Split (1)

train · 7.18k rows

Unnamed: 0 float64	Patient stringlengths 1 2.7k ⌀	Therapist stringlengths 1 32.7k ⌀	Translated Patient stringlengths 1 2.63k ⌀	Translated Therapist stringlengths 3 7.25k
null	I've tried working out and eating fruits and vegetables, but I always seem to eat the junk in the house.	I know some people do better when they don't have as much junk food in the house. This is not as tempting then. Having said that, maybe you can reward yourself with different things, such as having dessert on certain days. If you are concerned about mostly eating habits, consider seeing a nutritionist. They can help you find the balance between what it is that you really want and your goals. I'm not sure how this links to happiness for you, but hopefully looking at your choices can lead you toward your goal of being healthier.	من تلاش کرده‌ام ورزش کنم و میوه و سبزیجات بخورم، اما همیشه به نظر می‌رسد که به خوردن مواد غیرمفید در خانه تمایل دارم.	وقتی که غذاهای ناسالم در خانه زیاد نباشد، این موضوع دیگر آنقدر وسوسه‌انگیز نیست. با این حال، شاید بتوانید به خودتان با چیزهای مختلف پاداش دهید، مثل داشتن دسر در روزهای خاص. اگر نگران عادات غذایی‌تان هستید، به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید. آنها می‌توانند به شما کمک کنند تا تعادل بین آنچه که واقعاً می‌خواهید و اهداف‌تان را پیدا کنید. مطمئن نیستم که این موضوع چگونه با شادی شما ارتباط دارد، اما امیدوارم که با نگاهی به انتخاب‌هایتان بتوانید به هدف‌تان برای سالم‌تر شدن نزدیک‌تر شوید.
null	I'm a teenager, and I created a sort of imaginary friend to help me cope with stressful situations or if I'm worried or upset. She "gives me advice" and comforts me and tells me it'll be okay. I've given her a name (Solace) and created a personality for her that's like a comforting motherly figure. I know it's just my own advice and my own thoughts, but it's just that I'm thinking of them through a voice other than my own. I do this because I know I never really listen to my own advice, and I thought it would be better if it was through someone else who knew my thought process in and out, through this imaginary friend. Is this normal? Could it develop into a separate personality with time if I continue a mentality that she is her own person?	From your detailed awareness of how you developed and are utilizing Solace, unless you face some unexpected and altering physical incident to your brain, such as physical head trauma, drug induced brain change, other medical condition which affects your brain, you show a strong knowledge that she is imaginary and not a person.The predicted outcome of what you wrote is to continue the self-reflective conversations you have with your invented friend, Solace.	من یک نوجوان هستم و یک نوع دوست خیالی ایجاد کرده‌ام تا به من کمک کند با موقعیت‌های استرس‌زا کنار بیایم یا وقتی که نگران یا ناراحت هستم. او به من نصیحت می‌کند، مرا تسلی می‌دهد و به من می‌گوید که همه چیز خوب خواهد بود. من به او یک نام (تسلط) داده‌ام و شخصیتی برای او ساخته‌ام که شبیه یک شخصیت مادرانه و آرامش‌بخش است. می‌دانم که این تنها نصایح و افکار خودم است، اما به نوعی از طریق صدایی غیر از خودم به آنها فکر می‌کنم. این کار را انجام می‌دهم چون می‌دانم هرگز به نصایح خودم گوش نمی‌دهم و فکر می‌کنم بهتر است از طریق کسی که به خوبی با روند فکری من آشناست، این کار را انجام دهم. آیا این حالت طبیعی است؟ آیا ممکن است با گذشت زمان و ادامهٔ این طرز فکر، به یک شخصیت جداگانه تبدیل شود؟	از آگاهی دقیق شما از چگونگی توسعه و استفاده از Solace، مگر اینکه با یک حادثه فیزیکی غیرمنتظره و تغییر دهنده در مغز خود مواجه شوید، مانند آسیب فیزیکی به سر، تغییرات مغزی ناشی از مصرف دارو، یا سایر شرایط پزشکی که بر مغز شما تأثیر می‌گذارد، شما نشان می‌دهید که به خوبی آگاهید که او خیالی است و نه یک شخص. نتیجه پیش‌بینی‌شده از آنچه نوشتید، ادامه مکالمات خوداندیشانه‌ای است که با دوست خیالی‌تان، Solace، دارید.
null	I'm a teenager, and I created a sort of imaginary friend to help me cope with stressful situations or if I'm worried or upset. She "gives me advice" and comforts me and tells me it'll be okay. I've given her a name (Solace) and created a personality for her that's like a comforting motherly figure. I know it's just my own advice and my own thoughts, but it's just that I'm thinking of them through a voice other than my own. I do this because I know I never really listen to my own advice, and I thought it would be better if it was through someone else who knew my thought process in and out, through this imaginary friend. Is this normal? Could it develop into a separate personality with time if I continue a mentality that she is her own person?	Hi, I'm Amelia! You know, it does sounds like you have imagined a motherly comfort figure for yourself. Sometimes, when I have a person in my office that is very self-critical, I have him/her speak to his or herself as though he/she were speaking to a loved one. Isn't it sad that we speak to others more lovingly than we do ourselves?If you have not received empathy, nurturing, or comfort from a caregiver, it is hard to internalize empathy, nurture or comfort from the inside. There is a saying that "We have been hurt in relationships and we can heal in relationships." Healing and growth are best provided in the context of healthy relationship. How about going the next step and finding a compassionate therapist or loving mentor that could actually provide you with the comfort that you need. You deserve to be seen, heard, noticed, and valued. I am wishing my very best to you!	من یک نوجوان هستم و یک نوع دوست خیالی درست کرده‌ام تا به من کمک کند با موقعیت‌های استرس‌زا کنار بیایم یا وقتی نگران یا ناراحت هستم، احساس بهتری داشته باشم. او به من «نصیحت» می‌کند و مرا تسلیت می‌دهد و به من می‌گوید که همه چیز درست خواهد شد. من به او یک نام (تسلی) داده‌ام و شخصیتی برایش طراحی کرده‌ام که شبیه یک مادر آرامش‌بخش است. می‌دانم که این فقط نصیحت‌ها و افکار خودم است، اما احساس می‌کنم از طریق صدای دیگری به آن‌ها فکر می‌کنم. این کار را انجام می‌دهم چون می‌دانم هرگز به نصیحت‌های خودم گوش نمی‌دهم و فکر می‌کردم بهتر است که این افکار را از زبان کسی بشنوم که افکارم را به خوبی می‌شناسد. آیا این طبیعی است؟ آیا با ادامه این روش تفکر، ممکن است به شخصیت جداگانه‌ای تبدیل شود؟	سلام، من امیلیا هستم! می‌دانید، به نظر می‌رسد شما برای خودتان یک شخصیت آرامش‌بخش مادری را تصور کرده‌اید. گاهی اوقات، وقتی کسی در دفتر من است که بسیار خودانتقادی می‌کند، از او می‌خواهم با خودش صحبت کند، گویی که با یک فرد عزیز صحبت می‌کند. آیا این غم‌انگیز نیست که ما با دیگران با محبت بیشتری از خودمان برخورد می‌کنیم؟ اگر از یک مراقب همدلی، پرورش یا آرامش دریافت نکرده‌اید، دشوار است که این احساسات را از درون خود درک کنید. یک جمله وجود دارد که می‌گوید: "ما در روابط آسیب دیده‌ایم و می‌توانیم در روابط بهبود پیدا کنیم." بهبودی و رشد بهترین نتیجه را در بستر روابط سالم به دست می‌آورند. چگونه است که قدم بعدی را بردارید و یک درمانگر دلسوز یا یک mentor محبت‌آمیز پیدا کنید که واقعاً بتواند آرامش مورد نیازتان را به شما ارائه دهد؟ شما لایق این هستید که دیده، شنیده، توجه و ارزشمند باشید. بهترین آرزوها را برایتان دارم!
null	I'm a teenager, and I created a sort of imaginary friend to help me cope with stressful situations or if I'm worried or upset. She "gives me advice" and comforts me and tells me it'll be okay. I've given her a name (Solace) and created a personality for her that's like a comforting motherly figure. I know it's just my own advice and my own thoughts, but it's just that I'm thinking of them through a voice other than my own. I do this because I know I never really listen to my own advice, and I thought it would be better if it was through someone else who knew my thought process in and out, through this imaginary friend. Is this normal? Could it develop into a separate personality with time if I continue a mentality that she is her own person?	Since you are saying that you know that the thoughts are yours and your thinking of them in a different person's voice to make them easier for you to follow through on, it doesn't sound like it could develop into another personality.It may be helpful to also find other things that give you comfort and to practice telling yourself that it will be okay in your own voice. If you start to do that slowly, it may be more comfortable for you. If you're following following through with your own advice, it sounds like some part of you knows that you are making choices that you agree with.What else gives you comfort? Maybe there's a room that you like to be in when you are home or a certain outfit or color that makes you feel good. Focusing on these things may also be comforting to you.	من یک نوجوان هستم و یک نوع دوست خیالی خلق کرده‌ام تا به من کمک کند با موقعیت‌های استرس‌زا کنار بیایم یا وقتی نگران یا ناراحت هستم. او به من "نصیحت" می‌کند و مرا تسلی می‌دهد و می‌گوید که همه چیز خوب خواهد شد. به او نام (تسلط) داده‌ام و شخصیتی برایش تعریف کرده‌ام که شبیه یک شخصیت مادرانه و آرامش‌بخش است. می‌دانم که این فقط مشاوره‌ها و افکار خودم هستند، اما احساس می‌کنم که با صدای دیگری به آن‌ها فکر می‌کنم. من این کار را می‌کنم چون می‌دانم که هرگز به نصیحت‌های خودم گوش نمی‌دهم و فکر کردم بهتر است این مشاوره از سوی کسی باشد که به خوبی راه‌فکرهایم را می‌شناسد. آیا این موضوع عادی است؟ آیا ممکن است با گذشت زمان و ادامه این طرز فکر، او به یک شخصیت مستقل تبدیل شود؟	از آنجا که شما می‌گویید که می‌دانید افکار از آن شماست و فکر کردن به آنها با صدای شخص دیگری به شما کمک می‌کند تا بهتر آنها را دنبال کنید، به نظر نمی‌رسد که این بتواند به یک شخصیت دیگری تبدیل شود. ممکن است مفید باشد که چیزهای دیگری که به شما آرامش می‌دهند را پیدا کنید و تمرین کنید که به خود بگویید که همه چیز خوب خواهد بود. اگر به آرامی به این کار شروع کنید، ممکن است برای شما راحت‌تر باشد. اگر به توصیه‌های خود عمل می‌کنید، به نظر می‌رسد که بخشی از شما می‌داند که انتخاب‌هایی می‌کنید که با آنها موافقید. چه چیزهای دیگری به شما آرامش می‌دهد؟ شاید اتاقی وجود دارد که دوست دارید در آن باشید یا لباسی یا رنگ خاصی که به شما احساس خوبی می‌دهد. تمرکز بر روی این موارد نیز ممکن است به شما آرامش ببخشد.
null	My daughter basically freaked out out of nowhere over me saying “calm down” when she dropped her phone. Within seconds, the situation escalated to her kicking me out on the curb, saying horrifically unspeakable things, and her calling the cops on me. She seems unable to stop herself at times.	Bipolar disorder has a lot of different components. If this is a one-time event, it could be that your daughter had an intense moment of anger and the phrase of asking her to "calm down" may have made her feel as though you weren't understanding what she was saying. Bipolar disorder also includes feelings of depression. When this is coupled with intense anger and acting or speaking without thinking, these can be part of bipolar disorder, but that wouldn't be the whole picture of what bipolar disorder would look like. It may be helpful to track differences that you notice in your daughter's mood and any patterns related to the times of day or what seems to lead her to be upset. Patterns are very helpful in figuring out what is happening.	دخترم وقتی تلفنش را انداخت، به‌طرز ناگهانی نسبت به جمله "آرام باش" از من واکنش شدیدی نشان داد. در عرض چند ثانیه، اوضاع به حدی escalated شد که مرا از کنار خیابان بیرون کرد، چیزهایی را به طرز وحشتناکی گفت و به پلیس زنگ زد. به نظر می‌رسد که در بعضی مواقع قادر به کنترل خود نیست.	اختلال دوقطبی دارای اجزای مختلفی است. اگر این یک رویداد یک‌بار مصرف باشد، ممکن است دختر شما لحظه‌ای از خشم شدید را تجربه کرده باشد و عبارت "آرام باش" ممکن است باعث شود احساسی کند که شما حرف او را نمی‌فهمید. اختلال دوقطبی همچنین شامل احساسات افسردگی می‌شود. زمانی که این با خشم شدید و رفتار یا صحبت بدون فکر همراه باشد، این می‌تواند بخشی از اختلال دوقطبی باشد، اما این تصویر کاملی از آنچه که اختلال دوقطبی به نظر می‌رسد نیست. ممکن است مفید باشد که تفاوت‌هایی را که در خلق و خوی دخترتان می‌بینید و الگوهای مربوط به زمان‌های روز یا عواملی که به ناراحتی او منجر می‌شوند، پیگیری کنید. شناسایی الگوها در فهمیدن آنچه که در حال وقوع است، بسیار کمک‌کننده است.
null	My daughter basically freaked out out of nowhere over me saying “calm down” when she dropped her phone. Within seconds, the situation escalated to her kicking me out on the curb, saying horrifically unspeakable things, and her calling the cops on me. She seems unable to stop herself at times.	This is not necessarily bipolar disorder.Based on the little information you wrote here, the behavior sounds more borderline personality disorder than bipolar.Maybe she simply is angry and impulsive as to how she expresses her anger.During calmer times, are you and your daughter able to talk about incidents such as the one you describe above?And do each of you practice new ways to get along as a result of these conversations?If someone makes good use of the material discussed on relationship improvement, and there is progress in getting along, then unlikely she has a mental illness.How you know for sure if she has bipolar disorder is to read a list of the symptoms online and consider whether she behaves in a way similar to the symptom description list.Definitely it is helpful to know the underlying cause of your daughter's behavior. This way you can best prepare yourself for what to most likely expect from her.	دخترم وقتی تلفنش را انداخت، از هیچ جا ناگهان به من گفت: "آرام باش" و این باعث شد وحشت زده شوم. در عرض چند ثانیه، اوضاع به قدری بد شد که او مرا از کنار خیابان به بیرون انداخت، چیزهایی به طرز وحشتناکی ناگفته گفت و حتی به پلیس زنگ زد. به نظر می‌رسد در برخی مواقع نمی‌تواند خودش را کنترل کند.	این لزوماً اختلال دوقطبی نیست. با توجه به اطلاعات کمی که اینجا نوشته‌اید، رفتار او بیشتر شبیه به اختلال شخصیت مرزی است تا اختلال دوقطبی. ممکن است او به سادگی عصبانی وImpulsive باشد و نحوه‌ی ابراز عصبانیتش اینگونه باشد. در زمان‌های آرام‌تر، آیا شما و دخترتان می‌توانید درباره‌ی حوادثی از این دست که در بالا توصیف شده، صحبت کنید؟ و آیا هر یک از شما راه‌های جدیدی را برای بهبود ارتباطات به‌کار می‌برید؟ اگر کسی از مطالب بحث‌شده درباره‌ی بهبود روابط به‌خوبی استفاده کند و پیشرفتی در ایجاد هماهنگی وجود داشته باشد، بعید به نظر می‌رسد که او مبتلا به یک بیماری روانی باشد. برای مطمئن شدن از این که آیا او اختلال دوقطبی دارد یا نه، می‌توانید فهرستی از علائم را به‌صورت آنلاین مطالعه کنید و بررسی کنید که آیا رفتار او مشابه با توصیف‌های آن علائم است یا نه. قطعاً دانستن علل زمینه‌ای رفتار دخترتان کمک‌کننده خواهد بود. به این ترتیب می‌توانید خود را برای آنچه که احتمالاً از او انتظار دارید، بهتر آماده کنید.
null	One moment, I'm happy, and then a tiny thing happens and I feel so hurt and awful that I can't handle anything. I cry and cry, then next morning, I'm happy. I'm so confused.	Probably there are deeper, more delicate topics beneath the surface.If people don't address their pain, despair, shame, fears, and instead store them up, eventually the pile up leads to the situation you describe.Give yourself the time to reflect on who you are, your priorities, values, people who may have injured your feelings in the past.The greater your self-understanding becomes, the less likely some small, insignificant matter has the chance to topple the house of cards.	یک لحظه خوشحالم، و بعد یک چیز کوچک رخ می‌دهد و انقدر آسیب‌دیده و بدحالم که نمی‌توانم هیچ چیزی را مدیریت کنم. مدام گریه می‌کنم، و صبح روز بعد دوباره خوشحالم. خیلی گیج هستم.	احتمالاً موضوعات عمیق‌تر و ظریف‌تری زیر سطح وجود دارد. اگر مردم درد، ناامیدی، شرم و ترس‌های خود را حل نکرده و به جای آن آنها را جمع‌آوری کنند، در نهایت این انباشت به وضعیتی که شما توصیف می‌کنید منجر خواهد شد. به خودتان زمان بدهید تا درباره اینکه چه کسی هستید، اولویت‌ها و ارزش‌هایتان و افرادی که ممکن است در گذشته احساسات‌تان را آسیب‌زده‌اند، فکر کنید. هرچه درک شما از خودتان بیشتر شود، احتمال اینکه یک مسئله کوچک و بی‌اهمیت بتواند خانه‌ی کارت‌هایتان را براندازد کمتر خواهد شد.
null	I read that you should ignore them and they have to come to a conclusion that they were wrong on their own terms. Is that correct?	I doubt that they believe they are wrong as individuals with Narcissistic Personality Disorder (NPD) have the belief that they are special and they seek admiration from others. They are also grandiose with a sense of entitlement. As they are also arrogant, it is doubtful they would feel wrong or admit to being wrong.As far as healing, I believe it could be hard won. Personality disorders are difficult to treat, However, there are some approaches that might yield better outcomes than others.I have never heard of ignoring them as a way to deal with a narcissist. Researcher and psychologist Bessel Van der Kolk recommended that using a person-centered approach in which unconditional positive regard is upheld can be helpful in the treatment of NPD as far therapeutic approaches are concerned. Approaches in which the individuals feels validated by their therapist usually works best with this population,if they agreed to participate in therapy. The nature of the disorder makes it tough for them to even be in therapy as it would be hard for them to admit they have psychological problems. They might also be distrustful of the therapist questioning their intentions and interpretations about them.They tend to behave this way with most of the people in their lives.	من خواندم که باید آنها را نادیده بگیرید و آن‌ها باید به طور خودجوش به این نتیجه برسند که در اشتباه بوده‌اند. آیا این درست است؟	به نظر من، افراد مبتلا به اختلال شخصیت نارسیسیسم (NPD) به اشتباه بودن خود اعتقادی ندارند، زیرا این افراد بر این باورند که خاص هستند و به دنبال تحسین دیگران می‌باشند. همچنین آنها احساس بزرگ‌منشی و حق‌طلبی دارند. از آنجا که آنها معمولاً متکبر هستند، بعید به نظر می‌رسد که احساس خطا کنند یا به اشتباه خود اعتراف کنند. از نظر درمان، معتقدم که رسیدن به بهبودی دشوار است. اختلالات شخصیتی به سختی درمان می‌شوند، با این حال روش‌هایی وجود دارند که ممکن است نتیجه‌های بهتری نسبت به دیگران به ارمغان آورند. هرگز نشنیده‌ام که نادیده گرفتن به عنوان روشی برای مقابله با افراد نارسیسیسم مطرح شده باشد. محقق و روانشناس، بسل ون در کولک، توصیه کرده است که استفاده از یک رویکرد فردمحور که در آن احترام مثبت بی‌قید و شرط حفظ شود، می‌تواند در درمان NPD به عنوان رویکردهای درمانی موثر باشد. رویکردهایی که در آن افراد توسط درمانگر معتبر احساس می‌کنند، معمولاً با این جمعیت بهترین نتیجه را به همراه دارد، اگر آنها به شرکت در درمان رضایت دهند. به دلیل ذات این اختلال، حضور در درمان برای آنها دشوار است، زیرا ممکن است برای اعتراف به مشکلات روانی خود با چالش روبرو شوند. همچنین ممکن است به درمانگر بی‌اعتماد باشند و به انگیزه‌ها و تفسیرهای او مشکوک شوند. آنها معمولاً با اکثر افراد دیگر در زندگی خود نیز چنین رفتاری دارند.
null	I read that you should ignore them and they have to come to a conclusion that they were wrong on their own terms. Is that correct?	It is not correct because someone who is narcissistic believes they are always right.If you ignore the person, then their thinking is that there is something wrong with you.Ignoring the person to the degree this is possible in the situation or relationship, will spare you to be misunderstood further.	من خواندم که باید آنها را نادیده بگیرید و خودشان باید به این نتیجه برسند که در حقایق خود اشتباه کرده‌اند. آیا این صحیح است؟	این درست نیست، زیرا فردی که خودشیفته است، معتقد است که همیشه حق با اوست. اگر شما آن شخص را نادیده بگیرید، او فکر می‌کند که مشکلی در شما وجود دارد. نادیده گرفتن آن شخص تا حد ممکن در شرایط یا رابطه، شما را از سوء تفاهم‌های بیشتر محفوظ می‌دارد.
null	I suffer from checking and cleaning OCD. Can counseling help me to get over it?	Absolutely! Exposure techniques in counseling have shown to be extremely effective for working through compulsions. First thing I would say is to make sure you feel a good connection with your counselor and you feel it's a good fit. It's hard to get through that anxiety already, but having a counselor that feels right for you will help to buffer that a bit and help guide you through the exposures.Not sure what kind of access you have in your area, but some counselors that specialize in exposure therapy will actually come to you to support you through an exposure. It's very treatable so just take it a step at a time and hang in there!	من از اختلال وسواس فکری-عملی رنج می‌برم. آیا مشاوره می‌تواند به من کمک کند تا بر آن غلبه کنم؟	روش‌های مواجهه در مشاوره بسیار موثر برای غلبه بر اجبارها بوده است. اولین چیزی که می‌گویم این است که مطمئن شوید با مشاور خود ارتباط خوبی برقرار کرده‌اید و احساس می‌کنید که این انتخاب مناسبی است. عبور از این اضطراب به خودی خود دشوار است، اما داشتن مشاوری که با شما سازگار باشد، می‌تواند کمی به کاهش این اضطراب کمک کرده و شما را در مواجهه‌ها همراهی کند. نمی‌دانم در منطقه شما چه نوع دسترسی دارید، اما برخی مشاورانی که در زمینه درمان مواجهه تخصص دارند، قادرند به محل شما بیایند و در طول فرآیند مواجهه از شما حمایت کنند. این موضوع کاملاً قابل درمان است، پس یک قدم بردارید و مقاوم باشید!
null	I suffer from checking and cleaning OCD. Can counseling help me to get over it?	Counseling can be very effective for OCD. In particularly, a kind of therapy called Exposure Response (Ritual) Prevention Therapy is considered the 'gold standard' for the treatment of OCD. What this is, is a specific protocol that helps you build relaxation strategies and to increase the amount of time between your checking/cleaning rituals while also helping you to face any of the fears that OCD given you until those rituals and fears are no longer interfering with your life. Research has shown that this kind of therapy may even be more effective for OCD than medication, https://ajp.psychiatryonline.org/doi/full/10.1176/appi.ajp.162.1.151	من از OCD نوع بررسی و تمیزی رنج می‌برم. آیا مشاوره می‌تواند به من کمک کند تا بر آن غلبه کنم؟	مشاوره می‌تواند برای OCD بسیار مؤثر باشد. به‌طور خاص، نوعی از درمان به نام «درمان پیشگیری از واکنش به مواجهه» (Exposure Response Prevention Therapy) به عنوان استاندارد طلایی در درمان OCD شناخته می‌شود. این یک پروتکل خاص است که به شما کمک می‌کند تا استراتژی‌های آرامش‌بخش را توسعه دهید و زمان بین آیین‌های چک کردن یا پاکسازی خود را افزایش دهید، در حالی که به شما یاری می‌رساند با ترس‌های ناشی از OCD روبه‌رو شوید تا زمانی که این آیین‌ها و ترس‌ها دیگر با زندگی شما تداخل نداشته باشند. تحقیقات نشان داده است که این نوع درمان ممکن است حتی از داروها برای درمان OCD مؤثرتر باشد.
null	I suffer from checking and cleaning OCD. Can counseling help me to get over it?	Possibly yes, and definitely worth a try.First read about different types of therapy for OCD so that you find a therapist who does the type of therapy which feels best when you read about it.	من از OCD ناشی از چک کردن و تمیز کردن رنج می‌برم. آیا مشاوره می‌تواند به من کمک کند تا بر آن غلبه کنم؟	ابتدا در مورد انواع مختلف درمان OCD مطالعه کنید تا درمانگری پیدا کنید که نوع درمانی را انجام می‌دهد که با خواندن درباره آن، احساس بهتری پیدا می‌کنید.
null	I realized my boyfriend of seven years is a psychopath, and I want to understand how he thinks.	Good question!I have only a guess to it.Psychopaths feel no empathy and all the emotions which are based on caring about someone else.This means they feel no guilt, no joy, no drive to connect w others.It’d be unusual if your bf is really a psychopath bc if he was then he’d be using and abusing you, trying to control you for his benefit.Unless you actually do suffer in these ways then to consider him a psychopath may be exaggerated.	متوجه شدم که دوست پسرم که هفت سال با او بودم یک روان‌پریش است و می‌خواهم بفهمم چگونه فکر می‌کند.	سوال خوبی است! من فقط یک حدس درباره آن دارم. روان‌پزشکان هیچ همدلی و هیچ یک از احساساتی را که بر اساس توجه به دیگران شکل می‌گیرند، احساس نمی‌کنند. این بدین معنی است که آنها نه احساس گناه دارند، نه شادی و نه انگیزه‌ای برای ارتباط با دیگران. اگر دوست پسرتان واقعا یک روان‌پزشک باشد، این غیرمعمول خواهد بود، زیرا در این صورت او باید از شما استفاده کرده و به شما آسیب می‌زد و سعی می‌کرد شما را برای منافع خود کنترل کند. مگر اینکه شما واقعا از این لحاظ رنج می‌برید، در غیر این صورت ممکن است قضاوت شما درباره او به عنوان یک روان‌پزشک اغراق‌آمیز باشد.
null	I can't understand what I pay attention to.	One way to concentrate is that if your mind starts to wonder then remind yourself to bring your attention back.Start with short time spans of expecting yourself to concentrate. You'll more likely succeed with concentrating with small time spans than longer ones.Once you start seeing your success, this will motivate you to try increasing the length to expect yourself to concentrate.The task of self-reminding is the same, whether for long or short time periods.Also, before starting this exercise ask your medical doctor if the problem can be related to a physical health problem.If there is, then have the possibility ruled out that your difficulty concentrating comes from the mental ability to concentrate, and not some medical reason preventing this.Before someone can engage their psychological will there must be a clean medical body and mind with which to work.	نمی‌توانم درک کنم که به چه چیزی توجه می‌کنم.	یکی از راه‌های تمرکز این است که اگر ذهن شما شروع به پرسه زدن کرد، به خودتان یادآوری کنید که توجه خود را به سمت کار اصلی برگردانید. با زمان‌های کوتاه برای تمرکز شروع کنید. احتمال بیشتری وجود دارد که با تمرکز بر زمان‌های کوتاه‌تر نسبت به زمان‌های طولانی‌تر موفق شوید. به محض اینکه شروع به دیدن موفقیت خود کردید، این کار شما را ترغیب می‌کند تا تلاش کنید مدت زمان انتظار برای تمرکز را افزایش دهید. یادآوری به خود برای طول زمان‌های مختلف تفاوتی ندارد. همچنین، قبل از شروع این تمرین، از پزشک خود بپرسید که آیا این مشکل می‌تواند به یک مشکل سلامتی فیزیکی مرتبط باشد. اگر چنین مشکلی وجود دارد، باید این احتمال را رد کنید که دشواری شما در تمرکز ناشی از توانایی ذهنی شما برای تمرکز نیست و بلکه به دلیل دلایل پزشکی است. پیش از اینکه کسی بتواند اراده روانی خود را به کار گیرد، باید بدن و ذهن او از نظر پزشکی در وضعیت مطلوبی باشند.
