het eerst op de markt kwam, in de tijd van het wilde westen, kon men dit wapen voor ongeveer US$17,- kopen via een postorderbedrijf. Vandaar ook de naam 17 dollar peacemaker.
Techniek
De Single Action Army revolver heeft een patrooncapaciteit van zes stuks. Vroeger werd het wapen alleen geleverd in .45 (.45 LC), maar tegenwoordig zijn .32-20, .357, .38 Special, .38-40 en .44 ook beschikbaar. Maar als je naar de Colt Custom Gun Shop gaat, kan je elk kaliber krijgen, van .22 tot .476 Eley.
De Single Action Army is zoals de naam al zegt een single action of discontinue revolver. Maar eigenlijk was de single action trekker niet eens nodig. Door met de hand de haan naar achteren te duwen en snel weer los te laten kon er snel achter elkaar geschoten worden. Een andere naam hiervoor is fanning.
Modellen
Het basismodel kan in vier verschillende fabricageperioden of generaties worden verdeeld:
De eerste generatie die geproduceerd werd vanaf 1873 tot 1940. Deze valt te verdelen in twee verschillende uitvoeringen. Eerste is de zwartkruitversie, die geproduceerd werd van 1873 tot 1900. De tweede uitvoering, gemaakt van 1900 tot 1940, was geschikt voor nitrokruit en begint bij serienummer 192000. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest Colt overschakelen op oorlogsproducten, waardoor de productie van de Single Action Army werd stilgelegd.
de tweede generatie werd gemaakt van 1956 tot 1974. In die tijd zijn er ongeveer 74.000 stuks gemaakt in een groot aantal kalibers. Colt startte met een nieuwe serienummering vanaf 00001. De reden dat Colt de Single Action Army opnieuw ging maken in 1956, komt eigenlijk door de concurrentie. Omdat Sturm, Ruger & Co. in 1955 een soortgelijk model op de markt bracht (de Blackhawk single action revolver). Toen Colt zag hoe een groot succes dit was, besloten ze om de oude Single Action Army opnieuw uit te brengen, in de hoop ook wat geld te verdienen aan de stijgende verkoop van single action revolvers. Tussen 1974 en 1976 werd de productie van de Single Action Army stilgelegd.
De derde generatie startte in 1976 met serienummer 80000SA. In 1978 bereikten ze 99999SA en werd verdergegaan van SA00001. Halverwege 1983 stopte Colt met de productie van dit wapen en was het alleen nog te verkrijgen op speciale bestelling via de Colt Custom Gun Shop.
de vierde generatie begon in 1992 en loopt nog steeds. De reden van het opnieuw beginnen van de productie was een nieuwe vorm van de schietsport: het Cowboy Action Shooting, wat binnen korte tijd erg populair werd in de Verenigde Staten. In 1993 was de serienummering 'vol' bij nummer SA99999 en werd er opnieuw begonnen met nummer S00001A.
Externe links
Modern Firearms
Colts assortiment Single Action Army revolvers
Sixguns
Revolver | Modellen
Het basismodel kan in vier verschillende fabricageperioden of generaties worden verdeeld:
De eerste generatie die geproduceerd werd vanaf 1873 tot 1940. Deze valt te verdelen in twee verschillende uitvoeringen. Eerste is de zwartkruitversie, die geproduceerd werd van 1873 tot 1900. De tweede uitvoering, gemaakt van 1900 tot 1940, was geschikt voor nitrokruit en begint bij serienummer 192000. Tijdens de Tweede Wereldoorlog moest Colt overschakelen op oorlogsproducten, waardoor de productie van de Single Action Army werd stilgelegd.
de tweede generatie werd gemaakt van 1956 tot 1974. In die tijd zijn er ongeveer 74.000 stuks gemaakt in een groot aantal kalibers. Colt startte met een nieuwe serienummering vanaf 00001. De reden dat Colt de Single Action Army opnieuw ging maken in 1956, komt eigenlijk door de concurrentie. Omdat Sturm, Ruger & Co. in 1955 een soortgelijk model op de markt bracht (de Blackhawk single action revolver). Toen Colt zag hoe een groot succes dit was, besloten ze om de oude Single Action Army opnieuw uit te brengen, in de hoop ook wat geld te verdienen aan de stijgende verkoop van single action revolvers. Tussen 1974 en 1976 werd de productie van de Single Action Army stilgelegd.
De derde generatie startte in 1976 met serienummer 80000SA. In 1978 bereikten ze 99999SA en werd verdergegaan van SA00001. Halverwege 1983 stopte Colt met de productie van dit wapen en was het alleen nog te verkrijgen op speciale bestelling via de Colt Custom Gun Shop.
de vierde generatie begon in 1992 en loopt nog steeds. De reden van het opnieuw beginnen van de productie was een nieuwe vorm van de schietsport: het Cowboy Action Shooting, wat binnen korte tijd erg populair werd in de Verenigde Staten. In 1993 was de serienummering 'vol' bij nummer SA99999 en werd er opnieuw begonnen met nummer S00001A. | 4 | individueel product, serienummer, unieke identificatie |
668 | CableOrSatelliteService | 638268 | https://nl.wikipedia.org/wiki/INDI | INDI | INDI was een digitaal televisieplatform in Vlaanderen dat aangeboden werd door Interkabel Vlaanderen, dat overgenomen is door Telenet.
Aanbod
Het aanbod bestond uit:
35 analoge zenders in het basispakket;
22 extra digitale bonuszenders;
48 betaalzenders onderverdeeld in verschillende pakketten.
Nieuwe decoder
Op 10 april 2007 bracht INDI een nieuwe interactieve decoder uit en vanaf mei een recorder (met een harde schijf) op de markt, de INDI HD Recorder. Met deze decoder kon de klant genieten van interactieve televisie. De INDI-klant kon geen gebruik maken van diensten als 'Net Gemist' (VRT) en 'iWatch' (VMMa). Dit had alles te maken met een dispuut tussen Telenet en INDI, dat uiteindelijk uitmondde in een overname van INDI door Telenet. Zelfs na de overname weigerde Telenet de INDI-boxen interactief te maken. INDI-gebruikers die interactiviteit wensten, moesten overschakelen naar Telenet Digital TV.
De INDI HD Recorder met een 250 gigabyte grote harde schijf kan 50 uur aan tv-programma's in HD opnemen.
INDI begon als eerste in Vlaanderen met High Definition TV. Kijkers kunnen er programma's van VTM, EXQI, HD1, National Geographic HD, TMF Live HD, ARTE HD, Brava HD, Discovery HD en Kinepolis TV in haarscherpe kwaliteit volgen.
Met deze nieuwigheden hoopte INDI tegen eind 2007 100.000 klanten te overtuigen van zijn digitale product.
Overname door Telenet
Eind november 2007 maakte Telenet bekend de televisieactiviteiten van Interkabel en daarmee ook INDI over te nemen. Dit stuitte op tegenstand, omdat Telenet dan in heel Vlaanderen het monopolie zou krijgen over analoge kabeltelevisie. Ook Belgacom gaf aan geïnteresseerd te zijn. Op 28 juni werd bekend dat Telenet alsnog een definitief akkoord had gesloten met de aandeelhouders. Het overnamebod werd verhoogd tot 427 miljoen euro en hiermee 7 miljoen hoger dan dat van Belgacom. In 2008 werd een overeenkomst gesloten waarin werd vastgesteld dat Telenet de opvolgende 38 jaar zou instaan voor alle exploitatie- en investeringskosten. In ruil daarvoor verwierf deze alle gebruiksrechten op het netwerk van Interkabel. Na de formele goedkeuring door vergadering van de intercommunales zullen de klanten overgaan naar Telenet.
Op 1 oktober 2008 rondde Telenet en de intercommunales de overname af. Vanaf 15 oktober 2008 werd Telenet Digital TV ook verkrijgbaar in INDI-gebied. Niet alle pakketten en functies waren meteen beschikbaar vanaf de lanceringsdatum. Het was nog wachten tot eind 2008 voor dat wel het geval was. INDI-klanten die niet overschakelden naar Telenet Digital TV konden geen gebruik maken van interactiviteit. De verdere toekomst voor INDI is onzeker. Telenet laat het INDI platform voorlopig naast het eigen product bestaan maar voorziet wel in een uitdoofscenario op lange termijn.
Een aantal zenders van het INDI-pakket kon vanaf het begin ook bekeken worden zonder een decoder van INDI zelf. Telenet besloot echter om vanaf 4 mei 2009 dit te reduceren tot slechts een beperkt aantal zenders. De zenders die geëncrypteerd werden zijn 2BE, ARD, BBC1, BBC2, BBC Prime, Ert World, Exqi Culture, France2, Jim Tv, La Deux, La Une, Life Tv, Mtv/Nickelodeon, Ned1, Ned2, Ned3, Prosieben, ROB, RTL Tvi, TF1, S TV, TMF, TMF Dance, 5TV, VT4, VTM, Vitaliteit, VTM HD, WDR en ZDF. Het lijstje van on-geëncrypteerde zenders werd beperkt tot Eén, Eén HD, Canvas, Canvas HD, Ketnet/Op12, Eén+, Ketnet/Canvas+, ActuaTV en TV5Monde.
Concurrentie
INDI concurreerde met Belgacom TV en TV Vlaanderen.
Belgisch telecommunicatiebedrijf
Televisie
Bedrijf met zetel in Vlaanderen | Overname door Telenet
Eind november 2007 maakte Telenet bekend de televisieactiviteiten van Interkabel en daarmee ook INDI over te nemen. Dit stuitte op tegenstand, omdat Telenet dan in heel Vlaanderen het monopolie zou krijgen over analoge kabeltelevisie. Ook Belgacom gaf aan geïnteresseerd te zijn. Op 28 juni werd bekend dat Telenet alsnog een definitief akkoord had gesloten met de aandeelhouders. Het overnamebod werd verhoogd tot 427 miljoen euro en hiermee 7 miljoen hoger dan dat van Belgacom. In 2008 werd een overeenkomst gesloten waarin werd vastgesteld dat Telenet de opvolgende 38 jaar zou instaan voor alle exploitatie- en investeringskosten. In ruil daarvoor verwierf deze alle gebruiksrechten op het netwerk van Interkabel. Na de formele goedkeuring door vergadering van de intercommunales zullen de klanten overgaan naar Telenet. | 1 | kabeltelevisie, satelliettelevisie, mediadiensten |
4,784 | HowToTool | 265466 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Accuboormachine | Accuboormachine | De accuboormachine is een elektrisch aangedreven gereedschap, dat zijn energie krijgt van een accu. De machine kan worden gebruikt als schroevendraaier en ook als lichte boormachine. Het voordeel hiervan is dat er geboord kan worden zonder last van snoeren. Daarom zijn ze zeer geschikt voor gebruik op een ladder. Ook is er dan geen stopcontact nodig, zodat het bereik groter is. Om in steen te boren, zijn de meeste echter duidelijk minder geschikt. Als er in steen geboord moet worden en er is geen stopcontact voorhanden kan beter een boorhamer worden gebruikt die op een accu werkt of aangesloten wordt op een aggregaat.
De meeste accuschroevendraaiers hebben een snelspankop als boorhouder, waarin een bithouder kan worden bevestigd, zodat zonder gereedschap snel verschillende schroefbits kunnen worden geplaatst. Achter de kop is meestal een af te stellen slipkoppeling aangebracht. Daarbij staat een verdeling met cijfers. Deze cijfers geven een indicatie van het maximale koppel waarmee men wil werken. Hiermee kan men instellen met hoeveel kracht een schroef ingedraaid wordt.
Het af te stellen koppel is afhankelijk van:
de afmeting van de in te draaien schroef
de hardheid van de ondergrond
de hardheid van het te bevestigen onderdeel of materiaal.
De slipkoppeling kan ook zo worden gesteld dat hij niet kan slippen. Dit wordt meestal aangegeven met het symbool van een spiraalboortje. Deze stand wordt gebruikt als de machine als boormachine wordt gebruikt.
De accu kan doorgaans ook worden uitgenomen zodat deze kan worden opgeladen in een aparte lader. Deze lader wordt met de boormachine meegeleverd of dient apart te worden gekocht. Als er dagelijks mee gewerkt wordt is het handig om twee accu's te hebben: één in de machine en één in de oplader.
Boor (gereedschap) | De accuboormachine is een elektrisch aangedreven gereedschap, dat zijn energie krijgt van een accu. De machine kan worden gebruikt als schroevendraaier en ook als lichte boormachine. Het voordeel hiervan is dat er geboord kan worden zonder last van snoeren. Daarom zijn ze zeer geschikt voor gebruik op een ladder. Ook is er dan geen stopcontact nodig, zodat het bereik groter is. Om in steen te boren, zijn de meeste echter duidelijk minder geschikt. Als er in steen geboord moet worden en er is geen stopcontact voorhanden kan beter een boorhamer worden gebruikt die op een accu werkt of aangesloten wordt op een aggregaat. | 1 | gereedschap, hulpmiddel, instructies |
11,644 | PresentationDigitalDocument | 5076847 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dani%C3%ABl%20Ostyn | Daniël Ostyn | Daniël Ostyn (Menen, 27 januari 1929) was een Belgisch ambtenaar, vooral bekend door zijn activiteiten voor het onroerend erfgoed in Vlaanderen, evenals voor het kunstonderwijs.
Levensloop
Hij behaalde het diploma van onderwijzer aan de Bisschoppelijke Normaalschool in Sint-Niklaas in 1949 (primus van de klas). Hij was gedurende een week (19-24 september 1949) onderwijzer in de jongensschool van Menen. Vanaf 26 september 1949 werd hij leraar algemene vakken in de 6e moderne van het Instituut Onze-Lieve-Vrouw Onbevlekt Ontvangen in Sint-Niklaas, tot begin 1952.
Hij volgde ondertussen lessen in de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten van Sint-Niklaas (1950-1951) en behaalde voor de Centrale Examencommissie het diploma leraar tekenen Middelbaar Onderwijs van de lagere graad (1951), het diploma Middelbaar Onderwijs in de hogere graad en de diploma's leraar tekenen in het Lager en Middelbaar Normaalonderwijs (1953).
Hij werd leraar tekenen in de Rijksmiddelbare School in Landen en het Koninklijk Atheneum in Tienen (maart 1952 tot september 1956). Van 1952 tot 1955 was hij deeltijds leraar tekenen in de Sint-Jozefshumaniora in Lokeren.
In 1955 behaalde hij voor de Centrale Examencommissie het diploma leraar tekenen Middelbaar Onderwijs van de hogere graad, oude humaniora en werd leraar tekenen (deeltijds) aan de Gesubsidieerde Normaalschool in Hoegaarden (1955-1974), aan het Koninklijk Atheneum in Antwerpen (1956-1963) en in Brasschaat (1963-1967). Vervolgens werd hij voltijds leraar in het Koninklijk Atheneum van Antwerpen (1967-1977) en leraar wetenschappelijk tekenen in de Middelbare Normaalschool Pulhof Berchem, afdeling Wiskunde-Fysica (1975-1976).
In 1962 promoveerde hij tot licentiaat kunstgeschiedenis en oudheidkunde aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij werd leraar kunstgeschiedenis aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Lier (1963-1977) en leraar bijzondere didactiek en praktijk aan het Hoger Instituut en Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen (1976-1984).
In 1971 werd hij Inspecteur hoger secundair en niet-universitair hoger onderwijs (tekenen, plastische opvoeding) en in 1972 behaalde hij het brevet studieprefect of directeur Secundair Onderwijs. In 1977 werd hij rijksinspecteur hoger secundair en hoger onderwijs voor tekenen, plastische opvoeding en esthetica. Hij oefende dit ambt uit tot in 1993.
Bijzondere activiteiten
Naast deze beroepsloopbaan vervulde hij bijzondere opdrachten i.v.m. het Kunstonderwijs, bij het Ministerie van Nederlandse Cultuur, bij de Koning Boudewijnstichting, bij radio- en televisieprogramma's, bij het Ministerie voor Nederlandse Cultuur.
Hij was Voorzitter van de Commissie ad hoc "Onderwijs in de Beeldende Kunsten" in opdracht van de mnisters Jan Lenssens, Theo Kelchtermans en Daniël Coens, vanaf 1986.
Hij was Voorzitter van de werkgroep "Hervorming van het Deeltijds Kunstonderwijs", in opdracht van de ministers Theo Kelchtermans en Hugo Weckx, 1987.
Hij kreeg de opdracht een ontwerp van decreet uit te werken, houdende organisatie, rationalisatie en programmering van het deeltijds kunstonderwijs in de Beeldende Kunsten.
Hij begeleidde de oprichting en de uitbouw van de opleiding in restauratieambachten in het Kunstonderwijs SCP aan de Hogere Rijksschool voor Beeldende Kunsten Anderlecht, de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen en het Sint-Lucasinstituut Gent.
Hij ontwierp het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap.
Hij was lid (1956-1979) en voorzitter (1980-1992) van de Centrale Examencommissie voor leraars tekenen en plastische opvoeding, ingericht overeenkomstig KB 28.4.1939 en KB 25.9.1973.
Hij organiseerde als leraar vijf studiedagen voor leraars plastische opvoeding in het secundair onderwijs met als thema: de kunst als begeleidende factor bij de plastische opvoeding (Antwerpen, 31.1.1970 - Koekelberg, 28.2.1970 - Gent, 21.3.1970 - Koekelare, 25.4.1970 - Hasselt, 13.6.1970).
Hij organiseerde als inspecteur meerdere studiedagen over plastische opvoeding, wetenschappelijk tekenen en esthetische opvoeding.
Hij verleende medewerking aan pedagogische projecten en navormingsprojecten: onderwijs voor migrantenkinderen; cultuur op school; samenwerking met de educatieve diensten van de musea; culturele dimensie van de eigen leefomgeving.
Hij begeleidde en organiseerde de bijzondere opleiding "muziekinstrumentenbouw", als beroepsleergangen toegevoegd aan de RMS Willebroek en als hoger secundair beroepsonderwijs aan de Provinciale Technische School Boom.
Hij begeleidde en organiseerde de bijzondere opleiding "glastechnieken" tso en bso 2de en 3de graad, Technisch Instituut Sint-Joris Menen.
Hij schreef vier prochures over het Onderwijs met Kapitaliseerbare Eenheden (Ministerie van Onderwijs, E.E.G.):
De beroepsopleiding Haartooi en Schoonheidsverzorging.
De beroepsopleiding Elektrische Montage.
De beroepsopleiding Lassen.
De beroepsopleiding Bouw.
Hij was lid van de redactieraad van De Tekengids en van De Technische Weergalm. Hij was lid van de filmcommissie van het Ministerie van Onderwijs.
Hij verleende medewerking aan Kluwers Onderwijsgids (Kunstonderwijs en Onderwijs in de Kunst).
Hij leverde bijdragen voor de pedagogische stages en uitwisselingen in het kader van de uitvoering van internationale culturele akkoorden met Nederland, Duitsland en Frankrijk.
Hij gaf wetenschappelijke leiding voor de samenstelling van de catalogus van de tentoonstelling "Belforten", Lier, 1969.
Hij was gewestelijk lid van de Koninklijke Commissie voor Volkskunde.
Artistieke activiteiten
Ostyn werd laureaat van de wedstrijd "Vernieuwing Rouwgrafiek", Pro Arte Christiana, Vaalbeek, 1966.
Hij nam deel aan de kunsttentoonstelling "Oudleraars en Oudleerlingen van het Koninklijk Atheneum Antwerpen", 1982.
Hij publiceerde cartoons in het tijdschrift Bouwkundig Erfgoed in Vlaanderen en in Denkmalschutz Informationen van het Deutsche Nationalkomitee für Denkmalschutz Beim Bundesminister des Innern, Bonn, 1980.
Monumentenzorg
Het Europees Monumentenjaar 1975
De campagne Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed was een initiatief van de Raad van Europa. Het erevoorzitterschap voor België werd waargenomen door Albert, de prins van Luik. Door de Minister van Nederlandse Cultuur werd Daniël Ostyn belast met het Vlaams Secretariaat van het Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed 1975 en met de sensibiliseringscampagne in Vlaanderen. Hiervoor werd hij vanuit het onderwijs ter beschikking gesteld met een bijzondere opdracht. (Detachering 1975-1976).
Hij organiserde een brede waaier van activiteiten, in samenwerking met de Vlaamse gemeenten.
Hij richtte het tijdschrift Bouwkundig Erfgoed in Vlaanderen op en was er de hoofdredacteur van. Het tijdschrift M&L is er de voortzetting van.
Hij werd secretaris van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen (1978-1980) en was lid van de Vlaamse heraldische Raad (1977-2004).
Hij was lid van het Internationaal organisatiecomité Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed 1975 van de Raad van Europa.
Hij was lid van het Comité Monuments et Sites - Committee for Monuments and Sites van de Raad van Europa en van het Comité Directeur pour l’ Aménagement du Territoire et le Patrimoine Architectural - Steering Committee on Monuments and Sites van de Raad van Europa.
Hij was lid van ICOMOS (International Council on Monuments and Sites).
Hij verleende medewerking bij de oprichting van het European Center for training Craftsmen in the Conservation of the Architectural Heritage, Isola di San Servola, Venetië.
Hij werkte mee in de Unesco-commissie voor Europese gemeenschappelijke studies op gebied van cultuur.
Hij organiseerde drie studiereizen voor nationale, provinciale en gemeentelijke mandatarissen voor monumentenzorg: Nederland, 18-20 september 1975; Frankrijk, 24-27 september 1975; Groot-Brittannië, 1-4 oktober 1985.
Hij werkte mee aan publicaties en aan radio- en televisieprogramma's.
Hij werkte mee aan het multi-mediaal educatief programma "Stad en Onstad", diareeks met begeleidende fonoplaat.
Opdrachten in de Koning Boudewijnstichting
Lid van het Begeleidingscomité "Restauratie en Ambacht". Opdracht: Onderzoek naar de mogelijkheden en behoeften inzake opleiding in de restauratie-ambachten.
Oprichting van een Vlaams Centrum voor Ambacht en Restauratie (VCAR). Nota Ostyn: "Profiel van de ambachtsman", 1991.
Vergadering 26 november 1991, bijzonder agendapunt: Opleidingsvormen in het secundair technisch- en beroepsonderwijs. Onderzoek, gepubliceerd in afzonderlijke cahiers:
Ambacht en Restauratie, een toekomst voor het ambacht?
Scholing en Arbeidsmarkt.
Kwalificaties van Werknemers in het Bouwbedrijf.
Publicaties
Tentoonstelling “Belforten” te Lier, in: De Autotoerist, orgaan van de Vlaamse Automobilistenbond, 18 september 1969.
Het Volksleven in de Nederlanden: iconografisch onderzoek op basis van schilderijen uit openbare verzamelingen, in: Handelingen van het XLIe Congres van de Federatie van de Kringen voor Oudheidkunde en Geschiedenis van België, Mechelen, 1970.
Belforten, een schets van hun geschiedenis en ontwikkeling, in: De Tekengids (DTG), jg 1970.
In memoriam Etienne Steel, in : DTG, 1971.
Het Volksleven in de Nederlanden: iconografisch onderzoek op basis van schilderijen uit openbare verzamelingen, in: Handelingen van het 28e Vlaams Filologencongres, Leuven, 1971.
Kunst en Plastische Opvoeding in Duitsland, in: DTG.
Determinanten voor een leerplan plastische opvoeding, in : DTG, 1972.
Heeft Kunstonderwijs zin?, in: DTG, 1973.
Geschiedenis van het Kunstonderwijs, in: DTG, 1974.
Inventaire et sauvegarde. L’ action des pouvoirs publics, in: Clés, Revue mensuelle d’ actualité artistique, publiée par l’ Association pour l’ Information Culturelle, asbl, mai 1975.
Il est temps que nous agissions ensemble, in: Toison d’ Or, revue de synthèse, août 1975.
Belforten: een schets van hun geschiedenis en ontwikkeling, in: Flandra Illustrata, Torens en Belforten in Vlaanderen, Antwerpen, 1975.
Monumentenzorg en gemeentefusies, in: Bouwkundig erfgoed in Vlaanderen (BEV), januari 1977.
Borobudur, kunst en religie in het oude Java, in: BEV, januari 1977.
X, 1978 Jaar van het Dorp, in: BEV, 1977.
X, Monumentenzorg : Privé-initiatieven, in: BEV, 1977.
Ontmoetingsdag Vlaamse Gemeenten, Balegem, 21 mei 1977', in: BEV, juni 1977.
Het Karbonkelhuis op de Groenplaats te Antwerpen wordt gerestaureerd, in: BEV, juni 1977.
Monumentenzorg in Tsjechoslowakije, in : BEV, september 1977.
Burgerlijke architectuur van 1880 tot heden, in : Sirkulaire, september 1977.
De Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen, een historische schets, in: BEV, oktober 1977.
Bij het afscheid van Maurits Naessens, voorzitter van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen, in: BEV, oktober 1977.
G.H. BAILLY, Het Bouwkundig Erfgoed en de Monumentenzorg, bewerking voor Nederland en Vlaanderen door C.A. van SWIGCHEM en D. OSTYN, Deventer-Antwerpen-Vevey (CH), 1977.
Une nouvelle législation et une nouvelle politique de la protection des monuments et sites, in: Flandre, vivante region d’ Europe, Cahiers Toison d’ Or, 1978.
Samen timmeren aan de stadsvernieuwing in Vlaanderen. Over het colloquium te Mechelen, 1 oktober 1977, in: BEV, januari 1978.
Een belangrijke publicatie: ‘Enkele vingerwijzingen voor het herstel van oude huizen’ in: BEV, februari 1978.
Zorg voor het roerend kunstbezit : de Kruisoprichting van P.P. Rubens in de O.L.Vrouwkathedraal te Antwerpen, in: BEV, mei 1978.
De inventarisatie van het bouwkundig erfgoed: een nieuw arrondissement afgewerkt: Aalst, in: BEV, juli-augustus 1978.
Hakendover: Sint-Salvatorskerk, in: BEV, juli-augustus 1978.
Zorg voor het roerend kunstbezit: De restauratie van het Sint-Janspaneel uit het Lam-Godsretabel, in: BEV, september 1978, en maart 1979.
Een voorbeeld van stadskernvernieuwing in de Bondsrepubliek: de historische stad Ladenburg, in: BEV, november 1978.
Biografie Maurits Naessens, in: Maurits Naessens 70: Het Boek der Vriendschap, Tielt-Amsterdam, 1978.
Splinter in het Sint-Janspaneel, in: Open Deur, tijdschrift van het Ministerie van Nederlandse Cultuur, 1978.
1978: Année du Village, in: Un Avenir pour notre Passé, bulletin d’ information, Conseil de l’Europe, 1978.
Esthetische vorming in het secundair onderwijs, in: Informatieblad van het Ministerie van Nationale Opvoeding, 1978 en 1979.
S.O.S. Roerend kunstbezit: het retabel van Hakendover, in: BEV, januari 1979.
Een belangrijke tentoonstelling ‘Kijk op Kunst’. Schilderijen onderzocht met natuurwetenschappelijke methoden. Hasselt 11 februari-31 maart 1979, in: BEV, 1979.
Opleiding voor Restauratie-ambachten, in: BEV, 1979.
De urgentie-inventaris Brussel-Hoofdstad, in : BEV, 1979.
Geschiedenis van de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten van Lier, inleiding in de catalogus “Leraars van de Academie voor Schone Kunsten stellen ten toon”, Lier, s.d. [1979]
L’ “Année du Village” en Belgique, in: IULA-Nouvelles, revue mensuelle de l’ Union Internationale des Villes, 1979.
Derde symposium van historische steden, München, Landshut, in : BEV, 1979.
Opleiding Rstauratie-ambachten. Vakwerk en leemtechniek in het Openluchtmuseum Bokrijk, in: BEV, 1979.
1980. Europese campagne voor het Stadsherstel, in: BEV, 1979.
Seminarie Monumentenzorg, Steenokkerzeel 6 juni 1979, in : BEV, 1979.
Opleiding restauratieambachten. De cursus leemtechniek in Bokrijk. Een eerste ervaring, in: BEV, 1979.
Monumentenzorg in de Vrijstad Bremen, in: BEV, 1979.
Invularchitectuur, in: BEV, 1979.
Kunstschatten van de Brugse Sint-Salvatorskathedraal geïnventariseerd, in : Vlaandrensms rfgoed (VE), 1980.
Start van de Europese Stadsvernieuwingscampagne in Vlaanderen, in: VE, 1980.
75 jaar Museum Mayer van den Bergh, in: VE, 1980.
Heden en Toekomst van Kastelen, Parken en Tuinen in België, in: VE, 1980.
De opleiding in restauratietechnieken, in: VE, 1980.
Stadskernvernieuwing Kortrijk Centrum-Oost, Overbeke, in: VE, 1980.
Restauratie en bestemming van de Landcommanderij “Alden Biesen”, een eerste belangrijke stap, in: VE, 1980.
Andrea Palladio (1508-1580), in: VE, 1980.
Europese bezorgdheid voor de verdwijnende restauratie-ambachten. Het colloquium van Fulda, in: VE, 1980.
Belgique: législation, organisation, financement, participation. Etude de cas: Anvers, Bruges, in: Protection et animation culturele des monuments, sites et villes historiques en Europe. Uitgave van de Deutsche Unesco-Kommissionen, Bonn, 1980.
Stadsvernieuwingscampagne 1980, in: VE, 1980.
Het gerestaureerde Huis Delbeke te Antwerpen, in: VE, 1981.
Het retabel van Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, in: VE, 1981.
Jaarvergadering van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen, Brussel 14 mei 1981, in: VE, 1981.
Het Neerhof te Dilbeek. Een originele vorm voor de animatie van bouwkundig erfgoed, in: VE, 1981.
Armand Knaepen kunstschilder, in: DTG, 1982.
Krisis maakt behoudsgezind, in: IT Intertechnic, editie Constructo, 1982.
Enkele facetten van het huidige overheidsbeleid. Het algemeen vormend onderwijs en de kunstzinnige vorming, in: “Het Kunstbeleven in Vlaanderen”, uitgave VNS Vlaams Nationaal Studiecentrum, 1983.
De examens voor leraars tekenen en plastische opvoeding in het hoger secundair onderwijs en in het hoger onderwijs van het korte type, in: DTG, 1984.
Plastische Opvoeding, in: Kluwer’s Onderwijsgids, Deel II, aflevering 1, 1984.
Belforten, in: DTG, 1985.
Algemeen overzicht in de huidige situatie van het onderwijs in de beeldende kunsten, in: DTG, 1986.
Navormingsprojecten en Bijscholingsstages, in: DTG, 1987.
Structuur van het Rijkssecundair Onderwijs 1986-1987: een verbetering voor onze vakken, in: DTG, 1987.
Cultuur op School, in: DTG, 1988.
Kunst maakt School, in: DTG, 1988.
Kunstonderwijs, Beeldende Kunsten, in: Kluwer’s Onderwijsgids, Deel I/3, 1989.
Ontwerp “Eenheidsstructuur Gemeenschapsonderwijs”: evaluatie i.v.m. het vakkengebied 'Plastische Opvoeding', in: DTG, 1989.
50 jaar Plastische Opvoeding in het Gemeenschapsonderwijs, een geschiedenis van afbouw, in: DTG, 1989.
Het Lentedecreet voor ons bekeken, in: DTG, 1990.
Kunstwerken als iconografische documentatie voor het volksleven. Iconografische kritiek en iconografische methode, in: Liber Amicorum Prof. Dr Jozef Van Haver, 1991.
Statuut voor Europese Kunstenaars, in: DTG, 1992.
Inspectie en Pedagogische Begeleiding. Wie is Wie?, in: DTG, 1992.
Diploma GLSO-Plastische Kunsten. Diploma GLSO-Algemene Vakken, in: DTG 1993.
De esthetische dimensie in industriële en ambachtelijke producten. Over verhoudingen in kunstwerken en gebruiksvoorwerpen, in: De Technische Weergalm, Brugge, 1994.
De waarde van het ego-document, in: Oostvlaamse Zanten, 1995.
Over het Hogeschooldecreet van 13 juli 1995, in: DTG.
(samen met Hilde MASUI) Monumenten in kleur, educatief kleurboek, uitgave Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, afdeling Monumenten en Landschappen, 1996.
(Jan L. BROECKX, Marc MAES, Paul MORREN & André VANHASSEL, Eenheid en verscheidenheid in de Europese cultuur. Barok 1600 tot 1750, Antwerpen, 1997.
Het Europees Monumentenjaar 1975, een doorbraak in de Monumentenzorg, in: M&L, 2003.
Gemeentewapen van Mortsel. Administratieve Historiek, in: Heemkundige Kring Mortsel, Jaarboek 2009.
Het Gemeentewapen van Mortsel in Legenden, in: Heemkundige Kring Mortsel, Jaarboek 2010-2011.
Eerbetuiging
Uit erkentelijkheid voor zijn verdiensten, verleende de Vlaamse Regering hem in 2005 een persoonlijk wapen, met de wapenspreuk: MUNIFICANDO.
Privé
Daniël Ostyn was getrouwd met Magda De Baets (1931-2018). Ze zorgde ervoor dat haar man kon studeren en zijn carrière kon uitbouwen. Ze zorgde voor de opvoeding van hun 5 kinderen.
Literatuur
Het Europees jaar van het bouwkundig erfgoed 1975'', in: M&L, januari-februari 2003.
Externe links
Cv Daniël Ostyn op de webstek van de Normaalschool Sint-Niklaas
Heraldisch Wapen Daniël Ostyn
Belgisch ambtenaar
Monumentenzorger | Het Europees Monumentenjaar 1975
De campagne Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed was een initiatief van de Raad van Europa. Het erevoorzitterschap voor België werd waargenomen door Albert, de prins van Luik. Door de Minister van Nederlandse Cultuur werd Daniël Ostyn belast met het Vlaams Secretariaat van het Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed 1975 en met de sensibiliseringscampagne in Vlaanderen. Hiervoor werd hij vanuit het onderwijs ter beschikking gesteld met een bijzondere opdracht. (Detachering 1975-1976).
Hij organiserde een brede waaier van activiteiten, in samenwerking met de Vlaamse gemeenten.
Hij richtte het tijdschrift Bouwkundig Erfgoed in Vlaanderen op en was er de hoofdredacteur van. Het tijdschrift M&L is er de voortzetting van.
Hij werd secretaris van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen (1978-1980) en was lid van de Vlaamse heraldische Raad (1977-2004).
Hij was lid van het Internationaal organisatiecomité Europees Jaar van het Bouwkundig Erfgoed 1975 van de Raad van Europa.
Hij was lid van het Comité Monuments et Sites - Committee for Monuments and Sites van de Raad van Europa en van het Comité Directeur pour l’ Aménagement du Territoire et le Patrimoine Architectural - Steering Committee on Monuments and Sites van de Raad van Europa.
Hij was lid van ICOMOS (International Council on Monuments and Sites).
Hij verleende medewerking bij de oprichting van het European Center for training Craftsmen in the Conservation of the Architectural Heritage, Isola di San Servola, Venetië.
Hij werkte mee in de Unesco-commissie voor Europese gemeenschappelijke studies op gebied van cultuur.
Hij organiseerde drie studiereizen voor nationale, provinciale en gemeentelijke mandatarissen voor monumentenzorg: Nederland, 18-20 september 1975; Frankrijk, 24-27 september 1975; Groot-Brittannië, 1-4 oktober 1985.
Hij werkte mee aan publicaties en aan radio- en televisieprogramma's.
Hij werkte mee aan het multi-mediaal educatief programma "Stad en Onstad", diareeks met begeleidende fonoplaat. | 1 | presentatiebestandtype, diareeks, spreekbeurtmateriaal |
1,319 | DigitalDocumentPermission | 131946 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Toegangsbeheer | Toegangsbeheer | Toegangsbeheer (Engels Access management) is het beheer van de toegang van gebruikers tot informatie(systemen). Het doel van toegangsbeheer is ervoor zorgen dat alleen die gebruikers de toegangsrechten hebben tot een service of groep van services, die hiertoe gemachtigd zijn. Toegangsbeheer omvat de volgende vijf activiteiten:
Verificatie: de identiteit van een persoon of programma wordt nagegaan, en of deze persoon of dit programma een goede reden heeft om toegang te krijgen
Toekennen van rechten: de rechten die deze persoon of dit programma volgens het systeem voor informatiebeveiliging heeft, worden toegekend. Deze toegang dient onder controle te blijven en een overzicht ter beschikking te worden gesteld waarin de verschillende rechten van de systeemgebruikers tot uiting komen teneinde het systeem beheersbaar te houden.
Bewaken van identiteitsstatus: de functies van een persoon kunnen veranderen, wat invloed heeft op de bijbehorende rechten. Rechten worden over het algemeen toegekend aan de hand van het principe "men krijgt wat men nodig heeft".
Registreren en bewaken van toegang: Erop toezien dat de toegekende rechten correct gebruikt worden
Intrekken of beperken van rechten: Het intrekken van rechten, wanneer daartoe een verzoek wordt gedaan
Toegangsbeheer binnen ITIL
Binnen het referentiekader van ITIL wordt toegangsbeheer beschreven als ofwel een functie van de serviceproductiefase (ITIL V3) ofwel valt het binnen een van de 34 beste praktijkoplossingen binnen het servicewaardesysteem (ITIL 4). In ITIL V3 is toegangsbeheer een functie die bekend staat onder de naam accessmanagement. In opvolger ITIL 4 is toegangsbeheer een onderdeel geworden van informatiebeveiligingsmanagement. Deze praktijkoplossing beschijft het beschermen van alle informatie die de organisatie nodig heeft om haar taken uit te voeren.
Informatica | Toegangsbeheer (Engels Access management) is het beheer van de toegang van gebruikers tot informatie(systemen). Het doel van toegangsbeheer is ervoor zorgen dat alleen die gebruikers de toegangsrechten hebben tot een service of groep van services, die hiertoe gemachtigd zijn. Toegangsbeheer omvat de volgende vijf activiteiten: | 1 | toegangsrechten, digitale toestemming, documentmachtiging |
5,960 | Boolean | 509592 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tweewaardige%20logica | Tweewaardige logica | Tweewaardige logica is dat deel van de propositielogica, waar men proposities bestudeert waarvan men onderstelt, dat ze slechts twee waarheidswaarden kunnen hebben; namelijk waar of onwaar (vals).
Algemeen
De tweewaardige logica staat tegenover de meerwaardige logica (of niet-tweewaardige logica) en is ook ontwikkeld vanuit het idee om de wiskundige strengheid in de logica toe te passen. Deze omwenteling is begin 20e eeuw vooral gerealiseerd door het werk van Russel en Whitehead. Deze vorm is men in de wiskunde gaan gebruiken omdat het eenvoudig van vorm is en geen gevoelsschakeringen meer bevat van de antieke niet-tweewaardige logica.
In de literatuur wordt gesproken van meerdere vormen van tweewaardige logica. Zo sprak Robert Feys vijftig jaar terug van de geformaliseerde tweewaardige logica. Tegenwoordig spreekt men wel van de klassieke tweewaardige logica.
Vertegenwoordigers
Enige vertegenwoordigers van de tweewaardige logica:
Gottlob Frege (1848-1925)
Giuseppe Peano (1858-1932)
Alfred North Whitehead (1861-1947)
Bertrand Russell (1872-1970)
Bronnen
R. Feys, De geformaliseerde tweewaardige logica, in: De ontwikkeling van het logisch denken, Standaard-boekhandel, 1949, p.91-150.
Zie ook
Driewaardige logica
Klassieke logica
Meerwaardige logica
Propositielogica
Externe link
Een voorbeeld van tweewaardige logica in de praktijk.
Logica
Wetenschapsgeschiedenis | Tweewaardige logica is dat deel van de propositielogica, waar men proposities bestudeert waarvan men onderstelt, dat ze slechts twee waarheidswaarden kunnen hebben; namelijk waar of onwaar (vals). | 1 | booleaanse logica, waar of onwaar, true false |
10,672 | BroadcastFrequencySpecification | 121263 | https://nl.wikipedia.org/wiki/RTV%20Rijnmond | RTV Rijnmond | Rijnmond is een Nederlandse publieke media-instelling voor radio, televisie en internet voor de regio Rijnmond, in de provincie Zuid-Holland. De media-instelling is gevestigd in het Rotterdamse Lloydkwartier.