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	I've talked to many teens who frequently sneak out. The question I always ask them is, "What are you getting from sneaking out that you aren't getting at home?" Many teens answer they are hooking up, using substances, and engaging in other risky behaviors. As uncomfortable as it might be, I encourage you to talk with your parents or guardians about the reasons why you are sneaking out. What are you getting "out there" that you aren't getting at home? A good family counselor can help sort through those issues. Good luck!	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام بیرون می‌روم. من چندین بار دستگیر شده‌ام. می‌خواهم این کار را متوقف کنم ولی نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم این کار را متوقف کنم؟	"من با بسیاری از نوجوانانی صحبت کرده‌ام که اغلب از خانه بیرون می‌روند. سوالی که همیشه از آنها می‌پرسم این است: «چه چیزی از بیرون رفتن به دست می‌آورید که در خانه به دست نمی‌آورید؟» بسیاری از نوجوانان پاسخ می‌دهند که آنها مشغول برقراری ارتباط، مصرف مواد مخدر و درگیر شدن در سایر رفتارهای پرخطر هستند. هرچند این ممکن است ناراحت‌کننده باشد، اما من شما را تشویق می‌کنم که با والدین یا سرپرستان خود در مورد دلایل بیرون رفتن صحبت کنید. چه چیزی در آنجا وجود دارد که در خانه ندارید؟ یک مشاور خانوادگی خوب می‌تواند در روشن کردن این مسائل به شما کمک کند. موفق باشید!"
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	When you say you've "been caught", I am assuming that means your parents know you've been sneaking out. If that's the case, could you ask for their help? Sometimes just knowing someone else is holding you accountable really makes a difference. That could be as simple as Dad checking in on you at, say, 2 am, just to make sure you are where you are supposed to be.If you are sneaking out to hang out with friends, find another way to connect with them - if they are truly friends they will want to support you in your resolution to stay put at night. Maybe you can ask for their support by telling them to stop including you in late night plans.There is likely a reason you were sneaking out, but there's a reason you want to stop too - so get support. No one changes hard habits on their own!Best of luck to you - you can do this and it will help you change other things in the future.	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام بیرون می‌روم. چندین بار caught شدم. می‌خواهم این کار را متوقف کنم اما نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم متوقف شوم؟	وقتی می‌گویید "دستگیر شده‌اید"، فرض می‌کنم منظور شما این است که والدین‌تان متوجه شده‌اند که شما مخفیانه بیرون می‌روید. اگر اینطور است، آیا می‌توانید از آنها کمک بخواهید؟ گاهی اوقات فقط دانستن اینکه فرد دیگری شما را مسئول می‌داند واقعاً تفاوت ایجاد می‌کند. این ممکن است به سادگی به معنای این باشد که پدر شما در ساعت ۲ بامداد سراغ‌تان بیاید تا اطمینان حاصل کند که در جایی هستید که قرار است باشید. اگر شما مخفیانه برای دیدن دوستانتان بیرون می‌روید، راه دیگری برای ارتباط با آنها پیدا کنید. اگر آنها واقعاً دوستان شما هستند، خواهند خواست که در تصمیم‌تان برای ماندن در خانه شب‌ها از شما حمایت کنند.
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	Hi,When we can't stop doing things that we know are wrong, it can help to take a closer look at how we make our decisions. Usually we are getting something good out of these bad behaviors, such as feeling excited or taking our minds off of bad things. It is really hard to change these things without helping us get the good effect in a more healthy way. I hope this helps.	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام بیرون می‌روم. چندین بار به این کارم پی برده‌اند. می‌خواهم این کار را متوقف کنم اما نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم متوقف شوم؟	وقتی نمی‌توانیم از انجام کارهایی که می‌دانیم اشتباه هستند دست برداریم، مفید است که نگاهی دقیق‌تر به نحوه تصمیم‌گیری خود داشته باشیم. معمولاً از این رفتارهای نادرست، چیزی خوب نصیب‌مان می‌شود، مانند احساس هیجان یا فرار از افکار منفی. واقعاً تغییر این رفتارها بدون ارائه راهی سالم‌تر برای دست‌یابی به آن احساس خوب، دشوار است. امیدوارم این نکات مفید باشد.
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	Hi...let's start with what's causing you to sneak out of the house?Understanding the motivation behind your actions (in this case...your sneaking out at night) can often times help you create the change you want. Are you arguing with your parents? Do you feel misunderstood? Alone? Scared? Stressed out? What are you doing once you leave the house? Where are you going? Are people in your home in conflict? Do you feel safer when you leave? Most importantly, reflect on what may be behind the reason for your wanting to leave the house and feeling not in control of your actions? Talk to someone about what's going on, because maybe that person could help you create the movement you are seeking.	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام بیرون می‌روم. چندین بار هم به دام افتاده‌ام. می‌خواهم این کار را متوقف کنم اما نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم این کار را کنار بگذارم؟	سلام... بیایید با بررسی دلایل خروج شما از خانه شروع کنیم. درک انگیزه‌های پشت اقدام‌های شما (در این مورد، خروج شبانه‌تان) می‌تواند به شما کمک کند تا تغییر مورد نظر خود را ایجاد کنید. آیا با والدین خود در حال争 هستید؟ آیا احساس می‌کنید مورد سوءتفاهم قرار گرفته‌اید؟ آیا احساس تنهایی، استرس یا ترس دارید؟ وقتی از خانه خارج می‌شوید چه کاری انجام می‌دهید؟ کجا می‌روید؟ آیا در خانه شما تنش وجود دارد؟ آیا وقتی خارج می‌شوید احساس امنیت بیشتری می‌کنید؟ از همه مهم‌تر، در مورد دلایلی که شما را وادار به ترک خانه می‌کند و احساس عدم کنترل بر کارهای خود را در شما ایجاد می‌کند، تأمل کنید. با کسی درباره آنچه در حال وقوع است صحبت کنید، زیرا ممکن است آن شخص بتواند به شما در ایجاد حرکتی که به دنبالش هستید کمک کند.
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	This is not totally unusual behavior, but the fact that you would like to stop and cannot seem to be able to points to something deeper. That cannot be unpacked online, but I'm glad that you're in this space and asking this question. Try to find a therapist who seems like a good fit and begin to get to work on this issue and what all is going on for you. You're not alone!	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام خارج می‌شوم. چندین بار دستگیر شده‌ام. می‌خواهم این کار را متوقف کنم ولی نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم متوقف شوم؟	این رفتار کاملاً غیرمعمول نیست، اما واقعیت این است که شما می‌خواهید متوقف شوید و به نظر نمی‌رسد قادر به این کار باشید، که به یک موضوع عمیق‌تر اشاره می‌کند. این مسئله نمی‌تواند به‌راحتی آنلاین مورد بررسی قرار گیرد، اما خوشحالم که شما در این فضا هستید و این سوال را می‌پرسید. سعی کنید درمانگری پیدا کنید که به نظر می‌رسد برای شما مناسب باشد و کار بر روی این مسئله و همه جوانب آن را آغاز کنید. شما تنها نیستید!
null	I'm a teenager and I've been sneaking out of my house at night for a year now. I've been caught several times. I want to stop doing this but I don't know where to start. How do I stop?	Where do you go and what is your reason to go wherever this is?Try to understand these reasons because the answers may give you good guidance as to other ways to get what it is your trying to reach by sneaking from your home at night.If for example, you're sneaking out because your parents are arguing and you feel hurt by this and want to escape hearing their arguments, then you can come up with other ways to hear less of their arguments.If you sneak out bc your parents restrict your friends or time to socialize with your friends, and your friends are doing legal and safe behaviors, then maybe you could do some socializing online w them.Also, I wonder the reason why either of your parents isn't aware that you leave the house. Do you feel your parent would offer and would you ask your parent to give their suggestions so you feel more motivated to stay home?	من یک نوجوان هستم و یک سال است که شب‌ها از خانه‌ام بیرون می‌روم. چندین بار caught شده‌ام. می‌خواهم این کار را متوقف کنم اما نمی‌دانم از کجا شروع کنم. چگونه می‌توانم متوقف شوم؟	به کجا می‌روید و دلیل‌تان برای این رفتن چیست؟ سعی کنید این دلایل را درک کنید، زیرا پاسخ‌ها ممکن است راهنمایی خوبی به شما بدهند تا راه‌های دیگری برای رسیدن به اهداف‌تان پیدا کنید، به خصوص اگر قصد دارید شب‌ها از خانه خارج شوید. به عنوان مثال، اگر در حال فرار هستید زیرا والدین‌تان در حال بحث هستند و شما از این موضوع ناراحتید و می‌خواهید از شنیدن دعواهایشان دور شوید، می‌توانید راه‌های دیگری پیدا کنید تا کمتر صدای بحث‌هایشان را بشنوید. اگر به خاطر محدودیت‌هایی که والدین‌تان در مورد دوستان‌تان یا وقت‌تان برای اجتماعی شدن با آن‌ها اعمال کرده‌اند، از خانه خارج می‌شوید و دوستان‌تان رفتارهای قانونی و ایمن دارند، شاید بتوانید از طریق آنلاین با آن‌ها ارتباط برقرار کنید. همچنین، از خودم می‌پرسم چرا هیچ‌یک از والدین‌تان متوجه نمی‌شوند که شما از خانه خارج شده‌اید. آیا احساس می‌کنید والدین‌تان حمایت‌تان خواهند کرد و آیا از آن‌ها می‌خواهید که پیشنهادهایی به شما بدهند تا احساس انگیزه بیشتری برای ماندن در خانه داشته باشید؟
null	I'm a teenager and I get these really intense mood swings. My mood will be really high and I'll think of something that I want to do. When I start to make it happen I get irritated by other people if they intervene. Then if the thing I wanted to do doesn't work out, I have these tendencies to blame other people for it not working out. Can you explain what's going on?	Mood swings and getting frustrated when things don't work out is totally normal. Sometimes, we get tied to one thing we really want to do and it can feel pretty intense when that gets interrupted or doesn't work out. This said, you're coming to CounselChat and so I'm guessing this is something that is pretty intense for you and something that you are concerned about. If this is getting in the way of your life, it may be worthwhile to reach out to a therapist or doctor to get some help with this and see if there might be something more going on. While for most people frustration/mood swings is related to typical life and stress, if very intense it can be a sign of a number of challenges ranging from anxiety to a traumatic experience to something like Bipolar Disorder where a person's mood and energy might fly so high (mania) that one feels like they can do anything but often become frustrated when interrupted (note: there is a lot more to Bipolar Disorder than this and this is certainly not a diagnosis). Wish you well!	من یک نوجوان هستم و دچار نوسانات شدید خلق و خو می‌شوم. حال و هوای من به شدت بالا می‌رود و به چیزی که می‌خواهم انجام دهم فکر می‌کنم. وقتی شروع به انجام آن می‌کنم، در صورتی که دیگران مداخله کنند، از آنها عصبانی می‌شوم. سپس اگر آنچه که می‌خواستم انجام دهم نتیجه ندهد، تمایل دارم دیگران را به خاطر عدم موفقیت سرزنش کنم. آیا می‌توانید توضیح دهید که چه اتفاقی در حال وقوع است؟	اگر این موضوع در مسیر زندگی شما قرار دارد، ممکن است ارزشمند باشد که به یک درمانگر یا پزشک مراجعه کنید تا کمک بگیرید و ببینید آیا ممکن است موضوعی عمیق‌تر وجود داشته باشد. در حالی که برای اکثر افراد، نوسانات روحی و ناامیدی به زندگی روزمره و استرس مرتبط است، در صورت شدید بودن، می‌تواند نشانه‌ای از چالش‌های مختلفی از جمله اضطراب، تجربه‌های آسیب‌زا، یا اختلال دوقطبی باشد، جایی که خلق و خو و انرژی فرد به شدت افزایش می‌یابد (منیایی) و ممکن است احساس کند که می‌تواند همه‌چیز را انجام دهد، اما اغلب وقتی که قطع می‌شود، ناامید می‌شود (توجه: اختلال دوقطبی ابعاد بیشتری دارد و این توضیحات به هیچ عنوان تشخیص نیست). برای شما آرزوی موفقیت دارم!
null	I'm a teenager and I get these really intense mood swings. My mood will be really high and I'll think of something that I want to do. When I start to make it happen I get irritated by other people if they intervene. Then if the thing I wanted to do doesn't work out, I have these tendencies to blame other people for it not working out. Can you explain what's going on?	Why do you blame other people who had nothing to do with your actions?If it is because after the fact you wish you had accepted their help, then the person who is responsible for this is you!Since you are aware of your tendencies and how the interfere with your life, try to become aware of when you do these habits.This way you can interrupt your own patterns a little bit at a time.	من یک نوجوان هستم و دچار نوسانات شدید حالت روحی می‌شوم. وقتی خوشحال هستم، به چیزی فکر می‌کنم که می‌خواهم انجام دهم. اما وقتی شروع به عملی کردن آن می‌کنم، اگر کسی مداخله کند، از او عصبانی می‌شوم. اگر هم آنچه را که می‌خواستم انجام دهم به نتیجه نرسد، تمایل دارم دیگران را برای عدم موفقیتش سرزنش کنم. آیا می‌توانید توضیح دهید که چه اتفاقی در حال وقوع است؟	چرا دیگران را که هیچ ارتباطی با اعمال شما ندارند سرزنش می‌کنید؟ اگر دلیل آن این است که بعد از وقوع حادثه آرزو می‌کنید که کمک آن‌ها را پذیرفته بودید، پس مسئولیت این موضوع با خود شماست! از آنجا که شما از تمایلات خود و تأثیری که بر زندگی‌تان می‌گذارد آگاه هستید، سعی کنید از زمان‌هایی که این عادت‌ها را انجام می‌دهید باخبر شوید. با این روش می‌توانید به تدریج الگوهای رفتاری خود را قطع کنید.
null	I'm a teenager and I get these really intense mood swings. My mood will be really high and I'll think of something that I want to do. When I start to make it happen I get irritated by other people if they intervene. Then if the thing I wanted to do doesn't work out, I have these tendencies to blame other people for it not working out. Can you explain what's going on?	Teenagers are prone to mood swings due to developmental and hormonal changes that are rapidly and intensely occurring in your body and mind - so some of this happens to many people in your stage of development. You are not at all alone.You've taken the first and very important step in regulating your moods by just identifying that you are having these intense changes instead of being completely submerged in them and unaware! The more you are able to be a witness to your emotions and thoughts, the more you can learn to manage them. Your question offers several clues for strategies that you can try - for example, identify the warning signs for becoming irritated and plan a response, such as taking a deep breath, informing the person you are becoming irritated and need some space, or find a distraction temporarily like listening to music or going for a walk. Since you are aware of blaming others for things not working out, you can proactively make a personal commitment to taking ownership or personal responsibility by just thinking about it and practicing thoughts such as "I am responsible for my efforts" and "Blame is not helpful for anyone" and other thoughts that you believe and can repeat related to this insight. When you practice thinking more rational, healthy thoughts, you are actually rewiring your brain, so practice is key!	من یک نوجوان هستم و دچار نوسانات شدید روحی می‌شوم. وقتی که حالم خیلی خوب است، به چیزی فکر می‌کنم که می‌خواهم انجام دهم. اما وقتی شروع به انجام آن می‌کنم و دیگران مداخله می‌کنند، از آنها عصبانی می‌شوم. سپس اگر آن چیزی که می‌خواستم انجام دهم به نتیجه نرسد، تمایل دارم که دیگران را برای این ناکامی سرزنش کنم. آیا می‌توانید توضیح دهید چه اتفاقی در حال وقوع است؟	نوجوانان به دلیل تغییرات سریع و شدید هورمونی و رشدی که در بدن و ذهنشان رخ می‌دهد، به تغییرات خلقی مستعد هستند. بنابراین، برخی از این تغییرات برای بسیاری از افراد در مرحله رشد شما طبیعی است و شما تنها نیستید. شما اولین و بسیار مهم‌ترین قدم را در تنظیم هیجانات خود برداشته‌اید و فقط با شناخت این تغییرات شدید، از غرق شدن کامل در آنها و ناآگاهی بیرون آمده‌اید! هر چه بیشتر بتوانید شاهد احساسات و افکارت باشید، بیشتر می‌توانید یاد بگیرید که چگونه آنها را مدیریت کنید. سوال شما چندین سرنخ برای استراتژی‌هایی که می‌توانید امتحان کنید، ارائه می‌دهد؛ به عنوان مثال، شناسایی نشانه‌های تحریک شدن و برنامه‌ریزی برای یک پاسخ، مانند گرفتن نفس عمیق، یا اطلاع رسانی به فردی که شما را ناراحت کرده و نیاز به کمی فضای شخصی دارید، یا پیدا کردن یک حواس‌پرتی موقت مانند گوش دادن به موسیقی یا پیاده‌روی. از آنجا که شما به این واقعیت واقف هستید که گاهی دیگران را بابت ناکامی‌هایتان سرزنش می‌کنید، می‌توانید به صورت فعالانه تصمیم بگیرید که مسئولیت شخصی را بپذیرید. این کار را با فکر کردن به جملاتی مثل "من مسئول تلاش‌هایم هستم" و "سرزنش برای هیچ‌کس مفید نیست" و سایر افکاری که به آنها باور دارید و می‌توانید تکرار کنید، انجام دهید. وقتی افکار منطقی‌تر و سالم‌تری را تمرین می‌کنید، در واقع در حال بازسازی مغز خود هستید، بنابراین تمرین کلیدی است!
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	Hearing voices can be a very upsetting experience to have. I want you to know that a lot of people will hear a voice at some point in their lives and that there are many things that cause voices. Oftentimes, significant stress can offset us to have symptoms like this. There also mental and physical health conditions that can do the same. I strongly encourage you to seek out help from both a doctor and a counselor to help you piece together exactly what is causing your voices. I Once you've got that down, you'll know what to work on. In the meantime, here are some strategies to cope with voices1. Lower your stress levels: Oftentimes stress makes voices worse. What can you do to lower your stress?2. Get enough Sleep: Like stress, sleep deprivation is an awful trigger for hearing voices3. Listen to Music; Music can help you focus on another sound4. Wear headphone or Earplugs5. Use Your Own Voice; If the voices are saying harsh things to you, it can be tempting to talk back and that's okay if you do. However, you cn also use your own voice through singing, whistling, or the like, which can help drown out the voices6. Remind Yourself that What the Voices Say is Not True; Sometimes it Helps to Write it Out7. Draw the Voice or Give it a Name; This can make it less scary and help get it outside of you8. Keep Track of When You Hear Voices to Identify Triggers; These are situations you can avoid while these are so distressful for you9. Be Kind to Yourself; When a Voice is Being Cruel to You it is especially important to be kind to yourself10. Remember that while hearing voices can be disturbing that it is a common experience and something that many people recover from.	در چهار هفته گذشته، کابوس‌هایی می‌بینم و صداهایی می‌شنوم که خبر از چیزهای وحشتناک می‌دهند. این صداها تصادفی نیستند، بلکه متعلق به کسانی هستند که برای من عزیزند.	وقتی صدای دیگران را می‌شنوید، ممکن است تجربه‌ای بسیار ناراحت‌کننده باشد. می‌خواهم بدانید که بسیاری از افراد در طول زندگی خود حداقل یک بار صدایی می‌شنوند و دلایل متعددی برای شنیدن صدا وجود دارد. اغلب اوقات، استرس شدید می‌تواند باعث بروز چنین علائمی شود. همچنین، شرایط سلامت روانی و جسمی نیز می‌توانند به همین شکل عمل کنند. به شدت توصیه می‌کنم که از یک پزشک و یک مشاور کمک بگیرید تا به شما در شناسایی دقیق آنچه که باعث ایجاد این صداها می‌شود، کمک کنند. وقتی این مورد را مشخص کردید، می‌دانید که باید روی چه موضوعی کار کنید. در این میان، در اینجا چند استراتژی برای مقابله با صداها وجود دارد: 1. سطح استرس خود را کاهش دهید: اغلب استرس باعث بدتر شدن صداها می‌شود. چه کارهایی می‌توانید برای کاهش استرس انجام دهید؟ 2. به اندازه کافی بخوابید: کمبود خواب یکی از عوامل تحریک‌کننده برای شنیدن صدا است. 3. به موسیقی گوش دهید: موسیقی می‌تواند به شما کمک کند که بر روی صدای دیگری متمرکز شوید. 4. هدفون یا گوشی‌های صداگیر بزنید. 5. از صدای خود استفاده کنید: اگر صداها چیزهای خشن به شما می‌گویند، ممکن است وسوسه شوید که پاسخ دهید و این اشکالی ندارد. اما می‌توانید با آواز خواندن، سوت زدن یا کارهای مشابه، از صدای خود برای پوشاندن صداها استفاده کنید. 6. به خود یادآوری کنید که آنچه صداها می‌گویند حقیقت ندارد: گاهی نوشتن این موضوع کمک می‌کند. 7. صدای خود را رسم کنید یا نامی به آن بدهید: این کار می‌تواند آن را کمتر ترسناک کرده و به شما کمک کند که آن را از درون خود خارج کنید. 8. وضعیت‌هایی که در آن‌ها صدای دیگران را می‌شنوید پیگیری کنید تا محرک‌ها را شناسایی کنید: این موقعیت‌ها را می‌توانید در حالی که برایتان ناراحت‌کننده هستند، از آن‌ها اجتناب کنید. 9. با خود مهربان باشید: وقتی صدا به شما ظلم می‌کند، اهمیت دارد که با خود مهربان باشید. 10. به یاد داشته باشید که اگرچه شنیدن صداها می‌تواند نگران‌کننده باشد، اما این یک تجربه شایع است و بسیاری از افراد از آن بهبودی می‌یابند.
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	I would recommend that you talk with a mental health professional near you about the details so you can have some really specific support for what you are going through.I don't know if you can understand when the voices are saying, but I wonder how you feel about what you are hearing? If the voices are just at night, is it possible that they are part of a nightmare or a dream? If you recall your nightmares, consider writing them down so that you can remember their content and work with a mental health professional to look for patterns.One thing that may help you while you are awake is to try to stay connected to the room you're in. For example, take time to notice your feet on the floor, hips in the chair, and shoulders against the back of the chair. You can also try mindfulness techniques, such as noticing what is around you or changing your breathing patterns. These ideas may help in the meantime prior to having more specific ideas from someone near you.Thanks for reaching out!	در چهار هفته گذشته، کابوس‌هایی دیده‌ام و صداهایی شنیده‌ام که از چیزهای وحشتناک به من می‌گویند. این صداها تصادفی نیستند، بلکه متعلق به افرادی هستند که برایم مهمند.	اگر می‌خواهید با یک متخصص بهداشت روانی در نزدیکی خود در مورد جزئیات صحبت کنید تا بتوانید حمایت خاصی برای آنچه که در حال تجربه‌اش هستید، دریافت کنید، توصیه می‌کنم این کار را انجام دهید. نمی‌دانم آیا می‌توانید آنچه را که صداها می‌گویند درک کنید، اما دوست دارم بدانم نظر شما در مورد آنچه می‌شنوید چیست؟ اگر صداها فقط در شب اتفاق می‌افتند، آیا ممکن است که بخشی از یک کابوس یا خواب باشند؟ اگر کابوس‌های خود را به یاد دارید، سعی کنید آن‌ها را بنویسید تا بتوانید محتوایشان را به خاطر بیاورید و با یک متخصص بهداشت روانی کار کنید تا الگوهایی را شناسایی کنید. یکی از چیزهایی که ممکن است در حالت بیداری به شما کمک کند، این است که سعی کنید به اتاقی که در آن هستید متصل بمانید. برای مثال، زمانی را صرف کنید تا به پاهای‌تان روی زمین، لگن‌تان در صندلی و شانه‌هایتان که به پشتی صندلی چسبیده‌اند، توجه کنید. همچنین می‌توانید تکنیک‌های ذهن‌آگاهی را امتحان کنید، مانند توجه به آنچه اطراف‌تان است یا تغییر الگوهای نفس‌کشیدنتان. این ایده‌ها ممکن است در حال حاضر کمک‌کننده باشند تا زمانی که ایده‌های مشخص‌تری از کسی در نزدیکی‌تان دریافت کنید. از اینکه با ما تماس گرفتید، سپاسگزارم!
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	Voices and dreams could be suppressed feelings or thoughts that result from negative experiences. Many times when people go to trough traumatic incidents or changes in their lives without being equipped to manage them and as a result they start having similar symptoms. It is helpful to find a therapist to talk to about those dreams and voices, once you get them out, you could analyze the concerns and fears that they reflect and normalize them, which will also be a good time to discuss their source, if any traumatic event has occurred in your life. Also, I recommend to journal your dreams, especially if they keep you awake at night, and meditate after, so you could go back to sleep. ¿Cómo puedo hacer que los sueños y las voces desaparezcan?Durante las últimas cuatro semanas he estado teniendo pesadillas y escuchando voces que me dicen cosas horribles. No son voces que hablan al azar, pero voces de las personas que me importan.Las voces y los sueños pueden ser sentimientos supresos o pensamientos que resultan de experiencias negativas. Muchas veces estos síntomas surgen cuando las personas pasan por situaciones traumáticas o cambios que no estaban preparados para enfrentar. Es útil encontrar a un terapeuta con quien puedas hablar de esos sueños y voces, y aprender a normalizar el contenido de los mismos. También sería un buen momento para discutir cualquier situación traumática que te haya ocurrido. Además te sugiero que escribas tus sueños, especialmente si te mantienen despierto en la noche, y que medites luego de escribirlos para que puedas volver a dormir.	در چهار هفته گذشته، من کابوس‌هایی داشته‌ام و صداهایی می‌شنوم که از چیزهای وحشتناک به من می‌گویند. این صداها تصادفی نیستند، بلکه صداهای افرادی هستند که برایم عزیزند.	وقتی افراد با حوادث تروماتیک یا تغییرات در زندگی مواجه می‌شوند و نمی‌توانند به‌خوبی با آن‌ها کنار بیایند، ممکن است علائم مشابهی تجربه کنند. در اینجا، صحبت با یک درمانگر درباره این خواب‌ها و صداها بسیار مفید خواهد بود. وقتی این احساسات را بیان می‌کنید، می‌توانید نگران‌ی‌ها و ترس‌هایی را که آن‌ها منعکس می‌کنند، تحلیل و عادی‌سازی کنید. همچنین، این می‌تواند فرصتی مناسب برای بحث دربارهٔ هرگونه رویداد تروماتیک در زندگی شما باشد. علاوه بر این، توصیه می‌کنم که رویاهای خود را بنویسید، به‌ویژه اگر شما را در شب بیدار نگه می‌دارند، و پس از نوشتن آن‌ها، مراقبه کنید تا بتوانید دوباره به خواب بروید.
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	Are you in the middle of extreme emotional pressure right now?Or, is someone with whom you're close, under stress or somehow suffering?Dreams and nightmares are when our feelings and pressures we feel, try working themselves out without logic and language.Even though the nightmares are horrible, they are one way your psyche is trying to come to terms w extraordinary difficulty in your life or someone's life whom you feel greatly attached.	در چهار هفته گذشته، من کابوس‌هایی می‌بینم و صداهایی می‌شنوم که از چیزهای وحشتناک به من می‌گویند. این صداها تصادفی نیستند، بلکه صداهای افرادی هستند که برایم اهمیت دارند.	آیا در حال حاضر تحت فشار عاطفی شدید هستید؟ یا آیا کسی که به او نزدیک هستید، تحت استرس یا به نوعی در رنج است؟ رویاها و کابوس‌ها زمانی رخ می‌دهند که احساسات و فشارهای ما بدون منطق و زبان سعی دارند خود را بروز دهند. با اینکه کابوس‌ها وحشتناک هستند، اما این یکی از راه‌هایی است که روان شما سعی می‌کند با دشواری‌های فوق‌العاده در زندگی شما یا زندگی کسی که به او احساس وابستگی عمیق دارید، کنار بیاید.
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	It's important to take a look inside and find out why you are experiencing these feelings. It could anything and it will change your life to know what your particular issue or trigger is. Please contact us a call with the method that is most comfortable for you.	در چهار هفته گذشته، کابوس‌هایی دیده‌ام و صداهایی شنیده‌ام که از چیزهای وحشتناک خبر می‌دهند. این صداها تصادفی نیستند بلکه مربوط به کسانی هستند که برایم مهم‌اند.	مهم است که به درون خود نگاهی بیندازید و متوجه شوید که چرا این احساسات را تجربه می‌کنید. این می‌تواند هر چیزی باشد و دانستن اینکه مسئله یا محرک خاص شما چیست، می‌تواند زندگی‌تان را تغییر دهد. لطفاً با ما تماس بگیرید با روشی که برای شما راحت‌تر است.
null	For the past four weeks, I've been having nightmares and hearing voices telling me of horrible things. They're not random voices, but rather, the voices of those I care about.	Write down your nightmares and discuss them with an analyst or psychotherapist who specializes in dreams, as I do. If you are hearing voices while awake, see a doctor right away. If the voices are strictly in your dreams, do call for therapy and talk to your caring others about what's happening.	در چهار هفته گذشته، من کابوس‌هایی دیده‌ام و صداهایی شنیده‌ام که از چیزهای وحشتناک به من می‌گویند. این صداها تصادفی نیستند، بلکه متعلق به کسانی هستند که برایم مهم‌اند.	کابوس‌های خود را بنویسید و با یک تحلیل‌گر یا روان‌درمانگری که در زمینه رویاها تخصص دارد، مانند من، درباره آن‌ها صحبت کنید. اگر در حالت بیداری صداهایی می‌شنوید، فوراً به پزشک مراجعه کنید. اگر صداها فقط در رویاهایتان هستند، حتماً برای درمان تماس بگیرید و با افرادی که به شما اهمیت می‌دهند در مورد آنچه در حال وقوع است، صحبت کنید.
null	My doctor seems to think I am in danger of having one. I neglected to ask how this was different than an episode. I have been formally diagnosed with bipolar type 1.	I do not think there is such a thing as a psychotic seizure, however, there is something called a pseduoseizure or psychogenic non-epileptic seizure. Basically, this is when a person shows signs of a full-on seizure (such as falling and convulsing) but they are not producing brain waves consistent with a seizure. Psedoseizures tend to be brought on by high stress, emotional challenges, and trauma history. You can learn more here, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK441871/ Still, the best way to now what your doctor meant would be to ask them! :)	به نظر می‌رسد دکتر فکر می‌کند که من در معرض خطر ابتلا به یکی از آنها هستم. فراموش کردم بپرسم که این چگونه با یک دوره متفاوت است. من به‌طور رسمی به نوع یک دوقطبی تشخیص داده شده‌ام.	به نظر من، چیزی به نام تشنج روانی وجود ندارد، اما چیزی به نام تشنج کاذب یا تشنج غیرصرعی روان‌زاد وجود دارد. اساساً، این زمانی است که یک فرد نشانه‌های تشنج کامل (مانند سقوط و تشنج) را نشان می‌دهد، اما امواج مغزی سازگار با تشنج تولید نمی‌کند. تشنج‌های کاذب معمولاً به دلیل استرس بالا، چالش‌های عاطفی و تاریخچه آسیب ایجاد می‌شوند. شما می‌توانید در اینجا بیشتر بدانید: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK441871/ . همچنین، بهترین راه برای دانستن اینکه پزشک شما چه منظوری داشت، پرسیدن از خود اوست! :)
null	My doctor seems to think I am in danger of having one. I neglected to ask how this was different than an episode. I have been formally diagnosed with bipolar type 1.	The best path is to ask your doctor what s/he meant when telling you about your high risk for psychotic seizure.Your doctor knows you better than any of the therapists who write on this blog. And, because your doctor knows your health, will likely have suggestions and advice for you regarding the seizures s/he thinks you may develop.	به نظر می‌رسد که پزشکم فکر می‌کند من در معرض خطر ابتلا به یکی از آنها هستم. فراموش کردم بپرسم که این چگونه با یک اپیزود متفاوت است. به‌طور رسمی با نوع ۱ دوقطبی تشخیص داده شده‌ام.	بهترین راه این است که از پزشک خود بپرسید منظورش از بیان خطر بالای تشنج روان پریشی چه بوده است. پزشک شما را بهتر از هر یک از درمانگرانی که در این وبلاگ می‌نویسند، می‌شناسد. و چون پزشک شما به سلامتتان آشنایی دارد، احتمالاً پیشنهادات و توصیه‌هایی در مورد تشنج‌هایی که ممکن است در شما بروز کند، خواهد داشت.
null	My doctor seems to think I am in danger of having one. I neglected to ask how this was different than an episode. I have been formally diagnosed with bipolar type 1.	I will admit that I'm not specifically familiar with this from my own experience.My best educated guess is that you could have a seizure during which you have some sort of symptoms similar to a hallucination (which is one of the psychotic symptoms) when you hear or see things that aren't really there.In looking briefly online, I was able to find some information here: http://www.epilepsy.com/information/professionals/about-epilepsy-seizures/psychiatric-and-behavioral-aspects/psychiatric-2It sounds like this would be a symptom in addition to an already existing seizure disorder, not a seizure disorder in addition to a mental health problem. If it is the other way around, I'm not sure how that would work. It is common with some types of seizures to have an altered state of reality during or shortly after the seizure, so that could also be related.I would suggest you talk to your physician about this directly so that if they are worried about this, you can learn more about what is making them concerned about it and what, if anything, you could do to lessen the likelihood of it or how to handle it if it does happen.	به نظر می‌رسد دکتر فکر می‌کند که من در معرض خطر داشتن یکی از آنها هستم. فراموش کردم بپرسم که این چگونه با یک حمله متفاوت است. من به طور رسمی به بیماری دوقطبی نوع 1 مبتلا شده‌ام.	من اعتراف می‌کنم که شخصاً تجربه‌ای در این زمینه ندارم. بهترین حدس من این است که شما ممکن است دچار یک حمله شوید که در آن علائمی مشابه توهم (که یکی از علائم روانی است) را تجربه کنید، یعنی وقتی چیزهایی را می‌شنوید یا می‌بینید که واقعاً وجود ندارند. به‌طور مختصر، در جستجوی آنلاین، موفق به پیدا کردن برخی اطلاعات در اینجا شدم: http://www.epilepsy.com/information/professionals/about-epilepsy-seizures/psychiatric-and-behavioral-aspects/psychiatric-2. به نظر می‌رسد که این یک علامت در کنار یک اختلال تشنجی موجود باشد و نه یک اختلال تشنجی در کنار یک مشکل سلامت روان. اگر این وضعیت برعکس باشد، نمی‌دانم چگونه عمل می‌کند. با برخی از انواع تشنجات، تغییر در حالت واقعیت در حین یا بلافاصله پس از حمله شایع است، بنابراین این نیز ممکن است مرتبط باشد. من پیشنهاد می‌کنم که به طور مستقیم با پزشک خود در مورد این موضوع صحبت کنید تا اگر آنها نگران هستند، بتوانید بیشتر در مورد نگرانی‌هایشان بیاموزید و ببینید که آیا راه‌هایی برای کاهش احتمال وقوع آن وجود دارد یا چگونه می‌توانید در صورت بروز آن عمل کنید.
null	null	Yes.You wrote a good description of one of the ways someone who has bi polar diagnosis would describe themselves.And, this description is broad enough to describe the way many people feel when going through a painful and frightening life event or situation.Unless someone has been diagnosed with bi polar disorder, then the description you wrote above is not sufficient for a self-diagnosis of like disorder.	I'm sorry, but it appears that the original text and translation provided are both "nan," which does not provide any context or content to refine. Please provide a different text or translation for assistance.	شما توصیف خوبی از یکی از روش‌هایی که فردی با تشخیص اختلال دو قطبی خود را توصیف می‌کند، نوشتید. این توصیف به‌قدری گسترده است که می‌تواند حالت بسیاری از مردم را در حین گذراندن یک رخداد یا وضعیت دردناک و ترسناک توصیف کند. مگر اینکه فردی با اختلال دو قطبی تشخیص داده شده باشد، توصیف شما برای خودتشخیصی از چنین اختلالی کافی نیست.
null	null	Hello, and thank you for your question. What you are describing sounds like dissociation, which can happen with folks who have bipolar disorder. To a certain extent, all people experience dissociation at some point, but it can become severe for some people. Dissociation takes different forms: 1. the feeling like you are detached from yourself, and 2. The feeling that you are detached from your environment. I would suggest looking up bipolar disorder and dissociation and see if these symptoms seem familiar. If so, you should consider discussing it with a mental health provider. Be well,Robin J. Landwehr, DBH, LPCC, NCC	I'm sorry, but I cannot refine the translation without the original text or context provided. Please provide the text you'd like me to work on.	سلام و ممنون از سوال شما. آنچه شما توصیف می‌کنید شبیه به حالت جدایی است که می‌تواند در افرادی با اختلال دوقطبی رخ دهد. تا حدی، همه افراد در مقاطعی از زندگی خود جدایی را تجربه می‌کنند، اما برای برخی افراد این موضوع می‌تواند شدت بیشتری پیدا کند. جدایی به اشکال مختلفی بروز می‌یابد: 1. احساس جدایی از خود، و 2. احساس جدایی از محیط اطراف. پیشنهاد می‌کنم درباره اختلال دوقطبی و جدایی تحقیق کنید و ببینید آیا این علائم برای شما آشناست. اگر چنین است، بهتر است این موضوع را با یک متخصص سلامت روان در میان بگذارید. با آرزوی سلامتی، رابین جی. لاندور، DBH، LPCC، NCC
null	null	Well, one of the symptoms of bipolar disorder is having times of really high-energy and kind of feeling like they rule the world, so perhaps.There are also some other things that come to mind when you mention this. For example, the person you are describing could be reacting to something that happened in their past.It would probably be helpful to speak with a local mental health professional.	I'm sorry, but there is no content provided in the original text or translation for me to refine. Please provide the text you would like me to work on.	یکی از علائم اختلال دوقطبی، داشتن دوره‌های بسیار پرانرژی و احساس تسلط بر جهان است، بنابراین احتمالاً موارد دیگری هم وجود دارد که با ذکر این موضوع به ذهن می‌رسد. به عنوان مثال، فردی که شما توصیف می‌کنید ممکن است به رویدادی در گذشته‌اش واکنش نشان دهد. صحبت کردن با یک متخصص سلامت روان محلی احتمالاً مفید خواهد بود.
null	null	The first step is to get a medical rule out that the problem is psychological and emotionally based, not a symptom of a medical condition.Ask your healthcare practitioner their opinion on this question.If there isn't a medical explanation, then you are free to explore the possibilities of tension and anxiety in your life which may contribute to the swallowing tic.If you've been under severe stress at work, feel pressure in a relationship, have a sense of wanting change in your life overall and unsure where to start, these are each possible stimulus to a tic.The main point to keep in mind is that the tic is best addressed by clarifying the life situation predicaments in which you may be.Aside from reminding yourself to stop the tic once you notice it, a tic which is not a medical problem will go away when the underlying tension which supports it goes away.	It seems that there is no original text or translation provided. Please provide the content you'd like refined, and I'd be happy to assist!	اولین قدم این است که یک قاعده پزشکی به دست آورید که مشکل شما ناشی از عوامل روانشناختی و عاطفی است، نه علامتی از یک بیماری جسمی. از پزشک خود در این مورد نظر بخواهید. اگر توضیح پزشکی وجود ندارد، آنگاه شما آزاد هستید تا عوامل تنش و اضطراب در زندگی خود را بررسی کنید که ممکن است به بروز تیک بلع کمک کند. اگر تحت استرس شدید در محل کار بوده‌اید، فشار در یک رابطه را احساس می‌کنید، یا احساس تمایل به تغییر در زندگی خود دارید و نمی‌دانید از کجا شروع کنید، هر یک از این موارد ممکن است محرک‌های تیک باشند. نکته اصلی که باید در نظر داشته باشید این است که تیک به بهترین نحو با روشن کردن مشکلات زندگی‌تان درمان می‌شود.
null	null	I don't have experience with this type of tic, but I can still give you a few general thoughts.I would first suggest meeting with your primary care physician. They would probably be able to refer you to a specialist to see whether there is a physical cause. Sometimes there is some sort of chemical imbalance and extra communication in nerves and muscles that can be treated with medication.I'm not sure about your use of the word compulsive and what exactly you meant by it, but it led me to wonder whether you feel better after you swallow and how often it happens.It would also be helpful to see if you can recall any events or changes leading up to the time when this started for you as well as anything that makes it better or worse.I don't know whether you are saying that it ties to anxiety or whether it is just something that happens and feels like it is out of your control.Here is some basic information about certain types of tic disorders and under the resources section at the top, there is a link to a list of specialists: http://www.movementdisorders.org/MDS/About/Movement-Disorder-Overviews/Tics--Tourette-Syndrome.htmAlso, having awareness of trying not to do something can make it more difficult not to do it. For example, if I ask you not to think of pink elephants from the next five minutes, that will probably be something you think about a lot in that time frame. Working with a physician (and possibly a therapist, depending on their recommendations) about this may be helpful to you.	I'm sorry, but I need the original text and its translation to provide a refined version. Could you please provide them?	من هنوز تجربه‌ای با این نوع تیک ندارم، اما می‌توانم چند نظر کلی به شما ارائه دهم. ابتدا پیشنهاد می‌کنم با پزشک مراقبت‌های اولیه خود ملاقات کنید. او احتمالاً می‌تواند شما را به یک متخصص ارجاع دهد تا ببیند آیا علت فیزیکی وجود دارد یا خیر. گاهی اوقات نوعی عدم تعادل شیمیایی و ارتباط اضافی در اعصاب و عضلات وجود دارد که می‌تواند با دارو درمان شود. من درباره استفاده شما از واژه «اجباری» مطمئن نیستم و نمی‌دانم دقیقا چه چیزی مد نظرتان است، اما این موضوع من را به این فکر انداخت که آیا بعد از بلعیدن احساس بهتری دارید و این اتفاق چقدر تکرار می‌شود. همچنین دیدن اینکه آیا می‌توانید هر گونه رویداد یا تغییراتی که به شروع این وضعیت منجر شده را به یاد بیاورید و همچنین چیزهایی که باعث بهبود یا بدتر شدن آن می‌شود، می‌تواند مفید باشد. نمی‌دانم آیا می‌خواهید بگویید این موضوع با اضطراب مرتبط است یا اینکه فقط چیزی است که اتفاق می‌افتد و احساس می‌کنید تحت کنترل شما نیست. در اینجا اطلاعاتی پایه‌ای درباره انواع خاصی از اختلالات تیک وجود دارد و در بخش منابع در بالای صفحه، لینکی به فهرست متخصصان ارائه شده است: http://www.movementdisorders.org/MDS/About/Movement-Disorder-Overviews/Tics--Tourette-Syndrome.htm همچنین، آگاهی از تلاش برای انجام ندادن یک کار ممکن است آن را دشوارتر کند. به عنوان مثال، اگر از شما بخواهم در طول پنج دقیقه به فیل‌های صورتی فکر نکنید، احتمالاً این چیزی است که در آن زمان خیلی به آن فکر می‌کنید. همکاری با یک پزشک (و احتمالاً یک درمانگر، بسته به توصیه‌های او) ممکن است به شما کمک کند.
null	null	Anxiety resolves most easily when the person who has it does not try to control it. Anxiety itself is a symptom of feeling insecure and imagining control of an action will somehow create a feeling of peace.Assuming your OCD symptoms are within range to affect only you and not other people directly, then sometimes the awareness of doing a repeated action not because its necessary but because it satisfies your anxiety, creates its own sense of control.Instead of directly controlling the anxiety you will be handling the OCD situation and this will indirectly calm your anxiety.If following this advice is not effective, then please don't blame or fault find yourself. Everyone has their own unique qualities and yours may or may not naturally resonate with what I just wrote.Then you will feel ready to see if a different approach will give you some relief. There is almost always more than one answer to a problem!	I'm sorry, but there seems to be an issue with the provided text and translation. Could you please provide the original text and translation you would like me to refine?	اضطراب به راحتی زمانی حل می‌شود که فرد سعی در کنترل آن نداشته باشد. خود اضطراب نشانه‌ای از احساس ناامنی است و تصور اینکه کنترل یک عمل به نوعی احساس آرامش ایجاد خواهد کرد، وجود دارد. اگر فرض کنیم که علائم OCD شما فقط بر روی خودتان تأثیر می‌گذارد و نه به طور مستقیم بر روی دیگران، گاهی اوقات آگاهی از انجام یک عمل تکراری نه به این دلیل که ضروری است بلکه به این دلیل که به اضطراب شما پاسخ می‌دهد، احساس کنترل را به وجود می‌آورد. به جای کنترل مستقیم اضطراب، شما با وضعیت OCD مقابله می‌کنید و این امر به طور غیرمستقیم اضطراب شما را آرام می‌کند. اگر پیروی از این توصیه مؤثر نباشد، لطفاً خود را سرزنش نکنید یا اشتباهات خود را مورد قضاوت قرار ندهید.
null	People always judge others so rudely.	I agree with you and this is emotionally painful to watch or be on the receiving side.Depending on who is the person doing this and your relationship to them, it is possible to kindly point out that the person may unnecessarily hurt someone's feelings.If you express your thoughts and give your guidance, then whatever the person does afterwards, you have the peace of knowing you tried to redirect this behavior.	مردم همواره به طرز بی‌ادبانه‌ای درباره دیگران قضاوت می‌کنند.	من با شما موافقم و این برای تماشا یا در نقش دریافت‌کننده دردناک است. بسته به اینکه چه کسی این کار را انجام می‌دهد و رابطه‌تان با او چگونه است، ممکن است با مهربانی اشاره کنید که این شخص ممکن است به طور غیرضروری احساسات کسی را جریحه‌دار کند. اگر افکار خود را بیان کنید و راهنمایی کنید، پس از آن هر چیزی که آن شخص انجام دهد، شما آرامش خواهید داشت که می‌دانید سعی کرده‌اید این رفتار را اصلاح کنید.
null	I've developed a really intense and unexpected attraction to An actress after seeing her in a ballet uniform while guest starring on a television show. I try, but I can't get her out of my mind. What should I do?	Why not make good use of your unexpected attraction to study the features you consider attractive in someone.Attraction based on physicality is normal. As long as you have no negative thoughts of doing harm to the person or yourself which are connected to the attraction you feel, and so long as your attraction isn't stopping you from doing your daily life responsibilities such as work, to take care of your daily needs and any responsibilities you have for other people, then eventually it will lose its power on you.	پس از دیدن او در لباس باله هنگام بازی در یک برنامه تلویزیونی، جذابیت بسیار شدید و غیرمنتظره‌ای نسبت به این بازیگر پیدا کرده‌ام. سعی می‌کنم او را فراموش کنم، اما نمی‌توانم از فکرش بیرون بیایم. چه کاری باید انجام دهم؟	چرا از جذابیت غیرمنتظره‌تان برای مطالعه ویژگی‌هایی که در شخصی جذاب می‌دانید، بهره‌برداری نکنید؟ جذابیت مبتنی بر جسم طبیعی است؛ به شرطی که هیچ افکار منفی درباره آسیب رساندن به شخص یا خودتان به دلیل این جذابیت نداشته باشید و همچنین این جذابیت شما را از انجام مسئولیت‌های روزمره‌تان مانند کار، تأمین نیازهای روزمره و هرگونه مسئولیت دیگری که نسبت به دیگران دارید، باز ندارد. در این صورت، در نهایت قدرت خود را از دست خواهد داد.
null	I am extremely possessive in my relationships and this is hurting my friendships. How can I fix my underlying issues?	Hi there. It's great you are able to realize there are other issues going on with someone who feels possessive. At the root of it is fear. Fear of losing someone, fear of being alone, fear of not being good enough. All those fears can lead to low self-esteem and feeling like you have to control other people so you don't lose them. The thing is, controlling other people only pushes them away. Vicious circle, right? What I would suggest is some cognitive therapy to change those underlying ways of thinking. You can start with this assignment. Write down all the things you think about yourself, positive and not-so-positive. Then rewrite those not-so-positive things so they are positive. For example, thinking something like, "I'm too pushy", can be rewritten as, "I'm assertive and I go after what I want." It can be hard to do since we tend to get "stuck" in our negative ways of thinking about ourselves. If you have someone you trust, you can ask for their help as well since most likely they see you differently than you see yourself.Finding a good cognitive therapist can help you further, but if that's not an option for you right now, there are lots of self-help books and websites that are out there. You've already taken the first step, so keep moving forward.	من در روابط عاطفی‌ام به شدت حس مالکیت دارم و این موضوع باعث آسیب به دوستی‌هایم می‌شود. چگونه می‌توانم مشکلات بنیادینم را حل کنم؟	در واقع، ترس از دست دادن کسی، ترس از تنها بودن و ترس از کافی نبودن می‌تواند به اعتماد به نفس پایین و احساس نیاز به کنترل دیگران برای جلوگیری از دست دادن آن‌ها منجر شود. نکته اینجاست که کنترل کردن دیگران فقط آن‌ها را دور می‌کند. دور باطل، درست است؟ آنچه من پیشنهاد می‌کنم، استفاده از درمان شناختی برای تغییر الگوهای تفکر نادرست است. شما می‌توانید با این کار آغاز کنید: همه چیزهایی را که در مورد خودتان فکر می‌کنید، مثبت و منفی، بنویسید. سپس آن افکار منفی را به شکل مثبت بازنویسی کنید. به عنوان مثال، اگر فکر می‌کنید "من خیلی تهاجمی هستم"، می‌توانید آن را به "من قاطع هستم و به دنبال خواسته‌هایم می‌روم" تغییر دهید. این کار ممکن است دشوار باشد زیرا ما معمولاً در الگوهای منفی تفکر درباره خودمان گیر می‌کنیم. اگر شخص قابل اعتمادی دارید، می‌توانید از او کمک بخواهید، چرا که احتمالاً او شما را ممکن است به گونه‌ای متفاوت‌تر ببیند. یافتن یک درمانگر شناختی خوب می‌تواند به شما کمک بیشتری کند، اما اگر اکنون این گزینه برای شما فراهم نیست، منابع زیادی از کتاب‌ها و وب‌سایت‌های خودیاری وجود دارد. شما در حال حاضر اولین قدم را برداشته‌اید، پس به جلو حرکت کنید.