Sinds 1 januari 2000 is Rijnmond dé regionale publieke media-instelling in de zin van de Mediawet 2008, in het zuidwestelijk deel van de provincie. Dit betekent dat de omroep gefinancierd wordt door de provinciale overheid (Zuid-Holland). De overheidsbijdrage voor de instelling wordt jaarlijks door het Commissariaat voor de Media vastgesteld. Radio en TV Rijnmond mogen daarnaast een deel van hun zendtijd gebruiken voor reclame. De inkomsten hiervan mogen uitsluitend worden aangewend ter vervulling van de publieke media-opdracht. "Dienstbaar zijn aan het maken van winst door derden" is de regionale publieke media-instelling volgens de Mediawet 2008 (art. 2.141 lid 1) dan ook niet toegestaan.
Radio
Hoewel de zendapparatuur al vanaf november 1983 werd getest, startte Radio Rijnmond officieel op 21 december 1983. Vanaf dat moment en tot op de dag van vandaag wordt de zender formeel geëxploiteerd door de stichting Regionale Omroep Rotterdam-Rijnmond. De zender maakte toen als enig regionaal radiostation in Nederland volkomen eigen nieuwsuitzendingen, waar de destijds al bestaande regionale omroepen (bijv. Radio Oost of, in Limburg de ROZ) de landelijke ANP-nieuwsberichten van het toenmalige Hilversum 1 of Hilversum 3 overnamen. De uitzendfrequentie van Radio Rijnmond is vanaf 1983 onafgebroken 93,4 MHz FM (zenderlocatie Rotterdam-Waalhaven) en is 24 uur per dag te beluisteren. Wél heeft KPN Broadcast Services op een zeker moment de zendantenne op de mast hoger boven het aardoppervlak geplaatst. Daarnaast is het station tegenwoordig te ontvangen via DAB+, DVB-T en de plaatselijke kabelnetwerken (deels DVB-c), binnen en buiten het formele adherentiegebied.
Radio Rijnmond heeft een horizontale programmering.
De zender is de calamiteitenzender van de Rijnmond-regio. Dit betekent dat overheidsautoriteiten zendtijd kunnen claimen, in het openbaar belang. Zulks als zich een ramp in de regio voordoet, om aldus de inwoners informatie en aanwijzingen te geven. Dat kan bijvoorbeeld het advies zijn om ramen en deuren te sluiten, en te blijven luisteren naar Radio Rijnmond. Daarnaast blijft ook in zo'n geval de redactie onafhankelijk informatie verschaffen, ook zodra dit politieke bestuurders of de politie niet welgevallig is.
Vaste programma's op deze zender zijn "[email protected]", Rijnmond Nu (actualiteitenprogramma's), "Dwars door Rijnmond", "Muziek voor Volwassenen" en Rijnmond Sport.
Presentatoren zijn onder meer: Herman Vriend, Erik Lemmers, Ruud de Boer, Reint-Jan Potze, Chris Vemer, Olivier de Neve en Roland Vonk.
Programmering
Ma-vr:
06:00-10:00 Ronald van Oudheusden
10:00-13:00 Erik Lemmers
13:00-16:00 Ruud de Boer
16:00-19:00 Reint-Jan Potze
’s Avonds is er soms Rijnmond Sport. Hangt ervan af, of er voetbal is.
Televisie
TV Rijnmond is voortgekomen uit het in 1989 gestarte Stads TV Rotterdam. Deze zender is in 1997 opgegaan in de publiekprivate organisatie TV Rijnmond. Dit betekent dat TV Rijnmond een publieke zendmachtiging had en private bedrijven voor de financiële middelen zorgden. In het jaar 2000 werd TV Rijnmond een volledig publiek station.
Rijnmond is bij Ziggo te zien op kanaal 30, bij Digitenne op 22, bij KPN op kanaal 513, 107 bij Canal Digitaal, 73 bij Caiway en op 911 bij T-Mobile. Tevens is de zender online te streamen via Rijnmond.nl
Er wordt dagelijks een uur live tv gemaakt. Enkele programma's die worden uitgezonden zijn: Rijnmond Vandaag, 7 minuten, Bureau Rijnmond, FC Rijnmond, Ed Ziet Ze Vliegen, Sanders Gerse Gasten en Knooppunt Holland. Bureau Rijnmond is een wekelijks opsporingsprogramma waarbij bewakingsbeelden en reconstructies van misdrijven worden getoond. In het programma Sanders Gerse Gasten rijdt Sander de Kramer met een bekende Rijnmonder in een gepimpte SEAT Marbella door de regio. Presentatoren zijn o.a. Ed Aldus (weerbericht), Suzanne Mulder (Bureau Rijnmond), Bart Nolles (FC Rijnmond), Dennis van Eersel, Dennis Kranenburg en Jan-Roelof Visscher (politiek verslaggever).
Rijnmond Vandaag
Op werkdagen presenteren Tahmina Akefi, Ruud de Boer, Olivier de Neve of Jan-Roelof Visscherhet actualiteitenprogramma ‘Rijnmond Vandaag’. Het weekoverzicht wordt gepresenteerd door Wendy Hoogendijk. Verslaggevers op locatie zijn o.a. Suzanne Mulder, Maurice Laparlière, Tenny Tenzer, Jacco van Giessen, Marcia Tap, Esther Schalkwijk, Jelle Gunneweg en Marion Keete.
Logo's
Externe links
Officiële website
Nederlandse regionale televisiezender
Rijnmond, RTV
Media in Zuid-Holland
Media in Rotterdam | Radio
Hoewel de zendapparatuur al vanaf november 1983 werd getest, startte Radio Rijnmond officieel op 21 december 1983. Vanaf dat moment en tot op de dag van vandaag wordt de zender formeel geëxploiteerd door de stichting Regionale Omroep Rotterdam-Rijnmond. De zender maakte toen als enig regionaal radiostation in Nederland volkomen eigen nieuwsuitzendingen, waar de destijds al bestaande regionale omroepen (bijv. Radio Oost of, in Limburg de ROZ) de landelijke ANP-nieuwsberichten van het toenmalige Hilversum 1 of Hilversum 3 overnamen. De uitzendfrequentie van Radio Rijnmond is vanaf 1983 onafgebroken 93,4 MHz FM (zenderlocatie Rotterdam-Waalhaven) en is 24 uur per dag te beluisteren. Wél heeft KPN Broadcast Services op een zeker moment de zendantenne op de mast hoger boven het aardoppervlak geplaatst. Daarnaast is het station tegenwoordig te ontvangen via DAB+, DVB-T en de plaatselijke kabelnetwerken (deels DVB-c), binnen en buiten het formele adherentiegebied. | 2 | uitzendfrequentie, MHz, modulatie |
2,665 | PaymentService | 5356212 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Itsme | Itsme | itsme (spreek uit: It's Me) is een digitale identificatie-app waarmee Belgische burgers kunnen inloggen bij de overheid, banken, verzekeraars en andere privébedrijven. De app is beschikbaar voor Android en iOS.
Met itsme is het mogelijk om identiteitsgegevens te delen, betalingen te bevestigen en digitaal te ondertekenen (gekwalificeerde elektronische handtekening volgens de Europese verordening eIDAS).
De applicatie werd in 2017 gelanceerd door Belgian Mobile ID, een consortium van vier Belgische grootbanken: Belfius, BNP Paribas Fortis, ING en KBC, en drie telecommunicatiebedrijven: Orange Belgium, Proximus en Telenet.
Gebruik
In april 2020 telde itsme 1,8 miljoen gebruikers, tegenover 1 miljoen gebruikers in juni 2019. Elke maand vinden er meer dan 5 miljoen verrichtingen met itsme plaats. Op 12 juni 2022 is de Belgische ‘sleutel’ om je te identificeren op internet doorgestoomd tot 6,5 miljoen gebruikers. Op termijn wil itsme in heel Europa actief zijn.
De applicatie is zowel bruikbaar bij Belgische overheidsdiensten als privébedrijven uit België en Luxemburg. LuxTrust, een Luxemburgs bedrijf actief in elektronische-identiteitsbeheer en vertrouwensdiensten, integreerde de itsme-app in zijn oplossingen, zodat ook Luxemburgse burgers en bedrijven de applicatie kunnen gebruiken. Sinds februari 2019 maakt de itsme-applicatie gekwalificeerde elektronische handtekeningen mogelijk volgens de Europese eIDAS-regelgeving en zijn deze beschikbaar voor gebruik via verschillende platformen zoals Connective, Doccle, Isabel Group en Luxtrust.
Certificering
In januari 2018 werd itsme als digitale identiteitsapp erkend door de Belgische overheid, itsme wordt sindsdien aangeboden via het CSAM-systeem. Op Europees niveau werd de app in december 2019 erkend (betrouwbaarheidsniveau hoog volgens de Europese verordening eIDAS). Verder voldoet de applicatie aan de Europese Richtlijn betalingsdiensten, de Europese Algemene verordening gegevensbescherming en aan de richtlijnen van de Financial Action Task Force on Money Laundering. Ten slotte kreeg itsme een ISO 27001-certifiëring. Bijgevolg wordt de app veel gebruikt in de financiële sector.
Externe link
Officiële website
Elektronische persoonsgegevens
Identity and access management
Identificatie
Informatiebeveiliging | Certificering
In januari 2018 werd itsme als digitale identiteitsapp erkend door de Belgische overheid, itsme wordt sindsdien aangeboden via het CSAM-systeem. Op Europees niveau werd de app in december 2019 erkend (betrouwbaarheidsniveau hoog volgens de Europese verordening eIDAS). Verder voldoet de applicatie aan de Europese Richtlijn betalingsdiensten, de Europese Algemene verordening gegevensbescherming en aan de richtlijnen van de Financial Action Task Force on Money Laundering. Ten slotte kreeg itsme een ISO 27001-certifiëring. Bijgevolg wordt de app veel gebruikt in de financiële sector. | 1 | betalingsdienst, betalingsmethode, financiële dienst |
2,763 | ShippingRateSettings | 238465 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Frankering | Frankering | Frankering houdt in dat een poststuk (brief, pakket, enzovoort) wordt voorzien van postzegels, een automaatstrook, een frankeerstempel of een postzegelcode; dit dient als bewijs dat de betaling geregeld is. Het bedrag is afhankelijk van gewicht en grootte van het poststuk en van de aard van verzending. Er wordt onderscheid gemaakt tussen binnenland en buitenland.
Geschiedenis en etymologie
De termen porto en frankering hebben tegenwoordig ongeveer dezelfde betekenis, maar hebben een verschillende historische achtergrond.
Porto is via het Franse port (vrachtgeld) en porter (dragen) afgeleid van het Latijnse portare (dragen, vervoeren, overzetten). De betekenis overzetten verklaart het verband met het stamwoord portus (haven, riviermonding), waarvan ook voorde, varen en poort afgeleid zijn. In de betekenis vrachtgeld is het woord port in het Frans voor het eerst bekend uit 1560 en in het Vroegnieuwnederlands uit 1585. De samenstelling briefport werd in 1670 gebruikt, maar strafport pas in 1895, na Rowland Hills innovatie om als regel de afzender in plaats van de ontvanger te laten betalen voor poststukken. Deze regel werd in Engeland in het midden van de 19e eeuw ingevoerd. Tevoren werd dit ook wel gedaan, maar was het de gewoonte dat de ontvanger betaalde.
Frankering betekent letterlijk dat de ontvanger vrijgemaakt is van de verplichting om te betalen voor de post, aangezien de afzender al betaald heeft. Het Duitse woord frankieren wordt in 1663 al in deze betekenis gebruikt. Het Italiaanse woord francare (vrijmaken) is een afleiding van franco (vrij) en stamt uit het eind van de dertiende eeuw, maar het is onduidelijk wanneer men het ging gebruiken in de betekenis van frankeren. Daardoor is onduidelijk of de Duitse betekenis ontleend is aan de Italiaanse.
Ook in het handelsverkeer betekent franco dat de afzender de verzendkosten betaalt. Volgens de incoterms kan ook afgesproken worden tot waar precies de verzending voor rekening van de afzender is: franco wordt daar gebruikt als de Nederlandse term voor deliverd.
Alternatieven
Alternatieven voor frankering zijn:
ongefrankeerd (onbedoeld): de ontvanger betaalt voor de porto plus een boete (strafporto).
ongefrankeerd (postservice): de ontvanger betaalt voor de porto aan de postbode.
port betaald (voorgedrukt of voorgestempeld): grote(re) partijen worden in één keer afgerekend door degene die de post verzendt (bedrijf, instelling, enzovoort).
strafport: de verzender heeft niet of onvoldoende gefrankeerd en de ontvanger moet daarvoor betalen.
rembours: een mogelijkheid om bij uitreiken van het poststuk geld te incasseren voor porto en/of inhoud.
aangetekend: extra zekerheid van verzenden door persoonlijke uitreiking.
franco: de ontvanger kan het poststuk zonder betaling in ontvangst nemen. Het poststuk is gefrankeerd en bovendien is het geen rembours en hoeft er bij ontvangst geen invoerrecht en btw te worden betaald.
Zie ook
Baarfrankering
Frankeergeldigheid
Gemengde frankering
Filatelistisch frankeren
Brievenweger
Posterijen
Filatelie | Ook in het handelsverkeer betekent franco dat de afzender de verzendkosten betaalt. Volgens de incoterms kan ook afgesproken worden tot waar precies de verzending voor rekening van de afzender is: franco wordt daar gebruikt als de Nederlandse term voor deliverd. | 1 | verzendkosten, verzendinstellingen, verzendtarieven |
871 | LiquorStore | 2856258 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Brouwerij%20De%20Schans | Brouwerij De Schans | Brouwerij De Schans is een Nederlandse bierbrouwerij, distilleerderij en slijterij te Uithoorn in de provincie Noord-Holland.
In de brouwerij worden biersoorten ontwikkeld en kleinschalig geproduceerd voor de eigen slijterij en op aanvraag in de regio. Er wordt een soort bier gebrouwen dat als grondstof dient voor de eigen distilleerderij. In de distilleerderij worden moutwijn, graanjenever, kruidenbitters, grappa en likeuren geproduceerd.
Bieren
Schansbier Schwarz, 5%
Schansbier Voorjaarsbier, 6,5%
Schansbier Herfstbok, 6,5%
Schansbier Blond, 6%
Schansbier Tarwe, 4,8%
Schansbier 6, 5,8%
Schansbier Tripel, 8,5%
Schansbier Pils, 5%
Schansbier Saison, 7%
Schansbier Spicy, 7%
Schansbier Imperial Stout, 8,8%
Schansbier Stout, 7%. Gebrouwen naar een origineel recept uit 1949 van de voormalige brouwerij De Gekroonde Valk te Amsterdam.
Distillaten
Moutwijn
Graanjenever 35%
Kruidenbitter
Grappa
Kaneellikeur
Aspergelikeur
Zie ook
Lijst van Nederlandse bieren
Lijst van Nederlandse brouwerijen
Bier in Nederland
Externe link
Website De Schans
Nederlandse brouwerij
Gemeentelijk monument in Noord-Holland
Uithoorn | Brouwerij De Schans is een Nederlandse bierbrouwerij, distilleerderij en slijterij te Uithoorn in de provincie Noord-Holland. | 1 | slijterij, sterke drank, alcoholwinkel |
6,096 | SpeakableSpecification | 4834365 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Code-injectie | Code-injectie | Code-injectie is het misbruik van een computerbug waarbij data die niet valide is door een programma wordt verwerkt. Deze hacktechniek wordt door hackers toegepast om code in te voeren (te 'injecteren') in een kwetsbaar computerprogramma en het verloop van de uitvoering ervan te veranderen. Succesvolle code-injectie kan zeer ernstige gevolgen hebben, hierdoor kunnen bijvoorbeeld computerwormen worden verspreid.
Code-injectie-veiligheidslekken vinden plaats als een applicatie niet-gevalideerde data naar een interpreter stuurt. Deze data wordt vaak handmatig door hackers ingevoerd, maar veelal gebeurt dit ook automatisch. Dit soort veiligheidslekken worden doorgaans gevonden in SQL-, LDAP-, XPath-, of NoSQL-query's; commando's die deel uitmaken van het OS, XML-parsers, SMTP-headers, argumenten van programma's, etc. Veel van dit soort veiligheidslekken zijn eenvoudiger te detecteren door broncode te onderzoeken dan door te testen. Scanners en fuzzers kunnen evengoed helpen deze veiligheidslekken te vinden.
Code-injectie kan leiden tot verlies van gegevens of datacorruptie, traceerbaarheid tegengaan of toegang tot systemen onmogelijk maken. Ook kan deze hacktechniek ervoor zorgen dat complete systemen zoals servers of werkstations worden overgenomen.
Code-injectietechnieken zijn populair bij het hacken van systemen om data te stelen, voor het ongeoorloofd verkrijgen van toegang tot systemen met meer "rechten" of het überhaupt toegang krijgen tot systemen. Voor veel doeleinden kan deze hacktechniek worden ingezet, waaronder:
Het willekeurig veranderen van waarden in een database door middel van SQL-injectie. Het resultaat hiervan kan bijvoorbeeld website defacement zijn, maar ook het compromitteren van vertrouwelijke data.
De installatie van malware of het uitvoeren van schadelijke code op een server, door scriptcode zoals PHP of ASP te injecteren.
Het verkrijgen van meer toegangsrechten tot aan rootpermissies door het injecteren van shellcode in binaire bestanden die setuid root zijn op UNIX systemen of op het lokale systeem door misbruik van een service op Windows.
Het aanvallen van gebruikers van het Web met het injecteren van HTML of Javascript (Cross-site scripting).
In 2008 was 5,66% van alle beveiligingslekken die waren gerapporteerd geclassificeerd als code-injectie, dit was het jaar waarin de meeste van dergelijke beveiligingslekken waren gerapporteerd. In 2015 was dit percentage afgenomen tot 0,77%.
Referenties
Exploit | Code-injectie-veiligheidslekken vinden plaats als een applicatie niet-gevalideerde data naar een interpreter stuurt. Deze data wordt vaak handmatig door hackers ingevoerd, maar veelal gebeurt dit ook automatisch. Dit soort veiligheidslekken worden doorgaans gevonden in SQL-, LDAP-, XPath-, of NoSQL-query's; commando's die deel uitmaken van het OS, XML-parsers, SMTP-headers, argumenten van programma's, etc. Veel van dit soort veiligheidslekken zijn eenvoudiger te detecteren door broncode te onderzoeken dan door te testen. Scanners en fuzzers kunnen evengoed helpen deze veiligheidslekken te vinden. | 1 | xpath, css-selector, spreekbare inhoud |
2,132 | PreOrderAction | 687333 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Halo%203 | Halo 3 | Halo 3 is een first-person shooter ontwikkeld door Bungie voor de Xbox 360. Het spel eindigt de verhaallijn die begon in Halo: Combat Evolved en doorging in Halo 2. De definitieve versie van het spel werd vrijgegeven op 25 september 2007 in Nieuw-Zeeland (waar het rond middernacht als eerste beschikbaar was), de Verenigde Staten, Brazilië, Canada, Australië, India en Singapore, 26 september 2007 in Europa en 27 september 2007 in Japan. GameSpot rapporteerde dat er 4,2 miljoen exemplaren van Halo 3 verkrijgbaar waren in de winkel op 24 september 2007 (een dag voor de officiële uitgavedatum), dat het een nieuw wereldrecord maakt.
Het spel bevat nieuwe voertuigen, wapens en gameplay die niet in de vorige titels van de serie beschikbaar waren. Halo 3 focust zich op de oorlog tussen de 26e-eeuwse mens en een collectie van alien-rassen, bekend als de Covenant, die na een decennialange oorlog een invasie zijn begonnen op aarde. In de strijd tegen de Covenant kruipt de speler in de huid van de Master Chief, een genetisch geavanceerde supersoldaat, en waagt zich in een oorlog om de mensheid te verdedigen.
Gameplay
De gameplay van Halo 3 bouwt voor het grootste deel op de vorige succesvolle uitvoeringen van de franchise. Het is een first-person shooter die het personage Master Chief volgt en zijn worsteling tegen de Covenant en de Flood. De actie van het spel heeft voor het grootste deel plaats te voet, maar er zijn voertuigen beschikbaar voor de speler op bepaalde punten in het spel. Net zoals de andere Halo-titels, is het multiplayer-deel van het spel een van de meest geprezen onderdelen en daardoor een van de redenen voor het enorme succes van de serie.
De balans van wapens en objecten in het spel zijn dusdanig afgesteld voor de multiplayer wat volgens multiplayer-designer Lars Bakken geldt als een van de 'three golden things''' van Halo. Er zijn wapens, granaten en de mogelijkheid om te vechten; alle drie zijn beschikbaar terwijl er te voet gelopen wordt (tenzij ze twee wapens tegelijk gebruiken of een hogere klasse wapen gebruiken).
Het idee van balans (tenminste in de multiplayer) is dat elk specifiek wapen of deel van de uitrusting een specifiek gebied heeft waar het het handigst is en het makkelijkst. Het maakt niet uit in welke combinatie de wapens worden gekozen door de speler (de speler kan max. maar 2 schieters gebruiken). Er zijn situaties waar de speler voordeel heeft en andere combinaties waar het in zijn nadeel speelt. Het resultaat is dat er geen enkel wapen/voertuig is dat beter is dan de andere.
De nieuwe standaard controllerbesturing heeft met de rechter bumperknop een actieknop (oppakken, herladen, in voertuigen stappen, schakelingen activeren, enz.) en met de X-knop kan de speler de uitrusting wijzigen. Wanneer de speler twee wapens heeft, kan hij of zij de wapens afzonderlijk van elkaar herladen met de linker- of rechterknop. De rest van de knoppen zijn niet veranderd. Net zoals in de vorige spellen kan de speler zelf kiezen welke besturing hij of zij neemt.
Campagne
Het enige gefilmde materiaal van de campagne is te zien in de E3 2006-trailer, de Et Tu Brute?-video en weer in de E3 2007-trailer. Er zijn verschillende typen gebieden waardoor de speler moet reizen: een jungle, opbouwende steden, woestijn en nog meer.
Het AI-gedrag van zowel vijanden als teamgenoten in de campagne zijn sterk verbeterd in Halo 3.
In september 2009 kwam een uitbreiding uit voor dit spel, genaamd Halo 3: ODST. Opmerkelijk is dat de speler niet de Master Chief of de Arbiter moet besturen, maar een ODST (Orbital Drop Shock Trooper, ook wel hell jumpers genaamd).
Co-operatief
Halo 3 heeft één tot vier spelers coöperatieve gameplay door Xbox Live of de systeemlink en voor twee spelers een coöperatieve split screen. Hoewel de split screen voor twee spelers ook in de vorige spellen werd ondersteund, was het voor Xbox Live en de systeemlink de eerste keer. Spelers die spelen via split screen kunnen ook met twee andere spelers spelen via Xbox Live of de systeemlink.
In plaats dat iedere speler een identieke Spartan krijgt zoals in de vorige Halo-spellen, speelt de eerste speler de Master Chief, de tweede speler de Arbiter en de andere twee spelers spelen een nieuw gecreëerde Elite, N’tho ‘Sraom en Usze ‘Taham, waarvan elk een eigen achtergrondverhaal heeft. Elke speler heeft identieke vaardigheden, alhoewel de speler een ander startwapen heeft. Master Chief begint met een Assault Rifle met de Battle Rifle als secundaire wapen, terwijl de Elites uitgerust zijn met een Plasma Rifle en Carbines voor elke missie.
Meta-game
Halo 3 heeft een "campaign meta-game" waarin een speler een numerieke score krijgt gebaseerd op hun prestaties terwijl ze het level uitspelen. De meeste punten krijgt de speler bij het verslaan van vijanden, met extra punten die gegeven worden als ze stijlvolle "kills" verrichten, zoals "headshots" of "stuck-kills" (het doden van een vijand met een plasma of spike-grenade die op de vijand zelf blijft plakken). Door het vinden en activeren van Skulls, wat ook in Halo 2 zat, kan de speler nog hogere scores krijgen in de meta-game. Naast dat er een score wordt bijgehouden van elke individuele speler, laat de meta-game ook zien dat ook co-op-campagne competitief kan worden. Als een speler zichzelf vermoordt of een co-op-teamgenoot vermoordt, verliest hij punten.
Gamerscore wordt gegeven voor het behalen van een specifieke score (of hoger dan dat) en medailles voor specifieke overwinningen, en voor het vinden van Skulls en andere verstopte spullen.
Multiplayer
Tot vier personen kan er geparticipeerd worden bij een multiplayerwedstrijd per Xbox 360 in Halo 3 via een split screen-lay-out en tot 16 personen mag er geparticipeerd worden in een wedstrijd over de LAN of Xbox Live. Een combinatie van sommige of alle methodes die opgenoemd zijn kunnen gecombineerd worden voor een wedstrijd tot 16 personen. In de zogenaamde "Forge"-modus is het maximale aantal teruggeschroefd naar acht spelers.
Net zoals de meeste Xbox 360-multiplayertitels heeft Halo 3 een gewijzigde versie van de TrueSkill-rankingsystem voor zijn online voorzieningen. Het matchmaking-systeem van Halo 3 is gebaseerd op twee verschillende rankeringen, niveau en ervarenheid (rating points of RP). Het niveau betekent waar de speler staat in de TrueSkill-ranglijst en ervarenheid (RP) is een gemiddelde van het aantal gespeelde en gewonnen wedstrijden (één punt per gewonnen wedstrijd). Een speler die de "general"-level heeft, speelt langer dan bijvoorbeeld een "recruit". Dit is gedaan om het systeem eerlijker te maken en de ervarenheid van spelers te reflecteren. Het RP-systeem heeft ook een ingebouwd mechanisme waardoor de speler gestraft wordt als hij of zij de server verlaat voordat de wedstrijd afgelopen is (verliest 2 RP's bij het verlaten). Een speler die dus vaak een wedstrijd verlaat, en aldus zijn of haar teamgenoten alleen laat, kan een negatieve RP-score hebben.
De gebruikersinterface is opnieuw ontwikkeld t.o.v. Halo 2, waardoor het makkelijker is een aangepast spel te maken in de Halo 3-multiplayer, die nu kan worden bewaard en online gedeeld kan worden met de file sharing features. Spelers kunnen "adverteren" voor hun aangepaste spel via Xbox Live Public, wat het makkelijker maakt om een multiplayerwedstrijd te vinden van de smaak van de speler zonder zijn of haar vrienden te vinden. Mensen die door de code kwamen, net zoals degenen die een glitch gebruikten om hun weg te vinden in de UI van aangepaste spelen van de Halo 3-bèta, hebben gevonden dat de sterkte van zwaartekracht inderdaad een aan te passen optie is in de multiplayerspellen, wat Bungie-medewerkers eerder bevestigden.
Mogelijkheden
Forge
Forge is een hulpmiddel waarmee spelers objecten en wapens toe kunnen voegen in bestaande mappen. Bijna alle wapens, voertuigen en interactieve objecten (variërende kratten en barrels) kunnen worden toegevoegd, bewogen en verplaatst in de mappen met Forge.
In spellen waar Forge is toegestaan, kunnen spelers overschakelen naar de bewerkingsmodus wanneer ze maar willen. Wanneer ze in deze modus zitten, wordt de speler als een Forerunner Monitor door andere spelers gezien en kan deze nog steeds aangevallen en vermoord worden. Objecten kunnen real-time worden voortgebracht in het spel. Het aantal objecten dat kan worden toegelaten in een map is gelimiteerd, omdat elk object credits inneemt. Voor elke map is maar een aantal credits toegestaan. Spelers kunnen sommige standaardobjecten verwijderen om meer credits te krijgen. Niet alle objecten (vooral voertuigen) zijn beschikbaar in alle mappen en de speler kan de X-knop ingedrukt houden om meer te leren over het object.
Films bewaren
Halo 3 heeft een functie genaamd Saved Films. Met deze functie kunnen spelers een kopie van de speldata van een multiplayerwedstrijd of campagnesessie opslaan op de harde schijf van de Xbox 360, zodat deze later terug kan worden gezien. Het is essentieel gezien hetzelfde als de "replay"-functie in racespellen en al vele jaren op pc-spellen zoals Bungie's eigen Marathon.
100 bestanden kunnen worden opgeslagen op een harde schijf op elke tijd.
Spelers kunnen de actie van elke hoek volgen en ieder z'n perspectief zien (inclusief een free-roaming camera). Het is ook mogelijk om de snelheid te vertragen en de opname omgekeerd af te spelen. De Saved Films kunnen worden bewerkt in het spel om een kortere clip te maken of alleen een speciaal moment of mooie actie. Spelers kunnen ook een hulpprogramma gebruiken om afbeeldingen te nemen van films en ze uploaden op de Bungie-website.
Omdat de Saved Films alleen speldata is (eigenlijk niet een video), is het bestand relatief klein. Een opname van een vrij "lang" spel is in de buurt van 6 MB. Films worden op alle soorten resolutie afgespeeld, het maakt dus niet uit op welke resolutie de speler de film heeft opgenomen. Alle films zijn gemaakt in real-time op de Xbox 360 die de Halo 3-engine gebruikt. Hiermee kunnen ze gedeeld worden met andere Xbox 360-consoles waar geen compatibele problemen zijn omdat ze allemaal dezelfde code gebruiken. De Saved Films-functie wordt beschreven als een "uitstekende trainingshulp" omdat spelers bruikbaar tactisch inzicht krijgen en strategieën van andere spelers kunnen bekijken.
Bestanden uitwisselenFile Sharing in Halo 3 is een online opslagruimte en deelservice voor een aantal bestanden die gemaakt zijn in het spel. Bestanden zoals Saved Films, schermafbeeldingen, gewijzigde gametypes en Forge-instellingen kunnen allemaal worden geüpload via File Share. Wanneer het spel begint, komen de bewaarde items tevoorschijn op het Bungie.net Halo 3-profiel, waar andere spelers meningen kunnen geven over het materiaal en dat downloaden zodra ze de volgende keer online spelen.
Spelers kunnen deze bestanden bekijken en verplaatsen terwijl ze online zijn, maar kunnen deze ook uploaden naar een centrale Bungie-server zodat vrienden (en vijanden) ze kunnen bekijken en downloaden, zelfs als de speler niet online is. Spelers kunnen extra opslagruimte kopen voor 750 Microsoft Points, waarmee er een Bungie Pro-account wordt gemaakt. Alle Xbox Live Gold-leden krijgen 25 MB opslagruimte; Bungie Pro 250 MB. Hoewel spelers met Xbox Live Silver geen toegang hebben om bestanden te delen, kunnen ze wel een Bungie Pro-account aanmaken. Spelers kunnen op de Bungie-website acht downloads aanvinken zodat deze direct worden gedownload zodra ze online zijn op de console.
Ook zal er de mogelijkheid zijn om je video's naar medemensen te sturen zodat die er ook nog even van kunnen genieten.
Samenvatting
Personages
De Master Chief keert weer terug als de hoofdrolspeler met de Arbiter. De Master Chief en de Arbiter worden bespeeld door de eerste en tweede speler tijdens de co-op gameplay. De twee nieuwe personages, N’tho ‘Sraom en Usze ‘Taham, die worden bespeeld door de derde en vierde speler, komen niet tevoorschijn in scènes .
Verhaal
De game begint niet waar Halo 2 eindigde. De stripboek mini-serie, Halo: Uprising, zou het gat verkleinen tussen het einde van Halo 2 en het begin van Halo 3.
Wanneer de game begint keert Master Chief terug op Aarde, waar de Covenants loyalisten (Brutes, Drones en Jackals), begeleid door de Prophet of Truth, hun eigen planet hebben verwaarloosd. Covenant-vliegtuigen vliegen naar een evacuatiepunt, een paar kilometers van de bergen van New Mombasa en hebben daar een verblijfplaats opgebouwd (wat te zien was in de E3 2006 trailer).
De Master Chief maakt met Sergeant Major Johnson en de Arbiter de weg door de jungle naar het UNSC-meldpunt. De Master Chief krijgt in de tussentijd verstorende berichten van Cortana. Kort nadat ze hun bestemming hebben bereikt, valt de Covenant het gebouw aan. Na een korte strubbeling, waar het gebouw wordt vernietigd, ontvangt de Master Chief orders van Commander Keyes en Lord Hood om op weg te gaan naar de Afrikaanse stad Voi om alle antiluchtdefensies te vernietigen om voor te bereiden op aanval op de artifact en Truth. Nadat de Master Chief en de Arbiter alles vernietigen, activeert Truth de artifact en maakt een enorme warp portaal waar alle Covenant-vliegtuigen naartoe gaan. Terwijl de mensheid over hun opties nadenken, arriveert er een Covenant-vliegtuig via een ander portaal en wordt bestuurd door de Flood en crasht. De parasieten verspreiden zich snel door de stad.
De Master Chief en de Arbiter proberen tegen de Flood te vechten. Ze worden geholpen door de gearriveerde Elite groep, die gebieden verglazen die geïnfecteerd zijn. Keyes, Master Chief, de Arbiter en de Elite groep besluiten om Truth te volgen. Ze verlaten Aarde via het warpportaal en vinden zichzelf bij immense structuur. Later komen ze erachter dat het de Ark is. Ze ontdekken dat de Ark buiten de Melkweg is gestationeerd. 343 Guilty Spark arriveert met Elite vliegtuig en belooft de Master Chief te helpen op wat voor manier dan ook, omdat hij geen voorgeprogrammeerde taken heeft sinds de ring is verwoest. Ze moeten eerst 3 schildgeneratoren vernietigen om bij truth te komen. Dit gebeurt in 3 groepen: een elite groep, een van mensen en de masterchief samen met de arbiter. Na de eerste 2 generatoren uitgeschakeld te hebben blijkt dat sgt. johnson gevangen is genomen. Na ook deze generator te hebben uitgeschakeld arriveert door het flood-geïnfecteerde High Charity via het warpportaal. Een weg banend tussen flood en brutes gaan de arbiter en de master chief achter truth aan. Op het laatste stuk helpt de flood (met de stem van Gravemind) de master chief tijdelijk maar keert zich alweer snel tegen hem. Na het executeren van de Prophet of Truth ontdekken de Master Chief en de Arbiter dat er een vervangende ring is gemaakt door de Ark om de ring te vervangen die de Master Chief in Halo: Combat Evolved vernietigde. De Chief besluit de ring te activeren om elke kans te vernietigen van de Flood zodat zich niet verder kunnen verspreiden. Eerst gaan de Master Chief en de Arbiter door High Charity om Cortana te redden, die nog steeds in de handen is van Gravemind. Na het redden van de AI vernietigen ze de Covenants thuiswereld en waarschijnlijk Gravemind waarna ze ontsnappen.
Wanneer ze arriveren op de nieuw gebouwde Halo ontdekken ze snel dat Gravemind nog leeft en probeert zichzelf te maken op de nieuwe Halo. De Chief, Arbiter en Sergeant Johnson maken snel hun weg naar de controlekamer, waar ze proberen de Halo af te vuren. Guilty Spark realiseert zich dat dit zijn nieuwe ring vernietigt omdat het niet volledig klaar is en vermoordt Sergeant Johnson als hij probeert om de ringen te activeren. De Master Chief vernietigt Guilty Spark, activeert de ring en ontsnapt net met de Arbiter met The Dawn, een UNSC-vliegtuig. Ze lanceren en het scherm verandert helemaal in wit. Hierdoor raakt de speler benieuwd of ze het redden of niet.
Terug op Aarde wordt er een herdenking gehouden en geeft de conclusie dat de Master Chief niet is teruggekeerd. De Arbiter vertrekt dan naar zijn eigen thuiswereld en schudt Lord Hood de hand.
Als de speler wacht tot na de aftiteling ziet men dat de Master Chief en Cortana nog steeds leven. Ze werden afgesplitst van de Arbiter toen het warpportaal sloot en daardoor het schip in twee werd gedeeld. Terwijl ze hulpeloos driften door de ruimte verstuurt Cortana noodsignalen terwijl de Master Chief zichzelf invriest en zegt: "wake me... if you need me." Cortana zegt dat het wel jaren kan duren voordat iemand hen oppikt. Als de speler het spel op het hoogste niveau heeft uitgespeeld, ziet men hoe het stuk van The Dawn waarin de Master Chief en Cortana zitten, zicht beweegt in de richting van een planeet. Tijdens E3 2011 werd bekend dat ontwikkelaar "343 Industries" een vervolg van Halo 3 uitbrengt in 2012. In de trailer is te zien hoe Master Chief dringend wakker wordt gemaakt door Cortana, die Master Chief bij de naam John noemt. Master Chief haast zich naar het open deel waar het schip in Halo 3 in tweeën is gedeeld en ziet dan dat ze aangetrokken worden door een groot ruimteschip.
Marketing en uitgave
Verschillende marketingtechnieken zijn gebruikt om de uitgave van Halo 3 te promoten. Er zijn verschillende trailers gemaakt voor de game: real-time stukjes, opgenomen gameplay stukjes, computergemaakte beelden en zelfs live action beelden. Tijdens de ontwikkeling zijn er enkele "ontwikkelaar documentaires" uitgegeven wat het proces van het maken van de game uitlegt. Er was een grote multiplayer bètatest die gespeeld kon worden op Xbox Live zodat het publiek zelf ervaring kon opdoen in de multiplayer. In juni 2007 begon er alternatieve reality game genaamd Iris, gemaakt om de hype voor de game te vergroten terwijl betrekkende spelers langzaam meer achtergrondinformatie over de game konden ontdekken.
Bungie praatte soms ook in hun wekelijkse update over hun game en voegde soms media toe aan hun berichten. Vele interviews met de Bungie staf zijn er gemaakt die alleen een aantal vaste onderwerpen besprak. Magazines en tijdschriften gaven soms verhalen waar nieuwe informatie kon ontdekt worden. Terwijl Halo 3 dichter bij zijn uitgave kwam werd de interesse vergroot. Vele reclames die tot nu toe zijn gemaakt richt zich op een algemeen publiek in plaats voor hardcore fans van de game. Microsoft kondigde op 9 augustus 2007 dat er een miljoen pre-orders zijn gemaakt in Noord-Amerika. Op 12 september 2007 werd de Believe campagne gelanceerd, die zich focust op het verhaal en de heldhaftigheid tijdens de oorlog via gesprekken met mede-soldaten van de Master Chief. De campagne begon met de video "Museum".
Een maand voor de uitgave van Halo 3 lekte de laatste test kopie op internet. (Codenaam Epsilon en volgens Bungie de 99,9 procent versie.) Microsoft reageerde op dit lek door alle Xbox Live accounts te verbannen die de Epsilon kopie spelen tot het jaar 9999. Halo 3's complete versie lekte een week voor zijn officiële uitgave online. Het 6,14 gigabyte bestand van het spel was gehackt en gedownload door "duizenden" mensen in 24 uur. Video's van het einde van Halo 3 waren gemaakt van de gelekte kopie en werden gepost op populaire videosites, waaronder YouTube.
Meer dan twee weken voordat Halo 3 uitgegeven werd verschenen er exemplaren met foto's van de cover op eBay. Een week voor de uitgave verkocht de Engelse Argos per ongeluk een aantal exemplaren. Microsoft's Entertainment en Devices divisie betreurde dat "het gebeurde", maar weet ook "dat het gewoon een vergissing was". Daarom had Microsoft niet de intentie om Argos te straffen voor hun fout.
Op 23 september 2007 heeft Microsoft de handleiding van de game online gezet om de nieuwe browser plug-in te promoten, genaamd Microsoft Silverlight.
Ondanks de vroege lekken zijn er 4 miljoen exemplaren verkrijgbaar in de winkel. Microsoft denkt "drie-kwart" van dat aantal te verkopen in 24 uur.