null	I know I'm ruining my life with a lot of the decisions I make. I consistently tell myself I need to make some serious changes in my life, but I just can't seem to even though I really want to. Why can't I force myself to change?	Hello, and thank you for your question. Changing unwanted behavior is one of the hardest things a person can do. I agree with Sherry that being patient with yourself is important. Here are a few things I would suggest:1. Get clear on the behaviors you really want to change, and make sure they are behaviors that CAN be changed. Sometimes we will set a goal like, "I want to be more confident" but that is hard to measure and prove to yourself that you accomplished it. Saying you are going to accept a date or go on a job interview is something you can actually do, and something that you may consider to be demonstrating confidence. Whatever your change of behavior is, make sure it is something you can actually change. 2. If you are going to give up a behavior, decide what you are going to do in place of it. So, if you are going to stop showing up late for work, then you are deciding to be on time for work and demonstrating your value of being punctual. 3. If you are going to make changes, really nail down WHY you want to make them. What is it about making these changes that is important to you as a person? For example, if you have the goal of weight loss, the reason this is important to you as a person may be because you value self-care. Knowing WHY you want to make changes is both your motivation and your compass for getting there. 4. Once you know WHY you want to make these changes, I strongly suggest setting small goals. If you set too high of goals you may not accomplish them and just feel worse. So, make the goal small, realistic, and guided by the the things you want to be as a person. 5. As Sherry mentioned, finding a counselor is sometimes a good idea if you really feel stuck. Any counselor who does work with goal-setting and motivation can probably help. Be well,Robin Landwehr, DBH, LPCC	من می دانم که با بسیاری از تصمیماتم زندگی‌ام را خراب می‌کنم. به طور مداوم به خودم می‌گویم که باید تغییرات اساسی در زندگیم ایجاد کنم، اما به نظر می‌رسد که نمی‌توانم این کار را انجام دهم، حتی با وجود اینکه واقعاً می‌خواهم. چرا نمی‌توانم خودم را به تغییر وادار کنم؟	ترجمه: گاهی اوقات ما هدف‌هایی مانند "می‌خواهم اعتماد به نفس بیشتری داشته باشم" را تعیین می‌کنیم، اما این سخت است که اندازه‌گیری کنیم و به خود ثابت کنیم که به آن هدف دست یافته‌ایم. بیان اینکه قصد دارید از یک فرد دعوت به قرار ملاقات کنید یا در یک مصاحبه شغلی شرکت کنید، اقداماتی هستند که واقعاً می‌توانید انجام دهید و ممکن است به عنوان نشانه‌ای از اعتماد به نفس شما تلقی شوند. هر تغییری که می‌خواهید در رفتار خود ایجاد کنید، مطمئن شوید که قابل تغییر باشد. اگر قصد دارید یک رفتار را متوقف کنید، باید تصمیم بگیرید به جای آن چه کاری انجام خواهید داد. برای مثال، اگر می‌خواهید دیر به محل کار نروید، شما تصمیم گرفته‌اید که به موقع برسید و ارزش خود را در زمان‌سنجی نشان دهید. همچنین، اگر می‌خواهید تغییراتی ایجاد کنید، واقعاً باید مشخص کنید چرا می‌خواهید آنها را اعمال کنید. چه چیزی در مورد این تغییرات برای شما به عنوان یک فرد اهمیت دارد؟ به عنوان مثال، اگر هدف شما کاهش وزن است، ممکن است دلیل این مهم بودن برای شما این باشد که به خودمراقبتی اهمیت می‌دهید. دانستن دلیل تغییرات، هم انگیزه شما و هم جهت‌گیری شما برای رسیدن به هدف خواهد بود. زمانی که بدانید چرا می‌خواهید تغییرات ایجاد کنید، به شدت توصیه می‌کنم که اهداف کوچکی تعیین کنید. اگر اهداف شما بسیار بالا باشد، ممکن است نتوانید به آنها دست یابید و در نتیجه احساس بدی کنید. بنابراین، هدف را کوچک، واقع‌بینانه و مطابق با ارزش‌هایی که به عنوان یک فرد می‌خواهید، تنظیم کنید. همانطور که شری اشاره کرد، در صورتی که واقعاً احساس گیر کردن می‌کنید، پیدا کردن یک مشاور گاهی می‌تواند گزینه خوبی باشد. هر مشاوری که در زمینه تعیین اهداف و انگیزش کار می‌کند، احتمالاً می‌تواند به شما کمک کند. مراقب خودتان باشید. رُبین لندور، DBH، LPCC
null	I know I'm ruining my life with a lot of the decisions I make. I consistently tell myself I need to make some serious changes in my life, but I just can't seem to even though I really want to. Why can't I force myself to change?	In general the reason people aren't able to change is because the person feels a sense of fear to change.What the roots are of this fear are usually easiest to identify by talking with someone whom you trust and feel safe to talk about your inner thoughts and emotions.If you haven't got someone like this in your life, which is common, then shop around for a therapist because a therapist is someone who is professionally trained to listen in a way which helps someone know more about who they are.Be patient with yourself too. Change sometimes feels much scarier and is more complex than simple compared with whatever you would like to change.	من می‌دانم که با بسیاری از تصمیماتی که می‌گیرم، زندگی‌ام را خراب می‌کنم. به طور مداوم به خودم می‌گویم که باید تغییرات جدی در زندگی‌ام ایجاد کنم، اما به نظر می‌رسد نمی‌توانم این کار را انجام دهم، حتی اگر واقعاً می‌خواهم. چرا نمی‌توانم خودم را مجبور به تغییر کنم؟	در کل، دلیل اینکه مردم قادر به تغییر نیستند این است که آن‌ها احساس ترس از تغییر می‌کنند. ریشه‌های این ترس معمولاً با صحبت کردن با کسی که به او اعتماد دارید و در مورد افکار و احساسات درونی خود احساس راحتی می‌کنید، به راحتی شناسایی می‌شود. اگر در زندگی خود چنین فردی ندارید که امر رایجی است، پس برای یافتن یک درمانگر اقدام کنید، زیرا درمانگر کسی است که به طور حرفه‌ای آموزش دیده است تا به شیوه‌ای به شما گوش دهد که به شناخت بهتر خود کمک کند. با خودتان هم صبور باشید؛ تغییر گاهی اوقات ترسناک‌تر و پیچیده‌تر از چیزی است که شما می‌خواهید تغییر دهید.
null	I don't feel like myself anymore. For example, I could walk up an entire flight of stairs before realizing that my legs are moving. I feel like I’m watching my life be lived by someone else.	You may be experiencing a form of dissociation called depersonalization. People with this type of dissociation may feel disconnected from their bodies, feel that they are watching their bodies from a distance, or may not recognize their image in the mirror. Dissociation sometimes occurs after someone experiences something traumatic. I would suggest working with a therapist who specializes in dissociative disorders as dissociation does not typically resolve on its own. On my website, I have some information specific to dissociation that you may find helpful. Best of luck to you.	من دیگر احساس نمی‌کنم خودم هستم. به عنوان مثال، می‌توانم یک پله کامل را بالا بروم بدون اینکه متوجه شوم پاهایم در حال حرکت هستند. احساس می‌کنم که زندگی‌ام را شخص دیگری دارد زندگی می‌کند.	ممکن است نوعی از جدایی به نام "دپرسونالیزیشن" را تجربه کنید. افرادی که این نوع جدایی را دارند ممکن است احساس قطع ارتباط با بدنشان کنند، احساس کنند که بدن خود را از فاصله‌ای دور تماشا می‌کنند، یا ممکن است تصویر خود را در آینه نشناسند. جدایی گاهی بعد از تجربه وقایع آسیب‌زای احساسی رخ می‌دهد. من پیشنهاد می‌کنم با یک درمانگر متخصص در اختلالات جدایی کار کنید؛ زیرا جدایی معمولاً به خودی خود حل نمی‌شود. در وب‌سایت من، اطلاعاتی خاص در مورد جدایی وجود دارد که ممکن است برای شما مفید باشد. آرزوی موفقیت برای شما دارم.
null	I was with my friends fishing by a pond. I found a frog and stabbed it with my friend's knife. I'm not sure why I did it. My friends saw me do it it and were shocked and got really mad at me. Now if someone brings it up I get really upset and panicked. I don't know why I feel like this. Does this mean there is something wrong with me?	The good news is your awareness that being violent to animals feels out of character for you. I'm glad you have awareness and I'm glad you are not at ease with killing frogs.Fairly likely that you were acting out aggressively toward the frog, feelings of being on the receiving side of similar type of violence.Basically, you did unto the frog what someone has or to you, feels like, has been done to you.Use your surprising finding of how strong your anger and most likely inward pain. Reflect on your closest relationships and how these people treat you. It is possible you feel more hurt by someone who is close to you than you ever realized.Stabbing innocent frogs is wrong. It is understandable as a way to show you how much inner pain you probably have.It is also wrong that someone close to you hurt you.The direction to go is to recognize your pain and then decide how to go about changing what is possible on your side of that or those relationship(s).	من با دوستانم در کنار یک برکه ماهیگیری می‌کردم. یک قورباغه پیدا کردم و آن را با چاقوی دوستم زدم. مطمئن نیستم چرا این کار را کردم. دوستانم این صحنه را دیدند و شوکه شدند و خیلی عصبانی شدند. حالا اگر کسی درباره‌اش صحبت کند، من واقعاً ناراحت و نگران می‌شوم. نمی‌دانم چرا این احساس را دارم. آیا این به معنای این است که مشکلی با من وجود دارد؟	خبر خوب این است که شما به این آگاهی رسیده‌اید که خشونت به حیوانات برای شما غیرطبیعی است. خوشحالم که این آگاهی را دارید و خوشحالم که با کشتن قورباغه‌ها راحت نیستید. به احتمال زیاد شما به طور تهاجمی نسبت به قورباغه عمل می‌کردید، زیرا احساس می‌کنید که خودتان تحت نوع مشابهی از خشونت قرار گرفته‌اید. به‌طور کلی، شما به قورباغه کاری کردید که احساس می‌کنید کسی به شما کرده است. از این یافته شگفت‌انگیز درباره شدت خشم و درد درونیتان استفاده کنید. به روابط نزدیک خود فکر کنید و ببینید این افراد چگونه با شما رفتار می‌کنند. ممکن است بیشتر از آنچه که تصور می‌کنید از کسی که به شما نزدیک است آسیب دیده باشید. زدن قورباغه‌های بی‌گناه اشتباه است و می‌تواند نمادی از درد درون شما باشد. همچنین نادرست است که کسی که به شما نزدیک است به شما آسیب رسانده باشد. گام بعدی این است که درد خود را شناسایی کنید و سپس تصمیم بگیرید چگونه می‌توانید آنچه را ممکن است در آن یا آن روابط تغییر دهید، انجام دهید.
null	Sometimes, when I look at my pet cat, I think about how innocent he is and how somebody could hurt or kill him. It makes me sad because I love him, but I always think about how helpless he is. There've even been split-seconds where I felt almost tempted to kick him, followed by shame and guilt.	A lot of different things could be happening here. Do you feel angry or sad or anxious when you think about how helpless he is? If you have not actually kicked him, then I would encourage you to look at feelings other than guilt, since you did not hurt him. What else is there?It would probably be very helpful to talk with a therapist about the specifics of this so that you can see what else is happening for you. It could be that you feel safe with your cat, so strong emotions come up because you feel safe.	گاهی اوقات وقتی به گربه خانگی‌ام نگاه می‌کنم، به این فکر می‌کنم که چقدر بی‌گناه است و چطور ممکن است کسی به او آسیب برساند یا او را بکشد. این موضوع باعث اندوه من می‌شود چون او را دوست دارم، اما همیشه به ناتوانی‌اش فکر می‌کنم. حتی در چند لحظه، حس کرده‌ام که تقریباً وسوسه شده‌ام به او لگد بزنم، و بعد از آن شرم و احساس گناه مرا فرا گرفته است.	آیا وقتی به وضعیت او فکر می‌کنید، احساس عصبانیت، غم یا نگرانی می‌کنید؟ اگر واقعاً به او لگد نزده‌اید، به شما پیشنهاد می‌کنم که به احساساتی غیر از گناه توجه کنید، زیرا شما به او آسیبی نرسانده‌اید. چه احساسات دیگری وجود دارد؟ ممکن است صحبت کردن با یک درمانگر درباره جزئیات این مسئله به شما کمک کند تا متوجه شوید چه چیزهای دیگری برای شما در حال وقوع است. ممکن است شما در کنار گربه‌تان احساس امنیت می‌کنید و به همین دلیل احساسات قوی‌تری در شما بروز می‌کند.
null	She was diagnosed a type one diabetic two years ago and had a very tough time dealing with it. She has an attachment issue also; her mother just moved to a much nicer home, and she gets angry and demands to go back to her prior home. We do not understand what is going on, and it is driving us crazy.	There are many possible answers here. It could be that she misses friends, that she felt safe in the other house (emotionally safe and comfortable), or dozens of other things. Will she talk about it when she's not mad? You mentioned that she has an attachment issue. It could also be that she was attached to the house. It's not the same as being attached to a person, but possessions and safe places certainly mean a lot.	دو سال پیش به او دیابت نوع یک تشخیص داده شد و در برخورد با آن دوران سختی را گذراند. او همچنین با مشکل وابستگی روبروست؛ مادرش به تازگی به خانه‌ای بسیار بهتر نقل مکان کرده و او عصبانی می‌شود و خواستار بازگشت به خانه قبلی‌اش است. ما نمی‌دانیم چه اتفاقی در حال وقوع است و این موضوع ما را دیوانه می‌کند.	پاسخ‌های احتمالی زیادی در اینجا وجود دارد: ممکن است او دوستانش را از دست داده باشد، در خانه دیگری احساس امنیت (از نظر عاطفی و راحتی) داشته باشد یا به ده‌ها دلیل دیگر نیز دچار باشد. آیا او وقتی عصبانی نیست، دربارهٔ آن صحبت می‌کند؟ شما اشاره کردید که او مشکل وابستگی دارد. این ممکن است به این معنا باشد که او به آن خانه وابسته است. این وابستگی مانند وابستگی به یک شخص نیست، اما possessions و مکان‌های امن قطعاً اهمیت زیادی دارند.
null	I've felt this way for two years. I feel so much better now then I did when it started, but it is still there in the back of my mind at all times.	Best answer that I can give to you is that some level of de-personalization is quite normal for everyone, it will come and go throughout life, kind of like being on a roller-coaster, "here it is, then it's gone not to return for quite some time", like many things, the more that you fixate on it, the more stress it will cause you, consider it part of life, accept it, and move on, now if your having many, many ,many of these episodes or have some auditory or visual hallucination or disturbances or emotional unbalancing that accompany it than that is definitely something to look at, but for the most part nothing to worry about. Hope this helps,C	من دو سال است که اینگونه احساس می‌کنم. اکنون نسبت به زمانی که این احساس آغاز شد، خیلی بهتر هستم، اما هنوز هم در پس‌زمینه ذهنم وجود دارد.	بهترین پاسخی که می‌توانم به شما بدهم این است که مقداری غیر شخصی‌سازی برای همه کاملاً طبیعی است و در طول زندگی به‌طور متناوب اتفاق می‌افتد، شبیه سوار شدن بر یک ترن هوایی؛ "اینجا است و سپس می‌رود و برای مدت طولانی برنمی‌گردد". مانند بسیاری از چیزها، هرچه بیشتر به آن تمرکز کنید، استرس بیشتری برای شما ایجاد می‌کند. آن را به عنوان بخشی از زندگی در نظر بگیرید، بپذیرید و به جلو بروید. حال اگر شما با تعداد زیادی از این دوره‌ها یا برخی از توهمات شنوایی یا بصری یا اختلالات عاطفی همراه باشید، این قطعاً موضوعی است که نیاز به بررسی دارد، اما عمدتاً نگران‌کننده نیست. امیدوارم این توضیحات به شما کمک کند.
null	It's been like a couple of years that I've been feeling like this. I don't want to self-diagnose, but I get so sad and cry and then I feel better. But then I get upset with people so quickly, and I hurt their feelings. It's this constant rollercoaster, and it's hard.	Hello, and thank you for your question. Bipolar disorder is generally characterized by extreme changes in mood, ranging from mania (highs) to depression (lows). There are different types; however, so here is a website that gives you a list of symptoms for mania and depression in bipolar disorder: http://www.webmd.com/depression/guide/bipolar-disorder-manic-depression?page=2After reviewing these symptoms, if you believe you may have bipolar disorder, then you may want to see your primary care provider or a counselor. Bipolar disorder is treatable, but for many people it requires the right medication and sometimes counseling to help people make behavior changes that are important for bipolar management. For example, some people may not get regular sleep, but proper rest is important for bipolar management. A counselor may talk to you about this and other lifestyle changes that you may need to make. The good news is that many people live happy, healthy, and productive lives with bipolar disorder. So, if it turns out that you do have bipolar disorder, it doesn't mean that things can't get better. There is currently no "cure" for bipolar disorder, but with proper medication and lifestyle management, people can do quite well.Hope this was helpful. Be well.Robin J. Landwehr, DBH, LPC, NCC	من چند سال است که اینطور احساس می‌کنم. نمی‌خواهم خود را تشخیص دهم، اما خیلی غمگین می‌شوم و گریه می‌کنم و بعد بهتر می‌شوم. اما بعد خیلی سریع از دیگران ناراحت می‌شوم و احساساتشان را جریحه‌دار می‌کنم. این یک نوسان دائمی است و سخت است.	در این مقاله، ما به طور کلی به تغییرات شدید در وضعیت روحی، از مانیا (فراز) تا افسردگی (کف) می‌پردازیم. اختلال دوقطبی به طور کلی با تغییرات شدید در وضعیت روحی مشخص می‌شود و انواع مختلفی دارد. با این حال، برای بسیاری از افراد، نیاز به دارو و مشاوره مناسب برای کمک به ایجاد تغییرات رفتاری ضروری است تا مدیریت اختلال دوقطبی به خوبی انجام شود. به عنوان مثال، برخی افراد ممکن است خواب منظم نداشته باشند، اما استراحت کافی برای مدیریت اختلال دوقطبی اهمیت زیادی دارد. مشاور ممکن است در مورد این و سایر تغییرات سبک زندگی که می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند، صحبت کند. خبر خوب این است که بسیاری از افراد با اختلال دوقطبی می‌توانند زندگی شاداب، سالم و پرباری داشته باشند. بنابراین، اگر مشخص شود که شما اختلال دوقطبی دارید، این بدان معنا نیست که اوضاع نمی‌تواند بهتر شود.
null	null	Obsessive Compulsive Disorder can be similar to anxiety disorders, assuming that you have already been diagnosed with OCD, it is important that you learn to identify the symptoms, the triggers and how to manage them. Different types of treatment have proven successful, among them Cognitive Behavioral therapy can help you to understand the source and thought patterns that cause the behavior, Exposure therapy could help you to manage the obsession by interacting with the objects that are the source of obsession. Other creative therapy techniques may help you to manage symptoms and help you to relax when triggered. ¿Cómo manejo el OCD (Desorden Obsesivo Compulsivo)?El Desorden Obsesivo Compulsivo puede ser similar a otros desordenes de ansiedad. Asumiendo que ya has sido diagnosticado por un profesional de la salud mental, el próximo paso es aprender sobre el desorden. Es importante comprender los síntomas relacionados con el desorden, y que en particular los causa, ya que identificamos los causantes de los síntomas podemos aprender a manejar o reducirlos.Se recomiendan diferentes tratamientos, entre ellos: Terapia Cognitiva Conductual te puede ayudar a comprender la causa que activa los patrones obsesivos y ayuda a corregir los patrones mentales y errores de pensamiento. La terapia de Exposición te ayuda a procesar pensamientos y emociones según interactúas con los objetos o actividades de obsesión. Otras técnicas de Terapia Creativa te pueden ayudar a reducir síntomas, y relajarte cuando estas expuesto a los mismos.	I'm sorry, but it seems there is no original text provided to translate or refine. Could you please provide the text you'd like me to work on?	درمان رفتاری شناختی می‌تواند به شما در درک منابع و الگوهای فکری که باعث رفتارهای وسواس‌گونه می‌شوند، کمک کند. درمان مواجهه می‌تواند به شما کمک کند تا با تعامل با اشیاء یا فعالیت‌هایی که منبع وسواس هستند، وسواس را مدیریت کنید. سایر تکنیک‌های درمان خلاقانه می‌توانند به شما در کنترل علائم و آرام شدن هنگام مواجهه با محرک‌های وسواس کمک کنند. چگونه می‌توان اختلال وسواسی-جبری (OCD) را مدیریت کرد؟ پس از تشخیص توسط یک متخصص بهداشت روان، مرحله بعدی یادگیری درباره این اختلال است. مهم است که علائم مرتبط با آن را درک کنید و عوامل خاصی که موجب بروز این علائم می‌شوند را شناسایی کنید، زیرا با شناسایی این عوامل می‌توانیم یاد بگیریم چگونه آنها را مدیریت یا کاهش دهیم. انواع مختلفی از درمان‌ها توصیه می‌شود، از جمله درمان رفتاری شناختی که می‌تواند به شما در درک علل و تصحیح الگوهای ذهنی و اشتباهات تفکری کمک کند. درمان مواجهه به شما کمک می‌کند تا افکار و احساسات خود را در حین تعامل با اشیاء یا فعالیت‌های مورد وسواس پردازش کنید.
null	I just need to know if I'm really crazy or not.	Do an internet research on psychosis symptoms and see if you have several of the symptoms. If you do, seek a medical evaluation from your primary care physician. There are great medications and psychotherapy that can help you live your life to the fullest. There a many people who are diagnosed with psychosis and living a productive life.	فقط باید بدونم که آیا واقعاً دیوانه‌ام یا نه.	در مورد علائم روان‌پریشی در اینترنت تحقیق کنید و ببینید آیا چند مورد از این علائم را دارید یا خیر. اگر اینگونه است، از پزشک خانواده خود یک ارزیابی پزشکی بخواهید. داروهای مؤثر و روان‌درمانی‌های خوبی وجود دارد که می‌تواند به شما کمک کند تا زندگی خود را به طور کامل تجربه کنید. بسیاری از افرادی که به روان‌پریشی مبتلا هستند، زندگی productive و مفیدی دارند.
null	I start to think of an issue that doesn't even matter or something bad that happened years ago. Then, I cry, pull at my hair, plug my ears, hit myself, and throw things. In loud public places, I get on edge and start being sarcastic and moody. I have an awful fear of people leaving me (which normally ends up happening) and I feel like I'm too clingy.	There is a reason you are having breakdowns. I can't agree that they happen for "no reason at all". Finding out the reason is going to be your biggest challenge because that may require you to dig deep into your past, uncover hurtful experiences, or recognize something that would be extremely pain. However, if you don't find professional help to carefully guide you through whatever you may confront, the symptoms mentioned will continue and may even get worse. There is a light at the end of the road but you need some help to find the right road to get on so you can see it.	من شروع به فکر کردن به مسائلی می‌کنم که اهمیتی ندارند یا به چیزی بد که سال‌ها پیش اتفاق افتاده است. سپس گریه می‌کنم، موهایم را می‌کشم، گوش‌هایم را می‌بندم، به خودم آسیب می‌زنم و اشیا را پرتاب می‌کنم. در مکان‌های عمومی شلوغ، دچار اضطراب می‌شوم و شروع به طعنه زدن و بدخلق شدن می‌کنم. از اینکه مردم مرا ترک کنند (که معمولاً اتفاق می‌افتد) ترس عمیق و وحشتناکی دارم و احساس می‌کنم که خیلی وابسته هستم.	شما دلیلی برای تجربه‌ی اختلالات خود دارید. نمی‌توانم بپذیرم که این اتفاقات به‌طور ناگهانی و بدون دلیل رخ می‌دهند. پیدا کردن دلیل اصلی، بزرگ‌ترین چالش شما خواهد بود، زیرا ممکن است نیاز داشته باشید به عمق گذشته‌تان نفوذ کنید، تجربیات دردناک را در معرض دید قرار دهید یا چیزی را شناسایی کنید که بسیار رنج‌آور است. با این حال، اگر به دنبال کمک حرفه‌ای نباشید تا شما را به دقت در مواجهه با هر آنچه ممکن است با آن روبرو شوید، راهنمایی کند، علائم ذکر شده ادامه پیدا خواهد کرد و حتی ممکن است بدتر شوند. در انتهای این مسیر نوری وجود دارد، اما شما به کمک نیاز دارید تا راه درست را پیدا کنید و به آن برسید.
null	I have an ex-boyfriend who just lies about everything. He is super lazy. He lies to everyone that he has a good job, builds trust, and then start borrowing money—and large amounts too. It has come to the point where he has gone through several group of friends. He is leaving a trail behind full of friends in debt because he would put on a sob story, borrow money, then disappear. He refuses to work, so he sits at home playing games all day and either lies to his mom for money or lies to his friends. I used to think his lying was due to his drug habit, but now I'm hearing from other ex-friends of his that this started even before the drugs got into his life. He would borrow anywhere from $5,000 to $50,000 from everyone and it would all disappear. He's in debt with bills. He doesn't gamble, but he spends his money on random stuff. Although he has this habit of lying compulsively and spending money, he seems to be a good person. He'll always give a homeless person all his change no matter what. My brother has epilepsy and is really antisocial—my ex-boyfriend makes an actual effort to socialize with my brother. He takes him out to the movies and plays video games with him. He drives me to school and work every day and picks me up—just basically the small things that add up to the fact that he's not totally a horrible human being. Is he just simple a pathological liar or is there something that could possibly be deep down in there?	It sounds like you have some ambivalent feelings towards your ex-boyfriend that are difficult to sort out. You notice that there are both desirable and undesirable things about him, and this is true of everyone to one degree or another. One question that I would have for you is, are you satisfied with your relationship with him as it currently stands? Are you happy with the boundaries between the two of you, or would you like them to be different? Negotiating through conflict and establishing different boundaries are definitely things you could work on with the help of a therapist. Another question I would have for you is, what would it mean for you to find out what motivates his behavior? Discovering the roots of such behavior is something that he would have to work on in his own therapy and not something that you and a therapist could discover without him.	او با دوست پسرش در حال ترک کردن مسیر دوستیانی است که به خاطر او در بدهی افتاده‌اند، زیرا او داستان‌های غم‌انگیزی تعریف می‌کند، پول قرض می‌گیرد و سپس ناپدید می‌شود. او از کار امتناع می‌کند و تمام روز را در خانه نشسته و بازی می‌کند و یا از مادرش برای پول دروغ می‌گوید یا به دوستانش دروغ می‌گوید. من فکر می‌کردم که دروغ‌های او به خاطر اعتیاد به مواد مخدرش است، اما حالا از دیگر دوستان سابقش می‌شنوم که این مشکل حتی قبل از ورود مواد به زندگی‌اش وجود داشته است. او از ۵۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ دلار از دیگران قرض می‌گرفت و همه‌اش ناپدید می‌شد. او در پرداخت قبوضش بدهکار است و قمار نمی‌کند، اما پولش را بر روی چیزهای بی‌فایده خرج می‌کند. با اینکه او عادت به دروغ گفتن و خرج‌کردن بی‌رویه دارد، به نظر می‌رسد که آدم خوبی باشد. او همیشه بدون توجه به شرایط، تمام پول خردش را به یک فرد بی‌خانمان می‌دهد. برادر من دچار اپی لپسی است و واقعاً اجتماعی نیست—دوست پسر سابق من واقعا تلاش می‌کند تا با برادرم ارتباط برقرار کند. او او را به سینما می‌برد و با او بازی‌های ویدیویی انجام می‌دهد. هر روز مرا به مدرسه و محل کارم می‌رساند و برمی‌گرداند—در واقع همین کارهای کوچک نشان می‌دهد که او کاملاً انسان بدی نیست. آیا او فقط یک دروغگوی بیماری است یا ممکن است چیزی عمیق‌تر در او وجود داشته باشد؟	به نظر می‌رسد که شما احساسات متناقضی نسبت به دوست‌پسر سابق‌تان دارید که حل و فصل کردن آن‌ها دشوار است. شما متوجه می‌شوید که در مورد او هم جنبه‌های مطلوب و هم نامطلوب وجود دارد و این موضوع در مورد همه افراد تا حدی صدق می‌کند. یک سوال که من برای شما دارم این است که آیا از رابطه‌تان با او به شکل کنونی راضی هستید؟ آیا از مرزهای بین شما دو نفر رضایت دارید یا دوست دارید که آن‌ها متفاوت باشند؟ مذاکره برای حل تعارض و تعیین مرزهای جدید قطعا مسائلی هستند که می‌توانید با کمک یک درمانگر روی آن‌ها کار کنید. سوال دیگری که برای شما دارم این است که برای شما چه معنایی دارد اگر متوجه شوید چه انگیزه‌هایی پشت رفتار او وجود دارد؟ کشف ریشه‌های چنین رفتاری موضوعی است که او باید در درمان خودش روی آن کار کند و شما و درمانگر نمی‌توانید بدون او به آن دست یابید.
null	I noticed lately that I've been thinking a lot about death. I don't want to die, and I'm not suicidal. I just think about what would happen if I died or if someone I loved died. I imagine how sad everyone I know would be. I know it isn't worth it, and I definitely want to live and have a future. I just think about it. When I'm driving, I sometimes imagine what would happen if I just let go of the wheel and kept going.	I'll respond to your speculation that if you let go of the steering wheel while driving, you'll end up quite seriously hurt, at the very least. It is fine to play in your mind with "what ifs". People who write horror movie scripts most likely have some terrible sounding stories and suppositions.If you trust yourself to actually not follow through with an idea that may kill you, and you recognize the difference between thinking dangerous things and doing dangerous things, then go to the next step of understanding more about your thoughts on death.Since you wonder about being missed if you die, it is possible your thoughts about death are from feeling that you are metaphysically dead to people in your life whom you wish would show more interest in you.Play around with your idea as to why you'd consider how people will feel about you if you're not in their lives.This may offer some insight as to your expectations of current relationships with others.	اخیراً متوجه شدم که زیاد در مورد مرگ فکر می‌کنم. نمی‌خواهم بمیرم و افسرده نیستم. فقط به این فکر می‌کنم که اگر من بمیرم یا شخصی که دوستش دارم بمیرد، چه اتفاقی خواهد افتاد. تصور می‌کنم همه کسانی که می‌شناسم چقدر غمگین خواهند شد. می‌دانم که این فکرها ارزشی ندارد و قطعاً می‌خواهم زندگی کنم و آینده‌ای داشته باشم. فقط در حال فکر کردن به آن هستم. وقتی در حال رانندگی هستم، گاهی تصور می‌کنم اگر فقط فرمان را رها کنم و به جلو بروم، چه اتفاقی خواهد افتاد.	اگر به گمانه‌زنی شما پاسخ دهم که اگر در حین رانندگی از چرخ فرمان دست بکشید، حداقل به شدت آسیب خواهید دید، خوب است که در ذهن خود با "چه می‌شود اگر" بازی کنید. افرادی که فیلمنامه‌های فیلم‌های ترسناکی می‌نویسند، به احتمال زیاد داستان‌ها و فرضیه‌های وحشتناکی دارند. اگر به خودتان اعتماد دارید که هرگز عملی را که ممکن است شما را به خطر بیندازد، انجام ندهید و تفاوت بین فکر کردن به چیزهای خطرناک و انجام دادن آنها را تشخیص می‌دهید، سپس به مرحله بعدی درک بیشتر از افکار خود درباره مرگ بروید. از آنجا که شما در مورد اینکه اگر بمیرید، آیا کسی شما را از دست خواهد داد، فکر می‌کنید، ممکن است افکار شما در مورد مرگ ناشی از این احساس باشد که از نظر متافیزیکی برای افرادی در زندگی‌تان مرده‌اید که آرزو می‌کنید نسبت به شما توجه بیشتری نشان دهند. بر روی این ایده فکر کنید که چرا به این موضوع می‌اندیشید که مردم چگونه نسبت به شما احساس خواهند کرد اگر در زندگی‌شان نباشید. این ممکن است بینش‌هایی در مورد انتظارات شما از روابط فعلی‌تان با دیگران ارائه دهد.
null	I was never like this. Recently this year (my first year of high school), I started getting emotional for no reason.	Hello Vancouver, It's really common for people to become very upset over small things sometimes. The small thing is a "trigger", and the emotions aren't so much about that event that's happening in the present; they are more connected to old events that evoked the same feeling. You've likely had too much of that feeling in your life and you've developed a sensitivity to it. Look at the small events that are triggers for you and ask yourself what same or similar emotion they evoke. If there's anger there, look underneath that. Is it powerlessness, worthlessness, hurt, shame...? Then ask yourself when in your life you've experienced TOO much of that feeling. As a child, maybe, but not necessarily. That's the first step, and combined with empathy, compassion and self-esteem, you're starting to build what I call an emotional air conditioner. A good therapist can help you with the rest of this process and with learning ways of coping with emotions daily. I wish you the best.	من هرگز اینگونه نبودم. اخیراً، در این سال (سال اول دبیرستان)، بدون هیچ دلیلی شروع به احساساتی شدن کردم.	"سلام ونکوور، واقعاً برای مردم خیلی رایج است که گاهی اوقات به خاطر مسائل کوچک ناراحت شوند. این مسائل کوچک «محرک» هستند و احساسات آنقدرها به رویدادی که در حال حاضر در حال وقوع است مربوط نمی‌شوند؛ بلکه بیشتر به اتفاقات قدیمی مرتبط هستند که همان احساس را برانگیخته‌اند. احتمالاً شما در زندگی‌تان این احساس را بیش از حد تجربه کرده‌اید و نسبت به آن حساس شده‌اید. به رویدادهای کوچک که برای شما محرک هستند نگاه کنید و از خودتان بپرسید که چه احساس مشابهی را برانگیخته‌اند. اگر خشم در میان است، به عمق آن نگاه کنید. آیا این احساس ناشی از ناتوانی، بی‌ارزشی، آسیب یا شرمندگی است؟ سپس از خود بپرسید که چه زمان‌هایی در زندگی‌تان بیش از حد این احساس را تجربه کرده‌اید. شاید در کودکی، اما نه لزوماً. این اولین قدم است و هنگامی که همراه با همدلی، محبت و عزت نفس باشد، شما در حال شروع به ساختن چیزی هستید که من آن را «کولر هوای عاطفی» می‌نامم. یک درمانگر خوب می‌تواند به شما در ادامه این پروسه و یادگیری راه‌های مقابله با احساسات در روزمره کمک کند. برایتان بهترین‌ها را آرزو می‌کنم."
null	I am lazy. I am very aware of the problem and try to talk myself out of it all the time, but I never seem to shake the habits. I try to think of what it is doing to me and my future, but no matter what, I keep creating excuses for myself to continue the procrastination. All I'm ever left with is regrets and a low grade. I am at an all-time low in my life, and I'm not even that old. I've always been a straight-A student, but now I'm getting C's and F's, and it hurts me to know that I am way better than that. It's not even like the work is hard.	Possibly laziness is not the true problem and is only what appears as the problem.Since you describe your laziness as an observable quality, I assume you've not always felt or handled yourself this way.Quite possibly and more likely, the particular conditions of your current life are not ones that are optimal for feeling good about yourself and your involvements.One suggestion is to see if there is any purpose to what you're doing in all the areas in which you see yourself acting from laziness.If you're not able to notice any good purpose, then you may be mistaking "laziness" for a significant amount of stress in your life.Stress can be opened and understood. If stress is what underlies what appears as laziness, then you define the contributors to your stress.Not feeling enough support in your life, financial uncertainty, arguments w people who are close in your life, feeling misunderstood overall or by particular people, all are possibilities.Good luck in learning more about who you are!	من تنبل هستم و از این مشکل به خوبی آگاه هستم. همیشه سعی می‌کنم با صحبت درباره‌اش خودم را قانع کنم، اما هیچ‌گاه نمی‌توانم این عادت‌ها را ترک کنم. سعی می‌کنم به این فکر کنم که این وضعیت چه تاثیری بر من و آینده‌ام می‌گذارد، اما هر بار بهانه‌هایی برای خودم می‌تراشم تا به تعویق انداختن را ادامه دهم. نتیجه‌اش فقط پشیمانی و نمرات پایین شده است. من در بدترین وضعیت زندگی‌ام هستم و حتی هنوز زیاد سن ندارم. همیشه دانش‌آموزی با نمرات عالی بوده‌ام، اما حالا نمرات C و F می‌گیرم و این حقیقت که من خیلی بهتر از این‌ها هستم، به من آسیب می‌زند. کارها نیز چندان دشوار نیستند.	از آنجا که شما تنبلی خود را به عنوان یک ویژگی قابل مشاهده توصیف می‌کنید، فرض می‌کنم که همیشه این‌گونه احساس نکرده‌اید یا خود را به این شکل مدیریت نکرده‌اید. به احتمال زیاد، شرایط خاص زندگی فعلی‌تان به گونه‌ای نیستند که برای احساس خوب در مورد خودتان و نقش‌هایتان مطلوب باشند. یک پیشنهاد این است که ببینید آیا هدفی برای کارهایی که در تمام زمینه‌هایی که به تنبلی می‌نگرید، وجود دارد. اگر نتوانید هیچ هدف مثبتی بیابید، ممکن است "تنبلی" را به جای مقدار قابل توجهی از استرس در زندگی خود اشتباه بگیرید. استرس می‌تواند به وضوح درک و تحلیل شود. اگر استرس علت آنچه به نظر می‌رسد تنبلی است، باشد، پس شما باید عوامل ایجادکننده استرس خود را شناسایی کنید. احساس عدم حمایت کافی در زندگی، عدم قطعیت مالی، مشاجره با افرادی که به شما نزدیکند، یا احساس نادرستی از سوی دیگران، همگی می‌توانند از جمله شکایات باشند. موفق باشید در یادگیری بیشتر درباره خودتان!
null	I am lazy. I am very aware of the problem and try to talk myself out of it all the time, but I never seem to shake the habits. I try to think of what it is doing to me and my future, but no matter what, I keep creating excuses for myself to continue the procrastination. All I'm ever left with is regrets and a low grade. I am at an all-time low in my life, and I'm not even that old. I've always been a straight-A student, but now I'm getting C's and F's, and it hurts me to know that I am way better than that. It's not even like the work is hard.	I am sorry to hear that you are going through such a tough time. It sounds to me like you are suffering from depression to some degree. Have you seen a therapist or talked to anyone about your problems? If not, I would advise that you do so sooner than later so that you can learn what is causing you to be unmotivated and causing difficulty with breaking the cycle that you are in. It is also a good idea to get a medical evaluation from your doctor to rule out any medical causes for your current condition. Most often, difficult situations that life throws at us, along with an inability to think positively, and break bad habits are what cause depression. Some things you can do immediately are seek help from a professional, schedule in time every day to engage in pleasurable (or once pleasurable) activities, exercise daily, and practice thinking more positively. Set a few daily goals for yourself and write them down each morning or the night before. Achieving your goals every day will give you a sense of accomplishment and can lead to feeling more optimistic and capable. Additionally, keep a journal to write down how you are feeling and what ideas you have to help feel better. Sometimes having these ideas written down make it more real and tangible. Know that depression is most often curable but takes work and a desire to change (which you clearly have). Once you start feeling better about yourself and your life, your grades should naturally begin to improve, as you will have more motivation and energy to focus on that particular area. Best of luck to you!	من تنبل هستم و به خوبی از این مشکل آگاه هستم و همیشه سعی می‌کنم خودم را از آن دور کنم، اما به نظر می‌رسد که هرگز نمی‌توانم این عادت‌ها را ترک کنم. سعی می‌کنم به این فکر کنم که این وضعیت چه تأثیری بر من و آینده‌ام دارد، اما به هر دلیلی همیشه برای خودم بهانه می‌آورم تا به procrastination (به تعویق انداختن) ادامه دهم. چیزی که همیشه به جا می‌گذارم پشیمانی و نمرات پایین است. من در پایین‌ترین نقطه زندگی‌ام هستم و حتی هنوز به سن بالایی نرسیده‌ام. همیشه دانش‌آموزی ممتاز بوده‌ام، اما اکنون نمره‌های C و F می‌گیرم و این واقعاً برایم دردناک است چون می‌دانم بهتر از این‌ها هستم. حتی کارها هم سخت نیستند.	متن اصلاح‌شده: به نظر من ایده خوبی است که از پزشک خود یک ارزیابی پزشکی بگیرید تا هرگونه علت پزشکی برای وضعیت فعلی‌تان را رد کنید. شرایط دشواری که زندگی معمولاً به ما تحمیل می‌کند، همراه با ناتوانی در فکر کردن به‌طور مثبت و عادت‌های بد، معمولاً منجر به افسردگی می‌شوند. برخی از کارهایی که می‌توانید انجام دهید این است که از یک حرفه‌ای کمک بگیرید، زمانی را هر روز برای مشغول شدن به فعالیت‌های لذت‌بخش (یا فعالیت‌هایی که قبلاً لذت‌بخش بودند) برنامه‌ریزی کنید، روزانه ورزش کنید و به تمرین تفکر مثبت بپردازید. برای خودتان چند هدف روزانه تعیین کنید و هر روز صبح یا شب قبل آنها را بنویسید. دستیابی به این اهداف هر روز به شما حس موفقیت می‌دهد و می‌تواند به احساسی مثبت‌تر و توانمندتر منجر شود. همچنین، یک دفترچه یادداشت نگه دارید تا احساسات و ایده‌های خود برای بهبود وضعیت‌تان را بنویسید. نوشتن این ایده‌ها معمولاً آنها را واقعی‌تر و ملموس‌تر می‌کند. بدانید که افسردگی غالباً قابل درمان است، اما نیاز به کار و اراده برای تغییر دارد (که شما به‌وضوح آن را دارید). وقتی شروع به احساس بهتری درباره خود و زندگی‌تان کنید، به طور طبیعی نمرات شما نیز باید بهبود یابد، زیرا انگیزه و انرژی بیشتری برای تمرکز بر این حوزه خواهید داشت. بهترین‌ها را برای شما آرزو می‌کنم!
null	I never get infections or scars or anything, and it doesn't bother me if it gets filled up with blood or something, but I'm concerned.	Hi Houston, The fact that you're concerned says a lot. If I was your therapist I'd ask you questions about your worries and how this is causing a problem in your life. You're causing perhaps permanent changes (damage?) to your body, and it's likely you're trying to express something...pain maybe? A therapist can help you to explore what's going on for you and how to get your needs for self-expression met in a more healthy way. Good luck!	من هرگز عفونت یا زخم یا چیزی نمی‌گیرم و اگر هم با خون یا چیزی پر شود، برایم آزاردهنده نیست، اما نگرانم.	هیستون، واقعیت اینکه شما نگران هستید، نشان‌دهنده چیزهای زیادی است. اگر من درمانگر شما بودم، از شما می‌پرسیدم که نگرانی‌هایتان چیست و این چگونه در زندگی‌تان مشکل ایجاد می‌کند. ممکن است شما در حال ایجاد تغییرات دائمی (آسیب؟) در بدنتان باشید و احتمالاً در تلاش برای بیان چیزی هستید... شاید درد؟ یک درمانگر می‌تواند به شما کمک کند تا بفهمید چه چیزی برای شما در حال وقوع است و چگونه نیازهایتان به بیان خود را به شیوه‌ای سالم‌تر پاسخ دهید. موفق باشید!
null	I feel that I am struggling with undiagnosed bipolar disorder, and it is making my day-to-day life extremely difficult.	It sounds like you are experiencing a great deal of distress and you're wondering if it may meet a diagnosis of Bipolar disorder. There are a few different types of Bipolar diagnoses in the DSM (diagnositc and statistical manual) and the best way to find out if your experiences would meet that diagnosis would be to meet with a mental health professional. You can also look up the diagnosis online and see if what you are going through meets the criteria.One question that I would have for you is, what would it mean for you to find out that you meet the criteria for such a diagnosis? It sounds like whether or not you do, you are suffering and working with a therapist may help you get into a better place.	احساس می‌کنم که با اختلال دوقطبی غیرتشخیصی دست و پنجه نرم می‌کنم و این موضوع زندگی روزمره‌ام را بسیار دشوار کرده است.	به نظر می‌رسد که شما در حال تجربه مقدار زیادی ناراحتی هستید و به این فکر می‌کنید که آیا این می‌تواند معیارهای تشخیص اختلال دوقطبی را برآورده کند. چند نوع مختلف از تشخیص‌های دوقطبی در DSM (راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی) وجود دارد و بهترین راه برای فهمیدن اینکه آیا تجربیات شما با این تشخیص همخوانی دارد، ملاقات با یک متخصص سلامت روان است. همچنین می‌توانید به صورت آنلاین به بررسی معیارهای تشخیص بپردازید و ببینید که آیا آنچه شما تجربه می‌کنید با این معیارها مطابقت دارد. یک سوال که برای من وجود دارد این است که برای شما چه معنایی دارد اگر متوجه شوید که معیارهای چنین تشخیصی را دارید؟ به نظر می‌رسد که فرقی نمی‌کند تشخیص شما چه باشد، شما در حال رنج کشیدن هستید و کار کردن با یک درمانگر می‌تواند به شما کمک کند به وضعیت بهتری برسید.
null	null	Does your husband WANT to get over his drinking addiction? Motivation is a critical component of recovery....and it can't be just your motivation! When a loved one is immersed in their addiction, we often feel as though we have lost them. When he is ready to get help there are a lot of wonderful programs out there including: AA meetings, SMART recovery, faith based programs and online services. It is always a good idea to have a medical evaluation prior to making major adjustments to your drinking patterns as his body may literally be dependent on alcohol. In the meantime, what you do have 100% control over is what you accept in your life and the boundaries you set to protect your well being. Spend some time focusing on what you want in your life? What are some changes you can make to protect yourself? Maybe it's time you saw a therapist, joined a support group, engaged in a new hobby! And...try not to "rescue" your husband too much! Natural consequences can be a great thing for our loved ones that are struggling in their addiction.	I'm sorry, but it seems that both the original text and the translation are marked as "nan," which likely means "not a number" or indicates that there is no actual content provided. Could you please provide the text that needs translation?	آیا شوهر شما می‌خواهد از اعتیاد به الکل خود رهایی یابد؟ انگیزه یک عنصر کلیدی در فرآیند بهبودی است و نمی‌تواند صرفاً به انگیزه شما وابسته باشد. زمانی که یک عزیز در اعتیاد خود غوطه‌ور می‌شود، اغلب احساس می‌کنیم که او را از دست داده‌ایم. وقتی او آماده‌ی کمک گرفتن باشد، برنامه‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد از جمله: جلسات AA، SMART Recovery، برنامه‌های مبتنی بر ایمان و خدمات آنلاین. همیشه ایده‌ی خوبی است که قبل از انجام تغییرات عمده در الگوهای نوشیدن، یک ارزیابی پزشکی داشته باشید، زیرا ممکن است بدن او به‌طور واقعی به الکل وابسته باشد. در عین حال، شما ۱۰۰٪ کنترل بر آنچه در زندگی‌تان می‌پذیرید و محدودیت‌هایی که برای حفاظت از سلامت روانی‌تان تعیین می‌کنید، دارید. مدتی را صرف فکر کردن در مورد آنچه در زندگی‌تان می‌خواهید کنید. چه تغییراتی می‌توانید ایجاد کنید تا از خودتان محافظت کنید؟ شاید زمان آن رسیده است که با یک روان‌درمانگر مشورت کنید، به یک گروه حمایت بپیوندید یا به یک سرگرمی جدید بپردازید! و... سعی کنید خیلی هم او را "نجات" ندهید! پیامدهای طبیعی می‌تواند برای عزیزان ما که در اعتیاد خود در struggle هستند، بسیار مفید باشد.
null	null	Ultimately, your family member must make the decision for themselves that they are ready to stop using drugs and alcohol. Family members can offer support by helping to research and schedule treatment or counseling. Do not enable, set firm boundaries, and establish a united front. Take care of yourself. Attend Al-Anon or Nar-Anon meetings. While I hope that every person with a substance use disorder finds recovery, the sad truth is that not all will. However, family members still need to have their own recovery that is independent of their loved one. Family members frequently benefit from individual counseling, too.	I'm sorry, but it appears that there's no specific text provided for translation or refinement. Please provide the original text and the corresponding translation, and I would be happy to assist you!	در نهایت، اعضای خانواده شما باید خودشان تصمیم بگیرند که آیا آماده‌اند از مصرف مواد مخدر و الکل دست بردارند یا خیر. اعضای خانواده می‌توانند با تحقیق و برنامه‌ریزی برای درمان یا مشاوره حمایت کنند. اجازه ندهید، مرزهای محکم تعیین کنید و یک جبهه متحد ایجاد کنید. از خودتان مراقبت کنید. در جلسات Al-Anon یا Nar-Anon شرکت کنید. در حالی که امیدوارم هر فردی که با اختلال مصرف مواد دست و پنجه نرم می‌کند، به بهبودی برسد، واقعیت غم‌انگیز این است که همه‌ی آنها این کار را نخواهند کرد. با این حال، اعضای خانواده همچنان نیاز دارند که یک مسیر بهبودی مستقل از عزیزشان داشته باشند. اعضای خانواده غالباً از مشاوره فردی نیز بهره‌مند می‌شوند.
null	null	Acknowledgment from your husband and wiling to make changes is essential first. We often try to force people to make changes hoping that they will see that we are right, even when they may not be ready. Having a willingness to work together and be supportive is fundamental in recovery. If he is not quite there yet I would snuggest individual therapy for yourself where you have an outlet and can also gain suggestions on what the next steps might be. If he is ready I would suggest you engage in therapy together and be ready to listen to him and what his needs might be.	It seems there is no original text or translation provided. Could you please provide the text you'd like me to refine?	در ابتدا، پذیرش از سوی شوهر و تمایل به تغییر ضروری است. ما اغلب سعی می‌کنیم افراد را به تغییر اجباری کنیم با این امید که آنها متوجه شوند ما درست می‌گوییم، حتی زمانی که ممکن است هنوز آماده نباشند. آمادگی برای همکاری و حمایت از یکدیگر، در بهبود بسیار اساسی است. اگر او هنوز به طور کامل در این مسیر نیست، من پیشنهاد می‌کنم که شما درمان فردی را برای خود آغاز کنید تا در آنجا بتوانید احساسات خود را بیان کنید و همچنین پیشنهاداتی برای مراحل بعدی دریافت کنید. اگر او آماده است، پیشنهاد می‌کنم که با هم در جلسات درمانی شرکت کنید و آماده باشید به نیازهای او گوش دهید.