Versies
Halo 3 is uitgegeven in drie verschillende versies. De Standard Edition die game disc en handleiding bevat. The Collector's Edition bevat de game disc, handleiding, interactieve Xbox 360 bonus disc met enkele functies en een Beastiarum, hetgeen een collectie is van informatie en kunst over de verschillende rassen, culturen en bevolkingen. Deze editie is verpakt in een metalen doos.
Er zijn in een vroeg stadium klachten binnengekomen dat de houder van de disc van de Limited Version de cd loslaat. Daardoor zitten de cd's er los in en komen er krassen op. Microsoft heeft het probleem bevestigd en biedt aan gekraste game discs gratis te vervangen. Dit probleem komt niet voor bij de Standard Edition en Legendary Edition.
Trivia
Het spel is opgenomen in het boek 1001 Video Games You Must Play Before You Die'' van Tony Mott.
Computerspel uit 2007
Xbox 360-spel
First-person shooter
Halo
Xbox One-spel | Bungie praatte soms ook in hun wekelijkse update over hun game en voegde soms media toe aan hun berichten. Vele interviews met de Bungie staf zijn er gemaakt die alleen een aantal vaste onderwerpen besprak. Magazines en tijdschriften gaven soms verhalen waar nieuwe informatie kon ontdekt worden. Terwijl Halo 3 dichter bij zijn uitgave kwam werd de interesse vergroot. Vele reclames die tot nu toe zijn gemaakt richt zich op een algemeen publiek in plaats voor hardcore fans van de game. Microsoft kondigde op 9 augustus 2007 dat er een miljoen pre-orders zijn gemaakt in Noord-Amerika. Op 12 september 2007 werd de Believe campagne gelanceerd, die zich focust op het verhaal en de heldhaftigheid tijdens de oorlog via gesprekken met mede-soldaten van de Master Chief. De campagne begon met de video "Museum". | 1 | voorbestelling, pre-order, reservering |
1,046 | SellAction | 1294227 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kellogg%20Company | Kellogg Company | Kellanova (NYSE: K), voorheen gekend als Kellogg's, is een Amerikaanse producent van voedingsmiddelen. Het bedrijf, vooral bekend van de Kellogg's-cornflakes, is de grootste producent van ontbijtgranen in de Verenigde Staten.
Kellanova is genoteerd op de New York Stock Exchange en maakt deel uit de S&P 500-beursindex. Het bedrijf staat op plaats 226 in de Fortune 500 (2017).
Activiteiten
Het bedrijf beheert meer dan 100 Amerikaanse A-merken. Kellanova verkoopt voornamelijk ontbijtgranen; naast Kellogg's-cornflakes zijn dat bekende merken als Rice Krispies, Special K, Frosted Flakes en Raisin Bran. Daarnaast produceert Kellanova onder meer koekjes, crackers en snacks. Kellanova heeft een aantal dochterbedrijven, waaronder het in 2001 aangekochte Keebler, de op een na grootste producent van koekjes en crackers in de VS. In Noord-Amerika wordt driekwart van de omzet gerealiseerd.
Enkele merknamen van Kellanova
Special K
Coco Pops
Honey Loops
All Bran
Pop-Tart
Smacks
Pringles
Frosted Flakes
Geschiedenis
De geschiedenis van het bedrijf gaat terug naar 1897, toen John Harvey Kellogg (uitvinder van de cornflakes) en zijn broer Will Keith Kellogg de Sanitas Food Company begonnen om cornflakes te verkopen. De broers kregen ruzie over het toevoegen van suiker aan de ontbijtgranen en in 1906 begon Will zijn eigen bedrijf, de Battle Creek Toasted Corn Flake Company. De naam van dit bedrijf werd veranderd in Kellogg Company in 1922. Het hoofdkwartier staat al sinds de vestiging van het bedrijf in 1906 in Battle Creek (Michigan).
In 1930 stichtte Will Keith Kellogg de W. K. Kellogg Foundation met een donatie van US$66 miljoen aan Kellogg-aandelen. De stichting is nu de op zes na grootste filantropische organisatie in de VS. De activa van de stichting bestaan nog steeds grotendeels uit Kellogg-aandelen.
In 2012 kocht Kellogg Company het chipsmerk Pringles van Procter & Gamble voor US$2,7 miljard. Hierdoor groeide het bedrijf uit tot de op een na grootste producent van snacks ter wereld (na PepsiCo).
In april 2019 werd bekend dat de koek- en snoepactiviteiten overgaan naar Ferrero. Het Italiaanse bedrijf is bereid US$1,3 miljard te betalen voor de activiteiten met een jaaromzet van zo'n 1 miljard dollar. Merknamen als Mother's, Famous Amos en Keeblers gingen in juni 2019 over naar het Italiaanse bedrijf.
In oktober 2021 brak een staking uit vanwege door de coronacrisis opgelopen werkdruk. Daarop besliste Kellogg's om 1.400 stakende werknemers te ontslaan in de graanfabrieken van Lancaster, Memphis en Battle Creek.
In oktober 2023 werd Kellogg's opgedeeld in twee bedrijven. Enerzijds WK Kellogg Co voor de Noord-Amerikaanse afdeling van ontbijtgranen en anderzijds de andere afdelingen, met ook merken zoals Pop-Tart en Pringles, onder Kellanova.
Wetenswaardigheden
In oktober 2009 toonde het consumentenprogramma Keuringsdienst van Waarde aan, tot grote verbazing van de deskundigen die aan het woord gelaten werden, dat er in de Special K van Kellogg metallisch ijzer verwerkt wordt, weliswaar een gezuiverde vorm die wettelijk is toegestaan, maar dit soort ijzer heeft geen voedingswaarde. Een ander soort, ionisch ijzer (Fe2+ en Fe3+) is het soort ijzer dat mensen nodig hebben via de voeding en zorgt voor een betere zuurstofopname door hemoglobine.
Externe link
Website van Kellanova
Hofleverancier
Amerikaanse multinational
Bedrijf genoteerd aan de New York Stock Exchange
Amerikaans voedingsmiddelenfabrikant
Economie van Michigan | Geschiedenis
De geschiedenis van het bedrijf gaat terug naar 1897, toen John Harvey Kellogg (uitvinder van de cornflakes) en zijn broer Will Keith Kellogg de Sanitas Food Company begonnen om cornflakes te verkopen. De broers kregen ruzie over het toevoegen van suiker aan de ontbijtgranen en in 1906 begon Will zijn eigen bedrijf, de Battle Creek Toasted Corn Flake Company. De naam van dit bedrijf werd veranderd in Kellogg Company in 1922. Het hoofdkwartier staat al sinds de vestiging van het bedrijf in 1906 in Battle Creek (Michigan). | 1 | verkopen, verkoopactie, transactie |
8,128 | AmusementPark | 4186782 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Maximus%27%20Blitz%20Bahn | Maximus' Blitz Bahn | Maximus' Blitz Bahn (Nederlands: Maximus' flitsbaan) of kortweg Blitz Bahn is een bobkart in het Nederlandse Attractiepark Toverland en werd geopend op 28 maart 2015 in het themagebied Wunder Wald.
Geschiedenis
De voorganger van Maximus' Blitz Bahn is de bijna identieke bobkart Woudracer, die vanwege hoge onderhoudskosten werd vervangen. Aanvankelijk was een van de plannen om Woudracer te vervangen door een theater. Uiteindelijk kwam Toverland, gezien de hoge populariteit van Woudracer, tot de beslissing om Woudracer volledig te vervangen en te thematiseren. Op 27 oktober 2014 sloot Woudracer haar deuren. In december 2014 werd begonnen met het slopen van de tien jaar oude bobkart om vervolgens een deel van het traject weer op te bouwen. Op 6 februari 2015 bracht Attractiepark Toverland de naam van de attractie naar buiten. De volledige bouw van de attractie werd door Attractiepark Toverland gefilmd. Hiervan werd een driedelige achter-de-schermendocumentaire van gemaakt die via het YouTubekanaal van het park te bekijken was.
Op 28 maart 2015 opende de nieuwe bobkart. Evenals de voorganger van de Blitz Bahn, is dit de enige bobkart in de Benelux. In de eerste week na de opening had de attractie geregeld te maken met technische storingen. De storingen kwamen voort uit een softwarefout.
Halverwege mei 2015 werd er nabij de uitgang een animatronic van een hert, Speedy, opgehangen. Later werd dit hert hernoemd tot Rudi.
In 2020 opende in attractie de Efteling de achtbaan Max & Moritz. Deze attractie werd vanwege de architectuur en de decoratie vergeleken met Maximus' Blitz Bahn.
Ritverloop
Het station van de attractie bevindt zich in een verdiepte ligging in het indoorgedeelte van het themagebied Wunder Wald. Het outdoorgedeelte van Maximus' Blitz Bahn is overdekt door een houten constructie met dakpannen. Aan het begin van de rit loopt het traject door en tunnel waarin zich lichteffecten bevinden. Halverwege het traject bevindt zich een schuur, ingericht als kippenhok. Tijdens de rit wordt een onride foto gemaakt en wordt er een trajectmeting gedaan. Bezoekers met de snelste tijd kunnen een prijs winnen. Bij de uitgang bevindt zich een winkel waar met name chocolade van Milka verkocht wordt.
De baan is 512 meter lang en heeft een capaciteit van om en bij de 700 personen per uur.
Qua ritverloop zijn er enkele verschillen met voorganger Woudracer:
Het station is enkele meters naar het noorden verschoven. De locatie waar vroeger het station stond is nu een opstelspoor waar bobkarts opgesteld worden alvorens de rit begint. Hierdoor is de theoretische capaciteit verhoogd.
De indoor-helix is verwijderd.
De maximumsnelheid is verhoogd en er is een minimumsnelheid ingesteld. Mede door het laatste is de kans op een spookfile kleiner.
Thema
Wachtrij
Maximus' Blitz Bahn is gethematiseerd naar het land Oostenrijk. Het stationsgebouw en de wachtruimte bevinden zich deels in een Oostenrijkse chalet. In de chalet wordt het verhaal achter Maximus' Blitz Bahn verteld. De attractie is de eerste attractie van Toverland waarvan de wachtrij tot in de puntjes gedecoreerd is en een achtergrondverhaal heeft. De chalet bestaat uit meerdere ruimtes. De eerste ruimte is de woonkamer van Maximus Muller. Naast de objecten hangen er familiefoto's aan de muur en wordt er een video afgespeeld. De tweede ruimte is de keuken. Hier bevindt zich een interactief element. Door aan de hendel, laag bij de grond, te pompen wordt een windmolentje op de oven in werking gezet. Achter de keuken bevindt zich een toilet. Ook deze is interactief. Wanneer een bezoekers op het toilet zit en opstaat, is een fluittoon hoorbaar. In de derde ruimte is een levensgrote knikkerbaan te vinden. Net voor het instapstation is een instructievideo te zien, waarop Maximus Muller de veiligheidsinstructies doorneemt.
Bij de entree wordt op een digitaal scherm de actuele wachttijd van de attractie weergeven. Hoewel Toverland sinds 2020 een eigen wachttijdenapp heeft, was het tot 2022 de enige attractie in Toverland waar de actuele wachttijd op deze manier getoond wordt.
Verhaal
De bobkart is de eerste attractie van Attractiepark Toverland met een achtergrondverhaal. In het verhaal wordt een al bestaande attractie, cakewalk Villa Fiasco, betrokken. De hoofdpersoon van de attractie is Maximus Müller. Naar hem is de attractie vernoemd. Maximus is een uitvinder die tijdens zijn jeugd in Villa Fiasko gewoond heeft. Uiteindelijk moest Maximus het ouderlijk huis verlaten en vertrok naar zijn geboorteland Oostenrijk. In Oostenrijk trok hij zich terug in de Alpen waar hij verschillende uitvindingen heeft gedaan zoals de 'Alpine Bergsteiger', een vervoersmiddel op lange poten waarmee hij door de Alpen kon lopen. De afgelopen periode in Oostenrijk is Maximus bezig geweest met het bouwen van de 'snelste bob ooit'. Echter waren de Alpen niet geschikte plek om hieraan te bouwen. Hierop besloot hij terug te keren naar Toverland om zijn bobsleeën daar te testen. Bezoekers worden uitgenodigd om zijn proefpersonen te zijn en een snelheidsrecord te plaatsen.
Muziek
Voor de attractie heeft het Duitse bedrijf IMAscore muziek gecomponeerd. Deze muziek is in de wachtrij en tijdens de rit te horen. Alle bobkarts zijn uitgerust met 'onboardspeakers'. Dit fenomeen heeft Attractiepark Toverland al eerder toegepast bij de attracties Dwervelwind en Scorpios.
Easter Eggs
In en rond de attractie zijn een aantal easter eggs te vinden:
In de wachtrij liggen in de ruimte ter hoogte vlak voor de instructievideo diverse stukken gereedschap en technische onderdelen. Er liggen onder anderen een gashendel en een groen plakkaat met daarop in zwarte letters het woord bobkart. Dit zijn twee originele bobkartonderdelen van de voormalige attractie Woudracer.
Het personage Maximus wordt gespeeld door de ontwerper van de attractie.
Afbeeldingen
Attractiepark Toverland
Attractie van Wiegand
Rodelbaan (attractie) | Geschiedenis
De voorganger van Maximus' Blitz Bahn is de bijna identieke bobkart Woudracer, die vanwege hoge onderhoudskosten werd vervangen. Aanvankelijk was een van de plannen om Woudracer te vervangen door een theater. Uiteindelijk kwam Toverland, gezien de hoge populariteit van Woudracer, tot de beslissing om Woudracer volledig te vervangen en te thematiseren. Op 27 oktober 2014 sloot Woudracer haar deuren. In december 2014 werd begonnen met het slopen van de tien jaar oude bobkart om vervolgens een deel van het traject weer op te bouwen. Op 6 februari 2015 bracht Attractiepark Toverland de naam van de attractie naar buiten. De volledige bouw van de attractie werd door Attractiepark Toverland gefilmd. Hiervan werd een driedelige achter-de-schermendocumentaire van gemaakt die via het YouTubekanaal van het park te bekijken was. | 2 | pretpark, attractiepark, themapark |
2,396 | ChildrensEvent | 4878176 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Archeologisch%20Museum%20Haarlem | Archeologisch Museum Haarlem | Het Archeologisch Museum Haarlem is een museum over stadsarcheologie gelegen in de kelders van de Vleeshal aan de Grote Markt in Haarlem.
Geschiedenis
Het museum opende haar deuren 1991 voor het publiek. Het museum is een onderdeel van Bureau Archeologie van de gemeente Haarlem. In het museum is de archeologische collectie van de gemeente te zien. Centraal staat de stadsarcheologie en in het museum is te zien wat er de afgelopen decennia in de stad is opgegraven en ontdekt. Een aandeel hierin hebben de amateurarcheologen van de Archeologische Werkgroep Haarlem (AWH), opgericht in 1970. De werkgroep staat onder leiding van de stadsarcheoloog van de gemeente. Archeologische opgravingen binnen de gemeente worden door de stad begeleid, daarbuiten door de provincie Noord-Holland.
Tentoonstellingen
Het museum heeft een vaste opstelling 6000 jaar Haarlem waarin de bezoeker Haarlem ontdekt vanaf de prehistorie tot en met de nieuwe tijd. Ook heeft het museum een opgravingsreconstructie waarin de bezoeker zelf ziet hoe een archeologische opgraving in z'n werk gaat. Het museum biedt verschillende actieve kinderactiviteiten aan waaronder een mini-opgraving en onderzoek naar beerputresten tot schervenpuzzels, memorie en speurtochten. Jaarlijks bezoeken vele schoolklassen het museum voor een van de educatieve programma's.
Iedere half jaar is er een nieuwe wisselexpositie over een actueel onderwerp of onderzoek.
Toegang
Het museum is vijf middagen per week gratis toegankelijk.
Externe link
Website
Geschiedenis van Haarlem
Museum in Haarlem
Archeologisch museum
Haarlem-Centrum | Tentoonstellingen
Het museum heeft een vaste opstelling 6000 jaar Haarlem waarin de bezoeker Haarlem ontdekt vanaf de prehistorie tot en met de nieuwe tijd. Ook heeft het museum een opgravingsreconstructie waarin de bezoeker zelf ziet hoe een archeologische opgraving in z'n werk gaat. Het museum biedt verschillende actieve kinderactiviteiten aan waaronder een mini-opgraving en onderzoek naar beerputresten tot schervenpuzzels, memorie en speurtochten. Jaarlijks bezoeken vele schoolklassen het museum voor een van de educatieve programma's. | 1 | kinderevenement, kinderactiviteit, jeugdevenement |
7,492 | AchieveAction | 1401573 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Lucy%20Wangui | Lucy Wangui | Lucy Wangui Kabuu (Nyeri, 24 maart 1984) is een Keniaanse langeafstandsloopster, die gespecialiseerd is in de 10.000 m. Ze werd Keniaans kampioene in deze discipline. Ook nam ze tweemaal deel aan de Olympische Spelen, maar won hierbij geen medailles.
Biografie
Haar grootste prestatie leverde Wangui op de Gemenebestspelen van 2006 in Melbourne met het winnen van een gouden medaille op de 10.000 m. Met een tijd van 31.29,65 versloeg ze haar landgenote Evelyne Nganga (zilver; 31.30,86) en de Britse Mara Yamauchi (brons; 31.49,40). Op de 5000 m viel ze ook in de prijzen met een bronzen medaille. Hierbij finishte ze in 15.00,20 achter haar landgenote Isabella Ochichi (goud; 14.57,84) en de Britse Joanne Pavey (zilver; 14.59,08).
Op de Olympische Spelen van 2004 in Athene maakte ze haar olympische debuut en eindigde zij op de 10.000 m op een negende plaats in 31.05,90. Vier jaar later wist ze zich in Peking te verbeteren naar een zevende plaats in 30.39,96. Op de Afrikaanse kampioenschappen in 2008 werd ze op de 10.000 m vierde. In datzelfde jaar won ze de 5000 m bij de IAAF Golden League Meeting Gaz de France in Parijs.
In 2012 liep ze de marathon van Dubai in een tijd van 2:19.34. Ze is daarmee de tiende (peildatum oktober 2017) snelste vrouw aller tijden.
In 2013 won Wangui de 25 km van Berlijn.
Titels
Keniaans kampioene 10.000 m - 2013
Persoonlijke records
Baan
Weg
Palmares
3000 m
2006: 10e Wereldatletiekfinale - 8.56,41
5000 m
Kampioenschappen
2003: 4e Keniaanse kamp. - 15.42,5
2005: 5e Wereldatletiekfinale - 15.00,20
2006: Gemenebestspelen - 15.00,20
Golden League-podiumplekken
2008: Bislett Games – 14.33,49
2008: Meeting Gaz de France – 14.38,47
10.000 m
2003: Shizuoka Meeting - 32.13,24
2004: Keniaanse olympische Trials in Nairobi - 32.12,3
2004: 9e OS - 31.05,90
2006: Gemenebestspelen - 31.29,66
2007: Shizuoka International - 31.32,52
2007: 7e Keniaanse WK Trials in Nairobi - 33.24,8
2008: Keniaanse Afrikaanse kamp. Trials in Nairobi - 33.36,0
2008: 4e Afrikaanse kamp. in Addis Ababa - 33.52,11
2008: Keniaanse Olympische Trials in Nairobi - 32.18,6
2008: 7e OS - 30.39,96
2011: 14e Keniaanse WK Trials in Nairobi -
2013: Keniaanse kamp. in Nairobi - 32.44,1
2014: 4e Keniaanse kamp. in Nairobi - 32.50,37
5 km
2008: 4e adidas Women's Challenge in Londen - 15.53
2014: Freihofer's Run for Women in Albany - 15.20,1
10 km
2008: Resolution Asset Management Women's Run in Glasgow - 31.41
2011: Great Edinburgh Run - 32.28
2013: 4e TCS World in Bangalore - 32.18
2014: TCS World in Banglore - 31.48
2014: 4e Carrera la Mujer in Bogota - 34.43
halve marathon
2004: halve marathon van Yamaguchi - 1:09.47
2011: Great North Run - 1:07.06
2011: halve marathon van New Delhi - 1:07.04
2013: halve marathon van Ras al-Khaimah - 1:06.09
2014: 4e halve marathon van Kopenhagen - 1:08.37
2015: halve marathon van Kopenhagen - 1:08.51
25 km
2013: 25 km van Berlijn - 1:21.35
marathon
2012: marathon van Dubai - 2:19.34
2012: 5e marathon van Londen - 2:23.12
2012: marathon van Chicago - 2:22.41
2013: 24e WK - 2:44.06
2014: marathon van Tokio - 2:24.16
2015: marathon van Dubai - 2:20.21
veldlopen
2005: 5e WK korte afstand in Saint Galmier - 13.25
Keniaans atleet
Keniaans olympisch deelnemer
Keniaans middellangeafstandsloper
Keniaans langeafstandsloper
Keniaans marathonloper | Biografie
Haar grootste prestatie leverde Wangui op de Gemenebestspelen van 2006 in Melbourne met het winnen van een gouden medaille op de 10.000 m. Met een tijd van 31.29,65 versloeg ze haar landgenote Evelyne Nganga (zilver; 31.30,86) en de Britse Mara Yamauchi (brons; 31.49,40). Op de 5000 m viel ze ook in de prijzen met een bronzen medaille. Hierbij finishte ze in 15.00,20 achter haar landgenote Isabella Ochichi (goud; 14.57,84) en de Britse Joanne Pavey (zilver; 14.59,08). | 1 | prestatie, verwezenlijking, succes |
6,957 | CancelAction | 4085991 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pinkpop%202015 | Pinkpop 2015 | Pinkpop 2015 vond plaats van vrijdag 12 tot en met zondag 14 juni. Net als in 2008, 2010 en 2013 werd het festival ook in 2015 niet met Pinksteren gehouden, maar drie weken later. Het was de 46e editie van het Nederlands muziekfestival Pinkpop en de 28e in Landgraaf.
Perspresentatie
De bekendmaking van het complete programma vond plaats tijdens de traditionele perspresentatie in poptempel Paradiso te Amsterdam op woensdag 25 februari. De kaartverkoop startte op zaterdag 28 februari 2015. Binnen een uur waren zowel de weekend- als de zaterdagkaarten uitverkocht. De volgende dag waren er ook geen tickets meer te krijgen voor de zondag.
Tijdschema
Vrijdag 12 juni
Zaterdag 13 juni
Zondag 14 juni
Afzeggingen
Sam Smith moest wegens stemproblemen zijn optredens in mei en juni, waaronder dat op Pinkpop, annuleren. Op 20 mei werd Placebo als vervanger aangekondigd. Ook de Foo Fighters zegden hun optreden op het laatste moment noodgedwongen af, omdat frontman Dave Grohl de vrijdag ervoor bij een val zijn been brak. Hierdoor schoof Pharrell Williams door als headliner en versterkte de Belgische formatie Triggerfinger de line-up op deze laatste dag.
Zie ook
Pinkpop
Lijst van Pinkpop-optredens
Pinkpop Classic
Megaland
Sportpark De Berckt
Jan Smeets
Externe link
Officiële website Pinkpop
Pinkpop
Muziek in 2015 | Afzeggingen
Sam Smith moest wegens stemproblemen zijn optredens in mei en juni, waaronder dat op Pinkpop, annuleren. Op 20 mei werd Placebo als vervanger aangekondigd. Ook de Foo Fighters zegden hun optreden op het laatste moment noodgedwongen af, omdat frontman Dave Grohl de vrijdag ervoor bij een val zijn been brak. Hierdoor schoof Pharrell Williams door als headliner en versterkte de Belgische formatie Triggerfinger de line-up op deze laatste dag. | 1 | annulering, afzegging, intrekking |
8,309 | EngineSpecification | 1076970 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Engine-indicating%20and%20crew-alerting%20system | Engine-indicating and crew-alerting system | Het engine-indicating and crew-alerting system (EICAS) is een belangrijk systeem in de flightdeck van moderne verkeersvliegtuigen.
EICAS voorziet de piloten van een grote hoeveelheid informatie over de status van de motoren en overige systemen en waarschuwt de piloten actief wanneer een onderdeel of een systeem in het vliegtuig niet juist werkt. EICAS heeft de taken overgenomen van de vroegere boordwerktuigkundige (bwk).
Motorinformatie
EICAS presenteert de motorinformatie van het vliegtuig op één of twee schermen in de cockpit (crt of lcd). De waarden die worden weergegeven zijn meestal toerentallen, temperaturen, oliedruk en -temperatuur en brandstofverbruik.
Overige systemen
Vaak kan EICAS ook informatie presenteren van andere systemen, zoals:
elektrisch systeem (bijv. weergave van ingeschakelde generatoren en/of gelijkrichters)
landingsgestel (druk in de banden, remtemperaturen)
brandstofsysteem (hoeveelheid brandstof per tank, brandstoftemperatuur, welke brandstofpompen aan/uit staan)
hydraulisch systeem (hoeveelheid druk, pompen aan/uit)
pneumatisch systeem
Waarschuwingssysteem
Het waarschuwingssysteem waarschuwt de piloot als het EICAS ergens in een van de systemen een onregelmatigheid of een vreemde instelling ontdekt. De fout wordt weergegeven op het scherm, waarna de piloten eventueel corrigerende acties kunnen ondernemen. Waarschuwingen van verschillende importantie verschillen van kleur (rood, geel, wit) en worden al dan niet vergezeld door verschillende waarschuwingstonen.
ECAM
ECAM is het volg- en waarschuwingssysteem van Airbus. ECAM staat voor electronic centralised aircraft monitor en heeft nagenoeg dezelfde functies en uiterlijkheden als EICAS, dat door Boeing is bedacht.
Externe link
EICAS, Rockwell Collins (gearchiveerd in het Internet Archive)
Vliegtuigonderdeel | Motorinformatie
EICAS presenteert de motorinformatie van het vliegtuig op één of twee schermen in de cockpit (crt of lcd). De waarden die worden weergegeven zijn meestal toerentallen, temperaturen, oliedruk en -temperatuur en brandstofverbruik. | 2 | motorspecificatie, motorinformatie, voertuigmotor |
4,821 | LoanOrCredit | 3804928 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Kredietunie | Kredietunie | Een kredietunie is een coöperatie die financiële diensten verleent aan haar leden. Omdat een kredietunie een coöperatie is, is zij democratisch georganiseerd. Leden zijn mede-eigenaar en hebben een stem in het benoemen van bestuursleden.
Nederland
Na de kredietcrisis van 2008 zijn in Nederland de eerste kredietunies opgericht. Kredietunies zijn in Nederland onderdeel van alternatieve vormen op kredietverstrekking. Na de crisis zijn banken terughoudender geworden in het verstrekken van krediet aan het midden- en kleinbedrijf. Omdat er nog geen specifieke wet- en regelgeving was omtrent kredietunies, moesten de eerste initiatieven voldoen aan de strenge eisen voor een bankvergunning die afgegeven wordt door De Nederlandsche Bank (DNB).
Initiatief
In 2013 dienden de Tweede Kamerleden Van Hijum en Mulder van het CDA een initiatiefnota in met een pleidooi voor een aparte status voor kleine kredietunies in beperkte kring. De regering reageerde daar positief op. In mei 2014 dienden Van Hijum en Agnes Mulder vervolgens een initiatiefvoorstel voor de Wet toezicht kredietunies in. Deze werd in maart 2015 door de Tweede Kamer unaniem aangenomen en in april dat jaar als hamerstuk afgedaan in de Eerste Kamer. De wet is ingegaan per 1 januari 2016 en wijzigde de Wet op het financieel toezicht (Wft).
Wettelijke grondslag
Een kredietunie onder de Wft is een coöperatie waarvan de leden op grond van hun beroep of bedrijf zijn toegelaten, en haar bedrijf maakt van het bij haar leden verzamelen van geld om te investeren en krediet verstrekt aan haar leden ten behoeve van diens beroeps- of bedrijfsuitoefening. Dit is dus een redelijk specifiek soort kredietunie: namelijk een waar ondernemers elkaar geld uitlenen. Kredietunies die onder deze definitie vallen en maximaal 10 miljoen euro in de kas hebben, staan niet onder toezicht van de De Nederlandsche Bank of de Autoriteit Financiële Markten (AFM) en hebben geen vergunning nodig. Tot maximaal 100 miljoen euro en maximaal 25.000 leden hebben dit soort kredietunies een vergunning van de DNB nodig. Kredietunies die groter zijn of niet binnen de definitie van kredietunie van de Wft vallen, hebben een volledige bankvergunning van de Europese Centrale Bank nodig.
Werking
Er zijn verschillende soorten kredietunies actief in Nederland. kredietunies die werken met een z.g. Common Bond (het internationaal geaccepteerde model, conform de Wet Toezicht Kredietunies), waarbij de leden niet alleen rendement en risico met elkaar delen, maar ook ervaring, kennis en netwerken. Daarnaast zijn er de zgn. krediet-bemiddelende kredietcoöperaties (crowdfunding in besloten kring). De Vereniging van Samenwerkende Kredietunies en Kredietcoöperaties (VSK) is de landelijke belangenbehartiger voor alle kredietunies. De meeste kredietunies zijn gericht op een een bepaalde regio of stad, bijvoorbeeld Westerkwartier, Haarlemmermeer, Eemsregio, Groningen of Den Bosch. Er is echter ook een aantal sectorale kredietunies, bijvoorbeeld die voor Bakkerij-ondernemers, De Bruine Vloot of voor Binnenvaartschippers.
Externe link
Website Samenwerkende Kredietunies
Economie
Coöperatie | Werking
Er zijn verschillende soorten kredietunies actief in Nederland. kredietunies die werken met een z.g. Common Bond (het internationaal geaccepteerde model, conform de Wet Toezicht Kredietunies), waarbij de leden niet alleen rendement en risico met elkaar delen, maar ook ervaring, kennis en netwerken. Daarnaast zijn er de zgn. krediet-bemiddelende kredietcoöperaties (crowdfunding in besloten kring). De Vereniging van Samenwerkende Kredietunies en Kredietcoöperaties (VSK) is de landelijke belangenbehartiger voor alle kredietunies. De meeste kredietunies zijn gericht op een een bepaalde regio of stad, bijvoorbeeld Westerkwartier, Haarlemmermeer, Eemsregio, Groningen of Den Bosch. Er is echter ook een aantal sectorale kredietunies, bijvoorbeeld die voor Bakkerij-ondernemers, De Bruine Vloot of voor Binnenvaartschippers. | 10 | lening, krediet, rente |
1,773 | AutoDealer | 21926 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Schagen%20%28plaats%29 | Schagen (plaats) | Schagen (), in het West-Fries Skagen, is een stad gelegen in de gelijknamige gemeente in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Daarbinnen ligt het in de regio West-Friesland. De stad heeft een oppervlakte van 19,32 km². De gemeente telt inwoners () en de stad zelf telt inwoners (). De gemeente ligt in het noordwesten van West-Friesland, het grootste deel ligt nog net binnen de Westfriese Omringdijk, het gebied van de voormalige gemeente Zijpe ligt er buiten. De inwoners van Schagen worden vanouds "Schagenezen" genoemd.
Behalve als "Skagen" wordt ook vaak naar Schagen verwezen met de titel "Magnusveste", naar de legendarische ridder Magnus van Schagen, die aan de kruistochten zou hebben deelgenomen en de Haarlemmers en Keulenaren in 1219 zou hebben geholpen Damiate te veroveren.
Geschiedenis
De plaats Schagen werd rond 989 al genoemd, toen in documenten werd opgetekend dat graaf Dirk II en zijn vrouw zes in Schagen (villa Scagha) gelegen hoeven overdroegen aan de abdij van Egmond. Het is niet duidelijk of er toen al sprake was van een dorp. Wel zijn er aanwijzingen gevonden voor bewoning op de terpen in en rond Schagen in de 10e en 11e eeuw, maar die terpen waren te klein om meer dan één gezin te herbergen. In 1415 verleende Willem VI een stadsrecht aan Schagen. Dit was onderdeel van een grote bestuurlijke hervorming in West-Friesland, waarbij vrijwel het gehele West-Friese platteland in de een of andere vorm stadsrechten kreeg, naar model van het handvest dat Schellinkhout in 1402 had gekregen. De rechten werden in 1426 alweer afgenomen door Filips van Bourgondië, naar aanleiding van de opstelling van Schagen in de Hoekse en Kabeljauwse twisten (veel van de andere West-Friese 'plattelandssteden' ondergingen hetzelfde lot). In 1427 gaf Filips de Goede van Bourgondië Schagen in leen aan zijn oom Willem de Bastaard, een van de zeven bastaarden van Albrecht van Beieren en Maria van Bronckhorst. Willem verleende in 1427 een nieuw stadsrecht aan Schagen. Hij liet een slot bouwen en trok er in 1440 in. In 1456 kreeg Schagen van Filips van Bourgondië alle eerder verloren rechten weer terug. Willem liet vervolgens ook een kerk bouwen, die gereed kwam in 1460 en die gewijd was aan Sint-Christoforus en op 29 augustus 1895 door brand verwoest werd. De vestiging van Willem de Bastaard en vooral deze kerk lijkt er de reden van te zijn dat Schagen tot een regionaal verzorgingscentrum uitgroeide. In 1463 kreeg Schagen het recht op het houden van twee jaarmarkten en een weekmarkt. In 1603 kreeg Schagen van de Staten van Holland het recht op een jaarlijkse paardenmarkt.
In het begin van de Gouden Eeuw kende Schagen in tegenstelling tot 'echte' steden als Alkmaar, Enkhuizen, Medemblik en Hoorn nauwelijks een bloei. Pas later kon de stad profiteren van de toegenomen welvaart, maar het haalde nooit de bloei die de genoemde steden doormaakten. Ook na de Gouden Eeuw bleef een doorgroei uit. Mede door de inpoldering van het omliggende gebied kon Schagen in de 19e eeuw economisch weer tot bloei komen. Met name de veemarkt speelde daarbij een belangrijke rol. Toen in 1865 de spoorweg tussen Alkmaar en Den Helder in gebruik werd genomen ontstond er een groot afzetgebied van en voor de plaatselijke nijverheid. Schagen had toen ongeveer 2060 inwoners.
In de loop van de 20e eeuw zakte de welvaart langzaam in. Vooral na de Tweede Wereldoorlog liep de agrarische sector sterk terug. Maar omdat Schagen niet alleen daarvan afhankelijk was, was de achteruitgang hier een mindere last dan voor veel andere agrarische gemeenten. Rond 1960 ging Schagen weer langzaam floreren; het inwonertal lag nog onder de 5.000 maar was stijgende. Met name in jaren zeventig groeide het aantal van inwoners sterk. Begin jaren negentig werd die groei minder maar bleef vrij sterk in vergelijking met omliggende plaatsen. In 2007 kende de plaats Schagen circa 19.000 inwoners en daarna is het rond dit aantal blijven schommelen.
Regenten
Politiek en bestuur
Sinds 1 januari 2013 is de gemeente Schagen gefuseerd met de gemeenten Harenkarspel en Zijpe tot de nieuwe gemeente Schagen.
Gemeenteraad
De gemeenteraad van de oude gemeente Schagen bestond uit 17 zetels. Hieronder staat de samenstelling van de gemeenteraad van 1998 tot en met 2012:
In 2012 waren er herindelingsverkiezingen omdat Schagen werd samengevoegd met gemeente Harenkarspel en gemeente Zijpe per 1-1-2013.
Economie en werk
Schagen telde in 1992 een beroepsbevolking van ongeveer 7.200 personen (personen tussen 15 en 64 jaar). Schagen en directe omgeving heeft ongeveer 16.200 arbeidsplaatsen (15 uur of meer per week). Het merendeel van de bedrijfsvestigingen bestaat uit bedrijven met minder dan 50 arbeidsplaatsen. Het grootste gedeelte hiervan nemen onderstaande organisaties voor hun rekening.
Bedrijven en overheidsinstellingen
In Schagen is een aantal hoofd- en regiokantoren gevestigd van grote dienstverlenende ondernemingen zoals de Vries & van de Wiel, Spaansen, Rabobank, ING, ABN AMRO en WoonCompagnie. De grootste werkgevers in Schagen zijn Sociale Werkvoorziening Noorderkwartier N.V. en Quality Contacts B.V. Er zijn twee kantoren van regionale kranten (Schager Courant en Schagen op Zondag) alsook veel kleinere bedrijven gevestigd. In Schagen bevindt zich ook Dagbehandelingkliniek Mediance dat een afdeling is van het Gemini Ziekenhuis, die weer deel uitmaakt van de MCA Gemini Groep.
Bedrijventerreinen
Er zijn drie grote bedrijventerreinen in Schagen: Witte Paal, De Fok en Lagedijk. Op bedrijventerrein Witte Paal zijn een aantal doe-het-zelfzaken en autodealers gevestigd. Bedrijventerrein Lagedijk richt zich ook op watergebonden bedrijven en is deels gelegen aan de haven van Schagen. Bedrijventerrein De Fok bevat veel auto-gerelateerde bedrijven.
Ondernemersverenigingen
Industrie en Bedrijvengroep Schagen
Winkeliersvereniging Schagen
Vereniging Makadocenter Schagen
Stichting Evenementen Schagen
Fem2Business
Winkels
Schagen heeft een uitgebreid winkelaanbod, de belangrijkste winkelstraten zijn de Gedempte Gracht, Nieuwe Laagzijde en de Nieuwstraat. Het winkelcentrum Makado is overdekt en heeft een parkeerdak boven de winkels. Ook heeft Schagen een kleinschalig winkelcentrum in de wijk Waldervaart.
Onderwijs
Schagen heeft een aantal basisscholen. Daarnaast zijn er voor het middelbaar onderwijs het Clusius College en het Regius College Schagen. Tevens is er een vestiging van het ROC Kop van Noord-Holland met MBO opleidingen en een school voor voortgezet speciaal onderwijs, Het Molenduin.
Cultuur
Bezienswaardigheden
Markante herkenningspunten van Schagen zijn de Grote Kerk aan de Markt, een zeldzaam protestants voorbeeld van neogotiek en de, eveneens neogotische, rooms-katholieke Christoforuskerk naar ontwerp van Alfred Tepe. In de Christoforuskerk hangt de oudste luidklok van Nederland, gegoten in 1478 en gewijd aan de missionaris Liudger. Bij het naderen van Schagen zijn de kerktorens reeds vanaf grote afstand te zien.
Verder zijn het herbouwde Slot Schagen (met authentieke slottorens), de Markt, het Regionaal Museum 1940-1945 Schagen, de museumboerderij Vreeburg, het Automuseum en de in 2005 geopende Recreatiehaven Schagen, interessant. Gedurende de zomermaanden is er de West-Friese Folklore. En dan is er nog de Schager Wiel, een natuurgebied rondom het meer 'De Wiel' en het aangrenzende zwembad De Wiel.
Feesten
Als grootste kern in een regio vol kleine dorpen en gehuchten is Schagen een belangrijk regionaal centrum. Niet alleen de markt op donderdag trekt een groot publiek; met name de vele feesten die door het jaar heen in de stad georganiseerd worden trekken bekijks.
De reeds genoemde Westfriese Folklore is er in de zomermaanden elke donderdag op de Schager Markt. Diverse oude ambachten worden tentoongesteld en nagespeeld in het centrum. Hoogtepunt is de grote optocht die in de morgen over het marktterrein trekt. Oude koetsen, heren en dames in diverse klederdrachten en uiteraard muziek maken deze optocht tot een populaire attractie die, zeker bij mooi weer, veel toeristen naar het Schagense lokt.
Een ander feest dat tot ver buiten Schagen bekend en berucht is, is de Paasveetentoonstelling Schagen. Dit oude feest draait om de jaarlijkse veetentoonstelling die op de woensdag tien dagen voor Pasen op het marktplein wordt gehouden. Nadat de "dikbillen" gekeurd waren dronken de boeren en slagers vanouds een borrel in een van de vele cafés die Schagen rijk is. Tegenwoordig blijft het niet bij een borrel; vanaf 12:00 uur wordt het drankverbod dat op Paasveemorgen van kracht is, opgeschort en stromen de kroegen vol. Uit alle dorpen rondom Schagen en vaak zelfs nog van verder weg komen mensen naar de markt om zich op dit grote lentefeest eens te bezatten. Hoewel er met duizenden bedronken mensen weleens incidenten voorkomen, blijft de Paasveetentoonstelling desondanks onverminderd populair.
Ook kent men Popweekend in Schagen, hier treden diverse artiesten op. Dit gebeurt op een tweetal podia op de Markt. Dit festijn vindt altijd plaats op het eerste weekend van augustus en trekt tienduizenden bezoekers.
Ook buiten de grote feesten om blijft Schagen een belangrijk regionaal uitgaanscentrum.
Verkeer en vervoer
Schagen ligt aan de provinciale wegen N241, N245 en N248.
Schagen beschikt over één spoorwegstation: station Schagen. Vanaf station Schagen is er een rechtstreekse verbinding met Den Helder, Alkmaar, Zaandam, Amsterdam, Utrecht, Arnhem en Nijmegen en (gedurende de spits) met 's-Hertogenbosch, Eindhoven en Maastricht.
Bij het station is een klein opgezet busstation dat het begin- en eindpunt van twee reguliere, drie scholieren- en vier buurtbuslijnen is.
Geografie
Ligging
De onderstaande figuur toont nabijgelegen plaatsen in een straal van ongeveer 20 km rond Schagen.
Wijken in Schagen
Centrum
Groeneweg
Grotewal (Industrieterrein)
Hoep-Noord
Hoep-Zuid
Lagedijk (Industrieterrein)
Muggenburg
Nes-Noord (nieuwbouw)
Waldervaart
Witte Paal (Industrieterrein)
Waterveld (Nieuwbouw)
Bekende Schagenezen
Geboren in Schagen
Adriaen van Cronenburg (1545-1604), kunstschilder
Anthonie van Noordt (1619-1675), organist en componist
Jan van Noordt (1624-1676), kunstschilder
Laurens Praalder (1711-1793), wiskundige
Rein Boomsma (1879-1943), voetballer en verzetsstrijder
J.R. Vlaming (1883-1953), architect
Gesinus Gerhardus Kloeke (1887-1963), taalonderzoeker
Leonard Roggeveen (1898-1959), schrijver
Jan Boeke (1921-1993), organist, koorleider en muziekpedagoog
Jan Steeman (1933-2018), striptekenaar
Herman Willemse (1934-2021), zwemmer
Saskia Poldervaart (1945-2011), feministe, activiste, docente en onderzoekster vrouwenstudies
Country Wilma (Wilma Roos) (1951), zangeres en radiopresentatrice
Margreet Schouwenaar (1955), schrijfster, dichteres en docente
Esther Drenthe (1964), actrice
Cees Geel (1965), acteur en voice-over
Toek Numan (1971), componist
Eric van der Linden (1974), triatleet
Esther Waij (1974), actrice en schrijfster
Ruben Houkes (1979), judoka
Melissa Drost (1985), actrice
Quinta Steenbergen (1985), volleybalster
Koen Stam (1987), voetballer
Koen en Jos van der Donk (1988), acteurs
Zie ook
Lijst van rijksmonumenten in Schagen
Lijst van gemeentelijke monumenten in Schagen
Literatuur
J. Bregman, Schagen door de eeuwen heen, 1965, druk: Meijer Wormerveer.
K.C. Numan, De veldnamen van Schagen, 2015, druk: Springeruit Schoorl.
Externe link
Website van de gemeente
Noten
Plaats in Noord-Holland
Geografie van Schagen | Bedrijventerreinen
Er zijn drie grote bedrijventerreinen in Schagen: Witte Paal, De Fok en Lagedijk. Op bedrijventerrein Witte Paal zijn een aantal doe-het-zelfzaken en autodealers gevestigd. Bedrijventerrein Lagedijk richt zich ook op watergebonden bedrijven en is deels gelegen aan de haven van Schagen. Bedrijventerrein De Fok bevat veel auto-gerelateerde bedrijven. | 1 | autodealer, autohandelaar, autobedrijf |
2,293 | WantAction | 3860219 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Le%20livre%20du%20coeur%20d%E2%80%99amour%20%C3%A9pris | Le livre du coeur d’amour épris | Le livre du cuer damours espris in modern Frans Le livre du coeur d’amour épris is een allegorische roman geschreven door René I van Anjou omstreeks 1457.
Tekst
De tekst, deels in proza deels in paarsgewijs rijmende verzen, werd door koning René zelf geschreven in de traditie van de allegorische hoofse roman zoals de Roman de la Rose. Bij het begin van het werk schrijft koning René dat zijn werk geïnspireerd is door grote daden van de dappere ridders Lancelot, Gawain, Galahad en andere ridders van de Ronde Tafel ten tijde van koning Arthur en door de queeste naar de Heilige graal. De verhalen van de verteller zijn in proza gesteld, de dialogen van de allegorische personages zijn in versvorm geschreven.
De plot van het verhaal is vrij complex en de personages die in de roman voorkomen zijn incarnaties van deugden, ondeugden en sentimenten zoals Honneur (eer), Amour (liefde), Espérance (hoop), Jalousie (afgunst), Courroux (toorn), Tristesse (droefheid) enzovoort. Ook de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt worden benoemd met allegorische namen zoals Forêt de Longue-Attente (het bos van het lange wachten) of Château de Bon Repos (Slot van de goede rust). Het boek vertelt de geschiedenis van het hart van een dichter dat door Cupido geroofd wordt tijdens diens slaap. Het hart wordt in het verhaal ridder Coeur, die begeleid wordt door de schildknaap Ardent Désir (brandend verlangen). Er volgt dan een serie avonturen tot uiteindelijk ridder Coeur zijn ideale dame vindt, Doulce Merci (Zachte genade) die gevangen wordt gehouden door Refus (afwijzing), Honte (schande) en Crainte (angst). Ridder Coeur krijgt als beloning een kus van Doulce Merci, maar kan haar niet bevrijden. Hij verlaat haar om dan weg te kwijnen in het Hospital d’Amour (hospitaal van de liefde).
In het handschrift français 24399 van de Bibliothèque nationale de France staat een epiloog gericht aan een edelman die René ‘mon très cher et très aimé neveu et cousin’ noemt maar in het Weense manuscript bevindt zich naast deze epiloog ook een proloog gericht aan de ‘Très haut et puissant prince, mon très cher et très aimé neveu Jean, duc de Bourbon’. Koning René heeft het boek dus opgedragen aan Jan II van Bourbon, de schoonzoon van zijn zus Maria van Anjou en Karel VII van Frankrijk. In deze proloog verklaart René aan zijn neef dat hij in het boek in ‘parabels’ zijn eigen liefdes en verdriet verhaalt.
Wat de inhoud aangaat kan men de Livre du Cuer d'Amours espris zien als een synthese van twee stijlen, enerzijds de ridderroman in proza en anderzijdes de allegorische roman waarvoor René te rade is gegaan bij het eerste deel van de Le roman de la Rose, het deel geschreven door Guillaume de Lorris.
Handschriften
Van het verhaal zijn zeven manuscripten uit de 15e eeuw bewaard gebleven namelijk:
Parijs, Bibliothèque nationale de France, Arsenal 2984, einde 15e eeuw
Parijs, Bibliothèque nationale de France, français 1425
Parijs, Bibliothèque nationale de France, français 1509
Parijs, Bibliothèque nationale de France, français 24399, ca. 1460
Parijs, Bibliothèque nationale de France, nouvelles acquisitions françaises 11679, f. 184-304v, 16e eeuw
Vaticaan, Biblioteca Apostolica Vaticana, Reginensi latini 1629, einde 15e eeuw
Wenen, Österreichische Nationalbibliothek, 2597
De twee bekendste daarvan zijn de Codex Vindobonensis 2597 uit Wenen en de BnF français 24399. Ook het français 1509 van de BnF is geïllustreerd, de vier andere bevatten alleen de tekst.
Wenen, Österreichische Nationalbibliothek, Codex Vindobonensis 2597
Dit handschrift is vooral bekend voor zijn miniaturen door Barthélemy van Eyck. Het werd vervaardigd tussen 1457 en 1467. Het manuscript is samengesteld uit 127 perkamenten folia van 290 op 207 mm. De verluchting werd niet afgewerkt maar de zestien overgeleverde miniaturen worden algemeen erkend als horende tot het mooiste werk uit die periode. Barthélemy van Eyck was een meester in het schilderen van het licht en het weergeven van de sfeer van nachtelijke scènes. Smeyers noemt dit boek een hoogtepunt in de geschiedenis van de West-Europese boekverluchting en het onbetwistbaar meesterwerk van Barthélemy van Eyck.
Het handschrift is afkomstig uit de bezittingen van Eugenius van Savoye. Na diens dood wordt het in 1738 verworven door keizer Karel VI voor de keizerlijke bibliotheek. In 1809 verdwijnt het als oorlogsbuit naar Parijs maar het wordt in 1815 teruggegeven aan de Oostenrijkse nationale bibliotheek.
Paris, Bibliothèque nationale, français 24399
Dit handschrift dat waarschijnlijk de best bewaarde tekst bevat werd geschreven omstreeks 1460 en waarschijnlijk een twintigtal jaar later pas verlucht. De miniaturist bleef tot nu toe onbekend en kreeg de noodnaam Meester van de Livre du Cœur d'Amour épris. Het boek bestaat uit 138 folia in perkament van 310 x 215 mm groot. De tekst is geschreven in één kolom met 30 lijnen in een gotisch bastarda schrift. De bladspiegel bedraagt ca. 169 x 111 mm. Het boek bevat 70 miniaturen. De eerste zestien hebben exact hetzelfde iconografische programma als de zestien miniaturen uit de codex Vindobonensis 2597 maar zijn volgens de kunsthistorici van mindere kwaliteit. Het boek is afkomstig uit de verzameling van Louis-Jean Gaignat (1697-1768) een van de grote Franse verzamelaars uit de 18e eeuw.
Moderne uitgaven
Van het werk zijn de volgende moderne uitgaven beschikbaar:
Oeuvres complètes du roi René, avec une biographie et des notices par M. le Comte de Quatrebarbes, et un grand nombre de dessins et ornements, d'après les tableaux et manuscrits originaux par M. Hawke, Angers, Cosnier et Lachèse, t. 1, 1845, cliv + 152 p.; t. 2, 1844, cxiv + 156 p.; t. 3, 1846, xxx + 211 p.; t. 4, 1846, xiii + 203 p. (t. 3)
Herzog René von Anjou, Buch vom liebentbrannten Herzen (Nat. Bibl. in Wien, Hs. 2597). Miniaturen und Text, herausgegeben und erläutert von O. Smital und Emil Winkler, Wien, 1926.
René d'Anjou, Vom liebentbrannten Herzen, eingeleitet und erläutert von Franz Unterkircher, Graz, 1975.
René d'Anjou, Le livre du cuer d'amours espris. Texte présenté et édité par Susan Wharton, Paris, Union générale d'éditions (10/18, 1385. Bibliothèque médiévale), 1980, 223 p.
René d'Anjou, Le cœur d'amour épris, éd. Marie-Thérèse Gousset, Daniel Poirion et Franz Unterkircher, Paris, Lebaud, 1981.
René d'Anjou, Le livre du coeur d'amour épris. Texte présenté, établi, traduit et annoté par Florence Bouchet, Paris, Librairie générale française (Le livre de poche, 4567. Lettres gothiques), 2003, 533 p.
Zie ook
René I van Anjou
Le mortifiement de vaine plaisance
Le livre des tournois
Externe link
Elektronische Facsimile van Français 24399 op Gallica.
Franstalig gedicht
Middelfranse literatuur
15e-eeuws boek
Verlucht handschrift | De plot van het verhaal is vrij complex en de personages die in de roman voorkomen zijn incarnaties van deugden, ondeugden en sentimenten zoals Honneur (eer), Amour (liefde), Espérance (hoop), Jalousie (afgunst), Courroux (toorn), Tristesse (droefheid) enzovoort. Ook de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt worden benoemd met allegorische namen zoals Forêt de Longue-Attente (het bos van het lange wachten) of Château de Bon Repos (Slot van de goede rust). Het boek vertelt de geschiedenis van het hart van een dichter dat door Cupido geroofd wordt tijdens diens slaap. Het hart wordt in het verhaal ridder Coeur, die begeleid wordt door de schildknaap Ardent Désir (brandend verlangen). Er volgt dan een serie avonturen tot uiteindelijk ridder Coeur zijn ideale dame vindt, Doulce Merci (Zachte genade) die gevangen wordt gehouden door Refus (afwijzing), Honte (schande) en Crainte (angst). Ridder Coeur krijgt als beloning een kus van Doulce Merci, maar kan haar niet bevrijden. Hij verlaat haar om dan weg te kwijnen in het Hospital d’Amour (hospitaal van de liefde). | 1 | wens, verlangen, begeerte |
4,937 | QuantitativeValue | 1448750 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wattpiek | Wattpiek | Wattpiek (Wp) (Engels: watt-peak) is een meeteenheid voor het vermogen van fotovoltaïsche cellen (zonnecel of zonnepaneel) om zonne-energie in elektriciteit om te zetten. Eén wattpiek is de productie van een elektrisch vermogen van 1 watt (W) onder standaard omstandigheden (STC, Standard Test Conditions).
Definitie
De eenheid is gebaseerd op een bepaalde hoeveelheid zonnestraling die onder standaard omstandigheden op een aantal zonnecellen valt. Deze omstandigheden zijn:
de sterkte van de invallende zonnestralen: een hoeveelheid elektro-magnetische straling met een vermogen van 1000 W/m²;
het zonnespectrum: genormaliseerd voor AM = 1,5. AM is air mass, luchtmassa, een maat voor de relatieve lengte van de lichtweg door de atmosfeer;
de richting van de invallende zonnestralen: loodrecht op de zonnecellen;
de temperatuur van de zonnecellen: 25 °C.
Rendement
Een gemiddelde zonnecel haalt een rendement van ongeveer 10 à 20% van de beschikbare zonnestraling. Gezien de standaardinstraling van 1000 watt per vierkante meter betekent dit dat een zonnepaneel van 1 m² een vermogen heeft van 100 à 200 wattpiek. Om een PV-installatie met een vermogen van 1 kWp (1000 wattpiek) te bouwen, zijn dan 5 à 10 m² van zulke zonnepanelen nodig.
Hoeveel elektrische energie geproduceerd wordt door de zonnecel, hangt af van de lokale omstandigheden op de plaats waar het zonnepaneel staat opgesteld. Een bewolkte hemel geeft minder sterke zonnestralen, de richting van waaruit de zonnestralen invallen varieert in de loop van de dag (tenminste voor een vast opgesteld paneel), het zonnespectrum wijkt af, en door de zon warmt het zonnepaneel op en vermindert de efficiëntie ervan. Daarnaast zijn er vaak nog andere invloeden vanuit de omgeving zoals schaduw van bomen, vervuiling (al is de invloed daarvan vaak minimaal). Ook zijn er in een PV-installatie nog andere onderdelen die een rol spelen: de bekabeling (dikte en lengte vooral), de stekkerverbindingen en de omvormer.
Als vuistregel geldt dat gemiddeld genomen een in Nederland opgesteld zonnepaneel voor een theoretisch vermogen van één wattpiek een opbrengst kan genereren van ongeveer 0,85 tot 1 kilowattuur elektriciteit per jaar, dit is dus 850 tot 1000 kWh/jaar/kWp (vollasturen per jaar). Een PV-installatie van 4000 Wp genereert per jaar dus (uitgaande van de lagere waarde) 3400 kWh elektriciteit, wat overeenkomt met een gemiddeld elektrisch verbruik (exclusief verwarming) van een 4-persoonsgezin.
Geografische invloed
Op een zonniger locatie kan dezelfde installatie meer energie produceren, bijvoorbeeld ongeveer 1350 kWh/jaar/kWp in de Sahara, 1250 in Nice, 1410 in Madrid, of 2900 in Australië. De centrale van Sint Eustatius (opgeleverd in maart 2016) met een vermogen van 1.89 MWp genereerde in het eerste jaar 3126 MWh, overeenkomend met 1654 kWh/j/kWp.
Referenties
Zonne-energie
Elektrotechniek | Wattpiek (Wp) (Engels: watt-peak) is een meeteenheid voor het vermogen van fotovoltaïsche cellen (zonnecel of zonnepaneel) om zonne-energie in elektriciteit om te zetten. Eén wattpiek is de productie van een elektrisch vermogen van 1 watt (W) onder standaard omstandigheden (STC, Standard Test Conditions). | 1 | kwantitatieve waarde, interval, meeteenheid |
9,653 | Language | 1625229 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hongaarse%20Wikipedia | Hongaarse Wikipedia | De Hongaarse Wikipedia (Hongaars: Wikipédia, a szabad enciklopédia) is een uitgave in de Hongaarse taal van de online encyclopedie Wikipedia.
Geschiedenis
De eerste, Hongaars-gerelateerde versie van Wikipedia werd door Larry Sanger opgericht op 5 september 2001, met als URL http://hu.wikipedia.com/. Toch draaide de website niet goed wegens te weinig belangstelling en te veel vandalisme.
De Hongaarse Wikipedia ging opnieuw van start op 3 juli 2003. Op 17 juli 2008, iets meer dan 5 jaar na de oprichting, werd de mijlpaal van 100.000 artikelen gehaald.
Wikipedia
Wikipedia naar taal | De Hongaarse Wikipedia (Hongaars: Wikipédia, a szabad enciklopédia) is een uitgave in de Hongaarse taal van de online encyclopedie Wikipedia. | 1 | taal, natuurlijke taal, formele taalcode |
11,447 | GameServer | 148510 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Command%20%26%20Conquer%20%28computerspelserie%29 | Command & Conquer (computerspelserie) | Command & Conquer (C&C) is een serie real-time strategy computerspellen gemaakt door Westwood Studios (een dochterbedrijf van EA Games, tegenwoordig opgekocht door EA en vervangen door EA LA). De Command & Conquer-serie bestaat uit dertien spellen verdeeld over drie series. Het meest recente spel dat tot de serie behoort is uitgekomen op 16 maart 2010, Command & Conquer 4: Tiberian Twilight.
De uitbreidingspakketten zijn vrijwel opzichzelfstaande spellen terwijl het basisspel wel vereist is. Er verandert zodanig veel in het spel dat de diverse varianten vaak niet goed meer te vergelijken zijn. De engine van het spel blijft wel hetzelfde. Voor de spellen uit de Generals-serie is gebruikgemaakt van de SAGE-engine. Een verbeterde versie van deze engine wordt gebruikt voor Command & Conquer 3: Tiberium Wars.
De meeste spellen in de serie zijn pure real-time strategy. Uitzonderingen hierop zijn Renegade en Sole Survivor Online: deze spellen spelen zich beide af in het Tiberian-universum maar vanuit een ander perspectief.
Spellen in de Command & Conquer-serie
Tiberian-serie
Command & Conquer: Tiberian Dawn (1995)
Command & Conquer: The Covert Operations – uitbreidingspakket (1996)
Command & Conquer: Sole Survivor (1997)
Command & Conquer: Tiberian Sun (1999)
Command & Conquer: Tiberian Sun - Firestorm – uitbreidingspakket (2000)
Command & Conquer: Renegade (2002)
Command & Conquer 3: Tiberium Wars (2007)
Command & Conquer 3: Kane's Wrath – uitbreidingspakket (2008)
Command & Conquer 4: Tiberian Twilight (2010)
Command & Conquer: Tiberium Alliances (2012)
Command & Conquer: Rivals (2018)
Command & Conquer Remastered Collection (2020)
Red Alert-serie
Command & Conquer: Red Alert (1996)
Command & Conquer: Red Alert - Counterstrike – uitbreidingspakket (1997)
Command & Conquer: Red Alert - The Aftermath – uitbreidingspakket (1997)
Command & Conquer: Red Alert – Retaliation – uitbreidingspakket (1998)
Command & Conquer: Red Alert 2 (2000)
Command & Conquer: Red Alert 2 - Yuri's Revenge – uitbreidingspakket (2001)
Command & Conquer: Red Alert 3 (2008)
Command & Conquer: Red Alert 3 - Uprising – uitbreidingspakket (2009)
Command & Conquer: Red Alert 3 - Commander's Challenge – uitbreidingspakket (2009)
Command & Conquer: Red Alert (iOS) (2009)
Command & Conquer Remastered Collection (2020)
Generals-serie
Command & Conquer: Generals (2003)
Command & Conquer: Generals - Zero Hour – uitbreidingspakket (2003)
Geannuleerde spellen
Command & Conquer: Renegade 2
Command & Conquer: Continuum
Command & Conquer: Tiberian Incursion
Tiberium
Command & Conquer
In 2006 verzamelde EA-games alle uitgebrachte Command & Conquer-spellen (op Sole Survivor na) in één pakket, genaamd Command & Conquer: The First Decade, en in 2013 bracht EA Command & Conquer: The Ultimate Collection via Origin uit. The Ultimate Collection bevat alle uitgebrachte Command & Conquer-spellen die voor 2013 uitgebracht zijn.
Tiberian-serie
De Tiberian-serie gaat over de oorlogen tussen twee partijen, het Global Defense Initiative, een speciale taskforce van de Verenigde Naties en de Brotherhood of Nod, een soort terroristen met de beschikking over heel veel geld en ook genoeg zwaarder materieel om op grote schaal oorlog te voeren. Vanaf Command & Conquer 3 komt daar nog het buitenaardse ras de Scrin bij, die al eens eerder te zien waren.
Partijen
Global Defense Initiative
De Global Defense Initiative (ook bekend als GDI) is een organisatie opgericht door de Verenigde Naties en bestrijdt de religieuze en terroristische organisatie the Brotherhood of Nod om vrede op aarde te waarborgen en de verspreiding van het schadelijke kristal Tiberium te voorkomen. De belangrijkste steun krijgt GDI van de G8.
Het beeldmerk van de organisatie is een cirkel met daarin een adelaar.
Brotherhood of Nod
De Brotherhood of Nod (ook bekend als Nod of NOD) is een religieuze en terroristische organisatie. Deze organisatie staat onder leiding van Kane (gespeeld door Joseph Kucan) en strijdt fanatiek tegen de Global Defense Initiative (GDI) omdat de GDI tegen de verspreiding van Tiberium is terwijl Kane het ziet als een geschenk dat ze moeten omarmen. Ze maken hiervoor gebruik van geweld en soms onmenselijke middelen, zoals het uitvoeren van experimenten met Tiberium op mensen.
Het logo van de organisatie bestaat uit een zwarte staart van een schorpioen in een rode afgevlakte driehoek met een zwarte rand. Sinds de Derde Tiberiumoorlog heeft het logo punten aan de afgevlakte zijden.
Verscheidene namen van personages binnen deze organisatie verwijzen naar het Oude Testament van de Bijbel. Ook de naam van de organisatie is terug te vinden in de Bijbel. In Genesis 4:16 staat:
Zo verliet Kaïn de HERE en vestigde zich in het land Nod, ten oosten van Eden
De naam van de organisatie verwijst naar het land Nod en Kane is een verwijzing naar Kaïn, de oudste zoon van Adam. Seth, de rechterhand van Kane, is een verwijzing naar Seth, de derde zoon van Adam en Eva.
Het land NOD betekent in de Bijbel ook wel het land van verbanning, doordat Kaïn door de moord op zijn broer Abel door God van de aarde verbannen werd (Genesis 4:11): Daarom zult u vervloekt zijn, verbannen van de grond die zijn mond heeft geopend om uit uw hand het bloed van uw broer te ontvangen!
The Brotherhood of NOD betekent dus eigenlijk "The Brotherhood of the Exiled", "Het Broederschap van zij die verbannen zijn".
Scrin
De Scrin is een buitenaardse beschaving die in Tiberian Sun voor het eerst verscheen en in Tiberium Wars een speelbare partij was. Hun doel is het terravormen van de Aarde waardoor de Aarde een tiberiumplantage wordt.
Spellen
Command & Conquer: Tiberian Dawn
In het eerste spel uit deze serie, genaamd Command & Conquer (ook wel Tiberian Dawn genoemd), start de Tiberian verhaallijn. Tevens heeft dit spel het real-time strategy-genre populair gemaakt. Veel mensen beschouwen "Dune II" en "Warcraft: Orcs & Humans" als de grondleggers van dit genre. Command & Conquer borduurt op deze games voort, maar maakte het genre populair bij het grote publiek. Dit was goed zichtbaar aan het aantal andere RTS-computerspellen dat eind jaren 90 ook werd gelanceerd.
Dit spel is uitgekomen op pc en de game consoles Sega Saturn, PlayStation en de Nintendo 64.
De serie zit vol religieuze verwijzingen:
De leider van de Nod heet Kane (naar Kaïn, de eerste moordenaar)
Zijn rechterhand heet Seth (naar Seth)
De Nod zelf lijkt vernoemd naar het land van Nod
De leider van de GDI in Tiberian Sun heet Solomon (naar Salomo)
Command & Conquer: Tiberian Sun
Tiberian Sun is het vervolg op de verhaallijn van Command & Conquer en vertelt hoe de Nod na bijna verslagen te zijn (althans, dat denkt het GDI), opeens keihard toeslaat door vrijwel overal ter wereld op grote schaal aan te vallen. Om de chaos nog completer te maken ontvangt het GDI een videoboodschap van Kane, van wie gedacht werd dat hij dood was.
De uitbreiding, Firestorm, vertelt hoe GDI en Nod samen moeten werken om CABAL (Computer Assisted Biologically Augmented Lifeform), de computer van Nod, tegen te houden die met een leger van cyborgs de wereld wil overnemen.
Command and Conquer 3: Tiberium Wars
Het derde spel in de Tiberian serie is Command & Conquer 3: Tiberium Wars. Dit spel maakt gebruik van een verbeterde versie van de engine die ook voor Command & Conquer: Generals werd gebruikt. Naast de GDI en Nod is nu ook een derde partij speelbaar, namelijk de Scrin, een buitenaards ras dat ook bij de strijd betrokken raakt. Buitenaardse wezens zijn niet helemaal nieuw in deze serie, in eerdere spellen werd er al dikwijls verwezen naar buitenaardse aanwezigheid.
Command & Conquer 4: Tiberian Twilight
Command & Conquer 4: Tiberian Twilight vormt het laatste hoofdstuk in de Tiberium-saga. Dit deel onderscheidt zich van zijn voorgangers door een totaal andere opzet van het spel. Het bouwen van bases is niet langer mogelijk. De missies moeten worden uitgespeeld met een van tevoren bepaald aantal eenheden.
Command & Conquer: Renegade
Renegade is een first person shooter in het Tiberian universum, die zich in de laatste maanden van de eerste Tiberium-oorlog afspeelt (het verhaal van de eerste Command & Conquer).
De eerste Tiberium-oorlog vond plaats tussen 1995 en 1998. De laatste missie van Renegade is de First Person Shooter versie van de laatste missie van Tiberian Dawn.
Command & Conquer: Sole Survivor Online
Sole Survivor is een online-only game uit 1997 met dezelfde graphics als Command & Conquer, waar elke speler één voertuig naar keuze bestuurt. Het spel was niet veel bijzonders in vergelijking met andere spellen uit dezelfde tijd en flopte dan ook. Dit spel is alleen uitgebracht in Australië en Nieuw-Zeeland.
Red Alert-serie
Spellen
Red Alert
Command & Conquer: Red Alert werd uitgebracht in 1996 en is de prequel van de eerste Command & Conquer. Het verhaal gaat over de strijd tussen de Sovjets, onder leiding van Jozef Stalin, en de geallieerden, onder leiding van General Gunter von Esling. Professor Einstein heeft na de Tweede Wereldoorlog een tijdmachine gebouwd en Adolf Hitler uit de tijdlijn gewist. Hierdoor is de machtsbalans in Europa veranderd.
In het spel kan de speler een van deze zijdes kiezen en moet hij respectievelijk de Sovjets leiden bij het veroveren van Europa of de geallieerden leiden die dit moeten tegengaan. Als men de kant van de Sovjets kiest, komt men meer te weten over The Brotherhood of NOD. Het spel is een van de meest legendarische strategiespellen ooit. Het introduceerde onder andere het "Skirmish"-principe, een spelvariant waarbij de speler in losstaande levels tegen een computer-tegenstander kan spelen zonder dat dit bij het verhaal hoort. Er zijn twee uitbreidingen voor Red Alert gemaakt; Counterstrike en The Aftermath.
Verder is het spel Red Alert uitgekomen op (alleen) de PlayStation, en heeft ook een eigen PlayStation-uitbreiding/vervolg: Retaliation (vergelijkbaar met The Aftermath-uitbreiding voor de PC).
Red Alert 2
Het tweede deel in de Red Alert serie wordt door velen nog steeds gezien als het beste uit de Command & Conquer-serie. Dit komt vooral door de goede en snelle "gameplay". De Red Alert 2 (afgekort RA2)-missies kunnen worden gespeeld als geallieerden of als Sovjets. Het verhaal van de missies is vrij eenvoudig. De Russen, Cubanen, Irakezen en Libiërs vallen Amerika binnen en de geallieerden moeten voorkomen dat de wereld ten onder gaat. In de loop van het verhaal komt de aanvankelijk bij de Sovjets horende Yuri, een man die na veel experimenten menselijke gedachten en handelingen kan controleren steeds meer op zichzelf te staan, om later, in het uitbreidingspakket, een eigen factie te vormen. Behalve missies kan RA2 ook online en in skirmish games tegen computerspeler(s) worden gespeeld. Hier worden de geallieerden en Sovjets verder onderverdeeld in landen met elk speciale eenheden. De online-mode is met maximaal 4 menselijke spelers tegelijk te spelen. Men kan meedingen op de maandelijkse ranglijst. Er zijn 2 ranglijsten; de spelersranglijst en de "clan"-ranglijst. Men kan online ook niet officiële normale games doen, deze worden ook trainingsgames of "fungames" genoemd.
Het populairste spel mode is Online Skirmish, ook wel bekend als multiplayer. Hierbij speelt men tegen andere menselijke spelers en men kan gebruikmaken van zogenaamde 'SuperWeapons', zoals Het IJzeren Gordijn en De Atoombom, respectievelijk The Chronosphere en The WeatherControl Device. Omdat er veel verschillende units en dus tactieken mogelijk zijn kan er op vele manieren worden gespeeld. Echter de meest effectieve strategie is de geliefde en gehate "Rush". Hierbij maakt men zo snel mogelijk genoeg tanks om de vijand aan te vallen om deze geen tijd te geven zijn basis en leger op te bouwen. Met deze "strategie" kunnen "games" binnen enkele minuten al beslist zijn. Terwijl bij andere tactieken men ook uren nodig kan hebben. De Rush is moeilijk om uit te voeren, maar het plan is meestal hetzelfde. Bijna alle officiële "games" zijn op deze strategie gebaseerd. Bij fungames of trainingsgames wordt meestal niet direct aangevallen maar worden eerst grote legers gemaakt om meer plezier en uitprobeer mogelijkheden te hebben en geven.
De serveromgeving met naam "Westwood Online" heeft vele veranderingen doorgemaakt om cheaters en spammers tegen te gaan. Olaf van der Spek heeft zelfs game recorders gemaakt zodat een opgenomen game als bewijs kan dienen. Mede doordat de WOL server na verloop van tijd wel erg slecht werd onderhouden (traag en buggy), kwam XWIS met een alternatieve server. Ook hier kwam Olaf van der Spek met tools om te kunnen wisselen tussen de WOL en XWIS server. Over het algemeen kwamen de betere spelers op XWIS spelen omdat deze simpelweg beter was. Onlangs is de trage WOL server opgeheven en is de XWIS server nu overgezet op het IP-adress van de oude WOL server. XWIS en Strike-Team beheren nu met toestemming en sponsoring van Westwood/EA/EALA de standaard RA2 en Renegade servers.
De servers worden nu erg goed onderhouden en er zijn zelfs extra functies bijgekomen voor de RA2 server.
Yuri's Revenge
Red Alert 2 heeft één officieel uitbreidingspakket, genaamd Yuri's Revenge waarin Yuri, die in Red Alert 2 aan de kant van de Sovjets stond, zelf een leger heeft opgebouwd om de macht over te nemen. Het leger is voornamelijk gebaseerd op hersencontrolewapens en genetische mutatie.
De geallieerden en Sovjets beginnen in dit spel samen te werken, iets dat opmerkelijk is vergeleken met de eerder spellen uit deze reeks, waarin ze elkaar juist het licht in de ogen niet gunnen.
De gameplay is ongeveer hetzelfde als het origineel, alhoewel er meer wapens, voertuigen, gebouwen en maps zijn. Echter, Yuri's leger wordt niet geaccepteerd door de "ervaren" spelers.
Red Alert 3
Red Alert 3 kent drie facties: de Sovjets, de geallieerden, en The Empire of the Rising Sun (Japan). Centraal in de game staat de vraag 'wat als' en in het verhaal wordt daar flink mee gespeeld. Alle technologieën die over de laatste zeventig jaar niet bleken te werken of te hoog waren gegrepen, zijn in Red Alert 3 wel waarheid geworden. Tijdreizen en teleportatie zijn in Red Alert 3 allemaal werkelijkheid.
In het verhaal reizen de leiders van de Sovjet-Unie terug in de tijd om het vervallen rijk in ere te herstellen. Ze verwijderen Albert Einstein uit de tijd, waardoor er een breuk in de tijdlijn komt. Hierdoor komt er een Derde Wereldoorlog. Hierin vechten de drie facties hun geschillen tot het bot uit en maken zij gebruik van nieuwe, maar ook een aantal bekende eenheden.
De speler kan daarna kiezen om verschillende campagnes te spelen:
De Sovjet-Unie
De Geallieerden
Het Keizerrijk van de Rijzende Zon
Red Alert 3 is voor pc op 30 oktober 2008 in Nederland uitgebracht, op 27 oktober in de Verenigde Staten en op 28 oktober in de rest van de wereld. Later ook voor de Sony PlayStation 3, Xbox 360 en Mac.
Generals-serie
Spellen
Generals
In Generals zijn er 3 partijen: De Verenigde Staten, China en de GLA (Global Liberation Army). Al deze partijen strijden tegen elkaar. De VS en China gaan in het spel echter ook samenwerken tegen de opkomende GLA. Het spel brak met de oude voor C&C zo herkenbare stijl wat EA veel kritiek opleverde. C&C zou slechts als handelsnaam gebruikt worden voor een willekeur aan spellen. Desondanks is het spel ook nu na enkele jaren nog steeds populair en wordt het online nog veelvuldig gespeeld.
Generals: Zero Hour
De uitbreiding Zero Hour voegt naast nieuwe single player levels enkele specifieke generals toe aan de Multiplayer en Skirmish spelvarianten. Er is ook een Generalen Challenge, waarin de speler het als een van de generals tegen de andere op kan nemen in 1 op 1 gevechten. Alle generaals hebben een specialiteit en specifieke eigenschappen.
Command & Conquer
Command & Conquer werd tijdens de Video Games Awards (VGA) in 2011 door BioWare aangekondigd en zou oorspronkelijk in 2013 voor pc uitkomen. Het spel is echter geannuleerd.
Soundtrack
De toenmalige huiscomponist van Westwood Studios en Electronic Arts, Frank Klepacki, heeft de muziek verzorgd voor alle spellen in de Command & Conquer-reeks. Het uitbreidingspakket Covert Operations bevat een aantal tracks die alleen via een reguliere cd-speler te beluisteren zijn. De Duitse platenmaatschappij Edel Records heeft een soundtrack uitgebracht onder de titel Alaяmstufe Яot. Hierop is alle muziek uit het spel en muziek van artiesten uit de dance- en rockscene te vinden.
Externe links
Officiële website
Computerspel van Virgin Interactive | De serveromgeving met naam "Westwood Online" heeft vele veranderingen doorgemaakt om cheaters en spammers tegen te gaan. Olaf van der Spek heeft zelfs game recorders gemaakt zodat een opgenomen game als bewijs kan dienen. Mede doordat de WOL server na verloop van tijd wel erg slecht werd onderhouden (traag en buggy), kwam XWIS met een alternatieve server. Ook hier kwam Olaf van der Spek met tools om te kunnen wisselen tussen de WOL en XWIS server. Over het algemeen kwamen de betere spelers op XWIS spelen omdat deze simpelweg beter was. Onlangs is de trage WOL server opgeheven en is de XWIS server nu overgezet op het IP-adress van de oude WOL server. XWIS en Strike-Team beheren nu met toestemming en sponsoring van Westwood/EA/EALA de standaard RA2 en Renegade servers.
De servers worden nu erg goed onderhouden en er zijn zelfs extra functies bijgekomen voor de RA2 server. | 1 | spelplatform, online gamingdienst, serveromgeving |
11,994 | Demand | 271074 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Dagvaardingsprocedure%20%28Nederland%29 | Dagvaardingsprocedure (Nederland) | De dagvaardingsprocedure is de meest gangbare procedure in het civiel recht. De procedure is geregeld in het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.
De procedure begint door het uitbrengen van een dagvaarding door een gerechtsdeurwaarder. In de dagvaarding geeft de eiser aan wat hij van de rechter verlangt, dat noemen we de eis. Daarbij moet tevens worden aangegeven wanneer en hoe de gedaagde kan reageren.
Als de procedure voor de rechtbank dient, moet de eiser in de dagvaarding ook aangeven wie zijn advocaat is. Advocaten zijn ingeschreven op een landelijk tableau van advocaten.
De gedaagde kan reageren op de eis door een conclusie van antwoord in te dienen. Als het gaat om een zaak bij de kantonrechter, dan kan iedereen optreden als gemachtigde en is een advocaat niet noodzakelijk. Is de zaak voorgelegd bij de civiele rechter, dan is het inschakelen van een advocaat verplicht. Bij de conclusie van antwoord kan de gedaagde ook een tegenvordering instellen. Die noemen we dan een eis in reconventie.
Na de conclusie van antwoord zal de rechtbank beoordelen of de zaak geschikt is voor een zitting of dat de zaak schriftelijk kan worden afgedaan. Die zitting wordt aangeduid als comparitie. Als de rechtbank meent dat er behoefte is aan een nadere schriftelijke toelichting door de eiser, mag de eiser nog een conclusie van repliek indienen. De gedaagde mag daar op reageren met een conclusie van dupliek.
De hoofdregel is tegenwoordig echter dat na de conclusie van antwoord een comparitie wordt bepaald. Op die zitting zal de rechter partijen kort de gelegenheid geven om hun standpunt mondeling toe te lichten. De rechter zal meestal ook zelf vragen stellen. Tevens zal de rechter kijken of er een schikking mogelijk is.
Na afloop van de comparitie kan de rechter partijen nog een mogelijkheid geven voor een schriftelijke reactie, de conclusies van repliek en dupliek. De rechter kan ook menen dat de zaak voldoende duidelijk is en een vonnis uitspreken. Dat kan een tussenvonnis zijn, waarbij bijvoorbeeld een van beide partijen een bewijsopdracht krijgt, maar dat kan ook direct een eindvonnis zijn, waarbij de rechter een definitieve beslissing geeft.
Externe link
Rechtspraak.nl over de civiele dagvaardingsprocedure (Nederland)
Zie ook
Dagvaarding
Burgerlijk recht in Nederland
Rechtspraak in Nederland
Nederlandse wetgeving | Na de conclusie van antwoord zal de rechtbank beoordelen of de zaak geschikt is voor een zitting of dat de zaak schriftelijk kan worden afgedaan. Die zitting wordt aangeduid als comparitie. Als de rechtbank meent dat er behoefte is aan een nadere schriftelijke toelichting door de eiser, mag de eiser nog een conclusie van repliek indienen. De gedaagde mag daar op reageren met een conclusie van dupliek. | 1 | vraag, behoefte, zoekopdracht |
579 | WebPageElement | 4586920 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Onderwijs%20in%20Kerala | Onderwijs in Kerala | Onderwijs in Kerala is verdeeld in 'School Education' voor kinderen van 6 tot 14 jaar, 'Secondary School' tot 18 jaar, en daarna universiteiten en daarbij aangesloten zelfstandige faculteiten. De 'School Education' is verdeeld in 'lower primary' (jaar 1 tot 5), en 'upper primary' (jaar 6 tot 8). De 'Secondary School' is verdeeld in 'high school' of ook 'secondary school' (jaar 9 en 10), 'higher secondary school' (jaar 11 en 12) en beroepsonderwijs in de 'vocational higher secondary school' (jaar 11 en 12). De ontwikkeling van het systeem komt voort uit de geschiedenis van de financiering en organisatie van het onderwijs. Die groeide in stappen tot de huidige situatie en ontwikkelt zich nog steeds.