null	null	It's not easy to be married to an alcoholic and I want to extend my support to you. Without knowing the pattern of his substance use, I'll accept your description that he is an addict. The short version is that his addiction is not in your hands. Period. However, addiction is a "family disease", so you are definitely connected to it. Most people benefit from professional help, whether they are the addict or the other person. You might read some material from al-anon to improve your insight into how addiction works within relationships. It is safe to say that you are likely to have a role as a "co-dependent" or "enabler". The most common pattern is doing overt and subtle things that insulate the addict from the consequences of their behaviors. From calling out sick for the person when they're hung-over to allowing money to pay for alcohol, to simply remaining in the relationship, these are all behaviors that make the addiction more likely to continue. Change is difficult for all of us, especially when a physical dependency on a substance may be involved. But the awkward truth is that not one of us ever made a change unless we were in at least some pain. Pain in our present circumstance is a requirement to achieve change. By "enabling" your husband, you minimize that pain. Let me state again, though, that his addiction is not in your control and it's not for you to fix. You can, however, change your own behaviors in ways that might change his odds. Even if he does not get over his drinking addiction, as a general rule, you will be happier if you stop being a participant in it. Many people find that an addiction removes the addict from the relationship -- they're not really there, even if they appear to be. At the same time, there's a third person -- the substance. Some people choose not to remain in a relationship that's constructed in this odd and off-balance way.I hope that gives you some thought-starters but I would encourage you to seek in-person help from a local provider. And I wish for you and your husband recovery and well-being. Best regards,Karen Keys, LMHC, CASAC	I'm sorry, but it seems that the original text and translation provided are both "nan," which typically indicates "not a number" or a missing value in data contexts. Please provide a specific text to translate or refine, and I would be happy to help!	به عنوان یک همسر، زندگی با یک فرد معتاد به الکل آسان نیست و من می‌خواهم به شما حمایت کنم. بدون اینکه رفتارهای مصرف مواد او را بشناسم، توصیف شما را قبول می‌کنم که او معتاد است. به‌طور خلاصه، اعتیاد او در دستان شما نیست. اما اعتیاد یک "بیماری خانوادگی" است و بنابراین شما قطعاً به آن وابسته هستید. بیشتر افراد از کمک حرفه‌ای بهره‌مند می‌شوند، چه آن‌ها معتاد باشند یا فرد دیگری. شاید بخواهید برخی مطالب از آل‌آنون را بخوانید تا درک بهتری از چگونگی عملکرد اعتیاد در روابط پیدا کنید. به‌طور کلی، احتمالاً شما نقشی به عنوان "وابسته" یا "محافظ" دارید. الگوی رایج این است که کارهایی به‌طور صریح و نازک انجام می‌دهید که معتاد را از پیامدهای رفتارهایش جدا می‌کند. از تماس با کارفرما برای مرخصی وقتی او حالش خوب نیست، تا دادن پول برای خرید الکل، و حتی ساده‌ترین آن، ادامه‌دادن رابطه، همگی رفتارهایی هستند که باعث می‌شوند اعتیاد ادامه یابد. تغییر برای همه ما سخت است، به‌ویژه زمانی که وابستگی جسمی به یک ماده در میان باشد. اما حقیقت ناخوشایند این است که هیچ‌کدام از ما هیچ تغییری نکرده‌ایم مگر اینکه حداقل مقداری درد احساس کرده باشیم. درد در شرایط کنونی ما شرطی است برای رسیدن به تغییر. با "محافظت" از شوهرت، این درد را کاهش می‌دهید. اما دوباره بگویم که اعتیاد او در کنترل شما نیست و وظیفه شما نیست که آن را درست کنید. با این حال، شما می‌توانید رفتارهای خود را تغییر دهید به‌نحوی که ممکن است شانس او را تغییر دهد. حتی اگر او نتواند بر اعتیادش به الکل غلبه کند، به‌طور کلی، اگر شما از شرکت در آن کنار بروید، احتمالاً خوشحال‌تر خواهید بود. بسیاری از افراد متوجه می‌شوند که اعتیاد، معتاد را از رابطه خارج می‌کند - او واقعاً آن‌جا نیست، حتی اگر به‌نظر بیاید. در عین حال، شخص سومی وجود دارد - مواد. برخی افراد تصمیم می‌گیرند در رابطه‌ای که به‌طور عجیبی نامتعادل است نمانند. امیدوارم این نکات شروع فکر کردن به شما باشد ولی من تشویق می‌کنم که از یک مشاور محلی کمک حضوری بگیرید. و برای شما و شوهرتان آرزوی بهبودی و سلامت دارم. بهترین آرزوها، کارن کیز، LMHC، CASAC
null	null	By being truthful with him about how his drinking affects you.People who are addicted to a substance, have tremendous emotional pain they are covering up. The only action someone who would like to help, can do, is to be truthful when loving the person.Show your love and express your own wishes on what you'd like from him. This may encourage him to try loving you back instead of drinking to feel better about himself.It also may not since addictions are the result of behavior patterns set very early in life.My best advice is to stay clear that your love is no guarantee he will want to look at his deep emotional pain, clean it out and be open to loving you and to stop harming himself with excess alcohol.Keep in mind that his problem of great emotional pain, can only be solved by him. Try not to get lost into offering more help than he is able to utilize.	I'm sorry, but I need both the original text and the provided translation to refine it. Could you please provide those?	با صادق بودن با او درباره اینکه چگونه نوشیدن او بر شما تأثیر می‌گذارد. افرادی که به یک ماده وابسته هستند، درد عاطفی عظیمی دارند که آن را پنهان می‌کنند. تنها اقدامی که کسی که می‌خواهد کمک کند می‌تواند انجام دهد، این است که در زمانی که عاشق شخص است، صادق باشد. عشق‌تان را نشان دهید و خواسته‌های خود را درباره آنچه که از او می‌خواهید بیان کنید. این ممکن است او را تشویق کند که به جای نوشیدن برای حس بهتر درباره خود، سعی کند شما را دوست داشته باشد. اما همچنین ممکن است تأثیری نداشته باشد، چراکه اعتیاد نتیجه الگوهای رفتاری است که از اوایل زندگی شکل گرفته‌اند. بهترین توصیه من این است که مطمئن باشید عشق شما هیچ تضمینی نیست که او بخواهد به درد عاطفی عمیق خود نگاه کند، آن را درمان کند و نسبت به شما عشق بورزد. همچنین باید در نظر داشته باشید که حل مشکل بزرگ عاطفی او تنها به عهده خودش است. سعی کنید در ارائه کمک بیشتر از آنچه که او قادر به استفاده از آن است، غرق نشوید.
null	My father is an alcoholic, and I see tendencies of that in myself. I am recently married, and I feel it affecting our relationship. I'm not sure why I do it, but I want to stop. How can I find the willpower?	Congratulations on taking the first step on the road towards recovery by acknowledging the problem and asking for help! The American Society of Addiction Medicine defines addiction as "a treatable, chronic medical disease involving complex interactions among brain circuits, genetics, the environment, and an individual's life experiences. People with addiction use substances or engage in behaviors that become compulsive and often continue despite harmful consequences." Notice that nothing in the definition speaks about willpower or motivation. That's because addiction is a disease - just like diabetes or high blood pressure. Imagine I gave a huge piece of chocolate cake to a diabetic. After he eats the cake, I say to him "Use your willpower to lower your glucose to 100." Do you think he would be successful? All addictions are behaviors. Behavior can be understood in terms of function and reinforcement. All behavior is either an attempt to get something or an attempt to get away from something. If you apply this logic to addictive behaviors, the use of mood-altering substances is an attempt to create a particular feeling or emotion, or an attempt to numb one. When a behavior is reinforced, we are more likely to engage in the same behavior again in the future. Let's assume that I'm feeling very anxious. I drink some alcohol and notice that my anxiety decreases. My brain takes note of this and the next time I'm feeling anxious I am more likely to reach for a bottle. Now, imagine this happening hundreds, if not thousands, of times. Addiction recovery is about identifying and treating the underlying reasons for the use. A qualified addiction therapist will assist you in developing a relapse prevention plan that addresses these underlying issues and helps you to identify triggers for your use. Additionally, you will learn how to avoid triggers and gain healthy coping skills to use instead of relying on alcohol. I wish you the best of luck in your endeavors. Recovery can be difficult and requires a willingness to change just about everything in your life. But the rewards are tremendous!	پدرم الکلی است و من نشانه‌هایی از آن را در خودم می‌بینم. به تازگی ازدواج کرده‌ام و احساس می‌کنم این موضوع بر رابطه‌مان تأثیر می‌گذارد. نمی‌دانم چرا این کار را می‌کنم، اما می‌خواهم متوقف شوم. چگونه می‌توانم اراده‌ی لازم را پیدا کنم؟	"مطالعه: ""مستحیل است تصور کنید که چون اعتیاد یک بیماری است - درست مانند دیابت یا فشار خون بالا - من یک تکه بزرگ کیک شکلاتی به یک دیابتی بدهم. بعد از اینکه او کیک را می‌خورد، به او می‌گویم: ""از اراده‌ات استفاده کن تا سطح گلوکز خود را به 100 برسانی."" فکر می‌کنید او موفق خواهد شد؟"""
null	This is my recovery, and I don't feel that it is okay for them to ask this. They told me it is policy due to the fact that I may run into a peer there. I am a peer counselor in the small community that I grew up in. I am in recovery myself. I was asked to come work for this organization after I was two years sober (I was in treatment in this organization). I work with mental health peers and run life skill groups. I don't work with substance peers.	You definitely want to make sure not to inadvertently create an inappropriate dual relationship with a client. In fact, it is not uncommon for state regulatory boards to determine that a clinician and client being in the same 12 step group is professional misconduct. You might want to consider attending a 12 step meeting that is located in a different community than the one you work in. Another option would be to look for one-on-one or small group recovery support.	"به آنها گفتم که این سیاست به این دلیل است که ممکن است در آنجا با یک همسال مواجه شوم. من مشاور همسالان در جامعه کوچکی هستم که در آن بزرگ شدم و خودم در حال بهبودی هستم. از من خواسته شد که بعد از دو سال sobriety برای این سازمان کار کنم."	در واقع، برای هیئت‌های نظارتی ایالتی غیرمعمول نیست که تعیین کنند که حضور یک پزشک و مشتری در یک گروه 12 مرحله‌ای، سوء رفتار حرفه‌ای تلقی می‌شود. شما ممکن است بخواهید در یک جلسه 12 مرحله‌ای که در جامعه‌ای متفاوت از جایی که کار می‌کنید، شرکت کنید.
null	This is my recovery, and I don't feel that it is okay for them to ask this. They told me it is policy due to the fact that I may run into a peer there. I am a peer counselor in the small community that I grew up in. I am in recovery myself. I was asked to come work for this organization after I was two years sober (I was in treatment in this organization). I work with mental health peers and run life skill groups. I don't work with substance peers.	Hello, and thank you for your question. I know that workplaces have some latitude when it comes to requiring certain behaviors from their employees. For example, they may require you to tell them if you get into some kind of legal trouble. But this situation seems completely different. For one thing, 12 step meetings are supposed to be anonymous. I am not sure how they would know that you attended unless you or someone else told them. I agree that it seems like to cross a line. Usually each state has an office that manages complaints related to employment, such as the Department of Labor or EEOC. You may want to see which entity is in your state and contact them. It would be worth asking them to see if this is a legal practice. If it is but you still want/need to stay at this job, then you may want to look for alternate sources of support for your sobriety. There are active online support groups that would allow you to do things from the privacy of your home. SMART Recovery http://www.smartrecovery.org/ is a website that many people like. There are also online groups that specifically discuss the 12 steps. No matter what, I give you a lot of credit for doing your best to keep your sobriety and continuing to see the value in having support. Robin J. Landwehr, DBH, LPCC, NCC	"به آنها گفتم که این سیاست به دلیل این است که ممکن است من با یکی از همسالانم آنجا مواجه شوم. من یک مشاور همسالان در جامعه کوچکی هستم که در آن بزرگ شده‌ام و خودم در حال بهبودی هستم. از من خواسته شد که بعد از دو سال sobriety برای این سازمان کار کنم."	سلام و ممنون از سوال شما. می‌دانم که محل کار در مورد درخواست رفتار خاصی از کارمندان خود مقداری آزادی عمل دارد. به عنوان مثال، ممکن است از شما بخواهند که اگر وارد مشکلی قانونی شدید، به آنها اطلاع دهید. اما این وضعیت کاملاً متفاوت است. از یک سو، جلسات 12 مرحله‌ای باید ناشناس باشند. مطمئن نیستم که آنها چگونه متوجه شوند که شما در این جلسات شرکت کرده‌اید، مگر اینکه شما یا شخص دیگری به آنها بگویید. موافقم که این موضوع به نظر می‌رسد خط قرمز را رد می‌کند. به طور معمول، هر ایالت دارای دفتری است که به شکایات مربوط به اشتغال رسیدگی می‌کند، مانند وزارت کار یا EEOC. بهتر است که ببینید کدام نهاد در ایالت شما وجود دارد و با آنها تماس بگیرید. پرسیدن درباره قانونی بودن این عمل ارزشش را دارد. اگر این عمل قانونی است اما شما هنوز می‌خواهید یا نیاز دارید که در این شغل باقی بمانید، ممکن است بخواهید به دنبال منابع حمایتی دیگری برای sobriety خود باشید. گروه‌های پشتیبانی آنلاین فعالی وجود دارند که به شما امکان می‌دهند از منزل خود بهره‌مند شوید. SMART Recovery http://www.smartrecovery.org/ وب‌سایتی است که بسیاری از افراد به آن علاقه دارند. همچنین گروه‌های آنلاین دیگری وجود دارند که به طور خاص درباره 12 مرحله صحبت می‌کنند. در هر صورت، به خاطر تلاش شما برای حفظ sobriety و ادامه‌ی جستجو برای حمایت، به شما اعتبار زیادی می‌دهم. Robin J. Landwehr, DBH, LPCC, NCC
null	This is my recovery, and I don't feel that it is okay for them to ask this. They told me it is policy due to the fact that I may run into a peer there. I am a peer counselor in the small community that I grew up in. I am in recovery myself. I was asked to come work for this organization after I was two years sober (I was in treatment in this organization). I work with mental health peers and run life skill groups. I don't work with substance peers.	I worked for an organization that had a similar policy, although I'm not aware of it ever being enforced. Most of the employees were in recovery and active in 12-step programs. It has always been my personal practice that if I am present at a meeting and encounter a current client, I will leave. No questions asked. If I encounter a former client, I may decide to stay, depending on how involved I was in the treatment of that client, but I will not share during the meeting to avoid any inappropriate self-disclosure. I live in a relatively large city with a lot of groups, so it's possible to find meetings where I don't run into clients. This can be much more challenging in a smaller city. I understand that you don't work directly with peers in substance abuse treatment, but we know that many of our clients with chronic mental illness also have chemical dependency issues. Therefore, it is possible that you might encounter them at 12-step meetings. Perhaps you could try online meetings or consider driving to an adjacent city or town to attend meetings?	"من به آنها گفتم که این سیاست به خاطر احتمال برخورد من با یک همسالان در آنجا است. من یک مشاور همسالان در جامعه کوچکی هستم که در آن بزرگ شدم و خودم در حال بهبودی هستم. از من خواسته شد که بعد از دو سال Sobriety برای این سازمان کار کنم."	من برای یک سازمان کار می‌کردم که سیاست مشابهی داشت، هرچند از اجرایی شدن آن آگاه نیستم. بیشتر کارمندان در حال بهبودی بودند و در برنامه‌های دوازده مرحله‌ای فعال بودند. همیشه عمل شخصی من این بوده است که اگر در یک جلسه حضور داشته باشم و با یک مشتری فعلی روبرو شوم، جلسه را ترک کنم. بدون هیچ پرسشی. اگر با یک مشتری سابق روبرو شوم، ممکن است تصمیم بگیرم بمانم، بسته به اینکه چقدر در درمان آن مشتری درگیر بودم، اما در طول جلسه صحبت نخواهم کرد تا از هر گونه افشای غیرمناسب اطلاعات خودداری کنم. من در یک شهر نسبتاً بزرگ با تعداد زیادی گروه زندگی می‌کنم، بنابراین ممکن است جلسه‌هایی پیدا کنم که با مشتریان روبرو نشوم. این در یک شهر کوچک‌تر ممکن است بسیار دشوارتر باشد. من می‌دانم که شما به‌طور مستقیم با همتایان در درمان اعتیاد کار نمی‌کنید، اما می‌دانیم که بسیاری از مشتریان ما با بیماری‌های روانی مزمن همچنین مشکلات وابستگی شیمیایی دارند. بنابراین ممکن است شما در جلسات دوازده مرحله‌ای آنها را ملاقات کنید. شاید بتوانید جلسات آنلاین را امتحان کنید یا به شهر یا شهرستان مجاور بروید تا در جلسات شرکت کنید؟
null	This is my recovery, and I don't feel that it is okay for them to ask this. They told me it is policy due to the fact that I may run into a peer there. I am a peer counselor in the small community that I grew up in. I am in recovery myself. I was asked to come work for this organization after I was two years sober (I was in treatment in this organization). I work with mental health peers and run life skill groups. I don't work with substance peers.	Seems you would benefit more from legal guidance than from therapist advice.For example, I imagine policy must be presented in writing to the prospective employee prior to signing a contract of employment.If you were not given in writing the organization's policy of employees not being permitted to attend meetings, then I doubt the organization can hold you accountable for policy which you never were informed existed.There are workplace rules and regulations which your matter may be protected by.Since attorney fees are high, first look on your state's website for any agency your state government has which monitors employee rights in the workplace on being informed on policy.If you are in the right, as to having the right to not follow policy about which you never were told, then the next point to consider is whether or not to take any action based on your finding.Being legally in the right doesn't guarantee your workplace will be happy to accept they are wrong.The next step is to consider your own peace of mind working for an organization which essentially believes violating your civil right to free association, is ok.You may decide on a longer term plan on leaving this place. Usually when an employer does wrong in one area, they are also doing wrong in other areas of the workplace.	"من به آنها گفتم که این سیاست به دلیل این واقعیت است که ممکن است با یک همسال در آنجا مواجه شوم. من یک مشاور همسالان در جامعه کوچکی هستم که در آن بزرگ شدم و خودم نیز در حال بهبودی هستم. از من خواسته شد که پس از دو سال ترک مواد مخدر، برای این سازمان کار کنم."	به نظر می‌رسد شما بیشتر از مشاوره درمانی نیاز به راهنمایی حقوقی دارید. به عنوان مثال، تصور می‌کنم که سیاست‌ها باید به صورت کتبی به کارمند prospective قبل از امضای قرارداد کاری ارائه شود. اگر به شما به صورت مکتوب سیاست سازمان در خصوص عدم اجازه حضور کارکنان در جلسات اطلاع داده نشده است، پس شک دارم که سازمان بتواند شما را بابت سیاستی که هرگز از آن مطلع نبوده‌اید، مسئول بداند. ممکن است قوانین و مقررات محیط کار از حق شما حمایت کنند. به‌خاطر هزینه‌های بالای وکالت، ابتدا بهتر است به وب‌سایت ایالت خود مراجعه کنید و به دنبال هر نهادی بگردید که حقوق کارکنان را در محل کار تحت نظارت دارد. اگر شما حق دارید که به سیاستی عمل نکنید که هرگز درباره آن مطلع نشده‌اید، سپس باید به این فکر کنید که آیا قصد دارید اقدام خاصی انجام دهید یا خیر. داشتن حق قانونی به این معنا نیست که محیط کار شما خوشحال خواهد بود که بپذیرد اشتباه کرده‌اند. گام بعدی این است که آرامش ذهن خود را در نظر بگیرید، در جایی که اساساً باور دارند که نقض حق آزادی انجمن شما صحیح است. ممکن است تصمیم بگیرید به یک برنامه بلندمدت برای ترک این محل فکر کنید. معمولاً وقتی کارفرما در یک زمینه اشتباه می‌کند، در سایر حوزه‌های کاری نیز مرتکب اشتباه می‌شود.
null	For some reason, I look at my phone, and in no time, five hours has passed. During those five hours, I'm playing games and trying to find out how to make my phone fun to use so I don't feel like I wasted my time trying to improve my phone's performance in my life.	Start by spending small amounts of time with your own thoughts and feelings.Always being focused on what a phone offers keeps people at a distance from knowing themselves.As long as you make time to spend in an activity which is not interactive the way a phone is, and instead depends only upon your actions, you will be investing time and energy into your own life.Whether by consciously considering your own interests, or doing housecleaning or chores, by devoting yourself to areas which you decide to be involved in, you will increase your knowledge of your own interests.Then, to not be so involved with your phone will be natural and easy.	به دلیلی به تلفنم نگاه می‌کنم و ناگهان پنج ساعت گذشته است. در طول این پنج ساعت، مشغول بازی هستم و سعی می‌کنم بفهمم چطور می‌توانم استفاده از تلفنم را برایم جذاب‌تر کنم تا احساس نکنم زمانم را صرف بهبود عملکرد تلفنم در زندگی‌ام کرده‌ام.	با صرف زمان کمی برای افکار و احساسات خود شروع کنید. همیشه تمرکز بر آنچه که تلفن ارائه می‌دهد، مردم را از شناخت خود دور نگه می‌دارد. به محض اینکه زمانی را برای انجام فعالیت‌هایی که به شیوه‌ای تعاملی مانند تلفن نیستند، بلکه صرفاً به کارهای خودتان وابسته‌اند، اختصاص دهید، وقت و انرژی‌تان را در زندگی خود سرمایه‌گذاری خواهید کرد. چه با توجه آگاهانه به علایق‌تان، چه با انجام کارهای خانه و نظافت، با صرف زمان در زمینه‌هایی که خودتان انتخاب می‌کنید، دانش‌تان درباره علایق‌تان افزایش خواهد یافت. سپس، فاصله گرفتن از استفاده بیش از حد از تلفن به امری طبیعی و آسان تبدیل می‌شود.
null	I have a relative who is in his twenties. He was in a drug rehabilitation program and got kicked out for using drugs again. No one informed family that he was using drugs again. He subsequently overdosed and was found dead. Is their accountability of counselors, therapists or the halfway house for not reporting that he had relapsed? Is there a legal case for failing to report?	I'm so sorry to hear of your loss. This sounds like a really difficult situation for the whole family. Since the answer to this question will depend a lot on the applicable state laws, I would suggest talking with a local attorney. That being said, I see two competing issues here. On the one side is the duty of confidentiality the counselors owed to your relative. On the other side is the duty the counselors had to act reasonably to protect your relative from harm. Generally there is not a requiremt for substance abuse treatment centers to notify family members if an adult client relapses.A local attorney will be able to provide more specific guidance on the legal obligtions and liabilities in this situation.	من یک خویشاوند دارم که در دهه بیست زندگی‌اش است. او در یک برنامه بازتوانی مواد مخدر بود و به خاطر استفاده دوباره از مواد مخدر اخراج شد. هیچ‌کس به خانواده اطلاع نداد که او دوباره به مصرف مواد روی آورده است. او در ادامه overdose کرده و پیدا شد که مرده است. آیا مشاوران، درمانگران یا خانه نیمه‌راه برای عدم گزارش بازگشت او به مصرف مواد مسئولیتی دارند؟ آیا برای عدم گزارش، یک پرونده قانونی قابل طرح است؟	از این رو، من از شنیدن خبر از دست دادن شما بسیار متأسفم. این وضعیت به نظر بسیار دشواری برای کل خانواده می‌آید. از آنجا که پاسخ به این سوال به قوانین ایالتی مرتبط بستگی دارد، پیشنهاد می‌کنم با یک وکیل محلی مشورت کنید. با این حال، دو موضوع متعارض را در اینجا مشاهده می‌کنم. از یک طرف، وظیفه حفظ محرمانگی که مشاوران به خویشاوند شما دارند. از طرف دیگر، وظیفه مشاوران برای اقدام معقول به منظور حفاظت از خویشاوند شما در برابر آسیب. به طور کلی، مراکز درمان اعتیاد ملزم به اطلاع‌رسانی به اعضای خانواده در صورت بازگشت یک مشتری بالغ نیستند.
null	I have a relative who is in his twenties. He was in a drug rehabilitation program and got kicked out for using drugs again. No one informed family that he was using drugs again. He subsequently overdosed and was found dead. Is their accountability of counselors, therapists or the halfway house for not reporting that he had relapsed? Is there a legal case for failing to report?	I am so sorry for your loss. Generally therapists only have a duty to report self harm to ones self or others if it is expressed to them. Often times they will not report relapses due to the fact that proper releases were not signed or patient has specifically asked them not to for fear of shaming or failure again. I understand this may not be the answer you were hoping for. I would encourage the family to seek therapy themselves for help coping with such a loss.	من یک خویشاوند دارم که در دهه بیست زندگی‌اش است. او در یک برنامه بازتوانی از اعتیاد به مواد مخدر شرکت داشت و به خاطر استفاده دوباره از مواد مخدر از آن اخراج شد. هیچ‌کس خانواده را از این که او دوباره مواد مخدر مصرف می‌کند مطلع نکرد. او در ادامه دچار overdose شد و مرده پیدا شد. آیا مشاوران، درمانگران یا خانه نیمه‌راه برای عدم گزارش بازگشت او به اعتیاد مسئولیتی دارند؟ آیا امکان طرح یک پرونده قانونی به خاطر عدم گزارش وجود دارد؟	متأسفم برای فقدان شما. به طور کلی، درمانگران تنها در صورتی موظف به گزارش آسیب‌رسانی به خود یا دیگران هستند که این موضوع به آن‌ها بیان شود. اغلب اوقات آن‌ها به دلیل عدم امضای فرم‌های مناسب یا خواسته بیمار مبنی بر عدم گزارش به دلیل ترس از شرمندگی یا شکست مجدد، به تجدید نظر در موارد عود نمی‌پردازند. می‌فهمم که شاید این پاسخ مورد انتظارتان نبوده باشد. از خانواده انتظار دارم که برای کمک به کنار آمدن با چنین فقدانی، خود به جستجوی درمان بپردازند.
null	null	Generally, the laws regarding confidentiality would require a past therapist to obtain your permission before disclosing any information about you to your current therapist.Depending on state law, there could be some exceptions to this general rule. For example, most states would allow your former therapist to provide information about you to your current therapist if he/she reasonably believed it would protect you or someone else from an imminent harm.	I'm sorry, but it seems that there is no content provided for translation or refinement. Could you please provide the text you would like me to work on?	به طور کلی، قوانین مربوط به حافظت از اطلاعات نیازمند این است که یک درمانگر سابق قبل از افشای هرگونه اطلاعات در مورد شما به درمانگر فعلی شما، اجازه شما را دریافت کند. بسته به قانون ایالتی، ممکن است برخی استثناها برای این قاعده عمومی وجود داشته باشد. به عنوان مثال، در بیشتر ایالت‌ها، درمانگر سابق شما می‌تواند اطلاعاتی در مورد شما به درمانگر فعلی شما ارائه دهد، اگر او به طور معقولی معتقد باشد که این کار می‌تواند شما یا شخص دیگری را از خطر قریب‌الوقوعی محافظت کند.