Geschiedenis
Het onderwijs in Kerala tot 1793, het begin van de koloniale tijd, werd gegeven aan de hoven, in tempels en bij de aristocratie. Vanaf 1806 werden door missiekerken meer scholen opgericht, zowel voor onderwijs in Engels als in Malayalam. In die tijd bestond Kerala uit de prinsdommen Travancore en Cochin, en Malabar in het noorden was een deel van de regio Madras. In 1817 luidde een koninklijk besluit in Travancore dat "de staat alle kosten dient te dragen van het onderwijs van alle burgers, zodat er geen achterstand zal zijn in de verspreiding van verlichting". Dit na klachten van ouders dat de schoolkosten te hoog waren. Vanaf 1895 werden ook staatsscholen voor alle kasten georganiseerd en gefinancierd, in het Malayalam, als aanvulling op de al aanwezige missiescholen. In 1905 werd het lager onderwijs gratis, en in 1955 ook verplicht, na het begin van de onafhankelijkheid in 1947 en de vorming van de staat Kerala van 1949 tot 1956. De 'high school' werd gratis in 1969-70.
In 2002 werd de grondwet van de unie van India aangevuld met het 86ste amendement, met het artikel 21a dat onderwijs voor kinderen van 6 tot 14 jaar in heel India gratis en verplicht maakte. Het volgen van onderwijs wordt gezien als een fundamenteel recht en plicht. De uitvoering is geregeld in de wet "Right of Children to Free and Compulsory Education (RTE) Act, 2009". Deze wet schrijft voor wat de inhoud en kwaliteit van het onderwijs moet zijn. Ook particuliere scholen vallen hieronder en de wet stelt dat scholen die niet erkend zijn geen les mogen geven.
De wet heeft in Kerala geleid tot het geven van nieuwe namen aan scholen omdat de voorgestelde indeling van de jaren over 'lower primary', 'upper primary' en 'high school' niet was zoals toen gebruikelijk in Kerala. Het geven van nieuwe namen was minder werk dan het bijbouwen van klassen. Het aantal schoolgaande kinderen neemt af in Kerala dus de verschuivingen zullen tijdelijk zijn.
Aantal schoolgaande kinderen
De tabel onder geeft het aantal kinderen weer in Kerala van 14 jaar of jonger, in lakh of 100.000, en als percentage van de totale bevolking. De piek in aantal lag rond 1981. Sindsdien is het aantal met ongeveer 10% afgenomen. Kerala heeft ook voor bijvoorbeeld agrarische werknemers een pensioensysteem vanaf 60 jaar, wat maakt dat er een vangnet is voor bejaarden zonder werkende kinderen.
Huidige stand van geletterdheid
De geletterdheid onder alle mannen en vrouwen in Kerala is gestegen tot 96% en 92% in 2011. De ontwikkeling is te zien in de tabellen hieronder. De eerste tabel is van Travancore tot het opging in Kerala. De tweede tabel is van Kerala. De geletterdheid is gegeven als deel van de totale bevolking. Een toename is zichtbaar na het oprichten van staatsscholen voor alle kasten in 1895 en het gratis maken van onderwijs in 1905, en het verplicht stellen van onderwijs in 1955. Deze toenames zijn bereikt zonder een hoog gemiddeld inkomen in Kerala.
Aantal scholen en ontwikkelingen na 1990
In 2011-12 waren er 13164 scholen in Kerala voor kinderen tot 18 jaar, tot de 'higher secondary school'. De tabellen hieronder laten de verdeling zien, en de ontwikkeling in soort financiering sinds 1973-74. Een groot deel van de scholen is direct gefinancierd en georganiseerd door de overheid, of gesubsidieerd door de overheid. Bij de gesubsidieerde scholen wordt het toezicht wel door de staat Kerala gedaan, maar de organisatie niet. Daarnaast zijn er zelfstandige scholen die ook zelf de financiering regelen. Hier is het toezicht geregeld op unieniveau voor heel India.
In 1991 werd in India een nieuw economisch beleid gestart, een beleid van liberalisatie en privatisering. Dat beleid gold ook voor scholen. Voor heel India is het aantal zelfstandige scholen toegenomen tot 40% in 2011-12. In Kerala is het totaal aantal zelfstandige scholen in 2011-12 zo'n 16% van het totaal aantal scholen. Deze toename van het aantal zelfstandige scholen wordt aan de ene kant gezien als een stimulering van de kwaliteit van het onderwijs door marktwerking. Aan de andere kant wordt het gezien als een druk op de gelijke toegang tot onderwijs voor bijvoorbeeld de plattelandsgebieden, en als een verandering van de aard van onderwijzen van een maatschappelijke taak naar een bedrijfstaak.
Kerala School Kalolsavam
Ieder jaar wordt in Kerala in december of januari de Kerala School Kalolsavam gehouden, een kunst- en literatuurconcours voor de jaren 8 tot 12 van de scholen in Kerala. De school met de meeste punten wint, per categorie. Het concours begint per school en eindigt ieder jaar centraal in Kerala op een wisselende locatie. Het concours is gestart aan de Ernakulam SRV High School in Ernakulam in 1956 met 200 deelnemers en een duur van één dag. In 2015 was het uitgegroeid tot een zevendaags evenement met rond de 10.000 deelnemers. De website van het concours wordt gemaakt door it@school, het computeronderwijsproject van Kerala.
Universitair onderwijs en hogere scholen
In 2015 waren er 14 universiteiten in Kerala. Vier daarvan waren algemene universiteiten, de anderen waren meer gericht op een specifiek vakgebied. Daarnaast zijn er nog de rechtenfaculteit National University of Advanced Legal Studies en de door de unie gefinancierde Central University of Kerala in Kasargod.
Universiteiten in Kerala zijn deels een paraplu voor kleinere opleidingen. De bedoeling hiervan was de kwaliteit van onderwijs en examens in grotere verbanden te kunnen organiseren. Met de groei van het aantal studenten worden meer opleidingen onafhankelijk. Vanaf 2015-15 zijn negen Colleges als zelfstandige Universiteiten verdergegaan:
Maharaja’s College, Ernakulam
Mar Ivanios College, Thiruvananthapuram
Fatima Mata National College, Kollam
SB College, Changanassery
St. Teresa’s College, Ernakulam
Sacred Heart College, Thevara
Rajagiri College of Social Sciences, Kochi
St. Thomas College, Thrissur
St. Thomas College, Devagiri
Ook in 2014-15 is in Palakkad een Indian Institute of Technology van start gegaan, de zeventiende in India in 2015. Deze instituten geven technisch onderwijs op universitair niveau.
Externe links
Website van het General Education Department, Government of Kerala
Economie van India
Kerala | De geletterdheid onder alle mannen en vrouwen in Kerala is gestegen tot 96% en 92% in 2011. De ontwikkeling is te zien in de tabellen hieronder. De eerste tabel is van Travancore tot het opging in Kerala. De tweede tabel is van Kerala. De geletterdheid is gegeven als deel van de totale bevolking. Een toename is zichtbaar na het oprichten van staatsscholen voor alle kasten in 1895 en het gratis maken van onderwijs in 1905, en het verplicht stellen van onderwijs in 1955. Deze toenames zijn bereikt zonder een hoog gemiddeld inkomen in Kerala. | 3 | webpagina-element, tabel, afbeelding |
11,290 | BroadcastChannel | 1879575 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Nickelodeon%20Vlaanderen | Nickelodeon Vlaanderen | Nickelodeon Vlaanderen is de Vlaamse versie van de Amerikaanse kinderzender Nickelodeon. In België en Nederland is Nickelodeon eigendom van Paramount Benelux. De zender startte in 2003 als ochtendblok op TMF. Van 2004 tot 2011 deelde de zender een televisiekanaal met MTV Vlaanderen. Tussen 2011 en 2015 had Nickelodeon een eigen kanaal. Van 1 oktober 2015 tot 5 januari 2021 deelde Nickelodeon zijn zendtijd met Spike. Sinds 6 januari 2021 zendt Nickelodeon weer 24 uur per dag uit.
Geschiedenis
Sinds 2002: Nickelodeon Nederland
Kort nadat Kindernet in 2002 door MTV Networks Benelux was overgenomen, is de zender Nickelodeon gaan heten. Kindernet was toen nog wel tijdelijk de naam van een peuterblok in de ochtend, maar dat ging na een tijdje Nick Jr. heten. Hierbij verhuisde de zender tevens van Net5 naar een nieuw kanaal, dat gedeeld werd met Veronica.
Aanvankelijk verzorgde Nickelodeon de dagprogrammering, terwijl Veronica verantwoordelijk was voor de programma's in de avonduren. Echter, door de lage kijkcijfers van Veronica ging deze zender veel seksgerelateerde programma's uitzenden, met als resultaat dat onder meer de programmaraden van Groningen/Drenthe en Amsterdam besloten om de zender van de kabel te halen.
Vanaf 14 juli 2003 stopten de uitzendingen van Veronica in deze vorm en ging Nickelodeon 24 uur per etmaal uitzenden. In deze extra uren werden een beperkt aantal, maar wel populaire tekenfilms uitgezonden: SpongeBob SquarePants, Rocket Power en The Wild Thornberrys. Vanaf 2004 begon Nickelodeon fors aan populariteit te winnen, door series als Zoop en SpongeBob SquarePants, maar ook Bassie en Adriaan scoorde enorm goed.
1 april 2003: De start van Nickelodeon in Vlaanderen
Op 1 april 2003 begon Nickelodeon in Vlaanderen uit te zenden van 06.00 tot 11.00 uur op het kanaal van TMF onder de naam Nickelodeon op TMF. Omwille van een Belgische wetgeving die tv-zenders verbiedt om vijf minuten voor én na een kinderprogramma reclame uit te zenden, zond de zender videoclips uit tussen de programma's. Deze wetgeving is overigens intussen niet meer van kracht. Op 16 februari 2004, één jaar na lancering in Vlaanderen, verhuisde Nickelodeon van TMF naar het kanaal van MTV Europe en breidde het zijn uitzenduren uit van 06.00 tot 18.00 uur. De zendtijd die niet werd ingevuld door Nickelodeon, werd sindsdien ingevuld door MTV.
December 2005: lancering Nick Jr.
In december 2005 kreeg Nickelodeon een eerste digitaal zusterkanaal voor Nederland en Vlaanderen: (Nick Jr. (Nederland) en Nick Jr. (Vlaanderen). Het kanaal richt zich op de allerkleinsten en zendt dag en nacht uit.
December 2006: verlenging zendtijd tot 20.00 uur
Doordat Nickelodeon in Nederland naar een ander kanaal verhuisde, werd de uitzendtijd uitgebreid met 3 uur. Sindsdien werd Nickelodeon uitgezonden van 05.00 tot 20.00 uur in zowel Nederland en Vlaanderen. In Vlaanderen werd de overgebleven zendtijd ingenomen door MTV Vlaanderen (toen nog de Nederlandse versie met Vlaamse reclame).
1 augustus 2007: lancering twee nieuwe digitale kanalen
Op 1 augustus 2007 startte omwille van het succes van MTV Networks twee nieuwe Nickelodeon-kanalen: NickToons en Nick Hits.
Najaar 2009: Nickelodeon Vlaanderen krijgt eigen wendingen
Sinds halverwege de zomer van 2009 kreeg Vlaanderen een eigen versie van Nickelodeon. Het begon met enkele programma's te veranderen van de originele Nederlandse versie. Na de zomer werd dit ongedaan gemaakt, maar hier en daar werd er toch weer wat veranderd.
Sinds 1 oktober 2009 worden de programma's in het Vlaams aangekondigd, ook de reclamezendtijd is volledig Vlaams sindsdien.
Nick Jr. is nog altijd Nederlands aangekondigd. Tegenwoordig verschilt de Vlaamse programmatie enorm van de Nederlandse.
31 maart 2010: Nickelodeon krijgt nieuw uiterlijk
Op 31 maart 2010 kreeg Nickelodeon een nieuw uiterlijk. Zo kwam er een nieuw Nickelodeon-logo, dat eind september 2009 ingevoerd was in de Verenigde Staten. In Frankrijk, Wallonië werd de nieuwe stijl al op 16 januari in gebruik genomen. Ook Nick Jr. en NickToons hadden de logo's van hun Amerikaanse versie overgenomen. Het Nick Hitslogo bestaat uit een oranje Nick en een paarse Hits, waarbij de i afwijkt van die gebruikt in Nick.
4 oktober 2011: Nickelodeon Vlaanderen de hele dag en TeenNick Vlaanderen
Vanaf 4 oktober 2011 verhuist MTV Vlaanderen naar het digitale portfolio, en zal Nickelodeon de hele dag de uren invullen. Zeer opmerkelijk is dat TeenNick Vlaanderen uitgezonden zal worden vanaf 20:00, in tegenstelling tot Nederland waar het blok pas om 21:00 start. Ook hier zal het tienerblok programma's aanbieden in het Engels met Nederlandse ondertitels. Daarbij wordt Nick Jr. deel van het basisaanbod bij Telenet.
1 januari 2012: samenwerkingsverband met SBS Belgium
Op 23 augustus 2011 maakte MTV Networks bekend een commercieel samenwerkingsverband te hebben afgesloten met SBS Belgium. Die staat sinds 1 januari 2012 in voor de commercialisering van MTV, TMF, Nickelodeon en Nick Jr. in Vlaanderen.
5 november 2012: TeenNick start later op de avond
Nickelodeon heeft ervoor gekozen om de programmering wat te veranderen. De belangrijkste beslissing is dat TeenNick om 21 uur i.p.v. 20 uur van start gaat. Vanaf dan zal Nickelodeon de internationale versie van Het Huis Anubis uitzenden: House of Anubis.
September 2015: Nickelodeon in HD
Sinds begin september 2015 is de SD versie van Nickelodeon vervangen door de HD versie. Daardoor zond Nickelodeon voor het eerst in HD uit in Vlaanderen.
1 oktober 2015: TeenNick stopt, Nickelodeon deelt het kanaal met Spike
In augustus 2015 werd bekend dat TeenNick per 1 oktober 2015 werd stopgezet. Sinds 1 oktober 2015 zendt Viacom-zender Spike tussen 21.00 uur en 2.30 uur op het kanaal van Nickelodeon uit. Van 19 tot 30 september 2015 werden de uren van TeenNick beperkt tot 2.30 uur. De uren tussen 2.30 en 5.00 uur worden sindsdien ingenomen door Nickelodeon. Dit geldt niet voor de Nederlandse verise van het kanaal, omdat Spike een eigen zender had in Nederland.
12 december 2016: Gewijzigde uren Nickelodeon
Sinds 12 december 2016 zijn er gewijzigde uren voor Nickelodeon. Zo start Nickelodeon pas om 5.00 uur in plaats van 2.30 uur en 's avonds eindigt Nickelodeon iets later, om 21.05 uur in plaats van 21.00 uur.
Ergens in 2018: Einde website Nickelodeon.be
Sinds 2018 is er geen officiële website meer van Nickelodeon Vlaanderen, er werd beslist om van de Vlaamse en Nederlandse versie één algemene website te maken. Dit heeft waarschijnlijk te maken met dat beide versies dezelfde taal spreken. Het openen van de Vlaamse website zorgt voor een automatische doorverwijzing naar Nickelodeon met het Nederlandse domein NL.
6 januari 2021: Nickelodeon weer 24 uur, na 5 jaar lang kanaal delen met Spike
In december 2020 werd bekend dat Spike vanaf 6 januari 2021 stopt met uitzenden in België. Een officiële reden is nooit gegeven, hoewel een mogelijke reden zou zijn geweest dat er onvoldoende kijkers van de verwachte doelgroep zich hebben gericht op dit deelkanaal. Sindsdien zendt Nickelodeon na 5 jaar weer 24 uur per dag uit.
Uitzendtijden
Door de jaren heen is Nickelodeon vaak van kanaal en uitzendtijd veranderd.
Digitale Nickelodeon-kanalen
Nickelodeon heeft drie digitale kanalen voor Nederland en Vlaanderen.
Nick Jr.: Voor kleine kinderen. In Vlaanderen beschikbaar via Proximus Pickx, en in het basisaanbod van Telenet Digital TV.
NickToons: Zendt verschillende Nickelodeon-cartoons uit waaronder tekenfilms die niet langer te zien zijn op het hoofdkanaal. Het kanaal is bij de meeste providers een extra optie die beschikbaar is in Vlaanderen beschikbaar via Proximus Pickx en Telenet Digital TV.
Nick Music: Muziekzender die gericht is op tieners, met muziek voor kinderen van 8 tot en met 15 jaar. Het kanaal was in Vlaanderen beschikbaar bij Belgacom TV, de voorganger van Proximus TV tot 1 oktober 2013. Het kanaal is momenteel enkel beschikbaar via Telenet Digital TV.
Nickelodeon op het internet
De officiële website van Nickelodeon wordt gebruikt om tekenfilms en series te bekijken en de TV-gids van alle kanalen te raadplegen. Het digitale aanbod is gratis te bekijken met advertenties. Een groot deel van dit aanbod wordt niet langer uitgezonden op het hoofdkanaal van Nickelodeon.
De website had vroeger ook een aanbod van online videospelletjes gebaseerd op de series en tekenfilms, deze zijn na het ontvangen van een nieuw uiterlijk niet meer beschikbaar. Andere landen hebben nog steeds de oude stijl met de spelletjes.
Buiten de website hebben ze ook een eigen YouTube, Facebook, en Instagram pagina.
Programma's
* Deze programma's waren zowel te zien op Nickelodeon als op TeenNick. Bij TeenNick waren ze in de originele versie te zien. Op Nickelodeon zijn deze nagesynchroniseerd.
Nick Jr.-programma's
TeenNickprogramma's
Tijdens TeenNick werden de tienerseries van Nickelodeon uitgezonden in hun originele taal.
Schermgezichten
Huidige presentatoren
Nienke van Dijk (2017-heden)
Wout Verstappen (2018-heden)
Stem Nickelodeon Vlaanderen
Kristel Laheye (2010-heden)
Stem Nickelodeon Vlaanderen
Kristel Laheye (2010-heden)
Voormalige presentatoren
Iris Hesseling
Bart Boonstra
Stef Poelmans
Anouk Maas
Patrick Martens
Loek Beernink
Martijn Bosman
Grietje Vanderheijden
Viviënne van den Assem
Terence Scheurs
Chris Silos
Tamara Brinkman
Externe link
Website van Nickelodeon
Nickelodeon naar land
Vlaamse televisiezender | Nickelodeon Vlaanderen is de Vlaamse versie van de Amerikaanse kinderzender Nickelodeon. In België en Nederland is Nickelodeon eigendom van Paramount Benelux. De zender startte in 2003 als ochtendblok op TMF. Van 2004 tot 2011 deelde de zender een televisiekanaal met MTV Vlaanderen. Tussen 2011 en 2015 had Nickelodeon een eigen kanaal. Van 1 oktober 2015 tot 5 januari 2021 deelde Nickelodeon zijn zendtijd met Spike. Sinds 6 januari 2021 zendt Nickelodeon weer 24 uur per dag uit. | 1 | uitzendkanaal, televisiekanaal, radiokanaal |
7,556 | BreadcrumbList | 69492 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Hans%20en%20Grietje | Hans en Grietje | Hans en Grietje (Duits: Hänsel und Gretel) is een Duits sprookje dat onder meer is opgetekend in Hessen.
De bekendste versie is die van de gebroeders Grimm, verschenen in Kinder- und Hausmärchen onder nummer KHM15. Het sprookje werd door Ludwig Bechstein overgenomen in de eerste editie van zijn Deutsches Märchenbuch (1845), onder de titel Vom Hänschen und Gretchen, die in die roten Beeren gingen.
Het verhaal
Hans en Grietje wonen met hun vader, die houthakker is, en hun stiefmoeder aan de rand van een bos. Het gezin is erg arm. Op een nacht besluit de stiefmoeder, zeer tegen de wil van haar man, om de twee kinderen de volgende dag in het bos achter te laten, aangezien er niet genoeg eten meer is voor hen alle vier.
De kinderen liggen wakker door de honger en horen in de kamer ernaast het plan dat wordt besproken. Grietje is wanhopig, maar Hans heeft een plan; hij gaat zijn bed uit en zoekt buiten kiezelstenen die hij in zijn jaszak verstopt. Als ze de volgende dag met zijn vieren het bos in lopen, blijft Hans steeds even stilstaan en laat intussen een spoor van kiezelstenen achter. Als Hans en Grietje alleen worden achtergelaten op een open plek in het bos onder voorwendsel dat ze 's avonds weer worden opgehaald, kunnen ze de weg naar huis zelf terugvinden in het licht van de volle maan dat op de kiezelstenen weerkaatst. Als ze aankloppen, reageert hun stiefmoeder − die de schone schijn moet ophouden − boos omdat ze zo lang in het bos zijn gebleven. Vader is erg blij ze terug te zien.
Na een tijdje is de nood weer erg hoog en opnieuw horen de kinderen hoe de stiefmoeder hun vader overhaalt hen maar in het bos achter te laten. Hans wil opnieuw kiezelstenen zoeken, maar de stiefmoeder heeft de deur van het huisje deze keer op slot gedaan. Hans laat nu kruimeltjes van zijn brood vallen en als ze alleen zijn in het bos, deelt Grietje haar brood met hem. Als ze 's avonds het spoor van de broodkruimels zoeken, blijkt dit echter door de vogels te zijn opgegeten. Nu zijn ze dus werkelijk op zichzelf aangewezen.
De derde ochtend na het vertrek uit het ouderlijk huis komen ze een sneeuwwit vogeltje tegen, dat hen leidt naar een huisje dat gemaakt is van brood, met een dak van koek en ramen van witte suiker. De kinderen eten wat van het huisje en horen dan de stem van een oude vrouw, die verschijnt in de deuropening. De vrouw heeft rode ogen en een slecht zicht, maar komt heel vriendelijk over. Ze neemt de kinderen mee naar binnen en geeft ze melk en pannenkoeken. Daarna mogen Hans en Grietje ook bij haar overnachten.
De volgende morgen blijkt de vrouw echter een kwaadaardige heks te zijn, die het huisje speciaal heeft gebouwd om kinderen te lokken. Ze wil Hans vetmesten om hem daarna op te eten. Ze sluit hem op in een kooi en geeft hem goed te eten. De heks wil Grietje houden als slavin en zij krijgt enkel kreeftenschalen te eten. De heks voelt elke dag aan de vingers van Hans om te controleren of hij al vet genoeg is. Hans steekt echter steeds een botje tussen de tralies door naar buiten. De heks, die niet goed kan zien, denkt hierdoor dat hij mager blijft. Na een tijdje besluit de heks het dik worden van Hans niet langer af te wachten en ze laat Grietje water halen met de bedoeling Hans hierin te koken. De oven is al gestookt en de heks is inmiddels van plan om ook Grietje hierin te duwen. Ze vraagt Grietje om het brood uit de oven te halen. Grietje, die de list doorheeft, doet alsof ze niet weet hoe de oven werkt. Als de heks het voordoet wordt ze door Grietje zelf de oven in geduwd, haar dood tegemoet.
Grietje bevrijdt Hans. Ze gaan nu samen het huis binnen, waar ze kisten vol parels en edelstenen vinden die ze besluiten mee te nemen. Ze lopen het bos uit en komen bij een groot water, waar Grietje een witte eend vraagt om hen naar de overkant te brengen. Na nog een tijd gelopen te hebben, zien de twee kinderen het huisje van hun vader weer. De houthakker is erg somber sinds hij zijn kinderen moest achterlaten. De stiefmoeder is inmiddels gestorven. Ze zijn erg gelukkig om met z'n drieën weer samen te zijn. Dankzij de schat van de heks hoeven ze niet langer in armoede te leven.
Achtergronden bij het verhaal
De eerste woorden van de heks als ze de kinderen bemerkt zijn: Knuper, knuper, kneischen, wer knupert an meinem Häuschen?, in het Nederlands vertaald als "Knibbel knabbel knuisje, wie knabbelt (er) aan mijn huisje?" Hans en Grietje antwoorden: "De wind, de wind, dat hemelse kind". Dit zijn waarschijnlijk de bekendste catchphrases uit het sprookje.
Het verhaal is in veel landen bekend, in meerdere varianten. Soms zit er een wolf in het huisje in plaats van een heks. Het begin en het einde vertonen overeenkomsten met het begin en einde van het sprookje Klein Duimpje en de reus van Perrault. Door de bewerking van Wilhelm Grimm heeft het sprookje een sterke structuur gekregen; het verhaal eindigt op de plaats waar het begint. Er zijn twee huisjes, twee boze vrouwen en twee witte vogels. Hans vindt twee soorten stenen, twee keer gaan de kinderen op weg (de eerste keer redt Hans de situatie, de tweede keer is dit Grietje).
In 1963 publiceerde Hans Traxler (onder het pseudoniem Georg Ossegg) een verhandeling genaamd Die Wahrheit über Hänsel und Gretel, waarin hij zijn zogenaamde zoektocht naar de waarheid achter het sprookje en zijn ontdekkingen (een moord op een vermeende heks in 1647) beschreef.
Onderliggende betekenissen van de verhaalelementen
Een vrij duidelijke moraal die het verhaal uitdraagt is: vertrouw nooit zomaar een onbekende, al maakt deze nog zo'n sympathieke indruk.
Een zeer belangrijk thema in het verhaal lijkt verder het opgroeien en zelfstandig worden, ofwel het zich losmaken van de moeder. Terwijl Hans en Grietje door de heks gevangen worden gehouden, leren ze langzaamaan op eigen benen te staan. Tekenend is hierbij ook dat ze het huis van hun vader vervolgens wel terugvinden, terwijl dat eerder niet lukte. Volgens sommige studies kan de heks zelf als een vervangende moederfiguur worden gezien. Dit zou onder meer tot uiting komen in het gegeven dat haar huis is gemaakt van brood, een van de meest basale voedingsmiddelen. Het feit dat ze de kinderen in eerste instantie zeer vriendelijk ontvangt en hen vervolgens tot slaven maakt, zou verder een verwijzing zijn naar de verstoting uit het moederlijke paradijs. De rol van de heks in het verhaal zou hiermee in zekere zin juist positief zijn, aangezien ze de kinderen op weg helpt naar de zelfstandigheid. Het bos waar de kinderen in alle verlorenheid ronddwalen kan worden gezien als symbool voor het leven zelf, waarin men zijn eigen weg moet zien te vinden.
Over de betekenis die aan de oven moet worden toegekend bestaan allerlei uiteenlopende theorieën. Het zou bijvoorbeeld een verwijzing kunnen zijn naar de hel. De oven kan echter ook symbool staan voor het dierlijke onderbewustzijn van de mens en in die zin ook verwijzen naar het moederschap waar ook de heks mee geassocieerd wordt.
Psychologische aspecten
Broer en zus staan in sommige psychoanalytische interpretaties voor het mannelijke (handelende, verstandige) en vrouwelijke (gevoelsmatige, intuïtieve) in de mens, de anima en animus (ziel en geest). Iets vergelijkbaars kan worden opgemerkt over het sprookje Broertje en zusje (KHM11).
Trivia
Vlak na de Tweede Wereldoorlog meenden bezorgde Amerikanen een verband te zien met het concentratiekamp Auschwitz.
De term broodkruimelnavigatie binnen websites is vernoemd naar het broodkruimelspoor uit het sprookje.
Het sprookje speelt ook een rol in De holle heks (1985), een album uit de stripreeks van Jerom.
Opera
De Duitse componist Engelbert Humperdinck verwerkte in 1891 het sprookje tot zijn zeer succesvolle opera Hänsel und Gretel.
Fictief duo
Sprookje van de gebroeders Grimm
Volksverhaal | Trivia
Vlak na de Tweede Wereldoorlog meenden bezorgde Amerikanen een verband te zien met het concentratiekamp Auschwitz.
De term broodkruimelnavigatie binnen websites is vernoemd naar het broodkruimelspoor uit het sprookje.
Het sprookje speelt ook een rol in De holle heks (1985), een album uit de stripreeks van Jerom. | 1 | broodkruimelnavigatie, navigatiepad, breadcrumb-lijst |
1,122 | UpdateAction | 215167 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet%20geluidhinder | Wet geluidhinder | Wet Geluidhinder (Wgh) is een onderdeel van de wetgeving rondom geluid in Nederland. De Wet geluidhinder gaat over geluid dat veroorzaakt wordt door wegverkeer, railverkeer en gezoneerde industrieterreinen. Het doel van de Wet geluidhinder is het beschermen van de mens tegen geluidshinder.
De wetgeving rond rijkswegen en landelijke spoorwegen is vanaf 1 juli 2012 opgenomen in Hoofdstuk 11 van de Wet milieubeheer. Vanaf dat moment gelden er geluidproductieplafonds langs dit type infrastructuur.
In de Wet Geluidhinder zijn alleen de zogenaamde 'gezoneerde industrieterreinen' opgenomen. De bedrijven op niet-gezoneerde terreinen vallen onder de Wet milieubeheer. Ook zijn er geen eisen langs wegen met een snelheid van 30 km/uur (de zogenaamde verblijfsgebieden).
In de wet is aangegeven welke geluidsnormen er gelden voor onder andere de bouw van nieuwe woningen en het wijzigen van (spoor)wegen binnen de invloedssfeer van geluidsbronnen.
De Wet geluidhinder kent een aantal begrippen, namelijk:
voorkeursgrenswaarde;
maximale ontheffingswaarde;
geluidsgevoelige bestemmingen.
Externe link
Wetstekst
geluidshinder
geluidshinder | In de wet is aangegeven welke geluidsnormen er gelden voor onder andere de bouw van nieuwe woningen en het wijzigen van (spoor)wegen binnen de invloedssfeer van geluidsbronnen. | 1 | bijwerken, wijzigen, bewerken |
1,329 | DrawAction | 4075465 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ophaalbrug%20bij%20Noorden%20%28Weissenbruch%29 | Ophaalbrug bij Noorden (Weissenbruch) | Ophaalbrug bij Noorden is een tekening in waterverf van de Nederlandse kunstschilder Jan Hendrik Weissenbruch, geschilderd rond 1890, 54,3 × 74 centimeter groot. Het is een voorbeeld van de vaak geprezen aquarelleerkunst van de Haagse Scholers, waarvan Weissenbruch een belangrijke exponent was. Het werk bevindt zich sinds 1910 in de collectie van het Rijksmuseum Amsterdam, na een schenking door het kunstverzamelaarsechtpaar Drucker-Fraser.
Context
Weissenbruch was opgeleid in de romantische traditie, maar schakelde in de jaren 1860 over op een meer realistische manier van werken, veelal "en plein air". Daarmee zou hij gerekend gaan worden tot de eerste generatie van de Haagse School. In de jaren 1870 begon hij steeds vaker te aquarelleren, een snelle manier van werken die goed paste bij het werken in de open lucht. Hij groeide uit tot een van de belangrijkste aquarellisten van zijn tijd en droeg sterk bij tot faam die de Haagse School in deze kunstvorm zou verwerven.
Weissenbruch maakte vaak een hele reeks tekeningen en aquarellen op locatie en vervolgens werkte hij die beetje bij beetje in zijn atelier af. Daarbij vergeleek hij zijn werken soms met patiënten: "Ik verbeeld mij soms, dat ik een dokter ben in een hospitaal en dat die tekeningen allemaal mijn patiënten zijn. En als ik dan zo rondwandel zie ik er een die mij zo duivels bleek lijkt, en dan zeg ik: wacht eens even, ik zal voor jou eens wat klaar maken, en dan probeer ik hem eens wat op te knappen. Sommige hebben weleens een hele operatie nodig om terecht te komen. Die daar in den hoek heeft geloof ik de geelzucht, moet ik je zeggen, maar daar is wel raad op. En zo gaat het van den een naar den ander".
Afbeelding
Ophaalbrug bij Noorden is ontstaan nabij Noorden en Nieuwkoop, waar Weissenbruch in die tijd veel naartoe trok om te werken. Het laat een welhaast archetypisch beeld van een Hollands polderlandschap zien: licht, lucht en wolken overheersen. De oevers zijn uitgewerkt in donkergroene tinten en grauwe schaduwkleuren, welke afsteken tegen de lavendelblauwe hemel die weerspiegelt in het water. De verdwijnende rivier schept perspectivische ruimte. Het centrum van het licht lijkt in het verdwijnpunt te schuilen, waarmee hij eens te meer benadrukt dat alles in het werk ondergeschikt is aan het licht.
Opvallend in dit schilderij is dat Weissenbruch – anders dan in zijn eerdere werken – niet volledig kiest voor een onbedorven natuuromgeving. Met de afbeelding van de rond 1860 gerealiseerde Schipperse brug (later in de plaatselijke omgeving ook wel de Weissenbruch brug genoemd) voegt hij een min of meer modern element toe, hetgeen een tegenwicht biedt voor het nostalgische karakter van het thema. Het geeft een bijzondere spanning en tegelijkertijd evenwicht aan dit werk. Hij zou de ophaalbrug meerdere malen tekenen en aquarelleren. Bestudering van deze aquarellen leert dat ze vanuit een eerste snelle opzet veelvuldig zijn bijgewerkt door de schilder.
Literatuur en bron
Gijs van der Ham, Ronald de Leeuw, Jenny Reynaerts, Robert-Jan te Rijdt: Netherlandish Art 1800-1900. Rijksmuseum Amsterdam, Waanders Zwolle, 2009, blz. 198-199.
Externe link
Het schilderij op de website van het Rijksmuseum
Artikel over Weissenbruch in Elseviers Maandschrift 1892-1.
Noot
Werk van Jan Hendrik Weissenbruch
Tekening in het Rijksmuseum | Opvallend in dit schilderij is dat Weissenbruch – anders dan in zijn eerdere werken – niet volledig kiest voor een onbedorven natuuromgeving. Met de afbeelding van de rond 1860 gerealiseerde Schipperse brug (later in de plaatselijke omgeving ook wel de Weissenbruch brug genoemd) voegt hij een min of meer modern element toe, hetgeen een tegenwicht biedt voor het nostalgische karakter van het thema. Het geeft een bijzondere spanning en tegelijkertijd evenwicht aan dit werk. Hij zou de ophaalbrug meerdere malen tekenen en aquarelleren. Bestudering van deze aquarellen leert dat ze vanuit een eerste snelle opzet veelvuldig zijn bijgewerkt door de schilder. | 1 | tekenen, schetsen, grafische weergave |
821 | HighSchool | 382083 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Het%20Stedelijk%20Lyceum%20Enschede | Het Stedelijk Lyceum Enschede | Het Stedelijk Lyceum Enschede is een in Enschede gevestigde openbare scholengemeenschap voor het voortgezet onderwijs.
Richtingen
De school biedt, verdeeld over zeven locaties, de schooltypen gymnasium, atheneum, havo, alle varianten vmbo, lwoo en praktijkonderwijs aan.
Daarnaast geeft de school (taal-)onderwijs aan niet-Nederlandstalige leerlingen in de Internationale Schakelklas. Het Stedelijk Lyceum heeft op de verschillende locaties speciale muziek-, theater-, dans-, sportstromen, evenals een tweetalige (Engels-Nederlands) stroom.
Opbouw school
Het Stedelijk Lyceum is het product van een door de gemeente Enschede geïnitieerde fusie in 1995, waarbij alle openbare middelbare scholen in Enschede samengingen. Het Schuttersveldcollege, Scholengemeenschap Zuid, het Kottenpark College en Praktijkschool de Wissel zijn in de fusieschool opgegaan. De namen van deze scholen zijn grotendeels als naam voor de locatie behouden. Het onderwijs wordt op 7 verschillende locaties aangeboden: Het Kottenpark, College Zuid, Zwering, vakschool het Diekman, ISK (Internationale Schakelklassen), Innova en Het Stedelijk Alpha. De verschillende locaties hebben elk nog een eigen directie, opzet, sfeer en grotendeels een eigen docententeam.
College Zuid
College Zuid onderscheidt zich vooral doordat het sinds 1992 een officieel tweetalig onderwijs (TTO)(62 %) Engels-Nederlands aanbiedt. Dat betekent dat de volgende vakken niet in het Nederlands maar in het Engels onderwezen worden: geschiedenis, aardrijkskunde, biologie, wiskunde, economie, gym en handvaardigheid. Voor Frans en Duits geldt dat de eerste ondersteunende taal het Engels is. Ook is er sinds 2011 een international school gevestigd voor leerlingen die geen Nederlands spreken.
Daarnaast heeft College Zuid een sportstroom, en een speciaal loot-programma. De ouderraad van Zuid bestaat al sinds de jaren 70 van de vorige eeuw.
Kottenpark
De huidige locatie het Kottenpark heeft een lang verleden als zelfstandige school. Zo was de school eerder bekend onder de naam De Twentsche industrie- en handelsschool, die was gelegen aan de Haaksbergerstraat in Enschede. Dit was de eerste Nederlandse middelbare school naar de ideeën van Thorbecke. In 1868 nam de gemeente Enschede de school over als Nederlandsche school voor nijverheid en handel en nog later als Gemeentelijk Lyceum. In de school vonden HBS-b en MMS onderdak.
In 1958 verhuisde de school naar het huidige gebouw van architect J. Kuiper, op een 3,5 hectare groot terrein aan de Lyceumlaan 30. Het gebouw werd onder meer voorzien van bomvrije kelders en voor die tijd zeer ruime en lichtrijke lokalen. Eind jaren 60 groeit de school door in het kader van de Mammoetwet te fuseren met twee mavo-scholen. Er waren toen meerdere locaties in de stad betrokken, onder andere aan de Hofstedeweg en de Boddenkampstraat. Middels een wedstrijd om 100 gulden werd de naam Kottenpark College gekozen.
Tegenwoordig slaat Het Kottenpark uitsluitend op het gebouw aan de Lyceumlaan. De school biedt de schooltypen gymnasium, atheneum en havo aan. Het Kottenpark voert binnen het Stedelijk Lyceum het meest uitgebreide culturele programma. In samenwerking met de lokale muziekschool, theaterinstelling Concordia en het conservatorium heeft het speciale muziek-, theater- en dansstromen in huis. Daarnaast is er versterkt talenonderwijs Duits alsmede een loot-programma via zusterlocatie het Zuid.
Het Stedelijk Zwering
Op Het Stedelijk Zwering, voorheen De Stedelijke Mavo en Juniorcollege Zwering, is er een aanbod voor eerste- tot vierdejaars leerlingen. De locatie is wat leerlingenaantal betreft kleiner dan gemiddeld. Dit heeft als voordeel dat er veel persoonlijke aandacht voor de leerlingen is. Het Stedelijk Zwering is een breed instroompunt. Het onderwijsaanbod reikt er namelijk van het beroepsgerichte vmbo tot en havo. Na de eerste twee jaar stromen leerlingen door naar een van de twee bovenbouwlocaties van Het Stedelijk Lyceum.
Het Stedelijk Diekman
Op Het Stedelijk Diekman, voorheen Praktijkschool De Wissel, worden leerlingen begeleid op weg naar hun zelfstandig functioneren in de maatschappij, waarbij een plaats voor hen op de arbeidsmarkt het voornaamste doel is. De leerlingen worden breed opgeleid in theorie en praktijk. De beroepscompetenties zijn passend bij het beroep en bij de leerling.
ISK (Internationale Schakelklassen)
Leerlingen van de ISK komen uit de hele wereld. Het ISK levert onderwijs op maat, zodat leerlingen zo spoedig mogelijk naar een vorm van Nederlands onderwijs geschakeld kunnen worden. Omdat de school een schakel is tussen het verleden van de leerlingen in het eigen land en hun toekomst in Nederland, wil het ISK de leerlingen geborgenheid en veiligheid bieden.
Geschiedenis
Scholingsboulevard
Vanaf het schooljaar 2008/2009 zijn vrijwel alle praktische vmbo-richtingen in Enschede gebundeld in de Scholingsboulevard. Dit is een gezamenlijk project van de confessionele scholengemeenschap het Bonhoeffer College, Het Stedelijk Lyceum, het ROC van Twente en de gemeente Enschede. De idee is onder meer de aansluiting tussen het vmbo en mbo te verbeteren. Vrijwel elke vmbo-leerling in Enschede bezoekt daarom nu vanaf de derde klas tot in het mbo de scholingsboulevard. Op twee locaties ten zuiden van het centrum van Enschede is daartoe op de onderwijsideologie toegespitste nieuwbouw gekomen, die in 2009 volledig gereed zal zijn.
Vlak na de eerste opening, in september 2008, waren er organisatorische problemen op de scholingsboulevard. Als gevolg van enorme lesuitval moesten schoolexamens worden aangepast.
Er was veel protest van ouders. In januari 2009 hebben de ouders uit de pas laat bij elkaar geroepen klankbordgroepen zich uitgeroepen als "Ouderraad SBE". Op 10 maart is deze ouderraad informeel geïnstalleerd door de toenmalige directeur.
Onderwijsvernieuwing
Vanaf het schooljaar 2004-2005 werd op vrijwel alle locaties van Het Stedelijk Lyceum een onderwijsvernieuwing in gang gezet. Hiervoor ging men uit van de ideologieën van het zogenaamde 'nieuwe leren'.
Gymnasium
In samenwerking met de Stichting Categoraal Gymnasium onderzoekt Het Stedelijk Lyceum de mogelijkheden voor een nevenvestiging van Het Kottenpark waar het gymnasiumonderwijs wordt ondergebracht. In het schooljaar 2011-2012 kunnen leerlingen echter nog, zoals in de huidige situatie, gymnasiumonderwijs volgen op de locaties Kottenpark én Zuid.
Bekende oud-leerlingen
Femke Halsema (1966), politica (volgde van 1978 tot 1984 de havo op het Kottenpark College), burgemeester van Amsterdam
Marjet van Zuijlen (1967), ex-politica voor de Partij van de Arbeid (volgde van 1979 tot 1985 het vwo op het Kottenpark College)
Harm Jacob Edens (1961), presentator en tekstschrijver. (Zat op Scholengemeenschap zuid - eind jaren 70)
Marianne Langkamp (1971), politica voor de SP (volgde van 1983 tot 1989 VWO op de Scholengemeenschap Zuid)
Simone Angel (1971), presentatrice MTV Europe van 1991-1999 (zat op scholengemeenschap Zuid- eind jaren 80)
Merel Corduwener (1991), illustratrice (havo)
Externe links
De site van Het Stedelijk Lyceum
De Elektronische LeerOmgeving (ELO) van Het Stedelijk Lyceum
De site van het scholingsboulevard-project
Openbare school in Nederland
School in Enschede
School in het voortgezet onderwijs in Nederland | Bekende oud-leerlingen
Femke Halsema (1966), politica (volgde van 1978 tot 1984 de havo op het Kottenpark College), burgemeester van Amsterdam
Marjet van Zuijlen (1967), ex-politica voor de Partij van de Arbeid (volgde van 1979 tot 1985 het vwo op het Kottenpark College)
Harm Jacob Edens (1961), presentator en tekstschrijver. (Zat op Scholengemeenschap zuid - eind jaren 70)
Marianne Langkamp (1971), politica voor de SP (volgde van 1983 tot 1989 VWO op de Scholengemeenschap Zuid)
Simone Angel (1971), presentatrice MTV Europe van 1991-1999 (zat op scholengemeenschap Zuid- eind jaren 80)
Merel Corduwener (1991), illustratrice (havo) | 3 | middelbare school, voortgezet onderwijs, scholengemeenschap |
2,560 | Integer | 28604 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Algol%2060 | Algol 60 | Algol 60 is een programmeertaal die nog steeds van belang is door haar invloed op latere programmeertalen. Na een eerste versie uit 1958 verscheen de definitieve versie in 1960. De naam Algol is een afkorting voor Algorithmic Language.
Geschiedenis
Algol is voortgekomen uit de wens om een machine-onafhankelijke programmeertaal te maken die zo veel mogelijk moest lijken op gebruikelijke wiskundige notatie. Algol was evenals de toen al bestaande programmeertaal Fortran bestemd voor wetenschappelijke doeleinden. In tegenstelling tot de in dezelfde tijd actieve ontwikkelaars van de programmeertaal COBOL hadden de ontwerpers van Algol geen speciale voorzieningen voor de bewerking van bestanden of het werken met niet-numerieke gegevens of grote geldbedragen.
De eerste versie, Algol 58 werd in 1958 ontworpen. Deze programmeertaal was meer een verzameling van goede ideeën, maar was nooit bedoeld als volledig afgemaakt product. In 1960 kwam Algol 60 uit, als resultaat van werk van John Backus, Peter Naur en Edsger Dijkstra. De Amerikaanse beroepsvereniging ACM besloot dat deze taal de standaardtaal zou worden voor het weergeven van algoritmes in haar blad Communications of the ACM. Desondanks is Algol 60 in Noord-Amerika nooit zo populair geworden als in Europa, mogelijk omdat men daar al gewend was aan het gebruik van Fortran.
Algol 60 is gespecificeerd in het Revised Report on the Algorithmic Language Algol 60 met een gedefinieerde grammatica (BNF geheten), zodat het mogelijk werd om op een formele manier vast te stellen of een programma syntactisch correct was. De implementatie van de taal was van later zorg. In korte tijd werd echter een flink aantal compilers voor de primitieve machines uit die tijd, zoals de X1, geschreven. Daarbij moesten natuurlijk beperkingen worden vastgelegd, bijvoorbeeld met betrekking tot de lengte van namen of de omvang en nauwkeurigheid van getallen, die in het Revised Report niet gedefinieerd zijn. Er is nog steeds een compiler voor de pc beschikbaar, maar hierin gelden een aantal uitbreidingen en beperkingen op de oorspronkelijke versie, waardoor deze niet alle specifieke eigenschappen van Algol 60 kan laten zien.
Kenmerken van Algol 60
Deze beschrijving is bedoeld voor mensen die een nieuwere programmeertaal, zoals Pascal, C, Java of Visual Basic, kennen. Het is geen volledige beschrijving van of inleidende cursus in Algol 60.
Vorm van het programma
Een Algol 60-programma is een reeks van symbolen. Veel van die symbolen zijn tekens die op de meeste toetsenborden te vinden zijn. De sleutelwoorden worden in het Algol 60-rapport aangeduid als een vetgedrukt woord, zoals begin en if. Deze woorden gelden als een enkel symbool en moeten bij de compilatie als zodanig herkend worden. Andere lastige tekens zijn 10, dat wordt gebruikt in een zwevendekommagetal, en de tekens ‘ en ’ die het begin en einde van een string aangeven.
Wordt Algol 60 op een computer geïmplementeerd, dan zijn er verschillende manieren om deze symbolen weer te geven. Zo is er een implementatie waarbij alle sleutelwoorden tussen aanhalingstekens worden gezet: 'BEGIN' 'IF'. Hierdoor verschillen ze van de identifiers BEGIN en IF. Het typewerk wordt er echter door bemoeilijkt.
Evenals in Fortran hebben spaties geen betekenis.
Er is een implementatie van Algol 60 die de dubbele punt en de puntkomma niet kent en in plaats daarvan .. en ., gebruikt. Inderdaad kan dat zonder dat er een syntactisch conflict ontstaat.
Structuur van het programma
Een noviteit in Algol 60 is de blokstructuur en sindsdien wordt iedere taal met een blokstructuur, zoals C en Pascal een taal met een Algolstructuur genoemd. De blokstructuur houdt in dat een aantal statements gegroepeerd kan worden door ze tussen de symbolen begin en end te zetten. Zo'n groep is zelf weer een statement en heet een compound-statement of (als er declaraties in voorkomen) een blok.
Dynamische arraydeclaratie
De grootte van een array kan dynamisch worden bepaald. Omdat een arraydeclaratie zich altijd aan het begin van een blok bevindt, moet de grootte van de array bekend zijn als de uitvoering van het blok begint. Bijvoorbeeld:
begin
integer n;
n := .....;
begin
integer array list[1:n];
integer i;
for i:=1 step 1 until n do
list[i]=i;
.....
end
end
Datatypen
In Algol 60 moeten alle variabelen gedeclareerd worden. Daardoor wordt de programmeur gedwongen van tevoren na te denken over de vraag welke variabelen nodig zijn en welk type deze variabelen hebben. Algol 60 kent drie datatypen:
integer: gehele getallen
real: getallen met vaste relatieve nauwkeurigheid
boolean: logische waarden, kunnen de waarden true of false aannemen
De standaardvorm van Algol 60 kent geen variabele strings, karakters, records en door de programmeur gedefinieerde datatypen. Het is echter wel mogelijk strings in de uitvoer op te nemen. Latere implementaties van Algol kennen het type char.
Arrays bevatten data van één type. Het aantal dimensies is in principe onbeperkt. De onder- en bovengrens worden apart opgegeven. Dit zijn positieve of negatieve gehele getallen, waarvan de waarde bekend moet zijn op het moment van de declaratie.
Blokstructuur
Variabelen die aan het begin van het programma worden gedeclareerd heten globaal: zij kunnen overal in het programma gebruikt worden. Na iedere begin kunnen opnieuw variabelen gedeclareerd worden. Deze noemen we lokaal. Zij kunnen alleen in het blok zelf, met inbegrip van de binnenblokken daarvan, gebruikt worden, tenzij er in een binnenblok weer een identifier met dezelfde naam is gedeclareerd. Een globale array heeft altijd vaste grenzen. Een lokale array kan variabele grenzen hebben. Behalve gewone lokale variabelen kunnen ook own-variabelen worden gedeclareerd. Deze krijgen hun oude waarde bij een nieuwe aanroep van het blok. De own-variabele is lastig in het gebruik doordat hij niet automatisch een beginwaarde krijgt en een own-array met variabele grenzen is moeilijk te implementeren.
Opdrachten
Algol 60 kent een beperkt aantal statements:
De syntaxis is (in een niet geheel correcte versie van BNF):
〈assignment〉 ::= 〈variabele〉:=〈expressie〉
〈if-statement〉 ::= if 〈boolean-expressie〉 then 〈statement〉 {else 〈statement〉}
〈for-statement〉 ::= for 〈variable〉:=〈beginwaarde〉 step 〈stapgrootte〉 until 〈eindwaarde〉 {while 〈boolean-expressie〉} do 〈statement〉
〈goto-statement〉 ::= goto 〈label〉
〈procedure-aanroep〉 ::= 〈procedurenaam〉 | 〈procedurenaam〉 (〈parameterlijst〉)
Opmerkelijk is dat if-then-else niet alleen voorkomt als statement maar ook als onderdeel van een expressie. Als voorbeeld geven we twee manieren om het grootste van twee getallen te berekenen. In het eerste geval wordt een if-statement gebruikt, in het tweede de assignment met if-then-else.
if a>b then max:=a else max:=b
max:= if a>b then a else b
In het tweede geval is de else-clausule verplicht.
Voorbeeld
Het volgende programma gebruikt beide vormen om een aantal getallen, afgesloten met 0, in te lezen en op het scherm te tonen. Aangezien de waarde van de for-variabele bij het verlaten van de lus volgens de definitie ongedefinieerd is, wordt het aantal ingelezen getallen apart bijgehouden.
begin comment gebruik van for statement;
integer maxn;
text(1,‘Maximaal aantal getallen=’); maxn:=read(1);
begin integer n,i;
integer array a[1:maxn];
n:=0;
for i:=1,i+1 while a[i-1]>0 do
comment Het aantal gelezen getallen wordt in n bijgehouden;
begin
text(1,‘Getal ’);
write(1,i);
text(1,‘=’);
a[i]:=read(1);
if a[i]>0 then n:=i
end;
for i:=1 step 1 until n do
begin
write(1,i);
text(1,‘ ’);
write(1,a[i]);
skip(1)
end
end
end
Het goto-statement was in de tijd waarin Algol 60 ontworpen werd de meest gebruikte opdracht om de loop van het programma te besturen. Behalve het gewone label kent Algol 60 ook de switch, een van tevoren met labels gevulde array. Tegenwoordig wordt het gebruik van goto in iedere Algolachtige taal afgekeurd.
Procedures en functies
De declaratie en het gebruik van procedures en functies in Algol 60 lijken sterk op die in nieuwere talen, maar hebben een iets andere vorm. Het type en de wijze van aanroep van de parameters worden niet in, maar na de parameterlijst gedefinieerd en functies worden aangeduid met de naam van het type gevolgd door het basissymbool procedure. Algol 60 introduceerde de recursieve procedure, de procedure die zichzelf aanroept. Een veel gebruikt voorbeeld is het oplossen van het probleem van de Torens van Hanoi. De procedure om aantal schijven van stokje van via stokje via naar stokje naar te brengen luidt in Algol 60:
procedure hanoi(van,naar,via,aantal);
value van,naar,via,aantal;
integer van,naar,via,aantal;
begin
if aantal>1 then
hanoi(van,via,naar,aantal-1);
text(1,‘van ’);
write(1,van);
text(1,‘ naar ’);
write(1,naar);
skip(1);
if aantal>1 then
hanoi(via,naar,van,aantal-1)
end
Dit programma is vaak gebruikt om de superioriteit van Algol 60 boven programmeertalen zonder recursie zoals Fortran en Cobol aan te tonen.
Een ander voorbeeld van een recursieve aanroep is de volgende functie om het n-de getal uit de rij van Fibonacci te bepalen:
integer procedure fibonacci(n);
value n;
integer n;
begin
if n<=2 then
fibonacci:=1
else
fibonacci:=fibonacci(n-1)+fibonacci(n-2)
end
Op enkele punten wijkt de procedure in Algol 60 werkelijk af van de procedure in latere programmeertalen. Behalve numerieke en logische variabelen kunnen ook procedures als parameter dienen en voor de formele parameters wordt naast de call-by-value niet de call-by-reference maar de call-by-name gebruikt waardoor Jensen device kan worden toegepast.
De merkwaardige manier waarop de returnwaarde van de functie wordt opgegeven, door een assignment naar de naam van de procedure, is overgenomen uit Fortran.
Een compleet programma
Als voorbeeld volgt hier een programma waarin het gemiddelde en de standaarddeviatie van een van tevoren opgegeven aantal in te voeren getallen wordt berekend. In 1965 was dat een nuttig programma voor studenten omdat er nog geen spreadsheets bestonden waarmee ze de berekening met een formule als STDEVP(A1:A10) konden uitvoeren. Uiteraard is het aantal een geheel getal en zijn de in te voeren getallen, het gemiddelde en de standaarddeviatie reële getallen. Verder specificeren we dat de standaarddeviatie berekend wordt met de formule . Deze mag niet worden vereenvoudigd tot
omdat dat een te onnauwkeurig resultaat geeft als de afwijkingen
van het gemiddelde relatief klein zijn. Dit betekent dat de ingelezen variabelen in een array opgeslagen moeten worden. In Algol 60 kan een array worden gedeclareerd die precies plaats biedt aan het aantal in te lezen getallen. Bij het beperkte geheugen van de computers uit 1960
was dat een zeer nuttige functie.
Het programma ziet er als volgt uit, waarbij de toelichtingen zo veel mogelijk in het commentaar staan:
begin comment Bereken standaarddeviatie;
integer n;
text(1,‘aantal getallen:’);
n:=read(1);
begin comment De variabelen worden pas in het binnenblok
gedeclareerd want ze zijn niet eerder nodig;
real array a[1:n];
integer i;
real gem,stdev;
gem:=0;
comment Tijdens het inlezen wordt het gemiddelde berekend.
voor de som wordt de variabele gem gebruikt;
for i:=1 step 1 until n do
begin
text(1,‘getal ’);
write(1,i);
text(1,‘:’);
a[i]:=read(1);
gem:=gem+a[i]
end;
gem:=gem/n;
comment Voor de berekeningen van de standaarddeviatie
worden de opgeslagen waarden gebruikt;
stdev:=0;
for i:=1 step 1 until n do
stdev:=stdev+(a[i]-gem)^2;
stdev:=sqrt(stdev/n);
comment Nu komt de output;
text(1,‘gemiddelde=’);
rwrite(1,gem,10,6);
text(1,‘ standaarddeviatie=’);
rwrite(1,stdev,10,6)
end
end
Op een DOS-scherm zien input en output er als volgt uit
aantal getallen:4
getal 1 :100001
getal 2 :100002
getal 3 :100003
getal 4 :100004
gemiddelde= 100002.48 standaarddeviatie= 1.118034
Gebruik
Algol 60 werd onder andere gedoceerd aan de Technische Hogeschool Eindhoven waar een van de grondleggers van Algol 60, Edsger Dijkstra, de eerste hoogleraar informatica was. Aanvankelijk werd hiervoor de X8 gebruikt, waarvoor Dijkstra en zijn medewerkers zelf een besturingssysteem en een algolcompiler schreven. Later werd een Burroughs computer aangeschaft, vandaar dat de implementatie van Algol 60 op het Burroughs mainframe BEATHE werd genoemd, Burroughs Extended Algol TH Eindhoven. Algol 60 was ook op de TH Delft, de TH Twente en verschillende universiteiten, waaronder die van Leiden, de taal waarin studenten hun eerste programmeerlessen kregen. De programma's werden met ponskaarten of ponsbanden ingevoerd en de uitvoer werd met regeldrukkers afgedrukt.
De compiler BEATHE was een variant van de standaard Burroughs Extended ALGOL compiler. Symbolen in BEA zijn herkenbaar voor de compiler als gereserveerde symbolen ('reserved words'). Het woord INTEGER is onderdeel van de syntaxis en mag niet door de programmeur worden gebruikt. In BEATHE worden deze gereserveerde symbolen tussen apostrophes geplaatst.
De declaratie 'INTEGER' INTEGER; is in BEATHE volstrekt legaal en eenduidig, in BEA levert het een syntaxisfout op. Overigens is het gebruik van apostrophes om symbolen te markeren eerder gebruikt in SATHE, een tamelijk zuivere Algol 60-implementatie.
BEATHE kende ook de types STRING en COMPLEX. Het type COMPLEX was voor veel gebruikers doorslaggevend om een programma in BEATHE the schrijven. Het typen van apostrophes werd op de koop toegenomen. Vergeet niet dat in de tijd dat BEATHE werd gebruikt, de meeste programma's op ponskaarten werden ingetypt.
BEATHE werd uitgefaseerd nadat BEA types COMPLEX en STRING had overgenomen.
Opvolgers
Uit Algol 60 zijn een groot aantal talen voorgekomen. Tot de Algolfamilie behoren onder andere
Algol 60
Algol 68 (een veel uitgebreidere taal dan Algol 60)
Ada
PL/1
C en C++
Pascal en diens opvolger Object Pascal
Modula
Perl
Python
Bovendien hebben programmeertalen als Fortran, Basic en COBOL veel elementen uit Algol 60 overgenomen.
Zie ook
Lijst van programmeertalen
Externe links
Revised Report on the Algorithmic Language Algol 60
Downloaden van de compiler en interpreter van Algol 60
The ALGOL Programming Language
Programmeertaal
Geschiedenis van de informatica | Dynamische arraydeclaratie
De grootte van een array kan dynamisch worden bepaald. Omdat een arraydeclaratie zich altijd aan het begin van een blok bevindt, moet de grootte van de array bekend zijn als de uitvoering van het blok begint. Bijvoorbeeld:
begin
integer n;
n := .....;
begin
integer array list[1:n];
integer i;
for i:=1 step 1 until n do
list[i]=i;
.....
end
end | 3 | geheel getal, integer, datatype |
2,438 | DataDownload | 1150547 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Songbird%20%28software%29 | Songbird (software) | Songbird is een vrije audiospeler en webbrowser gemaakt door een team dat zichzelf de Pioneers of the Inevitable noemt, onder wie ontwikkelaars van Winamp en de Yahoo! Music Engine. Zij hebben als doel van Songbird de eerste webspeler te maken die gebruikt kan worden om vrije media op het web te catalogiseren. De naam Songbird betekent letterlijk "zangvogel".
Songbird draait op Mozilla's XULRunner-platform, waardoor het werkt op Windows, Mac OS X en Linux. Songbird gebruikt GStreamer voor het afspelen van mediabestanden.
De ontwikkeling van Songbird is stopgezet vanwege financiële problemen. De ontwikkelaar (POTI) zal alle activiteiten staken op 28 juni 2013.
Functies
Vanaf versie 1.2 zijn de belangrijkste functies:
Verschillende formaten kunnen afgespeeld worden, zoals MP3, AAC, Ogg Vorbis, FLAC en Windows Media Audio.
Geluid dat gecodeerd is in het Apple FairPlay-formaat kan afgespeeld worden op Windows- en Mac-platforms via een programmainterface in QuickTime (dit gebeurt in iTunes).
Windows Media-bestanden voorzien van DRM kunnen op Windows worden afgespeeld.
Een veranderbaar uiterlijk, via 'veren' (feathers).
Mediabestanden op pagina's bekeken in de browser kunnen in Songbird worden afgespeeld.
Ingebouwde RSS-aanmelding en ingebouwde mogelijkheid voor het downloaden van MP3-bestanden.
De mogelijkheid om aan te melden op MP3-blogs als afspeellijsten.
Mogelijkheid om favorieten bij te houden.
Muziek mengen.
Computer scannen op alle aanwezige muziek en deze toevoegen aan de mediabibliotheek.
Een eenvoudige configureerbare en invouwbare grafische gebruikersomgeving vergelijkbaar met iTunes, en miniplayermodus.
Sneltoetsen- en mediatoetsenondersteuning.
Automatische updates van de software.
eMusic-integratie via de plug-in (uitbreiding) eMusic Integration.
Integratie van Insound.com en HypeMachine.
Slimme afspeellijsten ("smart playlists", een afspeellijst bestaande uit bestanden via bepaalde selectie/filters).
Metadata wijzigen en opslaan in het bestand.
Ondersteuning voor Last.fm Radio.
Automatisch volgen van wijzigingen in een map met mediabestanden.
Toonregelaar.
Automatisch organiseren van de mediabestanden in mappen, volgens een in te stellen structuur.
Importeren en exporteren van nummers en afspeellijsten naar en van iTunes.
Extensies
Gebruikers kunnen in Songbird functies toevoegen en de functionaliteit wijzigen door het installeren van extensies. Extensies gemaakt door gebruikers uit de gemeenschap zijn beschikbaar op Songbirds add-ons-ondersteuningspagina. Bekende extensies uit die categorie zijn: Qloud taggen & zoeken, eMusic-integratie, iTunes-onderdelen importeren, iPod-audiospeler, zoeken naar artiesten, het organiseren van de bibliotheken, Last.fm-meldingen, artiesten weergeven via Wikipedia, SHOUTcast-radiomap, UnPlug, Adblock Plus, Taglib voor het afhandelen van metagegevens en minimaliseren naar systeembalk.
Skins
Er zijn verschillende thema's beschikbaar voor Songbird. Deze worden feathers (veren) genoemd.
Vertalingen
Er zijn 98 vertalingen van Songbird die momenteel in verschillende stappen ontwikkeld worden. Vertalingen worden gedaan op vrijwillige basis.
Songbird moedigt ontwikkelaars uit alle taalgebieden aan om mee te helpen met de vertaling van Songbird, zodat Songbird beschikbaar kan zijn in alle 482 talen die vastgesteld zijn door de IEFT voor alle 567 locaties op de wereld. Songbird heeft dit project beschikbaar op zijn website.
Useragent
Vanwege de ingebouwde webbrowser (die gebruikmaakt van Gecko), heeft Songbird een user-agent string nodig om zich te identificeren. Songbird 0.6 antwoordt bijvoorbeeld met de volgende user-agent string (Ubuntu 8.04):
Mozilla/5.0 (X11; U; Linux i686; en-US; rv:1.9) Gecko/2008052304 Songbird/0.6 (20080613004550)
Geschiedenis van uitgaven
Merk op dat versies 0.8 en 0.9 werden overgeslagen. De versie die 0.8 moest worden, werd als 1.0 uitgebracht, omdat de ontwikkelaars vonden dat het platform stabiel genoeg was om publiekelijk vrij te geven. Volgende versies werden reeds uitgegeven:
Legenda:
Zie ook
Lijst van mediaspelers
Externe links
Officiële website
Add-ons voor Songbird
Songbird-wiki
Songbird, de open source iTunes killer, flies today - Interview met Rob Lord
Mediaspeler
Mozilla
Opensourcesoftware en vrije software | Functies
Vanaf versie 1.2 zijn de belangrijkste functies:
Verschillende formaten kunnen afgespeeld worden, zoals MP3, AAC, Ogg Vorbis, FLAC en Windows Media Audio.
Geluid dat gecodeerd is in het Apple FairPlay-formaat kan afgespeeld worden op Windows- en Mac-platforms via een programmainterface in QuickTime (dit gebeurt in iTunes).
Windows Media-bestanden voorzien van DRM kunnen op Windows worden afgespeeld.
Een veranderbaar uiterlijk, via 'veren' (feathers).
Mediabestanden op pagina's bekeken in de browser kunnen in Songbird worden afgespeeld.
Ingebouwde RSS-aanmelding en ingebouwde mogelijkheid voor het downloaden van MP3-bestanden.
De mogelijkheid om aan te melden op MP3-blogs als afspeellijsten.
Mogelijkheid om favorieten bij te houden.
Muziek mengen.
Computer scannen op alle aanwezige muziek en deze toevoegen aan de mediabibliotheek.
Een eenvoudige configureerbare en invouwbare grafische gebruikersomgeving vergelijkbaar met iTunes, en miniplayermodus.
Sneltoetsen- en mediatoetsenondersteuning.
Automatische updates van de software.
eMusic-integratie via de plug-in (uitbreiding) eMusic Integration.
Integratie van Insound.com en HypeMachine.
Slimme afspeellijsten ("smart playlists", een afspeellijst bestaande uit bestanden via bepaalde selectie/filters).
Metadata wijzigen en opslaan in het bestand.
Ondersteuning voor Last.fm Radio.
Automatisch volgen van wijzigingen in een map met mediabestanden.
Toonregelaar.
Automatisch organiseren van de mediabestanden in mappen, volgens een in te stellen structuur.
Importeren en exporteren van nummers en afspeellijsten naar en van iTunes. | 4 | dataset, downloaden, mediabestand |
1,401 | Hospital | 357211 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Universitair%20Medisch%20Centrum%20Groningen | Universitair Medisch Centrum Groningen | Het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG of UMC Groningen) is een ziekenhuis in de stad Groningen. De drie kerntaken zijn gezondheidszorg, onderwijs en onderzoek. Het ziekenhuis staat in de Groningse wijk Centrum. Het UMCG is het samenwerkingsverband dat op 13 januari 2005 is ontstaan tussen het voormalige Academisch Ziekenhuis Groningen (AZG) en de faculteit der Medische Wetenschappen van de Rijksuniversiteit Groningen. In Nederland zijn de universiteiten verantwoordelijk voor het onderzoek- en onderwijsbeleid en de academische ziekenhuizen zijn verantwoordelijk voor patiëntenzorg, werkplaatsfunctie en opleiding tot medisch specialist. Deze taken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Het ziekenhuis had in 2017 1339 bedden en 12.871 medewerkers. Het ziekenhuis is een van de elf traumacentra in Nederland en beschikt over een Mobiel Medisch Team. Het is het grootste universitaire ziekenhuis in Nederland wat betreft het aantal bedden.
Het UMCG maakt deel uit van Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra.
Geschiedenis
1600-1700
Vanaf 1614 werd het mogelijk om in Groningen medisch onderwijs te volgen op de voorloper van de Rijksuniversiteit Groningen. Er was toen echter wel een duidelijk verschil tussen de academici en de chirurgen. De academici wilden zich niet verlagen tot de bloederige dingen in de praktijk. En als een behandeling zou falen zou hun reputatie ook nog eens onderuitgaan. De academici werden daarom ook meer gezien als filosofen.
1700-1800
In 1797 werd door Evert Jan Thomassen à Theusink een academisch ziekenhuis gesticht, gevestigd in het Groene weeshuis. Dit stond een stukje achter de voormalige Vroom & Dreesmann. Het ziekenhuis bleek snel te klein met zijn acht bedden, daarom werd in 1803 in het West-Indisch huis aan de Munnekeholm (op de plek waar in 1909 het hoofdpostkantoor werd gebouwd) een nieuw ziekenhuis geopend met veertig bedden. In het oude ziekenhuis was alles ook simpeler dan in het nieuwe ziekenhuis. En door het succes van de behandelingen meldden er zich steeds meer mensen bij het ziekenhuis. Ook de afdelingen waren in de loop van enkele jaren toe aan uitbreiding. In het begin was er alleen interne geneeskunde. In 1808 werden de afdelingen verloskunde en heelkunde geopend.
1800-1900
In 1817 dreigde in Groningen een tyfusepidemie, er werd een noodhospitaal geopend. Dit bood ruimte aan maximaal dertig patiënten. Twee jaar later werd er besloten om er een permanent ziekenhuis van te maken. Het Nosocomium Academicum, de eerste naam van het UMCG, en het Stads Armen-Ziekenhuis (noodhospitaal) gingen in 1852 samen in het Algemeen Provinciaal Stads- en Academisch Ziekenhuis (APSAZ). Het West-Indisch gebouw werd hiervoor verbouwd, en had bij voltooiing 124 bedden. Maar het geheel was alweer snel te klein, er was ook tekort aan faciliteiten zoals instrumenten en kleding. De medische wetenschap had ondertussen niet stilgestaan en er konden minder behandelingen thuis gebeuren. Dus moest men daarvoor steeds vaker naar het ziekenhuis, waar al ruimtegebrek was. In 1889 werd er uiteindelijk besloten tot de bouw van een nieuw ziekenhuis, wat veertien jaar later klaar was. Het is gebouwd op de plaats waar eerder de vestingwallen van de stad stonden. Het nieuwe complex kwam op een groot terrein van verschillende paviljoenen, deze hadden allemaal hun eigen specialismen: Heelkunde, Interne Geneeskunde, Verloskunde en Psychiatrie. Tussen de paviljoenen waren groot aangelegde tuinen, het complex voldeed in die tijd al aan allerlei eisen zoals ruimte en hygiëne. De ingang van dit complex bestaat nog steeds. Deze is gelegen aan de Oostersingel, de westzijde van het huidige complex.
1900-2000
Het ziekenhuis maakte in die jaren een bloeiperiode door. Door medewerkers van het ziekenhuis is de hart-longmachine ontwikkeld. In 1957 werd de eerste openhartoperatie in Nederland uitgevoerd. Door het ruim opgezette complex kon het meegroeien met de zorgvraag en de ontwikkelingen in de medische wetenschap. Er kwamen ook nieuwe afdelingen bij zoals oogheelkunde en de kinderafdeling. Doordat er steeds meer auto's kwamen, maar mede door nieuwbouw bleef er vrijwel niets over van de tuinen op het terrein.
Op 1 juli 1971 trad er een nieuwe wet in werking. Hierin staat beschreven wat de taken van de universiteit en wat de taken van het ziekenhuis zijn in de organisatie. Hierdoor werd het ziekenhuis een los rechtspersoon en kreeg het de naam Academisch Ziekenhuis Groningen. In de jaren zeventig werd er ook gepraat over een nieuw ziekenhuis. In andere steden kwamen de ziekenhuizen allemaal aan de rand van de stad, maar het gemeentebestuur van Groningen besloot dat het ziekenhuis op hetzelfde terrein zou blijven. Dit was immers groot genoeg. Er werd besloten dat het uit verschillende gebouwen, recepties en ingangen moest bestaan. Maar in loop der jaren werden de plannen gewijzigd. In 1997 werd het Medisch Centrum geopend. Dit had uiteindelijk één receptie, één centrale ingang en overdekte binnenstraten.
2000 tot nu
Door de steeds nauwere samenwerking tussen de Universiteit en het ziekenhuis werd het AZG en de Faculteit der Medische Wetenschappen uiteindelijk samengevoegd op 13 januari 2005. Het kreeg toen ook de huidige naam: Universitair Medisch Centrum Groningen of kortweg UMCG. De afgelopen jaren hebben de meeste academische ziekenhuizen in Nederland een samenvoeging ondergaan met de medische faculteit van een universiteit. In 2004 én 2005 werd de voorloper, het AZG, uitgeroepen tot 'beste werkgever van Nederland non profit'. Het UMCG is de grootste werkgever van het Noorden. Sinds 2006 mag het als derde ziekenhuis na Erasmus MC en UMC Utrecht harttransplantaties uitvoeren. Het ziekenhuis is verder het enige ziekenhuis van Nederland waar alle orgaantransplantaties mogen worden uitgevoerd die er bestaan, het is zelfs een van de weinige ter wereld die dit mogen.
Organisatie
Raad van bestuur
De Raad van Bestuur is benoemd door de Raad van Toezicht. De samenstelling van de Raad van Bestuur van het UMCG:
Prof. dr. A.G.J. van der Zee, voorzitter
Prof. dr. M. Joëls, decaan
Drs. H.A. Snapper RA RC, portefeuille bedrijfsvoering, vicecoorzitter
Prof. dr. S.C.E. Klein Nagelvoort-Schuit, portefeuille patiëntenzorg, kwaliteit & veiligheid en medische vervolgopleidingen
Raad van toezicht
De samenstelling van de Raad van Toezicht:
Mw. drs. A. Ch. Van Es, voorzitter
Drs. J.P.P. Bos RA, vicevoorzitter en voorzitter van de Audit Committee
dr. ir. M.J. Jonkman
Prof. dr. B. Löwenberg
Ir. B.P. Voet
UMCG Groep
Naast het UMCG, bestaat er ook de UMCG groep. Dit bestaat uit verschillende groepsmaatschappijen en deelnemingen. De gelieerde rechtspersonen waarin het UMCG rechtstreeks in deelneemt, zijn de volgende vennootschappen:
OZG B.V. (ziekenhuis Noordoost-Groningen), 100% deelneming. De ACM heeft op 2 april 2015 goedkeuring gegeven aan de overname van de Ommelander Ziekenhuis Groep (OZG) door het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Daarbij wordt de OZG als zelfstandige BV ondergebracht bij het UMCG. De ACM heeft onderzocht of er na de overname nog voldoende concurrentie in de regio blijft.
SteriNoord B.V. (sterilisatie van medische instrumenten), 16% deelneming
UMCG Ambulancezorg B.V. (ambulancezorg),100% deelneming
MAI B.V. (huisartsenvervoer en medische repatriëring), 100% deelneming
Ambulancezorg Friesland B.V. (ambulancezorg), 67% deelneming, per 30 juni 2017 100% deelneming, per 28 december 2017 gefuseerd met UMCG Ambulancezorg B.V.
UMCG Research B.V. (fondsbeheer voor stimulering wetenschappelijk onderzoek)
UMCG Zorg B.V. (patiëntenzorg aansluitend op ziekenhuiszorg), 100% deelneming
Verloskundige stadspraktijk B.V. (eerstelijns verloskundigenpraktijk), 100% deelneming
B.V. Beatrixoord (ergotherapiepraktijk),100% deelneming
UCEC B.V. (esthetische chirurgische zorg), 100% deelneming
SteriNoord B.V. (sterilisatie van medische instrumenten), 51% deelneming
SteriNoord UMCG BV, 100% deelneming
UMCG Groningen Thuis B.V. (thuiszorg), 50% deelneming, per 29 december 2017 geen deelneming meer. De organisatie fuseert daarna met Stichting Icare. Vanaf 1 januari 2019 zijn alle werkzaamheden van Groningen Thuis verdergegaan onder de vlag van Icare.
Apotheek A15 Holding B.V. (apotheek), 50% deelneming
Lifelines Databeheer B.V. (verzamelen, opslag en beheer van biomaterialen en data voor studies), 50% deelneming
Medische Biobank Noord-Nederland B.V., 100% deelneming
UMCG Services B.V. (schoonmaakdiensten), 51% deelneming
Personeel
Samenstelling
Contracten
Diversiteit
Het UMCG streeft naar diversiteit in de samenstelling van personeel, zowel qua nationaliteit als de verdeling man/vrouw. In 2018 waren 97 nationaliteiten werkzaam in het UMCG.
Veiligheid
Milieu
Personeelstekort
Het UMCG sloot in juli 2018 per direct 4 van de 29 operatiekamers vanwege een tekort aan personeel. In augustus van hetzelfde jaar maakte het ziekenhuis bekend dat ze 5000 euro uitloven voor personeel die een ’schaarse functie’ in en rond de operatiekamers bekleedt wanneer zij 3 jaar blijven. Ook is het UCP niet langer bereid patiënten van andere organisaties op te nemen die acute psychiatrische zorg nodig hebben. In januari 2019 opent het UMCG weer de leegstaande operatiekamers. Op de intensive care worden extra bedden in gebruik genomen. Dit wordt niet opgelost door nieuw personeel, maar doordat tientallen medewerkers extra uren gaan draaien is een eind aan het personeelstekort in zicht. Er gaan dan zestig tot zeventig parttime ok-assistenten, anesthesiemedewerkers en ic-verpleegkundigen vier uur per week extra werken.
Cao-onderhandelingen 2018
De vakbonden organiseerden 5 juli 2018 een werknemersoverleg bij het UMCG. Aanleiding is dan het uitblijven van een nieuwe cao voor de academische ziekenhuizen. De cao voor het personeel van de acht academische ziekenhuizen in Nederland - waaronder het UMCG - liep op 1 januari 2018 af. Het overleg werd gevolgd door een demonstratie, waarbij korte tijd het werk werd neergelegd. Eerder kondigden vakbonden al stiptheidsacties aan. Op 14 augustus 2018 werd er een stille tocht gelopen door het ziekenhuis, om vervolgens (de bonden) op 20 augustus door de NFU opnieuw aan de onderhandelingstafel te worden gevraagd. Op maandag 19 november 2018 bereikten de vakbonden en de NFU een akkoord daaruit voort vloeide de Cao umc 2018-2020. De driejarige cao, waar ruim anderhalf jaar voor was onderhandeld, geldt voor de ruim 70.000 werknemers van de universitair medische centra (umc’s). De medewerkers krijgen 8,25% loonsverhoging in drie jaar. De betrokken vakbonden van overheidspersoneel zijn akkoord gegaan met het eindbod van de NFU, de koepel van umc’s. Maatregelen voor werkdrukvermindering kunnen nu verder worden uitgewerkt.
Belangrijke punten uit de Cao umc 2018-2020:
Salaris
in drie jaar tijd een blijvende brutosalarisverhoging van 8,25%: per augustus 2018: 2,5%
per augustus 2019: 2,75%
per augustus 2020: 3,0%
De opbouw van het Persoonlijk Budget (PB) stopt per 1 januari 2019. In plaats hiervan wordt het brutosalaris blijvend verhoogd met 0,92%.
Werkdrukvermindering wordt in lokaal en landelijk overleg tussen medewerkers, werkgevers en vakbonden met praktische maatregelen aangepakt.
Gebouwen
Het UMCG heeft meerdere locaties en voor de locatie Groningen zijn er ook nog verschillende gebouwen.
Groningen
Centraal Medisch Complex
Het ziekenhuis is verdeeld in diverse straten, overdekt met glas. Via de straten zijn de poliklinieken en verpleegafdelingen te bereiken. Het UMCG heeft de volgende straten: Fonteinstraat, Poortweg, Langstraat en de Winkelstraat. In het oorspronkelijke ontwerp zouden de straten worden voorzien van veel groen. Dit plan is uiteindelijk gedeeltelijk uitgevoerd met groen in de straten en een grote waterfontein centraal in het ziekenhuis. Lopend door het ziekenhuis doet het complex niet aan als een ziekenhuis, pas op de polikliniek en de verpleegafdelingen merkt de bezoeker dat hij zich in een ziekenhuis bevindt.