null	null	No, not without a signed release of information (ROI) from you (the client).	It appears that both the original text and the translation are labeled as "nan," which typically denotes missing or not applicable information. Without additional context or content, I'm unable to provide a refined translation. If you have specific text you'd like translated or refined, please provide that, and I'll be happy to assist!	نه، نه بدون امضای فرم اعلامیه اطلاعات (ROI) از سوی شما (مشتری).
null	I terminated my counseling relationship with a social worker several years ago. I am now realizing that I would like to begin counseling again. The social worker’s voicemail message says that he returns calls in 24 hours, but he hasn't called me back. I called him on the weekend and made it clear that I want him to call me back. Can he just ignore me?	Mental health providers should promptly return calls from current clients as well as from potential clients. This is even true if the social worker (or counselor) is unable to make an appointment with the caller. In that case the social worker should call you back to let you know that he is unable to schedule an appointment with you.In addition, mental health providers have an obligation to follow through with their own communication standards. For example, if the social worker in this case has an outgoing voicemail message that promises returned calls within 24 hours, he has an obligation to follow through on that promise.All that being said, it is also worth remembering that mental health professionals are just people too. It is possible that he had an unforeseen emergency that kept him from from returning your call promptly.In the end, I agree with Sherry's advice. If you feel this social worker is not a good fit for you, you probably should trust your gut and find someone else who is a better fit.	من چند سال پیش رابطه مشاوره‌ای خود را با یک کارگر اجتماعی به پایان رساندم. اکنون متوجه شدم که می‌خواهم دوباره مشاوره را شروع کنم. پیام صوتی کارگر اجتماعی می‌گوید که او تماس‌ها را در عرض ۲۴ ساعت بازمی‌گرداند، اما او به من زنگ نزده است. من آخر هفته با او تماس گرفتم و به وضوح اعلام کردم که می‌خواهم او به من زنگ بزند. آیا ممکن است او مرا نادیده بگیرد؟	به عنوان مثال، اگر کارگر اجتماعی پیام صوتی‌ای گذاشته باشد که وعده می‌دهد تماس‌های بازگشتی را در عرض 24 ساعت انجام دهد، او موظف است به آن وعده عمل کند. با این حال، باید به یاد داشت که متخصصان سلامت روان نیز مانند سایرین انسان هستند. ممکن است او با وضعیت اضطراری غیرمنتظره‌ای مواجه شده باشد که مانع از بازگشت سریع تماس او شده است. در نهایت، من با توصیه شری موافقم. اگر احساس می‌کنید این کارگر اجتماعی برای شما مناسب نیست، بهتر است به حس خود اعتماد کنید و فرد دیگری را پیدا کنید که مناسب‌تر باشد.
null	I terminated my counseling relationship with a social worker several years ago. I am now realizing that I would like to begin counseling again. The social worker’s voicemail message says that he returns calls in 24 hours, but he hasn't called me back. I called him on the weekend and made it clear that I want him to call me back. Can he just ignore me?	Yes, your former social worker should return your phone call.It is the professional ethic to do so and plain human decency to do so.If he doesn't, there is nothing you can directly do about the fact of his ignoring you.There are formal complaints you can make, which you can consider doing.What matters most is receiving social work service.Stick with looking for another social worker who is willing to help you.The self-doubts you mention may be worth examining.They do not, however excuse the social worker mishandling himself.	من چند سال پیش رابطه مشاوره‌ای خود را با یک کارگر اجتماعی به پایان رساندم. اکنون متوجه شده‌ام که می‌خواهم دوباره مشاوره را آغاز کنم. پیام صوتی کارگر اجتماعی بیان می‌کند که او در عرض ۲۴ ساعت به تماس‌ها پاسخ می‌دهد، اما به من زنگ نزده است. در آخر هفته با او تماس گرفتم و به روشنی بیان کردم که می‌خواهم به من زنگ بزند. آیا او می‌تواند به سادگی مرا نادیده بگیرد؟	بله، کارگر اجتماعی سابق شما باید به تماس تلفنی شما پاسخ بدهد. این یک اصل حرفه‌ای و همچنین یک نکته ساده انسانی است. اگر او این کار را نکند، شما نمی‌توانید به‌طور مستقیم بر روی نادیده‌گرفتن شما توسط او تأثیری بگذارید. شکایات رسمی وجود دارد که می‌توانید مطرح کنید، اما آنچه که بیش از همه اهمیت دارد، دریافت خدمات اجتماعی است. به جستجوی کارگر اجتماعی دیگری ادامه دهید که مایل به کمک به شما باشد. تردیدهای شما که به آن اشاره کردید ممکن است ارزش بررسی داشته باشند، اما این موضوع نمی‌تواند رفتار نادرست کارگر اجتماعی را توجیه کند.
null	null	I know it can be really tough when a loved one is in the hospital and you aren't being told what is going on.In general, both Federal and State confidentiality laws prohibit health care providers from giving out private information about patients to non-family members.Unfortunately, you will probably just have to wait until he is released (or until you can visit him) to find out from him what is going on.	Refined Translation: nan	وقتی یکی از عزیزانتان در بیمارستان است و شما در جریان وضعیت او قرار نمی‌گیرید، این موضوع می‌تواند بسیار دشوار باشد. به طور کلی، قوانین محرمانگی هم در سطح فدرال و هم ایالتی، ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی را از افشای اطلاعات خصوصی بیماران به غیر از اعضای خانواده منع می‌کند. متأسفانه، شما احتمالاً تنها باید منتظر بمانید تا او ترخیص شود (یا تا زمانی که بتوانید او را ملاقات کنید) تا بتوانید از خود او در مورد وضعیتش مطلع شوید.
null	What do you do when a therapist and a parent drugs a child and makes up lies in order to stop the other parent's custody visitation?	This sounds like a potentially serious situation. The most important thing is to make sure the child is safe. If you suspect that a child is (or has been) harmed, I would strongly recommend that you report your concerns to your local law enforcement or to Child Protective Services. If you don't think that a child is in danger, you can still report your suspicion of counselor misconduct to the state regulatory board.	وقتی یک درمانگر و یکی از والدین کودک را تحت تأثیر دارو قرار می‌دهند و دروغ می‌گویند تا از دیدار والد دیگر در حق سرپرستی جلوگیری کنند، چه باید کرد؟	این به نظر می‌رسد که یک وضعیت جدی باشد. مهم‌ترین نکته این است که اطمینان حاصل کنید کودک در امنیت است. اگر مشکوک هستید که کودک آسیب دیده است یا آسیب دیده، به شدت توصیه می‌کنم نگرانی‌های خود را به نیروهای انتظامی محلی یا خدمات حمایت از کودکان گزارش دهید. اگر فکر نمی‌کنید کودک در خطر باشد، همچنان می‌توانید مشکوک بودن خود نسبت به سوء رفتار مشاور را به هیئت نظارتی ایالتی گزارش کنید.
null	What do you do when a therapist and a parent drugs a child and makes up lies in order to stop the other parent's custody visitation?	I will admit I am confused about this question. Are you the other parent in question or a concerned coworker of this therapist? Therapists do not prescribe or have access to medication. Most therapists won't even get involved in a custody battle. They know there is a good chance of their records ending up in court and that they themselves will have to testify in court. Of course, therapists are human and can make mistakes, but I find it highly unlikely that a therapist would knowingly and willingly do something like this that is such a major ethical violation. Not only are they losing their license to practice by doing this, they are going to face criminal charges and jail time. If their clinical judgment is that the other parent is a danger to the child, they don't have to resort to illegal means to try to prove this. If you have concrete proof that this has happened then there is a process in which you can file a report against the therapist with their licensure board. Every therapist is licensed in their state. There are different types of licensures so you would need to know this therapist's licensure.Most accusations from the other parent are expected in a custody situation because people do tend to get quite ugly. Don't accuse the therapist or the parent of anything just to try to make yourself look better and them look bad. Have evidence of wrongdoing before accusing them of this. If this has really happened then of course it needs to be reported, but don't try to ruin someone's career unless you are sure this occurred.	وقتی یک درمانگر و یکی از والدین کودک را دارو درمانی می‌کنند و دروغ می‌بافند تا مانع از دیدار والد دیگر با کودک شوند، چه کار می‌کنید؟	متن تصحیح شده: من اعتراف می‌کنم که در مورد این سوال گیج شده‌ام. آیا شما والد دیگر در این مورد هستید یا همکار نگران این درمانگر؟ درمانگران دارو تجویز نمی‌کنند و به آن‌ها دسترسی ندارند. بیشتر درمانگران حتی در جنگ‌های حضانت نیز وارد نمی‌شوند. آن‌ها می‌دانند که احتمالاً سوابق‌شان به دادگاه می‌رسد و خودشان نیز باید در دادگاه شهادت دهند. البته، درمانگران هم انسان هستند و ممکن است اشتباه کنند، اما بسیار بعید است که یک درمانگر به‌طور عامدانه و آگاهانه اقدامی انجام دهد که چنین تخلف اخلاقی بزرگی باشد. نه‌تنها با این کار پروانه‌ی کار خود را از دست می‌دهند، بلکه با جرائم کیفری و زندان نیز مواجه خواهند شد. اگر قضاوت بالینی‌شان این باشد که والد دیگر تهدیدی برای کودک است، نیازی به استفاده از روش‌های غیرقانونی برای اثبات این موضوع ندارند. اگر شواهد مستند مبنی بر وقوع چنین مواردی دارید، فرآیندی وجود دارد که می‌توانید علیه درمانگر شکایت کنید و گزارش را به هیئت صدور مجوزشان ارائه دهید. هر درمانگری مجوز خاصی در ایالت خود دارد و انواع مختلفی از مجوزها وجود دارد که باید مجوز این درمانگر خاص را بدانید. در موارد مربوط به حضانت، معمولاً اتهامات از سوی والد دیگر عادی تلقی می‌شود زیرا اوضاع می‌تواند به شدت ناخوشایند شود. از متهم کردن درمانگر یا والد دیگر به چیزی صرفاً به‌منظور بهتر جلوه دادن خود و بد جلوه دادن آن‌ها خودداری کنید. قبل از اتهام زدن، باید شواهدی از تخلف داشته باشید. اگر واقعاً چنین چیزی اتفاق افتاده باشد، باید آن را گزارش دهید، اما قبل از اینکه بخواهید زندگی کسی را زیر سوال ببرید، اطمینان حاصل کنید که واقعاً چنین چیزی رخ داده است.
null	They discontinued treatment for no apparent reason after they thought to diagnose me with schizophrenia.	The general rule against medical abandonment says thst whenever healthcare providers discontinue treatment with you when you still need it, they are legally required to make sure that you have access to another provider of equal or higher ability.In this case, if your treatment team decided to discontinue your treatment based on a diagnosis of schizophrenia, they still will likely be required to provide you with a referral to someone who can provide you with treatment. If you haven't already done so, I'd recommend that you explicitly ask for a referral.	آنها درمان را بدون دلیل مشخصی متوقف کردند پس از اینکه به تشخیص اسکیزوفرنی برای من فکر کردند.	قانون کلی علیه ترک پزشکی می‌گوید که هرگاه ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی درمان شما را در حالی که هنوز به آن نیاز دارید متوقف کنند، آنها به‌طور قانونی ملزم‌اند که اطمینان حاصل کنند که شما به یک ارائه‌دهنده دیگر با توانایی برابر یا بالاتر دسترسی دارید. در این مورد، اگر تیم درمان شما تصمیم بگیرد که درمان شما را بر اساس تشخیص اسکیزوفرنی متوقف کند، آنها احتمالاً همچنان باید شما را به فردی ارجاع دهند که می‌تواند به شما درمان ارائه کند. اگر هنوز این کار را نکرده‌اید، توصیه می‌کنم به‌طور صریح درخواست ارجاع کنید.
null	I had a dispute with my therapist regarding an appointment cancellation. Now, she is blocking me from seeing other psychologists at the same clinic (which takes my insurance), which is also where I get my psychiatric services. There is a strict 48 hour cancellation policy, and my appointments are at 3:00 on Tuesday. I called to cancel at 4:30 the previous Friday. I was late, so we contacted my doctor to tell her that I would be out of town. She said I could do a phone in session. The thing is we do double sessions.	My recommendation would be to try to talk to your therapist about this from your description, it sounds like you have a legitimate explanation for missing your scheduled session. Maybe if you could explain that to her she would be willing to work with you. If she is not willing to consider your explanation and if she is not willing to continue working with you, she still has an ethical obligation to provide you with referral resources to another therapist.	من با درمانگرم در مورد لغو قرار ملاقات دچار اختلاف نظر شدم. اکنون او از دیدن روانشناس‌های دیگر در همان کلینیک (که تحت پوشش بیمه من است) که خدمات روان‌پزشکی‌ام نیز در آنجا ارائه می‌شود، جلوگیری می‌کند. یک سیاست لغو 48 ساعته شدید وجود دارد و قرار ملاقات‌های من سه‌شنبه‌ها در ساعت 3 بعدازظهر است. من برای لغو قرار در جمعه قبل ساعت 4:30 تماس گرفتم. دیر کردم، بنابراین با دکترم تماس گرفتیم تا به او بگویم که من خارج از شهر خواهم بود. او گفت که می‌توانم یک جلسه تلفنی برگزار کنم. نکته این است که ما جلسات دو ساعته داریم.	توصیه من این است که سعی کنید در مورد این موضوع با درمانگر خود صحبت کنید. با توجه به توصیف شما، به نظر می‌رسد که توضیح معتبری برای از دست دادن جلسه برنامه‌ریزی شده‌تان دارید. شاید اگر این موضوع را برای او توضیح دهید، او مایل باشد که با شما همکاری کند. اگر او مایل به بررسی توضیح شما نباشد و یا تصمیم به ادامه کار با شما نگیرد، او هنوز یک تعهد اخلاقی دارد که به شما منابع ارجاع به یک درمانگر دیگر ارائه دهد.
null	null	It might be possible, but it's difficult. First, depending on how old you are, you might be able to restrict a mentalhealth provider from disclosing your confidential information to your parents. The age at which you can do this is different from state to state (the range is generally anything from age 13 to age 18) Second, even if you are old enough to to be able to tell your provider not to give any information to your parents, they will probably find out if you use their insurance. It seems like you might have a few options. You might want to try talking to your dad about seeing a psychiatrist. He might be supportive. You could also try talking to a counselor or nurse at your school. They could also help you find some confidential options. I hope this helps.	I'm sorry, but there is no original text or translation provided for me to refine. Please provide the text you would like me to work on.	این ممکن است امکان‌پذیر باشد، اما دشوار است. اول، بسته به سن شما، ممکن است بتوانید از ارائه‌دهنده سلامت روان خود بخواهید که اطلاعات محرمانه‌تان را به والدین‌تان افشا نکند. سنی که می‌توانید این کار را انجام دهید از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت است (عموماً بین سن ۱۳ تا ۱۸ سال). دوم، حتی اگر به اندازه کافی سن داشته باشید که بتوانید به ارائه‌دهنده‌تان بگویید که اطلاعاتی به والدین‌تان ندهد، احتمالاً آنها متوجه استفاده شما از بیمه‌شان خواهند شد. به نظر می‌رسد که شما چند گزینه دارید. ممکن است بخواهید با پدر خود در مورد دیدن یک روانپزشک صحبت کنید. او ممکن است از شما حمایت کند. همچنین می‌توانید با مشاور یا پرستار مدرسه‌تان صحبت کنید. آنها نیز می‌توانند به شما کمک کنند تا گزینه‌های محرمانه‌تری پیدا کنید. امیدوارم این مطالب مفید باشد.
null	I think I have depression, anxiety, bipolar disorder, and I have anger issues. I told my mom over and over again. She told me she would get me a therapist, but she never did. I just found out that my mom can't afford a therapist for me.	It can be difficult to get counseling if you don't feel supported by family members. There might be a few options. If you are in school, I'd recommend talking to a school counselor or school nurse. They often will be able to help you access free or affordable counseling resources in your community. In addition, depending on where you live, it's also often possible to call 211 for referrals to free or low cost counseling services in your area.I'd encourage you not to give up. You are on the right track.	فکر می‌کنم افسردگی، اضطراب، اختلال دوقطبی دارم و از مشکلاتی در مدیریت خشم رنج می‌برم. بارها و بارها این موضوع را به مادرم گفتم. او به من قول داد که یک درمانگر برایم پیدا می‌کند، اما هرگز این کار را نکرد. تازه متوجه شدم که مادرم نمی‌تواند هزینه درمانگر را برای من تأمین کند.	اگر احساس می‌کنید اعضای خانواده‌تان از شما حمایت نمی‌کنند، ممکن است چند گزینه وجود داشته باشد. اگر در مدرسه هستید، به شما توصیه می‌کنم با یک مشاور مدرسه یا پرستار مدرسه صحبت کنید. آن‌ها معمولاً می‌توانند به شما کمک کنند تا به منابع مشاوره‌ای رایگان یا مقرون به‌صرفه در جامعه‌تان دسترسی پیدا کنید. علاوه بر این، بسته به محل زندگی شما، معمولاً می‌توانید با تماس با شماره 211 برای دریافت ارجاع به خدمات مشاوره‌ای رایگان یا کم‌هزینه در منطقه خود اقدام کنید. شما را تشویق می‌کنم که ناامید نشوید. شما در مسیر صحیحی هستید.
null	I have major depression, severe, PTSD, anxiety disorder, and personality disorder. I had an appointment with my doctor. I was very upset, and I shared with him about that particular drug.	Your doctor might be required to tell your psychiatrist - especially if your doctor is concerned about your safety.It was definitely a good thing that you told your primary care physician about what is going on. I know that must have been difficult to talk about with him. By having that conversation, you are helping your primary care physician and your psychiatrist work together to best support your health.	من از افسردگی عمده، PTSD شدید، اختلال اضطراب و اختلال شخصیت رنج می‌برم. با پزشکم قرار ملاقات داشتم. خیلی ناراحت بودم و درباره آن داروی خاص با او صحبت کردم.	ممکن است از پزشک شما خواسته شود که به روانپزشک شما اطلاع دهد - به ویژه اگر پزشک شما نگران ایمنی شما باشد. این واقعاً اقدام خوبی بود که در مورد وضعیت خود با پزشک مراقبت‌های اولیه‌تان صحبت کردید. می‌دانم که صحبت کردن با او باید دشوار بوده باشد. با انجام این مکالمه، شما به پزشک مراقبت‌های اولیه‌تان و روانپزشکتان کمک می‌کنید تا به بهترین نحو از سلامت شما حمایت کنند.
null	null	In New York (like most states), the law generally is what's called a "one-party consent" rule. This means that in most cases it is legal to record a conversation as long as consent has been granted by at least one person involved in the conversation.It probably would not be illegal for a client to secretly record a counseling session without the consent of the counselor. Since only one person's consent is required, it would be sufficient that the client consented.On the other hand, it would probably be illegal for a third party to record a counseling session without the consent of the counselor or the client.Similarly, it would be a violation of ethical standards (and maybe a violation of law) for a counselor to secretly record a session without the client's consent.	I'm sorry, but it seems that there is no text provided for translation. Please provide the original text that you would like to have refined.	در نیویورک (مانند بیشتر ایالت‌ها) قانون به طور کلی تحت عنوان "قانون رضایت یک طرفه" شناخته می‌شود. این به این معنی است که در بیشتر موارد ضبط یک مکالمه قانونی است به شرطی که حداقل یکی از افراد درگیر در مکالمه رضایت داده باشد. به احتمال زیاد برای یک مشتری غیرقانونی نخواهد بود که یک جلسه مشاوره را بدون رضایت مشاور به صورت مخفیانه ضبط کند. از سوی دیگر، ضبط یک جلسه مشاوره توسط یک شخص ثالث بدون رضایت مشاور یا مشتری به احتمال زیاد غیرقانونی خواهد بود. همچنین، ضبط یک جلسه به صورت مخفیانه توسط مشاور بدون رضایت مشتری احتمالاً نقض استانداردهای اخلاقی (و شاید نیز قانون) خواهد بود.