Een aantal oude gebouwen zijn behouden gebleven en hebben ook nog een functie. Het zusterhuis en het Triadegebouw (bouwdeel 22 en 64) bestaan ook nog. Hierin zijn momenteel verschillende ondersteunende diensten gevestigd, zoals ICT maar ook de polikliniek Orthodontie. Over de bouw van het centrale gebouw is vijftien jaar gedaan met de opening in 1997, maar het resultaat is er dan ook naar. Ondergronds bevinden zich twee parkeergarages met een totaal van 1800 parkeerplaatsen.
Op 13 januari 2005 werd De Brug (bouwdeel 40) geopend. Deze verbindt de medische faculteit van de universiteit met de rest van het ziekenhuis. In de hoogbouw van De Brug zijn onder andere de Raad van Bestuur, delen van de medische en facilitaire faculteiten, medische microbiologie en de apotheek gehuisvest. In de laagbouw zijn de bloedbank Sanquin, het dialysecentrum en de klinische genetica gevestigd. De laagbouw staat nog niet op de kaart, maar deze is links van bouwdeel 51.
Sinds kort is er ook een gebouw alleen voor oncologie. Dit is naast de Brug tussen bouwdeel 40 en 51. Daar zitten radiotherapie en hematologie vlakbij, en is alles voor kankerbestrijding gecentraliseerd. Er zijn ook plannen voor nieuwbouw op het Bodenterrein. Dit is aan de andere kant van de Antonius Deusinglaan. Hier zal Psychiatrie komen, dit zit nu in bouwdeel 19. Dit wordt dan afgebroken en hier komt nieuwbouw voor waarschijnlijk ondersteunende diensten zoals facilitaire dienst en ICT.
Als laatste beschikt het complex over een grote kelder waar onder andere het eten en kleding vervoerd worden. Ook zit er een buizensysteem waarmee buizenpost geleverd wordt. Ook beschikt het complex over een eigen energiecentrale voor het geval de energie langere tijd uit valt.
Poortgebouw
In het oude poortgebouw aan de Oostersingel is nu de afdeling Bouw en Facilitair (B&F) en Personeel en Organisatie (P&O) gevestigd. Dit gebouw dient ook nog als ingang voor voetgangers en fietsers.
Voormalig Fysiologisch Laboratorium (Bloemsingel 1)
In het voormalig Fysiologisch Laboratorium van de Rijksuniversiteit Groningen is een gedeelte van de afdeling ICT gevestigd. Albert Szent-Györgyi legde de basis voor zijn werk, dat hem de Nobelprijs opleverde, in dit laboratorium van Hartog Jacob Hamburger.
Familie De Boer Huis (Bloemsingel 3)
Kinderen met kanker die behandeld moeten worden in het UMCG protonentherapiecentrum en van buiten de regio komen, kunnen gedurende hun bestraling samen met het gezin verblijven in het familiehuis. Het UMCG biedt deze mogelijkheid omdat het voor kinderen en hun ouders zeer belastend is om dagelijks gedurende 5 tot 6 weken (de gemiddelde duur van een behandeling) te reizen tussen het ziekenhuis en thuis. De Stichting C&W de Boer van de Drentse supermarktfamilie achter de Super de Boer-keten is een van de partijen die de verbouwing van het gebouw tot familiehuis mogelijk hebben gemaakt. Gezinnen die gebruik willen maken van de verblijfsmogelijkheid in het familiehuis, worden hiervoor aangemeld door het Prinses Máxima Centrum. Het huis bestaat uit twee volledig ingerichte appartementen, voor twee gezinnen. Initieel deed het gebouw dienst als portierswoning die in 1911 naast het voormalige Fysiologisch Laboratorium werd gebouwd (Bloemsingel 1).
Protonencentrum
Op 22 december 2017 werd het gebouw in gebruik genomen. De bouw duurde van maart 2016 tot januari 2018 en is ontworpen door architecten Henk Scholten, Mark-jan de Blok en Aron van Delft. Het UMCG is een van de eerste ziekenhuizen in Nederland die protonentherapie gaan aanbieden. Dit is een nieuwe bestralingstechniek tegen kanker waarbij de stralingsdosis zeer nauwkeurig kan worden toegediend aan de tumor. Het omringende weefsel ontvangt minder straling dan bij de traditionele bestralingsmethode met fotonen.
Triadegebouw
Het Triadegebouw is oorspronkelijk het gebouw waarin Triade zelf gehuisvest was. Triade is in 1988 opgericht door het ziekenhuis en helpt ondernemingen en kennisinstellingen te verbeteren op het gebied van gezondheidszorg. Dat doen zij door drie aandachtsgebieden: consultancy, vastgoed en investeringen. Op dit moment wordt de ruimte onder andere gebruikt door afdelingen van het UMCG zoals sportgeneeskunde, maar ook door kleinere praktijken niet direct gelieerd aan het UMCG, zoals een acupunctuurpraktijk.
Nieuwbouw noordzijde
RUG en UMCG hebben in 2018 een hoofdlijnenakkoord ondertekend voor de ontwikkeling van het gebied rondom de Antonius Deusinglaan. De plannen maken deel uit van een groter verbouwingsplan, dart loopt van 2019 tot 2024. De kosten zijn tussen de 300 en 400 miljoen euro.
In het roze vlak wordt een stadsplein gecreëerd. Centraal in het ontwikkelplan staat het stadsplein met daaromheen de gebouwen. Op de begane grond van de omringende gebouwen is ruimte voor horeca en retail. Voor de bereikbaarheid wordt tussen nu en 2020 een OV-knooppunt aangelegd.
Gesitueerd in het gele vlak komt het University College Groningen (UCG), een van de faculteiten van de RUG. Het pand aan Bloemsingel 1 wordt gerenoveerd en uitgebreid. De voorgevel is een beschermd stadsgezicht en wordt behouden.
De groene vlakken zijn gereserveerd om op een later moment te ontwikkelen.
Het cultureel studentencentrum Usva komt samen met het Health Data Center op de plaats van het rode vlak. Daar komen studio's, cursusruimten en een nieuw studententheater met een capaciteit van ongeveer 200 personen.
Op de plaats van het blauwe vak is een nieuw onderwijscentrum gepland. Hier gaan vooral studenten farmacie en geneeskunde hun colleges volgen. Dit onderwijsgebouw van zo’n 9000 m² komt naast het ERIBA-gebouw.
Haren - Beatrixoord
Op locatie Beatrixoord zijn klinische en poliklinische behandelingen van Centrum voor Revalidatie van het UMCG. Een team van deskundigen zet zich bij het stellen van de diagnose en in de behandeling in voor de patiënt. Tijdens de behandeling krijgt de patiënt begeleiding op medisch, lichamelijk, psycho-sociaal en arbeidskundig terrein.
Tynaarlo
Hier bevindt zich de hoofdvestiging van UMCG Ambulancezorg B.V. (ambulancezorg).
Roden
In de plaats Roden is Lifelines gevestigd. Lifelines is een grootschalig onderzoeksprogramma met als doel om beter te begrijpen hoe mensen gezonder oud kunnen worden.
Sectoren en afdelingen
Het ziekenhuis is opgedeeld in verschillende sectoren. Deze sectoren kunnen weer worden onderverdeeld in afdelingen:
Sector A: langdurende zorg, vaten
Neurologie
Neurochirurgie
Interne Geneeskunde
Reumatologie & klinische immunologie
Cardiologie
Cardiothoracale chirurgie
Dermatologie
Longziekten en tuberculose
UMCG Transplantatiecentrum
Paramedische & Psychosociale Vakken
Sector B: Kortdurende zorg, buik
Chirurgie
Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie
Keel-, Neus- en Oorheelkunde
Maag-, Darm- en Leverziekten
Oogheelkunde
Orthodontie
Orthopedie
Plastische chirurgie
Sector C: Kinderen, voortplanting, revalidatie, psychiatrie, urologie
Beatrix Kinderziekenhuis (BKZ)
Obstetrie & Gynaecologie (O&G)
Universitair Centrum Psychiatrie (UCP)
Centrum voor Revalidatie (CvR)
Genetica
Urologie
UMCG Oncologiecentrum
Sector E: Ondersteunende specialismen
Anesthesiologie
Intensive Care Geneeskunde Volwassenen
Centrale Spoed Opvang
Medische Microbiologie
Klinische Farmacie & Farmacologie
Laboratoriumgeneeskunde
Nucleaire Geneeskunde en Moleculaire Beeldvorming
Pathologie & Medische Biologie
Radiologie
Sector F: Ontwikkeling en overdracht
Bewegingswetenschappen
Biomaterialen
Celbiologie
Epidemiologie
Gezondheidswetenschappen
Huisartsgeneeskunde
Neurowetenschappen
Tandheelkunde en Mondzorgkunde
Specialismen
Transplantaties
Het ziekenhuis kan als een van de weinige in de wereld alle orgaantransplantaties uitvoeren die er mogelijk zijn en is het enige in Nederland waar dat mogelijk is. Niet alleen de behandelingen als harttransplantaties en levertransplantaties, maar ook gecombineerde hart-longtransplantaties en long-levertransplantaties en zelfs stamceltransplantaties. De laatste wordt onder andere toegepast bij mensen die kwaadaardige bloedziekten hebben zoals leukemie. Orgaantransplantaties vallen onder topreferente zorg, dit is zorg die alleen in Universitaire Centra wordt geboden. Dit betekent dat er veel deskundigheid, zeer geavanceerde apparatuur en veel geld voor nodig is. Ter vergelijking: amandelen laten verwijderen op de polikliniek kost € 724,50, een longtransplantatie kost rond een half miljoen euro. (Dit is wel de totale behandeling). Niet elk ziekenhuis mag deze behandelingen uitvoeren. Hiervoor moet een ziekenhuis vergunning van het Ministerie van VWS hebben. Het UMCG heeft hier de meeste vergunningen voor, en is daarmee het grootste transplantatiecentrum in Nederland. Het ziekenhuis heeft dan ook speciale mensen in dienst om alles goed te laten verlopen. Deze zorgen ervoor dat de organen goed op hun plek komen. Er komt heel veel kijken bij een orgaantransplantatie. Het UMCG heeft een speciaal operatieteam voor het uitnemen van organen. Als er ergens in een ziekenhuis een orgaan beschikbaar komt, wordt dit team naar het betreffende ziekenhuis gestuurd om het orgaan uit te nemen. Maar er zijn ook nog andere medewerkers die bijvoorbeeld helpen bij het revalideren na een orgaantransplantatie. Deze medewerkers zorgen ervoor dat het lichaam van de patiënt het orgaan zo goed mogelijk accepteert. Bij een longtransplantatie bijvoorbeeld zijn zo'n zeventig verschillende medewerkers betrokken. Sinds 2014 beschikt het UMCG als eerste ziekenhuis in Nederland over een orgaanperfusiekamer. Dat is een speciale operatiekamer waarin organen, die klaarliggen voor een transplantatie, langer bewaard kunnen worden.
Traumacentrum
Het traumacentrum biedt zorg aan mensen van ongevallen of geweld. Het Ministerie van VWS heeft in Nederland elf ziekenhuizen aangewezen die als traumacentrum dienen. Bij vier van deze traumacentra is een helikopter met vergunning, het UMCG is daar één van. Alle centra beschikken over een Mobiel Medisch Team (MMT). De helikopter mag sinds 2011 zowel overdag als 's nachts worden ingezet, verder beschikt het MMT over een MMT-bus. De MMT-bus kan géén patiënten vervoeren, maar de helikopter wel. Dit wordt echter niet vaak gedaan; alleen als de situatie zeer ernstig is. Reden voor het invliegen van een patiënt kan zijn: de drang van de tijd, want het gaat veel sneller (kruissnelheid 256 km/h) en men heeft geen last van het verkeer. De afdeling voor traumatologie in het ziekenhuis heeft een directe lift naar het operatiecentrum van het UMCG. Als er een patiënt binnenkomt met het MMT-team is het soms zo ernstig dat er zo snel mogelijk geopereerd moet worden. Deze lift staat dan ook in verbinding met het ambulancecentrum in de kelder, de centrale spoedopvang (CSO) en het operatiecentrum.
Andere specialismen
Het UMCG heeft allerlei specialismen in huis. Eigenlijk zijn dit de gewone afdelingen zoals in elk ziekenhuis, maar ook de afdelingen neurochirurgie, oncologie, thoraxchirurgie, neonatologie en psychiatrie. Dit zijn allemaal specialistische afdelingen.
Er zijn ook nog meer specialismen op topreferent niveau. Deze worden alleen aangeboden in Universitair Medische Centra, zoals het UMCG. Deze specialismen zijn:
Hoofd/halsoncologie
Ziekte van Menière
Gentherapie
Neurochirurgie
Orgaantransplantaties
Deze behandelingen worden alleen op UMC's uitgevoerd, omdat ze alleen daar genoeg kennis in huis hebben dankzij de universiteit.
Kunst
Het UMCG heeft een uitgebreide kunstcollectie, in totaal zo’n 1400 objecten. Sommige kunstwerken zijn door het UMCG aangekocht, andere zijn geschonken of in bruikleen. Er hangen schilderijen aan de muren op verpleegafdelingen, in werkkamers, in de straten en op de gangen. In de centrale ontvangsthal en de straten staan beelden, op de vloeren zijn mozaïeken aangebracht en aan plafonds hangen lichtobjecten. Ook op plaatsen waar u het niet verwacht, treft u kunst aan. Zo is er in elke lift een kunstwerk te zien en zelfs in de fietsenkelder is een wandschildering aangebracht. Het UMCG heeft daarnaast ook vaak tijdelijke exposities met bijvoorbeeld het Groninger Museum. In juli 2018 moest het ziekenhuis, omdat het bang was dat de verf op de schilderijen zou smelten in de vitrines, de werken tijdelijk terugbrengen naar het Groninger Museum.
Ligging en bereikbaarheid
Het complex ligt op loopafstand van de Grote Markt aan het Hanzeplein en is daarmee nog een van de weinige grote ziekenhuizen in het centrum van een stad in Nederland. Aan de noordkant van het complex liggen de gebouwen van de faculteit.
Er zijn taxistandplaatsen aan alle drie de ingangen (de hoofdingang, ingang Oostersingel of ingang Noord) van het Centraal Medisch complex. Er stoppen verschillende stads- en streekbussen bij het ziekenhuis en vanaf verschillende P+R-terreinen gaan bussen rechtstreeks naar het UMCG.
In de media
Actieve levensbeëindiging op jonge kinderen
Het ziekenhuis kwam in september 2004 internationaal in het nieuws naar aanleiding van het controversiële Groningen-protocol dat door het OM in Groningen werd goedgekeurd. Dit protocol regelt de voorwaarden en gedragsregels waaronder een groep artsen over kan gaan tot actieve levensbeëindiging bij jonge kinderen en pasgeborenen zonder dat zij hiervoor vervolging door het Openbaar Ministerie hoeven te vrezen.
Rookverbod
In de stad Groningen mag vanaf oktober 2018 niet meer overal op straat worden gerookt. Het gaat om de openbare ruimte rondom publieke gebouwen zoals theaters, ziekenhuizen en de kinderopvang. Groningen kent een landelijke primeur met het instellen van een rookverbod op straat. Instellingen en organisaties kunnen voortaan een aanvraag doen voor een rookverbod in en rond hun pand. Dit betekent niet dat dit ook direct kan worden ingevoerd: de gemeente keurt de aanvraag vervolgens af of goed. Het UMCG had al eerder aangegeven graag van deze mogelijkheid gebruik te willen maken. Op 1 januari 2019 ging het rookverbod in, in zowel het UMCG als het UCP. Vóór de invoering was er discussie binnen het ziekenhuis of ook die afdeling mee moest doen aan het rookverbod. Zo'n 60% psychiatrische patiënten roken en doen dat om tot rust te komen. Het UMCG kreeg in maart 2019 de Rookvrije Generatie Award. Deze award wordt door de Hartstichting, KWF Kankerbestrijding en Longfonds uitgereikt aan organisaties die ervoor zorgen dat kinderen rookvrij op kunnen groeien.
Zorgweigering
Het ministerie van Justitie en Veiligheid en het UMCG hebben in 2015 een doof meisje van 4 jaar geweigerd te helpen omdat het Afghaanse meisje geen verblijfsvergunning had en een operatie ‘dus’ niet werd vergoed. Kalma mag in 2019 wel in Nederland blijven en was toen zeven jaar oud, maar zal hoogstwaarschijnlijk altijd doof blijven. Kinderombudsman Margrite Kalverboer oordeelt keihard in haar rapport over het ministerie en het ziekenhuis: ‘Geld was belangrijker dan het meisje’. Het meisje - dat één jaar oud was toen ze met haar ouders naar Nederland kwam - moest voor haar vijfde jaar twee gehoorimplantaten hebben om kans te maken op een goed gehoor. De ouders kregen een brief van het ministerie: ‘Doofheid is een wereldwijd voorkomend verschijnsel en doven kunnen zonder implantaat een aanvaardbaar bestaan leiden’.
Volgens het UMCG had de beslissing om Ewa niet te opereren niets te maken met geld, maar met het feit dat het meisje geen verblijfsvergunning had. Bij uitzetting was onzeker of Ewa toegang zou hebben tot goede en toegankelijke zorg, zegt het UMCG in een verklaring. 'Zonder goede revalidatie en nazorg had het inbrengen van een cochleair implantaat zelfs tot levensbedreigende situaties voor haar kunnen leiden en was het inbrengen medisch onverantwoord handelen geweest.' In Nederland heeft iedereen in een asielzoekerscentrum recht op medische zorg, betaald door de staat. Voor Ewa ging dat niet op, omdat zij uitgeprocedeerd was.
Externe links
website van het UMCG (patiëntenzorg)
website van het UMCG (onderwijs en onderzoek)
Rijksuniversiteit Groningen
Academisch ziekenhuis in Nederland | Transplantaties
Het ziekenhuis kan als een van de weinige in de wereld alle orgaantransplantaties uitvoeren die er mogelijk zijn en is het enige in Nederland waar dat mogelijk is. Niet alleen de behandelingen als harttransplantaties en levertransplantaties, maar ook gecombineerde hart-longtransplantaties en long-levertransplantaties en zelfs stamceltransplantaties. De laatste wordt onder andere toegepast bij mensen die kwaadaardige bloedziekten hebben zoals leukemie. Orgaantransplantaties vallen onder topreferente zorg, dit is zorg die alleen in Universitaire Centra wordt geboden. Dit betekent dat er veel deskundigheid, zeer geavanceerde apparatuur en veel geld voor nodig is. Ter vergelijking: amandelen laten verwijderen op de polikliniek kost € 724,50, een longtransplantatie kost rond een half miljoen euro. (Dit is wel de totale behandeling). Niet elk ziekenhuis mag deze behandelingen uitvoeren. Hiervoor moet een ziekenhuis vergunning van het Ministerie van VWS hebben. Het UMCG heeft hier de meeste vergunningen voor, en is daarmee het grootste transplantatiecentrum in Nederland. Het ziekenhuis heeft dan ook speciale mensen in dienst om alles goed te laten verlopen. Deze zorgen ervoor dat de organen goed op hun plek komen. Er komt heel veel kijken bij een orgaantransplantatie. Het UMCG heeft een speciaal operatieteam voor het uitnemen van organen. Als er ergens in een ziekenhuis een orgaan beschikbaar komt, wordt dit team naar het betreffende ziekenhuis gestuurd om het orgaan uit te nemen. Maar er zijn ook nog andere medewerkers die bijvoorbeeld helpen bij het revalideren na een orgaantransplantatie. Deze medewerkers zorgen ervoor dat het lichaam van de patiënt het orgaan zo goed mogelijk accepteert. Bij een longtransplantatie bijvoorbeeld zijn zo'n zeventig verschillende medewerkers betrokken. Sinds 2014 beschikt het UMCG als eerste ziekenhuis in Nederland over een orgaanperfusiekamer. Dat is een speciale operatiekamer waarin organen, die klaarliggen voor een transplantatie, langer bewaard kunnen worden. | 7 | ziekenhuis, medisch centrum, spoedeisende hulp |
758 | DriveWheelConfigurationValue | 2783859 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Tazzari%20Zero | Tazzari Zero | De Tazzari Zero is een elektrische, door lithium-ion-accu's aangedreven, auto die gebouwd wordt door de Tazzari Group uit Imola (Italië). Het model werd in 2009 gelanceerd op het autosalon van Bologna.
De Zero is een miniklassewagen en heeft een geschat bereik van 140 kilometer in "economy" modus. De aandrijving gebeurt op de achterwielen met een elektrische motor van 15 kW. Het koppel is maximaal 150 Nm en de topsnelheid ligt rond de 100 km/u. De standaard laadduur is 9 uur. Om gewicht te besparen is aluminium gebruikt voor het chassis.
De afmetingen zijn:
lengte: 2,88 m
breedte: 1,56 m
hoogte: 1,425 m
gewicht zonder batterijen: 400 kg
gewicht met batterijen: 542 kg
er zijn twee bagageruimten van 150 resp. 30 liter.
Tazzari Zero Speedster
In 2011 werd de Zero Speedster gelanceerd, een cabrioletversie van de Zero. Dit was een speciale serie van 150 stuks ter gelegenheid van het 150-jarige bestaan van Italië.
Elektrisch automodel | De Zero is een miniklassewagen en heeft een geschat bereik van 140 kilometer in "economy" modus. De aandrijving gebeurt op de achterwielen met een elektrische motor van 15 kW. Het koppel is maximaal 150 Nm en de topsnelheid ligt rond de 100 km/u. De standaard laadduur is 9 uur. Om gewicht te besparen is aluminium gebruikt voor het chassis. | 1 | aandrijving, wielconfiguratie, koppelverdeling |
1,089 | TattooParlor | 1589133 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Ami%20James | Ami James | Ami James (6 april 1972) is een in Egypte geboren Amerikaans tatoeëerder van Roemeense afkomst. Zijn Amerikaanse vader bekeerde zich tot het Jodendom en besloot naar Israël te verhuizen waar hij Ami's Roemeense moeder ontmoette. Toen Ami vier jaar oud was, verliet zijn vader het gezin. Ami verhuisde naar Miami op twaalfjarige leeftijd, maar verhuisde terug naar Israël in zijn tienerjaren. Op vijftienjarige leeftijd liet hij zijn eerste tatoeage zetten, een ervaring welke hem vastbesloten maakte om zelf tatoeëerder te worden. Nadat hij in het Israëlische leger gediend had als scherpschutter begon hij in 1992 zijn opleiding bij een tatoeëerder. Hij is nu mede-eigenaar van een tatoeagestudio genaamd Love Hate Tattoos. Voorheen onderwerp van het programma Miami Ink, uitgezonden in de Verenigde Staten op TLC, in Nederland op Discovery Channel. James is ook mede-eigenaar van Deville kleding en de Miami nachtclub Love Hate Lounge. James heeft ook een ontwerp gemaakt voor de Motorola RAZR V3.
Externe links
Ami James Tattoo
Love Hate Tattoo
Amerikaans presentator
Tatoeëerder | Ami James (6 april 1972) is een in Egypte geboren Amerikaans tatoeëerder van Roemeense afkomst. Zijn Amerikaanse vader bekeerde zich tot het Jodendom en besloot naar Israël te verhuizen waar hij Ami's Roemeense moeder ontmoette. Toen Ami vier jaar oud was, verliet zijn vader het gezin. Ami verhuisde naar Miami op twaalfjarige leeftijd, maar verhuisde terug naar Israël in zijn tienerjaren. Op vijftienjarige leeftijd liet hij zijn eerste tatoeage zetten, een ervaring welke hem vastbesloten maakte om zelf tatoeëerder te worden. Nadat hij in het Israëlische leger gediend had als scherpschutter begon hij in 1992 zijn opleiding bij een tatoeëerder. Hij is nu mede-eigenaar van een tatoeagestudio genaamd Love Hate Tattoos. Voorheen onderwerp van het programma Miami Ink, uitgezonden in de Verenigde Staten op TLC, in Nederland op Discovery Channel. James is ook mede-eigenaar van Deville kleding en de Miami nachtclub Love Hate Lounge. James heeft ook een ontwerp gemaakt voor de Motorola RAZR V3. | 3 | tattoo, tatoeage, tattooshop |
12,220 | PayAction | 1006641 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sento | Sento | is een Japans openbaar badhuis waar klanten tegen betaling een bad kunnen nemen. De focus in deze badhuizen is over het algemeen op functionaliteit, met een grote ruimte die door een hoge muur in twee gescheiden ruimtes wordt gesplitst, de ene helft voor mannen en de andere helft voor vrouwen. In deze badruimtes zijn mengkranen aan de muur gemonteerd waar de klanten zich kunnen wassen alvorens de grote meerpersoonsbadkuip te betreden. Het aantal van deze badhuizen is na de Tweede Wereldoorlog sterk afgenomen omdat in de meeste huizen die na die tijd gebouwd zijn een douche of bad is ingebouwd. Desondanks bezoeken nog steeds veel Japanners regelmatig een sentō, ware het meer als een sociale bezigheid of om te ontspannen dan om zichzelf te wassen.
Een andere vorm van badhuis in Japan is de onsen, waar het warme water afkomstig is uit een natuurlijke warmwaterbron. Vanwege dit feit is er rond een onsen vaak een resort of een kuuroord aanwezig. Sommige sentō kunnen ook de naam onsen hebben als het badwater afkomstig is uit een warmwaterbron. Er bestaat een rechterlijke definitie die openbare badhuizen classificeert als sentō.
Sentō lay-out
Toegangshal
Er is een verscheidenheid aan indelingen voor de Japanse sentō, of openbaar badhuis. De meeste traditionele sentōs hebben op het gebied van lay-out veel overeenkomsten. Voor de ingang hangt vrijwel altijd een Japans gordijn of . Dit gordijn is blauw van kleur met daarop het kanji 湯 (yu, let. heet water) of de overeenkomende hiragana ゆ. Direct na de ingang is een kleine toeganghal met schoenenkluisjes, gevolgd door twee lange gordijnen of deuren, een aan iedere kant. Deze gordijnen of deuren geven toegang tot kleedkamer voor mannen en vrouwen. Beide kleedkamers hebben vrijwel dezelfde indeling, hoewel over het algemeen gespiegeld.
Kleedkamer
Een openbaar badhuis in Japan heeft over het algemeen een van de volgende twee toegangstypes. Het in Tokio het meest gebruikte type heeft een frontdesk, terwijl een minderheid de zogenaamde bandaistijl hanteert. In Tokio hebben zo'n 660 sentō een frontdesktoegang en ongeveer 315 hebben nog de meer traditionele bandaitoegang.
In een open ruimte in de afscheidingsmuur tussen de mannen- en vrouwenkleedkamer is de zogenoemde , waar de kassier zit. De bandai is over het algemeen rechthoekig van vorm. De kassier heeft zo zicht op zowel de binnenkomende mannen als de binnenkomende vrouwen. Beide kleedkamers zijn meestal rond de 10 vierkante meter in oppervlak met een tatamivloer.
Het plafond is meestal tussen de 3 en 4 meter hoog. De afscheidingsmuur tussen de mannenkleedkamer en de vrouwenkleedkamer is ongeveer 2 meter hoog. Soms hebben de kleedkamers een buitendeur die naar een kleine Japanse tuin voert. Ook is er altijd een massagestoel in de kleedkamers, evenals een drankautomaat. Verder is er ook meestal een weegschaal. In sommige oude traditionele sentō is de weegschaal nog altijd in de originele Japanese maat monme (匁, 1 monme = 3.75 g) en kan (1 kan = 1000 monme = 3,75 kg). Lokale ondernemers adverteren vaak in de kleedkamers van de sentō. In de vrouwenkleedkamer zijn meestal ook nog babybedjes en soms zijn er ook meer spiegels. De aankleding en de advertenties zijn meestal geslachtsgericht en dus verschillend in beide kleedkamers.
Badgedeelte
Het badgedeelte is gescheiden van de kleedkamer door middel van een schuifdeur om de warmte in de baden te houden. De enige uitzondering daarop zijn sentō in Okinawa. Omdat het daar doorgaans van nature erg warm is, is het niet nodig om de warme lucht in het badgedeelte te houden en is de kleedkamer dus over het algemeen ook niet gescheiden van het badgedeelte.
De muren en de vloer van het badgedeelte zijn over het algemeen betegeld. In de buurt van de deur is een voorraad lage krukjes en emmers te vinden die gebruikt kunnen worden voor het wassen bij een van de kranen gemonteerd aan de muur. Deze kranen worden in het Japans genoemd. Dit woord is afkomstig van het Nederlandse woord kraan. Door de ruimte heen zijn verschillende baden verspreid. Het minimum is meestal drie baden met verschillende watertemperatuur, en vaak is er ook een elektrisch bad te vinden. In Osaka en Kansai zijn de baden meestal te vinden in het midden van het badgedeelte, terwijl in Tokio en Kanto de baden meestal aan het einde van de ruimte zijn geplaatst.
De scheidingsmuur tussen het mannen- en vrouwengedeelte is zo'n 2 meter hoog, terwijl het plafond zo'n 4 meter hoog is met grote ramen vlak onder het dak. In sommige gevallen zit er een klein gat in de scheidingsmuur. Dit gat werd traditioneel gebruikt om de zeep door te geven, maar tegenwoordig kunnen de meeste families meer dan een stuk zeep betalen. De achterwand is vaak voorzien van een foto of muurschildering, vaak een plaatje van Fuji, zoals te zien is op de foto rechts.
Machinekamer
Achter het badgedeelte ligt de machinekamer of waar het water op temperatuur wordt gebracht. De boilers worden traditioneel vaak op olie gestookt, maar tegenwoordig zijn ook elektrische boilers in veel plaatsen te vinden. Ook worden hier en daar andere brandstoffen gebruikt, waaronder houtsnippers. Na de Tweede Wereldoorlog vonden er in Tokio regelmatig stroomstoringen plaats wanneer alle badhuizen de boilers tegelijkertijd aan zetten.
Sauna
Veel sentō hebben tegenwoordig ook een sauna en een koudwaterbad om na de sauna af te koelen. Over het algemeen dient voor de sauna extra te worden betaald. Als bewijs van betaling ontvangt de bezoeker vaak een simpele polsband of een handdoek om in de sauna op te zitten.
Gezondheid
In het verleden hebben er verscheidene legionellauitbraken plaatsgevonden in diverse sentō. Daarom voegt de sentō-unie tegenwoordig chloor toe aan het badwater.
Zie ook
Geiser (bron)
Mikwe
Lijst van baden, badhuizen en badrituelen
Referenties
Cultuur in Japan
Baden (activiteit) | is een Japans openbaar badhuis waar klanten tegen betaling een bad kunnen nemen. De focus in deze badhuizen is over het algemeen op functionaliteit, met een grote ruimte die door een hoge muur in twee gescheiden ruimtes wordt gesplitst, de ene helft voor mannen en de andere helft voor vrouwen. In deze badruimtes zijn mengkranen aan de muur gemonteerd waar de klanten zich kunnen wassen alvorens de grote meerpersoonsbadkuip te betreden. Het aantal van deze badhuizen is na de Tweede Wereldoorlog sterk afgenomen omdat in de meeste huizen die na die tijd gebouwd zijn een douche of bad is ingebouwd. Desondanks bezoeken nog steeds veel Japanners regelmatig een sentō, ware het meer als een sociale bezigheid of om te ontspannen dan om zichzelf te wassen. | 1 | betaling, prijsbetaling, financiële transactie |
1,149 | Waterfall | 2272618 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Waterval%20Boven | Waterval Boven | Waterval Boven is een klein dorpje met 6.178 inwoners, in de provincie Mpumalanga in Zuid-Afrika. Het dorp is gelegen aan de Elandsrivier en gelegen boven een waterval. Aan de andere kant van val ligt het dorp Waterval Onder.
Subplaatsen
Het nationaal instituut voor de statistiek, Stats SA, deelt sinds de census 2011 deze hoofdplaats in in zogenaamde subplaatsen (sub place), c.q. slechts één subplaats:
Emgwenya SP
Zie ook
Lijst van plaatsen in Zuid-Afrika
Plaats in Mpumalanga | Waterval Boven is een klein dorpje met 6.178 inwoners, in de provincie Mpumalanga in Zuid-Afrika. Het dorp is gelegen aan de Elandsrivier en gelegen boven een waterval. Aan de andere kant van val ligt het dorp Waterval Onder. | 3 | waterval, stroomversnelling, Niagara |
11,217 | APIReference | 1142919 | https://nl.wikipedia.org/wiki/CUDA | CUDA | CUDA, wat staat voor Compute Unified Device Architecture, is een GPGPU-technologie die het de programmeur mogelijk maakt om gebruik te maken van de programmeertaal C om algoritmes uit te voeren op de GPU.
CUDA is ontwikkeld door NVIDIA en om gebruik te maken van deze computerarchitectuur is er een NVIDIA-GPU en een speciale stream processing-driver vereist. CUDA werkt alleen op de nieuwere grafische kaarten GeForce 8-serie, die gebruikmaken van de G8x GPU's; NVIDIA garandeert dat programma's ontwikkeld voor de GeForce 8-serie zonder enige aanpassing zullen werken op alle toekomstige NVIDIA-grafische kaarten.
CUDA geeft ontwikkelaars toegang tot de native instruction-set en geheugen van de omvangrijke parallelle computerelementen in CUDA GPU-s. Gebruikmakend van CUDA worden de NVIDIA GeForce-gebaseerde GPU's effectief krachtige, programmeerbare open architecturen, zoals hedendaagse CPU's.
Voor- en nadelen
CUDA heeft enkele voor- en nadelen ten opzichte van traditionele 'general-purpose computation' op GPU's (GPGPU) door gebruik van API's.
Voordelen:
Maakt gebruik van standaard C, met enkele simpele extensies;
Scattered writes - code kan naar willekeurige adressen in het geheugen schrijven;
Shared memory;
Snellere downloads en readbacks van en naar de GPU;
Volledige ondersteuning voor integer- en bit-wise-bewerkingen.
Nadelen:
Ondersteunt alleen bilinear texture filtering - mipmapped textures en anisotropic filtering worden heden nog niet ondersteund;
Recursieve functies worden niet ondersteund;
Enkele afwijkingen ten opzichte van IEEE 754-standaard. Denormals en signalling NaN's worden niet ondersteund, alleen twee afrondingsmethodes worden ondersteund (chop en round-to-nearest even);
CUDA-enabled GPU's worden alleen door NVIDIA gemaakt (GeForce, Quadro, Tesla).
Ondersteuning
Een tabel van apparaten welke officieel ondersteuning van CUDA hebben (Veel applicaties vereisen minstens 256 MB VRAM).
Voorbeeld
Deze voorbeeldcode in C++ laadt een texture van een afbeelding in een array op de GPU:
cudaArray* cu_array;
texture<float, 2> tex;
// Alloceert array
cudaChannelFormatDesc description = cudaCreateChannelDesc<float>();
cudaMallocArray(&cu_array, &description, width, height);
// Kopieert afbeelding data naar array
cudaMemcpy(cu_array, image, width*height*sizeof(float), cudaMemcpyHostToDevice);
// Bindt de array naar de texture
cudaBindTextureToArray(tex, cu_array);
// Start kernel
dim3 blockDim(16, 16, 1);
dim3 gridDim(width / blockDim.x, height / blockDim.y, 1);
kernel<<< gridDim, blockDim, 0 >>>(d_odata, height, width);
cudaUnbindTexture(tex);
__global__ void kernel(float* odata, int height, int width)
{
unsigned int x = blockIdx.x*blockDim.x + threadIdx.x;
unsigned int y = blockIdx.y*blockDim.y + threadIdx.y;
float c = tex2D(tex, x, y);
odata[y*width+x] = c;
}
Hieronder is een voorbeeld in Python die het product berekent van twee arrays op de GPU. De onofficiële Python-bindings kunnen worden verkregen van PyCUDA.
import pycuda.driver as drv
import numpy
import pycuda.autoinit
mod = drv.SourceModule("""
__global__ void multiply_them(float *dest, float *a, float *b)
{
const int i = threadIdx.x;
dest[i] = a[i] * b[i];
}
""")
multiply_them = mod.get_function("multiply_them")
a = numpy.random.randn(400).astype(numpy.float32)
b = numpy.random.randn(400).astype(numpy.float32)
dest = numpy.zeros_like(a)
multiply_them(
drv.Out(dest), drv.In(a), drv.In(b),
block=(400,1,1))
print dest-a*b
Aanvullende Python-bindings om matrixvermenigvuldiging te vereenvoudigen kunnen worden gevonden in het programma pycublas.
import numpy
from pycublas import CUBLASMatrix
A = CUBLASMatrix( numpy.mat([[1,2,3], [4,5,6]],numpy.float32) )
B = CUBLASMatrix( numpy.mat([[2,3], [4,5], [6,7]],numpy.float32) )
C = A*B
print C.np_mat()
Programmeerhulpmiddelen
Python - PyCUDA
Java - jCUDA, JCuda, JCublas, JCufft
.NET - CUDA.NET
MATLAB - MATLAB plug-in for CUDA, GPUmat, Jacket
Fortran - FORTRAN CUDA, PGI CUDA Fortran Compiler
Generaties GPU's
Fermi
De generatie GPU's met de codenaam Fermi (uitgebracht 27 maart 2010, GeForce 400 Series [GF100]) werd vanaf het begin ontworpen om ondersteuning te bieden voor meer programmeertalen zoals C++. Er wordt verwacht om acht keer de piek double-precision floating-point prestaties te bereiken in vergelijking met Nvidia's vorige-generatie Tesla-GPU. Het introduceert ook een aantal nieuwe functies zoals:
Tot 512 CUDA-cores en 3 miljard transistors
NVIDIA Parallel DataCache
NVIDIA GigaThread engine
Ondersteuning voor ECC-geheugen
Gedegen ondersteuning voor Microsoft Visual Studio
Kepler
Kepler (2016) ondersteunt eveneens CUDA.
Volta
Volta is anno 2018 de meest recente generatie van grafische kaarten. Deze ondersteunt ook CUDA.
Zie ook
OpenCL
GPU cluster
Jacket, een CUDA-engine voor MATLAB
Scalable Link Interface (SLI)
Externe link
Officiële website
Grafische kaart
Computerrandapparatuur
3D-computergraphics
C (programmeertaal)
Freeware | Programmeerhulpmiddelen
Python - PyCUDA
Java - jCUDA, JCuda, JCublas, JCufft
.NET - CUDA.NET
MATLAB - MATLAB plug-in for CUDA, GPUmat, Jacket
Fortran - FORTRAN CUDA, PGI CUDA Fortran Compiler | 1 | API-handleiding, ontwikkelaarsgids, programmeerhulpmiddel |
6,902 | Audience | 4264542 | https://nl.wikipedia.org/wiki/The%20North%20Face | The North Face | The North Face is een Amerikaans bedrijf dat gespecialiseerd is in producten voor de avontuurlijke sportbeoefenaar, zoals kledij, schoeisel, rugzakken, tenten en slaapzakken. Het merk richt zich op verschillende doelgroepen, waaronder studenten, bergbeklimmers, wandelaars, wintersporters en atleten in uithoudingssporten.
Geschiedenis
Het bedrijf werd in 1966 in San Francisco opgericht door Douglas Tompkins en zijn toenmalige vrouw Susie Tompkins als een winkel voor bergbeklimmersuitrusting. Het idee voor The North Face kregen ze na een bergwandeling op Eagle Mountain in Minnesota. De naam verwijst naar de noordelijke flank van een berg; wat op het noordelijk halfrond doorgaans de koudste en moeilijkste flank is om te beklimmen. Ruim twee jaar na de opening werd de zaak overgenomen door Kenneth Klopp.