null	null	This is a great question - especially since technology assisted counseling is definitely the current growing edge of the field.There are a few things you'll want to look into before starting an online practice:1) Check out your state laws regarding online counseling - keep in mind there are different terms used in different states Including "technology assisted" or "distance" counseling. So it might take a little searching to find your state's rules. Some states have extensive regulations regarding the scope of practice, informed consent, documentation, etc. Other states do not have any specific laws or policies regarding online counseling at all.2) Next, it's a good idea to review the 2014 ACA code of ethics and the 2015 AMHCA code of ethics. Both have extensive new sections addressing the ethics of online counseling.3) Lastly, you'll need to look into the law in the state(s) where your potential clients are located. This is really important since nearly every state considers counseling to occur in both the location of the client and the location of the counselor. For example, New York has a law that specifically requires any counselor who is providing online counseling services to a client in the state to be licensed by New York.	I'm sorry, but it seems there is no original text provided for translation. Please provide the text you would like refined or translated.	این یک سوال عالی است - به ویژه از آنجا که مشاوره با کمک فناوری قطعاً در حال گسترش است. چند نکته وجود دارد که قبل از شروع یک فعالیت آنلاین باید به آنها توجه کنید: 1) قوانین ایالتی خود را در مورد مشاوره آنلاین بررسی کنید - توجه داشته باشید که اصطلاحات مختلفی در ایالت‌های مختلف وجود دارد از جمله مشاوره با کمک فناوری یا مشاوره از راه دور. بنابراین ممکن است پیدا کردن قوانین ایالت خود کمی زمان‌بر باشد. برخی ایالت‌ها دارای مقررات گسترده‌ای در مورد دامنه عمل، رضایت آگاهانه، مستندسازی و غیره هستند. سایر ایالت‌ها هیچ قانونی یا سیاست خاصی در مورد مشاوره آنلاین ندارند. 2) همچنین، بررسی کد اخلاقی ACA در سال 2014 و کد اخلاقی AMHCA در سال 2015 ایده خوبی است. هر دو دارای بخش‌های جدید و مفصل در مورد اخلاق مشاوره آنلاین هستند. 3) در نهایت، شما باید به قوانین ایالت‌هایی که مشتریان بالقوه شما در آنجا واقع شده‌اند توجه کنید. این واقعاً مهم است زیرا تقریباً هر ایالتی مشاوره را هم در محل مشتری و هم در محل مشاور می‌داند. به عنوان مثال، ایالت نیویورک قانونی دارد که به طور خاص نیاز به مجوز برای هر مشاوری دارد که به ارائه خدمات مشاوره آنلاین به مشتریان در این ایالت می‌پردازد.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	There are typically three reasons why therapy is terminated:1) Client has met therapy goals2) Client is not progressing 3) Therapist is not a good fit for clientIn order to properly assess whether therapy is helping and what progress is being made, the therapist needs to have ways of consistently checking in with clients sessions-by-session to determine what is helping, what isn't, and where the client is at in relation to their original therapy goals. When a client has met their goals, that is a good time to end counselling sessions unless the client has new goals or simply wants to check-in periodically to make sure that they are still on track (sometimes referred to as relapse prevention). When a client is not progressing, and feedback has been taken and attempts have been made to make the therapy more helpful for the client but to no avail, than it is considered unethical to continue to work with the client. In these circumstances, referring out to another therapist who may be a better fit is a good idea.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا کار با یک مراجعه‌کننده را متوقف کند؟	به طور معمول سه دلیل وجود دارد که چرا درمان متوقف می‌شود: 1) مشتری به اهداف درمانی خود رسیده است 2) مشتری پیشرفت نمی‌کند 3) درمانگر برای مشتری مناسب نیست. برای ارزیابی دقیق اینکه آیا درمان کمک می‌کند و چه پیشرفتی حاصل شده است، درمانگر باید راه‌هایی برای بررسی مداوم با مشتری، جلسه به جلسه، داشته باشد تا مشخص کند چه چیزی موثر است، چه چیزی نیست و مشتری در رابطه با اهداف اصلی درمانی‌اش در کجا قرار دارد. وقتی یک مشتری به اهداف خود رسیده است، این زمان مناسبی برای پایان دادن به جلسات مشاوره است، مگر اینکه مشتری اهداف جدیدی داشته باشد یا بخواهد به طور دوره‌ای بررسی کند تا مطمئن شود هنوز در مسیر درست است (که گاهی به عنوان پیشگیری از عود شناخته می‌شود). وقتی مشتری پیشرفتی ندارد و بازخورد دریافت شده و تلاش‌هایی برای کمک به مشتری در درمان صورت گرفته اما نتیجه‌ای ندارد، ادامه کار با مشتری غیر اخلاقی محسوب می‌شود. در این شرایط، ارجاع به درمانگر دیگری که ممکن است مناسب‌تر باشد، ایده‌ خوبی است.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	It is usually time to end counseling sessions when it is clear to both the client and the counselor that therapeutic goals have been reached and enough improvement has been made that the client can continue without that support. There are exceptions to this rule, but for the most part this is when counselors begin termination. For some clients, this is an easy process that marks the achievements they have made in working through their emotions and difficulties. For some other clients, however, this is a difficult process in which they are losing a valuable support and are understandably anxious about what life will be like without the frequent meetings. Ultimately, termination is different for everyone, and there are many ways that termination can be healthy and helpful.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	معمولاً زمانی جلسات مشاوره به پایان می‌رسد که هم مشتری و هم مشاور متوجه شوند اهداف درمانی تحقق یافته و پیشرفت کافی حاصل شده است تا مشتری بتواند بدون این حمایت ادامه دهد. برای این قاعده استثنائاتی وجود دارد، اما در بیشتر موارد، این زمانی است که مشاوران به مرحله‌ی اختتام می‌رسند. برای برخی از مشتریان، این یک فرآیند آسان است که نشانه‌ای از دستاوردهای آنها در کار بر روی احساسات و چالش‌هایشان است. اما برای برخی دیگر، این فرآیند دشوار بوده و آنها یک حمایت باارزش را از دست می‌دهند و به‌طور طبیعی نسبت به زندگی بدون جلسات مکرر نگران هستند. در نهایت، اختتام برای هر فرد متفاوت است و روش‌های متعددی وجود دارد که این مرحله می‌تواند سالم و مفید باشد.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	Hello. The end of the counselor/client relationship is one of mutual respect and engagement. Counseling sessions can end for any number of reasons. Among them are the client's inability to make forward progress in therapy; the clinician's inability to help the client (for a variety of reasons); a mutually agreed upon time frame for a number of sessions to be provided; or the financial challenges of the client who decides that they need to put their resources elsewhere. In this last case, a counselor should never cancel sessions with a client simply on the basis of the client's inability to pay. That is traditionally seen as an unethical practice. Other arrangements can be made to provide care to the client, which in itself should be paramount.When the client and therapist decide that services are done, it is best if there is at least one or two more sessions to allow a case file review to occur, and to bring an appropriate psychological sense of closure to the client (and vicariously to the clinician as well, those this is perhaps not as important). This transition gives both a sense of having reached the end of a journey...rather than some abrupt departure from it. (An abrupt ending in therapy can have a varying level of impact both emotionally and psychologically on the client and therapist). Sometimes the closure of therapy is the result of a program of therapy being formally completed, in which there is a mutually known (albeit perhaps approximate) date of when that program will be finished. In this case, the client is likely feeling that impending closure and has time to prepare mentally and emotionally from a place of being the client in therapy, to a place of healing, growth and situational resolution.I have always worked in therapy with the following slogan (if you will), that I learned years ago during graduate school: "Not every therapist is good for every client, and not every client is good for every therapist." It is perhaps one of the most important guiding views I hold in working with clients. The therapeutic relationship is driven by mutuality - the desire of the client to get better at living life, and the therapist's desire to truly see the client heal and grow. When there is a block in this process from either side that prevents that synergy from occurring, the relationship that should be established may not be able to form. Or, if already formed, may at some point be unable to move forward. In these instances, referring the client to another type of service or clinician is appropriate. Usually, this can be seen pretty quickly by either party, though sometimes it is not always clear.Ultimately, the client and counselor need to work together to discover if the needs of the client (which is paramount) are being met in the therapeutic engagement with their current counselor, or if other arrangements need to be made to go elsewhere. If both are observant in this process, they can work together to maintain that sacred space and continue to reach the goals that have been set. Eventually, therapy will end, but hopefully based on the client's successful journey to the place where they wanted to go, and thus opening the next chapters of their life to a space that is more whole and brighter.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را قطع کند؟	در این مورد آخر، یک مشاور نباید جلسات درمانی را فقط به دلیل ناتوانی مشتری در پرداخت هزینه‌ها لغو کند. این عمل به طور سنتی غیر اخلاقی تلقی می‌شود. باید ترتیبات دیگری برای ارائه خدمات به مشتری که در اصل بسیار حائز اهمیت است، انجام شود. بهتر است که وقتی مشتری و مشاور تصمیم می‌گیرند که خدمات به پایان رسیده است، حداقل یک یا دو جلسه دیگر برگزار شود تا اجازه داده شود پرونده مورد بررسی قرار گیرد و احساس Closure مناسب روانی به مشتری (و به صورت غیرمستقیم به مشاور نیز) منتقل شود. این انتقال احساس رسیدن به پایان یک سفر را به همراه دارد، به جای اینکه به یک جدایی ناگهانی منجر شود. در هر صورت، این پروسه ممکن است به روشی کلی بر روی هر یک از طرفین تأثیر بگذارد. در بسیاری از موارد، پایان درمان به دلیل تکمیل یک برنامه درمانی مشخص رخ می‌دهد، که در آن تاریخ اتمام برنامه به‌طور متقابل مشخص و شناخته شده است. در اینجا، مشتری احتمالاً احساس پایان قریب‌الوقوع را دارد و زمان کافی برای آماده‌سازی ذهنی و احساسی از وضعیت مشتری در درمان به وضعیت بهبودی، رشد و حل‌وفصل شرایط دارد.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	Hopefully both the client and counselor would together decide when to terminate counseling sessions. It's really helpful for the client to leave counseling with a solid sense of what he or she has accomplished in counseling, so it can be a good idea to spend some time acknowledging that in the last session or sessions. Sometimes, however, a client has needs beyond the scope of the counselor's expertise. That's a good time for a conversation about those needs and ideas of how best to meet them, whether by adding in care with an additional mental health professional or transferring care entirely to a new mental health provider.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مشتری را متوقف کند؟	امیدوارم که هم مشتری و هم مشاور به طور مشترک تصمیم بگیرند که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برسانند. برای مشتری بسیار مفید است که مشاوره را با درک واضحی از آنچه در فرآیند مشاوره به دست آورده ترک کند، بنابراین ایده خوبی است که در آخرین جلسه یا جلسات زمانی را به رسمیت شناختن این دستاوردها اختصاص دهند. با این حال، گاهی اوقات مشتری نیازهایی دارد که فراتر از حوزه تخصص مشاور است. این زمان مناسبی است برای گفتگو درباره این نیازها و بررسی بهترین راه‌ها برای برآورده کردن آن‌ها، چه از طریق اضافه کردن خدمات یک متخصص سلامت روانی دیگر یا انتقال کامل مراقبت به یک ارائه‌دهنده جدید خدمات سلامت روان.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	There are different reasons why a counselor may seek to terminate with a client and these will each have different processes by which the counselor will come to that decision. Here are a few examples. The counselor may determine that the client's needs are outside what the counselor is competent to be able to work with. A person may have come to the counselor talking about a particular issue but either when they first met or as counseling progressed, it may become clear that the issue is in fact something different or that there is an additional related issue. If that issue is outside the competence of the counselor, the counselor should look for alternatives, the most common of which would be to terminate and refer. Beyond clinical issues, this could also come up around particular other related facts, such as the culture of the client or linguistic issues. This could also be the choice of the counselor if they know someone that they feel would be a better match for the client's issues. Another reason for discharge (and possible referral) would be if the relationship does not seem to be a good fit. No counselor is the right person to work with everyone. If the right level of connection is not happening, the counselor will often look first at what they are doing, might talk about it with the client and ultimately will admit that things don't seem to be working to allow the desired therapeutic process to work. A similar process would be followed if the counselor determined that the client might not yet be ready for counseling as evidenced by lack of engagement such as frequent cancellations, not doing any agreed on work between sessions, showing up late or being really guarded in session. The easiest situation to decide on is when a person has met their counseling goals and have nothing new that they are working on. While this is the easiest one to determine, it is also probably the hardest one for the counselor as they may be like the client in not wanting the relationship to come to an end. However, counselors know that this is part of the process. They will also determine this by regularly reviewing the treatment plan or by sending in the sessions that the work has come to an end. This type of termination maybe final or may be with the intent that the client will return later to address other things that have been identified but for which they are not ready to move into. All of these (and other) situations involves the counselor being open to the relationship ending, to monitoring how things are going, then engaging in self reflection, possibly talking with the client and then coming to a conclusion on which the counselor follows through.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را خاتمه دهد یا همکاری با یک مراجعه‌کننده را متوقف کند؟	اگر در نهایت به نظر برسد که موضوع در واقع چیزی متفاوت است یا یک موضوع مرتبط اضافی وجود دارد که خارج از حوزه تجربه مشاور است، مشاور باید به دنبال گزینه‌هایی باشد که رایج‌ترین آن‌ها پایان دادن به جلسات و ارجاع به مشاور دیگری است. علاوه بر مسائل بالینی، این مسأله ممکن است در ارتباط با حقایق مربوط به موارد دیگر، مانند فرهنگ یا مسائل زبانی نیز مطرح شود. همچنین ممکن است مشاور متوجه شود که مشتری ممکن است برای همکاری با مشاور دیگری آماده‌تر باشد. اما اگر مشاور در این زمینه اقدام نکند، ممکن است این شانس را داشته باشد که به طور منظم به بررسی وضعیت بپردازد و به این نتیجه برسد که در حال انجام کار موثر نیست.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	From the very beginning of counseling sessions I emphasize that the work will and must end at some point.In counseling there is an arc to the process. A beginning, middle and end. I am always digging, searching and exploring. There comes a point where things come to there natural ending.I always leave an opening for continuing counseling in the future. At least as a check in.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که کی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	از همان beginning جلسات مشاوره تأکید می‌کنم که کار باید و قرار است در نقطه‌ای به پایان برسد. در مشاوره یک روندی وجود دارد که شامل شروع، میانه و پایان است. من همیشه در حال کاوش، جستجو و بررسی اوضاع هستم. به نقطه‌ای می‌رسد که موارد به پایان طبیعی خود می‌رسند. من همیشه یک امکان برای ادامه مشاوره در آینده باقی می‌گذارم، حداقل به عنوان یک چک‌این.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	There can be many reasons why?Client has reached their goals they hired the coach/ counselor forClient is not progressing or taking a path forward.Client is not a good fit	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	دلایل زیادی برای این وجود دارد: مشتری به اهداف خود دست یافته است و برای این منظور مربی یا مشاور را استخدام کرده است. مشتری در پیشرفت ناموفق است یا راهی برای ادامه ندارد. مشتری مناسب نیست.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	Counselors should consider ending counseling sessions or terminating therapy under several different circumstances. Here are a few of the most common:If the client has developed the coping skills for which they came to therapy, counselors should encourage clients to decrease sessions to less often to begin practicing maintaining progress on their own. Clients are often nervous about decreasing sessions when they are doing well for fear of relapsing. This is a crucial step in helping clients to build confidence in their coping skills and decrease the feeling that they must forever continue therapy in order to be well. Most clients experience some difficulties and slip ups during this step down process, but these are important to identify and address while still in therapy where clients can get help coming up with a plan. This is also the point at which counselors should be helping clients come up with a relapse prevention plan so they can safely terminate therapy and maintain the progress on their own.If the counselor determines the client's needs are outside of their scope of practice, they should refer them out. For example, if the counselor determines that the client has an eating disorder and the counselor is not knowledgable or trained in the treatment of eating disorders, they should refer them to another provider who specializes in this issue.If the client is in need of a higher level of care, counselors should refer them to the lowest level that is likely to be effective for the client. Most of what we think of as "therapy" is often on session every week or two with a therapist at a local practice. For some clients, however, the therapist may find they are unable to manage their symptoms and emotions between sessions and need to be seen more frequently. For outpatient therapy, clients with more severe symptoms are typically seen twice a week. For clients who need more than that, counselors should refer them to other programs for more intensive treatment such as intensive outpatient (groups and individual therapy several times per week), partial hospitalization (groups and individual therapy several hours per day plus medication), or inpatient (residential treatment with groups, individual therapy, and medication for 30 days).If the client is in need of substance abuse treatment before therapy can be effective with other concerns, the counselor should refer clients for a substance abuse evaluation. People commonly use substances to cope with unwanted emotional pain and mental health symptoms. Over time, this pattern often develops into substance abuse. Research has shown therapy to be ineffective in treating mental health conditions without FIRST addressing any substance abuse. For example, someone with a history of trauma who is drinking to cope with unwanted memories would need to be able to maintain sobriety for a period of time before therapy for trauma can have any significant impact.My goal as a therapist is always to start people off with the lowest frequency of sessions possible for them to actually make progress (typically once a week or once every other week). Then we work to teach them the skills they came in for and encourage them to practice outside of sessions. Next, once they've gotten the hang of the skills and are feeling better, we start encouraging them to space out sessions and "take the training wheels off". Finally, we come up with a relapse prevention plan to make sure they can keep it going on their own and identify any impending relapses long before they get bad so they can course correct on their own.For more information about the process of CBT therapy, visit: "From Start to Finish: What does cognitive behavioral therapy look like?"	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مشتری را متوقف کند؟	مشاوران باید در شرایط مختلف، پایان جلسات مشاوره یا قطع درمان را در نظر بگیرند. در اینجا تعدادی از شایع‌ترین موارد آورده شده است: اگر مشتری مهارت‌های مقابله‌ای را که به خاطر آنها به درمان مراجعه کرده، توسعه داده است، مشاوران باید از مشتریان بخواهند که تعداد جلسات را کاهش دهند تا بتوانند به‌طور مستقل پیشرفت خود را حفظ کنند. مشتریان معمولاً در کاهش جلسات زمانی که حالشان خوب است، مضطرب هستند زیرا نگران عود مشکل خود هستند. این یک گام حیاتی در کمک به مشتریان برای ساختن اعتماد به نفس در مهارت‌های مقابله‌ای‌شان و کاهش احساس نیاز به ادامه درمان برای همیشه است. بیشتر مشتریان در طول این فرایند کاهش جلسات با مشکلات و لغزش‌هایی مواجه می‌شوند، اما این موضوعات باید در حالی شناسایی و حل شوند که هنوز در درمان هستند و می‌توانند از مشاور کمک بگیرند تا یک برنامه را تنظیم کنند. همچنین این زمان، زمانی است که مشاوران باید به مشتریان کمک کنند تا یک برنامه پیشگیری از عود تهیه کنند تا بتوانند با خیال راحت درمان را خاتمه دهند و پیشرفت خود را حفظ کنند. اگر مشاور تشخیص دهد که نیازهای مشتری خارج از دامنه‌ی تخصص او است، باید او را به مشاور دیگری ارجاع دهد. به عنوان مثال، اگر مشاور تشخیص دهد که مشتری دارای اختلال خوردن است و خود مشاور در زمینه درمان اختلال‌های خوردن دانش یا آموزش کافی ندارد، باید او را به یک تامین‌کننده دیگر که در این زمینه تخصص دارد، ارجاع دهد. اگر مشتری به سطح بالاتری از مراقبت نیاز دارد، مشاوران باید او را به کم‌ترین سطح که احتمال موفقیت برای مشتری وجود دارد، ارجاع دهند. بیشتر آنچه به عنوان «درمان» در نظر گرفته می‌شود، معمولاً شامل یک جلسه در هر هفته یا هر دو هفته با مشاور در یک مطب محلی است. با این حال، برای برخی از مشتریان، ممکن است مشاور متوجه شود که آنها نمی‌توانند بین جلسات علائم و احساسات خود را مدیریت کنند و نیاز به دیدن آنها به‌طور مکرر‌تر دارند. برای درمان سرپایی، مشتریان با علائم شدیدتر معمولاً دو بار در هفته مشاهده می‌شوند. برای مشتریانی که به بیش از این نیاز دارند، مشاوران باید آنها را به سایر برنامه‌ها برای درمان شدیدتر از جمله درمان سرپایی شدید (گروه‌ها و مشاوره فردی چند بار در هفته)، بیمارستان جزئی (گروه‌ها و مشاوره فردی به مدت چند ساعت در روز به‌علاوه دارو) یا بستری (درمان ساکن با گروه‌ها، مشاوره فردی و دارو به مدت 30 روز) ارجاع دهند. اگر مشتری نیاز به درمان مصرف مواد قبل از این دارد که درمان برای مسائل دیگر مؤثر باشد، مشاور باید مشتریان را برای ارزیابی مصرف مواد ارجاع دهد. افراد معمولاً از مواد استفاده می‌کنند تا با دردهای عاطفی ناخواسته و علائم سلامت روان کنار بیایند. به مرور زمان، این الگو به طور معمول به سوء مصرف مواد تبدیل می‌شود. تحقیقات نشان داده‌اند که درمان برای شرایط سلامت روان بدون پرداختن به هر گونه سوء مصرف مواد، مؤثر نیست. به عنوان مثال، شخصی که تاریخچه‌ای از تروما دارد و برای کنار آمدن با خاطرات ناخواسته نوشیدنی می‌نوشد، ابتدا باید برای مدتی از مصرف الکل خودداری کند تا قبل از اینکه درمان برای تروما تأثیر قابل‌توجهی داشته باشد. هدف من به‌عنوان یک درمانگر همواره این است که افراد را با کم‌ترین فراوانی جلسات ممکن برای پیشرفت واقعی شروع کنم (معمولاً یک بار در هفته یا یک بار در هر دو هفته). سپس ما تلاش می‌کنیم تا مهارت‌هایی را که برای آن‌ها آمده‌اند آموزش دهیم و آن‌ها را تشویق کنیم که در خارج از جلسات این مهارت‌ها را تمرین کنند. در مرحله بعد، زمانی که آن‌ها به خوبی بر مهارت‌ها مسلط شده و احساس بهتری دارند، ما شروع به تشویق آن‌ها به فاصله‌گذاری بین جلسات و "برداشتن چرخ補ها" می‌کنیم. در نهایت، ما یک برنامه پیشگیری از عود ایجاد می‌کنیم تا مطمئن شویم که آن‌ها می‌توانند به‌تنهایی به کار خود ادامه دهند و هرگونه عود قریب‌الوقوع را سال‌ها قبل از آنکه به بدترین شکل برسد شناسایی کرده و به‌تنهایی مسیر خود را اصلاح کنند.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	For most: When the money/insurance runs out.When best: When the job is done... and you're feeling much better.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا کار با یک مراجع را متوقف کند؟	برای اکثر افراد: هنگامی که پول یا بیمه تمام می‌شود. بهترین زمان: وقتی که کار انجام شده و شما احساس بهتری می‌کنید.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	null	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که کی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجعه‌کننده را خاتمه دهد؟	I'm sorry, but there is no content provided for me to work with. Could you please provide the text you would like translated or refined?
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	To be able to identify a clear ending to a counseling relationship, we must have a clear understanding of the goals and limitations of treatment. Usually, during the initial evaluation, I identify my client’s short term and long term therapy goals. As therapy progress, we verify goals on a monthly to a quarterly basis, depending on the frequency of the appointments. Once the therapy goals have been met, there is a closing session, the counseling relationship is ended, and the client can stop attending sessions. In some cases, the client can also establish new goals and determine if I am a good fit for their therapy needs or if they need a new provider, in which case I provide multiple referrals.The counseling relationship could also end due to other factors like noncompliance= when a client is not committed to the agreed treatment process, or when the client’s or a counselor violates the counseling relationship. Either the counselor or the client is able to end counseling. Although, as mental health providers we need to provide a reason for terminating our therapeutic relationship and referral options, as a client no explanation is needed, a closing session is highly recommended. ¿Cómo termina la terapia?¿Cómo un consejero decide cuando terminar las sesiones de consejería o terminar de trabajar con un paciente?Para poder determinar el final de la relación del consejero, debemos comprender las metas y parámetros de la terapia. Usualmente durante la evaluación inicial se identifican metas a corto y largo plazo con el cliente, y se discute con el cliente como esas metas serán alcanzadas. Durante el proceso de terapia el consejero revisa las metas mensual o trimestralmente dependiendo de la frecuencia de las citas. Ya que las metas de terapia son alcanzadas, hay una sesión de cierre y el cliente puede terminar la terapia. En algunos casos el cliente puede identificar nuevas metas para la terapia y determinar si el mismo consejero u otro consejero le pueden asistir. La relación de consejería también puede terminar por no conformar o violentar los parámetros establecidos para la terapia. Tanto el consejero como el cliente pueden terminar la relación de terapia. Como proveedores de salud mental los consejeros estamos obligados a proveer un razón para la conclusión del tratamiento y proveer referidos según aplique, los clientes no necesitan proveer una explicación, aunque es recomendable discutirlo en una sesión de cierre.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	برای تعیین اهداف جدید، مشتری می‌تواند ارزیابی کند که آیا من به نیازهای درمانی او پاسخگو هستم یا اینکه آیا نیاز به ارائه‌دهنده جدیدی دارد. در این صورت من چندین ارجاع ارائه می‌دهم. همچنین رابطه مشاوره می‌تواند به دلایل دیگری مانند عدم همکاری پایان یابد؛ هنگامی که یک مشتری به فرآیند درمان توافق‌شده پایبند نیست، یا زمانی که خود مشتری یا مشاور به نقض شرایط رابطه مشاوره می‌پردازند. چه مشاور و چه مشتری می‌توانند رابطه درمانی را پایان دهند.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	As a therapist who believes in client self-determination above most other elements of the process, I want to as much as possible leave it up to the client to determine when they are finished. In the case of a termination because a client's distress has resolved, I might periodically check in with the client about how therapy has been going, and if we want to re-evaluate where we are.The more unfortunate situation would come about if I felt that I wasn't the best fit for the client. I would offer that in words, and ideas of therapists (with names) of who I thought might be a better fit and why. It still is up to the client whether to continue, however should they want to keep seeing me, a part of the work would be about that want (to see someone who professionally doesn't believe they can help as much as someone else.)I also find it perplexing when I hear a client (or on a personal level) tell me that their therapist said they "didn't need therapy." I don't know that I buy into that scenario all that much, because I do believe that yes, not everyone NEEDS therapy, but that everyone CAN benefit from therapy and I don't believe it is the therapist's job to deter someone from ever seeking out help of any kind.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را خاتمه دهد یا همکاری با یک مشتری را متوقف کند؟	به عنوان یک درمانگر که به خودتعیینی مشتری بیشتر از سایر عناصر فرآیند اعتقاد دارم، می‌خواهم تا جایی که امکان دارد، این امکان را به مشتری بدهم که تعیین کند چه زمانی از درمان به پایان رسیده است. در صورتی که قطع درمان به دلیل رفع ناراحتی مشتری باشد، ممکن است به‌طور دوره‌ای با مشتری درباره روند درمان چک کنم و اگر بخواهیم، ارزیابی مجددی از وضعیت‌مان داشته باشیم. وضعیت نامطلوب‌تر زمانی پیش خواهد آمد که احساس کنم من بهترین گزینه برای مشتری نیستم. در این حالت، با کلمات و ایده‌هایی از درمانگرانی (با ذکر نام) که فکر می‌کنم ممکن است مناسب‌تر باشند و به چه دلایلی، این موضوع را مطرح می‌کنم. با این حال، هنوز هم به خود مشتری بستگی دارد که آیا می‌خواهد ادامه دهد یا نه. اگر آنها بخواهند به من مراجعه کنند، بخشی از کار بر این خواسته خواهد بود (برای دیدن کسی که به‌طور حرفه‌ای باور دارد نمی‌تواند به اندازه دیگران کمک کند). همچنین وقتی مشتری یا شخصاً می‌شنوم که می‌گوید درمانگرشان گفته است «نیازی به درمان ندارند»، برایم گیج‌کننده است. من چندان با این سناریو موافق نیستم، زیرا اعتقاد دارم که بله، نه همه به درمان نیاز دارند، اما همه می‌توانند از درمان بهره‌مند شوند و اعتقاد دارم وظیفه درمانگر نیست که مانع از درخواست کمک هر گونه‌ای از سوی افراد شود.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	Ideally, termination should be a mutual process. It's not that the therapist kicks the client out at some point and says, "Okay, you're done." Rather, over time the client will decrease the frequency with which he/she comes to session so that it may start off as weekly, then decrease to biweekly, then perhaps once every three weeks, then once/month and so on. Throughout this process, the therapist and client should have had regular check ins about progress toward goals. If the client feels good about where he/she is in life, he/she might decide to suspend therapy for now. That being said, the therapist should make it very clear that if the client ever decided to return for "maintenance" therapy or a check in, he/she would always be welcome. There is no hard and fast rule to ending or a particular time period in which it must end. What matters most is that the client feels good about it and knows that the therapist will always be there should he/she wish to return.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	در حالت ایده‌آل، پایان دادن باید یک فرآیند متقابل باشد. این‌طور نیست که درمانگر در یک مقطع زمانی، مشتری را بیرون کند و بگوید: "خوب، کار شما تمام شده است." بلکه با گذشت زمان، مشتری فرکانس حضور خود را کاهش می‌دهد؛ به طوری که ممکن است ابتدا هر هفته به جلسات بیاید، سپس به صورت دو هفته یک بار، بعد شاید هر سه هفته یک بار، و در نهایت یک بار در ماه و الی آخر. در طول این فرآیند، درمانگر و مشتری باید به طور منظم درباره پیشرفت به سمت اهداف خود گفت‌وگو کنند. اگر مشتری از وضعیت خود در زندگی احساس خوبی داشته باشد، ممکن است تصمیم به متوقف کردن درمان بگیرد. با این حال، درمانگر باید به‌طور واضح بیان کند که اگر مشتری هر زمان بخواهد برای "نگهداری" درمان یا بررسی به جلسه برگردد، همواره خوش‌آمد خواهد بود. هیچ قانون سخت و سریعی برای پایان دادن یا زمان مشخصی برای آن وجود ندارد. آنچه اهمیت دارد این است که مشتری نسبت به این موضوع احساس خوبی داشته باشد و بداند که درمانگر همیشه در صورت تمایل او برای بازگشت در دسترس است.
null	How does a counselor decide when to end counseling sessions or to terminate working with a client?	For a therapist, deciding to end counseling sessions or terminate working with a client is a thoughtful and intentional decision. One that is not entered into lightly. While there are many considerations counselors take into account, to help answer this question, I'll offer an example of two areas that counselor's take into consideration when ending counseling sessions:Does the client need different or more specialized care than the current counselor can provide? This requires the counselor to determine whether referring the client to another therapist or health care provider is needed.And, has the therapeutic relationship reached treatment goal(s)? While this question is specific to the counselor, I'd like to also add that a client, at any time, can end counseling.	یک مشاور چگونه تصمیم می‌گیرد که چه زمانی جلسات مشاوره را به پایان برساند یا همکاری با یک مراجع را متوقف کند؟	برای یک درمانگر، تصمیم به پایان دادن به جلسات مشاوره یا قطع همکاری با یک مراجع یک تصمیم عمیق و عمدی است که به سادگی اتخاذ نمی‌شود. در حالی که مشاوران به ملاحظات متعددی توجه می‌کنند، به منظور پاسخ به این سوال، مثالی از دو حوزه‌ای که در پایان دادن به جلسات مشاوره مورد توجه قرار می‌گیرد، مطرح می‌کنم: آیا مراجع نیاز به مراقبت‌های متفاوت یا تخصصی‌تری دارد که درمانگر فعلی توانایی ارائه آن را ندارد؟ این سوال نیازمند این است که مشاور مشخص کند آیا ارجاع مراجع به یک درمانگر یا ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی دیگر ضروری است یا خیر. همچنین، آیا روابط درمانی به اهداف درمانی خود دستیابی یافته است؟ در حالی که این سوال خاص مشاور است، باید اضافه کنم که مراجع در هر زمان می‌تواند جلسات مشاوره را به پایان برساند.

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.