David Alcorn ontwierp het logo, met een kwart van een cirkel, in 1971. Het roept beelden op van Half Dome, een enorme halve granietkoepel in Yosemite National Park en een icoon in de bergbeklimmersgemeenschap.
Anno 2016 is The North Face een dochterbedrijf van VF Corporation. De hoofdzetel is in Alameda (Californië) en wordt gedeeld met zusterbedrijf JanSport.
Controverse
In mei 2019 kwam het merk negatief in het nieuws. Het had opdracht gegeven voor de productie van foto's van bijzondere landschappen waarbij de producten van het merk prominent in beeld kwamen. Daarna werd gepoogd om bestaande afbeeldingen op Wikipedia te vervangen door de gewenste afbeeldingen. Nadat deze acties bekend waren geworden, bood het bedrijf excuses aan voor zijn marketingactie.
De in opdracht van The North Face geplaatste bestanden werden na enige tijd verwijderd van Wikimedia Commons, de plaats waar digitale bestanden worden bewaard.
Externe link
Officiële website
Amerikaans bedrijf
Economie van Californië
Alameda County
Merknaam | The North Face is een Amerikaans bedrijf dat gespecialiseerd is in producten voor de avontuurlijke sportbeoefenaar, zoals kledij, schoeisel, rugzakken, tenten en slaapzakken. Het merk richt zich op verschillende doelgroepen, waaronder studenten, bergbeklimmers, wandelaars, wintersporters en atleten in uithoudingssporten. | 1 | doelgroep, publiek, doelgroepomschrijving |
5,817 | TireShop | 32391 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Autowrak | Autowrak | Een autowrak is een overblijfsel van een gebruikte auto. Autowrakken blijven over als een auto volledig opgebruikt is en niet meer verkocht kan worden aan een liefhebber, of als een auto door een verkeersongeval total loss is gereden. Uit onderzoek rond 2003 blijkt dat auto's in Nederland gemiddeld na 14,6 jaar op de schroothoop belanden. De levensduur van auto's is de afgelopen jaren geleidelijk toegenomen. De verwachting is dat de gemiddelde leeftijd verder zal stijgen.
In 2002 kwamen in Nederland 309.721 autowrakken bij autodemontagebedrijven terecht. Ongeveer 88 procent daarvan is verwerkt via het inname- en verwerkingssysteem van Auto Recycling Nederland (ARN). Dat is een organisatie waarin alle schakels uit de Nederlandse autosector vrijwillig samenwerken.
Dankzij het ARN-systeem is in 2002 85 procent van het gewicht van de verwerkte wagens hergebruikt. Op grond van het Besluit beheer autowrakken, dat per 2 juli 2002 in werking is getreden, moet dit percentage in 2007 zijn toegenomen tot 95 procent.
Milieubelasting
Autowrakken vormen maar één procent van de totale afvalberg in Nederland. De verwijdering brengt echter meer dan evenredig grote milieuproblemen met zich mee. Het gaat dan om ruimtebeslag, bodemverontreiniging en horizonvervuiling.
In 1998 waren in Nederland 6,7 miljoen personen- en bedrijfsauto's kentekenplichtig. In datzelfde jaar werden 406.000 voertuigen 'buiten gebruik gesteld' - de zogeheten uitval. De meeste van deze wagens (zo'n 300.000) worden voor de sloop aangeboden. Een aanzienlijk deel (ongeveer een vierde) wordt als tweedehandsauto verkocht aan het buitenland. Een heel klein percentage verdwijnt naar het racecircuit.
In procenten bestaat een auto, eveneens rond 2003, uit de volgende materialen:
74% metaal
5% rubber (banden)
11% kunststof (interieur en bumpers)
3% glas (ruiten)
7% vloeistof (motorolie, remvloeistof)
De materialen die vrijkomen worden door verschillende industrieën ingezet als grondstof voor het maken van nieuwe producten of voor het terugwinnen van energie. Zo worden de banden verwerkt tot granulaat, dat als grondstof wordt gebruikt bij de productie van sportvloeren en tegels voor speeltuinen. Het grootste gedeelte van het glas wordt verwerkt tot flessen en met glasvezel versterkte kunststoffen.
Autobanden
Er komen niet alleen van wrakken, maar ook door slijtage jaarlijks in 2003 naar schatting zes miljoen gebruikte personenwagenbanden vrij, in Nederland alleen. Hiervan wordt ongeveer 90 procent gescheiden ingezameld. In september 2002 heeft de ministerraad ingestemd met het ontwerpbesluit beheer autobanden (Bbab). Op grond van dit besluit worden producenten en importeurs verantwoordelijk voor de opzet van een systeem van inzameling en verwerking van afgedankte autobanden. Bovendien is in het besluit vastgelegd dat elke houder van een gebruikte autoband zich kosteloos van deze autoband kan ontdoen. Het ontwerpbesluit beoogt de illegale dump of opslag van autobanden te voorkomen en meer hergebruik te bevorderen. Het Bbab gaat het Besluit beheer personenwagenbanden uit 1995 vervangen.
Autosloperijen
Begin jaren negentig van de twintigste eeuw waren in Nederland circa 2400 autosloopbedrijven actief. Door actief beleid van de overheid is het aantal autosloopbedrijven teruggelopen. Vanaf 1995 is dit gestabiliseerd en in 2015 hadden ongeveer 700 bedrijven een vergunning. De meeste sloperijen bevinden zich in de randstad. Bijna 500 bedrijven daarvan zijn erkend door het RDW (Dienst Wegverkeer). Bij ARN zijn 264 bedrijven aangesloten, die 90 procent van alle afgedankte Nederlandse auto's verwerken.
Dit alles heeft geleid tot de vereniging Band en Milieu waarin producenten en importeurs zich hebben verenigd. Deze organisatie heeft een inzamelstructuur in Nederland opgezet. Via deze structuur worden voertuigenbanden op de door de overheid voorgeschreven wijze ingezameld en verwerkt.
Daarnaast hebben vele autodemontagebedrijven zich gespecialiseerd in hergebruik van auto-onderdelen. Dit is niet alleen beter voor het milieu, immers producthergebruik is milieuvriendelijker dan materiaalhergebruik, maar geeft consumenten ook de mogelijkheid hun auto op een goedkope manier te laten repareren.
Verwijderingsbijdrage
Als iemand een nieuwe auto koopt, betaalt hij een verwijderingsbijdrage. Men betaalt deze bijdrage bij de afgifte van het kentekenbewijs. Tot 1 januari 2009 bedraagt de verwijderingsbijdrage € 45. Dit geldbedrag wordt geïnd door Auto Recycling Nederland, die vervolgens aan de sloopbedrijven verwijderingspremies uitkeert voor de demontage van auto's en het hergebruik van materialen. De hoogte van de uitkering hangt af van het gewicht van het materiaal dat is gedemonteerd of herverwerkt. De autodemontagebedrijven beloven van hun kant geen kosten te berekenen aan de consument. Dat is ook een van de voorwaarden die ARN aan de aangesloten bedrijven stelt.
De verplichting een verwijderingsbijdrage te betalen geldt alleen voor auto's met vier of meer wielen waarvan het ledig gewicht vermeerderd met het laadvermogen niet meer bedraagt dan 3500 kilogram. Dit geldt alleen voor personenauto's en bestelwagens. Voor klassieke auto's (25 jaar of ouder), die worden beschouwd als cultureel historisch erfgoed, is besloten vanaf 1998 geen verwijderingsbijdrage te heffen.
Auto
Afval | Er komen niet alleen van wrakken, maar ook door slijtage jaarlijks in 2003 naar schatting zes miljoen gebruikte personenwagenbanden vrij, in Nederland alleen. Hiervan wordt ongeveer 90 procent gescheiden ingezameld. In september 2002 heeft de ministerraad ingestemd met het ontwerpbesluit beheer autobanden (Bbab). Op grond van dit besluit worden producenten en importeurs verantwoordelijk voor de opzet van een systeem van inzameling en verwerking van afgedankte autobanden. Bovendien is in het besluit vastgelegd dat elke houder van een gebruikte autoband zich kosteloos van deze autoband kan ontdoen. Het ontwerpbesluit beoogt de illegale dump of opslag van autobanden te voorkomen en meer hergebruik te bevorderen. Het Bbab gaat het Besluit beheer personenwagenbanden uit 1995 vervangen. | 3 | bandenwinkel, autobanden, bandenservice |
12,253 | Preschool | 2761296 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Aloysiusschool%20%28Gouda%29 | Sint-Aloysiusschool (Gouda) | De Sint-Aloysiusschool in Gouda is een monumentaal pand gelegen aan de Spieringstraat 18 in Gouda.
Geschiedenis
Al in de 19e eeuw was er sprake van rooms-katholiek onderwijs in Gouda. De plaatselijke Sint-Vincentiusvereniging nam in 1850 het initiatief hiertoe. In 1854 werd in een pand aan de Westhaven, Het Dubbeld Ancker, een klooster gesticht van de zusters Franciscanessen uit Oudenbosch. Zij verzorgden daar het onderwijs aan rooms-katholieke meisjes en leidden een bewaarschool. In oktober van datzelfde jaar begon het Rooms-Katholieke Schoolbestuur met zijn werkzaamheden. Het duurde nog tot 30 april 1906 voordat de toenmalige deken van Gouda, Petrus Claudius Theodorus Malingré de nieuwe lagere school voor jongens aan de Spieringstraat kon openen. Deze school kreeg de naam Sint-Aloysiusschool, genoemd naar de Italiaanse heilige Aloysius Gonzaga. De school werd gebouwd op de plaats waar de zeepziederij De Hamer van Theodorus Pieter Viruly heeft gestaan. De school bestond uit twee delen, een zogenaamde voorschool en een achterschool. De voorschool was bedoeld jongens die verder gingen leren, de achterschool was bedoeld voor jongens die na de lagere school een beroepsopleiding zouden krijgen. Dat er ook sprake was van standsverschil zou blijken uit de namen die in de volksmond aan de beide scholen werden gegeven. De voorschool werd de schoenenschool genoemd en de achterschool kreeg de bijnaam klompenschool. In latere jaren werd de scholen gekoppeld aan een van de beide Goudse parochies, de voorschool aan de parochie Onze Lieve Vrouwe Hemelvaart van de Kleiwegkerk en de achterschool aan de Jozefparochie van de Gouwekerk. De achterschool kreeg ter onderscheiding van de voorschool ook een andere naam, de Sint Stanislaus Kostkaschool, genoemd naar de Poolse heilige Stanislaus Kostka. Beide scholen fuseerden in 1958. In 1966 werd de rooms-katholieke meisjesschool opgenomen in de school aan de Spieringstraat. In 1995 fuseerde de school met de rooms-katholieke school aan het Aalberseplein in Gouda Noord. Sinds 1993 is er de vroegere achterschool een peuterspeelzaal en een instelling voor kinderopvang gehuisvest. Het gebouw zelf heeft de naam Sint-Aloysiusschool behouden.
Het gebouw
Het gebouw werd ontworpen door de Goudse architect Christianus Petrus Wilhelmus Dessing, die ook de Gouwekerk en het parochiehuis in Gouda ontwierp. Het gebouw ligt aan de voorzijde aan het grachtje van de Spieringstraat. Boven de ingang aan de linkerzijde is een gemetselde boog de naam van de school ST. ALOYSIUS SCHOOL aangebracht. Bij het 100-jarig bestaan van de school in 2006 is een Frans beeld van de heilige Aloysius geplaatst in de nis boven de linkerdeur. Beide delen van de school zijn te bereiken via bruggen over de gracht. Het gebouw heeft de status van een gemeentelijk monument.
Gemeentelijk monument in Gouda
School in Gouda | Geschiedenis
Al in de 19e eeuw was er sprake van rooms-katholiek onderwijs in Gouda. De plaatselijke Sint-Vincentiusvereniging nam in 1850 het initiatief hiertoe. In 1854 werd in een pand aan de Westhaven, Het Dubbeld Ancker, een klooster gesticht van de zusters Franciscanessen uit Oudenbosch. Zij verzorgden daar het onderwijs aan rooms-katholieke meisjes en leidden een bewaarschool. In oktober van datzelfde jaar begon het Rooms-Katholieke Schoolbestuur met zijn werkzaamheden. Het duurde nog tot 30 april 1906 voordat de toenmalige deken van Gouda, Petrus Claudius Theodorus Malingré de nieuwe lagere school voor jongens aan de Spieringstraat kon openen. Deze school kreeg de naam Sint-Aloysiusschool, genoemd naar de Italiaanse heilige Aloysius Gonzaga. De school werd gebouwd op de plaats waar de zeepziederij De Hamer van Theodorus Pieter Viruly heeft gestaan. De school bestond uit twee delen, een zogenaamde voorschool en een achterschool. De voorschool was bedoeld jongens die verder gingen leren, de achterschool was bedoeld voor jongens die na de lagere school een beroepsopleiding zouden krijgen. Dat er ook sprake was van standsverschil zou blijken uit de namen die in de volksmond aan de beide scholen werden gegeven. De voorschool werd de schoenenschool genoemd en de achterschool kreeg de bijnaam klompenschool. In latere jaren werd de scholen gekoppeld aan een van de beide Goudse parochies, de voorschool aan de parochie Onze Lieve Vrouwe Hemelvaart van de Kleiwegkerk en de achterschool aan de Jozefparochie van de Gouwekerk. De achterschool kreeg ter onderscheiding van de voorschool ook een andere naam, de Sint Stanislaus Kostkaschool, genoemd naar de Poolse heilige Stanislaus Kostka. Beide scholen fuseerden in 1958. In 1966 werd de rooms-katholieke meisjesschool opgenomen in de school aan de Spieringstraat. In 1995 fuseerde de school met de rooms-katholieke school aan het Aalberseplein in Gouda Noord. Sinds 1993 is er de vroegere achterschool een peuterspeelzaal en een instelling voor kinderopvang gehuisvest. Het gebouw zelf heeft de naam Sint-Aloysiusschool behouden. | 5 | peuterschool, kleuterschool, voorschool |
10,246 | HowToTool | 1752731 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Holpijp | Holpijp | Holpijp (plant), een plant uit de paardenstaartenfamilie met een holle steel.
Holpijp (orgel) Een orgelregister.
Holpijp (gereedschap) Gereedschap om ergens een rond gat in te slaan. | Holpijp (plant), een plant uit de paardenstaartenfamilie met een holle steel.
Holpijp (orgel) Een orgelregister.
Holpijp (gereedschap) Gereedschap om ergens een rond gat in te slaan. | 2 | gereedschap, hulpmiddel, tool |
12,367 | TakeAction | 5164613 | https://nl.wikipedia.org/wiki/DPG%20Media | DPG Media | DPG Media is een Belgische mediagroep die ook actief is in Nederland en Denemarken. Het eigenaarschap van DPG is niet duidelijk, vermoed wordt dat de groep voornamelijk in handen is van de Belgische familie Van Thillo. Er werken zo'n 6.000 mensen. Bekende merken van DPG zijn het Algemeen Dagblad, de Volkskrant, VTM en De Morgen.
Bedrijfsonderdelen
De DPG Media Group (DPG staat voor De Pers Groep) bestaat uit drie nationale dochterondernemingen:
DPG Media België
DPG Media België werd opgericht op 1 januari 2019, op het moment waarop Medialaan en de Persgroep Publishing samengevoegd werden tot één organisatie. Het bedrijf is actief op het gebied van televisie, radio, kranten, tijdschriften en online diensten.
DPG Media Nederland
DPG Media Nederland is het grootste mediabedrijf in Nederland. Na de fusie van Medialaan en de Persgroep Publishing tot DPG Media België werd de Nederlandse tak De Persgroep Nederland hernoemd tot DPG Media Nederland. In 2020 nam het bedrijf de Nederlandse activiteiten van Sanoma Media Netherlands over. Het bedrijf is ook actief op het vlak van radio, kranten, tijdschriften en online diensten in Nederland.
Berlingske Media
De Deense mediagroep Berlingske Media is deel van DPG Media Group sinds februari 2015, nadat moederbedrijf Mecom werd overgenomen. Berlingske Media is al sinds 1749 actief op de Deense markt.
Eigenaarschap
Volgens cijfers van de Vlaamse Regulator voor de Media was in 2022 98,91% van DPG Media in handen van de holding Epifin, die op zijn beurt gecontroleerd wordt door de STAK Epifin, een Stichting Administratiekantoor naar Nederlands recht. Door het gebruik van deze constructie blijven de aandeelhouders verborgen, maar algemeen wordt aangenomen dat verschillende telgen van de familie Van Thillo de belangrijkste begunstigden zijn.
Geschiedenis
1987-2002: vorming in Vlaanderen
In 1987 verwierf de familie Van Thillo, toen al de uitgevers van de tijdschriften Joepie (1973) en Dag Allemaal (1984), 66 procent van de aandelen van het Vlaamse uitgeversbedrijf Hoste NV, uitgever van de krant Het Laatste Nieuws en het blad Blik. In 1990 werden de overige aandelen overgenomen en de naam van het bedrijf werd veranderd in De Persgroep. Het bedrijf had al in 1989 de Vlaamse krantenuitgever De Nieuwe Morgen aangekocht, waardoor het eigenaar werd van een tweede krant, De Morgen.
Ook in 1987 was De Persgroep een van de negen uitgevers betrokken bij de stichting van de Vlaamse Televisie Maatschappij (VTM), de eerste en belangrijkste commerciële televisiezender in Vlaanderen. De zender werd gelanceerd op 1 februari 1989. Elke uitgever had oorspronkelijk 11,1 procent van de aandelen van het nieuwe bedrijf in bezit. Op 30 januari 1995 lanceerde de Vlaamse Televisie Maatschappij een tweede tv-kanaal, Ka2 (nu VTM 2).
In 1992 lanceerde De Persgroep Goed Gevoel, het eerste tijdschrift van de groep. In 1995 verscheen het eerste nummer van showbizzmagazine TV Familie. In november 2001 om 6 uur 's ochtends ging radiozender Qmusic live met de Deckers & Ornelis Ochtendshow.
In 2002 breidde De Persgroep zijn activiteiten uit met uitgeven van boeken en verdeling van dvd's.
2002-2013: uitbreiding naar Nederland
In 2003 nam De Persgroep de noodlijdende Amsterdamse stadskrant Het Parool over, daarmee de Nederlandse markt betredend. In augustus 2003 ging HLN.be online. In december 2004 was de website met maandelijks 700 000 unieke bezoekers de meestbezochte nieuwspagina van België.
In 2005 nam De Persgroep het Nederlandse radiostation Noordzee FM over en hernoemde de zender tot Q-music. In hetzelfde jaar bundelde De Persgroep zijn krachten met de Waalse mediagroep Groupe Rossel, om Editco te kunnen overnemen, de uitgever van de Franstalige zakenkrant l'Echo. In 2005 kochten de twee groepen ook Uitgeverij De Tijd, uitgever van De Tijd, de Vlaamse evenknie van l'Echo. Editco en Uitgeverij De Tijd fusioneerden en werden Mediafin, waarbij De Persgroep en Groupe Rossel allebei 50 procent in hun onderneming hadden.
In 2007 werd het radiostation 4FM overgenomen door VVMa (Medialaan). In 2009 werd het station hernoemd tot Joe. Datzelfde jaar startte VMMA met het telco-merk JIM Mobile, samen met KPN.
In 1994 nam de Perscombinatie (uitgever van de Volkskrant, Trouw en Het Parool) een meerderheidsaandeel over in Meulenhoff & Co. Perscombinatie Meulenhoff werd gerebrand tot PCM Publishing en het uitgeven van kranten en boeken werd de kernactiviteit. Laat in 1995 nam PCM de Nederlandse Dagbladunie over (uitgever van TVNZ en het Algemeen Dagblad) en zo werd het bedrijf uitgever van vier van de vijf nationale kranten, vier regionale titels en huis-aan-huisbladen in de Randstad. PCM verkocht zijn aandeel in Het Parool aan De Persgroep in 2002, wat de eerste buitenlandse investering van De Persgroep was.
PCM werd in 2004 overgenomen door de in Groot-Brittannië gezetelde investeringsgroep Apax Partners. In 2005 werden het Algemeen Dagblad en vier regionale kranten ondergebracht bij AD New Media bv, waarbij PCM een aandeel van 63 procent in de onderneming had.
In juli 2009 verwierf De Persgroep een meerderheidsaandeel in PCM Publishing, waarbij het de dochteronderneming hernoemde tot De Persgroep Nederland. Aan de hoofdacquisitie waren een aantal transacties verbonden. In juli 2009 verkocht De Persgroep Nederland de huis-aan-huisbladen (PCM Local Media) aan Wegener. Kort daarna nam De Persgroep Nederland het aandeel van 37 procent over dat Wegener had in AD New Media BV. De overname hield ook de drukkerij van Wegener in Den Haag in. Vervolgens verkocht De Persgroep Nederland in 2009 NRC Handelsblad en nrc.next voor 70 miljoen euro aan Egeria en de uitgeverseenheid Algemene Boeken van PCM aan WPG Uitgevers en Lannoo. De Persgroep Nederland bleef de uitgever van vier nationale kranten: het Algemeen Dagblad, de Volkskrant, Trouw en Het Parool.
In 2012 nam De Persgroep Nederland VNU Media over, een Nederlandse uitgever van tijdschriften en online tools voor professionals, vooral in de sectoren van recruitment en employment. In 2013 nam De Persgroep de autowebsite Autotrack over van Wegener en verstevigde het zo zijn digitale portfolio in Nederland.
2014-2018: overname van Mecom en Medialaan
In februari 2014 wordt de Vlaamse Media Maatschappij (VMMa) hernoemd tot Medialaan, een knipoog naar het adres waar het hoofdkantoor stond.
De Persgroep nam Mecom Group over in 2014 en voegde hierdoor Wegener, uitgever van regionale kranten in Nederland, toe aan zijn activa. De overname hield ook Berlingske Media in, een Deense mediagroep in het bijzonder bekend voor de Berlingske krant, een van de oudste kranten, en de populaire tabloidkrant B.T. De Persgroep verkocht Midtjyske Media, de regionale krantendivisie van Berlingske Media, aan Jutland Funen Media in 2015.
In 2015 verkocht de Belgische divisie van Sanoma vier tijdschriften (Humo, Story, TeVe-Blad en Vitaya Magazine) aan De Persgroep. Vitaya Magazine werd samengevoegd met een andere titel van De Persgroep, Goed Gevoel, in februari 2017. De Persgroep breidde zijn tijdschriftenaandeel verder uit toen het Cascade kocht, uitgever van de bladen Primo, Eos, Bahamontes, Motoren & Toerisme en For Girls Only, van de Nederlandse mediagroep Audax Groep in 2018. Op 30 april 2019 sloot het bedrijf twee afzonderlijke deals, waarbij drie van de voormalige Cascadetitels, Bahamontes, Motoren & Toerisme en For Girls Only, door een nieuw bedrijf, de Deeluitgeverij, werden overgenomen en een vierde, populairwetenschappelijke titel, Eos, werd verkocht aan de nieuwe vzw Eos Wetenschap.
In 2016 voerde De Persgroep verschillende overnames uit in Nederland. Nu deel van zijn portfolio: de website Hardware.info, B2B marketingbedrijf Synpact, en online videoplatform MyChannels. In België nam De Persgroep de financiële vergelijkingswebsite Spaargids.be over. Met virtuele netwerkoperator Mobile Vikings werd een bijkomend telecommerk binnengebracht.
In 2016 introduceerde De Persgroep het platform (website en app) Topics. Een abonnee van een van de kranten van De Persgroep kreeg dan ook toegang tot de andere kranten van De Persgroep, zowel Nederlandse als Belgische titels, enigszins vergelijkbaar met het Blendle-platform dat twee jaar eerder was opgericht. In 2022 werd het platform stopgezet wegens te weinig gebruik. Voormalige gebruikers van Topics kregen daarna wel een e-mailnieuwsbrief onder de titel "Uit andere media" met een selectie van links naar DPG Media-artikelen. In 2022 stapte DPG Media uit het Blendle-initiatief.
In 2017 kocht De Persgroep Medialaan, het moederbedrijf van VTM, van Roularta en verhoogde zo de groep zijn aandeel tot 100%. Roularta kreeg een aandeel van 50% in Mediafin en 217,5 miljoen euro. Dit maakte van De Persgroep de enige eigenaar van Medialaan. Het bedrijf voegde Medialaan samen met de kranten- en tijdschriftholdings in België. Om die verandering te weerspiegelen, veranderde de naam van de Belgische Holdings in Medialaan - De Persgroep Publishing.
In 2017 nam De Persgroep Reclamefolder.nl over in Nederland. In 2018 kocht De Persgroep het tijdschrift Primo en prijsvergelijkingswebsites Independer en Mijnenergie.
2019-heden: DPG Media en veranderingen in management
Op 23 mei 2019 veranderde Medialaan - De Persgroep Publishing zijn naam in DPG Media.
Op de banen- en automobielmarkten bundelde DPG Media zijn krachten met Mediahuis. De online platformen AutoTrack.nl en GasPedaal.nl (Mediahuis) werden de joint venture Automotive MediaVentions. Op de banenmarkt werden Vacature.com (DPG Media) en Jobat.be (Mediahuis) samengevoegd tot Jobat, de nieuwe referentie op de Belgische rekruteringsmarkt.
In december 2019 kondigde DPG Media de overname aan van alle Nederlandse assets van het Finse media- en uitgeversbedrijf Sanoma, waarmee het eigenaar werd van de tijdschriften Libelle en vtwonen en het nieuwsplatform NU.nl. Sanoma's Belgische unit was ook inbegrepen in de overname. De unit was al gestript nadat de jaren ervoor veel van de merken en bedrijven aan DPG Media en Roularta waren verkocht, waardoor het exclusief uitgever van home- en deco-bladen werd. De transactie werd goedgekeurd op 10 april 2020 door de Nederlandse Autoriteit Consument en Markt en werd effectief op 20 april.
Op 1 maart 2020 trad Christian Van Thillo af als CEO van het bedrijf, een rol die hij 30 jaar lang had vervuld. Zijn opvolger was Erik Roddenhof, die voordien de Belgische en Nederlandse delen van het bedrijf managede. Roddenhof zou de Nederlandse divisie blijven leiden, bovenop zijn taken als CEO van de volledige groep. Kris Vervaet en Anders Krab-Johansen blijven de CEO's van respectievelijk de Belgische en de Deense divisies. Van Thillo werd de gedelegeerd bestuurder van de raad van bestuur en leidde in die hoedanigheid de strategie van de groep, het overnamebeleid en de ontwikkeling van de mediamerken binnen de groep.
Op 1 juni 2021 werd de overname van telecomoperator Mobile Vikings door Proximus goedgekeurd door de Belgische Mededingingsautoriteit. Aan het einde van die maand werd bekend dat DPG Media, in samenwerking met uitgever Groupe Rossel, een akkoord had bereikt met de RTL Group voor de overname van RTL Belgium. Onder andere de televisiezenders RTL-TVI, Club RTL en Plug RTL maakten onderdeel uit van de overeenkomst, evenals radiozender Radio Contact. Op 31 maart 2022 werd de overname definitief afgerond en werden DPG Media en Groupe Rossel elk voor 50% aandeelhouder van RTL Belgium.
In juli 2023 bemachtigde DPG Media een tweede FM-pakket in Nederland, waardoor het naast Qmusic nog een zender op een landelijke FM-frequentie kon gaan uitzenden. Dit werd Joe. De herverdeling van de FM-pakketten zouden per 1 september 2023 in gaan.
Merken
DPG Media is actief in Nederland, België en Denemarken. Het mediabedrijf voert onder andere merken in televisie, radio, nieuws, tijdschriften en online diensten.
DPG Media België
Televisie
Vlaanderen:
Wallonië:
Radio
Vlaanderen:
Wallonië:
Nieuws
Vlaanderen:
Wallonië:
RTL Info (50%)
Magazines
Online diensten
Video on demand
Vlaanderen:
Wallonië:
RTL Play (50%)
DPG Media Nederland
Radio
Nieuws
Landelijke titels:
Regionale titels:
Magazines
Online diensten
Overig
Berlingske Media
Nieuws
Online diensten
Euroinvestor
Zie ook
Lijst van programma's op televisiezenders van Medialaan
Externe links
Officiële website van DPG Media België
Officiële website van DPG Media Nederland
Media in België
Media in Nederland
Media in Denemarken
Medialaan | Op 1 juni 2021 werd de overname van telecomoperator Mobile Vikings door Proximus goedgekeurd door de Belgische Mededingingsautoriteit. Aan het einde van die maand werd bekend dat DPG Media, in samenwerking met uitgever Groupe Rossel, een akkoord had bereikt met de RTL Group voor de overname van RTL Belgium. Onder andere de televisiezenders RTL-TVI, Club RTL en Plug RTL maakten onderdeel uit van de overeenkomst, evenals radiozender Radio Contact. Op 31 maart 2022 werd de overname definitief afgerond en werden DPG Media en Groupe Rossel elk voor 50% aandeelhouder van RTL Belgium. | 3 | overname, eigendomsoverdracht, verkrijgen |
43 | AutoWash | 5469454 | https://nl.wikipedia.org/wiki/De%20Wasstraat | De Wasstraat | De Wasstraat is een Nederlands televisieprogramma dat tussen 4 en 8 januari 2021 in vijf dagelijkse afleveringen werd uitgezonden door HUMAN op NPO 2. Het programma draait om de medewerkers van een wasstraat, die vanwege hun moeite om mee te komen op de arbeidsmarkt bij het werk worden begeleid. Het is geproduceerd door Kale Jakhals Producties, het productiehuis van Beau van Erven Dorens die eerder programma's maakte over menselijke volharding en veerkracht. In 2021 kreeg het programma bij de Zilveren Nipkowschijf de Eervolle vermelding.
Het programma
In deze documentaireserie staat het leven van verschillende medewerkers van Matz Carwash, een moderne wasstraat in Deventer, centraal. Deze medewerkers hebben een afstand tot de arbeidsmarkt en ondanks hun persoonlijke situatie proberen ze hun draai te vinden op de werkvloer en in hun dagelijks leven. Ze worden daarbij met name ondersteund door Martin Kniest, de eigenaar van de wasstraat. Voor de documentaire zijn zowel in de werksfeer als in de privé-omgeving opnames gemaakt.
Externe link
Officiële website
Programma van Human
Documentaire | Het programma
In deze documentaireserie staat het leven van verschillende medewerkers van Matz Carwash, een moderne wasstraat in Deventer, centraal. Deze medewerkers hebben een afstand tot de arbeidsmarkt en ondanks hun persoonlijke situatie proberen ze hun draai te vinden op de werkvloer en in hun dagelijks leven. Ze worden daarbij met name ondersteund door Martin Kniest, de eigenaar van de wasstraat. Voor de documentaire zijn zowel in de werksfeer als in de privé-omgeving opnames gemaakt. | 1 | autowas, autowasbedrijf, carwash |
678 | CheckAction | 1413488 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Bart%20Snels | Bart Snels | Bartholomeus Adrianus Wilhelmus (Bart) Snels (Roosendaal, 6 januari 1966) is een Nederlands econoom en politicus. Van 27 maart 2017 tot en met 26 oktober 2021 was hij lid van de Tweede Kamer voor GroenLinks. Hij was redacteur bij Buitenhof, politiek coördinator van de Tweede Kamerfractie van GroenLinks, directeur van het Wetenschappelijk Bureau GroenLinks en politiek adviseur en tekstschrijver van Jesse Klaver.
Levensloop
Snels studeerde algemene economie aan de Katholieke Universiteit Brabant. Tussen 1991 en 1993 deed hij zijn vervangende dienstplicht bij het wetenschappelijk bureau De Helling van GroenLinks. Tussen 1993 en 1996 werkte hij aan een proefschrift aan de Universiteit Utrecht.
Politieke carrière
Daarna was Snels tot 2001 beleidsmedewerker volkshuisvesting, economie en financiën van de Tweede Kamerfractie van GroenLinks. Daarnaast was hij tussen 1998 en 2001 in deeltijd universitair docent economie aan aan de faculteit Bestuurskunde van de Universiteit Twente. In 1999 publiceerde hij 'Politics in the Dutch Economy: The Economics of Institutional Interaction', waarin hij onderzocht hoe de politieke kleur van het Nederlands kabinet invloed heeft op de ontwikkelingen in de Nederlandse economie, een bewerking van zijn proefschrift.
Tussen 2001 en 2003 werkte hij als coördinerend beleidsmedewerker en themacoördinator sociale zekerheid en arbeidsmarkt op het ministerie van Financiën. Vervolgens werkte hij tussen 2003 en 2004 bij FEM Business als redacteur macro-economie en economische politiek.
Tussen 2004 en 2010 was hij directeur van het Bureau De Helling. Als secretaris nam hij deel aan verschillende programmacommissies van GroenLinks, onder andere voor het verkiezingsprogramma in 2006 en het beginselprogramma, dat in 2008 aan het congres werd voorgelegd. Ook werkte hij aan verschillende publicaties, waaronder 'Vrijheid als Ideaal'. Dit boek zwengelde binnen GroenLinks het debat over een vrijzinnige koers aan. Snels was een belangrijke ideoloog binnen GroenLinks. In 2009 volgde hij Tom van der Lee op als hoofd voorlichting van de Tweede Kamerfractie van GroenLinks. Hij werd als directeur van het wetenschappelijk bureau opgevolgd door Dick Pels.
In 2011 verliet hij GroenLinks. Hij werd als politiek coördinator opgevolgd door Rutger Groot Wassink. In september 2011 werd Snels onafhankelijk publicist. Hij schreef het boek 'Henk, Ingrid & Alexander' (2012), waarin Alexander Pechtold in gesprek gaat met mensen die bij de verkiezingen van 2010 op de PVV hadden gestemd. Tevens was Snels lid van het campagneteam van Alexander Pechtold tijdens de verkiezingen in 2012.
In januari 2014 keerde hij terug naar de journalistiek en werd hij senior redacteur bij Buitenhof. Sinds 2015 werkt hij weer bij de fractie van GroenLinks en werd speechwriter. Bij de Tweede Kamerverkiezingen 2017 stond hij op de lijst van GroenLinks op plek 9 en werd gekozen. Hij is financieel woordvoerder van de fractie. Als Kamerlid diende hij onder andere de motie in tot het instellen van een parlementaire ondervraging over de toeslagenaffaire. De commissie die hierop werd ingesteld kwam in haar rapport Ongekend Onrecht tot de conclusie dat er op grote schaal rechtsstatelijke principes werden geschonden, zowel in de wetgevende, uitvoerende als rechtsprekende macht.
Op 14 oktober 2021 kondigde hij zijn vertrek uit de Tweede Kamer aan per 27 oktober dat jaar. Hij was het niet eens met de verregaande samenwerking van zijn partij met de PvdA inzake de formatiepogingen voor een nieuw kabinet na de Tweede Kamerverkiezingen van maart 2021. In een brief aan Tweede Kamervoorzitter Vera Bergkamp schreef Snels dat hij deze samenwerking zag als kiezersbedrog.
Snels werd met ingang van 1 februari 2022 op voordracht van minister Bruins Slot van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties benoemd tot inspecteur-generaal bij de Inspectie belastingen, toeslagen en douane op het ministerie van Financiën.
Publicaties (selectie)
Political mechanisms and institutional interaction : politics in the Dutch economy", proefschrift Universiteit Utrecht, 1997.Politics in the Dutch economy : the economics of institutional interaction, 1999, Aldershot: Ashgate.De falende staat van ontwikkelingssamenwerking? : over de noodzaak van debat en het stellen van moeilijke vragen'', met Selçuk Akinci, Aysel Sabahoğlu, 2008, Wetenschappelijk Bureau GroenLinks.
Externe links
Officiële website
Bart Snels op groenlinks.nl
Nederlands econoom
GroenLinks-politicus
Directeur van een wetenschappelijk bureau
Wetenschappelijk Bureau GroenLinks
Politiek econoom
Tweede Kamerlid | Snels werd met ingang van 1 februari 2022 op voordracht van minister Bruins Slot van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties benoemd tot inspecteur-generaal bij de Inspectie belastingen, toeslagen en douane op het ministerie van Financiën. | 1 | inspectie, onderzoek, controle |
681 | CheckoutPage | 1674912 | https://nl.wikipedia.org/wiki/European%20Merchant%20Services | European Merchant Services | European Merchant Services (EMS) is een Nederlandse transactieverwerker gevestigd in Amsterdam Zuid-Oost. EMS, opgericht in 2005, is onderdeel van het Amerikaanse Fiserv. EMS verzorgt de transactieverwerking van bedrijven met een fysieke winkel en/of webwinkel. Daarnaast biedt EMS verschillende betaalautomaten aan, waaronder Clover.
EMS verwerkt de transacties van verschillende betaalkaarten en creditkaarten. De betaalkaarten van Maestro, V PAY en Bancontact en de creditkaarten van Visa, MasterCard, American Express, Diners/Discover, UnionPay en JCB. Daarnaast verwerkt EMS de online betaalmethoden iDEAL, Klarna en PayPal.
Externe link
Officiële website
Nederlands bedrijf
Creditcard | European Merchant Services (EMS) is een Nederlandse transactieverwerker gevestigd in Amsterdam Zuid-Oost. EMS, opgericht in 2005, is onderdeel van het Amerikaanse Fiserv. EMS verzorgt de transactieverwerking van bedrijven met een fysieke winkel en/of webwinkel. Daarnaast biedt EMS verschillende betaalautomaten aan, waaronder Clover. | 1 | afrekenpagina, checkout, webwinkel |
12,156 | MenuItem | 1712431 | https://nl.wikipedia.org/wiki/Pasteitje | Pasteitje | Een pasteitje of vidé is een rond, warm, hartig bladerdeeggebakje dat traditioneel met kippenragout wordt gevuld. Met een pasteitje kan enkel het gebak worden bedoeld, doch als gerecht bestaat het uit het bladerdeeggebak en een daarbij horende vulling. Het gebakje lijkt op een rond doosje met deksel. Een pasteitje kan als tussengerecht worden geserveerd, maar ook wel als hoofdgerecht met frieten of brood.
Voorgebakken pastei-bakjes zijn verkrijgbaar bij de bakker of in de supermarkt. Het is de bedoeling om eerst het deksel uit het pasteitje te snijden, vervolgens worden het pasteitje en het deksel voorverwarmd in een bakoven. Daarna worden ze gevuld met een ragout, afgedekt met het deksel en vervolgens geserveerd.
Ontstaan
Mogelijk is het huidige pasteitje in Zuid-Nederland bekend sinds de Franse Tijd. De uitvinder ervan zou de beroemde Franse kok Marie-Antoine Carême (Parijs, 1784-1833) zijn geweest. Hij zou per vergissing bladerdeeg hebben gebruikt in plaats van kruimel- en korstdeeg. Toen de man zag dat uit het platte deeg een torenachtig gebak was ontstaan, zou hij Il vole au vent (Hij vliegt in de lucht) hebben geroepen. Dit zou verklaren waarom het gebakje in andere talen vol-au-vent wordt genoemd. Een andere naamsverklaring zou zijn dat de gebakjes zó licht waren dat ze met de wind zouden wegwaaien.
Voorganger
De oorspronkelijke pastei is minder luchtig en groter en wordt niet gemaakt van bladerdeeg, maar van brooddeeg. Dit soort gerechten werd al in de middeleeuwen gegeten. Ze komen ook voor op zeventiende-eeuwse schilderijen. De Engelse pie lijkt nog het meest op dit met vlees en groente gevuld baksel.
Franse keuken
Gebak | Een pasteitje of vidé is een rond, warm, hartig bladerdeeggebakje dat traditioneel met kippenragout wordt gevuld. Met een pasteitje kan enkel het gebak worden bedoeld, doch als gerecht bestaat het uit het bladerdeeggebak en een daarbij horende vulling. Het gebakje lijkt op een rond doosje met deksel. Een pasteitje kan als tussengerecht worden geserveerd, maar ook wel als hoofdgerecht met frieten of brood. | 3 | menu-item, gerecht, drank |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.